Bloggang.com : BestChild : เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 4 <เพราะความบังเอิญของฉัน>

เพราะเธอ...เลอค่าอมตะ ตอนที่ 4 <เพราะความบังเอิญของฉัน>

ไม่รู้ช่วงนี้ดวงดีได้เห็นของฟรีบ่อยๆ หรือยังไงกัน ผ่านไปไม่ทันสองวันก็มีอะไรเด็ดดวงให้ดูอีกแล้ว แถมคราวนี้มากันจะๆ กลางแจ้งไม่อายผีสางเทวดาเลย แหม...นึกๆ ไปก็เสียดาย คนหนึ่งก็หล่อเข้มเซ็กซี่ทรมานใจสาว อีกคนก็ขาวตี๋หล่อเกาหลีสุดๆ สองหล่อดันมาล่..กันเองเสียนี่ เกิดสาวๆ แฟนคลับคุณแทนรู้เข้าคงน้ำตาตก

เมื่อวานนี้หลังจากคุณแทนธรรม์เดินออกจากร้านไปได้ไม่นานพร้อมกับการขายเพชรชุดแรกในชีวิตฉัน คุณนิลประดับ ผู้ถือครองตำแหน่งบุพการีแท้ๆ ของฉันก็แวะเข้ามาที่ร้านเพราะพนักงานสาวตัวดีโทรไปบอกแต่เช้าว่าวันนี้ลูกสาวแสนสวยเข้ามาดูแลร้านด้วยตัวเอง ซึ่งนั่นถือเป็นหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่อย่างไรแม่ก็ต้องมาดูให้เห็นกับตาให้ได้ แต่วันนี้แม่ไม่ได้มาคนเดียว มีผู้หญิงอีกคนที่คาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ตามมาด้วย

'คุณรำไพจ๊ะลูก พอดีแม่ไปเจอในงานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่าเข้าถึงได้มาจำกันได้เนี่ย'

งานเลี้ยงรุ่นสมัยเตรียมอนุบาลรึไงคะแม่ ถึงมาจำกันได้เอาป่านนี้

'สวัสดีค่ะ คุณรำไพ' ฉันยกมือขึ้นไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่อย่างมารยาทดีที่พึงกระทำยามอยู่ต่อหน้าชาวบ้าน ลับหลังค่อยไปว่ากันอีกที

'หนูเพชรรึนี่ แหม...ป้าเห็นออกทีวีเมื่อครั้งก่อนว่าสวยแล้วนะ ตัวจริงนี่สวยยิ่งกว่านั้นอีก แถมป้าเคยได้ยินมาด้วยนะว่าหนูทำงานช่วยมูลนิธิกู้ภัยด้วย น่าปลื้มใจแทนท่านรัฐมนตรีนะคะ คุณนิล'

เรื่องแบบนี้ได้ยินบ่อยจนเซ็งแล้วค่ะ เห็นแม่พาเพื่อนคนไหนมาก็พูดกันอย่างนี้ แล้วทีพวกเพื่อนแม่ที่มีลูกสาวไม่ยักพามา ชอบนำเสนอแต่พวกมีลูกชายวัยกำลังเจริญพันธุ์ รู้ทันหรอกนะแม่ ลืมไปได้ไง นี่ลูกสาวใคร

'พอดีแม่กับป้ารำไพมาแถวนี้ ได้ยินว่าลูกสาวแม่มาทำงาน เลยต้องมาดูให้เห็นกับตาว่ามันเป็นเรื่องจริง'

'เพชรก็ต้องมาสิคะ นี่ร้านเพชรของเพชร อนาคตข้างหน้าเกิดแก่เทื้อไม่มีใครเลี้ยงอาจต้องขายร้านเอาเงินมาพึ่งพายามยากก็ได้ ใครจะไปรู้'

'ลูกสาวคุณนิลนี่อารมณ์ขันนะคะ สาวสวยออกขนาดนี้มีรึจะโสด'

'ตอนนี้เพชรยังไม่มีแฟนหรอกค่า เลือกมาก...ต้องหล่อเหลาดูดีมีสกุล เก่ง ฉลาดมาดเนี้ยบ ไม่งั้นไม่ทันเขาหรอกค่า'

ดูแม่ฉัน ถึงจะใช้วาจาดีแต่แอบมีจิกลูกตัวเอง คิดว่านิสัยฉันมาจากใครกันเล่า

'คุ้นๆ นะคะ คนที่มีลักษณะอย่างนี้ ลูกชายดิฉันก็ประมาณนี้แหล่ะ แถมยังโสดสนิทเสียด้วย เนื้อหอมมากๆ'

หึ...คุยลูกชาย เอาเข้าจริงก็หน้าปลาจวด เห็นมานักต่อนักแล้ว เจอฉันตอกหน้าหงายวิ่งหนีกลับไปก็หลายคน แม่ยังเสียหน้าไม่พออีกหรือนี่

'ไม่รู้หนูเพชรรู้จักหรือเปล่า ลูกชายป้าชื่อแทนธรรม์ เป็นหุ้นส่วนบริษัทส่งออกไวน์น่ะค่ะ'

และทั้งหมดทั้งมวลนั่นก็นำพามาซึ่งการเจ๋อเสนอหน้าในสนามหลังบ้านที่มีความใหญ่โตโอ่โถงกว่าบ้านฉันไปเล็กน้อยในวันนี้ บทสนทนาสั้นๆ เมื่อวานจบลงด้วยการชักชวนมางานเลี้ยงวันเกิดกลางแจ้งลูกสาวคนเล็กของคุณรำไพ ซึ่งฉันก็ตกปากรับคำง่ายดายเพราะอยากมาดูหน้าปูเลี่ยนของพ่อรูปหล่อที่กำลังจะถูกแม่ชักนำให้มีชะนีเป็นของตัวเอง หึ หึ กระไรเลยจะรู้ว่าลูกชายไม่นิยมเลี้ยงสัตว์แขนยาวหน้าขาวประเภทนี้ แค่คิดก็สนุกแล้ว ตามมาป่วนงานหน่อย โทษฐานที่ทำฉันกร่อยตอนรู้ว่าเขาไม่เอาผู้หญิง

"นี่ไหว้เพื่อนแม่ก่อน คุณนิลประดับ เพิ่งมาเจอกันไม่กี่วันนี้เอง...แล้วนี่น้องเพชร ลูกสาวของคุณนิลกับท่านรัฐมนตรีเขา
รู้จักกันไว้ซะล่ะ"

เขายกมือไหว้แม่ฉันท่าทางสุภาพกลบเกลื่อนอาการก่อนหน้านี้ได้มิดชิด แหม...เก่งจริง

"คุณเพชรผมรู้จักแล้วครับ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันนี้เอง" เขาปรายตามาทางฉันอย่างไว้ตัว

"อ้าว ไม่เห็นเพชรบอกแม่?" แม่ฉันทำหน้างง

"ก็ไม่คิดว่าจะสลักสำคัญอะไรน่ะค่ะ...อีกอย่างเพชรกับคุณแทนก็รู้จักกันด้วยความบังเอิญ ใช่ไหมคะ" บอลถูกเขี่ยไปทางเขาแล้ว จะเลี้ยงต่อยังไง ไหนดูลีลาซิ

"เอ่อ...ครับ เรารู้จักกันโดยบังเอิญ บังเอิญไม่น่ามาเจอด้วยซ้ำ"

หนอยๆ ฉันไม่น่ามาเจอตรงไหน

"นั่นสิคะ ไม่น๊า ไม่น่าเลยจริงๆ ตอนที่เพชรบังเอิญไปเจอคุณแทนที่ออฟฟิตน่ะค่ะ รู้ไหม เพชรเจออะไร" เอาซี้ บอลฉันมีหลายลูกย่ะ ส่งส่งกลับมาฉันก็เขี่ยกลับไปใหม่ เอาให้รอดนะ

"แม่ครับ ก้อยมาพอดี ให้เจ้าของงานเขารับช่วงต่อนะ ผมไปหาอะไรกินดีกว่า" สาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มเดินเข้ามาลั่นระฆังหมดยกพอดี เชอะ...รอดไปได้นะ แต่เดี๋ยวก่อน...ไม่มีกรรมการแยกสักหน่อยนี่นา นอกรอบสิค๊า

"งั้นเพชรไปหาอะไรกินกับคุณแทนนะคะ" ฉันรีบเสนอตัวเสนอหน้าลิ่วไปหาเขา นี่ถ้าไม่เกรงใจพวกแม่ๆ ฉันคงกอดแขนเขาเอาสะใจไปแล้ว ดีดดิ้นนัก เอาให้ผื่นขึ้นกันไปเลย

แอบเห็นแม่คุณแทนยิ้มสมใจ ถึงแม่ฉันจะยังทำหน้าประหลาดๆ อยู่ก็ตาม คงเห็นภาพคู่รักทั้งสองแท่งหยอกล้อแล้วเกิดลมตีกลับ กลัวลูกสาวหลงลูกชายไม่แท้ของเพื่อนละมั้ง ไม่ต้องกลัวค่ะแม่ งานนี้เพชรเล่นเอามันส์ค่ะ ค่าตัวไม่เอา ไม่รู้เป็นไง ยิ่งเห็นหน้ายิ่งหมั่นไส้ ไอ้ผู้ชายคนนี้

"คุณเล่นอะไรของคุณ หือ" พอห่างจากจุดยุทธศาสตร์ทางการรบ เขาก็กัดฟันถามฉัน

"ฮูล่าฮูบมั้งคะ คุณก็ ชั้นแค่เล่าไปเรื่อยๆ ว่ามาเจอคุณได้ไง ทำไมคะ แทงใจดำหรือ"

"บอกไว้ก่อนเลยนะ ที่คุณเข้าใจน่ะมันผิดทั้งหมด"

เรื่องอะไร เรื่องแทงใจดำหรือเรื่องถั่วดำ

"ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด วันนั้นมันอุบัติเหตุ และผมก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกคุณสักที" เขาเดินช้าๆ ถ่วงเวลาเข้าหาบุคคลอื่นไว้

"อุบัติเหตุอะไร ไหนจะเมื่อกี้อีก ยอมรับมาเถอะค่ะ คุณแทนธรรม์" ให้ฉันทำหน้าใสซื่ออือออห่อหมก มันไม่ใช่วิสัยค่ะ

"เมื่อกี้ไอ้พล เพื่อนผมมันแหย่เล่น ก็เพราะคุณนั่นแหล่ะ มันเลยนึกสนุกขึ้นมา"

แน่ะ เถียง ๆ โยนมาให้เป็นความผิดฉันที่ดันไปเจอภาพเด็ดเข้า

"ที่จริงสมัยนี้เขาก็เปิดกว้างทางสังคมกันแล้ว คุณยังจะมาปิดบังอะไรกันอีก" ฉันเริ่มเหนื่อยใจ มันจะเป็นอะไรแค่เป็นตัวของตัวเอง

"คุณไม่ใช่คนเลว ไม่ใช่ฆาตกร ไม่ได้ทำผิดกฎหมาย ที่สำคัญไม่ได้มีใครต้องตายเพียงเพราะคุณเป็นเกย์ จะกลัวอะไรเล่าคะ" มองเห็นเขากำลังจะอ้าปากแย้ง แต่ฉันแซงก่อน

"มีคนตั้งมากมายมีพรสวรรค์ในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าเขาจะชอบแบบไหน มีรสนิยมยังไง ดูอย่างตอนที่ชั้นได้มีโอกาสไปร่วมงานผ้าไทยนั่นนะ คุณรู้มั้ย ฝีมือเด็ดๆ ตามเสื้อผ้าที่ชั้นใส่มาจากใครกัน ทรงผม สีหน้าที่แต่งกันมาสวยหรูนั่นก็อีก คุณไม่ต้องมาทำเป็นอายหรือรังเกียจในความจริงของตัวเองหรอกน่า ไม่มีใครเขาคิดอย่างนั้นกันแล้ว...เพราะงั้น...สบายใจได้" ฉันตบไหล่ล่ำๆ ของเขาเบาๆ

"แต่ระวังหน่อย...อย่าประเจิดประเจ้อให้ชาวบ้านเห็นบ่อยๆ มันเสียสายตา"

เขาอ้าปากค้างไว้อย่างนั้น นี่คงตะลึงงันว่าฉันเข้าใจเขาทะลุปรุโปร่งล่ะสิ ขออภัย นี่ใคร เพชรนะยะ เพชร

พักเดียวเขาก็กระพริบตาปริบแล้วถอนใจแรงๆ ออกมา

"คุณนี่มัน..."

ฉลาดจริงๆ...ฉันเติมคำในช่องว่างที่เขาเว้นไว้ให้

"คุยกับคุณนานๆ แล้วผมจิตตกยังไงไม่รู้...แม่ผมคงตัดสินใจผิดพลาดที่ชวนคุณมานี่ กะจับผมส่งเข้าปากสาวสวย ใส ไร้สติอย่างคุณ"

ไอ้ผู้ชายปากร้ายนี่...

"แม่ชั้นก็คงคิดผิดที่จะจับลูกสาวมาส่งให้กระเทียมไทยตัวใหญ่ยังกะตึก" เอาซี่ ไปฝึกกับแม่ค้าไทยในตลาดสดมาก่อนเถอะย่ะ ค่อยมาลับฝีปากกะฉัน กระดูกมันคนละเบอร์

"ปากคุณนี่มัน..."

อิ่ม สวย... ฉันรู้ค่ะ ใครก็หลง แหม...ดูทำเข้า ทำยกนิ้วขึ้นชี้หน้าฉันอย่างเหลืออดแต่ไม่มีคำพูดออกมา คนอะไร๊ ยั่วขึ้นได้ขึ้นดี

"จำไว้เลยนะ ผม...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไม่มีทางจะเป็นด้วย เพราะฉะนั้นเลิกคิด เลิกแขวะผมได้แล้ว ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน"

โถ...พ่อคุณ สย๊อง สยองจังค่ะ ชิ...ทำเข้มข่มแต๋ว

"ต๊าย...พ่อหนุ่มเซ็กซี่ หมดความอดทนแล้วจะทำไมคะ จะตบจูบกันเลยไหม ได้เรียกอาพิศาลมากำกับ"

"ขออภัย ผมเป็นสุภาพบุรุษพอนะครับ ถ้าไม่เกรงใจแม่คุณป่านนี้ผมจับคุณยัดลงหม้อถ่วงน้ำทิ้งหลังบ้านไปแล้ว...แต่ไม่ดีกว่า เดี๋ยวบ่อบำบัดจะพังเสียเปล่า โทษฐานทำงานหนักเกินไป"

โอ้...พบแล้วค่ะ คู่ชกสมน้ำสมเนื้อ

"สุภาพบุรุษประเทศไหนคะ มายืนขวิดสุภาพสตรีอยู่อย่างนี้ อ๊ะ...เข้าใจ ฮอร์โมนมันกำลังเปลี่ยน ใกล้เข้าวัยทองหรือเปล่าคุณ ปรึกษาสูตินรีแพทย์ได้นะ เขามียาด้วย"

นั่นๆ เริ่มเม้มปากแล้ว...

"ชิ..."

สบถคำเดียวก็สะบัดตูดหนีไปรวมกับกลุ่มน้องสาว ยกนี้อวิกาลูก ร.รัฐมนฯ ชนะ นายแทน ศิษย์ไวน์แดงอย่างเป็นเอกฉันท์ วุ้ย...ทำไมสบายใจอย่างนี้ ได้แกล้งกะเทยหล่อๆ นี่มันช่างบันเทิงเริงใจเสียจริง

................................................................

วันแต่งงานของนังชุบใกล้เข้ามาทุกที นังเพื่อนของฉันคนนี้ที่เคยว่างแสนว่างกลับไม่มีเวลาให้ฉันอีกแล้ว คนอะไร เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน...แต่คิดอีกที มันก็คงดีกว่าจริงๆ

'ไม่ได้อ่ะ นัดคุณนทีไปดูของชำร่วย'

มันปฎิเสธตั๋วฟรีชั้นฮันนีมูนซีทหนังเรื่อง คืนสยองเจ้าสาวสองร่าง ที่ปกติมันจะรีบรับทันทีด้วยเรื่องถูกคอและราคาถูกใจไม่จ่ายสักบาท

'ชั้นมีเลี้ยงไอติมชุดใหญ่ด้วยนะแก๊ ดูหนังแล้วกินติม อ๊ะ...หรือกินติมแล้วดูหนัง'

'ไม่เอาอ่ะ ฉันจะไปกับว่าที่สามี'

เดี๋ยวนี้มันกล้าพูดความสัมพันธ์ระหว่างมันกับช่างภาพหน้าตาเฉย

'นังชุบ...นี่ถ้าไม่ได้ชั้นลากหล่อนไปลาว หล่อนก็ไม่ได้เจอเนื้อคู่หรอกย่ะ ทำไมไม่สำนึกในบุญคุณมั่ง'

'เฮ้อ...เพชร เอาเวลานั่งบ่นด่าไปหาผู้ชายดีๆ เถอะไป'

'นะ นังลูกชู้บ...แก๊ ทำไมปากร้ายอย่างนี้ ใครสั่งใครสอน'

'ก็แกไง ไม่เห็นต้องถาม'

พลาด ฉันพลาดไปแล้ว คนกำลังจะมีสามีมักปีกกล้าขาแข็ง รู้งี้ไม่ปล่อยให้มันจีบกันหรอก ชะล่าใจไปแวบเดียว จะตบจะแต่งกันเสียแล้ว ชิ...อิจฉานะนี่

'ว่างมากนักก็ลองไปชวนยัยสุดูสิ...เผื่อไงแกสองคนน่าจะไปกันได้ ร้ายพอกัน ฉันต้องไปเข้าคอร์สสุดยอดภรรยาในฝันอันมียายเป็นอาจารย์ใหญ่และแม่เป็นครูประจำชั้น ไม่มีเวลามานั่งไร้สาระไปวันๆ อย่างแกหรอก'

มันว่าตอกให้อย่างนั้นก่อนวางสายไป สุดท้ายวันนี้ฉันเลยต้องมานั่งแหง่วอยู่ที่คณะบริหารแห่งเดิมกับเพื่อนโสดสนิทคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในละแวกนี้

"เอ้า...ทำหน้าเป็นหมาตัวเมียเหงาเชียวแก ว่างนักไม่ไปทำบุญทำทานมั่งเล่า" อาจารย์สุภาทักฉันทันทีที่เดินเข้ามาในห้องพักอาจารย์ที่มีฉันมานั่งหัวโด่ด้วยความเต็มใจยิ่งของอาจารย์หนุ่มอีกคนที่มาเปิดห้องรับรองหาน้ำหาท่ามาให้กินก่อนล่ำราไปสอนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้เอง

"ทำอยู่ทุกวัน อุทิศตนเป็นอาหารหู อาหารตาของบรรดากระทาชายทั้งหลายแหล่ นี่บุญแบบกวาดลานด้วยนะยะ กวาดไปทั่วทุกตัวตนเลยนะแก จะหนุ่มจะแก่ชั้นกวาดได้หมดน่ะ"

ตอบตามตรง ก็แหม....นะ ฉันน่ะ ไม่ได้โง่ ทำไมจะไม่รู้ตัวเองว่าสวยสด หยดย้อยขนาดไหน แค่ทำเดินกรีดกรายชายตาก็เห็นมองกันแทบคอเคล็ด ก็คนมันสวย ช่วยไม่ได้

"น้อยๆ หน่อย นังลูกรัฐมนตรี นี่แกโชคดีที่มีพ่อประเสริฐนะถึงยังดูเป็นผู้เป็นคนได้ ไม่ได้พ่อดีๆ สั่งสอนมาอย่างนี้นี่แกจะเข้าข่ายนังวายร้ายแห่งประเทศไทยเชียว"

"อะไรก็อ้างชื่อพ่อ...ถามหน่อย ถ้าชั้นเป็นลูกตาสีตาสาแกจะมาคบกะชั้นมั๊ย?"

ถามอย่างอยากรู้จริงๆ ก็ใครๆ มักพูดต่อหน้าพ่อ(รัฐมนตรี) ต่อหน้าแม่ (ภรรยารัฐมนตรี) ถึงฉัน (ลูกรัฐมนตรี) ว่าดีแสนดีอย่างนี้อย่างนั้น อู้ย...สวยนะคะ น่ารักนะคะ เก่ง ฉลาด ดูดี มีคุณธรรม ช่วยเหลือสังคมนะคะ ฯลฯ แต่อย่าคิดนะว่าลับหลังฉันจะไม่ได้ยิน อู้ย...สวยแต่ไร้สมอง น่ารักตรงไหน เชิดจะตายยัยโนตมนี่ ทำเป็นอาสาสมัครมูลนิธิฯ ออกข่าวให้สังคมยกยออย่างนั้นอย่างนี้ มีรึฉันจะไม่รู้ แล้วจะให้ฉันไปตะลอนๆ อยู่กับคนพวกนั้นได้อย่างไร จริงใจหรือก็เปล่า

"บอกตรงๆ อาจจะไม่คบ...ถ้าแกไม่จริงใจอย่างนี้ ชั้นไม่คบแกแน่..." สุภาตอบฉันไม่ยอมหลบตา

"ชั้นไม่คบแกแน่ๆ ต่อให้แกเป็นลูกพูลากมากดีมาจากไหน ชั้นไม่คบแกแน่ๆ หากแกเป็นพวกปากหวานก้นเปรี้ยว หรือเป็นนังพวกที่วันๆ เอาแต่คิดอิจฉาแย่งชิงกันอย่างยัยคุณๆ ทั้งหลายที่ฉันเคยพลาดไปรู้จักเข้านั่นน่ะ...ถึงบางทีชั้นจะหมั่นไส้ความเชิดเป็นนางพญาและแอบอิจฉาแกบ้าง แต่ชั้นไม่เลิกคบแกแน่ ต่อให้บ้านแกล้มละลาย พ่อแกขายชาติก็เหอะ"

"นี่...นังสุ พอเลยชั้นจะคิดว่าแกเกลียดชั้นก็ตอนท้ายนี่หล่ะ" แรกๆ ก็เคลิ้มดีอยู่หรอก หลังๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าฉันจะโดนแช่ง

"เพราะงั้น...แกอย่ามาทำไม่ไว้ใจเพื่อนแกอย่างนี้อีกเชียว ชั้นจะถือว่าเป็นการดูถูกอย่างแรง ครั้งนี้อภัยให้ แต่ครั้งต่อไปจะฟ้องยัยชุบ ว่าแกไม่ไว้ใจเพื่อน"

จะมีสักกี่ครั้งเชียวที่เราจะรู้สึกตื้นตันจากคำพูดของใครสักคนหนึ่ง ไม่หวานหู ไม่ยกยอ แต่ทำไมมันทำให้ดีใจจนอกคับแน่นขนาดนี้ได้ก็ไม่รู้ (ไม่รู้จริงอ่ะ ว่าทำไมอกคับแน่น) และก่อนที่ฉันจะโผเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงเพื่อนสาวคนนี้ด้วยความพิศวาส ใครคนหนึ่งก็เคาะประตูมาจากนอกห้อง

ประตูค่อยๆ เปิดแง้มออกเหมือนคนเปิดเข้ามาเกรงใจหลังจากเจ้าของพื้นที่เอ่ยอนุญาต (แน่ละ ไม่ใช่ฉัน) และเมื่อเห็นหน้าคนที่โผล่เข้ามาชัดๆ ก็เกิดเหตุการณ์พบญาติขึ้น

"อ้าว...พี่เพชร!"

"เอ๊า...น้องก้อย!"

"เอ๊อ...รู้จักกันเหรอนี่!"

อันหลังนี้เป็นยัยสุที่ร่วมวงสนทนาปาร์ตี้ด้วย

"ทำไมพี่เพชรมานั่งอยู่นี่ได้คะ หรือจะมาเป็นอาจารย์ใหม่ในคณะก้อย"

สาวน้อยถามทำหน้าใสซื่อ ทั้งๆ ที่ดูก็รู้ว่าฉลาดพอ ช่างปากดีทั้งพี่ทั้งน้อง

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงอาจารย์คงต้องไปคุยกับคณะบดีเป็นการส่วนตัว จะเอาคนอย่างนี้มาเป็นอาจารย์ล้างวงการได้ไง" อาจารย์สุภาตอบแทนฉันด้วยการพยายามรักษาจรรยาบรรณในหน้าที่อย่างดีเยี่ยม

"พี่เป็นเพื่อนนัง...อ่า อาจารย์สุภาน่ะจ๊ะ นี่มาหามีอะไรปรึกษากันรึเปล่า...พี่ควรออกไปก่อนไหม" ฉันพยายามทำตัวดีมีมารยาททางสังคม ไม่ได้เกรงใจนังสุ แต่เห็นแก่นิสิตตาดำๆ

"อ๋อ...ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ อาจารย์สุภา เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของก้อย พอดีเตรียมเลือกวิชาลงทะเบียนเทอมหน้าไม่ถูกเลยว่าจะมาปรึกษาหน่อย"

ฉันเหล่มองสุภา ยัยคนอย่างนี้นี่มีนิสิตมาปรึกษาเรื่องเป็นการเป็นงานได้ด้วยเหรอ อนาคตน้องก้อยจะเป็นยังไงละนี่ หรืออนาคตของชาติต้องมาแปดเปื้อนอีกคนแล้ว

"ไม่ต้องมาทำมองชั้นด้วยสายตาอย่างนั้น กุลธิดารู้จักเพื่อนอาจารย์ด้วยเหรอ" อันหลังมันหันไปถามน้องก้อย รู้สึกชอบกลที่มันเรียกนิสิตด้วยชื่อจริงและเรียกตัวเองว่าอาจารย์

"อ๋อ...เมื่ออาทิตย์ก่อนพี่เพชรไปงานวันเกิดก้อยที่บ้านน่ะค่ะ แม่ก้อยกับแม่พี่เพชรเป็นเพื่อนกัน"

"อ๊ะ...เหรอ อย่างนั้นเหรอ" มันหรี่สายตามองฉันอย่างมีเลศนัย ยัยนี่รู้ทันแม่ฉันจะตาย นี่คงรู้สิว่าน้องก้อยมีพี่ชายอยู่คน

"แต่ถ้าให้พูดตรงๆ แม่กำลังเล่นจับคู่พี่เพชรให้พี่แทนมากกว่า..." น่ารักจริง น้องก้อย...ปากตรงกับใจอะไรอย่างนั้น

"พี่เพชร...สนพี่แทนมั๊ย?"

อ้าว...น้อง ไหงหันขวับมาถามฉันอย่างนั้น นังสุเลยทำตาเป็นประกาย นี่แกกำลังสนุกอยู่ใช่ไหม

"แหม...น้องก้อยค๊า...ถ้าพี่ตอบว่าไม่สนเลยจะเชื่อพี่ไหมล่ะ แล้วถ้าพี่ตอบว่าสนใจอยากเป็นพี่สะใภ้จนตัวสั่นแล้วก้อยจะว่าไง"

ฉันเลยพูดประชดออกไป สนน่ะสน แต่สนใจว่าทำไมหล่อๆ ถึงเป็นเกย์ต่างหาก

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ก้อยชอบพี่เพชรจัง"

นางสาวกุลธิดาของอาจารย์(นัง)สุภาเพื่อนฉันทำท่าหัวเราะงอหาย หรือน้องสาวจะเป็นพวก Yuri เกิดชอบผู้หญิงด้วยกันขึ้นมาอีกคน สนุกตายเลยบ้านนี้

"จริงๆ นะ ตอนเห็นในทีวี ในหนังสือว่าพี่เพชรดูร้ายๆ แรงๆ ไงไม่รู้ เจอตัวจริงนี่สะใจก้อยกว่าอีก พี่เพชรเป็นคนมันส์มากๆ ไม่ดูดัดจริตเก็บกด เหมือนสาวๆ อีกหลายๆ คนที่แม่เคยพามา น่าจะเอาพี่แทนอยู่ ก้อยยุส่งเลย มาเป็นพี่สะใภ้ก้อยเหอะ เผื่อโรคทางจิตของพี่แทนจะดีขึ้น"

น่านๆ ชัดเป๊ะ...นายแทนธรรม์เป็นโรคทางจิต! แหม...คันปากอยากซัก โรครักเพศเดียวกันหรือเปล่า ฉันว่าฉันไล่ยัยสุออกไปแล้วนั่งคุยกับน้อยก้อยน่าจะเวิร์คกว่า ปรึกษงปรึกษาอะไรไว้ค่อยคุยกันวันหลัง

"อาจารย์คิดว่า เรามาคุยเรื่องลงทะเบียนกันก่อนดีไหม แล้วไงค่อยไปคุยเรื่องพี่ชายกุลธิดาวันหลังดีกว่านะ" มันทำปากขมุบขมิบอ่านได้ว่า 'แกด้วย'

แกคงคิดว่ามันอาจมีอะไรในกอไผ่สินะ ไอ้กอที่ว่าต้องหากันหน่อย อย่างน้อยหากมีอะไรมันก็ไม่ใช่ฉันหรอกที่จะไปอยู่ในกอนั่น อาจจะเจอกระทาชายสองนายอยู่ในนั้นก็ได้ใครจะไปรู้

"แกไปรอชั้นที่ร้านเดิมข้างมอก่อนไป เดี๋ยวคุยกับลูกศิษย์จบชั้นตามแกไป" มันออกปากไล่

"ไม่เอาละ...กลับดีกว่า นี่จะห้าโมงแล้ว เดี๋ยวรถจะติดวายป่วง จะรีบไปร้านตัดเสื้อต่อ ไปลองชุดออกงานล้านแปดที่แม่บังคับหน่อย พอดีเจ๊เจ้าของร้านแกจะรีบกลับบ้านไปหาสามี"

เจ๊ที่ว่าก็กระทาเทียมคนที่เจอในงานผ้าไทย แม่ฉันเกิดติดใจฝีมือ ทาบทามมาเป็นช่างตัดเสื้อประจำบ้านเสียเลย

'น้องเพชรขา...รีบมาเถอะนะค๊า ริชชี่ทูนหัวของพี่เขาเพิ่งบินกลับมา เจ๊อยากเจ๊อ อยากเจอ'

ริชชี่เพิ่งบินกลับมา สามีพี่เป็นนกพันธุ์ใหม่หรือไงคะ

'เขายิ่งเป็นคนใจร้อนอยู่ เกิดโมโหรอพี่ไม่ไหวไปหาตัวเมียใหม่ขึ้นมาล่ะพี่จะทำยังไง จะไปหาอันใหม่ก็ลีลาคงไม่ถึงใจเหมือนอันนี้'

ฟังเจ๊แกโอดครวญทางโทรศัพท์ตอนนั่งรอสุภามาแล้วเห็นภาพ ทำไมต้องบรรยายถึงกึ๋นเปรียบเสมือนไปมุดมุ้งดูเองอย่างนั้นด้วยเล่า เจ๊ขา

"เพราะฉะนั้น ไว้เจอกันคราวหน้าย่ะ...ไม่อยากคุยกะแกละ พี่ไปละน้องก้อย โชคดีคงได้เจอกันอีก"

"ไว้ไปที่บ้านก้อยอีกสิคะ จะล๊อคคอพี่แทนไว้ให้" สาวน้อยรีบเสนอพานพี่ชายถวายฉัน จะพี่เอาไปทำแก้วอะไรละค๊า ใช้การไม่ได้อย่างนั้น

"ขอบใจนะ...แต่ปล่อยพี่ชายก้อยทิ้งไว้อย่างนั้นแหล่ะ เกิดคู่ขาแสดงอาการหึงหวงกรี๊ดแต๋วแตกใส่พี่ขึ้นมาแล้วพี่จะยุ่ง ช่วงนี้ยังไม่อยากตกเป็นข่าวฉาวสร้างรักร้าวให้ใคร...พี่ไปจริงๆ ละ"

แต่สาวก้อยขมวดคิ้ว ก่อนคว้าข้อมือฉันไว้อย่างรวดเร็ว ตกลงวันนี้เจ๊จะได้ไปหาสามีมั๊ยล่ะนี่

"ใครคู่ขาใคร พี่แทนเคยมีคู่ขาที่ไหน ทำไมไม่เห็นเคยรู้"

ใช่ว่าจะอยากไปเปิดโปงเรื่องของใคร แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ นี่ก็น้องสาวเขา อ๊ะ...เลยตามเลย

"ก็คุณพลไง เพื่อนสนิ๊ท สนิท ของพี่ชายก้อยน่ะ เขาแอบรักกันอยู่ เฮ้อ...ไม่เห็นกับตาไม่กล้าพูดนะนี่ ฟัดกันนัวเชียะ ในห้องทำงานด้วยนะ อู้ย...เร้าใจน่าดู"

"หา!"

โครม!

สามเสียงประสานกันดังลั่นห้องพักอาจารย์แทบแตก สองในนั้นเป็นเสียงร้องของก้อยและสุภา น้องก้อยตกใจไม่แปลก แต่ยัยสุภาที่ถึงกับหน้าถอดสีลุกขึ้นพรวดเก้าอี้ล้มนี่สิ แกเป็นอะไรเนี่ย?

***********************************************
<จบตอน 4>

เหมือนเดิม และเหมือนทุกที ต่อไปนี้เป็นการปล้น!