เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 18 <เพราะฉันมีคำถามในใจ>

การปรากฏตัวมาที่บ้านของคุณแทนในวันรวมญาติเล่นเอาฉันเกือบตั้งรับไม่ถูก บทจะทำให้เจ็บก็ทำได้ไม่ให้เวลาตั้งตัว บทจะเข้ามาทำให้ดีใจก็ยังสามารถมาได้ในแบบเดียวกัน หลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่าเห็นเขาแล้วแอบดีใจอยู่ใช่ย่อย อย่างน้อยก็หมายความว่าเขาก็เห็นเราสำคัญมากพอที่จะตามมาอธิบายเรื่องที่ค้างใจฉัน แต่จะให้ยิ้มรับหรือโดดเข้าใส่ก็ยังทำใจไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะมาไม้นี้ ต่อให้ทำแข็งแค่ไหนใจมันก็อ่อนยวบ ในใจก็นึกถึงคำพูดของลูกชุบขึ้นมาทันทีในวันที่มันมาค้างอยู่ด้วย เป็นห่วงฉันถึงขนาดทิ้งสามีไว้ในห้องมานั่งคุยกับฉันจนหลับไปเฉย เห็นตอนเช้ามาคุณนทียังทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่เลย

'เพชร แกเป็นคนบอกฉันเองนะเรื่องการรักษาความรักที่มีอยู่น่ะ เออ ฉันใจร้อนก็จริงแต่ตอนนี้คนที่ทำให้ฉันตั้งสติได้ก็คือแก เพราะฉะนั้น อย่าทำเก่งแต่กับเรื่องของคนอื่นนะ ถามใจตัวเองดูก่อนว่าเลือกที่จะฟังเหตุผลในหัวสมองเอียงๆ ของตัวแกเองหรือจะเลือกเชื่อในสิ่งที่ใจแกต้องการ บางทีสิ่งที่แกเห็นมันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ เหรียญยังมีสองด้านได้เลยแก ประสาอะไรกับใจมนุษย์เล่า มันขึ้นอยู่กับว่าแกเลือกที่จะรับมันทุกด้านหรือเปล่า หากแกเลือกที่จะรับไว้เพียงด้านเดียวแล้วทุกข์ไปตลอดชีวิตน่ะมันคุ้มกันไหม หากเปิดใจรับส่วนที่เหลือแล้วมีเขาอยู่ข้างกาย หรือแกพร้อมจะไม่มีเขาในชีวิตอีกต่อไป ทั้งนี้ก็เพื่อตัวแกเองนะ'

มันทิ้งท้ายไว้อย่างนั้นให้ฉันครุ่นคิดหาคำตอบของคำถามนั้นทั้งคืนจนตื่นมานั่งมองส่งมันขึ้นรถที่มีสามีเป็นสารถีกลับบ้านไป เหรียญมันมีสองด้าน แต่มนุษย์มันมีมากกว่านั้น หรือว่าฉันยังต้องเจออีกหลายด้านถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการมากันแน่ล่ะชุบ

ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะตัดใจแล้วถอยกลับมาเป็นคนโสดสนิทที่ไม่คิดรักใครอีกครั้ง คุณแทนก็เข้ามาทำให้ฉันเขวอีกแล้ว คราวนี้เขวแรงด้วยในเมื่อเขาเลิกคบกับคุณพลแล้ว น้องฝนก็ไม่ใช่ตัวปัญหาอีกต่อไปในเมื่อฝ่ายนี้ก็เข้าข้างเรา จะมาไม้ไหนฉันว่าฉันรับมือได้

แต่เกิดเขาอยากกลับไปชอบผู้ชายอีกครั้งฉันจะทำยังไงล่ะ

อันที่จริงตอนที่คุณแทนกำลังหว่านล้อมฉันอยู่นั่นก็เกือบเอ่ยถามเขาไปอยู่แล้ว แต่พี่โรมไม่รู้โผล่มาได้ยังไง เล่นเอาฉันประหลาดใจหนัก แถมยังลืมตัวไปแสดงออกนอกหน้าว่าสนใจพี่โรมมากกว่าคุณแทนไปเสียได้ ก็แหม พี่โรมน่ะ ใช่ว่าจะได้เจอกันง่ายๆ ที่ไหน เมื่อคืนวันนั้นก็ยังไม่ได้รู้อะไรกันมากมาย แค่ได้อีเมล์มาจะติดต่อหากันได้แค่ไหนก็ไม่รู้

คุณแทนเองก็คงเสียความมั่นใจไปไม่น้อยหรอกนั่นน่ะ ยิ่งตอนที่พี่โรมเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่ฉันแล้วท่านก็ยังมีทีท่าตอบรับดีเสียด้วย โดยเฉพาะแม่ฉัน ขนาดตอนพี่โรมกลับไปแล้วยังมานั่งกลุ้มใจเพราะไม่รู้จะจัดให้คนไหนเป็นเขยขวัญอันดับหนึ่งดีค่าที่มีข้อเสียกันคนละข้อ พี่โรมหล่อ ฉลาด นิสัยดี มีการศึกษา เกือบจะเพอร์เฟ็คท์เสียแต่ว่ามีมูลค่าทรัพย์สินในครอบครองไม่ผ่านเกณฑ์พิจารณาของแม่ฉัน ส่วนคุณแทนหล่อจัดกว่า ฉลาดแต่แอบโกงบ้างเป็นบางครั้ง นิสัยดีเวลาที่ไม่เจอตอนแย่ๆ การศึกษาดีแต่เหมือนมีแบคอัพ เรื่องกำลังทรัพย์เกินขีดบนไปโข เสียอยู่ข้อเดียวคือแม่ฉันยังไม่มั่นใจว่าเขาเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า แต่ถึงถามฉันก็ไม่บอกหรอก

แต่ก็ถือว่าพี่โรมช่วยลบความอยากรู้อยากเห็นปัญหาระหว่างฉันกับคุณแทนไปได้จากบรรดาญาติมากมายเพราะทุกคนต่างหันมาสนใจหนุ่มหน้าใหม่ที่ไม่เคยพบเห็นในหนังสือข่าวไฮโซหน้าไหนทั้งสิ้นคนนี้ต่างหาก

'เอ่อ ผมแค่มาแวะทักทายครับ พอดีว่าผ่านมาทำธุระแถวๆ นี้เลยแวะเข้ามาเฉยๆ ไม่คิดว่าจะมารบกวนเวลาของครอบครัว ยังไงผมขอตัวก่อนดีกว่า วันหน้าผมค่อยมาใหม่'

พี่โรมออกตัวอย่างสุภาพตอนที่โผล่เข้ามาในบ้านแล้วพบคาราวานญาติที่นั่งมองตาแป๋ว ยิ่งตอนคุณแทนเดินเข้ามาสมทบมองพี่โรมด้วยสายตาแผดเผาอย่างนั้นด้วยแล้ว ไอ้เจ้าลูกพี่ลูกน้องสองหน่อนั่นถึงกับวางเงินเดิมพันกันเลยว่าใครจะถอยออกไปก่อน อย่าคิดว่างุบงิบตกลงกันเงียบๆ แล้วฉันจะไม่รู้นะ

ไม่รู้สุดท้ายไปแบ่งเงินเดิมพันกันยังไงเพราะว่าสองหนุ่มนั่นดันกลับออกไปพร้อมกันเสียด้วย คุณแทนต้องเรียกเอาแฟนเก่ามารับกลับเพราะดันให้มาส่งทิ้งไว้ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงได้ให้คนมาปล่อยไว้อย่างนี้ แต่แหม ความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายนี่ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เพิ่งเลิกกันแหมบๆ นี่เข้าใจกันได้ง่ายดายกลายเป็นเพื่อนกันได้ไวขนาดนี้เลยหรือไงกัน

ดูเอาอย่างตอนนี้ที่ฉันเตรียมจัดกระเป๋าเตรียมไปเที่ยวทะเลสิ คุณพลเองก็เห็นดีเห็นงามตามกันไปหมดที่จะให้ฉันติดสอยห้อยโหนตามไปพักร้อนรับขวัญคนดวงดีที่ไม่ยักตายโดยไม่คิดจะหึงหวงแฟนเก่าสักนิด อะ โทรศัพท์ดัง

ฉันเห็นเบอร์ไม่คุ้นตาที่โชว์หน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ให้ต้องขมวดคิ้วสงสัย มีใครแปลกๆ อีกหรือไงกัน

"ฮัลโหล อวิกาสวัสดีค่ะ"

"พี่โรมเองนะครับเพชร" เสียงนุ่มทุ้มที่กรอกส่งตามสายมาน่าจะทำให้สาวๆ ละลายได้หากไม่ใช่คนที่มีใจให้คนอื่นไปแล้วอย่างฉัน นี่เขาคงโทรมาตามที่ฉันให้เบอร์เขาไปทางอีเมล์

"ค่ะ ว่ายังไงคะ มีอะไรให้เพชรช่วยหรือเปล่า"

"เปล่าครับ พี่แค่จะโทรมาถามว่าพี่ทำให้เพชรมีปัญหาหรือเปล่าต่างหาก วันนั้นก็ไม่มีโอกาสได้คุยเลย" เขาพูดถึงปัญหาอะไรสักอย่างที่ฉันนึกไม่ออก อย่างพี่โรมจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใครได้ด้วยหรือ

"ปัญหา? ไม่มีหรอกนะคะ ญาติๆ เขาก็รู้แล้วนี่นาว่าพี่โรมเป็นรุ่นพี่สมัยเรียน"

"ไม่ได้หมายถึงญาติ พี่หมายถึงคนของเพชรต่างหาก จ้องพี่เขม็ง"

หือ คนของเพชร

"หมายถึง..."

"คุณแทนธรรม์ไง ไม่รู้ว่าจะทำให้เพชรมีปัญหากับแฟนหรือเปล่า" น้ำเสียงอ่อยๆ แสดงความเสียใจอย่างเห็นได้ชัดเชียว

"โธ่ พี่โรม เพชรก็เคยบอกแล้วไงคะว่าเพชรยังไม่มีแฟน ปัญหาอะไรจะมามีได้เล่าคะ" นั่นสิ เขาจะคิดมากจริงอย่างที่พี่โรมเป็นห่วงหรือเปล่า ถ้าคิดก็แสดงว่าเขามีใจ อืม ดีเหมือนกันนะ

"แต่พี่ว่า ทางนั้นเขากำลังหวงเพชรนะ ที่สำคัญ เพชรเองก็ดูท่าว่าจะให้ความสำคัญเขาน้อยเสียเมื่อไหร่ พี่สังเกตเห็นหรอก คนที่ไม่ได้คิดอะไรกันเขาไม่มองกันอย่างนี้หรอก"

"จริงเหรอคะ พี่โรม เห็นชัดอย่างนั้นเลย?" ต๊าย ตายฉัน นี่แสดงสายตาประเจิดประเจ้อขนาดนั้นเลยหรือไง

"นั่นไงพี่ว่าแล้ว มัวแต่ท่ามากกันอยู่ล่ะสิ เขาเอาไปคุยกันทั่วบ้านทั่วเมืองหมดแล้วนะเพชร มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ยังไม่ยอมรับออกมาตรงๆ น่ะ"

ใครว่าคะพี่โรม เพชรแสดงออกไปตรงยิ่งกว่าตรงเสียอีก ฝ่ายนั้นต่างหากที่ยังไม่บอกกันออกมา แค่สนใจจะเปลี่ยนไปมากกว่านั้นได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ อีกอย่าง กว่าจะอ่อยให้เกย์หันมาสนใจจนยอมเลิกกับหนุ่มได้นี่ใช้พลังงานไปไม่น้อยนะคะ

"ก็มัน...เอาเถอะค่ะ เอาเป็นว่าเพชรไม่มีปัญหาอะไรก็แล้วกันค่ะ พี่โรมไม่ต้องเป็นห่วง" เปลี่ยนเรื่องดีกว่าฉันขืนคุยเรื่องนี้ต่อน่ากลัวจะยาวจนจัดของไปเที่ยวกันไม่เสร็จ เอ๊ะ จริงสิ

"เออ พี่โรมคะ ตั้งแต่กลับมานี่ได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือเปล่า"

"อืม ได้แต่ตะลุยร้านเหล้าเข้าไปนั่งคุยกับเพื่อนเก่าเท่านั้นแหละ ยังไม่ได้ไปไหนมากกว่าในกรุงเทพเลย"

"งั้น พี่โรมไปเที่ยวกับเพชรดีกว่า พังงาน่ะ สนใจละเปล่า" ฉันเสนอที่เที่ยวแสนงามตามท้องทะเลให้พี่โรม อยากอวดความงามของทะเลไทยให้คนจากบ้านจากเมืองไปเป็นสิบปีได้เห็นเสียบ้าง

"มีใครไปอีกหรือเปล่า" ถามเหมือนชั่งใจ

"เพียบค่ะ อันที่จริงมันเป็นการเที่ยวรับขวัญคุณแทน แต่ไหนๆ พี่โรมก็รู้จักเราตั้งหลายคนแล้ว ทั้งยัยสุ คุณพล คุณแทน ไปด้วยก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย" แค่มีคนเพิ่มอีกคนคงไม่ทำให้ใครจะเป็นจะตาย หรือถ้าโชคดีอาจได้เห็นคนหงุดหงิดออกอาการหวงเรามั่ง ถือว่าเป็นการแก้คืนก็แล้วกันนะคะคุณแทน

"เอ พี่ว่ามันจะไม่ค่อยดีนา ดูเหมือนพี่จะเป็นคนนอกนะ"

"โอ๊ย คนน่งคนนอกอะไรที่ไหน ไปเถอะค่ะ คนก็ไปกันเยอะแยะอยู่แล้ว สนุกดีออกค่ะ นะคะพี่โรม ไปเที่ยวกันดีกว่า" ฉันยังชักชวนเขายิกๆ ขอแอบใช้เป็นเครื่องมือแกล้งคนหน่อยเถอะนะ

"เอ้า เพชรว่าดีก็ดีด้วย ช่วงนี้พี่ก็ยังล่องลอยอยู่ ไปเที่ยวก่อนคิดทำอะไรเป็นหลักเป็นฐานก็ดีเหมือนกัน"




เจ้าของทริปทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกขึ้นมาในทันใดเมื่อตอนที่เห็นพี่โรมเดินมากับฉันตอนที่รถตู้ไฮโซของเขาพร้อมคนขับวิ่งเข้ามารับที่บ้านในตอนค่ำเพื่อการเดินทางข้ามคืนยันเช้า อาการอย่างนั้นก็ทำให้ฉันแอบสะใจเล็กๆ

"เพชรชวนพี่โรมไปอีกคนค่ะ ไม่ได้บอกล่วงหน้า หวังว่าคงไม่มีปัญหานะคะ ช่วงนี้โลว์ซีซั่น เพิ่มที่พักอีกสักคนไม่น่าจะยาก"

ฉันจงใจส่งยิ้มหวานให้คุณแทนตอนที่ก้าวขึ้นรถตู้เก้าที่นั่ง แถวหลังถูกจองแล้วสองที่ด้วยคุณพลกับนังสุ บรรยากาศสีชมพูส่งกลิ่นอบอวลจนฉันไม่คิดจะปีนเข้าไป ร้ายนักนะนังคุณเพื่อน พอเขาเลิกกับคุณแทนได้ก็เสียบทันควัน มิน่าเล่า ทำไมเขาไม่เดือดร้อนสักนิดที่คุณแทนคิดจะเบี่ยงเบนมาทางฉัน แถวสองเป็นก้อยกับน้องฝนที่เหมือนมีการวางเบี้ยกันมาอย่างดี ค่าที่บรรดาถุงขนมขบเคี้ยวนั้นจงใจวางกินที่ข้างๆ น้องก้อย แถมคนที่นั่งคุมมันอยู่กลับนั่งทำตาใสแจ๋ว ไม่ยักจะยกออก เพราะฉะนั้นที่ว่างข้างคุณแทนอีกสองที่คงตั้งใจไว้ให้ฉันอย่างไม่ต้องสงสัย หากว่าพี่คนขับเขาไม่ได้มีสองคนไว้เปลี่ยนมือครึ่งทางแล้วพี่โรมคงกระเด็นไปนั่งหน้าอย่างแน่นอน นั่นเลยเป็นปัญหาเมื่อฉันเข้าไปลงนั่งข้างคุณแทนและเหลือที่ว่างข้างๆ ไว้ให้พี่โรมเข้ามานั่งต่อ พี่โรมเกิดเกรงใจไม่กล้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"เอ่อ พี่โรม ใช่ไหมคะ" เสียงใสของน้องก้อยดังมาจากด้านหลังของฉัน

"มานั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ ก้อยเคลียร์ขนมให้"

เสียงกรอบแกรบด้านหลังบอกให้รู้ว่าคลังเสบียงขนาดย่อมถูกย้ายตำแหน่งไปแล้วเรียบร้อย คาดว่าตำแหน่งใหม่ของเสบียงกรังอาจจะเป็นการรบกวนสมาชิกทางด้านหลังที่ต้องนั่งจี๋จ๋าต่อหน้าขนมขบเคี้ยว พี่โรมยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อได้ที่นั่งที่ปลอดสายตาพิฆาตมาดร้ายจากผู้ชายแท้หมาดๆ ก่อนจะผลุบเข้ามานั่งตรงตำแหน่งที่ว่า ถือว่าน้องก้อยยังสามารถจัดสถานการณ์เฉพาะหน้าให้อยู่ในความควบคุมได้ดีทีเดียว

"ไม่นึกว่าคุณเพชรจะชวนคนอื่นมาด้วย" เจ้าของทริปพูดกับฉันเบาๆ ที่ตำแหน่งใกล้ข้างหูด้วยน้ำเสียงบ่งบอกความไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน

"ก็เพชรไม่นึกว่าคุณจะไร้น้ำใจไม่ให้คนที่จากบ้านจากเมืองไทยไปนานร่วมทริปด้วยนี่คะ"

"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันก่อนบ้าง ไม่ใช่จู่ๆ ก็โผล่มาอย่างนี้" เขายังบ่นอุบ

"โอเค ถ้าบอกก่อนก็ไม่เป็นไรใช่ไหม งั้นคราวหน้าถ้าเกิดเพชรจะไปที่ไหนที่บังเอิญมีคุณแทนอยู่ก็จะบอกก่อนแล้วกันค่ะว่าพี่โรมมาด้วย" ฉันยังหยั่งเชิงกวนตะกอนให้ขุ่นคลั่กอยู่ อยากรู้จะหงุดหงิดไหม

"ผมไม่หวังให้มันมีคราวหน้าของคนอื่นเวลาคุณอยู่กับผมหรอกนะ เพราะผมจะเก็บคุณไว้คนเดียวเท่านั้น!"

ถะ ถือดีที่สุด คนอะไรประกาศออกมาได้มั่นใจอย่างนั้น บ้า...พูดอย่างนั้นฉันก็ เขินแย่สิ

นั่งเขินอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ความง่วงก็เข้าครอบงำเมื่อฟังเสียงน้องก้อยคุยอะไรแจ๋วๆ อยู่กับพี่โรมด้านหลังแล้วก็ให้เพลินจนหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นว่าฉันมาใช้ไหล่กว้างๆ ของคนที่นั่งข้างแทนหมอนหนุนเสียแล้ว แถมที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นคือตอนที่ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเขาก็นั่งมองฉันอยู่ก่อนแล้วเนี่ยสิ

"พิงต่อก็ได้นี่ครับ คุณไม่หนักเท่าไหร่หรอก" เขารีบท้วงเมื่อเห็นว่าฉันกำลังตกใจและเด้งผึงผงะออกมาแทบไม่ทัน

"อ่า ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษทีที่เพชรอาจทำให้นั่งไม่สะดวก" ที่สำคัญน้ำลงน้ำลายย้อยใส่เสื้อเขาไปบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งวันนี้เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อโปโลสีฟ้าขาวสบายตากับกางเกงผ้าตัวใหญ่เนื้อหนาสีเขียวขี้ม้าทำให้เขาดูอ่อนวัยลงไปอีกไม่น้อย เกิดงัวเงียขึ้นมามึนๆ คว้าคอเขามาทำอะไรอย่างใจแล้วจะทำยังไง

"ไม่ได้ไม่สะดวกเลยครับ อันที่จริงสละตักผมให้คุณหนุนก็ยังได้" ประโยคหลังเขาขยับเข้ามาพูดใกล้ๆ เพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดไปให้ใครได้ยิน และนั่นมันก็ทำเอาฉันอดยิ้มไม่ได้จริงๆ ถึงแม้จะต้องหันหน้าหนีมายิ้มกับเก้าอี้ว่างข้างๆ ก็เถอะ

เรามาถึงจังหวัดพังงากันเมื่อครบรอบเข็มนาฬิกาพอดี คนขับรถสามารถหาร้านโจ๊กหน้าตาธรรมดาทั้งร้านห้องแถวสองล๊อกและชามใส่โจ๊กเมลามีนให้พวกเราทั้งหมดได้อาศัยรองท้องกันในยามเช้าที่แสนงัวเงียขนาดนี้ แต่กลิ่นนั้นมันยั่วลิ้นยั่วกระเพาะไม่ธรรมดาเลย ไม่รู้ว่าฉันหิวจริงๆ หรือว่าฉันความโหยจากการใช้พลังงานสูงในการข่มจิตข่มใจระหว่างนั่งข้างๆ คุณแทนมาตลอดคืนกันแน่

"โจ๊กใส่ใข่ ใส่ผัก ใส่ขิง เออ เครื่องในด้วยก็ดี สรุปว่าใส่ทุกอย่างชามนึงค่ะ" น้องก้อยถลาเข้ามาในร้านเป็นคนแรกพร้อมกับไปยืนสั่งแม่ค้าหน้าเป็นมิตรคล่องปากเสมือนคนตื่นมานานแล้วทั้งที่เพิ่งลืมตาก่อนล้อรถหยุดสนิทไม่กี่อึดใจ

"เอาโจ๊กไม่ไข่ ใส่ขิง ใส่ผัก เอาเครื่องในแต่ไม่เอาไส้ อีกหนึ่งค่ะ" เพื่อนซี้ตามมาสั่งติดๆ

"ผมเอาโจ๊กไม่ไข่ ไม่เครื่องในแต่ใส่ทุกผัก คุณสุเอาอะไรครับ" คุณพลตามมาสำทับ

"โจ๊กใส่ไข่ ไม่ขิง ไม่เครื่องค่ะ" มันใช้เวลาคิดไม่นานเลย เอ ทำไมแต่ละคนมันได้สั่งอาหารกันไวอย่างนี้หนอ

"งั้นเพชรเอา..."

"เดี๋ยวหนู ป้าจำไม่ได้แล้ว อะไรกันมั่งนะ โจ๊กทุกอย่างหนึ่ง ไม่ไข่ ใส่ขิง เอาผักหนึ่ง ไม่ไข่ ใส่ขิง เอาไส้ เอ อันสุดท้าย ใส่ไข่ ใส่ขิง ไม่ใส่ข้าว เอ๊ะ!"

บทสรุปของการแย่งกันสั่งจนทำแม่ค้าหน้ามึนก็จบลงด้วยการลวกเครื่องในแยกไปอีกชาม ขิงซอยกับต้นหอมซอยแยกใส่ไว้อีกถ้วย แล้วเลือกจำแค่ว่าไข่กี่ชาม ไม่ไข่กี่ชามเท่านั้น ปล่อยให้พวกเราไปเลือกเฟ้นกันเอาเองให้สะใจว่าใครจะใส่ไม่ใส่อะไรก็ช่างหัว (มัน)

โจ๊กร้อนๆ ควันกรุ่นหอมกลิ่นข้าวไทยเนื้อเนียนถูกลำเลียงมายังโต๊ะยาวที่เราทั้งหมดมานั่งล้อมรอบได้ครบคน บรรยากาศละม้ายคล้ายโต๊ะในโรงอาหารมหาวิทยาลัยยังไงยังงั้น อย่าคิดว่าการยัดมื้อเช้าลงท้องบรรดานักท่องเที่ยวจะผ่านไปได้ง่ายๆ เพราะพอถึงเวลาทำพิธีกรรมยำโจ๊กก็มีคนมีปัญหาขึ้นมาอีกจนได้

"เออ ฝนกับก้อยนี่ดีนะ รู้จักกินขิงกินต้นหอมซอย ไม่เหมือนผู้ใหญ่ตัวโตๆ บางคน ป่านนี้ยังกินของมีประโยชน์อย่างนี้ไม่เป็นเลย" คุณแทนเปรยขึ้นมาอย่างไม่เน้นผู้ฟัง แต่หางตาที่ปรายแวบไปยังชามโจ๊กคนที่นั่งอยู่เยื้องๆ และเป็นตำแหน่งข้างตัวฉันนั้นบ่งบอกได้ดีว่ากำลังหมายถึงใคร

คนที่ถูกหมายหัวชะงักช้อนที่ตักโจ๊กไว้กลางทางระหว่างปากกับชาม ก่อนจะปรับกิริยาอาการให้เป็นปกติได้ในทันทีที่มือทำงานต่อ พร้อมทั้งการใช้ที่คีบแบ่งต้นหอมซอยมาลงชามตัวเองเล็กน้อยให้ไม่เป็นที่เพ่งเล็ง

"แต่บางคนเขาก็อาจไม่ชอบนี่คะพี่แทน ไม่ได้หมายความว่าไม่กินขิงแล้วจะตายไวหรือฉลาดน้อยสักหน่อย" คนน้องที่นั่งข้างๆ พูดเรื่อยๆ พลางเป่าโจ๊กในช้อนให้ลดความร้อนลงเบาๆ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบตาพี่ชายที่กำลังพยายามมองมาที่ตัวเองอย่างคาดโทษค่าที่ไม่รู้จักคล้อยตามพี่ชาย

วงอาหารเช้าไม่ฝืดเฝื่อนอย่างที่มีผู้ก่อการร้ายตั้งใจริเริ่มเพราะเนื้อโจ๊กที่แสนเนียนนั่นก็หนึ่ง และยังมีผู้ร่วมทริปแสนดีที่ขยันชวนคุยอีกหนึ่ง คุณพลทำหน้าที่ดึงออกนอกประเด็นได้ดีมากเตลิดไปถึงเรื่องระดับน้ำทะเลช่วงน้ำขึ้นน้ำลงได้ยังไงก็ไม่รู้ นังสุก็รับมุกดีแท้ ไม่รู้อาจารย์คณะบริหารฯ อย่างมันไปรู้เรื่องอิทธิพลของดวงจันทร์กับระดับน้ำได้ยังไงถึงได้คุยกันเป็นตุเป็นตะ ขนาดพี่โรมยังนั่งฟังคล้อยตามไปได้ เห็นจะมีแต่คุณแทนที่ยังนั่งทำท่าอึดอัดขัดใจส่วนเกินมาดเทวดาอยู่คนเดียว

อยากจะคิดให้เป็นไปในทางเข้าข้างตัวเองจริงๆ ว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร



รีสอร์ทที่เรามาถึงในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงหลังจากอิ่มหมีพีมันกับมื้อเช้านั้นดูดีไม่น้อยกว่าที่คิดไว้จริงๆ ยี่ห้อคุณแทนนี่คงจะทำอะไรให้ดูอลังการน้อยไปกว่านี้เห็นทีจะไม่ได้ สังเกตจากรีสอร์ทที่ตกแต่งในศิลปะแบบไทย หน้าจั่วรับกับลายฉลุหลังคาได้ดีจนไปถึงบรรดาม้านั่งที่บรรจงแกะสลักจากไม้สักอย่างสวยงามวางเรียงรายเป็นระยะอยู่ตรงส่วนรับรองที่กว้างขวางพร้อมหมอนอิงสามเหลี่ยมปักไหมเลื่อมและเบาะรองนั่งหุ้มไหมไทย แม้แต่บ่อน้ำใบบัวตรงวงเวียนหน้าทางเข้ายังสรรค์สร้างมาอย่างวิจิตร

คุณแทนเดินนำพวกเราทั้งหมดเข้าไปยังส่วนต้อนรับเป็นคนแรกตามหน้าที่เจ้าของทริป แจ้งชื่อตัวเองที่จองไว้ให้พนักงานต้อนรับในชุดไทยประยุกต์ทำท่ากระชดกระช้อยไหว้งามๆ พร้อมใส่จริตชม้ายปรายตาเต็มกำลัง ไม่มีใครคิดจะไปสนอกสนใจคนที่กำลังโปรยเสน่ห์ล่อลวงสาวโดยไม่รู้ตัว ต่างคนก็เดินเล่นดูนู่นดูนี่ไปทั่ว มีแต่พี่โรมที่ยังรีๆ รอๆ อยู่กับฉันว่าจะทำยังไงกับการเป็นส่วนเกินที่ไม่คาดคิด

ไม่นานเกินกว่าที่ใครจะหลับไปอีกรอบ คุณแทนก็เดินกลับมาทางพวกเราที่กระจัดกระจายพร้อมแจกคีย์การ์ดห้องพักให้แต่ละคนอยู่กันเป็นคู่ๆ น้องฝนกับน้องก้อย ฉันกับนังสุ ตัวคุณแทนอยู่กับคุณพล หืม แฟนเก่าพักอยู่ด้วยกันงั้นเหรอ จะมีอะไรไหมนี่ แล้วบุคคลผู้สร้างจำนวนเฉพาะนี่ล่ะ จะทำยังไง

"ทางพนักงานเขาบอกว่าห้องจองเต็มหมดแล้ว สงสัยต้องรบกวนคุณรมย์แยกไปพักที่ใกล้ๆ นี้แล้วล่ะครับ จะให้ผมช่วยดูให้หรือเปล่า" คนแจกคีย์การ์ดแจ้งข้อความแก่พี่โรมด้วยสีหน้าแสดงความพออกพอใจ ทำไมไม่รู้จักปั้นหน้ารักษามารยาทสักนิดเล่าคะ

"อ้า งั้นไม่รบกวนดีกว่า ไว้ผมโทรมาถามกำหนดการอะไรจากเพชรทีหลังก็แล้วกัน" คนโชคดีที่มีบุคลิกเทวดาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเกรงใจ

"หรือไม่ก็ให้เพชรไปพักที่โน่นด้วยอีกคน พี่โรมจะได้ไม่ต้องแยกไปคนเดียว เอ้อ อย่างนี้ดีกว่าค่ะ แล้วไว้เพชรค่อยโทรมาถามกำหนดการคุณแทน เนอะ" นิสัยเสียๆ ของฉันมันเริ่มสำแดงอีกแล้ว

"ไม่ดีครับ ยุ่งยากเปล่าๆ อีกอย่าง เดี๋ยวคุณสุอาจจะเซ็งหากต้องอยู่คนเดียว ใช่ไหมครับคุณสุ" คุณแทนรีบหาข้ออ้างหักล้างไอเดียฉันพร้อมหันขวับไปหาขุนพลอยพยัก

"เหอ เอ้อ ค่ะ นะเพชร อยู่คนเดียวมันโหวงเหวง อยู่เป็นเพื่อนกันที่นี่แหละ" ตอแหลน่ะสิ แกใช่คนขี้กลัวที่ไหน แถมเปิดโอกาสให้ลากหนุ่มเข้าห้องสบายๆ ทำไมแกจะไม่ชอบ แหม เข้าขากันดีนัก

"แต่พี่โรมก็เพิ่งกลับมาไทยได้ไม่นาน น่าจะมีคนไปด้วยดีกว่านะคะ เพชรว่า"

"ภาษาไทยพี่ไม่มีปัญหานะเพชร ไปไหนมาไหนคนเดียวก็ได้" คนที่คิดว่าตัวเองสร้างปัญหารีบออกตัว

"นั่นเห็นไหม สะดวกทุกฝ่าย" คุณแทนอาศัยช่องรีบส่งลูกต่อ

"ไม่เอาหรอกค่ะ เพชรเป็นคนชวนพี่โรมมาเที่ยว เพราะฉะนั้น เพชรก็ต้องดูแลพี่โรมให้ดี"

ฉันยังทำดื้อแพ่ง เรื่องอะไรจะปล่อยพี่โรมไปหัวเดียวกระเทียมลีบ ถึงจะแกล้งตีกระทบคุณแทนมั่งแต่ครั้งจะปล่อยพี่โรมไปพักที่อื่นคนเดียวฉันก็ไม่เห็นด้วยหรอกนะ และเมื่อเจ้าของทริปดูท่าจะแพ้ เขาก็เกิดความคิดดีๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไมเพิ่งคิดได้ออกมา

"งั้นเดี๋ยวผมไปเช็คให้อีกที เผื่อคนที่จองไว้จะมีแคนเซิ่ล (cancle)"

น่าแปลกที่พอเช็คปุ๊บก็มีห้องว่างปั๊บ อะไรจะบังเอิญโชคดีขนาดนั้น นี่ฉันกะว่าเดี๋ยวพอแยกย้ายเข้าที่พักกันหมดแล้วจะแอบลงมาถามพนักงานเขาสักหน่อยว่าตอนแรกคุณแทนเช็คห้องแล้วมันเต็มจริงหรือเปล่า



รายการเที่ยวแรกของวันนี้ถูกยกยอดไปหลังมื้อเที่ยงด้วยเหตุผลที่ว่าการนอนในรถนั้นมันไม่เต็มอิ่ม ขอนอนต่ออีกสักสองสามชั่วโมงพร้อมเติมท้องให้เต็มก่อนที่จะไปลุยท้องทะเลให้หายอยาก ดังนั้น ขากินผู้เชี่ยวชาญด้านอาหารอันดับหนึ่งของทีมอย่างน้องก้อยจึงได้เสนอให้เสาะหาร้านอาหารทะเลที่ขึ้นชื่ออร่อยขั้นเทพในการไปช่วยบดทำลายวัตถุดิบในการประกอบอาหารกัน

ร้านที่คนขับรถพามาเป็นร้านที่บรรยากาศดูเป็นทะเลเหลือเกินทั้งๆ ที่ไม่ได้มองเห็นทะเลจากในร้าน แต่ตู้ปลาขนาดยักษ์เสมือนนั่งกินข้าวอยู่ในอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์นั้นมันช่างได้อรรถรสจริงๆ ทั้งดอกไม้ทะเล ปลาหน้าตาประหลาดๆ ว่ายเวียนกันอยู่เต็ม ขนาดที่นังสุแอบหลอนกระซิบถามเด็กรับออเดอร์ว่านี่ได้จับเอาปลาหน้าตาพิลึกพวกนี้มาทำอาหารบ้างหรือเปล่า ดีว่าเขาเอาไว้แค่โชว์เฉยๆ ไม่งั้นน้อยก้อยคงสั่งมาลองเป็นแน่แท้

ปูม้านึ่งกับกุ้งเผามาถึงก่อนตามรายการแรกที่สั่งด้วยการลงมติเป็นเอกฉันท์ของทุกคน พนักงานร้านนำจานแบนกลมขนาดใหญ่บรรจุปูนึ่งตัวโตเรียงรายมาวางไว้พร้อมอาวุธทำจากไม้ที่คุณพลเรียกว่า'สากตำก้าม' แจกจ่ายให้คนละอัน ขณะที่พวกเรากำลังหาวิธีใช้มันให้ได้ประโยชน์สูงสุดคุณแทนก็เป็นผู้นำการใช้งานโดยการแกะปูนึ่งส่งมาไว้ในจานฉันก่อนใคร

"ผมแกะให้ดีกว่า มือคุณเพชรจะได้ไม่เลอะ" น่าน สุภาพบุรุษที่สุดในร้านเข้าสิงเกย์กลับใจเข้าให้แล้วไหมล่ะ

"ไม่ต้องก็ได้นะคะ เกรงใจ เรื่องกินเพชรดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแทน" เล่นตัวหน่อย เอาแต่พองาม

"เอาเถอะครับ ผมอยากบริการ เดี๋ยวแถมแกะกุ้งให้ด้วย"

อู้ย...พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง อะไรจะเซอร์วิสกันขนาดนั้นคะ ฉันไม่ได้ง่อยเปลี้ยพิการมือใช้งานไม่ได้ ไม่เคี้ยวส่งเข้าปากให้ด้วยเลยเล่า นี่ดูผิดธรรมชาติเกินไปรึเปล่า แถมตำแหน่งที่นั่งก็เหมือนจะจัดวางกันมาอย่างดี ทำไมฉันต้องมานั่งข้างเขาอีกแล้ว แถมพี่โรมยังโดนกันออกไปเสียไกล ส่งน้องก้อยเข้าประกบอีกต่างหาก

รายการเอาใจออกอากาศของคุณแทนยังไม่จบแค่นั้นเมื่อเรากลับมาจากมื้อเที่ยงเพื่อตะลุยแสงแดดยามบ่ายที่ชายหาดหน้ารีสอร์ท หนุ่มๆ เปลี่ยนเป็นชุดพร้อมเปียกด้วยเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบลุยๆ น้องฝนดูน่ารักสมวัยด้วยเสื้อเอวจั๊มแขนตุ๊กตาสีฟ้าสดใสกับกางเกงสามส่วนสีขาวนัยว่ายังไงซะก็จะไม่ลงน้ำเด็ดขาด น้องก้อยสวมเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นลายสก๊อตน่ารักไม่ได้ออกมาแนวเซ็กซี่ที่มีทูพีชอย่างฉันกับนังสุที่ยังเกรงใจหากางเกงขาสั้นมาใส่ทับชิ้นล่างไว้ไม่ให้อดีตเกย์ใจแตกไปถึงสองคน ไม่อย่างนั้นอาจมีใครธาตุไฟเข้าแทรก

ตำแหน่งแรกที่ฉันมาปักหลักคือบนผืนผ้าหนาที่ปูทับทรายขาวสะอาดกับร่มชายหาดคันใหญ่ที่พอบังแสงอันแรงกล้าได้ให้ฉันกึ่งนั่งกึ่งนอนสบายอารมณ์ ส่วนคุณพลก็เดินตามนังสุต้อยๆ ตั้งแต่ยัยนั่นปรากฏตัวมาในมาดนางแบบชุดว่ายน้ำสลัดคราบอาจารย์ทิ้ง ต้องถือว่ามันช่างทำแต้มหลอกล่อคุณพลจนกลับใจได้ดีมาก พี่โรมกลายเป็นขวัญใจสาวๆ พาน้องๆ เดินเลียบหาดให้คลื่นซัดเข้าข้อเท้าเล่น

"คุณเพชรครับ ผมทาโลชั่นกันแดดให้ไหม" จู่ๆ เขาก็ผลุบมานั่งปุอยู่ใกล้เกินความจำเป็นพร้อมขวดโลชั่นกันแดดในมือ นี่เลิกไปแทรกแซงกลุ่มน้องสาวอันประกอบไปด้วยน้องฝน ก้อย และพี่โรมแล้วเหรอไง เห็นเกิดทำท่าหวงน้องๆ ขึ้นมาอีกเมื่อก้อยกับฝนเริ่มหัวเราะคิกคักกับพี่โรมบ่อยๆ เข้า

"ไม่รบกวนดีกว่า เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนออกมาจากห้องแล้วค่ะ" ต่อให้คุณยังมีใจให้ผู้ชายอยู่ฉันก็ไม่โง่พอที่จะทำร้ายตัวเองโดยการใช้คุณมาลูบๆ คลำๆ ผิวฉันหรอกนะ

"งั้นก็เป็นคุณทาให้ผม" ไม่พูดพร่ำทำเพลง คนเสนอตัวก็ดึงเสื้อยืดที่สวมอยู่ออกทางหัวทันที

จะบอกว่าเป็นเวรเป็นกรรมหรือเป็นโชคของฉันดีล่ะหนอ คำว่าผู้ชายอกสามศอกคงได้มาจากลักษณะประมาณนี้นี่เอง แผงอกกว้างที่ดูแข็งแรงด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนที่รู้จักดูแลสุขภาพดีอยู่ใกล้สายตาฉันในระยะไม่มากไปกว่าสามคืบ ผิวสีเข้มกว่าฉันไปไม่กี่มากน้อยดูสะอาดสะอ้านทั้งที่เป็นผิวของผู้ชาย พอลากสายตาลงต่ำก็แทบจะลืมหายใจกับซิกแพคละลายใจสาวนั่น หรือว่านี่จะเป็นผลพวงของความรักสวยรักงามของเขา

"นะครับ ตกลงไหม" เขาถือวิสาสะคว้ามือฉันไปรองรับโลชั่นที่เขาบีบออกมาอย่างรวดเร็วโดยที่แม้แต่ฉันก็ยังไม่ทันได้ตอบ

"เอ่อ..." ฉันถึงกับอึ้งเพราะยังมึนกับหุ่นทรมานใจนั่นอยู่ ในใจยังคัดค้านด้วยกลัวความใกล้ชิดแต่ร่างกายเหมือนไม่ฟังสมอง

"งั้นหันหลังสิคะ" นั่น แม้แต่ปากก็ยังทำงานตรงข้ามกับส่วนสั่งการอีก

กล้ามเนื้อแข็งแรงใต้ฝ่ามือฉันมันสร้างความรู้สึกบางอย่างให้ได้จริงๆ เหมือนอัตราการเต้นของหัวใจมันชักจะผิดเพี้ยนไปพร้อมกับอุณหภูมิในร่างกายที่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ท้องก็ชักจะหวิวๆ พิลึก ไม่ได้การแล้วจริงๆ หากฉันยังนั่งทาโลชั่นให้เขาอยู่อย่างนี้เห็นทีจะไม่ดีต่อสุขภาพจิต

"อ้าว ยังไม่ทั่วเลยครับ" เขาหันมาท้วงเมื่อฉันหยุดการลูบโลม เอ้อ ชโลมแผ่นหลังเขาด้วยโลชั่น

"เพชรนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาแม่น่ะค่ะ พอดีต้องโทรไปรายงานว่าเดินทางเรียบร้อยดี งั้นเพชรขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะคะ" เขายังมาโต้งๆ ได้ฉันก็หนีไปซึ่งๆ หน้าได้เหมือนกันน่ะ จะโทรกันอีกทำไมในเมื่อเพิ่งจะโทรไปเมื่อก่อนลงมานี่เอง

"คุณเพชร" เขาเรียกชื่อพร้อมคว้ามือฉันไว้ น้ำเสียงเขาเป็นประโยคคำถามอย่างชัดเจน แต่สายตากลับมองมาเหมือนรู้ทัน ให้ตาย นี่ฉันต้องพ่ายให้กับผู้ชายที่บังเอิญหล่อมาก รวยมาก รูปร่างดีมาก แล้วอะไรอีกล่ะ โอ๊ย ต้องมาพ่ายให้กับผู้ชายเกือบเข้าขั้นเพอร์เฟ็คอย่างนี้ทุกทีหรือไง

"โอ๊ย อะไรอีกเล่าคะ คุณจะมาหว่านเสน่ห์ใส่เพชรทำไมกันนักหนา ที่เอาใจออกหน้าออกตานี่ก็ไม่น้อยแล้ว รู้ทั้งรู้แท้ๆ"

"ไม่รู้หรือแค่อยากถามครับ ว่าผมทำไปทำไม"

สายตาหวานลึกที่มาพร้อมคำถามนั่นตรึงฉันไว้มั่นกว่าการที่เขายึดข้อมือฉันไว้หลวมๆ ด้วยซ้ำ ใช่ฉันอยากรู้ แต่หากเขาตอบมาอย่างที่ฉันอยากฟังแล้วยังไง มันจะเป็นอย่างนั้นไปอีกนานแค่ไหน ฉันอาจจะเป็นแค่'ผู้หญิง'ในความรู้สึกใหม่ที่คุณอยากลอง แล้วเกิดวันหนึ่งคุณพบว่านี่ไม่ใช่ตัวตนของคุณแล้วคุณจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วทิ้งฉันไว้ข้างหลังหรือเปล่า คุณแทน

คิดได้อย่างนั้นแล้วฉันก็ส่ายหน้าช้าๆ โดยไม่พูดอะไร พยายามแกะมือเขาออกเพื่อขอหลบไปเอาน้ำแข็งประคบหัวร้อนๆ ให้มันเย็นลงสักหน่อยก่อนที่มันจะระเบิดออกมาเพราะว่าทำงานหนักเกิน แต่ใครจะไปนึกว่าพอเดินกลับมาแล้วต้องเกิดอาการหัวร้อนขั้นกว่าแทบคลั่ง

"เห็นว่าคุยกันไปคุยกันมาเรื่องเล่นกีฬาแล้วไม่รู้ยังไงถึงได้ไปเช่าเจ็ตสกีขี่แข่งกันไปโน่น"

นังสุนำความมาเล่าต่อให้ฉันพร้อมทั้งชี้จุดเกิดเหตุที่ห่างออกไปในทะเลไม่ไกลนัก ผู้ชายตัวสูงใหญ่พร้อมบุคลิกละลายใจสาวสองคนกำลังแข่งขันกันด้วยความเร็วทางน้ำทั้งๆ ที่คนหนึ่งไม่ได้เจียมสังขารที่เพิ่งหอบหิ้วตัวเองออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่นานเท่าไหร่ ส่วนหน่วยชายฝั่งก็มีคุณพลทำหน้าที่กรรมการสอดส่องการแข่งขันพร้อมกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กหนึ่งอันที่ได้ยินนังสุค่อนขอดว่าไม่รู้เอามาส่องสัตว์อะไรแถวนี้ คาดว่าอาจจะเป็นชะนีในบิกินี่ ไม่อีกทีก็สัตว์สองขาขนขึ้นแผงอกล่ำๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง ส่วนก้อยกับฝนก็ยืนเป็นกองเชียร์ด้วยอาการลุ้นระทึก

"นี่ก้อย ทำไมปล่อยพี่ชายเราออกไปทำอย่างนั้นได้ มันอันตรายไม่รู้หรือ" คนแรกที่ฉันเพ่งเล็งต้องเป็นน้องสาวสายเลือดเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย

"แหม พี่เพชรคะ พี่แทนน่ะ เกือบได้แชมป์แล้วนะเรื่องกีฬาทางน้ำเนี่ย ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ" น้องสาวคนตั้งใจมาพักฟื้นปัดมือขึ้นลงสองทีทำนองบอกฉันว่านี่แค่ขี้ๆ

"แต่เจออย่างพี่โรมเข้าไปก็น่าหนักใจนะ ดูสิ สูสีกันชะมัด" สหายฝนพยักเพยิดบ้าง ท่าทางจะเชียร์พี่โรมมากกว่าคุณแทน หึ นี่คุณแทนคงตกกระป๋องไปแล้วสินะ ดูสิ ขนาดน้องฝนที่เคยมาประกาศศึกกับฉันยังเปลี่ยนใจไปเชียร์คนอื่นเลย แต่ยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการที่คุณแทนจะเอาร่างกายที่ยังไม่เต็มร้อยนั่นไปเล่นกีฬาหนักๆ แล้วไหนจะแขนเขาอีก เพิ่งหายไม่ใช่เหรอไงกัน

"นี่เขาจะแข่งกันไปถึงไหน มีใครรู้บ้างหรือเปล่า" ฉันถามขึ้นมาดังๆ เผื่อใครจะตอบคนกำลังหงุดหงิดได้บ้าง

"โน่นครับ เห็นไอ้ที่มีธงแดงๆ ปักอยู่สองสามอันตรงนั้นไหม ไปวนอันซ้ายสุดกลับมาขวาแล้ววนกลับมาตรงจุดเริ่มนี่เป็นสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าน่ะครับ ใครกลับมาถึงก่อนก็ชนะไป" คุณกรรมการลดกล้องลงเพื่อหันมาแจ้งแถลงไข

"จะบ้ากันเหรอไง ไอ้ธงแดงๆ นั่นมันเป็นจุดบอกเขตอันตรายไม่ใช่เหรอไง เขาห้ามเลยเขตนั้นแล้วจะยังเข้าไปวนใกล้ๆ อีก"

"เอาน่าเพชร ไม่มีใครเป็นอะไรหรอก เดี๋ยวเขาก็กลับมากัน แหม ให้คุณแทนเขาโชว์เหนือหน่อยสิ เขาอาจทำเพื่อพิสูจน์อะไรให้แกดูก็ได้นะ" นังสุลูบไหล่ลูบหลังฉันที่เริ่มเสียงดังโวยวาย

"พิสูจน์อะไรต้องใช้วิธีที่เสี่ยงอย่างนั้น นี่ทำไมไม่มีใครห้ามพวกเขากันบ้างหือ คุณพลก็ด้วย พี่โรมก็อีกคน พอกันหมดเลย" ฉันตั้งท่าจะอ้าปากบ่นให้หายบ้าต่ออีกหน่อย แต่เสียงเอะอะของคุณพลที่ส่องกล้องอยู่ก็เรียกร้องความสนใจฉันได้ดี

"เฮ้ย! ไอ้แทน"

ชื่อที่เขาเรียกพร้อมความตระหนกสั่งให้ฉันสาวเท้าเข้าไปแย่งกล้องมาส่องดูเอง ใครว่าอยู่กลางแดดแล้วหนาวไม่ได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนความเย็นเยือกมันแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจ ความรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงทั้งที่ยังยืนอยู่บนพื้นในแบบที่ฉันเคยประสบตอนได้ข่าวคุณแทนรถคว่ำกลับมาอีกครั้ง เมื่อภาพที่เห็นคือพี่โรมกำลังห้อเจ๊ตสกีนำกลับมาโดยเบื้องหลังเป็นเจ๊ตสกีอีกลำที่ลอยเท้งเต้งอยู่ตามกระแสน้ำใกล้ธงแดง แต่ทว่าคนที่ควบคุมมันมาไม่อยู่ในสายตาเสียแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่เพชร พี่แทนเป็นอะไร" น้องก้อยวิ่งเข้ามาเขย่าแขนถามฉันหน้าตื่น ก่อนที่ฉันจะส่งกล้องไปให้แบบเบลอๆ

คำถามยังดังอื้ออึงอยู่ในหัวฉัน คำถามของนังชุบ

'มันขึ้นอยู่กับว่าแกเลือกที่จะรับมันทุกด้านหรือเปล่า หากแกเลือกที่จะรับไว้เพียงด้านเดียวแล้วทุกข์ไปตลอดชีวิตน่ะมันคุ้มกันไหม หากเปิดใจรับส่วนที่เหลือแล้วมีเขาอยู่ข้างกาย หรือแกพร้อมจะไม่มีเขาในชีวิตอีกต่อไป...'

ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะมีอีกกี่ด้าน ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปอีกกี่ครั้ง ฉันก็จะทำให้เขากลับมาสนใจฉันอีกให้ได้ทุกครั้งไป และเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่ฉันจะไม่ยอมเสียไปเป็นอันขาด


***********************************************

จบตอนที่ 18 ค่ะ

อีกประมาณสองตอนจะอวสานแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านมานะคะ (งืด ดีใจจริงเลย )

ขอบคุณคุณบู้บี้ คุณredclick สำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วค่ะ

Create Date : 28 สิงหาคม 2551		5 comments
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2552 2:27:49 น.
Counter : 351 Pageviews.
Share Tweet