Bloggang.com : ดาเรน : ##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 34.......##

##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 34.......##

บทที่ 34

“คนที่ไม่ใช่แฟน ทำแทนทุกเรื่องไม่ได้ เหนื่อยก็รู้ เหงาก็เข้าใจ...” เสียงเพลงลูกทุ่งเก่าๆ ดังมาจากไหนสักแห่ง สโตนรีบล้างหน้าล้างตาลงจากบ้านตรงไปที่ถนน...สโตนยิ้มเมื่อเห็นรถขายกับข้าวจอดอยู่หน้าประตูรั้ว..ทุกอย่างยังเหมือนภาพในความทรงจำ แม้แต่ถุงขนมที่แขวนท้ายรถ

“อ้าว!..คุณโตนตื่นแต่เช้า เสียงเพลงรถขายของปลุกละสิครับ” ศักดิ์กำลังเลือกซื้อกับข้าวร้องทัก

“ผมไม่ได้หยิบเงินลงมา ศักดิ์ซื้อขนมให้ผมถุงนึงนะ” สโตนมองถุงข้าวเกรียบ

“นึกยังไงอยากกินข้าวเกรียบ เขาไว้ให้เด็กกิน..หึ..หึ..” ศักดิ์หัวเราะ ดึงถุงข้าวเกรียบส่งให้สโตน

“ฮื่อ..ผมอยากกินมานานแล้วครับ” สโตนจำได้ลางๆ ว่าหินเคยอยากขอเงินยายยวนซื้อขนมถุงนี้..วันนี้สโตนได้มันมาแล้วจากมือของพ่อศักดิ์

“วันนี้จะกินอะไรดี..”

สโตนฉีกถุง หยิบข้าวเกรียบกินเหมือนเป็นขนมที่อร่อยที่สุด..พร้อมกับน้ำตา...เช่นครั้งหนึ่งที่หินนอนร้องไห้คิดถึงพ่อศักดิ์ทุกคืน

“เป็นอะไรไป..ถามว่าวันนี้อยากกินอะไรไม่ตอบผมเลย..” ศักดิ์หันจากกองผัก “อ้าว!..คุณโตนน้ำตาไหล”

“ลุง!..จะซื้อป่าว ผมจะได้ไปที่อื่นต่อ” คนขายร้องถาม

“เออๆ ใจร้อนจริง” ศักดิ์เลิกสนใจสโตน..เลือกผักส่งให้พ่อค้าคิดเงิน “วันนี้จะให้ฝรั่งกินปลาร้า” ศักดิ์พึมพำ

“ผมได้ยินนะ!” สโตนปาดน้ำตา ยิ้มกับศักดิ์ที่ทำหน้าแหยๆ

“ฮะ..ฮะ..” ศักดิ์หัวเราะแก้เก้อ หิ้วกับข้าวเดินเข้ารั้วบ้าน

“วันนี้ไม่ไปหาปลาหรือ?” สโตนเดินตาม

“ยังไม่ได้ไปเก็บเบ็ดเลยครับ กลัวคุณจะไม่มีอะไรกินจึงคอยดักซื้อกับข้าวจากรถ...กินปลาทุกมื้อไม่เบื่อหรือ” ศักดิ์เลี้ยวเข้าสวน

“อ้าว!..ไม่เอาของไปที่บ้าน?” สโตนหยุดถาม

“คุณนั่นแหละไปบ้าน ผมจะไปเก็บเบ็ด...เดี๋ยวเพื่อนตื่นขึ้นมาไม่พบจะโวยวายเอานะ..ฮะ..ฮะ” ศักดิ์หัวเราะแปลกๆ

“ผมไปด้วย” สโตนเดินตามศักดิ์ที่ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล

“คิดดีแล้วหรือ มันเลอะเทอะนะ คุณยังใส่ชุดนอนอยู่เลย เดี๋ยวโดนกิ่งไม้เกี่ยวขาดหมด” ศักดิ์พยายามไม่มองไปที่สโตน...เขาไม่อยากเห็นน้องชายของหินผู้นี้เลย..มันรบกวนจิตใจเขามากขึ้นทุกที

“งั้นผมวิ่งไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะเดี๋ยวมา” สโตนหันกลับจะออกวิ่ง

“ไม่ต้อง...” ศักดิ์คว้าตัว..สโตนเซถลาตามแรงฉุด ประจันหน้ากับศักดิ์อย่างไม่ทันตั้งตัว...ความนิ่งงันเกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีนั้น

“ที่..ที่บ้านมีกางเกงให้เปลี่ยน ไม่ต้องวิ่งไปให้เหนื่อย” ศักดิ์เป็นฝ่ายแพ้ประกายตาน้ำเงินใสตรงหน้า

“ครับ..” สโตนรับคำอย่างว่าง่าย เดินตามไปบ้านเล็กท้ายสวน

“รอที่นี่นะ ผมจะไปหยิบกางเกงมาให้” ศักดิ์เดินขึ้นเรือน..ไม่เฉลียวใจว่าสโตนจะตามขึ้นมาด้วย เขาตรงไปเปิดหีบเหล็กที่มุมห้อง หยิบกางเกงเลสีดำตัวหนึ่งออกมา

“กางเกงของหินใช่ไหม?” สโตนเผลอตัวถาม..นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับอดีตอย่างกะทันหัน

“อ๊ะ!..” ศักดิ์ตกใจที่เห็นสโตน..แปลกใจกับคำถามที่ได้ยิน

“ใช่ไหม?” สโตนนั่งลงข้างๆ หีบ เอื้อมมือเข้าไปพลิกกองเสื้อผ้าที่พับอยู่ในนั้น “เอ๊ะ!..นี่รูปของผม..เอ๊ย!..รูปของหิน ศักดิ์ได้มาจากไหน”

“คุณโตนรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเสื้อผ้าและรูปภาพของหิน” ศักดิ์ยิ่งงง ไม่เข้าใจการกระทำของสโตน..ทีท่าคุ้นเคย ไม่มีความเกรงใจ

“เอ่อ..คุณลิลลี่..แม่เล่าให้ฟัง” สโตนยังไม่หยุดคุ้ยค้น

“คุณโตนกำลังทำของส่วนตัวพี่ชายคุณเสียหายนะครับ..” ศักดิ์ได้แต่ปราม ไม่กล้าลงมือห้ามจริงจัง

“กระดาษแผ่นนี้ผมเคยเห็นที่บ้านแม่กลอง” สโตนถือกระดาษข้อความอย่างเดียวกับแผ่นที่เขาดึงออกจากประตูปิดตาย บ้านทรงไทยหลังนัน

“ผม..ผม..” ศักดิ์ไม่รู้จะอธิบาย แก้ตัวอย่างไรกับการที่เขาเปิดห้องของหินเมื่อสิบปีที่แล้ว หยิบเสื้อผ้าบางส่วนที่คุ้นเคยรวมทั้งรูปของหินติดมือกลับมา และทิ้งกระดาษที่เขียนข้อความเดิมๆ ไว้ทุกปี หวังว่าสักวันถ้าหินกลับมาเยี่ยมถิ่นกำเนิดจะได้รับรู้ความในใจของเขา.. “หินอยู่ที่ไหน..ผมคิดถึงคุณ..”

“จดหมาย!” สโตนดีใจที่เห็นกระดาษเปื้อนเลือดวางอยู่ก้นหีบ เอื้อมมือหยิบ แต่ช้ากว่าศักดิ์ที่ก้มลงแย่งไว้ทัน

“โป๊ก!” หัวคนทั้งสองชนกัน

“ผมอยากถาม!..”

“ผมอยากรู้!..” ทั้งศักดิ์และสโตนพูดพร้อมกัน

“คุณโตนพอรู้ไหมว่าจดหมายนี้ถูกฉีกทิ้งอยู่ในครัวได้อย่างไร” ศักดิ์คิดว่าสโตนคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่เขาไม่รู้จะถามใคร

“ผมไม่รู้!..ไม่รู้จริงๆ” สโตนปฎิเสธแข็งขันจนศักดิ์นึกสงสัย

“แล้วจะถามอะไรผม?” ศักดิ์นึกได้

“เอ่อ..เออ..ผมจะถามอะไร” สโตนแกล้งทำเอ๋อ..เขารู้ว่าจะถามอะไร แต่ถ้าถามไปก็จะถูกถามกลับ และเขาคงตอบไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้น..แย่งจดหมายผมทำไม?” ศักดิ์รุกคำถามที่สโตนคาดว่าจะได้รับ

“ก็..ก็..ผมนึกว่าเป็นจดหมายของพี่หิน” สโตนไปได้น้ำขุ่นๆ

“ตกลงคุณจะนั่งดูสมบัติของหินที่ผมขโมยมาจากบ้านแม่กลองใช่ไหม?” ศักดิ์ลุกจากหีบเหล็ก “งั้นผมไปเก็บปลาก่อนแล้วกัน เมื่อกลับมาหวังว่าคุณคงไปแจ้งตำรวจมาจับผมแล้วนะ!” ศักดิ์พูดกระทบใส่ คว้าครุลงจากเรือน

“เดี๋ยว!..รอด้วย ผมไปด้วยคน” สโตนลุกขึ้นร้องตามศักดิ์

“เปลี่ยนกางเกงซะก่อน!” ทั้งๆ หมั่นไส้ ศักดิ์ไม่วายเป็นห่วงตะโกนบอก

“สวบ!..สวบ!..”

ศักดิ์หันกลับไปมองด้านหลัง..สโตนเดินย่ำกอหญ้าตามมา เขาถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นสโตนใส่เสื้อกล้ามสีดำซีดของหินกับกางเกงเล...แสงอาทิตย์จ้าด้านหลังทำให้ภาพของสโตนอยู่ในเงามืด ศักดิ์นึกตำหนิสายตาพร่ามัวของตัวเองที่เห็นเป็นนายหินกำลังเดินตรงมา

“หิน!” ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ใช่และเป็นไปไม่ได้แต่ศักดิ์ก็เผลอเรียก

“ศักดิ์คงคิดถึงหินมาก ผมเป็นหินให้ศักดิ์ดีไหม?” สโตนพูดจากสัญชาติญาณเก่าของหิน

“อย่า..อย่าดีกว่าครับ คุณโตนไม่ใช่หิน..หึ..หึ..” ศักดิ์รีบปฏิเสธ “คุณไม่ใช่เขา คุณเก่งกว่า..หินคงไม่รู้จักใส่บู๊ทยางคู่นี้มาหรอกถ้าผมไม่บอกให้ใส่..หึ..หึ..หิน” ศักดิ์หัวเราะคิดถึงหิน ตามองบู๊ทยางที่สโตนหยิบมาจากใต้ถุนเรือน

“ตอนนั้นเขาเด็กกว่าผม เป็นคุณหนูที่มีแม่และศักดิ์คอยเอาใจ จะว่าเขาไม่ได้เรื่องได้อย่างไร..ฮึ!” สโตนฉุน

“ผมพูดถึงเขาเพราะคิดถึง ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คุณโตนเดือดร้อนแทนยังกับตัวเองเป็นหินซะงั้น..หึ..หึ..” ศักดิ์รู้สึกสบายใจที่ได้ต่อล้อต่อเถียง “ถือครุตามผมมาดีกว่า”

“ไหนๆ กระป๋องนี่นะ เรียกว่าครุ” สโตนร้องถาม

ศักดิ์ไม่ตอบ หันไปแหวกกอสาบเสือข้างคันนา สาวเชือกปลายเบ็ด ลากปลาช่อนที่กำลังดิ้นกระแด่วๆ ขึ้นมา ดึงเบ็ดออกจากปากปลาโยนใส่ครุที่สโตนหิ้วอยู่

“เอ๊ย!..เบาๆ หน่อยซิ ผมเลอะน้ำโคลนหมดแล้วนะ” สโตนต่อว่าเสียงอ่อน..ยิ่งสนิทมากขึ้นสโตนรู้สึกเหมือนหินเข้าไปทุกที

“เฮ้อ!” ศักดิ์ถอนใจ

“เฮ้ออะไร? ผมแค่บอกให้โยนเบาๆ” สโตนไม่เข้าใจความหมายของการถอนใจ...เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังฟื้นหัวใจคนที่เขาจากไปนาน

“หิน..ผมคิดถึงคุณ..” ศักดิ์รำพึงในใจ ก้าวลุยต่อ..ไม่ไว้ใจตัวเองที่จะหันมองสโตน

“ป๋อม!” ปลาตัวที่สองถูกโยนลงครุ ตัวที่สามที่สี่ตามมา..สโตนเดินตามศักดิ์ไปเรื่อยๆ เหมือนครั้งหนึ่งที่เดินตามหยอดกล้ามันใส่หลุมที่ศักดิ์ขุดนำ..จำได้ว่าเขาเคยรักศักดิ์ในฐานะพ่อ รักอย่างเด็กๆ อบอุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้พ่อ ขณะเดียวกันมีอีกรักหนึ่งเกิดขึ้นลึกๆ ในใจ เป็นรักที่ประทับใจในความดีของศักดิ์..รักนี้ไม่เคยมีให้ใครนอกจากศักดิ์..คนที่รักหินสม่ำเสมอตลอดมา

“อุ๊ป!..พลัก!..โครม!” ทั้งสโตนและกระป๋องปลาล้มลงบนคันนา กลิ้งลงน้ำ

“หิน!..” ศักดิ์รีบลุยโคลนเข้าไปหา “เดินยังไง..หมด!..อดกินกัน”

“ไม่ห่วงคนเลย ห่วงแต่ปลา..เรียกชื่อผิดอีกต่างหาก” สโตนบ่นลอยๆ ลุกขึ้นยืนเปียกม่อลอกม่อแลกในโคลน

“ช่วยผมจับปลาทีสิ..เร็วเข้า!” ศักดิ์ไล่ตะครุบปลาที่ดิ้นไปทางสโตนซึ่งตกใจรีบก้มลงตะครุบเช่นเดียวกัน

“เสร็จฉันแน่แกจะหนีไปไหน” ศักดิ์จับส่วนหัวปลาได้ สโตนจับได้กลางลำตัว มือสองคนพัลวันจนจับมือกัน ศักดิ์สะดุ้งปล่อยมือจากปลา สโตนก็ปล่อยมือพร้อมกัน..ปลาช่อนตัวนั้นมุดโคลนหายไป

“อดกินจนได้..” ศักดิ์หน้าแดง

“ใครปล่อยมือก่อนล่ะ?” สโตนหน้าแดงพอกัน

“คุณโตนกลับไปล้างตัวเถอะครับ มีอีกสองสามเบ็ดที่ยังไม่ได้ดู คงพอมีปลาให้กินหรอก..เดี๋ยวผมจัดการเอง” ศักดิ์อดไม่ได้ที่จะมองร่างเปียกโชกนั้น กางเกงเลเปียกน้ำแนบชิดร่างกายที่รักอิสระไม่ชอบการรัดรั้งจากชั้นใน

“เดี๋ยวผมเทน้ำออกจากรองเท้าบู๊ทก่อน” สโตนลงนั่งที่คันนา ถลกขากางเกงเหนือเข่า ยกขาขึ้นสูง ดึงบู๊ทออกทีละข้าง

“ผมไปก่อนนะ!” ศักดิ์ทนดูต่อไปไม่ไหว เขารู้ดีว่ามันจะยิ่งกว่านั้นทั้งภาพสโตนและหัวใจของเขา..ถึงจะบวชเรียนมาหลายพรรษาแต่คนวัยสี่สิบกลางๆ อย่างเขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน

“เดี๋ยวสิ!..รอดูก่อนว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า” สโตนแกล้งรั้งศักดิ์ไว้..เขาเทน้ำออกจากบู๊ททั้งสองข้าง ลูบขา..ขนลู่ติดกล้ามเนื้อสีแทน

“เห็นไหม!..ขาผมถลอกตอนหกล้ม” สโตนชี้ให้ศักดิ์ดูรอยช้ำแดงที่เกิดขึ้น

“นิดหน่อยเองคุณโตนก้อ..” ศักดิ์กลืนน้ำลาย

“ที่ต้นขาผมเจ็บมากนะ อาจจะไม่นิดหน่อยก็ได้” สโตนเลิกกางเกงจนชิดโคนขา “นี่ไงๆ บอกแล้วว่ามี ศักดิ์ช่วยดูให้หน่อย” สโตนแกล้งยั่วศักดิ์มากขึ้น เอี้ยวตัววักน้ำในนาทำความสะอาดต้นขาที่กำลังแข็งเกร็งด้วยอารมณ์อันน่าสงสัย...เขาไม่รู้ว่าทำอย่างนั้นทำไม..ยิ่งทำหนักข้อขึ้นทุกที

“เดี๋ยวปลาช่อนฝรั่งก็โผล่ออกมาจนได้!” ศักดิ์ตัดบทการกระทำของสโตนและความรู้สึกตัวเองด้วยคำพูดห่ามๆ...หันหลังเดินลุยน้ำจากไป

“ศักดิ์!..ศักดิ์!” สโตนตะโกนไล่หลังด้วยความโกรธ แต่ศักดิ์ก็ไม่หันกลับ

“คุณไม่ใช่หิน!..สโตนคือหินฝรั่ง..หินไทยไม่ทำตัวอย่างนี้หรอก” ศักดิ์เดินบ่นไปไกล

เป็นเวลาเกือบเที่ยงที่สโตนมาบ้านท้ายสวน...เขาสงสัยว่าทำไมศักดิ์ไม่ไปที่บ้านใหญ่ ปล่อยให้เขาหาอะไรกินเอง ดีที่มีกาแฟ ขนมปังเนยแยมที่เตรียมไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน...ความจริงสโตนไม่เดือดร้อนอะไร ลายลักษณ์ก็ยังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา..เขาอยากรู้ว่าทำไมศักดิ์หายไป

“ศักดิ์!..ศักดิ์!” สโตนร้องเรียก...ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบ สโตนเดินขึ้นเรือน ทุกอย่างมีสภาพเหมือนเมื่อเช้า ชุดนอนของเขายังพาดอยู่บนราวข้างฝาบ้าน

“ศักดิ์ไปไหน..” สโตนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าในนา..ศักดิ์คงเข้าใจว่าเขาเป็นคนนิสัยไม่ดีจึงเลี่ยงที่จะพบหน้า...ทั้งหมดที่ทำไปเพราะเขารู้สึกสงสารและเห็นใจในความรักที่ศักดิ์มีต่อหิน...ตลอดมาศักดิ์แทบจะไม่ได้สมปรารถนาในตัวหินเลย...ไหนๆ เขาก็ถูกข่มเหงทั้งจากลาย ลายลักษณ์และลายคราม ทำไมคนที่รักเขามากอย่างแท้จริงกลับได้รับเพียงความสุขในจินตนาการ...เวลาเหลืออีกไม่มาก เขาอยากให้ความภักดีของศักดิ์สัมฤทธิ์ผลบ้างไม่มากก็น้อย

“คุณหนีผมไปไหน..ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะตาแก่” สโตนนึกค่อนขอดศักดิ์ “หรือเป็นเพราะผมคือสโตนไม่ใช่หิน” สโตนหยิบชุดนอนตาสก็อตขาวดำออกจากราวผ้า “คงต้องบอกความจริงว่าผมคือหิน..แล้วศักดิ์จะเชื่อหรือ?..เอ๊ะ!..” สโตนดีใจที่เห็นจดหมายเปื้อนเลือดถูกสอดซ่อนอยู่ในรอยต่อของฝาบ้าน..เขาไม่รีรอที่จะหยิบมันออกมา

“ฮะแอ้ม!” ศักดิ์เดินขึ้นเรือนมาเงียบๆ

“ปะ..เปล่า..” สโตนสะดุ้งสุดตัว รีบปฏิเสธ..ซ่อนจดหมายไว้ด้านหลัง

“เฮ้!..ผมยังไม่ได้ถามอะไรสักหน่อย..กินข้าวหรือยังล่ะ พอดีเพื่อนบ้านเขาชวนคุยเลยกลับมาช้า” ความจริงศักดิ์เจตนาเลี่ยงหนุ่มสโตนคนนี้ต่างหาก

“ผมมาเอาชุดนอนไปซัก” สโตนซุกจดหมายในชุดนอน รีบลงจากเรือน

“เดี๋ยวผมเอาอาหารไปให้นะ” ศักดิ์ตะโกนตามหลัง

“ครับ..” สโตนตะโกนตอบ..ไม่เหลียวกลับ

“มาแปลก!..หึ..หึ..ถึงอย่างไรคุณก็เป็นน้องของหิน” ศักดิ์มองตามร่างสโตนที่เดินลิ่วกลับบ้านใหญ่...ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน

Create Date : 06 มิถุนายน 2552

Last Update : 6 มิถุนายน 2552 16:09:26 น.

0 comments

Counter : 617 Pageviews.