##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 31.......##

บทที่ 31



ท้องฟ้าสีดำสนิท...ผืนเดียวกับที่สโตนเคยนอนมองเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ดาวทุกดวงประจำอยู่ตำแหน่งเดิม..คืนนี้มีจันทร์เพียงครึ่งดวง

ดวงจันทร์ปรากฎให้เห็นด้านที่สว่างเท่านั้น ด้านมืดจะเป็นอย่างไรไม่มีใครเคยเห็น คนเราก็เช่นกันมักไม่เผยส่วนไม่ดีของตัว...สโตนเองยังมีอีกด้านที่ปิดบังไว้ ถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไร..แต่ก็ไม่มีใครรู้

“ดาวที่นี่สวยกว่าที่กรุงเทพฯ มากนะครับ” ลายลักษณ์นอนอยู่ข้างสโตนบนเนิน

“ลายชอบไหม?” สโตนถาม..ตายังมองอยู่บนฟ้า

“ชอบสิ” ลายลักษณ์ขยับเข้าเบียดสโตน...ลายลักษณ์เป็นคนหนึ่งที่แทบจะไม่มีอะไรปิดบัง นอกจากที่มาของเขา..ลายลักษณ์จึงไม่งดงามอย่างดวงจันทร์ แต่ร้อนแรงอย่างดวงอาทิตย์ที่จะเผาทุกสิ่งเป็นจุณถ้าเข้าใกล้มากเกินไป..สโตนกำลังอยู่ในสถานการณ์นี้ เขายังคิดไม่ออกว่าจะหลุดจากวงโคจรของดวงอาทิตย์ลายลักษณ์ได้อย่างไร

“โตนคร๊าบ..ผมง่วงแล้ว..” ลายลักษณ์แนบหน้าอิงไหล่สโตน

“ผมอยากนอนเล่นอีกสักหน่อย ลายขึ้นไปนอนก่อนนะ” แม้รู้ว่าจะไม่ได้ผลแต่สโตนก็ลองพูด

“ ไม่!..” สโตนสะดุ้งกับเสียงลายลักษณ์ที่ถูกขัดใจ “ไปกับผมเดี๋ยวนี้เลย” ลายลักษณ์ฉุดสโตนขึ้นจากพื้นหญ้า กึ่งลากกึ่งจูงเข้าบ้าน..สโตนเหลียวมองท้ายสวนเหมือนจะให้ทะลุไปถึงบ้านเล็กที่ศักดิ์พักอยู่..เพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่ศักดิ์หรือใครๆ ก็ไม่สามารถต้านทานอำนาจหืนกระหายของลายลักษณ์ได้



“รู้ใช่ไหมว่าผมรักโตน” หลังจากอารมณ์ดุดันผ่านไปลายลักษณ์ก็กลายเป็นคนธรรมดา

“ความรักของลายป่าเถื่อนขึ้นทุกที ผมจะลงไปหายาทาแผลก่อน..” สโตนลุกจากเตียง..มีบาดแผลตามตัวจากการกระทำของลายลักษณ์ “สักวันคุณคงกินผมเข้าไปจริงๆ” สโตนพูดเสียงเรียบ พยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ผมปวดหัวมากครับ โตนหายาให้ผมด้วยนะ” ลายลักษณ์ปวดหัวจริงๆ...วันนี้เขาเครียด ใช้พลังงานมาก..ตั้งแต่เช้ามืดออกจากกรุงเทพฯ ไปดักเฝ้าสโตนที่บ้านหลังคาสีน้ำเงิน ใช้อำนาจข่มเหง ขับรถตระเวนหาที่พัก เครียดกับการตัดสินใจเริ่มชีวิตกับสโตน..กระทั่งสักครู่ เขาใส่ความรุนแรงไปสุดๆ เพื่อให้สโตนเห็นความรักที่มีอยู่อย่างท่วมท้นของเขา

“ที่หัวเตียงมีกระปุกยาแก้ปวดอยู่ ลายหยิบกินเองแล้วกัน” สโตนเสียงเขียว...เขาหารู้ไม่ว่าที่ตอบลายลักษณ์ไปด้วยความหมั่นไส้นั้นทำให้เหตุการณ์ผลิกผันอย่างคาดไม่ถึง


แทนที่สโตนจะไปที่ตู้ยาเขากลับตรงดิ่งเข้าครัว...เมื่อเย็นสโตนหมายตาไว้แม่นยำว่าตู้ไหนที่พบหม้อข้าว เขาล้วงมือควานหากระดาษจดหมายแผ่นนั้น...มีแต่ความว่างเปล่า!

“กระดาษแผ่นนี้ใช่ไหมที่กำลังหาอยู่?” ลายลักษณ์ยืนท้าวกรอบประตู ท่าทางดุดัน

“ลายลักษณ์!” สโตนหันขวับ ตกใจ ผุดขึ้นยืน

“ไหนว่าจะลงมาทายา..คุณเริ่มตุกติกกับผมแล้วนะ” ลายลักษณ์ตรงเข้ารัดสโตน ไม่ใช่ด้วยความพิศวาสแต่ด้วยความโกรธ

“ก็กำลังจะ..” สโตนคิดข้อแก้ตัว

“ไม่ต้องเลย!..เมื่อเย็นเห็นจ้องกระดาษนี้ตาเป็นมัน..ไม่รู้นะว่าอะไรเป็นอะไรแต่คิดว่าคงสำคัญมากถึงยอมเสี่ยงโกหกผมเพื่อลงมาหามันทั้งๆ ที่รู้ว่าผมจะร้ายกับคุณแค่ไหน” ตาแดงก่ำจ้องลงไปในตาสีน้ำเงิน “ไม่กลัวหรือ!” ลายลักษณ์คำรามใส่หูสโตน

“ฮึ..ฮึด..อึ๊ด!..” สโตนพยายามดิ้นออก

“บอกมา!..มันคืออะไรกันแน่” ลายลักษณ์กอดรัดแน่นขึ้น

"ผมไม่รู้!" สโตนปฏิเสธเสียงแข็ง

“นี่แน่ะไม่รู้!” ลายลักษณ์กัดหมับที่ต้นคอ ตรงรอยแผลเดิม เลือดพุ่งกระฉูด

“โอ๊ย” สโตนร้องลั่น ทั้งเจ็บทั้งกลัว

“รู้นะ..ศักดิ์ในจดหมายคงเป็นนายศักดิ์คนนี้ ป้ายวนนั้นช่างเหอะ คุณลิลลี่คือแม่ของคุณ แล้วหินล่ะคือใคร..” ลายลักษณ์งึมงำ ดูดเลียเลือดจากคอ “พี่ชายคุณหรือที่ชื่อหิน?”

“อือ..” สโตนเออออ ไม่กล้าขัดอะไร เจ็บเสียวแปล๊บต้นคอ

“โกหก!..อย่ามาหลอก..” ลายลักษณ์เงยหน้าที่กลบด้วยเลือด “จำไม่ได้หรือว่าผมมีความทรงจำของลายครามอยู่บางส่วน..ฮะ..ฮะ..สโตนแปลว่าหิน..หินก็คือสโตนคนนี้ไง..มิน่า! ถึงสนับสนุนให้ผมมาที่นี่ ที่แท้จะมาหานายศักดิ์..ฮะ..ฮะ..ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า” ลายลักษณ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ผมไม่รู้เรื่อง!” สโตนยืนกรานปฏิเสธ..ไม่อยากให้เรื่องลามไปถึงศักดิ์ซึ่งอาจหมายถึงชีวิต

“ถ้าไม่รู้ผมจะทำลายกระดาษนี้!” ลายลักษณ์ผลักสโตนลงบนพื้นครัว นั่งทับไว้ หยิบกระดาษขึ้นฉีกต่อหน้า..สโตนใจหายวาบ

กำลังที่ลายลักษณ์จะฉีกอีกเป็นหนที่สอง สโตนตัดสินใจกระดกตัวขึ้น สองมือรั้งหัวลายลักษณ์ให้ตามลงบนพื้น ปากประกบปาก...ยังความงุนงงให้ลายลักษณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวรับอารมณ์แปรผันของสโตน

“ผมรู้ว่าโตนต้องการอะไร..” ลายลักษณ์ถอนหน้าจากสโตน “ผมจะให้ ทั้งจดหมาย และสิ่งแลกเปลี่ยนที่จะอยู่กับคุณตลอดไป..หึ..หึ” ลายลักษณ์เหวี่ยงกระดาษจดหมายไปทางหนึ่ง..เริ่มตักตวงสิ่งตอบแทน

จากลำคอ ลายลักษณ์ขบกัดลงไปเรื่อย มีแผลบ้างไม่มีบ้างแล้วแต่จังหวะความหื่น จนถึงแผ่นอกที่มีรอยฟกช้ำเดิมอยู่ ลายลักษณ์ค่อยๆ โลมเลียขนอ่อนสีทองจนสโตนตายใจ กัดหมับเข้าที่หัวนม..เลือดสีทับทิมข้นพุ่งออกมา

“โอ๊ย!” สโตนสะดุ้งสุดตัว ไม่กล้าร้องดัง กลัวเสียงร้องไปถึงศักดิ์..เรื่องจะยุ่งยากยิ่งขึ้น

“ชอบใช่ไหม..ร้องอย่างนั้น” ลายลักษณ์กัดอีกข้างหนึ่ง คราวนี้แรงกว่าเดิม หัวนมเกือบขาดจากปานนม

“อือย ย . .” สโตนกัดฟันแน่นน้ำตาคลอเบ้า ดันหัวลายลักษณ์ต่ำลงไป

“อืมม ม . .” ลายลักษณ์ผ่อนความรุนแรง เข้าใจว่าสโตนกำลังพอใจ..เลียเลือดบนท้องน้อยที่กระเพื่อมถี่...เลื่อนต่ำลงไป..ต่ำลงไป

“ฮือ อ อ . .” สโตนไม่แน่ใจว่าครางออกมาเพราะอะไร

“อื๊อห ห . . ผมไม่หลงกลคุณหรอก” ลายลักษณ์ละจากหน้าท้องพริ้วสะท้าน จูบเล็มแผ่วเบาจนถึงปาน..เลยต่ำลงไป

หน้าของลายลักษณ์ทับขยี้อยู่บนจุดรวมความเสียวกระสัน..เวลานี้สโตนนึกอะไรไม่ออก อยากปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น ไหนๆ ก็ไหนๆ

“ผมไม่เชื่อคุณ!” ลายลักษณ์ร้อง..วกกลับไปที่ปาน จูบด้วยความเสน่หาและเคลือบแคลง

“โอย ย ย . .” สโตนคราง บิดตัวด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ลายลักษณ์ก่อขึ้น

“ไม่เชื่อ.. ไม่เชื่อ..”ลายลักษณ์พึมพำ..เขาไม่เชื่อว่าอารมณ์และปฏิกิริยาตอบสนองที่เห็น มาจากใจ จากความต้องการของสโตน...ลายลักษณ์อยากได้ความรู้สึกนี้..เขากำลังได้รับมันอยู่ตรงหน้า ชิดกับใบหน้า แต่เขากลับไม่เชื่อและปฏิเสธมัน

“ไม่เชื่อ!..ไม่จริง!..” ลายลักษณ์ตัดสินใจหาความสุขใส่ตัว ไม่สนใจอารมณ์ปรารถนาของสโตนที่คุโชน และกำลังจะทะลักทะลาย...ลายลักษณ์ต้องการระเบิดความสุขสม โหดสยองตามสัญชาตญาณบงการ..เขาอ้าปากกว้าง..งับลงไปบนปานนั้นสุดแรง!

“โอ๊ย!” สโตนร้องสุดเสียง ร่างเกร็งกระตุก กระเด้งขึ้นนั่ง ผลักลายลักษณ์กระเด็นออก


เลือดที่ระดมอยู่กลางลำตัวพุ่งกระฉูดตามแรงกระชากของคมฟัน..มันเลอะนอง!..เลอะนองไปทั่ว..ทั้งบนพื้นครัวและบนร่างสโตนที่หงายลง...อย่างสิ้นแรง

 

Create Date : 31 พฤษภาคม 2552		0 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2552 14:55:05 น.
Counter : 690 Pageviews.
Share Tweet