Bloggang.com : BestChild : เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 1 <เพราะผม...Perfect>

เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 1 <เพราะผม...Perfect>

คุยกันก่อนนิ

เรื่องนี้หากินกับตัวละครเก่าของเรื่องสาวติสท์ฯ อะค่ะ ดึงเอาบุคลิกร้ายๆ มากลายเป็นนางเอก

อันนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของผู้เขียน ถ้าชอบไม่ชอบใจยังไง ฝากคอมเม้นท์ไว้นะคะ จะได้เอาไปปรับกับตอนต่อๆ ไป (ที่อาจจะมี เอ๊ะ...หรืออาจจะไม่มี

)

ขอบคุณที่เข้ามาทนอ่านกันค่ะ

เอ็นจอยนะค๊า

***********************************************

ตอนที่ 1

ใครเลยจะไปเชื่อว่าชีวิตของปุถุชนคนธรรมดาจะเกิดมาได้น่าอิจฉาขนาดนี้

ดูสิ หน้าตาก็หล่อเหลาราวเทพบุตรมาจุติ รูปร่างหรือก็สูงโปร่งกำยำเซ็กซี่มีซิกแพคยังกะนายแบบกางกางยีนส์ ไม่ว่าจะเอียงซ้าย หรือว่าเอียงขวา ไหนลองยืนหันหลังเอี้ยวหน้า อุเหม่...หล่อจริงจริ๊ง

"พี่แทน จะส่องไปถึงไหน กระจกจะแตกแล้ว เมื่อไหร่จะลงไปกินข้าวกินปลาสักที นี่ก้อยต้องไปเรียนคาบเช้านะ"

นายแบบกางเกงยีนส์หันขวับไปตามเสียงเล็กๆ ที่ตรงประตูห้อง ไม่ใช่ใคร มันเป็นน้องสาวแสนน่ารักในสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ แต่โครตร้ายสำหรับผม

"โตเป็นควาย มีงานมีการใหญ่โตระดับหุ้นส่วนบริษัทยักษ์ใหญ่ แต่พอลับหลังคนอื่นไหงทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มแตกพาน เฮ้อ...เสียทีชาตินี้เกิดมาเป็นน้องเป็นนุ่งจริงๆ"

ดูปาก...ไอ้น้องแสบเอ้ย...

"พอได้แล้ว นี่เป็นสาวเป็นนางมายืนมองผู้ชายแต่งตัวแบบนี้ได้ยังไง นี่เราโตเป็นสาวแล้วนะ มะรืนนี้ก็ยี่สิบแล้ว จะเล่นจะอะไรก็ให้นึกถึงความเหมาะสมบ้าง"

ผมรีบเก๊กเสียงเข้มข่มน้อง คว้าเสื้อเชิ้ตแขนยาวเนื้อดีเรียบกริบจากฝีมือแม่บ้านมาสวมเร็วๆ ปิดป้องกล้ามเนื้อและแผงอกหนั่นแน่นจากสายตาสาวน้อย (หรืออีกนามว่าไอ้เด็กแสบ) ด้วยความมิบังควรของวัยและอายุ

"โห่...แล้วไอ้คนอายุสามสิบเอ็ดเมื่อเดือนก่อนที่ยังหลงตัวเองเข้าขั้นบ้า สาวหน้าไหนมาสนก็ทำหยิ่งทะนงว่าไม่คู่ควรกับตัวเองเนี่ย...มันดูน่าเหมาะสมไหมคะ คุณพี่ชายขา"

นั่น วาจาสามหาวดีแท้ไอ้น้องคลานตามกันมา ตามกันมาช้าไปหน่อยเลยปล่อยผมออกมาโตได้สิบเอ็ดปีแล้วเพิ่งต้วมเตี้ยมออกมาจากช่องคล...เอ่อ...ท้องแม่ แถมออกมาได้ไม่นานก็กลายเป็นตัวรำคาญสำหรับผม ตอนผมหนุ่มๆ เพิ่งได้ใบขับขี่มีรถขับพาสาวโฉบก็ดั๊นมีตัวน่ารำคาญร้องตาม พี่แทน พี่แทน ทำเอาผมเซ็งสาวเบื่อ มีอย่างที่ไหน สาวนั่งข้างๆ จะคลอเคลียเลียต้นคอผมมั่งก็ไม่สะดวก ติดอยู่กะไอ้เด็กน้อยนั่งเบาะหลังคอยร้องไห้จ้าอยู่เนี่ย

ผมส่ายหน้าช้าๆ เมื่อคิดพลางมองหน้าเชิดๆ แบบจงใจกวนประสาทของสาวน้อยที่เคยน่ารักในอดีตตรงหน้า ดวงตากลมโตน่ารัก แก้มใสเนียนอมชมพูน่าหยิก ปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ ผมยาวประบ่าสีดำสนิทที่เหยียดตรงและเป็นประกายดุจแพรไหม ผิวขาวอมชมพูตามธรรมชาตินั่นก็แทบจะเปล่งประกายออกมาจากร่างบางแต่เพียบพร้อมด้วยสัดส่วนโค้งเว้าที่หญิงสาวพึงมี...มีมากซะด้วยซีน้องผม

จะให้ยอมรับว่าหวงน้องก็พอได้ล่ะครับ ถึงจะหมั่นไส้มันขนาดไหน แต่ผู้หญิงวัยสะพรั่งที่หนุ่มกลัดมันทั้งหลายจ้องตาเป็นมันขนาดนี้ มันปล่อยไปไม่ได้จริงๆ อย่างที่ก้อยบอก คนอย่างผม ยอดชายนายแทนธรรม์ ไม่สนผู้หญิงหน้าไหนที่มาทอดกายถวายพานที่มีตัวเองวางอยู่บนนั้นหรอก เพราะตั้งแต่น้องสาวสุดแสบ (แต่ผมรักนี่นะ) เริ่มแตกเนื้อสาว ผมก็ต้องคอยฟาดงวงฟาดงาหวงน้องไว้ก่อน ไม่มีเวลามาคอยพะเน้าพะนอเอาใจสาวที่ไหนหรอก

"เสริมหล่อเสร็จก็รีบลงมา ก้อยต้องไปให้ทันเข้าเรียน รู้ไว้"

พูดจบก็สะบัดหน้าพรืดออกไป เออ...ให้มันได้อย่างนี้สิน่า

กลิ่นข้าวต้มปลาอินทรีย์หอมกรุ่นจากโต๊ะอาหารด้านล่างช่วยเร่งฝีเท้าให้ก้าวลงบันไดเร็วขึ้น ความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งของผมคือการเป็นคนจมูกไว และมันก็เป็นพรสวรรค์ของการเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทส่งออกไวน์ไทยไปยังต่างประเทศเสียด้วย ครั้งหนึ่งตอนน้องสาวผมเด็กๆ แกน่ารัก ติดผมแจ ด้วยความเป็นเด็กอยากปะเหลาะเอาใจพี่ชาย น้องก้อยเคยเอ่ยปากชมผมด้วยความไร้เดียงสาแต่ว่าทำผมสะอึก

'พี่แทนเก่งจังเลย จมูกดีเหมือนหมา เก๊ง เก่ง หล่ะ'

บางทีความน่ารักไร้เดียงสาในวัยเยาว์อาจเป็นลางบอกเหตุให้โตมาเป็นคนปากดีขนาดนี้ก็ได้

ผมค่อยๆ บรรจงวางเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้กับแขนโซฟาห้องรับแขก ก่อนที่จะเดินสาวเท้าเร็วๆ ไปยังโต๊ะอาหารเพื่อจัดการกับข้าวต้มหอมกรุ่นหนึ่งถ้วยใหญ่ที่วางไว้รอท่าผมอย่างไม่ต้องสงสัย ก็ยัยตัวดีไปนั่งกดรีโมททีวีเล่นรอผมขับรถไปส่งมหาวิทยาลัยอยู่ตรงห้องรับแขกแล้ว ส่วนพ่อผมก็กำลังดื่มน้ำขิงผสมโสมร้อนๆ หลังอาหารอยู่พลางกางหนังสือพิมพ์อ่านข่าวสัพเพเหระ ส่วนแม่...ไม่รู้หายไปไหนแล้ว สงสัยไปเตรียมตัวออกจากบ้านไปไล่ล่าหาลูกสะใภ้กระมัง ช่างเถอะ

"ช่วงนี้งานเป็นไงบ้างล่ะลูก" พ่อถามผมทั้งที่หนังสือพิมพ์ยังกางขวางอยู่ตรงหน้า ทำให้ผมต้องปล่อยช้อนข้าวต้มที่คาปากอยู่ลงมาเพื่อตอบแก

"ดีครับ ดูท่าว่าทางฝั่งโน้นเขาจะชอบไวน์ของเรา นี่มีออร์เดอร์เพิ่มอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์เชียวครับ"

"บ๊ะ...ขึ้นเอาขึ้นเอา จะอะไรของมันนักหนา" อ้าว...จู่ๆ พ่อผมก็โวยขึ้นมาอย่างนั้น

"ขึ้นก็ดีแล้วนี่ครับ อีกอย่างทางยุโรปเองเขาก็มีไวน์ประจำชาติเขากันอยู่แล้ว ที่ผมไปตีตลาดเขาได้นี่ถือว่าน่าภาคภูมิใจออกนะ"

"มันน่าภาคภูมิใจตรงไหน อย่างนี้ให้ไอ้กันมันมาถล่มไปสิ้นเรื่องสิ้นราวไม่ดีกว่าหรือนี่" เอาล่ะสิ พ่อผม เกิดใส่อารมณ์ขึ้นมาอีกละ นี่ผมทำอะไรผิดนี่

"เอ่อ...เรายังไม่ตีตลาดฝั่งอเมริกันครับพ่อ อีกอย่างเราวางแผนตลาดไปทางยุโรปกับครอบคลุมแถบอาเซียนเท่านั้นครับ...หรือถ้ายังไง พ่ออยากจะให้ขยายไปทางนั้น ผมว่า..."

"เฮ้อ...ลิตรละเกือบสี่สิบบาทแล้วการพาณิชย์มันจะไปได้ยังงั๊ย...รัฐบาลจะทำอะไรได้"

เห...ผมไม่ได้ขายไวน์ลิตรละสี่สิบบาทนะครับ เจ๊งสิครับ ทำงั้น

"เอ้อ...แล้วเมื่อกี้ลูกว่าไงนะ พ่อฟังไม่ทัน พอดีอ่านเจอข่าวค่าน้ำมันขึ้น แหม่ ไอ้พวกตะวันออกกลางก็เหลือเกิน ตัวเองก็มีใช้เยอะแยะ แล้วมาทำเป็นขึ้นราคา อย่างนี้มันน่าเอาระเบิดไปบอมบ์ไหม"

"..."

"แล้วก็นะ ต่อไปเราจะเอาอะไรไปขับเคลื่อนเครื่องยนต์กัน ซื้อควายขี่กันเลยไม่ดีกว่าหรือ นี่นะ ให้รัฐเขารณรงค์คนไทยปลูกหญ้าหน้าบ้านเลยเป็นไง แล้วก็ให้ทำเสาไว้ทุกบ้าน ไว้ผูกควายกินหญ้า เอ้อ...เข้าท่าดีนะ ว่าไหม"

"เอ่อ...ผมไปทำงานนะพ่อ"

"อ้าว...ยังไม่ได้คุยกันเรื่องงานเลย ตกลงว่าไงก็ไม่ยอมบอกกันบ้าง เอาเถอะ...พ่อปล่อยให้ลูกบริหารแล้วนี่ ลุงเขายังมาชมเปาะว่าลูกพ่อนี่ครบรส หล่อ รวย ความสามารถสูง เสียอย่างเดียวไม่ยอมมีเมีย"

"สวัสดีครับพ่อ" ผมลุกขึ้นยืนตัวตรงก้มหัวพร้อมยกมือประนมอย่างกริยาดีให้เป็นศรีแก่ตัว อยู่คุยกับพ่อผมต่อไปเหมือนอะไรๆ จะไม่ดีขึ้น ผมว่าปล่อยแกเพลิดเพลินไปกับสถานการณ์บ้านเมืองไปจะดีกว่า นี่ดูเสียก่อน ขนาดพากันมาขึ้นรถจะออกตัวพ่อยังตะโกนมาส่ง

"โชคดีลูก...อย่าขับรถเร็วนักล่ะ น้ำมันมันแพง!"

...................................................................................

ราชรถซีรีย์เจ็ดที่บ่งบอกความมีระดับฐานะและความหล่อเหลาของผู้ขับ(?) ค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างสง่างามมาจอดเทียบอยู่หน้าคณะบริหารธุรกิจเพื่อส่งน้องสาวผู้เลอโฉมน่ารักน่าชัง และน่ารังเกียจในบางเวลา ท่ามกลางสายตาชื่นชมของบรรดานิสิต อาจารย์สาวโสด และไม่โสดทั้งหลายที่ผมได้รับมาจนชิน

ก็คนมันหล่อ มีมาดบาดใจสาวขนาดนี้

"เบาๆ หน่อยพี่ ยืดเข้าไป อีกหน่อยเสื้อสูทมันจะคับเอานะ ระวังคอยาวชนเพดานรถด้วย"

เธอแดกผมก่อนเปิดประตูรถลงไปยืนข้างฟุตบาทแต่แล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ ทำสัญญาณมือให้ผมลดกระจกลง

"เย็นนี้ไม่ต้องมารับ จะกลับกับเพื่อน" ห้วน...ไร้มะนาวจริงๆ

"พูดกับพี่ให้มันดีๆ หน่อย แล้วเพื่อนที่ว่า ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าผู้ชายพี่ไม่อนุญาต" และต่อให้เป็นผู้หญิง พี่ก็ไม่อนุญาตอยู่ดีครับคุณน้อง แต่เรื่องอะไรจะบอกเล่า

"เพื่อนผู้หญิง เย็นนี้อาจต้องอยู่ทำรายงานกันจนค่ำมืด เพื่อนก้อยมีรถ เดี๋ยวเขาไปส่งให้" น้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจอย่างเห็นได้ชัด

"ผู้หญิงยิ่งอันตรายใหญ่ ค่ำมืดเดินทางกันสองคน เกิดใครมาดักทำร้ายระหว่างทางจะทำยังไง" ผมไม่ยอมหรอกครับ นี่เป็นวิสัยของคนเป็นพี่

"งั้นก็ให้เพื่อนผู้ชายขึ้นรถมาด้วยอีกสองคน"

"เฮ้ย...ได้ไง ก็บอกแล้วว่าผู้ชายพี่ไม่อนุญาต"

"วะ...แล้วจะเอาไง เรื่องมากวุ่นวายจริง เอากล้องวงจรปิดมาติดติ่งหูก้อยเลยไหมเล่า ได้เฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปเลย" เธอเริ่มมีน้ำโหแล้ว สังเกตได้จากการเท้าสะเอวข้างหนึ่ง ผมยังไม่ทันจะได้อ้าปากโต้ตอบก็มีเสียงแตรไล่จากทางด้านหลัง

"เอาไง รถเขามาบีบแตรไล่แล้ว รีบๆ ไปเสียที แล้วไม่ต้องมารับนะ"

"ฮื้อ...ไม่ได้ ดึกยังไงก็โทรมา เดี๋ยวพี่มารับเอง"

'ปี๊น ปี๊น'

"เอ๊ะ...ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง นี่จมูกดีแล้วประสาทหูเสื่อมชดเชยหรือยังไงพี่แทนนี่ ก็บอกว่าจะกลับกับเพื่อน เป็นผู้หญิง"

"ก็แล้วพี่บอกว่าไง ว่ามันอันตราย ให้พี่มารับดีแล้ว"

'ปี๊นนน ปี๊น ปี๊น ปี๊นนนน ปิ๊น ปี๊น'

สงสัยอารมณ์เสียแบบมีศิลป์ ดูบีบแตรเข้าจังหวะเสียอีก

"โว้...พูดไม่รู้ฟัง มันจะตายหรือไง อีแค่ปล่อยน้องกลับบ้านกับเพื่อนสักวันเนี่ย...ทำไมแม่ไม่หาเมียให้พี่ได้สำเร็จสักที ได้มาเลิกยุ่งกับก้อย ไปหวงเมียหวงลูกมั่ง"

"แต่ว่า..."

'ปี๊นนนนนนน...'

ปัดโธ่เว้ย...บีบหาสวรรค์วิมานอะไรฟะ ชาติก่อนเกิดมาไม่มีปัญญาหาเมียไว้บีบ...(เซ็นเซอร์)...เล่นหรือไง ชาตินี้ถึงได้ขยันบีบนัก ผมเหลืออดทนไม่ไหวเปิดประตูลงมากะขอดูหน้าไอ้บ้าคันหลังนี่สักที

"ไม่รู้ละ ก้อยจะทำตามใจตัวเอง พี่แทนเคลียร์กะคันหลังไปแล้วกัน ไปเรียนแล้ว" ตะโกนใส่หน้าผมเสร็จก็เผ่นแผลวไป ทิ้งให้รูปหล่อหัวเสียยืนตากแดดอยู่ต่อหน้ารถตราสี่ห่วงรุ่นกระดาษขนาดมาตรฐานเพียงลำพัง รถที่ว่ากำลังจะจ่อหัวเข้ามาต่อท้ายรถผมในขณะที่บั้นท้ายกลมกลึง (ของรถ) ยังยื่นขวางโลกขวางถนนอยู่ ทำให้เห็นรถอีกหลายคันยาวเหยียดติดกันเป็นสาย บรรดานิสิตเริ่มหยุดมองสนอกสนใจจากเสียงแตรพิชิตมารเมื่อครู่ หรือบางทีอาจจะสนใจตัวผมที่ลงมายืนหล่อในสูทอาร์มานี่แบบเต็มความสูงหกฟุตสองก็ได้

ผมพยายามเขม้นมองผ่านกระจกหน้ารถที่ติดฟิล์มกรองแสงปรอทไว้อย่างเนียนๆ เห็นแต่แสงแดดยามสายสะท้อนวิบวับกลับเข้าลูกนัยน์ตาน่ารำคาญ แต่ไม่สามารถมองเห็นหน้าคนขับโรคจิตได้

แล้วรถที่หยุดนิ่งจ่อหัวรอเข้าเทียบฟุตบาทแทนผมก็เหยียบคันเร่งฮึ่มฮั่ม นี่คิดจะลองดีกันใช่ไหม ได้...ผมย่างสามขุมไปยังฝั่งคนขับอย่างมาดแมน แต่ยังไม่ทันถึงผมก็ต้องร้องเสียงหลง

"เฮ้ย!"

ออดี้สีน้ำเงินเข้มถอยหลังไปเพียงสั้นๆ ก่อนที่จะจงใจพุ่งเสียบหัวเข้ามากระแทกกับตูดแน่นๆ ของซีรีย์เจ็ดสุดหล่อของผม โอ...ทำไมถึงทำกับผมได้

ขณะที่ผมยืนตะลึงอึ้งมองรอยบุบที่ท้ายรถผมนั้น ไอ้ความตั้งใจทีแรกที่จะไปทุบกระจกเรียกคนในรถคันหลังลงมาเคลียร์อาการคลั่งบีบที่ทำให้ผมหัวเสียหนักต่อจากการที่น้องไม่ไว้หน้า ก็ต้องมาเก็บพับไปเมื่อคนโรคจิตที่ว่าเปิดประตูก้าวขาลงมาด้วยท่วงท่าน่าใจหาย

ร่างแบบบางอรชรแต่มีแอร์แบกคู่ลูกโตอัดแน่นในเสื้อป้ายด้านหน้าน่าหวาดเสียวก้าวขาเรียวขาวลงมาในกระโปรงแคบสั้นสั่นสะท้านใจชาย วงหน้าเรียวรูปไข่ที่ถูกแต่งแต้มสีสันไว้ประพิมพ์ประพายน่ามองลอยเด่นอยู่ท่ามกลางแสงแดด ปากสีส้มอมชมพูแวววาวน่าลิ้มรสนั่นมันก็ช่างเผยอออกได้ยั่วใจเหลือเกิน จมูกสวยเชิดรั้นนั่นก็น่าเอาตะเกียบคีบเล่นยิ่งนัก ผมยาวสลวยสีดำสนิทถูกรวบขึ้นสูงเป็นหางม้าเผยดวงหน้าแจ่มจรัส น่าสงสัยจริงๆ ว่าดวงตาภายใต้แว่นกันแดดนั่นจะเป็นอย่างไร ไหนจะยังมีกลิ่นหอมเย็นๆ จากกายเธอลอยมาเตะจมูกผม โอ...มาฆ่าผมให้ตายเถอะ

"ต๊าย...แย่จัง กะระยะผิดไปหน่อย" เสียงหวานๆ สะบัดเล็กน้อยคล้ายๆ จะประชดคนหล่อที่ยืนเป็นหมาเห็นปลากระป๋องอยู่ตรงหน้า

"อ่า...ขอโทษครับ เอ้อ...ไม่ใช่สิ นี่คุณมาชนท้ายรถผมนะ จะให้ทำยังไง" ผมรีบรวบรวมสติ สมาธิ และปัญญาให้เข้ามาสู่ศูนย์กลางของสมองก่อนที่จะเตลิดไปไกล แต่แหม...สายตามันก็มากวัดแกว่งอยู่ตรงวัตถุขาวอวบตรงหน้าอยู่นั่นน่ะ

"หือ...นั่นสิคะ...แล้วคุณจะชดใช้ให้ชั้นยังไง มาจอดขวางพิรี้พิไรล่ำลาเด็กของคุณอยู่อย่างนี้ เลยเกิดอุบัติเหตุจากการจอดรถโดยประมาท แล้วคนผิดอย่างคุณจะเอายังไงคะ"

เอากะเธอสิครับ เธอเอียงคอเล็กน้อยทำท่าประหนึ่งว่าดวงตาคงใสซื่อ แต่ผมไม่เห็นดวงตาเธอนี่สิ

"ไม่ใช่เด็กของผม นั่นน้องสาว แล้วคุณหาว่าจอดรถโดยประมาทอะไร เห็นกันอยู่ทนโท่ว่าคุณมาจูบตูดผมเนี่ย" ผมทำโวยวายเบ่งใส่ ผู้หญิงหน้าไหนก็ยอมสยบ แค่ผมทำเข้มผสมหล่อเข้าหน่อย ขี้คร้านจะอ่อนระทวย

"แล้วคิดว่าชั้นอยากจูบตูดคุณนักหรือไง ไหนดูซิ" ว่าจบเธอก็ถอดแว่นออกก้มหน้ามองส่วนที่ว่า แต่มองมาที่ตัวผมสิครับ ไม่ใช่รถ

"ไม่เห็นน่าจูบตรงไหน" เธอเงยหน้าขึ้นสบตาผม โอ้...พระเจ้าจอร์จ ซาร่าไม่มาไม่ว่ากันครับงานนี้ เคยเจอผู้หญิงที่ไหนมีดวงตายั่วยวนอย่างนี้รึเปล่า ผมถามตัวเองตรงๆ ได้มาแค่คำตอบเดียว

ไม่มีหรอกไอ้ทิด!

"แต่ผมอยากครับ เอ้ย...ไม่ใช่ แฮ่ม" ผมต้องทำเป็นกระแอมไล่ลมหื่นๆ ออกมาทางปากและจมูกสวยคมสันของตัวเอง "ผมหมายถึง คุณขับรถมาชนท้ายรถผมเนี่ย ผิดเต็มประตู จะรับผิดชอบยังไง"

"แล้วคุณจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ล่ะ ต้องให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอกันเลยไหม เสียพรมจรรย์ไปแล้วนี่ โดนจิ้มตูดยังงี้ เอายังงั้นไหมคะ"

ดู่ ดู๊ ดู ดูเธอทำ ลอยหน้าลอยตาตอบหน้าตาเฉย นี่มีวาสนาได้เห็นหน้าผมระยะใกล้อย่างนี้แล้วยังยืนยียวนกวนประสาทกันได้อีกเหรอนี่ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงสลบสยบแทบเท้าผมไปแล้ว

"เรียกประกันคุณมาดีกว่า ผมก็จะเรียกของผมด้วย ให้เขามาคุยกันเอง ผมไม่อยากต่อความกับคุณแล้ว เสียเวลาผมไปเท่าไร รู้ไหม คนอย่างผมค่าตัวนาทีละเท่าไหร่" ผมยักท่า

"จะเท่าไหร่ก็ค่อยไปว่ากันเถิดครับ ตอนนี้ช่วยขยับรถกันนิดได้ไหม เผื่อให้คนค่าตัวเป็นเดือนเขาได้ไปทำงานทำการกันบ้าง คิดเสียว่าเห็นแก่ชาติบ้านเมืองเถอะครับ"

เสียงแทรกจากบุคคลที่สามนั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าโลกนี้มิได้มีแต่หนุ่มหล่อกับสาวสวย แต่ยังมีเพื่อนร่วมโลกอีกจำนวนมากที่ไปไหนไม่ได้เพราะมีคนสองคนเป็นสาเหตุของการกีดขวางจราจรบิ๊กบึ้ม ผมรู้ลึกลุแก่โทษตอนที่ก้มหัวอย่างไว้ท่าอาชาไทยเพื่อไปขยับรถขึ้นหน้าอีกนิด และสาวสบึมส์ก็ตามไปขยับรถของตัวอย่างรู้งาน ก่อนที่เราจะมาบู๊ล้างผลาญกันต่อไป

..........................................................................

<จบตอน 1>

Create Date : 26 พฤษภาคม 2551

Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2552 2:34:43 น.

3 comments

Counter : 698 Pageviews.

สาวสบึมส์คนนี้คือ ว่าที่พี่สะใภ้น้องก้อยรึเปล่าคะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

โดย: บู้บี้ IP: 133.82.251.202 วันที่: 30 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:45:00 น.

ตามเข้ามาจากถนนฯจ้า คนแต่งนี่ ช่างรวยมุขเหลือเกินน้า ^ ^

โดย: EuReKa IP: 82.6.77.73 วันที่: 11 กันยายน 2551 เวลา:11:38:09 น.

แวะมาอ่านค่ะ

โดย: พริม IP: 117.121.208.2 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:13:58:29 น.