##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 24 .......##

บทที่ 24




“อ้าว!..คุณโตนยังไม่กลับหรือคะ..นั่งทำอะไรอยู่คนเดียว” ลดาวัลย์อยู่ในชุดนอนโผล่เข้ามาเงียบๆ

“อ๋อ!..ครับ!” สโตนสะดุ้ง ตกใจ ออกจากความคิดคำนึง

“นั่น..นายลายหลับไปได้ยังไง ปล่อยให้คุณโตนนั่งตัวแข็งอย่างนี้” ลดาวัลย์เข้าเขย่าตัวน้องชาย

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะกลับเดี๋ยวนี้แล้ว” สโตนตัดสินใจง้างมือลายลักษณ์ออกจากหน้าท้อง..คิดว่า ถ้าลายลักษณ์ตื่นก็คงไม่กล้าโวยวายเพราะมีลดาวัลย์อยู่ด้วย

“จะ..ไปไหน?” ลายลักษณ์หายงัวเงีย ได้หลับไปพักหนึ่ง

“กลับห้อง” สโตนตอบสั้น ฝืนตัวขึ้นยืนทั้งๆ มีลายลักษณ์กอดเอวติดอยู่

“นายลายทำเป็นลูกแหง่ไปได้ คุณโตนไม่หายไปไหนหรอก คืนนี้ปล่อยคุณกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..นะลาย” ลดาวัลย์เกลี้ยกล่อม เธอรู้สึกได้ว่าลายลักษณ์เริ่มดื้อดึงขึ้นทุกวินาที เหมือนไม่ใช่ลายลักษณ์น้องชายคนเดิม

“ไม่ให้ไป!..โตนอยู่กับผมนะ ไปห้องผมกัน” ลายลักษณ์ลุกจากโซฟา รั้งตัวสโตนให้เดินตาม

“ไม่อายคุณวันหรือ?” สโตนกระซิบ

“ไม่อาย!..ผมไม่อายพี่วัน ผมไม่อายใคร ผม..ไม่..อาย..ใคร” ลายลักษณ์ขึ้นเสียง

“ผมอายนะ” สโตนส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากลดาวัลย์ที่เดินตามติดๆ..รู้ดีว่าถ้าปล่อยให้ลายลักษณ์พาไปห้อง เขาคงไม่แคล้วต้องเจ็บตัว

“ผมไม่อาย!..ผมไม่ อาย!” ลายลักษณ์ส่งเสียงดัง

“ลายปล่อยคุณโตนเถอะ..นะ..” ลดาวัลย์อ้อนวอน

“ไม่!..ม่าย ย ย . . .” ลายลักษณ์ตะโกน


“เสียงเอะอะอะไรกัน?” ครามร้องถาม..เขาเข้ามาพร้อมหมอวารุณี

“คุณโตนจะกลับห้องแต่นายลายไม่ยอมให้ไปค่ะ” ลดาวัลย์รายงาน

“ทำไมลายทำตัวเป็นเด็กเกเรอย่างนี้ เหมือนไม่ใช่ลายลูกแม่เลย” หมอวารุณีใช้ไม้อ่อน

“ไม่!..ไม่!..ไม่!” ลายลักษณ์แผดเสียง เริ่มดึงทึ้งสโตนเมื่อเห็นทุกคนจ้องมองเหมือนเขากำลังทำความผิด..แค่อยากให้สโตนอยู่ด้วย

“ลายลักษณ์!” ครามตะคอกเสียงดัง..เหมือนครั้งแรกที่พบลายลักษณ์นอนกอดสโตน..แต่คราวนี้ลายลักษณ์ไม่สะดุ้งสะเทือนกับเสียงของเขา..ครามตัดสินใจดึงสโตนออกจากวงแขนของลายลักษณ์..สองพ่อลูกยื้อแย่งสโตนด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน

ขณะที่ครามและลายลักษณ์เริ่มตึงเครียด สโตนรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าจากคนทั้งสอง..ยิ่งฉุดกระชาก เข่นเคี่ยวอารมณ์ขึ้น กระแสไฟฟ้ายิ่งรุนแรง..เหมือนถูกไฟดูด!

“ผมรู้นะ!..พ่อห้ามผมทำไม พ่ออยากได้โตนเองใช่มั้ย?” ลายลักษณ์ตะโกนใส่หน้าครามด้วยแววตาดุดัน..โหมแรงที่มีอยู่เหนี่ยวรั้งร่างสโตน

“แก!.. ไอ้ลาย!” ครามคำรามลั่น เหลืออดกับวาจาก้าวร้าวของลูกชาย...ความโมโหของครามและอารมณ์หวงหื่นเยี่ยงสัตว์ป่าของลายลักษณ์ส่งกระแสไฟฟ้าแรงสูงวิ่งเข้าปะทะกันในร่างของสโตน!

“โอ๊ย!” สโตนทะลึ่งพรวดเพราะแรงไฟช็อต

“เพี๊ยะ!” ครามปล่อยมือข้างหนึ่งจากสโตนเหวี่ยงสุดแรงเข้าใบหน้าลายลักษณ์ เป็นผลให้ทั้งสโตนและลายลักษณ์กระเด็นหงายลงบนพื้นห้อง..สโตนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตะขอกางเกงขาดกระเด็น ข้าวของในกระเป๋าร่วงหล่นกระจาย

“พ่อ!..” ลายลักษณ์ได้สติ รู้สึกเจ็บจากการตบอย่างแรงของคราม เลือดซึมออกจากหางคิ้ว แตกถึงจอนผม....สโตนนอนไม่ได้สติอยู่ระหว่างคนทั้งสอง

“คุณโตน!..” ลดาวัลย์ถลาเข้าหาสโตนเป็นคนแรก “คุณโตนคะ..เป็นอะไรไป..ดูสิ!..คุณพ่อกับนายลายทำอะไรลงไป” ลดาวัลย์เหลือบมองพ่อและน้องชาย “คุณโตน!..คุณโตน!”

“ลูกวัน..” หมอวารุณียื่นสำลีชุบแอมโมเนียให้ลดาวัลย์

“ค่ะ..” ลดาวัลย์รับแอมโมเนียไปรอใต้จมูกสโตน

“กระเป๋าเงินคุณโตนหล่นกระจาย การ์ดร่วงหมดเลย..แม่เก็บให้เอง” หมอวารุณีก้มลงรวบรวมเอกสารเล็กๆ เหล่านั้น

“เอ๊ะ!..นี่มันรูปของวัน มาอยู่กับคุณสโตนได้อย่างไร..ฮึ?” หมอวารุณีประหลาดใจ

“อะไรคะ?” ลดาวัลย์มองรูปในมือมารดาอย่างงงๆ

“ไหนๆ อะไร?” ทั้งครามและลายลักษณ์ถามเกือบจะพร้อมกัน..ลายลักษณ์ฉวยรูปลดาวัลย์ไปจากมือหมอวารุณี

“โตน!..คุณเป็นอย่างไรกันแน่..พี่วันล่ะเป็นใจอะไรกับเขาหรือเปล่า?” ลายลักษณ์คาดคั้นลดาวัลย์

“ปะ..ปะ..เปล่า!.. พี่ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ให้รูปคุณโตน” ลดาวัลย์เงอะงะตอบเพราะมีพิรุธบางอย่างอยู่ในใจ

“ค่อยถาม..” ครามออกความเห็น งงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน

“จะทำอย่างไรกับคุณสโตนละนี่..” หมอวารุณีพึมพำ เก็บกระเป๋าเงินใส่คืนกระเป๋ากางเกงของสโตน..ถามลายทั้งสองด้วยสายตา

“ผมไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว!” ลายลักษณ์หัวเสีย ออกจากห้องไป

“วัน..ก็..ไม่” ลดาวัลย์ลุกขึ้นจากพื้นห้องที่สโตนนอนอยู่

“เป็นอะไรไปกันหมด!” ครามก้มลงช้อนร่างสโตนขึ้นวางบนโซฟา “ลายลักษณ์ทิ้งเพื่อนซะอย่างงั้น”

“คุณสโตนเคยเป็นอย่างนี้บ่อยๆ..ฉันว่า..” กำลังที่หมอวารุณีจะพูดอะไรต่อ สโตนก็ได้สติ

“ผม..ผม..” สโตนรู้สึกปวดร้าวทั่วร่าง...ลืมตาขึ้นเห็นคราม หมอวารุณี และลดาวัลย์กำลังมองอยู่..นอกจากอาการเคล็ดขัดร่างกายภายนอกแล้ว สโตนรู้สึกได้ถึงอาการปั่นป่วนภายในที่กำลังเริ่มกำเริบอย่างที่เคยเป็นบ่อยๆ...ทุกครั้งเขาจะรู้สึกตัวเนิ่นๆ จากการเตือนของระบบร่างกายและกำหนดเวลาที่ค่อนข้างแน่นอน แต่คราวนี้เกิดขึ้นกะทันหัน อาจเป็นเพราะเขาได้รับกระแสไฟฟ้าช็อตกระตุ้น

“ลายลักษณ์ล่ะครับ?” สโตนถาม เพื่อความแน่ใจในการตัดสินใจบางอย่าง

“สงสัยไปอาบน้ำ” ครามไม่พูดความจริง

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเข้าห้องน้ำ แล้วก็จะกลับห้องครับ”สโตนรู้ตัวว่าในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้า..บางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นกับเขา!

“วันพาคุณสโตนไปห้องน้ำหน่อย” หมอวารุณีเอ่ยกับลดาวัลย์

“คุณหมอและคุณครามไม่ต้องเป็นห่วงอะไรผมแล้วนะครับ ผมรู้ทางกลับลงไปห้องพักครับ” สโตนรีบเดินนำหน้าลดาวัลย์ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ทางไหน “จะมาแล้ว..กำลังจะมาแล้ว..” สโตนกระซิบกับตัวเอง

“ทางนี้ค่ะ” ลดาวัลย์ผายมือไปทางห้องน้ำ..สงสัยท่าทางร้อนรนของสโตน

“คุณวันไม่ต้องคอยผมนะครับ เชิญกลับไปนอนต่อได้ ผมทำธุระเสร็จแล้วจะกลับออกไปเองครับ” สโตนพูดรัว รีบเปิดประตูเข้าห้องน้ำ

ด้วยความอ่อนล้าเพราะเป็นหัวแรงจัดเตรียมงานมาทั้งวันประกอบกับเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ลดาวัลย์ตาลายมองเห็นชายสูงอายุผมขาวคนหนึ่งแวบเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับสโตน



ลายลักษณ์นอนประสานมือไว้ใต้หัว มองทะลุเพดานกระจกใสขึ้นบนฟ้า เขากำลังคิดถึงเรื่องต่างๆ ของสโตน...สโตนเป็นใคร มาจากไหน ทำไมมีอิทธิพลต่อพ่อแม่ของเขา ซ้ำทำท่าจะมีอะไรกับพี่สาวเขาอีก..แล้วที่สโตนยอมเขาทุกอย่างตั้งแต่แรกจนสุดท้ายเมื่อเช้านี้ล่ะหมายความว่าอย่างไร?..สู้ไม่ได้! ไม่น่าจะจริงเพราะสโตนแข็งแรงพอๆ กับเขา.. มักมากสำส่อน! ก็ไม่น่าจะใช่

“บัดซบจริง!..” ลายลักษณ์สบถ..นึกตำหนิตัวเองที่กล่าวหาสโตนร้ายแรงขนาดนั้น“คิดให้ดีซิไอ้บ้า!” ลายลักษณ์ฉุกคิดได้ว่าตั้งแต่รู้จักกับสโตน ไม่มีครั้งไหนเลยที่สโตนจะวอแวกับเขาก่อน ทุกครั้งที่เกิดขึ้นเพราะเขาเป็นคนเริ่มทั้งนั้น เขายังมีหน้าว่าสโตนมักมากสำส่อน..แม้ครั้งสุดท้ายที่หนักหนาสาหัสเมื่อเช้านี้ก็เพราะเขาใช้กำลังวิปริตเข้าหักหาญต่างหาก

“โตน..ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าคุณอย่างนั้น..เป็นเพราะผมหวงคุณมาก” ลายลักษณ์กระดกตัวขึ้นจากที่นอน เปิดประตูห้องตรงดิ่งไปหาสโตน

“จะไปไหน?” ลดาวัลย์สวนกับลายลักษณ์ที่โถงทางเดิน ขณะกำลังกลับห้องนอน

“ฮึ!” ลายลักษณ์ไม่ตอบ

“จะบอกให้เอาบุญ..คุณโตนอยู่ในห้องน้ำรับรอง เดี๋ยวหาไม่เจอแล้วจะอาละวาดเป็นผีบ้าอีก..ฮึ!” ฮึ ของลดาวัลย์ดังกว่าฮึ ของลายลักษณ์มาก

เกือบจะถึงทางเลี้ยวไปห้องน้ำ ลายลักษณ์เห็นใครคนหนึ่งเดินมาจากด้านนั้นผ่านหน้าเขาไป ลายลักษณ์เอะใจรีบตามไปดู...สิ่งที่เขาเห็นคือด้านหลังของชายสูงอายุผมขาวกำลังออกจากบ้าน งกเงิ่นมุ่งไปทางลิฟต์..ลายลักษณ์หันกลับไปห้องน้ำ..เปิดประตูเข้าไป...ไม่มีใครอยู่ในนั้น..มีแต่สูทสีดำของสโตนถอดทิ้งอยู่


“โตน!..คุณอยู่ไหน!” ลายลักษณ์ร้องอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้...เขาตัดสินใจออกจากห้องน้ำวิ่งตามชายผมขาวไปอย่างไม่มีเหตุผล

 

Create Date : 02 กรกฎาคม 2551		6 comments
Last Update : 14 พฤษภาคม 2552 11:21:11 น.
Counter : 712 Pageviews.
Share Tweet