มันมีความเสี่ยงเสมอที่เราจะรักใคร...

จะมันมักจะลำบากเมื่อรู้ว่าการทุ่มเทนั้นขาดทุน

แต่ก็นั้นแหละสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิต....

รักคือการที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข

เราเอาไปวาง ก้น่าจะไปเอาคืนได้นะค่ะ

สองสามวันที่ผ่านมา น้ำตามันไหลไม่ขาดสาย ไหลไม่หยุด การที่จะตัดใครสักคนออกไปจากใจ มันไม่ได้อย่างที่เคยคิดเลย คำพูดที่ออกมาจากปากเขาและความจริงที่ได้รู้มันเหมือนมีดที่กรีดหัวใจให้เป็นแผลเพิ่มเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่เริ่มจะทำใจได้บ้างแล้ว คราวนี้...มันทำให้ตัวเราทรุด จนลุกขึ้นไม่ไหว การที่ไม่รู้ความจริง บางครั้งมันยังจะดีกว่า วันนี้เขาจากไปพร้อมกับหัวใจของเรา เมื่อไหร่กันที่เราจะได้หัวใจเราคืน
มีคนบอกว่า เมื่อรักใคร อย่าให้ใจเขาไปทั้งหมด เหลือไว้ให้ตัวเองบ้าง แต่เมื่อเวลาผ่าน เรามักจะไม่รู้ตัวหรอกว่าเราให้ใจเขาไปทีละน้อยๆ จนมารู้สึกตัวอีกครั้งว่าได้ให้ใจเขาไปทั้งหมด ก็เมื่อวันที่เขาจากไป

หัวใจเราเป็นของเรา
เอาวางไว้กับเราที่เป็นเจ้าของมัน
น่าจะดีกว่าเอาไปวางไว้ให้คนที่ไม่เห็นค่า

เพราะอย่างน้อยๆ ถ้าวันใดวันนึงเกิดเจ็บขึ้นมา ก็จะได้ไม่ต้องโทษใคร...

ถึงที่ทำงานเมื่อ 07.30 น. เดินกางร่มมาเรื่อย ๆ

เดินมาครึ่งทาง อ้าว...ลืมของที่จะส่งให้ป้าซะงั้น เดินกลับไปก็ได้ ขากลับเจอน้องหมาข้างทาง

หมามองหน้า เราก็เลยยิ้มให้ เป็นยิ้มแรกของเราเช้านี้เลยน่ะนั่น (เจอคนไม่ค่อยยิ้มหรอก พอเจอหมาแล้วยิ้ม แปลกคนจริงเรา)

หมามันเหมือนยิ้มตอบด้วยหล่ะ มันมองหน้าเราอยู่นานแล้วจากไป

เมื่อคืนไม่ได้ห่มผ้านอน หลับก่อนผ้ามาถึงตัว มาห่มตอนตี 5 นี้เอง หนาว ๆ

หวัดดีตอนเช้าค่ะ...ซานซ..

รู้ว่าซานซ....ยังไม่มีโอกาสได้ดูโฆษณาชุดนี้
เลยเอามาฝากไว้ให้ดูยามว่างเน้อ

กลับมาจากงานหรือยังค่ะ

กลับดึกทุกคืนเลยเหรอซานซ

ไม่เป็นไร มาเจอกันตอนเช้าก็ได้เนอะ....

สู้สู้น่ะเพื่อน ต้องดื่มแบรนด์ ด้วยหรือเปล่าเนี้ย

ประชุมยาวนานเหมือนเมื่อวาน แอบหลับด้วยหรือเปล่า

ไปนอนก่อนน่ะค่ะ กู๊ดไนท์เจ้า

เห็นด้วยคะ
ตอนนี้เราก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน
ถ้าเราคาดหวังจากเค้ามากเเล้วเราไม่ได้รับกลับมา
เราเองนี่แหละจะเป็นคนเสียใจเอง

ตอนนี้เราก็พยายามหางานอดิเรกทำ
อ่านหนังสือ เล่นเนต ทำงาน
โทรหาครอบครัว เพื่อน
มันทำให้เราได้รู้ว่าเเต่ก่อนไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้
เเต่ตอนนี้มีเค้าเข้ามาเป็นส่วนนึงที่ทำให้หัวใจ
ได้ชุ่มชืน เเต่อย่าให้ถึงกับขาดเค้าเเล้วเราจะอยู่ไม่ได้เลยเนอะ

BooBoo....เพื่อนจ๋า เป็นยังไงบ้าง ด้วยภาระหน้าที่ช่วงนี้ตารางงานแน่นไปหมด แทบไม่มีเวลาได้เข้ามาทักทายกันเลย

เป็นยังไงบ้างนะ...สองวันแล้วสินะที่ BooBoo มาทิ้งข้อความไว้ ...น้ำตาแห้งไปบ้างหรือยังเพื่อนจ๋า...ไม่รู้ว่าความจริงอะไรบางอย่างที่เพื่อนรับ เพื่อนรู้มา ทำให้เพื่อนเราเป็นยังไงบ้าง แต่ความจริงมันยังคงเป็นความจริงนะเพื่อนจ๋า อาจต้องพาตัวเราเองไม่สู่การยอมรับ ในความรู้สึกของเรา คิดไปว่าเพื่อนเราคงเจ็บร้าวกับมันไม่ใช่น้อยเลย

ถ้าเป็นไปได้อยากให้กำลังใจทั้งหมดที่ตัวเองมีตอนนี้ กับเพื่อนทั้งหมด อย่างน้อยน้อยให้ BooBoo...ได้กอดตัวเองให้อุ่นขึ้นอีกนิด รักตัวเองมากมากนะ

เชื่อว่าในบางขณะ BooBoo ก็ยังคงยิ้มได้กับเรื่องรอบรอบตัว แต่ถ้าเมื่อไหร่อยู่คนเดียวหรือมีมีเรื่องบางเรื่องมากระทบใจ คงทำให้เพื่อนเราเจ็บมันได้อย่างที่สุดเหมือนกัน ค่อยค่อยดูแลหัวใจไปนะเพื่อนนะ มันอาจยังไม่หายสนิทแต่มันจะดีขึ้น เราเชื่ออย่างนั้น เรายังเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้ ข้างข้างเสมอนะ ยิ้มกับตัวเองหน่อย อย่างน้อยเราก็มีความรัก ให้รู้ว่าเรารักใครคนหนึ่งได้มากมายแค่ไหน....ความรัก ความรู้สึกพิเศษ...

^
^
เราอ่านข้อความของคุณ BooBoo คิดแล้วว่า
ข้อความข้างบนของซานซ...กับของคุณ BooBoo

ทำไมมันแมทซ์กันเลย

ขอให้คุณ BooBoo หายเจ็บเร็ว ๆ น่ะค่ะ

ช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

มาตามยัยเอ๋ ลูกร้องหิวข้าวบ้านแตกไม่ยอมดูแล
มาที่นี่ยังกับบ้านตัวเอง วันก่อนไปรื้อบ้านเราทุกห้อง
เม้นท์ข้ามชาติ แอบมาเม้าอย่าไปบอกมางนะ

ตะเองต้องมีอะไรน่าสนใจ ขอเราเป็นเพื่อนด้วยคน
วันหลังจะมารื้อค้นทำความรู้จักนะคะ

แอมอร

อืม"รู้สึกว่าเรามีความรู้สึกดีดีให้ได้รู้สึกได้บ้าง...แค่นี้ก็มีความสุขแล้วล่ะ..."
เราก็คิดอย่างนั้นเเหละค่ะ
เเม้ว่ามันจะไม่ค่อยได้รับผลกลับมาก็ตาม

อ่านข้อความที่ซานซ..ส่งมาให้อยู่ 5-6 รอบ ตั้งแต่ระบบ internet เข้ามาในชีวิตประจำวัน เราไม่เคยได้รับการ์ดมาตั้งแต่ ปี 43

คืออ่านเมื่อเช้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง อ่านใหม่อีกรอบ และอีกรอบ แล้วก็ยิ้ม ยิ้ม ขอบคุณคะ

ขอบคุณความเป็นเพื่อน ที่เข้ามาลบเลือนความเศร้าได้เสมอ...


เราส่งข้อความไปหลังไมค์ให้แล้วน่ะค่ะ (แต่เราจะตอบแทน ซานซ์อย่างไรคะ เอาการ์ด กรุงเทพฯ ไปแทนได้ไหม...อยากเขียนเหมือนกัน)
----------------------------------

หวัดดียามเช้าค่ะ
เช้าตอน 10.00 น. ซานซ..ยังไม่ตื่นแน่เลย
เมื่อคืนนอนดึกซะขนาดนั้น คือ หลับจริง จริง กี่โมงคะ

เมื่อวานเราไปวิ่งที่สวนลุมฯ มา นึกขึ้นมาก็แหงนมองฟ้า
แล้วก็คิดขึ้นมาแว๊บหนึ่ง เอ้...ซานซ อยู่แถวไหนของ
ประเทศนะ ตอนนี้คงกำลังเดินทางอยู่ หรือนั่งกินข้าวกับชาวบ้าน


มันเป็นมิตรภาพระหว่างเพื่อนนะคะ เพราะทุกเช้า
เราเปิด blog มาก็จะเจอซานซ...มาบอกเล่าเรื่องราว
ให้ฟัง กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว

ตั้งแต่เรารู้จักกับซานซ...ได้อ่านข้อความที่ซานซ..
บันทึกไว้ใน blog ทำให้เรามีกำลังที่จะสู้ต่อไปได้อีกหน่อย

ทำงานบางครั้งเหนื่อยและท้ออยู่เหมือนกัน
มานั่งคิดว่า ซานซ์ ทำงานเหนื่อยกว่าเรา ต้องเดินทางตลอดเวลา แต่ซานซ์ก็ยังยิ้มได้

โอ้...เราได้สายสะพานด้วยเหรอ 555 ท่าทางจะหนักน่ะ
มาเป็นสะพานเลย....

บางครั้งการคุยใน blog ก็สามารถมีมิตรภาพที่ดีได้ อย่างซานซ์ว่ามานั้นหล่ะคะ เราเริ่มรู้จักพี่ พี่หลายคนเค้ามีมิตรภาพที่ดีให้เราก่อน ทำให้เราไม่เหงาทุกครั้งที่เข้ามาในนี้

ขอบคุณซานซ์ที่เข้ามาเป็นเพื่อนกันนะค่ะ

พี่แอมอรจาก blog ด้านบนมาตามเราไปเลี้ยงลูก (meaw meaw) แล้ว ไปก่อนเจ้า พรุ่งนี้เจอกันใหม่จร้า

เห็นด้วยค่ะ
เราต้องรักตัวเอง ให้มากที่สุดอ่ะเนอะ
คนอื่นเเค่เป็นคนทีเข้ามาร่มให้ความอบอุ่น
แต่ถ้าเค้าทำให้เรากลายเป็นร้อนแทนละก้
คลายออกจากกัน สักนิดเราอาจจะรู้สึกดีกว่า

ผ่านมาค่ะ อ่านแล้ว...ทำไมมันตรงกับฉันอย่างงี้ละ เลย ment ให้ซะ ถ่ายทอดออกมาได้ตรงกับความรู้สึกมากเลยค่ะ

changnon....ขอบใจนะ (ขอบใจ aenew ด้วยนะ)ขอบคุณมากๆ เลยจ้ะ สำหรับคำปลอบใจและกำลังใจอันมากมาย รู้มั๊ย อ่านไป น้ำตามันรื้นขึ้นมา หัวใจสั่น อ่อนไหว แต่เพราะรู้สึกดีใจต่างหากกับกำลังใจที่ให้มา ตอนนี้พอจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ว่ามันต้องใช้เวลา และเราก็คิดว่ามันคงต้องขอความช่วยเหลือจากเวลามากหน่อย คงจะนานเลยทีเดียว ในใจลึกๆ ยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับมา ทั้งๆที่อีกส่วนของใจไม่อยากจะหวังอย่างนั้น อยากให้เขามีความสุขกับอะไรก็ตามที่เขาเลือก และก็หวังว่าเราจะมีความสุขกับโลกของเราได้เหมือนเมื่อก่อน และเปิดใจรับสิ่งใหม่ อะไรใหม่ๆ เราอยากเจออะไรใหม่ๆ ในชีวิตจัง changnon
หลายปีก่อน ที่ยังไม่มีใคร เรามีความสุขกับชีวิตอิสระ คิดถึงท้องฟ้ากว้างๆ แดดใสๆ ตอนที่ขับรถบนทางระหว่างต่างจังหวัด มันมีความสุข ถึงจะเหงาเพราะต้องเดินทางคนเดียว แต่มีความสุขจริงๆ คิดถึง และคิดถึง
changnon เดินทางบ่อย ขอให้เดินทางปลอดภัย คุณพระคุ้มครองนะ เราขอแอบตามไปห่างๆ ไม่ให้รู้ตัวนะจ๊ะ @^ O ^@

BooBoo เวลาป็นสิ่งที่ทำให้เราผูกพันและเคยชินกับอะไรได้มากมาย แล้วเวลาก็จะทำให้เพื่อนค่อยค่อยคุ้นเคยกับสิ่งที่ไม่มีและมีอยู่ในตอนนี้ได้ดีขึ้น เราเชื่ออย่างนั้นนะ ถ้าคิดถึงท้องฟ้ากว้างแดดใสๆ ก็ออกเดินทางไปทำให้ความคิดถึงน้อยลงหรือให้เกิดความคิดถึงครั้งใหม่ เมื่อมีโอกาสทำเลยนะ BooBoo เราว่าท้องฟ้ากับแดดใส ก็รออยู่ตรงนั้นที่นั่นแหละ มองฟ้าไปบางทีน้ำตามันก็แห้งเร็วกว่าที่คิดอีกนะ

เพื่อนจ๋า BooBoo อยู่ด้วยความหวังได้นะให้ใครสักคนกลับมา การตัดสินอาจไม่ใช่อยู่ในมือเรา แต่อยากให้BooBoo หวังและรอคอยด้วยความสุขนะ อย่างรักและคิดถึงเขาคนนั้นด้วยความรู้สึกที่กลับไปคิดถึงได้ ก็มีความสุขทุกครั้ง ปล่อยให้หัวใจได้เป็นสุขกับความรักแบบสบายสบายบ้าง แบบไม่คาดหวัง..แต่จริงใจ ไม่เป็นไร...ถ้าไม่รัก ไม่กลับมา...อาจทำยากหน่อยแต่ถ้าทำได้บางทีความสุขรอบรอบตัวเพื่อนคงมากขึ้นนะ เพื่อนคนนี้อยากให้เป็นอย่างนั้น

แอบตามเพื่อนมาห่างห่างเหรอเนี๊ยะ...ตามมาใกล้ใกล้ก็ได้นะ เดี๋ยวหลงทางนะ เพื่อน BooBoo คนนี้ชอบเดินทางในที่แปลกแปลกซะด้วยสิ ตามแนวะตเข็บชายแดนบ้างล่ะตามภูเขาลูกนั้นนี่ หรือไม่ก็กลางแม่น้ำ ทะเลใหญ่ บ้างล่ะ
แต่ขอบคุณนะคะ คุณเพื่อนจะพยายามไม่โก๊ะจนพระท่านปวดหัวนะคะ

ยิ้มหน่อย...เพื่อนจ๋า BooBoo...ชอบที่บอกว่าเปิดใจรับสิ่งใหม่อยู่เสมอ นั่นแหละที่ทำให้คนเราไม่จมอยู่กับเรื่องเดิมเดิมมากจนเกินไป เปิดใจแล้วอย่าลืมลองเรียนรู้กับมันเลยด้วยนะจ๊ะ ห่วงเสมอ...

เราปลูกต้นไม้ต้นใหม่ทุกวันได้
แต่มันไม่มีหลักประกันใดใดที่จะมารับรองว่า
ต้นไม้เหล่านั้นจะเจริญเติบโตและแข็งแรงได้อย่างที่เราต้องการ
ตราบใดที่เราไม่เรียนรู้ความต้องการของต้นไม้ชนิดนั้นๆ

ความรักก็เหมือนกัน...
เราไม่มีวันเป็นคนรักที่ดีได้
ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจตัวเอง
ตราบใดที่เรายังรักตัวเองไม่มากพอ

และที่สำคัญ
ความรักไม่อาจงอกเงย งอกงาม
และเติบโตได้
ภายใต้เงื้อมเงาของความคาดหวัง

ความรักไม่ใช่ความคาดหวัง
ไม่ใช่ความคิดถึง ไม่ใช่ความโหยหา

ความรัก คือ ความรัก
ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจความรัก
เราจะไม่มีวันเข้าใจตัวเอง .


เห็นพูดกันเรื่องความรัก การคาดหวัง ไปเจอที่บ้านคุณก๋า
ขอเขาเอามาฝาก นี่คือบางส่วน มันยาวมาก ว่างๆก็บอกให้น้องคนนั้นไปลองอ่านดูนะคะ เผื่อจะมีแง่คิดดีดี

เขาคนนั้นคู่ควรกับความรักของเราแน่หรือ ประโยคโดนใจ
เขาดีพอที่เราจะรัก มั๊ย

แอมอร

น่าอิจฉาจังเลยนะคะที่มีเพื่อนที่น่ารักคอยเป็นห่วงกันและกันอยู่เสมอ งัยก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะแล้วจะแวะมาเยี่ยมอีกนะคะ

cherry มาเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็สนุกดีนะ มากมากด้วย แวะมาบ่อยบ่อยนะคะ รักษาสุขภาพด้วยเหมือนกัน

ขออนุญาติเรียกคุณว่าซานซ์เหมือนคุณเอ๋ได้มั๊ยคะซานซ์เป็นคนเหนือเหรอ เราก็เป็นคนเหนือเหมือนกันจ้าอยู่ใกล้ๆเชียงใหม่แหละห่างกันประมาณเก้าสิบกว่ากิโลเอง
อ่านบทความของซานซ์แล้วทำให้เราอยากลองท่อง
เที่ยวคนเดียวดูบ้างจังกลับไปคราวนี้ลองทริปใกล้ๆภายในประเทศดูก่อนคงจะดี ฝากบอก BooBooด้วยนะคะว่าถ้าเหงาไปด้วยกันก็ได้นะคะจริงๆแล้วถ้าซานซ์เป็นหัวหน้าทริปก็คงยอดไปเลยเนอะ แล้วจะมาใหม่นะคะอย่าเพิ่งเบื่อกันซะก่อนนะ

Cherry...หวัดดีเจ้า ม่วนใจ๋แต้แต้ ที่ได๋ปะกั๋น ได้ฮู้จั๋กกั๋นน๊อ เป๋นเปื้อนกั๋นน๊ออออ.....

ขอพิมพ์ไทยนะ เพราะถ้าพิมพ์เป็นภาษาเหนือ รับรองเราต้องนั่งสะกดคำแต่ละคำ ทีละคำไม่เลิกไม่ลาแน่แน่

ไปด้วยกันไหม...กลุ่มผู้หญิงออกเดินทาง แบกเป้ แบ่งปันรอยยิ้ม ทักทายผู้คน สนุกไปด้วยกัน ไม่มีวันเบื่อแน่แน่ เหมือนที่...ถ้า cherry แวะมาบ่อยเท่าไหร่ ก็เพิ่มความผูกพันของเพื่อนมากขึ้นเท่านั้น คำว่าเบื่อสะกดไม่เป็น มันสะกดยังไงเหรอ...