|
...ข่มตานอน ในวันที่หัวใจอ่อนล้า...
...นอนไม่หลับ ทั้งคืน...
นอนไม่หลับ...เมื่อคืนตื่นขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง พลิกตัวไปมาบนเตียงใหญ่ ข่มตาให้ยังคงปิดสนิท ข่มใจให้ผ่อนคลายและบอกตัวเองให้พักบ้าง นอนเถอะนะ...หลับเถอะตัวฉันเอง
แต่ฉันพบว่าตัวเอง ก็ยังคงไม่อาจหลับได้...ทำไมนะค่ำคืนนี้ หลับตาลง ปิดใจ มันจึงยากเย็นนัก ฉันค่อยค่อยลืมตา...เห็นไฟสีฟ้าดวงเล็กเล็กที่พอเห็นจากเครื่องปรับอากาศ ผุดลุกขึ้นนั่งกลางเตียง ชันเข่าขึ้นชิดอกโอบแขนรอบเข่า กอดตัวเองไว้...อุ่น อุ่นใจขึ้นได้บ้าง
ตอนนี้ใจของฉันตะเลิดไปไกลเกินกว่า...ที่จะหลับตาลงได้ ลุกขึ้นเปิดเพลงเบาเบา หวังให้เพลงกล่อมเผื่อให้ค่ำคืนนี้ ผ่อนคลาย...เปิดไฟหัวเตียงแสงเหลืองนวล นั่งลงบนเก้าอี้นอนตัวยาวใกล้ใกล้เตียง
เหงานะ...ฉันบอกกับตัวเองอย่างนั้น ทั้งทั้งที่แต่ละวันก็คร่ำเคร่งกับงานมากมาย จนไม่มีเวลามานั่งบันทึกความรู้สึกให้ได้ระบายผ่อนคลายมาหลายวัน ได้เพียงแค่แวะเวียนมาทักทายเท่านั้นเอง ตอนเย็นเย็นฉันก็ใช้เวลากับเพื่อนฝูง ทานข้าว พูดคุย ยิ้มแย้ม แม้กระทั่งเมื่อคืนที่ผ่าน เพื่อนยังมานั่งคุยกันออกรสที่ห้องของฉัน ก่อนกลับไป...ก่อนเที่ยงคืนแค่เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง แต่ทำไมฉันยังมานั่งเหงาอยู่อย่างนี้นะ...
ความรู้สึกแบบนี้ เชื่อว่าคงมีใครต่อใครอีกหลายหลายคนที่เคยเป็นเหมือนเหมือนกันกับฉัน พวกเขาทำยังไงนะ...ให้กลับเข้านอนได้อย่างเป็นปกติอีกครั้ง...
หยิบหมอนอิงใบใหญ่ขึ้นมากอด...เอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มเดิมที่อ่านก่อนนอนจากโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ขอบตาร้อนร้อน พยายามไล่สายตาไปตามตัวอักษร รับรู้เรื่องราวในหนังสือเล่มเล็กนั้นอีกครั้ง...เรื่องราวของความรู้สึก ที่บรรยายถึงความเหงาไว้อย่างน่าสนใจ
"ความเหงาในใจก็เป็นเรื่องปกติ อย่างที่ใครหลายๆ คนก็คงเป็น...แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีเลย หากจะปล่อยให้ความเหงานั้นเกาะติดอยู่ที่ใจ แล้วคอยกัดกร่อนความสดใสของเราไปทีละนิด ทีละนิด จนหมด"...ฝนตกเป็นรอยยิ้ม...
เคยไหม...เวลานั่งอยู่คนเดียว เงียบ... เหงา... เหมือนกับว่า โลกทั้งโลก... มีเราอยู่เพียงแค่คนเดียว ต้องอยู่กับตัวเอง อยู่กับความอ่อนล้า จากหลายสิ่งที่ผ่านมา ไม่มีใคร ที่แม้แต่ชำเลืองมอง เห็นเรา... ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ยอมรับว่าหัวใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะอธิบาย ทิ้งไดอารี่เอาไว้ให้ร้างไม่เปลี่ยนแปลง...
ใจคิดถึงการเดินทางที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หวังเล็กเล็กในใจว่า...การเดินทางที่เราเองมีความสุขกับมันมาตลอด คงพอช่วยทำให้หัวใจอ่อนล้าของใครคนนี้ ได้กลับมามีเรี่ยวมีแรง พอที่จะเห็นโลกด้วยตาที่เปิดกว้าง และใจที่เปิดกว้างกว่า....ขอให้เป็นอย่างนั้น เกินรับไหวกับ ความรู้สึกเหงาที่ยาวนานอย่างนี้ พอซะที...ไม่มีน้ำตาจะไหลให้กับความเหงาอีกแล้ว ไม่มีใจจะคอยคัดค้านต้านทานกับความรู้สึกนี้อีกแล้ว ได้โปรด...พอซะที
...นอนไม่หลับ อย่างเคยกับความรู้สึกเดิม เหงา...
Create Date : 27 กันยายน 2552 |
Last Update : 9 เมษายน 2553 1:29:41 น. |
|
16 comments
|
Counter : 2277 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: aenew วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:15:26:56 น. |
|
โดย: Tukta21 วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:15:52:00 น. |
|
โดย: fordear วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:19:50:05 น. |
|
โดย: หง่าวซ่า (คุโระโกะ ) วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:19:57:31 น. |
|
โดย: Traumerei วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:21:37:39 น. |
|
โดย: Thairabian วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:23:45:26 น. |
|
โดย: poonimm IP: 112.142.29.39 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:22:37:27 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:23:47:18 น. |
|
โดย: chance (changnon ) วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:1:19:38 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:9:42:22 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:11:13:09 น. |
|
โดย: ชบาหอม วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:15:03:04 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:15:17:05 น. |
|
| |
|
changnon |
|
|
|
|
ขืนนอนต่อ จิตใจจะยิ่งว้าวุ่น
หากิจกรรมทำวันนี้กัน
ไปออกกำลังกายตอนเย็นด้วยกันไหมค่ะ
ได้เหงื่อและหายบ้าได้เยอะเลย