กรี๊ด.....ขอคนแรก

คุณแฟนผมฯ

ขออนุญาตเสนอนะคะ
ต้องลองหาอะไรใหม่ทำและ
ต้องเป็นอะไรที่ต้องใช้ความพยายามทำให้สำเร็จ
และเป็นสิ่งที่คุณแฟนผมฯสนใจ

อย่างนุ้ย
เลือกไปเรียนภาษาญี่ปุ่น
รู้สึกว่าได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ
ท้าทายว่าเราจะทำได้มั๊ย
ในหนึ่งสัปดาห์ ต้องท่องหนังสือ ทำให้เวลาฟุ้งซ่านลดลง

หรือบางครั้งก็ต้องออกกำลังกาย
เอาเหงื่อออกง่ะคุณ
ปล่อยสารแห่งความสุขให้หลั่ง

มนุษย์น่ะ ขี้เบื่อ
และเป็นสัตว์ที่ต้องการการออกกำลัง
ตามประสาสัตว์นักล่า

ถือว่านุ้ยขอคุยให้ฟังนะคะ
โชคดีค่ะ

ตามใจตัวเองบ้างซักครั้งก็ดีนะคะ

จะได้รู้กันไปว่าตามใจตัวเองไปแล้ว สบายใจขึ้นหรือเปล่า

ก่อนอื่นขอบคุณที่ไปรับ tag นะคะ

อ่านอาการแล้วค่อนข้างเป็นห่วง
แต่ก็ไม่รู้จะแนะนำยังไง

เราไม่รู้ว่าปัญหาคืออะไร แต่อยากให้เล่าให้ใครซักคนฟัง
เพื่อระบายออกบ้าง บางที อาจช่วยกันแก้ไขได้
ไม่อยากให้เก็บสัตว์ร้ายไว้นาน จนมันครอบงำเรา
หรือว่าระเบิดออกมาทีเดียว มันน่ากลัวนะคะ

เอาใจช่วยค่ะ

จขบ. คงรู้สึกอึดอัดมากเลยสินะ

...... สัตว์ร้ายคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเป็นสัตว์เลี้ยง และไม่อาละวาด แต่เมื่อมันพบว่ามันเป็นไปไม่ได้ การกลับไปเป็นตัวมันคงเหมาะที่สุด
..... แต่คนเลี้ยงก็ยังคงเป็นคนเลี้ยง แม้ว่าสัตว์ร้ายจะทำร้ายคนเลี้ยงไปแล้วก็ตาม

แต่ถึงอย่างไรก็เอาใจช่วย จขบ.นะ

อาจไม่ใช่สัตว์ร้ายก็ได้ แต่เป็นตัวอะไรสักอย่างที่อึดอัดและกำลังพล่าน
ขอสันนิษฐานจากประสปการณ์(และสันดาน)ของตัวเองว่า
เวลาเราถูกจำกัดฝืนใจ เราเข้าใจและยอมรับด้วยเหตุผล
เพราะเราเป็นคนโตที่ไม่ลงไปดิ้นพราดร้องจะเอาให้ได้อย่างใจ
แต่.. (อยากใช้ "แต่"ตัวใหญ่ แต่ไม่ได้ล็อกอิน เอาแต่ขนาดปกติไปก่อน)
แต่จิตใจเรามันไม่ยอมรับโดยดุษฎี
เหมือนสมองซีกเหตุผลมีคอนฝลิกการเมืองกับซีกอารมณ์
ส่งผลให้เรายังคันหัวใจยุกยิก พยายามทำเฉย กดมันไว้
กลายเป็นฝ่อไปหมดทุกอารมณ์

ไม่แนะนำให้ทำอย่างนี้เลย เพราะนิกใช้วิธีหาเหตุและเข้าใจมัน
แต่ก็ทำไม่ได้ทุกทีไป กดมากเข้าฝ่ายอารมณ์เกิดบ้าขึ้นมา
ปรี๊ดแตกจนคนซวยไปหลายหนแล้ว
คุณโอ๊ตอาจไม่ได้บ้าขนาดนิกก็ได้นะ
แล้วเราก็ไม่ใช่ ดร เจอร์กิล/ มร. ไฮนด์ ด้วย

เลยไม่รู้จะแนะอะไรอื่นนอกจากพลามเรื่องตัวเองเป็นตัวอย่าง
หาอะไรทำอย่างที่คุณนุ้ยว่าก็ดีนะคะ
สนับสนุนการออกกำลังกายอย่างยิ่ง
ออกเหงื่อจนเหนื่อยช่วยให้เลิกคิดได้ช่วงหนึ่ง
เราว่ายน้ำไปด้วยคิดไปด้วยไม่ได้แน่

ชีวิตมันก็ยังงี้แหละ บางทีมันเบื่อจนอยากอ๊วกก็มีนะ
เห็นด้วยว่าควรหาอาหารให้มันบ้างอย่าปล่อยไว้เฉย ๆ

เข้าใจเลยค่ะว่าตอนนี้คุณแฟนผม .. มีอารมณ์
เป็นยังไง เพราะว่าเคยผ่านช่วงนี้ไม่นานนี้เองล่ะคะ
แต่อาจจะด้วยปัญหาต่างกันแต่คงไม่ต่างกัน
กับอารมณ์นี้ล่ะคะ ...

การไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองบางครั้งมันก็ทำให้เรา
อึดอัดใจเหมือนกันคะ เพราะมันเหมือนถูกตีกรอบ
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้เราอึดอัดเกือบตายแต่มันก็
ไม่สบายเอาการอยู่เหมือนกัน ...

เฮ้อ พูดไปแล้วก็ไม่รู้จะแนะนำยังไงเหมือนกันคะ
เพราะว่าตัวเองก็ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย ..
ฟาดหัว ฟาดหาง กับคนอื่นแต่ก็เหมือนว่าทำไป
ก็เหมือนหมดแรงเองอ่ะคะ เลยต้องอยู่กันไป
อย่างปลอบใจตัวเองไปวันๆ น่ะคะ ...

เอ๊า แวะมาส่งกำลังใจให้สู้ๆ ไปด้วยกันนะคะ

แอบเอาอาหารให้สัตว์ประหลาดกินเหมือนกันค่ะ

โอย พิมพ์ไปยาวมาก โพสต์ปุ๊บ หายไปเลย

อ่านดูเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าเลยครับ

ในฐานะปัจเจก ขออนุญาตแนะนำอย่างคุณนุ้ยครับว่า หาแรงบันดาลใจใหม่ๆ ครับ ทำกิจกรรมใหม่ๆ พบปะผู้คนใหม่ๆ (แต่กิ๊กใหม่ๆ นี่ไม่แนะนำอย่างแรงนะครับ : P)

ในฐานะคนมีคู่ ขอถามหน่อยครับว่า หากแฟนคุณเข้ามาอ่านเอ็นทรี่นี้แล้วเธอจะรู้สึกอย่างไรครับ....

ดังนั้น ผมจึงขออนุญาตแนะนำอย่างถ่อมตัวครับว่า ควรแชร์เรื่องนี้กับเธอนะครับ โดยธรรมชาตแล้วผู้หญิงจะมีความรู้สึกมากมายเชียวครับหากรู้ว่าคนรักของเธอมีเรื่องอย่างนี้แล้วไม่คิดจะบอกกัน (คุณผู้หญิงเถียงได้นะครับ หากตรงนี้เป็นผมที่เพ้อเจ้อไปเอง) ไม่เช่นนั้นแล้วมันอาจไม่ใช่อะไรเลย นอกจากระเยิดเวลาอีกลูกในชีวิตคู่ครับ

ขอย้ำอีกทีว่านี่เป็นการแนะนำอย่างถ่อมตัวสุดๆ นะครับ และตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ว่าผมรู้ดีเทลของจขบ.เพียงนิดเดียวครับ

พยายามเข้าครับ!

+ อืม ... อ่านเนื้อหาหน้านี้แล้วน่ากลัวจังแฮะ และเกิดสงสัยคล้ายๆ คุณเอกเช้า เพราะจากที่รู้มา คุณอี๊ตเธอก็เข้ามาอ่านบล็อกนายอยู่เนืองๆ มิใช่ฤา? ถ้าเธอได้อ่านเนื้อหาหน้านี้เข้า แล้วจะรู้สึก "สะดุด" มั้ยอ่ะเนี่ย

+ ที่เดาแบบนั้น เพราะมันเหมือนเกี่ยวพันกับเธออยู่ด้วยเหมือนกัน ประมาณว่าอยากระบาย แต่ระบายไม่ได้ อะไรพรรณนั้น ไม่รู้เราเข้าใจถูกต้องรึเปล่านะ

+ เป็นอีก 1 ครั้งที่ทำให้เรารู้สึกว่า "โชคดีที่ยังโสดอยู่" เพราะขนาดเราเคยอยู่กับตัวเอง 100 % (ที่หอ) พอย้ายเข้ามาอยู่บ้านร่วมกับครอบครัว เรายังต้องพยายามลดตัวตนลงให้เหลือราวๆ 80 - 90 % เลย (ถ้าลดมากกว่านี้ "สัตว์ประหลาด" ก็อาจอึดอัดได้เช่นกัน) แล้วของนายนี่ คงต้องลดตัวตนลงซักครึ่งนึง คงเก็บกดน่าดูเหมือนกันนะนั่น

+ ของเราพยายามใช้วิธีอธิบายตัวตนกับที่บ้านอ่ะครับ คุยให้เข้าใจวิถีชีวิตของเราให้มากที่สุด อย่างเช่นการขอ "เวลาส่วนตัว" ในวันหยุดเต็มๆ เพื่อหายหัวไป 1 วัน (ดูหนัง, อ่านหนังสือ, เจอเพื่อน ฯลฯ) ก็จะพยายามบอกว่ามันสำคัญกับชีวิตเราอย่างไร อะไรประมาณนี้ เค้าจะได้ไม่บ่นว่าซื้อบ้านมาให้เค้าอยู่เฝ้าบ้าน แล้วเราก็ออกไปตะลอนๆ ที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะครับ

+ ก็ไม่รู้ปัญหาของนาย ไม่สามารถวิเคราะห์อะไรได้มากนัก ... แต่ปัญหาทุกปัญหา น่าจะย่อมมีทางออก หรือหนทางบรรเทาให้มันเบาบางลง ดังนั้นค่อยๆ ใช้จิตและปัญญาพิจารณา ว่าต้นเหตุของปัญหาอยู่ที่ใด แล้วลองหาทางแก้ที่ต้นเหตุดู อาจพอช่วยทุเลาได้บ้างอ่ะครับ (แนะนำซะครอบจักรวาลเชียวตรู)

+ ก็ขอเอาใจช่วย ให้ สัตว์ประหลาด เชื่องลงเร็วๆ นะเพื่อน เพราะคงไม่มีใครแก้ปัญหานี้ได้ นอกจากตัวนายเองเท่านั้นแหละ

ปิดเทอมเป็นบ่อย - -
นี่ขนาดรายงานยังทำไม่เสร็๋จนะเนี่ย (แล้วจะเสร็๋จมั้ยฟะ)

ทางแก้คือ หาอย่างอื่นที่บันเทิงกว่าการนอนบนเตียงทำ - -*

เคยเป็นเหมือนกัน แต่เราทนอาการนี้ได้ไม่นานอ่ะ

เราต้องระบายออกค่ะ ไม่ได้ทำ แต่ได้บอกถึงสิ่งที่ต้องการทำก็ยังดี

คนที่รักเราจริงๆน่ะ เค้าจะช่วยเราหาทางออกเองล่ะ

ลองดูมั้ย

อืมม์..บางคนเรียกอาการอย่างนี้ว่าโรคซึมเศร้าหละ

ความอยากเป็นทุกข์ ความไม่อยากก็เป็นทุกข์

ความอยากเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง ถ้าดับกิเลสนี้ได้ ก็เปลื้องทุกข์ได้นะ



มาส่งการบ้านค่ะ
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=pakwan&month=19-03-2009&group=1&gblog=90

...



ลองไปออกกำลังกายดูนะครับ พี่โอ๊ต

เอาให้หนักๆไปเลย วิ่งสัก 10 กิโล แล้วไปเล่นเวท
หรือไปทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่

แล้วพี่จะรู้ว่า ... กรูนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ หรือดำเนินชีวิตไปตามปกติมีความสุขอยู่แล้วนี่หว่า!!!

ลองเปลี่ยนตำแหน่ง ไปอยู่แทนพี่อาหยอดจิ เผื่อจะรู้สึกตื้นเต้วขึ้นมาบ้าง

อืม หลายความเห็นก็น่าจะช่วยให้ดีขึ้นได้บ้างนะ คริคริ อย่างนี้ต้องส่งไปปีนเขาคิชฌกูฎ
คือทำอะไรที่มันยากๆ เหนื่อยๆ บ้าง จะทำด้วยกัน หรือขอเวลานอกไปทำคนเดียวก็ได้ ถ้ายังคงอาการนี้ต่อไป บ้านแตกแหงเลย

555+

ก่อนอ่านประโยคสุดท้ายที่คอมเม้นท์กะแซวแล้วว่าเดี๋ยวนี้ชอบลอกความเห็นเหรอ?

กร๊ากกกกกกก


ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนรู้จักวงสิบล้อเยอะเหมือนกันนะ (ที่ไปคอมเม้นท์น่ะ)

เกิดกับตัวเองบ้างเหมือนกันครับ เเต่ไม่ค่อยบ่อย ส่วนใหญ่เป็นช่วงที่ว่าง ๆ ยังไงใจเย็น ๆ นะครับ

คุณโอ๊ตรับ Tag มาจากบ้านคุณมดจะรออ่านนะครับ

ทำไมหลายๆ คนคิดว่าเป็นเรื่องผิดปรกติหรือเป็นเรื่อง
ซึมเศร้าไปโน่น พีัว่าอากา่รของโอ๊ต ( ขอเรียกแบบนี้นะ )
เป็นเรื่องธรรมดามาก

คนที่ใฝ่หาความตื่นเต้นให้ชีวิตน่ะ เป็นเรื่องธรรมดามาก

เพี่ื่อนพี่บางคนเวลาทักทายกันยังทักด้วยคำว่า "มีอะไรตื่นเต้นไหม"

ขนาดพี่ที่ได้่ทำงานที่พีรัก พี่ยังมีความเบื่อๆ ( แต่ก็ไม่คิดจะหาอาชีพอื่่นนะ อาชัพนี้แหล่ะ ) ต้องหาไฟใหม่ๆ ให้ตัวเอง

สองปีที่แล้ว พี่ลุกขึ้นไปภูฏาน (ไม่ใช่เพราะเจ้าชายนะ ไปเพราะเป็นประเทศที่อยากไปตั้งแต่เด็ก) ปรากฎว่าเบื่อกว่าเดิม เพราะไปกับทัวร์ พี่วีนทัวร์ตลอดเวลา ค้นพบว่าเราต้องเที่ยวเอง แบกเป้ไป

ตอนนี้ก็ยังหาวิธีเติมความแปลกใหม่ให้ชีวิตอยู่เลย
ตลอดเวลาด้วย

อย่างเบาะๆ ก็ หาหนังสือเล่มใหม่อ่าน หาหนังดู ไปงานอีเวนท์ที่เราไม่ค่อยได้ไป

อบ่างที่เบื่อหนักๆ พี่ก็เดินทาง ( แต่เงินไม่ค่อยอำนวย 55)

เรื่องธรรมดาจริงๆ นะโอ๊ต เรื่องราวที่เป็นอยู่ตอนนี้

ตามใ จตัวเองบ้างดีออก พี่ว่าแฟนโอ๊ตคงเข้าใจแหล่ะ

ไปโดดบันจี้จั๊มพ์ไป๊

ได้เข้ามาอ่านต่อ เผื่อว่าจะได้ไอเดียจากเพื่อนบล็อกด้วย
อ่านแล้วได้ประโยชน์ดีเหมือนกันนะคะ เพราะว่า
มีบ้างที่แนะนำให้บอกเล่าเก้าสิบกับคนข้างๆ ดู เผื่อว่า
เค้าจะได้รับรู้และก็เข้าใจเรา ... ว่าจะยังไง ....


แต่ว่าเหมือนที่พี่กรัปป้าบอก อารมณ์แบบนี้คงไม่เป็น
เรื่องผิดปกติเพราะมันสามารถเกิดได้ทุกเวลา
เดินทางค่ะเดินทาง ... ต้องแบบว่าให้เวลาตัวเองไปเลย
อาจจะใช้เวลาสักเดือน .. สองเดือน ... (ถ้าทำได้นะคะ) ..
งานนี้ล่ะอาจจะได้กลับมาแล้วรู้ว่า ...อ้อ เราอยู่ของเรา
แบบเดิมก็ดีแล้วนะนั่น

..............................


กลับมาจากเที่ยวอัพบล็อกเที่ยวๆ นี่มันลำบากเหมือนกันคะ
เพราะว่าบางทีเขียนแล้วอารมณ์ไม่ค่อยตามเท่าไหร่
อย่างวันนี้อัพแต่ภาพ .. ก็ยังรู้สึกว่า เอ้อ มันรู้สึกโหวงๆ
กับบล็อกเหลือเกิน

เราก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน มีช่วงหนึ่งของชีวิต (เป็นเวลาหลายปี) ที่บังคับตัวเองให้ทำอะไรอย่างหนึ่งซึ่งสังคมบอกว่า "ดี"

เราก็ทำไป เพราะรู้สึกว่ามันเป็น "หน้าที่" ที่ต้องทำและก็เพราะความคิดโง่ๆ ที่คิดว่า ถ้าทำได้ ถือว่าประสบความสำเร็จและเป็นที่ยอมรับของคนอื่น

เป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุด ไม่รู้ว่าทนมาได้ไงตั้งหลายปี

แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง เกิดสว่างวาบ คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าเราทำได้แล้ว เราจะมีความสุขจริงๆ เหรอ

แค่นั้นเองก็ตอบได้ทันทีว่า "ไม่" และความอดทนก็สิ้นสุดลง ตัดสินใจได้ว่า "ไม่ทำต่อไปแล้ว"

เราเป็นคนปลอบใจคนไม่เก่ง เลยเลือกที่จะเล่าเรื่องของตัวเองแทน เพื่อบอกว่าเราเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ

เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นช่วงเวลาอึดอัดไปได้ในที่สุดค่ะ

มาลองขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินเวลา 7 โมงเช้าม่ะคับ
เพื่อจะได้พบปะกะพี่กล้ามโต
เอิ๊ก..

กำลังใจเพียบเลย แบ่งให้ผมบ้างได้ไหมครับ

ผมคงให้คำตอบกับคุณแฟนผม ไม่ได้ดีไปกว่าเพื่อนบล็อคท่านอื่นๆหรอกนะครับ แต่ก็อยากเดินไปสัมผัสไหล่ (แล้วลูบไล้ เอ้ย ไม่ใช่ 55+) แล้วบอกว่า "ผมเข้าใจ" อยู่เหมือนกัน...

ผมว่ามันก็เป็นพฤติกรรมพื้นฐานของมนุษย์แหละครับ สำหรับช่วงเวลาที่เรารู้สึกอยากใช้ชีวิตอยู่ในสมองของตัวเอง มากกว่าที่จะไปเผชิญหน้ากับสภาวะแวดล้อมของสังคมภายนอก เพราะคงไม่มีใครที่จะลัลล้าตลอด 24 ชั่วโมงได้หรอกครับ (เอ๊ะ หรือว่ามี...)

แต่สำคัญก็คือเราจะใช้เวลาแค่ไหน ในการเด้งกลับขึ้นมามีไฟเหมือนเดิม ก็อยากที่เพื่อนบล็อคหลายท่านว่าไว้แหละครับ ถ้าคุณแฟนผมคิดว่าชีวิตประจำวันมันเช้าชามเย็นชามมาก ก็ลองหาอะไรใหม่ๆทำดู อย่างคุณแฟนผมที่มีภรรยาแล้ว ก็อาจหากิจกรรมที่ทำเป็นคู่ดู (ผมหมายถึง outdoor นะครับ 55+)

แต่จะว่าไป ผมเองก็คงไม่สามารถล่วงรู้ได้หรอกว่า ไอ้ความมืดดำในจิตใจของคุณแฟนผมเนี่ย แค่เพียงการเปลี่ยนบรรยากาศนั้นจะสามารถเยียวยาได้หรือเปล่า คือถ้ามันดำสนิทไร้หนทางจริงๆ บางทีการหมุนสามร้อยหกสิบศาเพื่อทำอะไรสักอย่างเลย มันก็น่าจะเป็นออฟชั่นที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อยนะครับ...

อ๋อ ใช่ครับรูปโรสเอง พอดีเธอรบเร้าให้ผมขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์ ก็เลยต้องตามใจซะหน่อย เดี๋ยวคุณเธอไม่พอใจ แปลงร่างเป็นโคโยตีแข้งปืนกลไล่ยิงผม 555+

อ๋อ ก็แบบกิจกรรมอะไรก็ได้ ที่ไม่ได้ทำในบ้านไงครับ (เอ๊ะ ตอบง่าย...) เห็นเพื่อนๆบล็อคก็มาช่วยกันออกไอเดียแล้ว ผมก็เลยพูดเป็นรวมๆไปเลยดีกว่า (อ้าว แอบขี้เกียจคิด...)

I call this symptom in my term as 'cliche sickness'. I mean everybody always get it, pass it or try to stay with it.

and if you consider it as a minor-Depression, don't worry at all. Because it is a fashionable and still-in-trend disease. In my opinion, people who never have Depression is very out-of-date. (Honestly, I say all of this with my true heart, not a sarcastic tone at all.)

ไม่รู้นะครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่
แต่อยากเป็นกำลังใจให้...ได้ป่าว

Do you feel better?

I thought that all of yr friends are worry a lot about you. And they're ready to be yr will-power to pass this soon.

Cheer up..... pls do not stay with this mode so long....

We (including me) are waiting yr new Blog !!!

เป็นไงมั่งคะคุณแฟนผมฯ ดีขึ้นยังคะ

วันนี้ไปเรียนวาดรูปมาค่ะ สนุกดีเหมือนกัน

ดีกว่าอาทิตย์ที่แล้ว (ความรู้สึกอ่ะนะ แต่การวาดยังห่วยเหมือนเดิม)

^^

ฮี่ๆๆๆ ดีๆ ทั้งนั้นใช่ป่าว

จริงๆ Charlie Wilson's War เป็นหนังที่ใช้ได้นะ (ผกก.คนเดียวกับ Closer ผมให้ A- อะ) แต่การแสดงของสองคนนั้นต่างหากที่เหลือจะรับจริงๆ 555+ โชคดีว่าบทมันค่อนข้างโอเค ก็เลยไหลลื่นไปได้จนจบเรื่อง (+ PS Hoffman ก็เล่นได้สะใจมาก)

เป็นไงมั่ง

+ โห! มีคุณอี๊ตมาเองด้วยวุ้ย อิๆ

+ ก๊อกๆๆ อย่าเฉาให้มากนัก เด๋ว(...)เหี่ยวไม่รู้นะเว้ย! (... หน้านะ หน้า 55 ) มาชวนไปเที่ยวบาหลีกันดีกั่ว อุๆ

แวะมาบอกว่า

ตอบคำถามนุ้ยไม่ได้ไม่เป็นไร

แต่ขอแอบให้รางวัลกับคำว่า "อีโลภ"

ไม่ได้ว่าคุณแฟนผมฯนะ แต่คำมันทรงพลัง ชอบๆ

สวัสดีอีกรอบค่ะ

มาขออภัยที่รูปเยอะไปหน่อย แหะๆ

การมีช่วงเวลาที่แย่ๆ มันทำให้เรารู้ถึงคุณค่าของคำว่า 'ความสุข' นะคุณแฟนผมฯ

เป็นกำลังใจให้หลุดพ้นเร็วๆค่ะ

สวัสดีค่ะ

แท็กถามสั้นตอบสั้นนี่มันยากตรงที่ว่า
ต้องตอบกันตรงๆ เป๊ะๆ เราเองเป็นพวกตอบแบบนี้
ลำบากอ่ะค่ะต้องมีอธิบายหน่อยพอมาเจอแบบ
คำตอบมาสั้นๆ โด่ๆ เลยแบบว่าอึดอัดจัง
กว่าจะทำแท็กปวดหัวแทบแย่ค่ะเพราะมันต้องส่ง
3 ชุดแน่ะค่ะ .. แต่ว่าเสร็จแล้วมาอ่าน
หูยยยย เพิ่งรู้ว่าตัวเราเองแถได้เนียนเก่งจริงๆ เอิ๊กส์ๆๆ

อืมมม ยื่นอาหารให้เงียบๆ แล้วกดชัตเตอร์ถ่ายสัตว์ประหลาด


ของเราก็มีนะ แต่มันเป็น "สัตว์ร้ายในใจฉัน"
(เหมือนหัวข้อเรียงความ "คุณพ่อของฉัน", "ครอบครัวของฉัน" ฯลฯ ไปหน่อยไหมนะ) -*-

ตัวที่เรามี เราไม่ค่อยให้อาหารสัตว์ตัวนี้นะ
...แต่เปิดกรงมันเลย ไปหาสิ่งที่เจ้าต้องการเถอะ go go



------แอร๊ย

...




หายดียังพี่?

เฮลโล พี่น้องร่วมบลอก เป็นไงแล้วมั่ง?

สวัสดีอีกรอบค่า

แหะๆ ว่าแล้วว่าต้องมีคนสังเกตเห็นบ้างแหละ

เอ่อ..กรุณาอย่าโกหกว่า "หล่อ" ค่ะ

เพราะมันไม่จริง กร๊ากกกกกก

ดีขึ้นยาง พี่ขาาาาา อิอิ

ไม่ได้ขยันหรอกครับ คือสองบล็อคที่แล้วแค่อัพเพลงลงไปเอง แหะๆๆ

ต้องเข้าใจครับว่า ลุค เบซง แกไปค้นพบคุณนางเอกที่ร้านเสริมสวยในนิวยอร์ค... ถือซะว่าให้โอกาสเธอละกันนะ แต่จะว่าไป ผมรู้สึกว่าหญิงผิวขาวๆที่มีกระ มีความน่าดึงดูดจังง เหอๆ (รุ่นใหญ่ก็ จูลี่แอน มัวร์ ส่วนรุ่นเล็กก็น้องลินซีย์ โซฮาน เอ้ย โลฮาน ไง หุหุ)

Sex Drive ดูขำๆได้นะครับ ถ้าคุณแฟนผมดู American Pie แล้วเพลิน เรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกันเท่าไร...

ว่าแต่อารมณ์สดใสขึ้นรึยังครับ อย่าอิจฉาผมที่จะไปลาวเลย ไปช่วงเทศกาลก็วุ่นวายน่าดู แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว หลวงพระบางอาจกลายเป็นตรอกข้าวสารไปเลยก็ได้ -*-

ปอลอ. มางานสัปดาห์หนังสือไหมครับ ^^

สวัสดีค่ะคุณแฟนผม
ข้อเขียนวันนี้เข้าใจเป็นอย่างดีเลยค่ะ เพราะเป็นบ่อย ๆเลย
ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่เรื่อย ๆ ทำอะไรไม่ได้อย่างใจต้องการเนี่ย
แล้วยิ่งความต้องการเราไปขัดกับความต้องการของคนที่เรารัก
และยังทำร้ายเขาด้วย ยิ่งแย่กันไปใหญ่เลยนะคะ เฮ้อออ

แต่คิดว่าวิธีที่ดีที่สุด น่าจะเป็น "กลบเกลื่อนความไม่ปกติ
ด้วยความปกติ" นี่แหละค่ะ น่าจะดีที่สุดแล้ว เพราะก็ทำอย่างนั้นเหมือนกัน
จนกว่าจะหาทางปลดปล่อยตัวเองได้นั่นแหละนะคะ อืมมม...

.............

มาบอกเรื่องโครงการมิตรภาพค่ะ ขอโทษนะคะที่มาช้าไปหน่อย
วันจันทร์ที่ 30 นี้นะคะ หัวข้อ "แฟนฉัน...กับรักครั้งแรก"
อิอิ เวลาไหนก็ได้นะคะ รอค่ะรอ เขียนมาให้อ่านด้วยนะค้า

เป็นไงแล้วบ้าง สัตว์เราออกกรงไปแล้ว ยังไม่กลับมาเลย


ป.ล. อัพต่อเลี้ยววว

ถ้าไปงานหนังสือแวะไปทักทายกันเน้อ
พี่อยู่ที่บู้ททุกวัน

จะอิน(เดอะ มอนิ่ง) อีกนานไหมเพ่

รบกวนเช็คหลังมือด้วยพี่ท่าน

สวัสดีอีกรอบเด้อ

อ่า..ยินดีค่ะ จะไปกี่โมงอะคะนี่?

แล้วคงได้เจอกันเนาะ


เง่อ..ว่าแต่..รูปดูได้ไม่ครบจริงๆ เหรอ? อ่า..บล็อกนี้รูปมันเยอะจริงๆ แหละค่ะ

แอบเห็นว่า จะมา ดู คอน ไอซ์ ที่ กทม. เหรอ

แบบว่า...

แบบว่า...



เค้าก็อยากดูคอนนี้ง่าาาาาาาาาาาาาาา 5555555


มีทั้ง เป้ย พีค หยาด ทำไปด้ายยย (กาละแมร์ ไม่เอา)

+ อ้าว! เสาร์นี้แวะเข้ามาดูคอนฯ สาว สาว สาว รึเพื่อน ... ของเรา มีนัดยาวตั้งแต่เย็นวันศุกร์ จนถึงดึกดื่น (2 แก๊งต่อกัน) ต่อด้วยงานแซยิดคุณป้ากลางวันวันเสาร์ เลยไม่แน่ใจว่าจะได้ไปงานหนังสือวันเสาร์นี้เลยมั้ยอ่า เด๋วขอดูเวลาที่แน่นอนอีกทีเน้อ แล้วจะโทรบอกอ่ะครับผม

+ ง่วงจัง ไปนอนแระ กว่าจะเดินสายเยี่ยมได้ (เกือบ) ทั่วถึง เหนื่อยเอาการ อุๆ

ตอบหลังไมค์ให้แล้วค่ะ

ขอบคุณครับผม ^^
ติดแก๊ส
ขาย iphone
เช่าคอนโด
roll up
ติดแก๊ส