<<<<ถ้าชีวิตคือท่วงทำนอง เธอคือคำร้องที่มีความหมาย>>>>
Group Blog
 
<<
มิถุนายน 2551
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
12 มิถุนายน 2551
 
All Blogs
 
**--รับน้อง /...วิดยา.../--**








**--Arranged all atom to house of science--**----> จัดเรียงอะตอมน้อย ร้อยเป็นสาย สู่ชายคาเฮือนเฮา....ชาว วิด-ยา







สู่ฝัน

ดั่งใจที่เคยแจ่มใสงดงาม
ดั่งนิยามแห่งความวิลัย
ดั่งดวงดาวที่พราวอยู่บนฟ้างามอำไพ
สว่างกลางใจผองชน
ให้เธอแจ่มใสดังแสงของดาว
ให้พร่างพราวด้วยแรงพลัง
ให้ก้าวไปด้วยใจผูกพันมั่นคงจริงจัง
เป็นดุจดังฝันของมวลชน

ดั่งดวงดาวที่พราวแสงอยู่บนฟ้า
เคียงคู่นภาจนกว่าจะหมดคืนวัน
พักกายพักใจรักใฝ่ฝัน
ศรัทธาทุกวันมิเสื่อมคล้าย
ให้เธอแจ่มใสดังแสงของดาว
ให้พร่างพราวอยู่บนฟ้าไกล
ให้เวลาเวียนมาเพื่อพานพบทางเดินไป
สว่างกลางใจผองชน



แวะทักทายกันด้วยเพลง *สู่ฝัน*
ได้ยินเพลงนี้แล้วนึกย้อนกลับไปสมัยเป็นน้องปี 1 แล้วต้อง....
แหกปากร้องเพลงของคณะให้กึกก้อง
บ่งบอกถึงศักยภาพที่มีในตัวล้วนๆ
แต่อันน๊านมันเป็นเรื่องเมื่อ2 ปีก่อน แป่ว
มาๆ....เมื่อเร็วๆนี้กัน


วันที่ 5 มิถุนายน...2551 เป็นวันที่พี่ๆคณะวิทยาศาสตร์
จะได้รับน้องๆปี 1
ซึ่งไอ้กิจกรรมนี้ก็มีมาตั้งแต่ วันที่ 3 แระ
นังนู๋ฝนก็ได้แว๊บๆดูน้องในช่วงวันที่ 4.....
แล้วในวันที่ 5 เราทั้งหลายลงประชามติ โดดเรียนกัน ช่วงเย็น หุหุ
เหตุเกิดจากตูต้องไปโห่รับน้อง แต่อันที่จริง....ตูขี้เกียจเรียนแหละ


แต่ตอนช่วงเช้าก็เข้าเรียนนะ
ฟีเค็มเข้าไปหลับตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง สี่โมงเช้า เจริญหละแม่คุ๊ณ
แล้วหลังจากน๊านติดสปีดย้ายตึกไปเรียนแลปฟีเค็มต่อ.....
อาจารย์ก็มาพูดพร่ำพรรณนาเรื่องการใช้อุปกรณ์
โน่นสาธยายตั้งแต่การปิเปต กร๊ามหนูอยู่ปี 3 แย้วนะ มะช่ายปี1
แล้วอาจารย์แกก็ให้สอบปิเปตตัวต่อตัว มะผ่านก็มะต้องกลับ


เรียนแลปเสร็จต่อด้วยวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการท่องเที่ยว
วุ๊ยมาถึงตึกเรียน.....แต่หาห้องเรียนมะเจอ
ตูก่านังยุ้ยบ้านนอกอีกแล้ว อยู่มาตั้ง 3 ปี
ต๊ายทีนี้ตูจะได้เรียนมะ......
พอดีกับเห็นเตยเพื่อนสนิทนังยุ้ย(EG)ก็เลยถามเตยว่าไอ้ห้องนี้มันอยู่หนาย
เพราะมันเป็นตึกเรียนคณะมนุษย์
เตยก็มองหน้าเราแบบขำๆแล้วก็บอกว่า....
มันต้องเข้าไปห้องใหญ่ก่อนแล้วเลี้ยวขวาจะมีห้องย่อย
โหยนังฝนอับอาย....ต๊ายๆถ้าไปถามคนอื่นเค้าคงหัวเราะเยาะตูแน่
บ้านนอกจริงๆ


พอเข้ามาได้ โหยอลังการตื่นตาตื่นใจ
นี่ถ้ามะลงเรียนวิชานี้ คงไม่มีทางได้รู้ว่ามอตูก็มีแบบนี้ด้วย....
ห้องมันเล็กมั่ก แล้วก็มิมีผู้ใดมา
วุ๊ยหรือจะมีแต่นังฝนก่านังยุ้ยเรียนกันสองคน
แต่สุดท้ายก็มีน้องๆปี 1 มาเรียน
เหอๆไม่ค่อยจะแก่เลยเรา
นั่งรอไปนานโข อาจารย์ก็มิมา.....อ้าวกลับไปนอนที่หอสิ
จะอยู่เพื่อ.........การอันใด

กลับหอมาได้....น๊านเสียงดังเล็ดลอดมาจากห้องแวชชี่
โหยรวมกันอยู่ห้องนี้หมด ทั้งโอ ทั้งอีฟ ทั้งอั๋น รวมแวชชี่ด้วย
โอเลยบอกว่าวันนี้ท่านใหญ่ให้เข้าไปช่วยพยาบาลน้องๆที่คณะ
จะมีการรับน้องวิดยาสาด.....แต่ให้ตูลากเด็กพยาบาลไปด้วย
เลยกลายเป็นว่านังฝนเลยต้องไปเป็นพยาบาลด้วยคน
อด.....อดที่จะไปโห่น้องดังความตั้งใจ
โทรไปบอกยกเลิกก่านังหนิง
ว่ามะต้องรอฉันแระ....ตูหมดสิทธิ์โห่ มะต้องจองที่ไว้
ใกล้เวลากำลังดูรักแห่งสยามเพลินๆ....
ส่วนไอ้โอหลังจากเปลี่ยนเป็นชุดพยาบาลพร้อมออกสนาม
ชีก็หลับ....ท่านใหญ่โทรจิก
มาๆๆๆๆโว๊ยเร็วๆ
รับสนองความต้องการมันก็ต้องรีบไปคณะ

พอถึงก็นั่งๆมองๆเค้าเตรียมงานกัน
สักแปปน้องๆปี 1 ก็แยกออกเป็นแต่ละกลุ่ม
ซ้อมร้องเพลงกันอยู่
เราก็นั่งๆมองๆจิกเด็กไปเรื่อยๆ.......สักแปปน้องก็เจ็บป่วย
น๊านไงงานเข้าแล้ววุ้ย
ก็ช่วยๆโอพัดวีน้อง เพราะทำอะไรมากไปกว่านี้มิได้แระ


แล้วก็มีน้องบางคนที่อาการหนัก
นังฝนผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องช่วยหามอ่าดิ.....
พี่ๆก็มีการรวมน้องที่หน้าคณะก่อน
จิกด่ากันพอเป็นพิธีแล้วก็ต้อนน้องๆเข้าคณะ



น้องๆวิดยาปี 1 กับพี่ๆสต๊าฟ



น้องๆเข้ามาเต็มลานประหารของคณะแล้ว



พอน้องๆเข้ามาเต็มลานของคณะ....
พี่ๆทุกชั้นปี ทุกเอกในสังกัดคณะเราก็ร้องโห่
ขับไล่น้องๆกัน
ออกแนวบรรยากาศของการเชียร์บอล.....
นังฝนก่าโอแล้วก็น้องๆพยาบาลบางส่วนยืนอยู่ข้างๆสนาม
เตรียมพร้อมแบก.....หามกันเต็มที่
งานนี้งามเข้าเยอะแน่....
ขนาดโอยังตกใจโหยน้องเราเยอะมาก
เป็นลมบ้างหละ เป็นไข้บ้างหละ เจ็บท้องอีก ออกแนวจะชักมาก็มี
แต่ก็มีน้องๆส่วนใหญ่ที่ยังสู้และร้องเพลงต่อไป


พี่ๆสต๊าฟถูกพี่อบรมกลางสั่งทำโทษ



เหล่าพี่ๆสต๊าฟโดนลงโทษ นังฝนสงสารเพื่อนมั่ก


พี่ๆที่มารอรับน้องก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป คือ การโห่ แล้วก็โห่
เสียงพี่ๆดังกลบเสียงน้อง
เกิดความกดดันมากขึ้น
พี่บางคนก็ลุกขึ้นเต้นล้อเลียนน้อง
บางคนก็ใช้กระดานไวท์บอร์ดเขียนว่าน้องๆ
บางคนก็ขับไล่ประดุจดังเก็บกดมานานแรมปี
พี่ๆอบรมกลางก็ว๊ากๆน้องไปหนักขึ้นๆ
บรรยากาศรอบๆข้างก็เริ่มมืดลงนิดๆ.....
นังฝนก็เลยมีแอบเหล่....ตาบ้าคนหนึ่งที่วันนั้นมาโห่น้องด้วย
หลังจากปีที่ผ่านๆมา ฮีเป็นสต๊าฟมาตลอดมิเคยได้โห่
งานนี้ฮีเลยโห่เต็มที่ เพราะอยู่ปี 4 แล้ว
ประมาณว่าแก่แล้ว เค้าไม่อยากเสี่ยงให้เป็นสต๊าฟ หุหุ
ไอ้เราก็อยากโห่มักแต่นะ....หน้าที่พยาบาลค้ำคอ
จะโห่น้องมันก็กระไรอยู่ เพราะต้องแบกน้องเข้าห้องพยาบาล
ที่ดัดแปลงกลายร่างจากห้องเรียนมาเป็นห้องพยาบาล
แล้วก็ต้องปลอบน้องสารพัดว่าไม่มีอะไร
น้องๆบางคนก็ตกใจ รับกับสถานการณ์ไม่ได้....ร้องไห้ไม่หยุด
หอบหายใจแรง คิดในใจ พาลูกเค้ามาตายป่าวว๊า



พี่ๆกำลังโห่ร้องรับน้องบนอาคาร.....



พี่ๆก็ยังเสียงไม่ตก......โห่รับน้องด้วยความมุ่งมั่น อิอิ


คณะของเราน๊าน.....อาคารที่ใช้เป็นลานประหาร
เป็นสถานที่ที่ทำขึ้นเพื่อสิ่งนี้จริงๆ
เพราะจะมีลานสนามหญ้าอยู่ตรงกลางอาคาร
พี่ๆทุกชั้นปีก็จะเดินขึ้นไปจับจองที่ของตัวเองตามชั้นต่างๆของตึก
เอาเป็นว่าอาคารนี้คล้ายๆสนามบอลยูโรก็มิปาน
ก็ถ้ามีการโห่ร้องหละก็ ดังกังวาล
ดังระงมไปทั่วเลยหละ......นี่แหละสร้างแรงกดดันน้องๆ
ก็สถานที่มันเป็นไง หุหุ คณะอื่นมิมีนะเนี่ย


พอเริ่มค่ำ บรรยากาศความกดดันก็มีมากขึ้น
พี่ๆอบรมกลางมีการเอาสัญลักษณ์รุ่นของน้องๆมาเผา
มีการยึดเข็มกลัดคณะ....
มีการยึดป้ายชื่อ นี่ถ้ามันเอาเสื้อผ้ากางเกงได้มันคงเอา
แต่ก็นะ อิอิ อย่าเลย........
งานนี้มีคนขององค์การนิสิตมาตรวจด้วย
อะจ๊ากมองหน้าพวกตูแปลกๆ.....ม่ายนะคณะเราไม่ได้รับหนักซะหน่อย
ก็แค่เด็กมะสบายเต็ม 2 ห้องใหญ่ๆแค่น๊าน
มะกี่ร้อยคนเอ๊ง ท่านใหญ่เดินวนไปวนมา
เสียวสันหลังนิดๆ....นี่ถ้าเราทำอะไรเกินไป คงได้ตั้งกรรมการสอบกันแน่
คนแรกที่โดนท่านนายกสโมสรนิสิต....ไอ้ใหญ่เพื่อนตูนี่แหละ
ถัดมาก็คงประธานเชียร์ ไอ้ตั้ม เพื่อนตูอีก....หุหุ



น้องๆถูกยึดเข็มกลัด.....



พี่ๆสต๊าฟพยายามรักษาป้ายชื่อน้องๆไว้



ทำอะไรกันฟะ ตูอยู่ไกล มองมะเห็น



เผาสัญลักษณ์ของน้องๆ....แต่ไอ้แซมเอ้ยแกไม่หล่อเลยว่ะ




เผาแล้วยังไม่สะใจ คว้างลงพื้นพร้อมขยี้ซ้ำ

เวลาผ่านไป.....เริ่มมืดเข้าแล้วก็มืดสนิท
น้องๆก็ยังร้องเพลงต่อ
บางคนก็ใจเสียไปแล้วหละ
บางคนก็ไม่ไหว อ้าวนังฝนงานเข้า
พาน้องออกไป.....
เริ่มมีภาพของการหลั่งน้ำตาทั้งลูกผู้ชายและลูกผู้หญิง
ไม่เว้นแม้แต่พี่สต๊าฟ แม่งไอ้อบรมกลางก็ด่าต่อไป
สงสารเพื่อนนะ....คงเจ็บคอน่าดู แต่นะมันก็ต้องว๊ากต่อ



น้องๆร่ำไห้....มีพี่ๆไปปลอบ



พี่ๆไม่ยอมแพ้ ร้องด้วย หุหุ



น้องๆยังมุ่งมั่น ซูฮกค๊า


พอสักแปปนังนู๋ฝนก็เลยเดินเข้าไปดูน้องในห้องพยาบาล.....
แอบเล็งขนมปี๊บไว้แระ....เฮือกน้ำลายไหล
กะว่ายังไงซะตูน่าจะได้กินหละน่า
อยู่รอดูน้องๆข้างนอกน๊านมันร้อน บรรยากาศก็กดดัน
เข้ามานั่งในห้องแอร์ได้สักแปป.....
เดินออกไป
อ้าวเฮ้ยมันหายไปไหนกันหมด
เห็นแต่น้องยืนร้องเพลง พี่ๆหายกันไปหมด
เหลือแต่อบรมกลางที่มันยังคงว๊ากน้องต่อ
ไฟตามอาคารถูกปิดลง.....มืดหละสิ
เปิดไว้เฉพาะห้องพยาบาล
เอาหละสิทั้งร้อน ทั้งกดดัน ยุงเจือกกัดอีก
มีการร้องด่า ยุงคณะ ห้ามตบ......
น้องมันคงตวัดลิ้นกินเลยหละถ้ามันทำได้นะเนี่ย อิอิ

อ้าวแล้วพี่ๆที่โห่น้องๆไปไหน
มิได้ไปไหนไกลหรอกค่ะ
เดินออกจากตึก
อยู่ข้างๆคณะนั่นแหละ
นังฝนไม่ได้ไป เพราะต้องรอดูเผื่อน้องเป็นไรไปอีก
จะไปหามส่งหมอทัน......



พี่ๆออกมารอข้างนอกอาคาร




ท่าทางยุงคณะวิทย์คงอิ่มไปหลายคืน


พอพี่ๆหลั่งไหลออกไป
ไอ้ตั้มประธานเชียร์ก็ออกไปพูดให้แง่คิดกับน้องๆ
นังฝนจำไม่ได้ว่าตั้มพูดว่าไรมั่ง
รู้แต่ว่ามีสาระเหลือเกิ๊น
ตั้มใช้เวลาพูดประมาณ 10 นาที ได้มั้ง
ไอ้ใหญ่ ท่านนายกของเราก็เดินมาพูดกับน้องๆ
ใหญ่ก็เลยให้โอกาสน้องๆร้องเพลงพิสูจน์อีก 1 เพลง
ใหญ่เลยสั่งให้....แบบว่าใหญ่มันเสียงดังมั่กๆ
"เพลงเทียน.....สามสี่"
น้องๆก็กำลังจะอ้าปากร้องเพลงเทียน...
แล้วก็อึ้งๆไป เพราะมีพี่ๆเดินถือเทียนที่มีเปลวไฟสว่างไสว
เดินเข้ามาในอาคาร นำทีมด้วยเหล่าสต๊าฟและพี่ๆทุกชึ้นปี
นังฝนก็เอาด้วย มะมีเทียน.....ยืนหน้าเอ่ออยู่หน้าห้อง
มีน้องปี 2 เดินถือเทียนมาให้
อ่าๆ....ขอบคุณค๊าน้อง ก็เลยขอแว๊บไปร้องเพลงเทียนก่อน
เพราะคงยังไม่มีน้องๆคนไหนเป็นลมหรอกนะ......


เราๆก็ร้องเพลงเทียนกันไป ยืนรอบๆทางเดินของอาคาร
แล้วก็มีพี่สต๊าฟพาน้องแยกออกเป็นสองทาง
ให้น้องจูงมือกันแล้วพี่ก็พาน้องๆ
เดินผ่านพี่ๆ.....ที่มารอรับน้อง
ไอ้เราก็แซวๆน้องกัน
....อ้าวยิ้มหน่อย.....
....พี่ก็แซวเล่นน่า....
....โหยร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว....


เราๆก็จะร้องเพลงเทียนรอบแล้วรอบเล่า
จนน้องๆเดินวนกันครบ
กลับไป ณ จุดเดิน
เดินกันเป็นวงกลม....แล้วพี่ๆก็จะให้น้องนั่งลง
โดเยมีพี่ๆล้อมรอบน้องๆอีกทีหนึ่ง

พอร้องเพลงเทียนจบ
ก็ถึงคราวบูมรับน้องค่ะ
สั่งบูมโดยไอ้ใหญ่อีก
"บูม วิดยา เตรียม พร้อม สามสี่"


--**
วี๊ด-----บูม
วิดยา ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร สามัคคี
เหลืองเทา น้องพี่ สามัคคี วิดยา
วี๊ด-----บูม **--

แล้วไฟรอบๆคณะก็สว่างขึ้น
บรรยากาศดูดีขึ้น
น้องๆปี 1 เลยสั่งเพลง มอบตัวให้เธอ
น้องๆก็ร้องเพลงนี้ให้พี่ๆ ปลื้มใจจังค่ะ


*มอบตัวให้เธอ*

สวัสดีครับพี่ขาขอฝากตัวด้วย
ขอฝากให้พี่โปรดช่วยดูแลหนูหน่อย
ไม่เคยรู้เรื่องเลยแม้แต่สักน้อย
อยากเดินตามรอยพี่คอยตักเตือน
ความฝันน้องนี้ยากจะเลือน
วิด-ยาลือเลื่องเฟื่องฟุ้งไปทั่ว
ความอบอุ่นเหลือหลายอย่างไม่รู้ตัว
ขอฝากตัวอยู่ด้วยหลายๆปี

พี่จ๋า พี่จ๊ะ กอดรับน้องที
จงอย่าเร่งรี่หนีน้องเสียก่อน
ช่วยแนะช่วยสอนน้องจะได้ช่ำชอง
น้องไม่ต้องร้องไอ้ตอนถูกรีไทร์
ขอฝากความหมายผ่านยังเสียงเพลง
ที่ร้องบรรเลงจากใจน้องนี่
ขอขอบพระคุณในน้ำใจไมตรี
น้องทั้งหลายนี้จะไม่ขอลืม




พี่ๆร้องเพลงเทียนรับน้อง




ชีวิตเธอมีคุณค่า ปวงประชาเขารออยู่ รอเธอเป็นผู้ก้าวไป



พี่ๆให้น้องจับมือกันเดิน.....สื่อถึงว่าเราจะเดินไปด้วยกัน




น้องๆล้อมกันเป็นวงกลม





อยากให้เธอเป็นเทียนเล่มน้อยที่ส่องแสงสู่หนทางมืดมน
เทียนสว่างไสวอยู่ในใจผู้คนตราบจน.....นิรันดร


และแล้ว....พวกพี่ๆก็จัดเรียงอะตอมน้อย ร้อยเป็นสาย
สู่ชายคาเฮือนเฮา.....ชาววิด-ยา ได้สำเร็จลุล่วง


หลังจากนั้นก็มีการแยกน้องไปตามกลุ่ม
แล้วพี่กลุ่มก็จะแจกของที่ระลึก
นังฝนก็นะ มะมีไรน่าห่วง
เดินกลับเข้ามาในห้อง
เป้าหมายคือขนม....เฮือก
มันหายไปแล้ว มันไปไหนฟะ
พี่ๆเอาไปให้น้องกิน อะจ๊ากตูหิวนะเฟ้ย
เล็งมาตั้งหลายชั่วโมง
ข้าวก่ายังมิได้กิน
โอดครวญก่าโออยู่....เซ็งเลยไปเปิด hi 5 หน้าห้อง
เล่นโชว์น้องที่ไม่สบายในห้อง


สักพัดไอ้ใหญ่เข้ามา.....ใหญ่เอยตูอยากกลับแระ
มันก็เข้ามาแหกปากร้องว่าโล่งแระ.....หุหุ
แต่ตูเนี่ยหิว เมิงปลดปล่อยตูไปเหอะจะไปกินข้าวเฟ้ย
น้องมันคงมิเป็นไรแล้ว นั่งกินขนมกันอร่อยซะ
ปล่อยแก่ๆอย่างตู....น้ำลายยืดอยู่เนี่ย


ใกล้ 4 ทุ่ม มะไหวแระ
ขอกลับก่อนหละกาน
ลากไอ้โอออกมาได้
มุ่งตรงสู่ตลาดน้อย.....ออกมามองหาตาบ้าคนหนึ่ง
อ้าวหายไปไหนแล้ววะ
มะกี๊ยังเห็นร้องเพลงรับน้องอยู่
หายไปเร็วจริง
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าอาหารแล้ว ณ วินาทีนั้น

จบลงกับการรับน้องของคณะวิทยาศาตร์
เหน็ดเหนื่อยแต่ก็ได้อะไรกลับมาเยอะนะ
อย่างน้อยก็ทำให้นังฝนได้เจอหน้าตาบ้านั่นบ้าง อิอิ


*ไอ้ใหญ่....อุ้ยมะช่าย ท่านใหญ่ อย่าลืมเลี้ยงฉันนะ ช่วยทำงานนะเนี่ย
รอท่านนายกเลี้ยงอยู่

*ขอบคุณโอมากๆที่มาดูแลน้องๆคณะเค้าให้อ่า โอคงเหนื่อยน่าดู
ดูได้จากกลับถึงหอ.....หลับกันเป็นตาย อิอิ

*ขอบคุณตา....บ้าคนหนึ่ง หุหุ โหยหล่อน่าร๊ากมาซะ......มาโห่น้องหนะ
เจ็บคอบ้างปะค๊าสิดพี่ อิอิ ขอบคุณที่มาให้เห็นหน้า

*ขอบคุณรูปถ่ายสวยๆจากคณะวิทยาศาตร์ นังฝนมิได้เอากล้องไป
ถึงเอาไปก็ถ่ายมะได้ เพราะมะมีปัญญาถ่ายเพราะต้องคอยแบกน้อง

ฝากบอก.....ใครคนนหึ่ง คิดถึงตัวเองน๊า
ตอนรับน้องได้เจอกันแปปเดียวเอง
แต่แค่นั้นก็มีกำลังใจแระ





Create Date : 12 มิถุนายน 2551
Last Update : 12 มิถุนายน 2551 23:47:09 น. 9 comments
Counter : 1985 Pageviews.

 
ไปจุดเทียนให้น้องมาเหมือนกัน
แต่ปีนี้ น้องปีหนึ่งทำหนูบัวงงเล็กน้อย
บรรยากาศกำลังซึ้งเลยพอน้องลืมตาปุ๊ป
หันมากดชัตเตอร์เราเฉยเลย เรางง 555
(หมายถึงน้องปีหนึ่งนะ หันมาถ่ายรูปพี่)


มาร่วมประทับใจด้วยคนค่า มีความสุขมาก ๆ นะคะ


โดย: บัวริมบึง วันที่: 14 มิถุนายน 2551 เวลา:22:37:26 น.  

 
อืม..เห็นแล้ว นึกถึงสมัยที่ยังเรียนอยู่เหมือนกันค่ะ แต่มันก็นานแล้วอ่ะ อิอิอิ

ยังไง ก็ขอให้น้องสู้ ๆ นะคะ เส้นทางข้างหน้าอีกยาวไกล ถ้าตั้งใจแล้วทำจริง ก็จะไปถึงสิ่งที่หวังได้ ไม่ยากเลย เชื่อเหอะ (เพราะพี่ผ่านมาแล้ว)


โดย: NoiseN วันที่: 15 มิถุนายน 2551 เวลา:21:12:45 น.  

 
มอดิวจุดเทียนต้นเดือนหน้าค่ะ

วันนี้ไปดูเค้าคัดดาว-เดือนสาขามา


โดย: Dewreeya IP: 118.172.71.195 วันที่: 15 มิถุนายน 2551 เวลา:21:30:24 น.  

 
แวะมาเที่ยวค่ะ

ประทับใจดีนะคะ งุงิ

เอานมมาฝากค่ะ

Uppicz.info:free image hosting and resize


โดย: Butterflyblog วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:10:09:53 น.  

 
เห็นแล้วนึกถึงสมัยเรียนเลยคะ
ทำให้นึกถึงเพื่อนๆๆ ที่สุขทุกข์ร่วมกันมา
พอกลับมานึกถึงใจหายเหมือนกาน
ว่าเวลาช่วงนั้น จะไม่ย้อยกลับมาอีกแล้ว
มันคงอยู่แค่ความทรงจำ


โดย: เจี๊ยบ (sinee_jeab ) วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:18:20:07 น.  

 
Image hosting by UpPicth.com

เอากาแฟมาฝากสำหรับวันนี้ค่ะ

เทคแคร์นะคะ


โดย: Butterflyblog วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:18:18:58 น.  

 
หิวก้อมาทานด้วยกานนะคะ


โดย: เจี๊ยบ (sinee_jeab ) วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:9:47:38 น.  

 
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่โพสโดยไม่ได้ขออนุญาตนะครับ พอดีว่าจู่ ๆ ก็นึกอยากร้องเพลงสู่ฝันขึ้นมา ก็เลยหลงทางเข้ามาอย่างว่าล่ะ เห็นเนื้อร้องเพลงนี้แล้วคิดถึงตอนเป็น staff จังเลย พี่เรียนฟิสิกส์นะ แต่จบแล้วล่ะ เพิ่งไปรับปริญญา 23 ธันวาคม เมื่อกี้นี้เอง
^^


โดย: เด็กวิดยา 47 IP: 58.9.128.204 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:22:07:42 น.  

 
ขอบคุณ สำหรับสิ่งดีดีที่มีให้กันนะคร้าฟฟ By CH 18


โดย: Time River IP: 125.27.68.130 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2561 เวลา:16:56:18 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

น้ำเคียงดิน
Location :
มหาสารคาม Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add น้ำเคียงดิน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.