|
ความเป็นไปของหมูน้อย ( เวอร์ชัน * ฝึกงานจ้า * )
สวัสดีคร๊า....ฝนกลับมาแล้วน๊า หลังจากห่างหายจากวงการไปนาน กลับมาพร้อมโฉมเก่าแต่บวมกว่าเดิมนิดหน่อย คิดถึงกันบ้างป่าวน๊า ช่วงที่ผ่านมาฝนก็สบายดีคร๊า อยู่ดีกินดี อย่างที่เห็นๆ บวมกว่าเดิมตั้งเยอะเลย หุหุ อันที่จริงกลับบ้านมาตั้งแต่วันที่ 1 แระ เดี๋ยวขอบ่นเรื่องการกลับบ้านของหมูน้อยก่อน....ฝนเลิกงานประมาณ 5 โมงเย็น ติดเกียร์เร่งสปีดการกลับหออย่างรวดเร็ว....แว๊บเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ เปลี่ยนชุด แบกกระเป๋า ขึ้นวินมอไซต์มานั่ง 2 แถวหน้าปากซอย ทำเวลาได้ดีเยี่ยม.....มาถึงอู่รถที่จะไปหมอชิตแบบฉิวเฉียด ดีนะที่ยังพอมีที่ให้นั่ง ไม่ง๊าน ดับอนาถแน่ๆ.......จะบอกว่าวันนั้นรถติดสุดๆ อาจจะเพราะเป็นเวลาเลิกงานแล้วก็สุดสัปดาห์ด้วย ติดอยู่สะพาน...แรกๆก็พอนอนได้ คนไม่เยอะเท่าไหร่ พอไปสักพัก คนเยอะมาก อัดแน่นกันจนฝนจะกลายเป็นหมูอัดกระป๋องเลยหละ....อากาศหายใจเริ่มจะไม่มี มันเลยนอนไม่ได้ ทางด่วนมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย กว่าฝนจะมาถึงหมอชิต ปาเข้าไป 2 ทุ่มครึ่ง เฮือก.....แบกกระเป๋า (ที่มีแต่นิยายในนั้น) เดินขึ้นไปรอรถ....ที่หมอชิต คนเยอะมั่กๆ กว่าจะได้ขึ้นรถ 5 ทุ่มได้ม๊าง รถมาเลทไปชั่วโมงกว่า....ฝนเลยปลอบใจตัวเองไว้ว่า ใจเย็นๆให้เหมือนน้ำต้มไก่ เป็นการนั่งรถแบบข้ามชาติไปเลย กว่าจะถึงบ้านก็เกือบ 10 โมงเช้า....กลับมาถึงบ้าน ก็นอนแบบลืมวันลืมคืนไปเลย
อะทีนี้จะขอเล่าถึงชีวิตช่วงที่ผ่านมานะคร๊า.....ฝนกับเพื่อน คือไอ้นุช แห่งภาคเคมี ได้ไปฝึกงานที่โรงงานปุ๋ย แถวๆสมุทรปราการค่ะ....ซึ่งอันที่จริงเราไม่มีความรู้อะไรไปเลย แป่ว ประมาณว่าไปตายเอาดาบหน้า 5555 วันแรกที่ไปนี่ก็กลัวๆเกร็งๆเหมือนกัน...ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง เสด็จไปถึงโรงงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า.....ตื่นเต้นสุดๆ.....ซึ่งการฝึกงานครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ฝนกับไอ้นุช แต่ยังมีเพื่อนๆจากที่อื่นด้วย.....ภายในห้องแลปที่ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย แต่วุ่นวายไปด้วยเด็กฝึกงานถึง 6 ชีวิต
-ฝนกับนุช จาก เคมี ม. มหาสารคาม
-โอ๋ จากชีววิทยา ม. พระจอมเกล้าพระนครเหนือ
-จอย จาก ศึกษาศาสตร์ (เคมี) มศว.
-อ้อน+แนน จากเกษตร ม. ขอนแก่น
ในทุกๆวันฝนจะเริ่มตื่นตอน 6 โมง แล้วก็รีบอาบน้ำ แต่งตัวเพื่อมาโบกรถมอไซต์รับจ้างหน้าปากซอยของหอพัก (ครั้งแรกในชีวิตที่ได้นั่งมอไซต์รับจ้าง บ่งบอกว่ามันบ้านนอกมาก)....พอมาถึงถนนใหญ่ก็ต้องติดสปีดวิ่งเข้าไปกดกาแฟในเซเว่นแล้วก็ออกมาซื้อขนมปังข้างหน้าเซเว่นบ้าง บางวันก็กาแฟกับซาลาเปา บางวันก็เดินเข้าไปกินข้าวในโรงงาน เป็นมันอยู่ทุกวันแบบนี้ ฝนกับเพื่อนจะไปถึงโรงงานไม่เกิน 7 โมงครึ่ง นั่งเล่นเรื่อยเปื่อยจน 8 โมงถึงได้โผล่หน้าเข้าไปในห้องแลปกัน งานเราๆจะเริ่มตอน 8 โมงครึ่ง บางวันพี่ที่ห้องแลปก็จะแซว
*ไอ้เด็กพวกนี้มันไม่หลับไม่นอนกันรึไง มาเช้าจริงๆ*
บางวันเจอะพี่ที่หน้าทางเข้าโรงงานแกก็ร้องแซวมา
*อ้าวไอ้พวกนี้มาทำไมเช้าจัง กลับๆไปนอนต่อไป๊*
มันจะเป็นเรื่องปกติเลยถ้าจะเห็นฝนกับนุช นิสิตฝึกงานมาลั่ลหล้าที่โรงงานก่อนใครเพื่อน อันที่จริงแรกๆนี่ก็ทรมานมากๆ เพราะปกติฝนเป็นพวกตื่นตามตารางเรียน ไม่มีหร๊อกตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพราะฉะนั้นมันค่อนข้างลำบากมากในชั่วแรก....แต่พอผ่านไปสักอาทิตย์หนึ่ง มันเลยกลายเป็นคนเคยชิน มันจะตื่นทุก 6 โมงเช้าเองโดยอัตโนมัติ นอนต่อยังไงก็นอนไม่หลับแล้ว
งานของฝนเริ่มขี้นเมื่อสัญญาณไฟไหม้เริ่มดัง.....มันเป็นสัญญาณของการทำงานแต่เสียงเหมือนกริ่งเตือนไฟไหม้มากๆ งานของฝนอยู่ในห้องแลป เป็นพวกวิเคราะห์คุณภาพของปุ๋ยที่จะส่งมาทุกๆ 2 ชั่วโมง บางวันก็มีการหาคลอไรด์ หาความกระด้าง หาความเป็นกรดเบสในน้ำทั้งโรงงาน ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายผลิต เอาเป็นว่าทุกฝ่ายนั่นแหละ ส่วนการวิเคราะห์ปุ๋ย จะหาพวก ไนโตรเจน ฟอสฟอรัส โพแทสเซียม แมกนีเซียม บอแรกซ์ ซัลเฟอร์ ซึ่งแต่ละตัวยังมีวิธีแยกย่อยไปอีก แรกๆที่ทำก็ยังงงๆกับเครื่องมือกันอยู่ ทั้งๆที่เป็นเครื่องมืออุปกรณ์ที่เคยๆเรียนมาแล้ว แต่ก็ต้องปรับวิธีการใช้ใหม่ บางวันดูพี่เคยทำแลป ฝนก็เล่นจ้องเค้าจนพี่เค้าหันมาถาม
*มีไรหรอ ที่มอไม่ได้ทำแบบนี้หรอ*
ฝนก็พยักหน้า....คือไอ้ความรู้ที่เรียนมาจากมอ โละทิ้งหมด เรียนรู้เอาใหม่ จนบางทีฝนก็คิดนะ ตูจะเรียนมาเพื่อ.....การทำงานที่นี่ เด็กเรียน ป. ตรีอย่างพวกฝน แพ้ที่พี่ทำงานทั้งๆที่เค้า จบ กัน ม.6 ฝนว่าบางทีไอ้เนื้อหาที่เรียนๆเนี่ย ฝนเอามาใช้ไม่หมดจริงๆ ฝนได้เทคนิคใหม่ๆจากพี่ๆเยอะมาก เชื่อฝนเถอะ หาให้ตายก็ไม่มีบรรจุในหลักสูตรการเรียนการสอนหรอก ของอย่างนี้มันต้องแสวงหาข้างนอกเอาหมด
พอเที่ยงปุ๊บ....เสียงไฟไหม้ก็จะดังขึ้นอีก เป็นสัญญาณว่าถึงเวลากินข้าวแล้ว ฝนและเพื่อนๆจะใช้เวลากินข้าวกันแค่ 20 นาที แล้วรีบดิ่งกลับห้องแลป เพราะข้างนอกมันร้อนมากๆ มานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ (ที่พี่ๆเค้าซื้อมา) อ่านำไปเรื่อยๆ ถ้าช่วงบ่ายมีงานทำก็ก็วุ่นวายกันอยู่ในห้องแลป ถ้าไม่มีอะไร 6 สาวสวยก็จะมานั่งเม้าส์กัน คือพวกเราทั้ง 6 คนดูเหมือนจะสนิทกันเร็วมากๆ คุยกันเหมือนรู้จักกันมาสัก 10 ปีได้ ดีหน่อยที่เป็นเด็กอีสานเหมือนกันทั้ง 6 คน เลยม่วนซื่นโฮแซวสุดๆ ออกแนวฮาๆขำๆ บางวันก็นั่งวาดแผนที่ มข. บางวันก็นั่งเม้าส์เรื่องรับน้องของ มมส คือพวกเราจะมีเรื่องมาเล่าสู่กันฟังตลอด บางวันทำงานที่พี่ให้เสร็จ ว่างจัดก็นั่งถ่ายรูปกัน นั่งเล่นเกมส์ นั่งฟังเพลง....บางทีฝนยังคิดเลย จะมีใครสบายเท่าพวกฝนไหมเนี่ย พี่ๆที่นี่ใจดีมากๆ...ไม่มีกดดัน ไม่มีดุ คือทุกคนจะดูอารมณ์ดีกันตลอดเวลา แม้กระทั่งเวลางานเข้า ก็ยังขำกันได้ ฝนเลยไม่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานเลย ถือเป็นความโชคดีขั้นสุดยอด เวลาเลิกงานก็ 5 โมงเย็น ฝนกับนุชก็จะแวะหาซื้อของกิน ก่อนจะนั่งรถ 2 แถวกลับห้อง ซึ่งพอถึงห้อง ถ้าวันไหนมีผ้าให้ซักก็จะได้ซักผ้า ฟังเพลงไป ดูทีวี(ที่มันดูได้แค่ช่อง 3) แล้วก็หลับไหลตั้งแต่ 3 ทุ่ม ชีวิตมันก็วนเวียนแบบนี้ทุกๆวัน
ตอนแรกๆที่มาฝึกงาน ร้องอยากกลับบ้านแทบทุกวัน คือฝนเพิ่งจะค้นพบตัวเองจริงๆว่านี่คือสิ่งที่ไม่ใช่สำหรับฝน การใช้ชีวิตที่นี่มันไม่ถึงกับลำบาก แต่ก็ยังไม่ใช่อยู่ดี ฝนไม่อยากนั่งนับวันกลับบ้าน เพราะมันเป็นความทรมานสุดๆ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ อยากหาอะไรทำ เวลามันจะได้ผ่านๆไปซะที ถ้าวันเสาร์อาทิตย์ ว่างๆก็จะมีนัดกันกับเพื่อนเพื่อไปหาเที่ยวกัน มันก็ดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในห้อง ซึ่งมันโคตรจะร้อนเลยหละ อาทิตย์แรกๆ พอดีมีงานสัปดาห์หนังสือ ฝนกับนุชแล้วก็โอ๋ ก็ไปหาเสพนิยายกัน ได้กลับมาเยอะแยะ ของฝนนี่ 10 เล่มได้ คือมันหนักมาก ถ้าไม่ติดว่าต้องนั่งรถเมล์กลับก็คงขนมาเยอะกว่านี้แล้ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฝนได้นั่งรถเมล์ในชีวิต (เห็นไหมบอกแล้วว่าฝนมันบ้านนอกชัดๆ)....บางอาทิตย์ก็ไปไหว้พระที่พระสมุทรเจดีย์ ที่เป็นศิลปะสมัยรัชกาลที่ 2 เฉาก๊วยที่นี่อร่อยมากหรือเพราะพวกฝนหิวหว่า ตอนที่ไปพระเจดีย์กันก็มีแค่ ฝน นุช อ้อน แนน เราๆนั่งเล่น หาของกินจนเย็นโน่นแหละถึงได้กลับห้องกัน....อย่างล่าสุดนี่ก็นัดกับ อ้อน แนน แล้วก็นุช นั่งรถไปป้อมพระจุลจอมเกล้ากัน ซึ่งก็ฮามาก คือพวกเราไม่มีใครรู้จักที่ๆจะไปกันเลย แล้วพอดีมีคนมา เค้าเลยบอกทางให้ ก็โบกรถตุ๊กๆไปกัน (อ่านี่ก็ครั้งแรกอีกที่ได้นั่งตุ๊กๆ) เราๆก็นั่งเบียดๆกัน เข้าไปถึงป้อมพระจุลจอมเกล้า ซึ่งเป็นค่ายทหารเรือนี่แหละ มานั่งชมวิวกันที่ท่าเรือ เดินเล่นชมป่าชายเลน คือมันเป็นบรรยากาศที่ฝนไม่คุ้นเคยเลย มันเลยออกแนวตื่นเต้น สนุกสนานไปซะนั่น จริงๆแล้วก็อยากเที่ยวมันทุกอาทิตย์ แต่ติดตรงไม่มีเงินนี่แหละ หุหุ
หลังๆมานี่ว่างมากๆ....พอไม่มีอะไรทำก็จับไม้กวาดมากวาดห้องถูห้องกันจนพี่ๆอึ้ง โอ้ไอ้เด็กฝึกงานรุ่นนี้ มันไม่ถือตัว...อยากจะบอกว่ามันชิลชิลมากเลยค่ะ คือมันว่างกันมากก็หาโน่นนี่ทำ ล้างเครื่องแก้วนี่ก็ของถนัด แรกๆไม่กล้าจับมาก หลังๆเริ่มชำนาญ ล้างไปก็คิดถึงจานชามที่บ้าน มีความสุขกับการล้างเครื่องแก้ว ทำบีกเกอร์ ทำขวดเค้าปากบิ่นไปเยอะพอควร หุหุ แต่พี่ๆเค้าก็ไม่ถือสา ยังคงไว้วางใจให้ไอ้เด็กเวรพวกนี้ล้างต่อปาย ฝนว่าการเรียนเคมีก็เหมือนการฝึกเป็นแม่ครัว แม่บ้านแม่เรือนไปในตัวด้วย หุหุ เพราะในห้องแลเราจะมีเครื่องชั่งคล้ายๆเอาไว้ชั่งแป้งทำขนมเลย มีที่เคาะลักษณะเหมือนที่คึงแป้งทำขนม ยังมีที่ร่อนปุ๋ย เหมือนที่ร่อนแป้งเค้ก มีตู้อบ ที่บางวันแอบเอาขนมเข้าไปอบจริงๆ อิอิ แถมยังได้ฝึกวิทยายุทธการล้างเครื่องแก้วที่แสนแพงไปในตัวด้วย การเก็บกวาดทำความสะอาดห้องแลปนี่ก็สำคัญ มองๆดูแล้วเหมือนมาเรียนคหกรรมแปลกๆ คือเรียนเคมีเหมือนการเรียนทำอหารนั่นแหละ ขาดอย่างเดียวคือเมื่อทำเสร็จแล้วไม่ต้องชิม ก็แค่นั้น อย่างช่วงหลังๆมานี่ plant เค้าไม่มีการผลิต งานก็จะน้อยลงมากๆ ฝนกับนุชเลยถูกเรียกตัวไปช่วยเคลียร์งานที่ฝ่ายจ่ายก็ปวดหัว ตาลาย คล้ายจะเป็นบ้าไปเลย ต้องไปนั่งจัดเรียงข้อมูลในเอ็กเซล โอ้ว ดีแล้วที่ไม่เลือกเรียนอะไรประเภทนี้ วันนั้นฝนปวดตามากๆ แต่ก็ดี ทำงานจนลืมเวลากินข้าวไปเลย จนไอ้นุชต้องมาเรียก
ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา แผ่นดินกรุงเทพเดือด หุหุ อันที่จริงกะว่าจะหาเลาะเที่ยวแถวในกรุงซ๊าหน่อย แต่ก็เกิดเรื่องวุ่นวาย ฝนเลยได้ไปเที่ยวแถวองครักษ์แทน ฝนไปหาไอ้หมอกิ๊กที่ มศว. แถวๆคลอง 16 ลั่ลล้ากันอยู่แถวนั้น ไปที่นั่นแล้วคิดถึงมอตัวเองมากๆ บรรยากาศท้องทุ่งสุดๆ เงียบสงบมากๆ คนก็ไม่มี เพราะมันเป็นช่วงสงกรานต์ด้วย ช่วงปิดสงกรานต์นี่แม่ไม่ให้กลับบ้านเพราะกลัวอันตราย ฝนเลยแอบจิ๊กไปลั่ลล้าแถวนครนายกซะเลย แล้วก็ไปกรี๊ดปลดปล่อยกันที่ดรีมเวิล คนเยอะมั่กๆ แต่ก็สนุกดี เป็นการเที่ยวที่ไม่มีอะไรติดตัวไปเลยนอกจากเงิน มือถือก็ไม่เอาไป กระเป็ก็ไม่เอาไป กล้องก็ไม่เอาไป สุดท้ายเลยไม่ได้ถ่ายรูปเลย แต่ก็ยังจำได้ทุกภาพนั่นแหละ จริงๆแล้วการฝึกงานครั้งนี้ของฝนสนุกมากๆ ถึงจะคิดถึงบ้านก็ตาม แรกๆคุยโทรสับก่าเพื่อนๆคือมีแต่แบบโดนกดดันบ้าง ใช้งานหนักบ้าง เหยียดสถาบันบ้าง คือมันมีทุกรูปแบบ เพื่อนมันก็มาบ่นๆ บางคนก็แบบทนไม่ไหว ต้องตื่นแต่ตี 4 ฝึกงานเสร็จ 4 ทุ่ม โอ้ว ถ้าเป็นฝนก็ไม่ไหวเหใอนกัน แต่เพื่อนบางคนก็ฮาๆ ใส่ชุดนิสิต ผูกไทด์ซะหล่อ แต่ได้ไปเก็บพริกเก็บมะเขือที่แปลงเกษตรไปตรวจ คือเพื่อนส่วนใหญ่นี่จะโทรมาถามว่าเป็นไงบ้าง โหดมั๊ย อยู่ได้ไหม แล้วมันก็จะบ่นๆๆๆๆๆๆ แต่ฝนนี่สบายสุดๆ ความกดดันก็ไม่มี พี่ทุกคนอารมณ์ดีมาก งานก็ไม่ได้ยาก มันเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ ถือว่าโชคดีเอามากๆ
การมาฝึกงานนี่ทำให้ฝนเริ่มค้นพบตัวเองแล้วหละ หลังจากที่เคยตั้งคำถามแล้วลังเลกับคำตอบมาตลอด 3 ปี ตอนนี้เริ่มแน่ใจแล้วว่าอะไรที่ใช่สำหรับตัวเอง ฝนว่าชีวิตการเรียนเป็นอะไรที่สนุกสุดๆ พอได้มาใช้ชีวิตของการทำงาน มันออกจะดูน่าเบื่อพอควร วันๆก็ทำมันอย่างเดิม แบบเดิม ไปไหนก็ไม่ได้ มันไม่มีอะไรแปลกใหม่เหมือนการเรียน มันไม่อิสรเหมือนช่วงที่เรียน มาฝึกงานนี่ทำให้โตขึ้นนิดนึง ต้องวางแผนการใช้เงิน ต้องทำอะไรๆเอง ต้องคิดเอง ต้องช่วยเหลือตัวเองสุดๆ มันเหมือนสัญญาณการเริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้วหละ แต่ฝนยังไม่อยากโตเลย อยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เห็นน้องๆปี 1 เข้ามาใหม่แล้วอยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีก ซะงั้น คือมันเหมือนมีอะไรสนุกๆรอเราอยู่ เผลอแปปเดียวจะขึ้นปี 4 แล้ว แก่แล้วว่างั้นเหอะ อีกไม่นานก็ต้องเรียนจบ เวลามันช่างผ่านไปแสนเร็วจริงๆ ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตควรจะไปแบบไหน ทิศทางไหนดี จะเรียนต่อหรือหางานทำ คือตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้เล๊ย
พรุ่งนี้แล้วที่ฝนต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ กว่าจะฝึกงานเสร็จก็สิ้นเดือนพอดี กลับมาก็เปิดเรียนเลย ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต จะไม่ให้มีปิดเทอมเหมือนชาวบ้านเค้ามั่งเลยหรอ
ขอบคุณไอ้นุช ที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน....
ขอบคุณ บริษัทไทยเซ็นทรัลเคมี ที่ให้โอกาส
ขอบคุณคุณจิรวัฒน์
ขอบคุณพี่วิทยา (รุ่นพี่เคมี7 )ที่คอยดูแลน้องๆ แถมยังฮาๆอีกต่างหาก กลับไปนี่กะว่าจะให้พี่ไรท์หนังให้อีก อิอิ
ขอบคุณพี่นัน ที่เอาเกมส์โซดุคุมาให้เล่น มึนไปตามๆกัน
ขอบคุณพี่ตั้ว ที่พาฮาตลอดงาน
ขอบคุณพี่นุช พี่ชิน ที่คอยสอนพวกเราตลอด 3 เดือน
ขอบคุณพี่อิคคิว.0.ที่เป็นตัวอย่างที่ดี
ขอบคุณพี่รังสรร ที่มีแซวกันทุกเช้า
ขอบคุณพี่กาญ กับขนมทุกเที่ยงที่ได้กินฟรี กร๊ากๆ
ขอบคุณพี่เอก(วิศวกรหนุ่ม)ที่พาดูการผลิต แต่โทษทีพี่พูดอะไร ฝนไม่ได้ยินเล๊ย 5555
ขอบคุณ ไอ้โอ๋ ไอ้อ้อน ไอ้แนน ไอ้จอย ที่เป็นเพื่อนทีแสนดี เฮไหนเฮนั่น
เหลือเวลาอีกประมาณ 1 เดือนกับการฝึกงาน ก็๕งมีอะไรๆที่น่าประทับใจกลับมาเล่าสู่กันอ่านเหมือนเคย.....ดีใจมากๆเลย ที่แวะมาบล็อกแล้วมีคนมาทักทายกับกำลังใจดีๆตลอดเวลา....เอาไว้ฝึกงานเสร็จ ฝนจะกลับมาเล่าให้อ่านอีกทีแล้วกันค่ะ....อย่าลืมคิดถึงกันมั่งนะคร๊า
| Create Date : 03 พฤษภาคม 2552 |
|
9 comments |
| Last Update : 16 พฤษภาคม 2552 11:55:42 น. |
| Counter : 817 Pageviews. |
|
 |
|
เวลาเลิกงานก็ 5 โมงเย็น ฝนกับนุชก็จะแวะหาซื้อของกิน ก่อนจะนั่งรถ 2 แถวกลับห้อง ซึ่งพอถึงห้อง ถ้าวันไหนมีผ้าให้ซักก็จะได้ซักผ้า ฟังเพลงไป ดูทีวี(ที่มันดูได้แค่ช่อง 3) แล้วก็หลับไหลตั้งแต่ 3 ทุ่ม ชีวิตมันก็วนเวียนแบบนี้ทุกๆวัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [