เก็บตก...เวอร์ชันฝึกงาน (ตอนที่3....*6 สาวพาแซ่บ*) วันนี้จะมาเม้าส์เรื่องพาแซ่บของ 6 สาวกันค่ะ... การได้มาฝึกงานที่นี่ อันที่จริงก็ดีนะ หน้าโรงงาน คือ อู่ข้าวอู่น้ำของพวกเรา สำหรับฝนกับนุช 2 สาวแห่ง มมส. ฝากท้องที่ร้านขายอาหารตามสั่งหน้าโรงงานประจำ (ในช่วงแรกๆ) อันว่าสุกี้ ร้านนี้อร่อยมากๆ ซูฮกคนทำ แถมเค้าจะจำได้เสมอ ว่าได้เด็ก 2 คนนี้ กินอะไรบ้าง ใส่อะไรบ้าง อย่างก้านผักนี่เค้าจะรู้เลยว่าฝนไม่กิน แฮ่แฮ่ (เด็กนิสัยเสีย) วันดีคืนดี ก็จะมีไอ้อ้อนกับไอ้แนน สองสาวแห่งเมืองขอนแก่นมาร่วมแจมด้วย จริงๆเรา 4 คน ค่อนข้างสนิทกัน เพราะ อ้อนกับแนนจะพักอยู่บ้านพักในโรงงาน ส่วนฝนกับนุชพักหอตรงซอยใกล้โรงงานนั่นแหละ ส่วนไอ้จอยกับไอ้โอ๋ ก็อยู่ไกลมาก ดังนั้น 4 สาวมักออกแซ่บด้วยกันบ่อยๆ พอเราทั้ง 4 คน สำรวจพื้นที่และหาของกินกัน ลงมติว่าอะไรอร่อย ก็ค่อยหิ้วกระเตงกันไปกินทั้ง 6 คน พากันสำรวจอีท่าไหนไม่รู้ ได้ข้อสรุปว่า เฉาก๊วยที่พระสมุทรเจดีย์อร่อย แถมส้มตำก็แซ่บด้วย มันสามารถกันจริงๆ....คิดภาพตามค่ะ กินเฉาก๊วย กับส้มตำปูปลาร้า กินมันสองอย่างด้วยนะ ไม่มีอนุพันธ์ส้มตำเหมือนเคยกิน บรรยากาศดีมากค่ะ.....รายล้อมด้วยองค์พระสมุทรเจดีย์ แล้วก็แม่น้ำเจ้าพระยา ในทุกๆเสาร์อาทิตย์ เราทั้ง 4 คน สาวเคมี กับสาวเกษตร ก็มิเคยอยู่นิ่ง(อันว่ามันไม่เสถียร) จะต้องหาเรื่อง....ออกเที่ยวกันเสมอ เอาใกล้ๆราคาประหยัด เพราะเวลาอยู่หอ มันร้อนยังกะจะอบซาวน่ากันเลยหละ เคยๆคุยกันว่าจะแพ็คกระเป๋าไปอ่าวมะนาว แต่ช่วงนั้น มันดั๊นมีพายุเข้า อ้าวอด.... เคยมีความคิดว่าจะไปเมืองกาญ....ด้วยรถไฟและกระเป๋าหนึ่งใบ ก็ได้แต่คุยกัน....มันไม่ไปไหนซะที เปลี่ยนบรรยากาศ จากการกินเฉาก๊วยกับส้มตำ.... บรรยากาศยามเย็น ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา มีฉากหลังเป็นองค์พระสมุทรเจดีย์ กับปลาหมึกปิ้ง(ของฟรี) มันได้ใจมั่กๆ ฮาฮา มีเรือโดยสารผ่านไปเป็นระยะๆ ลมเย็นๆ ยามพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า "เฮ้ยไปนั่งเรือข้ามฟากเล่นกันดีปะ แค่ 3 บาทเอง" มีคนเสนอ "ไม่เอา ค่ำแล้ว ที่สำคัญแกจะข้ามไปทำไมวะ" นังฝนสนอง อันที่จริงกลัวค่ะ ไม่ชอบการนั่งเรือ เอาเป็นว่าจริงๆนั่งได้ ถ้าเรือมันอยู่บนบก หนะนะแต่ถ้าอยู่ในน้ำ ม่ายอาว....ฝนกลัวน้ำ กลัวมั่กๆ...... อีกที่หนึ่ง...ที่เรา 4 สาวไปกันคือ ป้อมพระจุลจอมเกล้า มาที่นี่ได้หลายบรรยากาศ ไม่เคยไป อาศัยถามเค้าเอา แฮ่..... มีแค่เงินและรอยยิ้ม ลุย ที่นี่.....เป็นปากอ่าว.... บรรยากาศลมทะเลปะทะหน้าอย่างจัง มีป่าชายเลนด้วย ดี๊ด๊าหน่อย แถวบ้านไม่มีป่าแบบนี้ค่ะ เลยออกอาการเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงกันทั้ง 4 สาว แถมบ้านมีแต่ป่าโคก เหอะๆ.....ต้นไม้หน้าตาแปลกๆ (อันที่จริงมันไม่แปลกหรอก) แต่ไม่ค่อยได้เห็น เลยนับว่าแปลกสำหรับฝน ที่นี่ไม่พ้นเรื่องของกิน..... ส้มตำ อาหารประจำกลุ่ม ใต้ร่มโกงกาง กับฝูงลิงแสนซน กินไปก็เสียวสันหลังไป...มันจะมาแย่งฉันกินไหม ระแวงทุกขณะ วันนั้นจำได้ว่า ฟาดส้มตำไป 4 ครก.....จิ๊บๆ กับอนุพันธ์ส้มตำนิดหน่อย กินอิ่ม....ทั้ง 4 สาวก็เดินชมนกชมไม้กันไป....เท่าที่เรี่ยวแรงจะมี จริงๆแล้ว... อยากปลูกป่าชายเลนเหมือนกัน อะฮ่า...รักธรรมชาตินะเนี่ย แต่ไม่มีโอกาส...ก็ได้แต่ดูแล้วกัน พอได้เวลากลับ ไม่วาย แวะพระสมุทรเจดีย์ ซดน้ำเฉาก๊วยร้านเดิมก่อนกลับหอกัน จากการสำรวจสถานที่และอาหารของ 4 สาวแล้ว ก็ได้เวลาโม้ให้ไอ้จอยกับไอ้โอ๋เชื่อ และเป็นไปตามคาดว่ามันทั้งสองเชื่อ วันเวลาเหมาะ.....คือวันที่ไอ้แนนกับไอ้อ้อนจะต้องจากพวกเราไป เพื่อจะไปฝึกต่อที่สำนักงานใหญ่ในเมืองกรุง ก็ได้โอกาสเลี้ยงส่งมันทั้งสอง เราได้งบสนับสนุนจากเณรประจำสำนักอย่างพี่วิทยามา 400 (เฮียแกลืมว่าไอ้สองคนนั้นจะกลับ เลยลืมขอเงินเมียมา มีแค่ 400 ก็เอาไป 400 นี่แหละไอ้น้อง) ได้ 400 ก็ดีแฮะ ดีกว่าไม่ได้ กร๊ากๆ เราทั้ง 6 คน...เลยคิดกันว่าจะไปกินส้มตำกับเฉาก๊วยกัน แต่วันนั้น มีการเลี้ยงส่งน้องเล็กน้อย โดยพี่ๆให้ไปช่วยตักผงโชเดียมไฮดรอกไซด์ (เบสแก่) ซึ่งเจ้านี่ก็ทำพิษ กระเด็นถูกปากไอ้โอ๋ไปนิด....ผิวไหม้ไปเลย เจ็บปาก กินอะไรไม่แซ่บ ส่วนไอ้แนน สภาพไม่ต่าง ถึงจะใส่ถุงมือ แต่ก็เล่นคันยิกๆ เกาจนตัวแดงไปหมด อานุภาพคล้ายๆหมามุ่ย แต่ร้ายแรงกว่า !!! ได้เวลาเลิกงาน เสียงไฟไหม้ดังขึ้น โกยกันเต็มที่ 6 สาว.....เร่งฝีเท้า ออกนอกโรงงาน โบกรถสองแถว พระสมุทรเจดีย์ คือที่หมาย งานนี้กะจะซดเฉาก๊วยกับส้มตำให้ส้มอยาก สูบฉีดปลาร้าเข้ากระแสเลือด ต่อลมหายใจลูกอีสานสักนิด แต่พอไปถึง....ปรากฏว่าร้านเค้าปิดแล้ว เวรกร๊าม..... ไอ้ที่โม้ไว้ อดเลย เหลือแต่เฉาก๊วย เอ๊า ก๊วยก็ก๊วยว่ะ งบเหลือบาน เฉาก๊วยไม่พอยาไส้....เกิดคำถามมากมายว่าเย็นนี้เราทั้ง 6 จะกินไรดี ด้วยความไม่ใช่คนในพื้นที่......เลยไม่ค่อยจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง "กินหมูกระทะกัน...ออกเพิ่มนิดหน่อย" มีคนเสนอ(อีกแล้ว) "แล้วร้านมันอยู่ไหนวะ" "เออ แถวนี้แหละ เค้าเห็นอยู่ ไม่ไกลหรอก" ไอ้นุชบอก "เออ ไปๆ เดินไปนะ ไอ้นุชบอกไม่ไกล ใช่ไหมวะนุช" "เอๆๆ ไม่ไกล" และแล้ว 6 สาวก็เดินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็เดิน ไหนวะร้านหมูกระทะ ไม่ยักกะมีซ๊ากร้าน "ไอ้นุช แกตาฝาดปะ หรือว่าฝันว่าเคยเห็นร้านหมูกระทะแถวนี้" "เฮ้ย เห็นจริงๆ สงสัยใกล้แล้วหละ" ไอ้นุชยืนยัน เออ ก็เดินต่อ....ค่อนข้างไกลโข "เดี๋ยวไอ้นุช ไอ้ที่แกว่าใกล้นี่คงไม่ใช่ใกล้ตลาดนะ" นังฝนถาม "ก็ไม่แน่ใจว่ะ" น๊าน นั่นไง มันเริ่มมีน้ำเสียงไม่มั่นใจ ไหนเมิงบอกใกลิวะนุช "แก....0ใกล้ตลาดนี่ไกลจากที่เราอยู่นะโว๊ย ก็ถ้ามันไกลทำไมไม่บอกให้ขึ้นรถแต่แรก0" ไอ้อ้อน....พูดบ้าง "แต่ไม่น่าไกลมากนี่หว่า" มันยังยืนยัน เออไหนๆหลวมตัวเดินแล้ว ก็เดินต่อ "ฝน....กินลาบดีปะ" พอดีเดินผ่านรานลาบ "เออ...เดี๋ยวไปถามคนขายดีกว่าว่าร้านหมูกระทะไกลปะ" ซึ่งคำตอบที่ได้เป็นที่พอใจ เพราะมันไม่ไกลมาก...ไหนๆก็เดินมาขนาดนี้แล้ว เดินต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไร แต่ร้านหมูกระทะของไอ้นุช ทำฝนกับเพื่อนเดินเลยร้าน ความคิดแว๊บขึ้นมา เค้าปิดกิจการไปแล้วหรอ คือมันไม่มีคนเลย เงียบมากๆ....ร้านหมูกระทะไรวะ บรรยากาศน่ากลัว เง้อ แต่ก็นะ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว ไม่ไปต่อแล้ว เดินเข้าไปกินมันร้านนี้แหละ คิดภาพตามค่ะ....ร้านหมูกระทะ ที่มี......... ที่มีเพียงโต๊ะของ 6 สาวเท่านั้น บรรยากาศมันน่าเจ๊งชะมัด แปลกๆค่ะ ร้านไรวะ อยู่มาได้ 5555555 เสร็จ....อาหารต่างๆ (ที่มีอยู่น้อยนิด) เสร็จเรา ไอ้อ้อน ฟาดผ้าขี้ริ้วไป 2 ถาดใหญ่ๆ เต็มๆ จนเจ้าของร้านมองหน้า (อย่ามาดูถูกผู้หญิงอย่างเรา) กุ้ง 1 ถาดเต็มๆที่ฝนจัดการ โดยมีไอ้โอ๋เป็นมือแกะ มันกินเยอะไม่ได้ เพราะเจ็บปาก.....โกรธใครไม่ได้นอกจากโซเดียมไฮดรอกไซด์ วันนั้น...พวกฝนเล่นร้านเค้าเกือบเจ๊งไปจริงๆ มีการแซวกันด้วยว่าหลังจากพวกเรากลับไป เค้าจะปิดร้านหนีไหม 55555 ผู้หญิงอาร๊าย กินเยอะจริงๆ..... วันนั้น......ไอ้จอยกับไอ้โอ๋ต้องกลับก่อน เพราะบ้านไกล เหลือ 4 สาว อย่างแนน อ้อน ฝน นุช ลุยต่อ ไม่ยอมแพ้ วันนั้น.....ตอนพวกเราจะกลับหอกัน รถก็มาช้า...เห็นตุ๊กตุ๊กผ่านมา โบกมันเลย รถคันนี้จ๊าบได้ใจวัยรุ่นมั่กๆ แกก็เปิดเพลงซะดัง คนรอบข้างก็หันมาดูเรากันใหญ่ 4 สาว อัดกันในตุ๊กๆ.....พร้อมเพลงโจ๊ะๆ ที่จำได้นี่เพลงจี่หอย คึกมั่กๆ คนข้างๆถนน....ที่แน่นเต็มไปหมด หันมามองเราใหญ่ แต่ไม่มีอาย เห็นเป็นเรื่องสนุก "ลุงๆ....ไม่มีไมค์หรอ" ไอ้อ้อนถาม "ไม่มีครับ" "โหยอารมณ์ค้าง น่าจะมีไมค์ จะได้ร้องเกะด้วย".....อีเด็กกลุ่มนี้เอากับมันสิ นี่ถ้ามีมันต้องถอน ไม่มีไมค์เราก็สามารถ..... เดี๋ยวแถมท่าโจ๊ะให้ด้วย เพลงประจำบ้านเกิด อาหารการกินที่นี่...แปลกๆจากบ้านฝนไปบ้าง แต่ไม่ใช่ปัญหา อาการคิดถึงบ้าน มันไม่เกี่ยวกับระบบทางเดินอาหารเลย ไอ้ที่คิดถึงบ้าน ทำงานหนักแล้วผอม ไม่มีในระบบชีวิตฝนเลย ออกแนวไม่ว่าจะอยู่ที่องศาไหนของโลก ก็ยังกินดีอยู่ดีเสมอ กลับจากฝึกงานได้น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมา 4 โล นี่ไงหละ อินดิเคเตอร์ชี้วัดความอุดมสมบูรณ์ ที่สำคัญ....รู้สึกว่า ตัวเองอิสระมากขึ้น เที่ยวได้เป็นเที่ยว เที่ยวจนเงินจะไม่มีเหลือ แต่ก็ยังไม่อด เคยมีแผนจะไดอด.....เอาเงินไปเที่ยว แต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี มันต้องสร้างATP จากอาหาร (ข้ออ้างเชิงวิชาการ) จริงๆแล้ว...ประทับใจในความฮาของพวกเรามากกว่า เรื่องของกินมันเรื่องรองลงมา..... จะว่าไปมันก็แปลก แต่จริง ต่างคนต่างมา แต่มันดันไปทางเดียวกันได้....ก็สนุกดี ชอบอะไรคล้ายๆกัน กินอะไรได้เหมือนกัน เป็นอะไรที่ลงตัวดี...... ถือว่าโชคดีจริงๆที่เจอเพื่อนร่วมงานที่เข้ากันได้มากๆ หาเรื่องเม้าส์กันไม่หยุด ชนิดเหมือนรู้จักกันมาสัก 10ปีได้..... ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ แต่ไอ้อ้อน ไอ้แนนเคยสัญญาไว้ว่าจะมาลากเราไปดูละครเวทีคณะเกษตรที่ มข. ได้ที ขอไปเหล่หนุ่มที่ขอนแก่นหน่อย สำหรับไอ้โอ๋ไอ้จอย....ก็ไม่รู้จะได้เจอมันอีกตอนไหน ถ้าพรหมลิขิตจะชักพา สักวันเราคงได้พบกัน....แต่จะในรูปแบบไหน คงต้องติดตมต่อไป คงได้พากันแวะไปที่แห่งความทรงจำที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ ไม่แน่ สักวัน อาจได้กลับไปที่ไทยเซ็นทรัลเคมีอีกครั้ง ไม่แน่ อาจได้กลับไปนั่งกินเฉาก๊วยกับส้มตำริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาอีกครา ไม่แน่อาจได้กลับไปทำอะไรๆ...ด้วยกันอีก และไม่แน่ อาจจะได้มีโอกาสเจอเค้าคนนั้นอีกหน (คนไหนอีกเนี่ย อุ๊บ!! ไม่บอกหรอก เขิลลลลลล) หวนมาหอมมาออมรัก พิงใจพักรักสดใส โอบกอดเธอเพ้อตามใจ ยิ่งอุ่นไอยิ่งให้รัก หลับฝันดี.....หัวใจของฝน หลับฝันดีนะคร๊าทู๊กคนนนนนนนนนนน   Create Date : 28 พฤษภาคม 2552 9 comments Last Update : 30 พฤษภาคม 2552 17:08:25 น. Counter : 589 Pageviews. Share Tweet

ตามมาดูสาวๆเที่ยวครับ แต่รู้สึกจะหนักเรื่องกินนะครับเนี่ยน้องฝน 5555   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 29 พฤษภาคม 2552 7:29:40 น.

- หวัดดียามเที่ยงครับ - พี่ว่าการฝึกงานครั้งนี้ได้มิตรภาพ-เที่ยว-กิน ว่าแต่เรื่องงานล่ะ   โดย: พี่รี่+ต๊อก 29 พฤษภาคม 2552 12:13:32 น.

แวะมาชมกิจกรรมสนุกๆ มีสีสันวัยรุ่นสมวัยครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ   โดย: ร่มเงาไม้ใต้ฟ้าสีคราม 29 พฤษภาคม 2552 12:34:38 น.

ขอบคุณนะค่ะที่แวะมาเยี่ยม เราฝึกงานวันนี้สุดท้ายแล้ว ...เหนื่อยมันก็เหนื่อยนะ แต่มีข้อดีตรงที่ทำกับนิตยสารอาหารอ่ะ (วันนี้พี่บก.แวะมา...เอาขาแกะมาให้ชิมหึหึ)   โดย: akimoriko 29 พฤษภาคม 2552 13:43:57 น.

อ่านไปอ่านมา นี่ฝึกงานหรือเที่ยว เริ่มสับสนแล้วค่ะพี่ ไปอ่านเจอ เสียงไฟไหม้ดัง นึกว่าไหม้โรงงานจริง ต้องเรียกเสียงสวรรค์ส่งสิคะพี่   โดย: เอวาเจลีน 29 พฤษภาคม 2552 18:36:54 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมบล็อกนะคะ พูดถึงเรื่องกินแล้วก็เริ่มหิวค่ะ อิอิ ยังไงก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมบล็อกนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ หลับฝันดีนะคะ   โดย: LoveMosty 29 พฤษภาคม 2552 21:34:44 น.

แว้บมาก่อน แล้วจะเข้ามาอ่านมาดูดี ๆ อีกรอบ เดี๋ยวพี่ออกไปเซ็นต์ตรวจเวรก่อน ตอนนี้ฝนตก   โดย: minporee 30 พฤษภาคม 2552 10:46:05 น.

อ่ะนะอ่านดี ๆ ดูดี ๆ แล้ว อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขไปด้วยเลยอ่ะ (จริงนะ) ดีใจจ๊ะที่น้องฝนมีความสุข แต่ว่าอ่ะนะอ่านเรื่องโซ้ยส้มตำแระ พี่ว่ามันช่างเป็นเรื่องปกติของชาวเราจริง ๆ เลยเนอะ ไว้ถ้าน้องฝนยังไม่ไปจากรั้วเหลืองเทา หรือถ้าพี่ได้ผ่านไป จะให้พาไปรำลึกความหลังซักรอบ วะฮ่าฮ่า ขอให้มีความสุขมาก ๆ จ๊า   โดย: minporee 30 พฤษภาคม 2552 16:33:58 น.

หลงเข้ามาอ่านครับ เฮ่อ เห็นมีความสุขแล้วอิจฉาตั้งกะโดนทิ้งชีวิตไม่มีความสุขเลย สมัยนี้เงินซื้อได้ทุกสิ่งจริงๆ ขอให้มีความสุขกันมากๆๆๆครับ   โดย: HATE MY LIFE IP: 58.9.27.72 30 เมษายน 2553 19:33:11 น.