|
...การเดินทางกับความรัก...
...การเดินทางบอกเล่าเรื่องราวของความรัก...
...เที่ยงคืนกว่าแล้วเหรอ ฉันเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ขึ้นมองเวลาจากนาฬิกาแขวนผนังในห้อง หลับตาซักพักให้รู้สึกผ่อนคลาย ใกล้เวลาที่ต้องเข้านอนแล้วสินะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรให้ทำ ให้คิดอีกมากมาย...
แต่อดไม่ได้จริงจริง ที่จะแวะเข้ามาบันทึกความรู้สึกที่นี่ เหมือนความผูกพันเล็กเล็ก ก่อตัวขึ้นในใจ แถมได้เขียน ได้บอกเรื่องราวที่อยู่ข้างใน เหมือนได้ทบทวน มองย้อนกลับไปในชีวิตของตัวเราเอง ทีละเล็กทีละน้อย
ฉันมักจะเลือกบันทึกเรื่องความรัก ความรู้สึกเพราะเป็นเรื่องที่แม้แต่ตัวเราเอง ก็ไม่ได้พูดถึงมันบ่อยครั้งนักในความเป็นจริงของชีวิต เวลาที่เรามีจะใช้ไปกับการทำหน้าที่ แสดงความรับผิดชอบ ในบทบาทหน้าที่ทางสังคม ที่มีอยู่หลากหลาย จนบางครั้งเราเองเหมือนว่าจะทำลืมลืม ความรู้สึกที่มีอยู่ในใจนั้นไป....ทั้งทั้งที่ใจเราก็เรียกหา อยู่แทบจะตลอดเวลาเลยเชียว ไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้เปลี่ยนเราให้เป็นคนอีกคน ที่ไม่ใส่ใจในความรู้สึกที่มีข้างใน...เหมือนที่แสดงออกภายนอก
อย่างที่ใครใครเห็น เสียงหัวเราะ ท่าทีร่าเริงสดใส ดูไม่ใส่ใจกับเรื่องรักรัก...ทำอะไรได้ด้วยตัวเอง เดินทาง ทำงาน ลงพื้นที่ ดูหนัง ทานข้าว หรือแม้กระทั่งท่องเที่ยวแบกเป้ไปในต่างแดนคนเดียว ก็เป็นเรื่องที่เพื่อนสาวหลายหลายคน ถามเราเสมอว่า...ไปคนเดียว ไม่เหงาเหรอ...เราก็จะยิ้มตอบเพื่อนเพื่อนไปว่า "ลองดูสิ บางทีความรู้สึกตอนแบกเป้เที่ยวคนเดียว ก็พิเศษ อย่าบอกใครเลยนะ"
โดยปกติฉันมักจะแบกเป้ เดินเดี่ยว เที่ยวต่างแดน ปีละครั้ง ใกล้หรือไกลก็แล้วแต่เงินที่เก็บได้แต่ละปี บางปีเก็บได้น้อยฉันก็เลือกเดินทางใกล้ใกล้ บางปีฉันก็ทำให้ตัวเอง ได้ออกเดินทางไปไกลบ้านกว่าหลายหมื่นไมล์ ตามประสานักเดินทางงบน้อย เพียงแต่หลงรักการเดินทางจนถอนตัวไม่คิด เป็นเรื่องที่ต้องทำให้ได้ในแต่ละปี ที่สัญญากับตัวเองไว้ แต่ละทิศแต่ละทาง ล้วนได้เจอ ได้มีประสบการณ์ดีดี กลับมาทุกครั้ง ที่ดีใจที่สุดก็คงเป็นการได้เจอผู้คน ที่หลากหลายทั้งชาติพันธุ์และวัฒนธรรม แต่สุดท้ายเราเองก็มีความเป็นมนุษย์ และศักดิ์ศรีที่เท่าเทียมกัน ยิ่งได้เจอผู้คน ยิ่งได้เรียนรู้ ยิ่งยอมรับความแตกต่าง และเคารพซึ่งกัน...ฉันเชื่ออย่างนั้น...
ถ้าเลยเถิด คิดไปถึงการเดินทาง กับ ความรัก ฉันเองเชื่อว่าการเดินทางเป็นเรื่องที่ทำให้ความรักระหว่างคนรัก เติบโต ไม่ว่าจะเติบโตไปทางใด บางคู่รักกลับมาจากการท่องเที่ยวอาจต้องเลิกลา บางคู่รักกลับรักและเข้าใจกันแน่นแฟ้นมากขึ้น ยิ่งนักเดินทางแบบประหยัดต้องใช้งบน้อย ใช้พลังแรงกาย แรงฝัน แรงความคิดเยอะ ยิ่งได้เห็นตัวตนของคนรักของเรามากยิ่งขึ้น ฉันเชื่ออย่างนั้น เพราะการเดินทางมีรายละเอียดเล็กเล้กน้อยน้อย ที่ทำให้เรารู้จักคนพิเศาของเรามากขึ้น เอาอย่างง่ายง่าย แค่เรื่องรสนิยมในการเที่ยว กับทัศนคติที่มองคน แค่นี้คุณก็ได้เรียนรู้คนพิเศษของคุณได้เป็นไหนไหนแล้ว
อย่างตัวฉันเอง ท่องเที่ยวก็ชอบไม่เหมือนหลายคน ฉันก็จะเลยมักหาเวลาเดินเดี่ยวเที่ยวเองเสมอเสมอ เพราะส่วนตัวชอบสถาปัตยกรรม ชอบพิพิธภัณฑ์ ชอบวิธีชีวิตผู้คนในเมืองต่างต่าง ชอบไปนั่งในที่สงบ สบาย สบาย เรียกว่าแช่ จนได้คุยได้รู้จักผู้คน เพราะฉะนั้นทริบไหนที่เร่งรีบ แบบแตะแตะ แต่ได้หลายที่และครบครัน ฉันมักจะปฎิเสธเสมอ แล้วแหล่ง shopping ไม่มีได้เงินจากกระเป๋าฉันไปแน่แน่ ไม่ใช่อะไรนะ เพราะมันไม่มี   ฉันซื้อของไม่ค่อยเก่ง ของฝากจากที่ต่างต่างมักเป็นของพื้นบ้าน พื้นเมืองของชาวบ้านซะมากกว่า ไหนจะเรื่องทัศนคติในการมองคนนั่นก็อีกเรื่อง บางคนทำหน้าขยะแขยง เมื่อคนท้องถิ่นทำอะไรที่เราไม่ทำ หรือบางคนมองว่าไม่มีมารยาทและศิวิไลซ์เอาซะเลย ไปทางไหนก็คอยแต่จะมองผู้คนเหล่านี้ และหงุดหงิดอารมณ์เสีย จนการเดินทางครั้งนั้นแทนที่จะเก็บเกี่ยวความสนุกสีสันของความหลากหลาย ทางวัฒนธรรมและผู้คน กลับได้มาแค่เสียงบ่นที่ทำท่าจะทำร้ายคนพูด มากกว่าคนที่ถูกมอง เหมือนการเดินทางครั้งหนึ่งของฉันในแดนภารตะ อินเดีย เพื่อนร่วมทางรับไม่ได้กับการอุจจาระของผู้คนที่ทำกันได้ทั่วไป จนลืมมองความหลากหลายของผู้คนที่งามตามชนชาติของเขาเอง ผ้าสีสวย เมืองที่มีสีสัน จนการเดินทางคราวนั้นเขายิ้มน้อยเหลือเกิน
จนบางครั้งฉันเองก็ยังคิดว่าด้วยสไตล์การท่องเที่ยวแบบนี้ละมั้ง ที่ทำให้ สาวโสดอย่างฉัน แบกเป้ เดินเดี่ยว เที่ยวแบบฉัน มีความสุขแบบโสดโสด...ทุกครั้ง ทุกที ที่ได้เดินทาง...ดีกว่าเป็นไหนไหน
แต่ถ้าถามว่ามีคนไปด้วย ไม่ดีกว่าเหรอ ...ดีกว่าค่ะ แต่อย่ามากคนนัก มากคนทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำใจ... ถ้ายิ่งได้เดินทางไปกับคนที่คุณรักนะ มันยิ่งพิเศษเลยล่ะ ได้เรียนรู้กันมากขึ้น ได้เข้าใจ ได้เห็นว่าความแตกต่างที่เรามี เรื่องที่เราชอบ การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าไปด้วยกัน เหมือนภารกิจที่ต้องผ่านด่านไปให้ได้ สนุกซะยิ่งกว่าการออกเดทแบบไหน ลองชวนคนข้างข้างออกเดินทางด้วยกันสิ
...ส่วนฉัน อยากมีคนร่วมทางสักคน แค่เพื่อนซักคนที่ชอบการเดินทางแบบเดียวกันก็พอแล้ว ไม่ได้หวังไปมากกว่านั้น แต่ถ้าทริบไหนมีสถานที่ที่อธิษฐานได้ ฉันก็ไม่พลาดที่จะอธิษฐานในใจ...สาธุ ขอคนรู้ใจร่วมเดินทางซักคนเถิดเจ้าค่า...แต่จนถึงวันนี้คำอธิษฐานก็ยังไม่เป็นจริง สงสัยต้องรอต่อไป แบกเป้ เดินเดียว เที่ยวเองก่อนแล้วกันเนอะ 
| Create Date : 07 กันยายน 2552 |
| Last Update : 7 กันยายน 2552 1:22:32 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1045 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: kwan_3023  วันที่: 7 กันยายน 2552 เวลา:7:32:29 น. |
|
| โดย: klint77 วันที่: 7 กันยายน 2552 เวลา:18:20:43 น. |
|
| โดย: cinta วันที่: 9 กันยายน 2552 เวลา:4:17:03 น. |
|
| โดย: BooBoo IP: 122.104.35.156 วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:20:55:21 น. |
|
| โดย: chance (changnon ) วันที่: 20 กันยายน 2552 เวลา:21:42:13 น. |
|
| โดย: aenew วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:22:12:28 น. |
|
|
|
|
| changnon |
 |
|
|
 |
|
ฉันซื้อของไม่ค่อยเก่ง ของฝากจากที่ต่างต่างมักเป็นของพื้นบ้าน พื้นเมืองของชาวบ้านซะมากกว่า ไหนจะเรื่องทัศนคติในการมองคนนั่นก็อีกเรื่อง บางคนทำหน้าขยะแขยง เมื่อคนท้องถิ่นทำอะไรที่เราไม่ทำ หรือบางคนมองว่าไม่มีมารยาทและศิวิไลซ์เอาซะเลย ไปทางไหนก็คอยแต่จะมองผู้คนเหล่านี้ และหงุดหงิดอารมณ์เสีย จนการเดินทางครั้งนั้นแทนที่จะเก็บเกี่ยวความสนุกสีสันของความหลากหลาย ทางวัฒนธรรมและผู้คน กลับได้มาแค่เสียงบ่นที่ทำท่าจะทำร้ายคนพูด มากกว่าคนที่ถูกมอง เหมือนการเดินทางครั้งหนึ่งของฉันในแดนภารตะ อินเดีย เพื่อนร่วมทางรับไม่ได้กับการอุจจาระของผู้คนที่ทำกันได้ทั่วไป จนลืมมองความหลากหลายของผู้คนที่งามตามชนชาติของเขาเอง ผ้าสีสวย เมืองที่มีสีสัน จนการเดินทางคราวนั้นเขายิ้มน้อยเหลือเกิน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
