มาในแบบช่วงเทสกาลคนอ้วน ไม่ต้องหันไปมองอื่นไกล ฝนเองนี่แหละ ตอนนี้กลายเป็นหมูไปแล้ว
เง้อๆ....กินแล้วก็นอน นอนตื่นก็เม้าส์....วันนี้....ไม่มีอะไรนอกจากวุ่นวายกับเรื่องนิดๆหน่อยๆแต่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึก....เพราะว่ากำลังหาของขวัญให้พี่บัณฑิตที่กำลังจะกลับมารับปริญญา....และหาเงินกันตัวเขียวตัวกลมอยู่นี่ ช่วงนี้นอกจากอ้วนดำแล้วยังเพิ่มความจนเข้ามาอีก...ออร่าจะหายไปทันทีก็ช่วงนี้แหละ!


ช่วงนี้มหาลัยของฝน...โอ้โหกลิ่นผักชีนี่ฟุ้งกระจายลอยไปไกล....5555 ไม่ต้องแปลกใจ ใกล้จะรับปริญญาแล้วม.สารคามจะดุจดังเมืองสวรรค์ สวยงามตระการตา ม่านฝุ่นที่เคยปกคลุมก็ค่อยๆจางหายปายยยยยมีทุ่งดอกทานตะวันมาแทนทุ่งหญ้าอันแห้งแล้ง....มีสวนดอกไม้หลากสีสันมาแทนผืนดินที่แตกระแหง....มีน้ำพุสวยๆงามๆให้ได้ยลโฉมในสระน้ำ...ตามถนนจะมีไฟประดับดูเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที......เอาเป็นว่าช่วงนี้....บรรยากาศจะดูดีเป็นพิเศษ

เค้าว่ากันว่า.....ม.สารคามจะสวยที่สุดก็ช่วงรับปริญญานี่แหละ ถ่ายรูปเอาไว้ เพราะปีนึงมีครั้งเดียว เป็นปรากฎการณ์ที่ไม่ได้หาดูกันได้ง่ายๆ จนเพื่อนๆแซวกัน ว่า...อยากให้สมเด็จพระเทพเสด็จมอเราทุกเดือน....มอเราคงจะสวยงามตลอดทั้ง 12 เดือนแน่ๆ...หุหุ....

บรรยากาศในมอตอนนี้...ก็วุ่นวายกับการเตรียมรับพี่บัณฑิต ถึงจะวุ่นวายแต่ฝนกลับรู้สึกมีความสุข อมยิ้มเวลาเห็นพี่ๆมาเจอน้องเจอเพื่อน...แล้วก็ยิ้มหัวเราะกับครอบครัว ฝนคิดในใจ เมื่อไหร่จะถึงคราวฝนบ้าง.....อยากเป็นบัณฑิตก่าเค้าแล้วหละ....ครอบครัวคงภูมิใจสุดๆ


วันนี้ฝนได้อ่านบทความบทหนึ่ง จากอาจารย์ท่านหนึ่ง....
เป็นอีกบทความ.....ที่ฝนเอามาตั้งยึดเป็นหลักในการเรียนในรั้วหมาลัย....อาจไม่ใช่วลีประโยคที่สวยงาม ก็คำธรรมดาๆนี่แหละ...แต่ฝนว่ามันน่าจะก่อเกิดประโยชน์กับชีวิตน้อยๆของฝนได้ เป็นสาส์นที่ต้อนรับนิสิตใหม่อย่างฝน(เมื่อ 3 ปีที่แล้ว)

ว่ากันว่าชีวิตเป็นดั่งการเดินทาง
ชีวิตคนนั้นคล้ายดังอยู่บนบันได
และบันไดแห่งการเดินทาง บันไดแห่งการค้นหา
บันไดนี้...ที่จะนำไปสู่เป้าหมายและความสุขในวันข้างหน้า

และจงอย่ากลัวที่จะก้าวเดิน เพราะเราไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว
บันไดแห่งนี้จะให้ที่พักพิง รองรับ และดูแลด้วยห่วงใย
บันไดนี้ จะต่อเติม เสริมสร้างชีวิตให้ก้าวไปสู่วันที่ยิ่งใหญ่

แม้บางครั้ง บันไดจะเป็นอุปสรรคในการก้าวเดิน
แต่ก็เพื่อให้ต่อสู้กับบทเรียนของการเรียนรู้ แห่งโลกแห่งความจริง

ชีวิตของพวกเราอาจมีที่มาที่แตกต่างกัน อาจยากมี อาจดีจน
ความแตกต่างนี้จะหลอมเป็นหนึ่งเดียว ด้วยการร้องเพลงแห่งสถาบันเดียวกัน
ต่างชีวิต ต่างที่มา แต่มี*ปัจจุบัน*ด้วยกัน
สู่การสร้างอนาคตที่ยิ่งใหญ่

และมองขึ้นไปยังบันไดขั้นที่สูงกว่า เราจะรู้ดีว่าโลกนั้นท้าทายเราอยู่
จงอย่ากังวลกลัวเลย
ตลอดทางที่มืออันอบอุ่นของรุ่นพี่และคนที่ห่วงใยจะคอยประคองหลังดึงมือให้ก้าวเดินนั้นมั่นคง

จงมุ่งมั่นเดินทางอย่างไม่ต้องลังเล
ครูอาจารย์ของเราจะเป็นดั่งราวบันได(น้อยๆ)
ที่จะปกป้องให้ลูกศิษย์ได้เดินอยู่ในเส้นทางที่ปลอดภัย
อยู่ในลู่ทางที่ดีที่สุดสำหรับเรา
(เว้นเสียแต่เราจะปีนราวบันไดออกไปเอง)

เมื่อเราหกล้มและตกบันไดเราอาจเจ็บ
แต่ด้วยกำลังใจจากครอบครัวและคนที่รักเรา
จะเป็นดั่งฟูกนุ่มให้ล้มให้นั่งร้องไห้ และปลอบโยน
อย่ากลัวที่จะก้าว อย่ากลัวที่จะล้ม หากเราจะเดินทาง
จารึกรอยเท้าที่ยิ่งใหญ่ไว้เป็นตำนาน


ด้วย.....เรื่องราวมากมายระหว่างการเดินทางกำลังจะเกิดขึ้น

อาจารย์มงคล คาร์น

ตอนนี้...ฝนก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บันไดขั้นที่เท่าไหร่(เพราะฝนไม่เคยนับ!)....อย่างแรกที่รู้สึกเมื่อก้าวเข้ามาเป็นนิสิตมหาลัยนี้....มันรู้สึกว่าทางอีกยาวไกล ไกลเหลือเกินกว่าจะถึงบันไดขั้นสุดท้าย...ตลอดทางที่เดินมา...มันมีหลากหลายรส...ทั้งเหนื่อย ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ก่อเกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย....บางทีที่รู้สึกเหนื่อยกับการก้าวขาขึ้นบันได ก็ปลอบตัวเองไปว่า อ้อก็เรามวลเยอะ....ถ้าคูณแรงโน้มถ่วงโลกเข้าไปอีกก็คงหนักกว่าชาวบ้านเค้า...หลายล้านคำปลอบใจและกำลังใจต่างๆเคยถอนใจและเกือบกระโจนลงจากบันไดเหมือนกัน...แต่ทุกวันนี้ก็ก้าวมันมาเรื่อยๆ เหนื่อยก็นั่งพักนั่นแหละ.....ยินดี ดีใจกับพี่ๆที่ถึงขั้นสุดท้ายของบันไดแล้ว แต่ฝนกับผองเพื่อนยังต้องไต่ขึ้นบันไดต่อไป....

หวังไว้ว่าสักวันหนึ่ง.....ฝนจะไต่ถึงขั้นนั้น...ขั้นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้หรอกค่ะ
แต่เป็นขั้นที่พี่ๆเคยยิ้มและมีความสุข...แล้วก็หายเหนื่อย
ก็คงจะสักวันหนึ่ง ในเร็ววันนี้....แต่ตอนนี้มันก็ยังต้องไต่บันไดไปเรื่อยๆ

บางที.....การไปถึงจุดหมายเร็วอาจเป็นเรื่องน่ายินดี
แต่ถ้าเราไปถึงโดยลืมเก็บอะไรบางอย่างที่ทำตกหล่นเอาไว้ มันก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย.....แต่ถ้าเราไป....แบบเรื่อยๆเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไปด้วย ก็น่าจะอบอุ่นดีแฮะ.....

มันเคยเป็นคำถามที่อยู่ในใจฝนหลังจากฝนอ่านเรื่องเล่า....
จริงๆแล้วจุดหมายปลายทางของฝนคืออะไร
แล้วระหว่างทางฝนได้อะไรบ้าง
เอาไว้วันหนึ่งฝนคงจะตอบคำถามนี้ได้
หลังจากเป็นบัณฑิตแล้วนั่นแหละ...ก็คงสักวันหนึ่ง

ภาวนา......อยากให้เวลานั้นมาถึงเร็วๆ
ความเหนื่อย ความทุกข์ยากทั้งหมดที่เคยประสบพบเจอคงหายไปทันตา
ก็ได้แต่รอ......ให้ถึงวันนั้นเร็วๆ

อ้อ...ก่อนนอน...มีเพลงต้อนรับพี่บัณฑิตคณะวิทย์ด้วย...(คณะอื่นด้วยนะค๊า)

--เพลง วิทยาศาสตร์คู่ฟ้า--

ห่างเพียงไหน ใจเราผูกพัน
แม้นคืนวัน หมุนเวียนเปลี่ยนไป....
ช่อคูณเบ่งบานในใจ
เหลืองอำไพคู่แดนไทยนิรันดร์

ไม่เคยลืมแดนแห่งความหมาย
ศูนย์รวมใจให้เราก่อฝัน
วิทยาศาสตร์ยิ่งชีวัน
สถาบันหนึ่งในใจเรา

ขอทดแทนด้วยรักภักดี
สานความดีเพื่อศักดิ์ศรีเหลืองเทา
ให้โลกระบือ ว่านี่คือเรา
สูงเพียงดาวเด่นกลางนภา

ห่างเพียงไหน ใจเราผูกพัน
ทุกคืนวันเทิดทูนบูชา
วิทยาศาสตร์ด้วยศรัทธา
ให้อยู่คู่ฟ้าสถาบันเกรียงไกร

ยินดีกับว่าที่บัณฑิต....ที่กำลังจะเป็นบัณฑิตในวันที่ 23 ธันวานี้ทุกคนนะคะ

น้องฝน....3CH 547

ยังๆ....ยังไม่จบ...เทศกาลรับพี่บัณฑิตก็ได้เวลาน้องฝนคนงามเดินสายกินแล้วก็กิน....ฝนว่าเพื่อนๆฝนก็คงชะตากรรมเดียวกัน เพราะฉะนั้นถ้าใครเกิดคึกอยากลดความอ้วนตอนช่วงนี้ถือว่าเป็นการพลาดมากที่สุดในชีวิต หุหุ และช่วงนี้ต้องพยายามทำตัวให้ว๊างว่างไว้ตลอด เคลียร์คิวเพื่อการนี้โดยเฉพาะ....ติดพันการกินแล้วก็กิน...ไม่กินก็ร้องโอโฮะกัน ซึ่งก็ได้แดนซ์กระจาย พอแดนซ์ก็หิวอีก ก็กินสิพี่น้อง5555แต่อาจมีการนอกรอบเมากันเล็กน้อย...น้องเท่านั้น พี่ห้าม เดี๋ยวเมาแล้วเดินตกเวทีอาจคอเคล็ดเดินเป๋ได้ อิอิ

ช่วงนี้เงินจะสะพัดทั่วจังหวัด......มีการจับจ่ายใช้สอยกันคึกคัก....และอ้อแน่นอน ฝนต้องรีบหาซื้ออีโนไว้ เพราะอาหารหลักๆที่พี่มักเลี้ยงคือเนื้อย่าง.....ก็ไอ้หมูกระทะของเด็กเมืองกรุงนั่นแหละ....ว่าแล้วก็นับวันรอคอยจะได้กินฟรี กระหน่ำกิน อ้วนอีกตามเคย...แต่ก็ยอม......

มันดึกแล้วอ่า....มู๋ฝนต้องรีบกลิ้งเข้าคอกแล้ว หุหุ แต่คืนนี้ก็นอนดึกได้
หนังสือก็เอาไว้ก่อน ไม่มีอารมณ์อ่าน เง้อมีงี้ด้วย
พรุ่งนี้มีเรียนเที่ยง โอ้วลั่ลล้า...มู๋ตื่นสายได้ อิอิ

เรื่องโปรเจคอาทิตย์นี้งดกระทำการใดๆ เหตุเนื่องมาจากเค้าก่อม๊อบปิดประท้วงที่หน้าคณะ เฮ้ย!มะช่ายเนื่องด้วยพี่หนูนาต้องไปซ้อมรับปริญญา....เพราะงั้นพี่ป.โทเราไม่ว่าง ป.ตรีอย่างเราๆเลยพลอยทำตัวไม่ว่างไปด้วย ต้องเคลียร์ตัวเองพร้อมลุย(ก็พร้อมกินนั่นแหละ)


ช่วงนี้งดอัพบล็อก...(แต่จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ)เพราะต้องให้เวลากับการกินเป็นจริงเป็นจัง ฮ่วย หยังหนินังมู๋ฝน....หลังจากงานรับปริญญาเสร็จ กินเสร็จ นอนเสร็จ...ร้องเกะเสร็จ แด๊นซ์กระจายเสร็จ...ปีใหม่เป่าเค๊ก นับถอยหลังเสร็จ.....ฝนก็จะได้นับถอยหลังเวลาประหาร.....พอสอบก็จะไม่ได้กิน เพราะจะอยู่ในอารมณ์ กินไม่ได้นอนไม่หลับต่อ.....ร้องเกะก็จะไม่ได้ร้องมันจะกลายเป็นเสียงร้องไห้คร่ำครวญแทน แด๊นซ์กระจายก็คงไม่เกิดขึ้น...แต่จะเป็นการชักดิ้นชักงอเพราะทำข้อสอบไม่ได้แทน เง้อ นี่แค่คิดก็สยองแล้ว....งั้นมู๋กลิ้งเข้าคอกนอนก่อนดีกว่า มะอยากคิดเรื่องของปีหน้า! คิดแค่เรื่องของปีนี้ดีกว่า อีกไม่กี่วันก็จะได้กิน...คิดเรื่องน่าจรรโลงใจไว้ คืนนี้จะได้หลับฝันดี
ฝันดีนะค๊าทุกวัน ค๊อกฟี๊

Create Date : 16 ธันวาคม 2551
Last Update : 17 ธันวาคม 2551 0:32:35 น.		16 comments
Counter : 682 Pageviews.
Share Tweet