|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 12 <เพราะฉันอยากเห็นหน้าคุณ>
ทำไมคุณแทนถึงมากับน้องฝน?
ครั้นจะบอกว่าจิตหลอนตอนบ่ายแก่ๆ ก็ใช่ที่ ความจริงไหนๆ วันนี้ฉันก็หน้ามึนจัดขนาดที่ยอมไหลเลื้อยเรื่อยปล่อยให้คุณปวริศตามมาจากร้านเพชรจนถึงร้านหนังสือนี่ได้แล้วละก็ ต่อให้มึนหลอนไปกว่านี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรแปลก เพียงแต่ไอ้ความหลอนที่ว่ามันมาทั้งภาพทั้งเสียงกันเต็มอัตรานี่สิ
"พี่เพชรสวัสดีค่ะ" สาวน้อยในชุดนิสิตเดินตรงเข้ามายกมือไหว้อย่างกิริยาดีถึงจะมีประกายท้าทายในแววตาอยู่ก็ตาม
พอดีว่าพี่แทนมาช่วยฝนเลือกหนังสือน่ะค่ะ พี่เพชรล่ะคะ มาหาหนังสืออะไรไปอ่านหรือเปล่า เอ...หรือว่ามาเป็นเพื่อนคุณปวริศ" คราวนี้ละชัด ไม่หลอนไปเองแน่ๆ สาวน้อยน่ารักเรียบร้อยเอียงอายเป็นกิจจะลักษณะที่เคยเจอกลับกลายเป็นสาวน้อยสดใสท่าทางมั่นใจไปเสียแล้ว ดูเอาจากอาการพูดจาคล่องแคล่วผสานกับอากัปกิริยาปรายตามองฉันทีคุณปวริศทีแล้วก็ให้จี๊ดในใจเหลือเกิน
อันที่จริงมันอาจจะมีสาเหตุมาจากตัวฉันเองก็ได้ที่ทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ถ้าเพียงแต่ว่าฉันรู้จักใช้สติและสัมปชัญญะในการดำรงชีวิตช่วงสั้นๆ ในห้องหนุ่มเซ็กซี่ หล่อ โสด แต่คาดว่าไม่น่าจะซิง โธ่เอ๋ย...เพิ่งรู้ตัวว่าความบ้าตัวเองมันสูงขนาดไหน รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นชายรักชายแล้วก็ยังทำได้ เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำได้ดีไม่มีลืม
ฉันนั่งป้อนโจ๊กให้คุณแทนอ้าปากรับอย่างว่านอนสอนง่ายเหมือนเด็กชายตัวน้อยๆ จากนั้นก็จัดยาบังคับกลืนไปอีกชุดก่อนที่จะนั่งมองเขาทำตาปรือจนหลับไป นานแค่ไหนก็ไม่รู้ที่ฉันนั่งมองหน้าเขาอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก้มลงไปประทับรอยจูบที่แก้มเขาได้ยังไง จนมีคนเปิดประตูผางมาเรียกชื่อเข้าให้นั่นหล่ะ
'อุ๊ย...พี่เพชร!'
เสียงอุทานเรียกชื่อฉันอย่างตกใจที่คนทำมันกำลังยืนตะลึงอึ้งอยู่หน้าห้องคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ (เพราะหลับอยู่น่ะสิ) ทำให้ฉันกลับมาจากโลกแห่งความวาบหวามและอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านของตัวเอง และมันก็ตอนนั้นนั่นแหล่ะที่ทำให้ฉันสำนึกตัวขึ้นมาได้และเกิดละอายขึ้นมาเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร
ปัดโธ่ หมดกันฉัน ลูกสาวคนสวยของรัฐมนตรีผู้มีความเชิด เริ่ด หยิ่ง เป็นเครื่องหมายการค้ามาลวนลามเกย์ถึงในห้องนอนเขา รู้อย่างนี้ไม่แง้มประตูไว้หรอก (?)
ก้อยและฝนมายืนคู่กันด้วยอาการขากรรไกรล่างคงที่เป็นมุมประมาณสามสิบดีกรีจากเส้นขนาน ก็น่าอยู่หรอกนะ จู่ๆ ก็เปิดประตูเข้ามาเจอพี่ชายสุดหล่อถูกสาวสวยกระทำชำเราอย่างนั้น
'อะ...ก้อย ฝน...พี่'
เมื่อมาอยู่ในสภาวะอับจนหนทางแก้ตัว หน้าก็หดเหลือสองนิ้วถ้วน สมองก็ฝ่อไปหมด คำพูดคำจาที่น่าจะหามาใช้ก็นึกไม่ได้เสียอย่างนั้น
'เอ่อ...พี่มาช่วยดูแลคุณแทนตามที่ก้อยโทรบอก แต่ตอนนี้ก้อยกลับมาแล้ว ก็หมดหน้าที่ งั้นพี่กลับก่อนดีกว่านะ'
เวลานั้นมันถึงคราวที่ต้องทดสอบระดับความหนาของแป้งรองพื้นแล้วค่ะ ให้มันรู้กันไป
'พี่เพชรทำอะไร'
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกขึ้นยืนได้ตรงดีก็มีคำถามพุ่งตรงประเด็นมาตัดขั้วหัวใจฉัน แถมยังมาจากคนที่ได้ตำแหน่งเพื่อนน้องสาวของผู้เคราะห์ร้ายอีกต่างหาก
'ก็...ดูแลคุณแทนอยู่ไงคะ' ไป...กำปั้นฉันนี่ล่ะจะทุบดินให้สนั่นหวั่นไหว
'ไม่ใช่ ฝนหมายถึง พี่เพชรกำลังทำอะไรพี่แทนอยู่...พี่เพชรทำได้ยังไง'
ได้ไม่ได้พี่ก็ทำไปแล้วค่ะน้อง เสียงของฝนดังขึ้นมาอีกระดับจนทำให้ฉันกลัวว่าคนป่วยจะตื่นขึ้นมาเจอสถานการณ์อิหลักอิเหลื่อตอนนี้เข้าให้ แล้วที่ฉันสู้อุตส่าห์สะกดจิตตัวเองก่อนออกมาว่าต้องปรับลุคตัวเองให้เข้าแผน สวย ใส ใจดี มีกริยามารยาทมันก็คงพังวินาศ
'เฮ้ย...ฝน เป็นอะไร' ก้อยจับแขนคนข้างๆ กระตุกเบาๆ
'พี่เพชร พี่เพชรน่ะเป็นผู้หญิงนะคะ มาอยู่สองต่อสองในห้องผู้ชายอย่างนี้มันก็แย่พออยู่แล้ว แล้วยังจะมา...ทำอะไรอย่างนี้อีก มันไม่งามมากๆ เลยรู้ไหมคะ'
เสร็จกัน ฉันเลยโดนเด็กผู้หญิงที่ยังไม่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยยืนด่าให้เสียหน้าอย่างแรง ถึงแม้มันจะจริงก็เถอะ
'แหม น้องฝนก็' จำไว้ สวย ใส ใจดี มีมารยาท 'มุกหรือเปล่าคะ...พี่ก็แค่ เอ่อ...นึกสนุกนิดหน่อย จะไปคิดอะไรจริงจังอย่างนั้นได้ ของก็รู้ๆ กันอยู่นะว่าคุณแทนน่ะเขาเป็นเกย์'
'พี่แทนไม่ได้เป็น...'
'ฝน!' ก้อยขึ้นเสียงเข้มทันทีโดยไม่มีปล่อยให้เพื่อนพูดต่อจบประโยค ทำไมคุณแทนจะไม่เป็น แสดงออกชัดเจนอย่างนั้น แถมยังยอมรับหน้าชื่นตาบานอีกต่างหาก
'พอได้แล้ว...เป็นอะไรไปทำไมถึงไปว่าพี่เพชรเขาอย่างนั้น' ถึงจะตกใจแต่ก็รู้สึกได้ว่าน้องก้อยเข้าข้างฉันอยู่
'ก้อย เราขอโทษนะ แต่เราจะไม่ยอมให้พี่แทนเป็นเกย์อย่างนี้อีกต่อไปแล้ว'
หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้น
'พี่เพชรคะ...จะด้วยความรักสนุกอยากแค่เล่นหรืออะไรก็ตามที่พี่พูดออกมา แต่ขอบอกให้รู้ไว้ว่าคนที่อาจจะคิดอะไรกับพี่แทนได้ไม่ได้มีแค่พี่เพชรคนเดียว'
ต่อให้เป็นนังง่าวแค่ไหนก็สามารถรับสารที่อีกฝ่ายส่งมาได้ชัดเจนว่าฉันกำลังโดนประกาศสงคราม นี่หมายความว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่พยายามจะสร้างวีรกรรมเกย์กลับใจหรือนี่ ใครเลยจะไปนึกว่าแมวตัวน้อยที่นอนหวดอยู่จะลุกขึ้นมากางเล็บชูขู่ฟ่ออย่างตั้งเนื้อตั้งตัวไม่ทัน
ด้วยแววตาที่เปิดเผยอย่างที่เห็นในตอนนั้นมันเป็นแววตาแบบเดียวกันกับที่ฉันกำลังเห็นอยู่ตอนนี้
"ไม่ใช่หรอกครับ ผมต่างหากที่มาเป็นเพื่อนคุณเพชร" คนหน้าตาน่าหมั่นไส้ยิ้มอย่างกำชัยชนะเห็นได้ชัดเมื่อเดินมาตีคู่อยู่ใกล้ฉันอย่างจงใจพร้อมทั้งก้มลงเก็บหนังสือที่ฉันทำตกมาส่งคืนให้ด้วยสายตาน่าวิ่งหนียิ่งนัก
"ก็ไม่นึกว่าจะมาเจอคนที่รู้จักผมได้ที่นี่เหมือนกัน" ฟังดูขัดหูยังไงชอบกล เหมือนจะเป็นพวกขี้โอ่
"ใครไม่รู้จักก็แย่แล้วละค่ะ คุณปวริศออกจะดัง ฝนเป็นเพื่อนของก้อย น้องสาวพี่แทนน่ะค่ะ" น้องฝนเอียงคอแนะนำตัวเองอย่างน่ารัก ฉันคงเผลอไปกดปุ่มอะไรบางอย่างในใจน้องเขาเข้าให้เสียแล้ว
"สวัสดีครับคุณปวริศ คุณอวิกา" คนที่ยืนทำหน้านิ่งมาตลอดตั้งแต่แรกทักทายขึ้นมาด้วยวาจาห่างเหิน หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าวันนั้นฉันไปทำอะไรเข้า สู้อุตส่าห์หลบหน้าหนีหายไปตั้งหลายวันเผื่อจะทำใจมาพบกันใหม่ได้ เจออย่างนี้เข้าไปกำลังใจฉันตกหมด
"อ้อ...สวัสดีครับคุณแทนธรรม์ แล้วก็น้องฝน..." อันหลังมีแถมยิ้มโปรยให้เธอด้วย "คุณแทนนี่ใจดีจังนะครับ...ทั้งที่ดูเหมือนธุรกิจรัดตัวขนาดนั้นยังแบ่งเวลามาเทคแคร์เพื่อนน้องสาวได้"
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนไอ้หมอนี่จงใจพูดชักใบให้เรือเสีย
"ผมมากับน้องสาวผมครับ ก้อยมาหาหนังสือแล้วพอดีเจอน้องฝนเข้า อีกอย่าง...ถึงจะยุ่งแค่ไหนครอบครัวก็ต้องมาก่อนเสมอ"
เอาหัวโขนคนรักครอบครัวมาสวมได้อีกนะคนเรา แต่ไหนล่ะ...น้องสาวที่ว่าพามาน่ะ
"โอ้...น่าชื่นชมมากครับคุณแทนธรรม์ สมัยนี้คนเป็นพี่ชายย่อมต้องรักน้องสาวเป็นธรรมดา ยิ่งอยู่ในวัยกำลังศึกษาอย่างนี้ด้วยแล้ว ยิ่งต้องดูแลเป็นห่วงใช่ไหมครับ...แถมบางทีก็ต้องมีเผื่อแผ่ให้เพื่อนๆ ของน้องด้วย"
อู้หู...นี่ถ้าเราทั้งหมดไม่ได้อยู่ในสถานที่สาธารณะอย่างนี้ไอ้หมอนี่คงมีโดนต่อย ดูเอาเถอะ...คนถูกมองว่ารักเด็ก เอ้ย...รักน้องยังจ้องตาเข้มขนาดนั้น
"การมาช่วยเหลือเผื่อแผ่คนที่เหมือนเป็นน้องสาวอีกคนก็น่าจะดูมีสาระและประโยชน์ไม่ใช่หรือครับ อาจจะดีกว่าการตามสาวๆ ที่เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรเลยอีกด้วย"
หือ...รู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังโดนตีกระทบ ไอ้ความคิดที่จะยืนนิ่งทำหน้าบางก็เป็นอันต้องพับเก็บไป
"ไหนล่ะคะคุณแทน น้องก้อยน่ะ เพชรไม่เจอหลายวันแล้วก็อยากจะทักทายอยู่เหมือนกัน" ไม่ได้จงใจจะหาก้อยมายืนยันความบริสุทธิ์ใจของใครบางคนแถวนี้ แต่หากมีก็น่าจะสบายใจฉันดีอยู่ไม่น้อย
"เอ้อ...ก้อยคงเดินไปหาหนังสือที่ไหนไม่รู้แล้วน่ะค่ะ แต่ฝนว่าเชิญพี่เพชรกับคุณปวริศตามสบายดีกว่า ฝนได้หนังสือแล้ว ขอบคุณมากนะคะพี่แทน วันหน้าวันหลังหากฝนจะขอความช่วยเหลืออย่างนี้อีกก็คงต้องรบกวนด้วยนะคะ"
"ครับ ยินดีเสมอ" นั่น...สาวน้อยเขายิ้มซึ้งมาก็ทำท่าอบอุ้น อบอุ่นส่งตามสาวไป หนอย...หมั่นไส้ เอะ...แต่คงไม่ใช่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมาน้องฝนจะทำสำเร็จแล้วหรอกนะ ได้ยังไง ฉันลงทุนแทบตายยังไม่สำเร็จ
"งั้นเราก็ไปกันดีกว่าครับคุณเพชร เรื่องเคล็ดลับการบริหารจัดการผมมั่นใจว่าสามารถช่วยคุณเพชรได้ ไม่ต้องพึ่งหนังสือหรอกครับ อยากรู้อะไรก็คุยกับผมได้ ผมเต็มใจเสมอ" คนที่ได้ขึ้นชื่อว่ามากับฉันเสนอตัวกระตือรือร้นหลังฝนคล้อยหลังไปไม่เท่าไหร่ต่อหน้าพี่ชายที่แสนอบอุ่นที่ใกล้ร้อนแดงจากบรรยากาศกรุ่นผสมขุ่นมัว
"คุณอวิกานี่โชคดีนะครับ มี Talking Book อยู่กับตัวด้วย" ยัง...เขายังไม่เลิกเรียกฉันด้วยชื่อจริงอีก นี่คงโกรธฉันมากใช่ไหมที่ไปจูบแก้มคุณเข้า หวงตัวนักนี่
"ก็พอตัวล่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องลำบากใครมาช่วยหาหนังสือให้ พอดีเพชรไม่มีพี่ชายเป็นของตัวเองเสียด้วย" วุ้ย...นี่ฉันเป็นบ้าอะไรนักหนา ทำท่ายังกะนางเอกงอนพระเอกในนิยายน้ำเน่า
"พี่เพชร พี่แทน อ้าว...คุณปวริศก็อยู่ มายืนทำอะไรกันแถวนี้คะ ยืนรวมกันอย่างนี้แล้วเด่นชะมัดเลยพี่สามคนเนี่ย" แล้วคนที่ออกมาช้ากว่าที่ควรก็ตามมาสมทบพร้อมด้วยการให้นิยามของสามเทวดานางฟ้าได้อย่างเห็นภาพ รู้สึกได้ในทันทีว่ากำลังเป็นที่สนใจ แถมยังแอบเห็นแวบๆ ว่าบางคนยกเอาโทรศัพท์มือถือมาจับภาพอยู่
"หายไปไหนมา พี่มองหาไม่เห็น" คุณแทนยังตีสีหน้าขุ่นคลั่กอยู่ ยังกะหาดพัทยาเวลาบ่ายๆ
"อยู่แถวนี้แหล่ะ เมื่อกี้เหมือนเห็นฝนด้วย พอเดินจะมาหาก็ไม่ทันเสียแล้ว" น้องก้อยพูดแจ๋วๆ แต่สายตาเหลือบมาทางฉัน
"ก้อยไม่ได้คุยกับพี่เพชรเสียนานเลยค่ะ คิดถึ้ง คิดถึง...ไม่เอาละหนังสือ ไว้วันหลังค่อยมาหาใหม่ พี่เพชรไปกินไอติมกับก้อยดีกว่า..." ว่าแล้วคนน้องที่ยังน่ารักสม่ำเสมอผิดกับคนพี่ก็ปรี่เข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับคุณปวริศพร้อมทั้งกอดแขนฉันไว้แน่น
"เสียมารยาทน่าก้อย พี่เพชรของก้อยน่ะเขามากับคุณปวริศนะ จะมาดึงเขาไปได้ยังไง"
พี่เพชรของก้อย! หนอย...ไหนว่าให้ฉันเป็นเพื่อนผู้หญิงไง ทำไมต้องให้นิยามปัดฉันให้พ้นตัวอย่างนั้น
"ผมไม่มีปัญหาอะไรครับ เราไปด้วยกันทั้งหมดก็ได้นี่ ผมเลี้ยงเอง" ไอ้นี่ก็หน้าใหญ่ใจกว้างเหลือเกิน มีใครถามหรือยังว่าอยากให้คุณไปด้วยน่ะ
"ว้า...แย่จังค่ะ พอดีก้อยอยากคุยกับพี่สาว พี่ชายเรื่องภายในครอบครัวเสียด้วย กลัวว่าคุณปวริศไปนั่งฟังแล้วจะเบื่อเปล่าๆ นะสิคะ" ฉลาดสุดๆ เด็กคนนี้ ชักจะนึกรักแล้วซี
"โฮ้ย...ไม่เบื่อหรอกครับ อีกอย่างน้องก้อยก็ดูท่าว่าจะคุยสนุกออก พี่ไปด้วยได้ อ้อ..เรียกพี่ว่าพี่ปาล์มก็ได้ครับ"
กรรม...ฉันแอบเห็นสายตาน้องก้อยกำลังทึ่งในความพยายามของคุณปวริศ นอกจากทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วยังมาตีสนิทแนบเนียนอีก
"บางทีก้อยอาจจะมีพี่มากเกินไปนะครับ ผมว่า...ให้ก้อยเรียกคุณว่าคุณปวริศน่ะดีแล้ว เขาไม่ค่อยจะรักษากิริยากับคนสนิทสนมสักเท่าไหร่ ผมเกรงใจครับ" คุณแทนตีกันน้องสาวอย่างเห็นได้ชัด
"สรุปว่า เพชรขอตัวไปกับก้อยดีกว่าค่ะคุณปวริศ ขออภัยด้วยนะคะ" ที่ต้องไล่กันซึ่งหน้า แต่ว่าฉันชักรำคาญความทนของคุณละ "แล้ววันหน้าวันหลังค่อยมาเจอกันใหม่ดีกว่าค่ะ...เมื่อไหร่เมื่อนั้น"
รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแค่นหัวเราะในลำคอของคนที่โครตหล่อใกล้ๆ อะไรไปสะกิดต่อมหรือไงคะ
"ก็ได้ครับ...เมื่อไหร่เมื่อนั้น แต่ผมไม่ปล่อยให้นานแน่ๆ ยังไงก็คงต้องรบกวนคุณแทนช่วยดูแลคุณเพชรให้ผมหน่อย เราคนรู้จักกันอยู่แล้ว คงไม่รบกวนกันเกินไปหรอกนะครับ"
"ก็ถ้าคุณอวิกาเขาต้องการให้ผมดูแล ผมก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ"
หึ...ใครกันแน่ที่จะมีปัญหา
สุดท้ายก็ไม่ยักมีใครมีปัญหากับใครจนกระทั่งฉันปล่อยคนที่ตามมาให้แบกหน้ากลับไปส่วนตัวเองก็มานั่งลอยหน้าลอยตาหน้าถ้วยไอศกรีมรสโปรโมชั่นของเดือนซึ่งถูกสั่งมาสองถ้วยด้วยฝีมือน้องก้อย ส่วนของคุณพี่ชายกลับได้แต่กาแฟเย็น จะตาค้างไหมละคุณ...จะถึงมื้อเย็นอยู่แล้วแท้ๆ ยังมาสั่งกาแฟอีก รู้หรอก ใจจริงอยากกินสตรอเบอร๋รี่มิลค์เชคชัวร์แต่กลัวเสียภาพ
"เนี่ย...หลายวันมานี้ก้อยไม่ได้คุยกับพี่สาวก้อยเลย โทรไปก็ไม่ค่อยรับ พี่เพชรกำลังยุ่งอยู่หรือคะ"
"ก็...นิดหน่อยน่ะจ๊ะ" ไม่ได้โกหกนะ กำลังยุ่งจริงๆ ยุ่งอยู่กับความผิดติดตัวที่ไปลวนลามพี่ชายก้อยไง แถมยังไม่กล้ารับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์น้องสาวเขานั่นแหล่ะ ไม่รู้นี่นาว่าก้อยจะทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ได้เนียนขนาดนี้
"ว้า...ก้อยออกจะคิดถึง อยากจะชวนพี่เพชรมาบ้านอีกจัง พ่อกับแม่ก็บ่นถึงนะว่าอยากเล่นเกมกับพี่เพชรอีก" แล้วพี่ชายก้อยล่ะ บ่นถึงพี่มั่งไหม รู้เรื่องอะไรนั่นหรือยัง ดูสิ...ทำเป็นนั่งเขี่ยหลอดเล่นไม่สนใจฉัน
"น้ำไม่เย็นแล้ว...พี่แทน เดินไปขอน้ำให้ก้อยหน่อยสิ" ไล่พี่ชายไปซะงั้น
"เรียกพนักงานมาก็ได้ ทำไมพี่ต้องเดินไปด้วย" คนหล่อเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"เอาน่า...เรียกพนักงานมันช้า พี่แทนเดินไปเองแหล่ะ ใช้ความหล่อที่มีให้สาวๆ กุลีกุจอไง"
คุณแทนขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งแต่ไม่ทันที่จะโต้เถียงอะไรน้องสาวก็ชักสีหน้าประหลาดๆ ใส่ แล้วคนถูกสั่งก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างเสียไม่ได้ก่อนที่จะเดินออกไปยังหน้าเคาท์เตอร์ทั้งที่ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจำเป็นตรงไหน แต่พอได้ยินประโยคถัดมาถึงได้รู้ว่ามันสำคัญจริง
"พี่เพชร...เรื่องวันนั้นน่ะ" เธอพูดเบาๆ ทันทีที่คุณแทนคล้อยหลังไปทำให้ฉันกลืนน้ำลายเอื้อก
"พี่แทนไม่รู้หรอก และก้อยก็จะไม่บอกด้วย แต่พี่เพชรต้องตอบอะไรก้อยอย่างนึงก่อน"
เอาล่ะสิ...ไม่เคยนึกเลยว่าที่เคยแอบหัวเราะเยาะเย้ยคุณแทนที่แพ้ทางน้องสาวมาตลอดจะต้องมาเจอกับตัวเอง
"พี่เพชรคิดยังไงกับพี่แทน"
อึ๊ก...
"ง่า...พี่จะคิดอะไรได้ก็รู้อยู่ว่าพี่ชายก้อยน่ะ เป็นอย่างว่า..." อึกอักอ้ำอึ้งตอบไปสิ
"ตอบไม่ตรงคำถาม" โดนยิงมาอีกดอก โอย...หน้าใสๆ ไม่น่าจะใจร้ายเลย
"ก็...ก้อยอย่ามาจ้องหน้าพี่อย่างนั้นสิ" แล้วใครจะไปตอบได้ โกหกก็คงไม่แนบเนียน ครั้นจะบอกความจริงไปฉันก็คงเสียหายหลายล้าน
"คนไม่คิดอะไรเขาไม่ทำอย่างนั้นหรอก แค่บอกก้อยมาตรงๆ เร็ว! คิดยังไงกับพี่ชายก้อย"
"..."
"พี่เพชร!"
"โอ้ย...ก็ชอบน่ะสิ พี่ไม่ผิดนะ ก็พี่ชายก้อยน่ะช่างเย้ายวนพี่เหลือเกิน ไอ้ที่พยายามจะไม่คิดก็ต้องคิด จะให้พี่ทำยังไงได้เล่า รู้ตัวก็พลั้งใจเข้าไปแล้ว" หอบหายใจกันเลยทีเดียวเมื่อพูดจบ เมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้วทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้ และที่เกิดขึ้นมานั้นก็ดูเหมือนว่าจะเป็นที่สมใจของก้อยเสียด้วย เพราะเธอยิ้ม ยิ้มอย่างถูกใจเลยต่างหาก
"เอ้า...น้ำ พี่เลยถือมาเองเสียเลย อยากได้ไวนักนี่" คนถูกไล่กลับมาแล้ว สังเกตดูสีหน้าคาดว่าจะไม่ได้ยินอะไรเมื่อกี้ เฮ้อ...รอดไป
"พี่แทนน่ารักจริงๆ มิน่าเล่า สาวๆ ถึงได้ร้าก...กันนัก" น้องก้อยยิ้มระรื่นแถมจงใจเย้าฉันให้รู้สึกกระดากใจอีกดอกในขณะที่ฝ่ายถูกชมทำหน้างงๆ ในท่าทีของน้องสาวและอาการคอแข็งของฉัน
วันนี้ฉันกลับมาถึงบ้านได้ด้วยจิตใจที่ไม่ปกติสักเท่าไหร่ โล่งใจที่คุณแทนไม่รู้เรื่องนั้น ข้องใจที่ทำไมเขาทำท่าเหมือนไม่พอใจฉันอยู่ หวั่นใจในแววตาพราวระยับของน้องก้อยไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรต่อไปหรือเปล่า ไหนจะยังน้องฝนที่กำลังตั้งตนเป็นศัตรูนั่นอีก หากรู้ว่าชอบเขาแล้วใจมันเบาๆ อย่างนี้ฉันคงรีบจรลีตั้งแต่ทีแรกที่พังประตูห้องทำงานไปเจอฉากเด็ดแล้ว
"ค่ะ เพชรค่ะ" ฉันเอื้อมมือไปกดรับโทรศัพท์อย่างเบลอๆ เมื่อมันร้องดังขึ้นมากระทบโสตประสาท
"ก้อยเอง...ยังไม่นอนใช่ไหมคะพี่เพชร"
นอนแล้วจะรับไหมคะ โอ๊ะ...อย่า เดี๋ยวเสียกริยาต่อหน้าว่าที่น้องสามี (โอ้ว...)
"ยังค่ะ" อันที่จริงน้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ มึนอยู่เนี่ย "ว่ายังไงคะก้อย จะว่าอะไรพี่ก็ได้" โดยดุษฎีค่ะ
"แหม...ใครจะไปว่าอะไรพี่เพชรได้เล่า ก้อยดีใจจะตายที่พี่เพชรชอบพี่แทนน่ะ อันที่จริงก้อยก็แอบคิดอยู่ แต่พอมาได้ยินจากปากพี่เพชรเองตรงๆ อย่างนี้แล้วก็สะดวกใจหน่อย ดีนะ...ที่วันนั้นก้อยไปเห็นเข้า พี่เพชรนี่ก็...ใช่ย่อยนะคะ"
อือ...ฉันเขินนะ แต่ว่ามันมีปัญหาใหญ่หลวงอีกนี่สิ
"อ่า...แต่ว่าเพื่อนก้อย..."
"นั่นเป็นเรื่องที่พี่เพชรต้องแย่งชิงพี่แทนมาให้ได้ เพราะนั่นก็เพื่อน ก้อยคงทำอะไรไม่ได้มากนอกจากเตือน พี่เพชรก็รู้ว่าหากชอบพี่แทนแล้วจะปวดใจแค่ไหน"
รู้สิ ฉันนี่ละนั่งปวดใจอยู่ไม่เว้นวัน
"ส่วนเรื่องพี่พล ก้อยก็มีหมากตัวเด็ดพร้อมอยู่แล้ว รับรอง งานนี้พี่เพชรมีพวกเพียบ"
ฟังแล้วขนลุก หมากเด็ดอย่างนั้นหรือ หมายความว่ายังไง
"อาจารย์สุก็จะได้อานิสงค์เป็นหนุ่มหน้าหล่อเกาหลีอีกหนึ่ง โอ้ย...บรรเจิดสุดๆ งานนี้ก้อยได้ทั้งพี่สะใภ้ได้ทั้งสะใจพี่แทน ฮ่า ฮ่า ฮ่า" หา...ว่าไงนะ
"ดะ...เดี๋ยวนะ ยัยสุมาเกี่ยวอะไร แล้วคุณแทนจะสะใจอะไร" เอาแล้วสิ
"โธ่...พี่เพชรก็น่าจะรู้ว่าอาจารย์สุน่ะปิ๊งพี่พลอยู่ ก็จับแยกคู่ไปสิ ไม่เห็นยาก...เพื่อนพี่เพชรน่ะมีเสน่ห์ออกจะตาย ส่วนพี่แทนก็คงสับสนน่าดูหากพี่เพชรตั้งใจจีบพี่แทนอย่างเอาจริงเอาจังละก็นะ แค่คิดก็สนุกแล้ว"
มาร...มารชัดๆ รู้แล้วว่าทำไมคุณแทนถึงได้ชอบทำหน้ายุ่งๆ เป็นยุงตีกันอย่างนั้นบ่อยๆ กับพี่กับเชื้อเธอก็ไม่ละเว้น สักวันเกิดก้อยมีแฟนขึ้นมาคงต้องเรียกมาดูหน้ากันหน่อยเสียแล้ว คงจะต้องเป็นเทพมาจุติถึงจะกำราบคนอย่างก้อยได้ สักวันหนึ่งล่ะนะ คงมีคนคนนั้น...คนที่น่าสงสาร
"พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำอย่างนั้นได้นานเท่าไหร่นะ บางที ให้พี่ลี้หนีไปยังจะง่ายเสียกว่า" สาวมั่นคั้นไม่ตายอย่างฉันก็ต้องมีอันห่อเหี่ยว ลองมาเจออย่างนี้มั่งเถิดค่ะ
"โฮ้ย...ถ้าไม่ใช่พี่เพชรแล้วใครจะทำได้ ก้อยเชื่อใจพี่เพชรนะ"
เข้าใจความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่หน้าโกลเพื่อยิงลูกโทษตอนทดเวลาหลังเสมอกันศูนย์-ศูนย์ แล้วค่ะ มันกดดันอย่างนี้นี่เอง เฮ้อ...ก้อยเชื่อใจพี่แต่พี่ล่ะไม่เชื่อใจตัวเองเลยน้องเอ๋ย ถ้าหากฉันจีบเขาสำเร็จขึ้นมาแล้ววันหนึ่งเขาเกิดนอกใจฉันไปมีแฟนหนุ่มใหม่แล้วฉันจะทำยังไงกันเล่า
สาวหน้าแฉล้มคนเดิมที่ยังคงดำรงตำแหน่งรีเซฟชั่นของชั้นบริหารยังคงยิ้มหวานเยิ้มแย้มได้อย่างคงที่ไม่มีจืด มือขาวๆ ที่มีเล็บสีส้มเป็นประกายกรีดขึ้นมาพนมมือไหว้อย่างกระชดกระช้อย
"สวัสดีค่ะ คุณอวิกา เชิญเลยค่า" ผายมือไปทางห้องเอ็มดีที่เคยมาสร้างวีรเวรวีรกรรมเอาไว้ครั้งหนึ่ง คราวนี้ฉันขอมาปรากฏตัวอีกทีตามแรงฮึกเหิมที่ทั้งก้อยทั้งนังสุยุกันจนเกือบนึกว่าตัวเองเป็นเทพ
"ขอบคุณค่า..." บางทีหากมีใครเดินผ่านมาอาจถูดมดกัดตายด้วยความหวานที่คนแถวนี้เอามาสาดใส่กันก็ได้ แหม...ก็ฉันไม่ยอมหรอกเรื่องให้ใครมาสวยกว่า หวานกว่า
"อ้าว...คุณเพชร มาได้ยังไงคะนี่ ไม่เห็นบอสบอกเลยว่าคุณจะมา" คุณชลลดาเลขาทำท่าแปลกใจพร้อมทั้งลุกขึ้นพรึ่บทันทีที่เห็นฉันมายืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ
"เพชรกะมาเซอไพรซ์น่ะคะ พอดีนึกขึ้นได้ว่าคุณแทนน่าจะได้บำรุงสักหน่อยในช่วงนี้ เพชรเลยไปหาซุปสมุนไพรมาให้" ฉันทำกิริยาสวยน่ารักพร้อมทั้งยกกระติกซุปขึ้นโชว์ นี่ลำบากตะลุยเซิร์ชเอ็นจิ้นหาสูตรแทบตาย (แต่พอหาได้ก็ส่งให้แม่ครัวทำ)
"แหม...น่ารักจังค่ะ คุณแทนอยู่ข้างในเคาะประตูสักสองสามโป๊กก็เข้าไปได้ ทางสะดวกค่ะ วันนี้ไม่มีใครอยู่ในห้อง" คุณชลลดาทำท่าพยักเพยิดออกหน้าออกตาชอบกลแฮะ
"เชิญครับ" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจในทุกอณูดังขึ้นมาจากด้านในเมื่อฉันเคาะแค่สามโป๊กตามที่คุณชลว่า เผื่อมันจะเป็นรหัสลับระหว่างเจ้านายลูกน้อง กลัวว่าเกิดเคาะมากไปกว่านี้จะไม่ได้บัตรผ่าน
"สวัสดีค่ะคุณแทน เพชรมารบกวนหรือเปล่าคะ" ทำใจกล้าหน้าด้านแล่นมาหาเขาถึงนี่แล้วเกิดเขาตอบกลับมาว่ารบกวนแล้วจะบากหน้ากลับไปยังไงเล่า
"อะ...ครับ เอ้อ...ไม่ใช่ ไม่รบกวนครับ ว่าแต่...คุณมาได้ยังไง" เขาดูเหวอไปอย่างเห็นได้ชัดเลยเชียว การเซอร์ไพรซ์ฉันได้ผล
"ขับรถมาค่ะ ไม่ได้ไปชนท้ายใครด้วย" กวนนิดๆ เป็นการท้าทายให้น่าค้นหาแต่อย่ากวนมากเดี๋ยวเสียกริยา ท่องไว้ ท่องไว้
"ผมหมายถึง คุณเพชรมาหาผมหรือว่าแค่หลงทางมาผิดที่ต่างหากครับ" เขาลุกขึ้นยืนตัวตรงพร้อมจ้องตาถามฉันเล่นเอาหลบสายตาแทบไม่ทันเชียวคุณ
"ตั้งใจมาค่ะ...เพชรเอาซุปบำรุงสุขภาพมาฝาก ไม่อยากให้คุณป่วยอีก" พูดเพราะๆ ตะล่อมเขาด้วยความเอาใจใส่ อันนี้นังสุสั่งสอนมา
"ไม่อยากให้ผมป่วย..." เขาย้ำคำพูดฉันแล้วเดินเข้ามารับกระติกซุปในมือไปถือเอง พร้อมทั้งเปิดฝากระติกต่อหน้า ความร้อนจากซุปส่งให้ควันกรุ่นลอยขึ้นมากลิ่นหอมสมุนไพรเตะจมูกทันที
"หอม...กลิ่นสมุนไพรนี่ก็น่าจะทำให้โล่งคอดี ผมดีใจจังที่คุณเพชรเอามาให้ถึงนี่ แต่อันที่จริงก็ไม่น่าลำบาก" เพิ่งสังเกตว่าสรรพนามที่เขาใช้เรียกฉันกลับมาเหมือนเดิมแล้ว คนอะไร ผีเข้าผีออกจริงๆ
"นั่งก่อนครับ ถ้าเกิดว่าไม่รีบไปไหน" เขาผายมือไปทางโซฟาที่มีอดีต ฉันมองแล้วก็คิดเตลิดเปิดเปิงไปไกล
"เอ่อ...ยืนนานข้อเข่าจะเสื่อมไวนะ ผมว่า...นั่งเถอะครับ" ไม่ได้กำลังด่าว่าฉันแก่ใช่ไหม ใช่สิ...ฉันไม่ใช่วัยกำลังศึกษาหน้าอ่อนนิ
พอฉันเดินมานั่งได้เขาก็เดินไปอีกส่วนหนึ่งที่ฉันขอเรียกว่าซุ้มกาแฟสด ด้วยความที่มันเป็นสัดส่วนแถมมีเครื่องต้มกาแฟตั้งอยู่เด่นชัดอย่างนั้น จะว่าไปในห้องทำงานของเขานี่ก็เรียกได้ว่าน่าทัศนาจริงๆ การตกแต่งที่ดูเรียบง่ายแต่ดูทันสมัยมีดีไซน์ ถึงจะยัดส่วนที่เหมือนแพนทรีเข้ามาก็ไม่ได้ทำให้ความน่ามองของห้องลดน้อยถอยลงไปเลย แถมเจ้าของห้องก็ยิ่งน่ามองยิ่งกว่าอะไรเสียอีก อืม...จะมีผู้ชายในสูทชั้นดีที่ไหนยืนต้มกาแฟได้น่ามองขนาดนี้หรือเปล่า
"ลาเต้ร้อนนะครับ หอมนุ่ม ผมเห็นคุณเคยสั่ง" คุณแทนหันมาบอกก่อนจะจัดการกับภารกิจตรงหน้าต่อไป ตั้งแต่เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหล่ะค่ะว่าผู้บริหารระดับสูงต้องมาชงกาแฟให้แขกเอง
"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับแก้วกาแฟที่หอมจริงน่าลิ้มลอง จะ'หอมนุ่ม' เหมือนแก้มคนชงรึเปล่า ต๊าย...คิดไปถึงไหนแล้วนี่ฉัน
พักเดียวฉันก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ ขณะที่แขกมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเสนอหน้าซดลาเต้ฝีมือเจ้าของสถานที่ ส่วนเจ้าตัวก็มานั่งซดซุปสมุนไพรอยู่ที่โซฟาข้างๆ ทั้งๆ ที่น่าจะกลับไปนั่งทำงานแล้วไล่แขกกลับไป ไม่ก็ถามกันสักหน่อยว่ามีอะไรอีกหรือเปล่า นี่อะไร...มานั่งเนียนเสมือนเป็นแขกอีกคนซะงั้น
"เอ่อ...คุณแทนคะ มีงานอะไรต้องเคลียร์หรือมีอะไรด่วนก็เชิญนะคะ เดี๋ยวเพชรก็กลับแล้วค่ะ แค่เอาซุปมาส่ง ปล่อยเพชรนั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนี้ก็ได้" เพชรไม่มีอะไรทำหรอกค่ะ ว่างงาน
"ไม่มีอะไรด่วนเลยครับ เอาไว้งั้นก่อนก็ได้" ตอบแล้วทำท่าดื่มด่ำกับซุปต่อไป แล้วไงต่อล่ะนี่
'แกก็ชวนเขาคุยเรื่องงานไปสิ ทำทีเป็นสนอกสนใจไวน์ที่เขาส่งออกอยู่น่ะ'
เออ...ใช่ เสียงนังสุยังก้องอยู่ในกระบอกหู
"เอ่อ...กิจการเป็นไงบ้างคะ ไวน์ที่คุณแทนส่งออกนี่ไปประเทศไหนบ้าง"
"หลายประเทศครับ" อึก...จบแล้วเหรอ ไม่คุยต่อเล่า ทีนี้ฉันจะเอาอะไรมาเล่นอีก ทุกทีมีคนชงส่งตลอด คราวนี้มาสองต่อสองในห้องเงียบๆ หมดมุกสิฉัน
"อย่าเพิ่งคุยเรื่องงานผมเลยครับ กำลังอยากพักคุณเพชรก็มาพอดีเชียว" เขาว่าพลางวางถ้วยซุปว่างเปล่าลงกับโต๊ะเล็กแล้วประสานมือขึ้นยันศอกไว้กับเข่าสองข้างเท้าคางมองฉันนิ่ง เอ่อ...
"งั้นเพชรกลับดีกว่าค่ะ คุณแทนคงอยากพักผ่อน" ฉันรีบกระดกลาเต้ของคุณแทนลงคอจนหมด รีบจัดแจงกระเป๋าสะพายขึ้นไหล่เพราะเริ่มรู้สึกจะแพ้ภัยตนเอง
"เดี๋ยวสิ คุณเพชรไม่รีบไม่ใช่เหรออยู่นั่งเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยสิครับ บางทีนั่งอยู่คนเดียวมันก็เหงา...นะครับ" อยู่นั่งเล่นก็พอได้แต่มันจะละลายไปก่อนน่ะสิ วิญญาณอะไรเข้าสิงหรือไงคุณ มานั่งมองหน้าทำตาอย่างนั้น คนที่แอบมีใจให้อย่างฉันจะต้านทานยังไงไหวเล่า
"ยกเว้นเสียแต่ว่าคุณมีใครรออยู่ อาจเป็นเจ้าของโรงแรมหรือใครเทือกนั้น"
"ไม่มีค่ะ เพชรตั้งใจมานี่และไม่มีใครรออยู่"
ฉันรีบให้คำตอบ ส่วนเขาก็ยิ้มสดใสให้เมื่อรู้ว่าเพื่อนนั่งเล่นยังอยู่ดีไม่หนีไปไหน แต่แล้วเขาก็สร้างสถานการณ์ระทึกใจให้อีกครั้ง เมื่อจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาถอดเสื้อตัวนอกออกให้ฉันมองงงๆ
"ร้อนๆ นะครับ คุณไม่ร้อนเหรอ" เขาวางเสื้อพาดกับโซฟาและยังทำท่าจะปลดไทต์ออกไปอีกอัน
"ไม่เลยค่ะ ออกจะเย็น เยือก..." ถ้าไม่ได้อยู่กันสองต่อสองคงไม่เป็นไร แต่นี่ฉันดันไพล่ไปนึกถึงเมื่อคราวกระนู้นที่ฉันอดใจไว้ไม่ได้นี่สิ ยิ่งตอนนี้ตื่นดีมีสติด้วย เกิดเผลอทำอะไรไปคราวนี้แก้ตัวก็ไม่ได้แล้ว
"หืม...เย็นเหรอครับ คุณเพชรเย็นเหรอ หรือคุณจะไม่สบายไปอีกคน" แล้วเขาก็ก้าวพรวดรวดเดียวมานั่งข้างฉันแถมยังเอาหลังมือมาอังหน้าผากฉันอีก เอาแล้วไง มุกวัดไข้ย้อนศร
"อืม...ไม่ร้อนนะ เอ" บ่นไปก็ย้ายตำแหน่งวัดไข้ไป เลื่อนจากหน้าผากมาข้างแก้ม เลื่อนจากข้างแก้มมาที่จุดชีพจรใต้คอ
"เอ่อ...คุณแทนเลิกวัดไข้เพชรเถอะค่ะ...เพชรไม่ได้ป่วยจริงๆ" แต่อีกไม่นานก็คงป่วยแล้วล่ะ
"ผมเป็นห่วงคุณน่ะ ไม่อยากให้มาป่วยเหมือนผม มันทรมานมากเลยนะ นอนซมมึนหัวไปหมด ใครจะมาจะไปก็ไม่รู้ตัวเลย" อุ๊ก...แทงใจ นอกจากจะมาจะไปไม่รู้ตัวแล้วยังอาจเสียเนื้อเสียตัวได้ ว่าแต่...ทำไมต้องมานั่งใกล้ขนาดนี้
"เดี๋ยว!...คุณจะทำอะไร" และแล้วคนที่ต้องเด้งออกจากโซฟาก่อนก็เป็นฉัน เมื่อคนที่นั่งทำร้ายจิตใจอยู่ใกล้ๆ เริ่มเล่นโชว์เปลื้องผ้า
"ก็ผมร้อน ถ้าเป็นคนอื่นคงต้องทนใส่เสื้อสองชั้นแต่คุณเพชรก็คนกันเอง ปลดกระดุมออกบ้างคงไม่ว่ากันไม่ใช่เหรอ หรือคุณเพชรว่า" อย่าเข้ามาใกล้ช้าน...ลุกขึ้นหนีแล้วยังตามมาอีก
"แต่ๆๆ ถ้าคุณร้อนเดี๋ยวฉันปรับแอร์ให้ ไหน...ปรับตรงไหน" ตายแล้ว...หวังว่าอาการฉันคงไม่ลุกลี้ลุกลนจนเกินไปนะ
"ผมว่าคุณเพชรคงจะไม่สบายจริงๆ ดูสิหน้าแดงไปหมดเลย ไปหาหมอดีกว่าไหม" เขาเข้ามาจับข้อมือฉันไว้แล้วยื่นหน้ามามองใกล้ๆ นั่นยิ่งทำให้ฉันหายใจไม่สะดวก
"ไม่ดีค่ะ เอ่อ...เพชรคงร้อนขึ้นมาแล้วมั้งคะ จริงอย่างคุณแทนว่า ร้อนจริงๆ"
"นั่นไง...เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว คุณต้องไม่สบายแน่ๆ เชื่อผม คนเพิ่งมีประสบการณ์มาสดๆ ย่อมรู้ดีกว่า" โอย...บังคับให้ฉันป่วยเสียจริง เดี๋ยวก็ลงไปนอนชักให้สมใจเสียนี่ ปล่อยฉันไปเสียที คุณแทน
"งั้น...เพชรรีบกลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวไข้ขึ้น ขอตัวนะคะ" หลุดมาจากมือใหญ่แข็งแรงที่คว้าฉันไว้ในตอนแรกได้ก็หมุนตัวออกไปอย่างเร็ว จุดแรกที่จะพุ่งตรงออกไปคือประตู
"แล้วกัน...คุณเพชร ตกลงคุณมาแค่เอาซุปมาให้เท่านั้นจริงๆ น่ะเหรอ" เขายังส่งเสียงตามมาถึงแม้จะยืนด้วยท่าล้วงกระเป๋าสบายๆ
เอาละ ให้มันรู้กันไป หว่านพืชย่อมหวังผล ลงทุนย่อมมีความเสี่ยง ฉันจะเสี่ยงให้ดู กลั้นใจคว้าลูกบิดได้ก็หันมาตอบชัดถ้อยชัดคำตอกย้ำคำที่ตรงกับใจ
"ไม่...ไม่ใช่แค่นั้น เพชรมาเพราะอยากเห็นหน้าคุณ...เอ่อ...ลาล่ะค่ะ"
********************************************************
<จบตอนที่ 12 แล้วนะคะ ที่เลิฟของ Bestฯ อูย...ปากหวานจิง>
สำหรับตอนที่แล้วขอบคุณคุณ tiki, คุณ redclick, คุณ 2 in 1 และคุณบู้บี้นะคะ รักคุณจัง
ไม่รู้เป็นไงมันมึนๆ หัว สงสัยโดนทวงนิยายมากไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ (เฮือก!)
ไม่มีอะไรจะคุยแฮะ งั้นเจอกันงวดหน้า
บุญรักษานะคะ
| Create Date : 19 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2552 2:30:25 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 325 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: 2in1 IP: 124.121.87.127 วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:34:51 น. |
|
|
|
โดย: หนังสือมือสอง (AngelTomorrow  ) วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:43:43 น. |
|
|
|
| โดย: redclick วันที่: 20 กรกฎาคม 2551 เวลา:0:33:07 น. |
|
|
|
| โดย: บู้บี้ IP: 124.100.44.126 วันที่: 20 กรกฎาคม 2551 เวลา:21:37:30 น. |
|
|
|
| โดย: dena IP: 203.155.149.89 วันที่: 21 กรกฎาคม 2551 เวลา:12:42:27 น. |
|
|
|
| โดย: เมฆฝน IP: 71.214.133.160 วันที่: 26 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:17:32 น. |
|
|
|
| โดย: BestChild วันที่: 2 สิงหาคม 2551 เวลา:0:20:34 น. |
|
|
|
| โดย: RuNz (RuNz ) วันที่: 16 ธันวาคม 2551 เวลา:18:35:44 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ชลบุรี Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ไม่ใช่คนเลว แต่ไม่ใช่คนดี
ไม่ใช่คนมีน้ำใจ แต่ไม่ได้เห็นแก่ตัว
ไม่ใช่คนใจร้าย แต่ไม่ใช่ผู้หญิงใจดี
ไม่ได้ต่อต้านใคร แต่ไม่ใช่คนยอมคน
รับรู้ในตัวตน และไม่สนใครจะว่าอย่างไร
รู้จักให้อภัย แต่ไม่ใช่ไม่รู้จักแค้น
เป็นผู้หญิงแท้ที่ชอบโชว์แมน แต่ความจริงแสนจะอ่อนโยน O_o!!!
~ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ~
ฝากคำทักทายไว้ด้วยจิ...รักตายเลย
ShoutMix chat widget
BestChild ในคอลัมน์นักเขียนรับเชิญ ลายปากกา 2009
BestChild ในคอลัมน์ "ลายรัก" ลายปากกา 2010
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนต่อไปที่รอน่ะ มาแล้ว (แต่ช้า) 
อยู่ๆ ก้ออยากเป็นคุณแทนขึ้นมาดื้อๆ เลยค่ะ