|
คืนของความเหงาและความคิดถึง
เที่ยงคืนวันศุกร์...คืนเหงาและคิดถึง
คืนวันศุกร์ต้นเดือนแบบนี้ ตามร้านรวงต่างต่าง คงแน่นขนัดไปด้วยผู้คน และปาร์ตี้ บรรยากาศคึกคัก รอบรอบเมืองใหญ่แห่งนี้ แอบถอดแว่นสายตา บิดเนื้อตัวแก้เมื่อย หลังจากนั่งหลังขดหลังแข้ง กับงานตรงหน้า มองออกไปจากประตูกระจกบานใหญ่ในห้อง เห็นแสงไฟจากตึกหลายตึกยังคงสว่าง ชีวิตเมืองใหญ่ไม่เคยหลับไหล ลุกไปยืนพิงบานกระจก พักสายตา พักใจ....
เสียงโทรศัพท์จากบรรดาเพื่อนเพื่อน ชาวรักไร้ขีดจำกัดที่ส่งเสียงมาเมื่อเย็นเย็น ชักชวนไป hang out ด้วยกันที่ร้านเดิมของพวกเขา ฉันตอบปฎิเสธบรรดาเพื่อนเก้งกวางที่รักไป เพื่อนเพื่อนยังคงทิ้งท้าย ..."ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามมานะ"...ฉันยิ้มให้กับโทรศัพท์และตัวเอง ...เพื่อนเพื่อนน่ารักเสมอ...
ด้วยมีงานที่ต้องสะสางก่อนออกเดินทางครั้งใหม่ เพื่อไปทำหน้าที่ในพื้นที่ห่างไกลในประเทศเพื่อนบ้าน แวะประชุมพูดคุยกับทีมงานในย่างกุ้ง ลงพื้นที่ติดตามงาน โครงการดูแลช่วยเหลือเด็กในพื้นที่ห่างไกล... กลับมาไทย ไปต่อที่ลาวใต้ พื้นที่เขตสงครามเก่า ชายแดนลาว เวียดนาม กับโครงการโรงเรียนของเด็กเด็กชนเผ่า แค่ได้คิด...หัวใจก็ออกเดินทางไปก่อนซะแล้ว
แล้วจะได้มีโอกาสกลับมาบ้านเรา ขึ้นเหนือไปเยี่ยมหมู่บ้านและโรงเรียนเล็กเล็ก ในพื้นที่หมู่บ้านนอกแผนที่ประเทศไทย กับสายน้ำอีกสายที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้สายน้ำใด...สาละวิน...
รู้สึกเหมือนโลกข้างนอกรอเราอยู่ ช่วงปลายปีตารางเดินทางเต็มไปหมด ...เต็มทั้งใจ และเต็มทั้งเวลา ยาวเหยียดถึงสิ้นปีเลยทีเดียว กัมพูชา เวียดนาม
หลงรักงานตัวเองก็ด้วยเหตุผล เพราะการได้เดินทางแบบนี้แหละ ได้เห็นคน เห็นโลกที่ต่างออกไป ดีใจด้วยซ้ำที่แต่ละที่ที่เราไปยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่พื้นที่ ที่เจริญด้วยวัตถุแต่อย่างใดเลย กลับตรงกันข้าม มันเจริญด้วยหัวใจ น้ำใจของผู้คนซะมากกว่า แล้วอย่างนี้จะให้ทิ้งงานลงไปได้ยังไง
และด้วยการทำงานของเราที่เป็นแบบนี้ด้วยล่ะมั้ง ที่เป็นที่มาของความเหงา ที่ไม่เคยหายไปซะที...เวลาและชีวิตไม่เป็นกิจวัตร เดินทางอยู่เสมอ กลับมาช่วงสั้นสั้น ประชุมและรายงานกองเต็ม แต่ดีสำหรับตัวเราเอง อิสระไม่ต้องนับว่าเสาร์อาทิตย์อยู่ที่ไหน อยากพักเมื่อไหร่ ทำงานตอนไหน
แต่ก็ทำให้เราไม่มีเวลาที่ตรงกับใครคนอื่นอื่นเหมือนกัน แต่ละเดือนแต่ละอาทิตย์ เราเลยเป็นอีกหนึ่ง Top Ten นินจาล่องหนหายตัวของหลายหลายคน ทั้งเพื่อนและใคร ใครต่อใคร...
เลยทำให้หลายหลายคนที่เคยอยากเข้ามา ล่าถอยไปในเวลาไม่ช้า ไม่นาน เข้าใจพวกเขานะ ความรักที่ไม่มีเวลาให้และไม่ได้ดูแล คงเป็นความรักที่แห้งแล้ง น่าดู...แต่ขอบคุณมากนะ ที่เคยอยากเข้ามาเรียนรู้กันและกัน
แต่พวกเขาจะรู้ไหมนะ ว่าผู้หญิงคนนี้รู้สึกอบอุ่นแค่ไหน โดยเฉพาะเวลาที่เดินทางไปไกลแสนไกลกลับมาแล้ว รู้ว่ามีคอยอยู่ ชอบเวลาที่มีใครไปรอรับที่สนามบิน เวลาที่เราเดินออกมาด้วยท่าทีเหนื่อย โทรมโทรม ลากรถเข็นของมากมาย และเป้ใบใหญ่ออกมาที่ประตูทางออก แล้วเจอใครบางคนยืนยิ้มให้เมื่อเห็นเรามาแต่ไกล กุลีกุจอเข้ามารับรถเข็นไปเข็นแทน ปลดเป้จากหลังเรา มือข้างหนึ่งลากรถเข็นมุ่งหน้าไปที่รถ อีกมือหนึ่งจับมือเราไว้เหมือนไม่อยากให้ไปไหนไกลไกลจากเค้าอีกแล้ว...
ฉันไม่เคยเปิดโทรศัพท์ก่อนเมื่อเครื่องบินลงจอด เพราะอยากรับความรู้สึกดี ที่ได้เห็นหน้าใครบางคน เมื่อผ่านประตูออกมา แบบเต็มเต็ม ไปลดทอนด้วยเสียงการโทรว่ามาถึงแล้ว อันนี้เป็นความชอบส่วนบุคคลนะ แอบชอบความตื่นเต้นเล็กเล็กแบบนี้ มันทำให้ความรู้สึกคิดถึงที่มีมัน ท่วมท้น...ใจ...จริงจริงนะ
แต่ตอนนี้นะเหรอ...ผู้หญิงคนนี้ก็ยืนเหงาอยู่ตรงนี้...ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนั้นมานานแค่ไหนแล้วนะ การกลับมาแต่ละครั้ง ก็จะเก็บเกี่ยวบรรยากาศรอบข้าง ของคนอื่นอื่น ให้เห็นให้ยิ้มได้กับความอบอุ่นที่สนามบิน ที่เกิดขึ้นรอบรอบตัว ชอบบรรยากาศนั้นมากมากเลย ถึงแม้ไม่ใช่ตัวเรา แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้ยิ้มได้เสมอ กับความรัก ความผูกพันที่คนที่รักกัน มอบให้แก่กัน ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบไหน ครอบครัว คนรัก เพื่อน และอีกหลายรูปแบบ อบอุ่นหัวใจไปกับพวกเขาด้วย คราวหน้า ลองมองไปดูบรรยากาศรอบตัว ที่สนามบินดูนะ ว่ารู้สึกอย่างเดียวกันไหม....
เลยเที่ยงคืนมานานแล้วสินะ ฟุ้งซ่านคิดไปแสนไกล ฟ้าดึกดื่นแบบนี้ ก็เหงาไม่ใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี๊ยะ ความเหงา ตอนเที่ยงคืนแบบนี้ก็ทำให้เรา รู้สึกถึงความคิดถึงได้มากมาย เหมือนกันนะ...คืนของความเหงาและความคิดถึง...
| Create Date : 05 กันยายน 2552 |
| Last Update : 5 กันยายน 2552 1:14:02 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 732 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: คนเหงา IP: 58.97.37.61 วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:12:27:38 น. |
|
โดย: chance (changnon  ) วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:14:52:30 น. |
|
| โดย: aenew วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:21:53:11 น. |
|
|
|
|
| changnon |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ดั้นด้นเดินทางออกจากบ้านมาหลังจากจบการศึกษา
ผ่านไปแล้ว หลายปีฝน
มาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่
ประการณ์ทำให้เขารู้ว่าจะอยู่อย่างไร
ทุกๆครั้งเมื่อความเหงามาเกาะกินหัวใจ
เขาจะมีวีธีแก้ที่ดีเสมอ
หนึ่งในวิธีนั้นก็คือ......
....ร้องไห้....