วันส่งท้ายปี 2554 (ตอนที่ 2) วันส่งท้ายปี 2554 ต้อนรับปีใหม่ นู๋เมี่ยงไปที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมยุวพุทธิกสมาคมแห่งประเทศไทย เพชรเกษมซอย 54 ค่ะ บล็อกนี้เป็นตอนที่ 2 ต่อจากตอนเดิมที่แล้วค่ะ ความเดิมต่อจากตอนที่แล้ว เสาร์ 31 ธันวาคม 2554 พักเที่ยง เดินออกจากห้องประชุมชั้น 4 จึงได้เห็นว่ามีผู้คนมาร่วมงานนี้ล้นออกไปถึงด้านนอก ซ้ำยังมีกระจัดกระจายอยู่ที่ชั้น 3 และชั้น 2 อีก ทางศูนย์ฯ ติดตั้งโทรทัศน์ถ่ายทอดสดบรรยากาศภายในห้องประชุมส่งไปยังชั้นอื่นๆ และเห็นว่ามีถ่ายทอดสดผ่านอินเตอร์เนตหน้าเวปของทางยุวพุทธฯ ด้วย กว่าจะไหลตามฝูงชนลงไปถึงพื้นที่ชั้นล่างได้ก็ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ เดิน นู๋เมี่ยงสังเกตว่าอาคาร 4 ชั้นหลังนี้คงเป็นอาคารปฏิบัติธรรม มีลิฟท์ให้บริการเพียงตัวเดียว และมีทางขึ้น-ลงบันไดเพียงด้านเดียวเช่นกัน ถ้าเกิดเรื่องฉุกเฉิน ในวันที่ผู้คนล้นหลามนับพันคนแบบนี้ นู๋เมี่ยงว่ามันเป็นจุดเสี่ยงของอาคารสถานที่ทีเดียว ตะแรกเมื่อลงทะเบียนร่วมงานตอนเช้า ทางเจ้าหน้าที่ศูนย์ฯ ได้แจกคูปองสำหรับแลกอาหาร แต่ตอนนี้ประกาศว่าไม่จำเป็นต้องยื่นคูปองแล้ว เพราะเจ้าภาพมีมาก เพียงพอต่อจำนวนผู้มาร่วมงานวันนี้ ได้ยินว่ามีเจ้าภาพนำอาหารมาเลี้ยงกว่า 40 ราย (หรือมากกว่า) ซึ่งตักให้ชนิดที่เรียกว่าเต็มอิ่ม กล่าวคือ รับอาหารจากชั้นแล้ว ไม่ต้องไปแผงไหนต่อกันละ สารพัดจะก๋วยเตี๋ยว ข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู ลูกชิ้นปิ้ง ทอดมัน ข้าวแกง ฯลฯ หลากหลายให้เลือกจริงๆ เจ้าภาพแสนจะน่ารัก แม้ผู้คนจะมาก แต่ยิ้มสู้ตลอด ใกล้ถึงเวลาบ่ายโมง นู๋เมี่ยงเดินกลับไปขึ้นตึก เห็นเขามีหนังสือและสินค้า (กระเป๋า เสื้อผ้า)จากมูลนิธิมายาโคตรมีมาจัดจำหน่ายด้วย เพราะช่วงบ่ายนี้พระอาจารย์มิตซูโอะ จะเข้ามาบรรยายธรรม แสดงธรรมช่วงที่ 2 บ่ายโมง เมื่อพระอาจารย์ขึ้นสู่ธรรมมาสแล้ว ก็อาราธนาพระอาจารย์แสดงธรรม ถึงแม้พระอาจารย์เป็นชาวญี่ปุ่น สำเนียงก็จะเพี้ยนไปบ้าง แต่ท่านพูดภาษาไทยได้ดี จึงไม่มีอุปสรรคด้านการสื่อสาร อาจมีบ้างที่นู๋เมี่ยงต้องตะแคงหูฟัง จับคำของท่าน อาจเป็นเพราะยังไม่คุ้นกับสำเนียงท่านดีนัก พระอาจารย์เริ่มต้นพูดถึง “ความสุข” เมื่อทบทวนดูชีวิตของเรา ความสุขที่เราต้องการจริงๆ นั้นมันอยู่ที่ไหน? คนมีปัญหาเหมือนกัน แต่ว่าเป็นทุกข์ไม่เท่ากัน เราเป็นทุกข์เพราะเราไม่เข้าใจตัวเอง ทางออกก็คือ ให้เข้าใจตัวเองตามความเป็นจริง ท่านให้พิจารณาความตายทุกขณะหายใจด้วยปัญญา ยึดอดีต ก็ให้ปล่อยวาง เพราะอุปาทาน - การยึดมั่นถือมั่นในอดีต (เหตุการณ์)ที่ผ่านพ้นไปแล้ว จะทำให้กลายเป็นโรคซึมเศร้า พระมิตซูโอะ คเวสโกท่านเป็นศิษย์ของหลวงพ่อชา ซึ่งท่านให้พิจารณาร่างกายของเราว่าเปรียบเหมือนแก้วน้ำ แตกสลายง่าย ทำความรู้สึกว่า “แตกแล้ว ๆ” ถอนความยึดมั่นถือมั่น (พระมิตซูโอะยกถ้วยชาขึ้นมาประกอบการอธิบาย) แต่เมื่อมันยังไม่แตก ก็ให้ใช้มันให้เป็นประโยชน์มากที่สุด อาศัย “มรณานุสติ” เห็นว่าร่างกายของเรานี้เหมือนสิ่งปฏิกูล ซากศพ ประกอบด้วยธาตุดิน-น้ำ-ลม-ไฟ ตายไปเมื่อไหร่ก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่แปลก ปกติอายุของคนเราก็ไม่เกิน 100 ปี เช่นนี้แล้วเราต้องปฏิบัติตนอย่างไร? ให้เรามีเมตตามีความรักต่อตนเอง ธรรมชาติของจิตทุกคนเป็นประภัสสร เป็นความสงบ ให้คิดดี คิดถูก ให้ความสำคัญกับปัจจุบัน ให้คิดว่าอดีตมันผ่านไปแล้ว อนาคตก็อย่าไปกังวล กรรมเก่าคืออะไร? ร่างกายของเรานี้ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เกิดมาจากพ่อแม่ เหล่านี้แหละคือกรรมเก่า แม้แต่ “โลก” ใบนี้ก็เป็นกรรมเก่า และสุดท้ายท่านสอนให้ระวังเรื่อง “ขยะทางจิตใจ” เช่น น้อยใจ ขี้เกียจ ขี้กลัว อิจฉาริษยา ขี้โกรธ ขี้โมโห ขี้เหนียว ฯ ว่าอย่าเก็บขยะเหล่านี้ไว้ให้กลายเป็นมโนกรรม วจีกรรม กายกรรม แล้วทิ้งท้ายว่า “อดได้ ทนได้ รอได้ ด้วยใจดี” จบธรรมเทศนาของพระมิตซูโอะแล้ว สาธุชนจำนวนมากได้ยืนต่อแถวยาวเพื่อถวายปัจจัยท่าน หลังจากท่านกลับไปแล้ว ก็ถึงเวลาปฏิบัติธรรมด้วยการเดินจงกรม นั่งสมาธิ อย่างละครึ่งชั่วโมง วิทยากรสาธิตการเดินจงกรม 2 ระยะคือ ยกหนอ เหยียบหนอ ต่อจากนั้นก็ลุกขึ้นทำพร้อมกัน เนื่องจากผู้คนเนืองแน่น เวลาเดินก็จะรู้สึกเกร็งๆ กว่าจะก้าวขาไปข้างหน้าแต่ละก้าว มันอืดดดดด... ขาเขย่งยกขึ้นข้างเดียว เพื่อรอจังหวะเหยียบพื้น จนร่างกายมันขาดสมดุล ทำท่าจะล้มเซคะมำไปข้างหน้า อาศัยว่าความที่เรายังสาวอยู่ เคยฝึกโยคะมาก่อนบ้าง มันเลยพอพยุงน้ำหนักตัวไว้ได้ ถ้าล้มเซไปชนคนข้างหน้าหรือข้างๆ หล่ะ ยุ่งเชียว จบจากการนั่งสมาธิ เจ้าหน้าที่ก็ประกาศให้เป็นเวลาหยุดพักทานอาหารเย็น อ๊ะ! กินอีกแล้วรึ เพิ่งจะ 4 โมงเย็นเอง อาหารกลางวันยังอืดอยู่เต็มท้องเลย แต่ก็ควรลงไปทานเสียหน่อย เพราะโปรแกรมหลังจากนั้นจะมีอย่างต่อเนื่อง ..... บันทึกจากภาพความทรงจำและสมุดโน้ต 5 มกราคม 2555   Create Date : 09 มกราคม 2555 2 comments Last Update : 9 มกราคม 2555 23:58:28 น. Counter : 826 Pageviews. Share Tweet

ตามมาฟัง (อ่าน) ธรรมบรรยาย จากเพื่อนอีกต่อนึง แต่ถ้าให้ปฏิบัติด้วย คนเยอะอย่างนี้ เราคงทำใจนิ่งๆ ได้ยากนะ   โดย: นัทธ์ 10 มกราคม 2555 7:12:15 น.

เห็นด้วยกับ คุณนัทธ์ ตอนที่ไปฝึกที่หาดใหญ่โชคดีที่สถานปฏิบัติธรรมยังไม่เป็นที่รู้จักกันมากนัก มีโอกาสได้ฝึกเดี่ยวมีพี่เลี้ยงเป็นฆาราวาสหนึ่ง พระหนึ่ง วันเดียวรู้เรื่องเลย ยิ่งผานด่านด้วยแล้วยิ่งสดใสตาสว่างมากขึ้นทันตา นู๋เมี่ยงบรรบายแล้วเห็นผู้ฅนมากมายน่าเลื่อมใสครับ..สาธุ   โดย: charn32vi IP: 110.168.166.172 11 มกราคม 2555 21:56:31 น.