อยากให้โลก...หมุนช้าลง...อีกสักนิดก็ยังดี ฉันเป็นคนที่ในร้อน...ทำอะไรเร็ว อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากทำอะไรก็ต้องให้ได้ ทุกอย่างรอบๆ ตัวดูรวดเร็ว เร็วเสียจนคนรอบๆ ตัวพากันอิดหนาระอาใจ เพราะดูจะกลายเป็นว่าเราทำอะไรเหมือนเอาตามแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ ฉันเคยคิดว่าคนที่ทำอะไรได้รวดเร็ว เป็นคนที่เก่ง...มีความสามารถในการจัดการ และการตัดสินใจที่ดีมากกว่าผู้อื่น ฉันจึงสนุกไปกับการทำให้ชีวิตเร่งรีบและดูยุ่งเหยิงตลอดเวลา แต่วันนี้...ฉันคิดว่ามันไม่จริงเสมอไป ชีวิตที่เร่งรีบ และ ร้อนรน ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อย...มากเกินกว่าความเป็นจริง การที่เราเดินผ่านสิ่งต่างๆ ด้วยความรวดเร็ว จะทำให้เราไม่มีโอกาสได้พิจารณาดูสิ่งรอบๆ ตัว ไม่มีโอกาสได้ซึมซับความรู้สึกโดยรอบ ไม่มีโอกาสสัมผัสสิ่งรอบตัวอย่างลึกซึ้ง การเดินทางที่ช้าลง... ทำให้เราสามารถรับรู้ได้ถึงกระแสจากสรรพสิ่งรอบตัว ที่พยายามส่งผ่านเพื่อบอกเล่าเรื่องราวแก่เรา... วันนี้ฉันจึงอยากเดินช้าให้มากที่สุด ช้าลงๆ ช้าให้มากพอ... มากเท่าที่จะได้ซึมซับสัมผัสต่อสิ่งต่างๆ ในโลกใบนี้ได้อย่างสึกซึ้ง...จริงๆ ได้มีเวลามอง พินิจพิเคราะห์ก้อนกรวดก้อนหิน...ตามรายทางพื้นถนนหนทาง ได้มีโอกาสสำรวจเส้นสายลวดลายของดอกไม้ใบหญ้า ได้ใช้เวลาสูดกลิ่นไอของดิน...เมื่อหลังฝนตก ได้มองไปรอบๆ ตัวตามแต่ใจต้องการ ไม่ต้องมีกรอบของเวลามาเป็นตัวปิดกั้น แม้อาจจะทำให้เรามีโอกาสได้ไปสถานที่ต่างๆ น้อยลง แท้จริงแล้วเราจะได้พบเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวมากขึ้น สิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ เมื่อเราเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว สิ่งที่เราไม่สามารถซึมซับได้ ถ้าเราไม่ให้เปิดใจให้เวลา สิ่งที่เราไม่สามารถเข้าใจได้ ถ้าเราไม่สัมผัสรายละเอียดให้ครบถ้วน ...เพียงแต่เราให้เวลากับสิ่งรอบตัวให้มากขึ้น เดินผ่านให้ช้าลง...เพื่อจมจ่อมลงสู่รากเหง้าของสรรพสิ่ง จะทำให้เราเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ และเข้าถึงได้อย่างแท้จริง... ...ถึงความหมายของโลกใบนี้... ความละเอียดอ่อน จะเกิดขึ้นได้เมื่อเราให้เวลาในการเรียนรู้ เมื่อก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่มั่นใจ ทุกย่างก้าวจะมั่นคง ไม่สั่นไหวโลเล มีการใช้พลังงานได้อย่างสมบูรณ์...พอเพียง ...ดุลยภาพแห่งความสมดุลย์... ฉันไม่อยากรู้สึกว่าเหนื่อยเกินไปอีกแล้ว...   Create Date : 21 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:21:59 น. Counter : 608 Pageviews.   0 comment Share Tweet

รัก....แบบไหน ที่ใจต้องการ รัก....แบบไหน ที่ใจต้องการ เพราะรักในแบบของใคร ก็เป็นแบบของมันไม่มีแบบแผนตายตัว อย่าฝืนใจรัก...ถ้ามันไม่ใช่ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคบใครสักคนเพียง เพราะอยากจะมีใครสักคน อย่าเปลี่ยนตัวเองเพียงเพื่อให้เขามารัก เพราะจะทำได้ไม่นาน วันหนึ่งคุณจะรู้สึกเหนื่อยเพราะความรักที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่าหลงในรสชาติของความรักเสียจนลืมชีวิตประจำวันของตัวเอง หรือสูญเสียความเป็นส่วนตัว คนที่พร้อมจะอยู่กับคุณโดยที่คุณไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตเลย คนที่พร้อมจะเดินหน้าเมื่อคุณเดินหน้า คนที่พร้อมจะถอยหลังไปกับคุณ คนที่ไม่ยอมให้คุณเดินตามหลัง ขอเพียงเดินเคียงข้างกัน คนที่ไม่บังคับให้คุณทำอะไรในแบบที่คุณไม่ชอบ คนที่ไว้ใจ ให้อภัย ให้โอกาส ซื่อสัตย์ และให้เกียรติคุณ ...นั่นแหล่ะ คือคนที่รักคุณจริง..... จงถนอมคนเหล่านี้ไว้ อย่าปล่อยให้เขาไปจากคุณ.. เพราะคุณจะเสียใจ......หากเขาเปลี่ยนไปหยิบยื่นความโชคดีที่ควรจะเป็นของคุณไปให้คนอื่น คนที่รักคนที่เปลือกนอกมีอยู่เยอะเหลือเกิน ชีวิตคนคนหนึ่งจะมีคนที่รักคุณจริงผ่านมาสักกี่คน ใครที่บอกว่ารักคุณ แล้วพยายามจะเปลี่ยนคุณ ดึงคุณให้เดินตามทางของเขา เขาไม่ได้รักคุณจริงหรอก...เขารักตัวเอง จงเชื่อในพรหมลิขิต จงเชื่อในเหตุการณ์ที่นำพาความรักมาให้ อย่าบอกว่าไม่รัก ถ้าไม่สามารถสบตาเขาอย่างบริสุทธิ์ใจได้ อย่าบอกว่ารัก..ถ้าคุณไม่รู้สึกวูบวาบเวลาอยู่ใกล้ๆ อย่าบอกว่าไม่คิดถึง..ถ้าหัวใจไม่อาจลืม อย่าบอกว่าคิดถึง ถ้าเพิ่งจากกันไม่ถึง 1 นาที อย่าปล่อยให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราหลุดลอยไป ลองคุยกันมากขึ้น รับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วยใจ จะทำให้เรารู้ว่าเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้รู้จักความรัก อย่าปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งมีน้ำตา ทั้ง ๆ ที่อีกคนหนึ่งกำลังดีใจ อย่าปล่อยให้ใครอีกคนหนึ่งยิ้ม ทั้ง ๆ ที่อีกคนหนึ่งกำลังร้องไห้ อย่าปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งพูด ทั้ง ๆ ที่อีกคนหนึ่งไม่ต้องการฟัง ความรักต้องมาจากความรู้สึกของคนสองคน.. อย่าให้ใครคนใดคนหนึ่งหยิบยื่น แต่อีกคนหนึ่งไม่ต้องการ ความรักเป็นเพียงสายใยบาง ๆ ที่มันถูกหล่อหลอมขึ้นจากความรู้สึกต่าง ๆ ทั้งความอาทร ห่วงใย ห่วงหา คิดถึง ความอดทนจะทำให้อุปสรรคต่าง ๆ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ความพยายามจะทำให้เราสองคนยังคงอยู่ ความไว้ใจจะทำให้ความรักของเราแข็งแกร่ง ความซื่อสัตย์จะทำให้ความรักของเรามั่นคง ความเสมอต้นเสมอปลายจะทำให้ความรักของเราสวยงาม และสุดท้ายความรักก็จะก่อตัวขึ้นเป็นความผูกพัน สิ่งเหล่านี้จะทำให้สายใยบาง ๆ ของความรักกลายเป็นเชือกเส้นหนาที่ผูกคนสองคนไว้ด้วยกัน มันจะเป็นเชือกที่มัดเราไว้ด้วยกัน เป็นเชือกที่ทำให้เราไม่อึดอัด เราจะไม่ดิ้นรนที่จะพยายามหลุดออกจากเชือกเส้นนี้ เมื่อได้เจอความรักที่ดีแล้ว จงทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว อย่าปล่อยให้เขาโดดเดี่ยว อย่าปล่อยให้เขาเดียวดาย คิดถึงสิ่งดีๆ ที่เราเคยมีกัน อย่าลืมวันแรก ๆ ที่เรารู้สึกกับคน ๆ นี้ เขาเป็นคนดีที่สุดแล้วสำหรับเรา พยายามรักษาเขาไว้ เพราะเมื่อเขาหลุดลอยไปแล้ว เราจะไม่สามารถเรียกความรู้สึกต่าง ๆ กลับมาได้อีก เหมือนเวลาที่ไม่สามารถย้อนเดินกลับ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เพราะอดีตแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว อย่าทิ้งหัวใจของคุณไว้กับอดีต อย่าคิดว่าไม่มีพรุ่งนี้ ทุกชีวิตยังมีความหวังอยู่เสมอ จงปล่อยให้ชีวิตดำเนินต่อไป.. หากแต่อย่าลืมบทเรียนของเมื่อวาน อย่าคิดว่าอดีตไม่มีวันหวนคืน วันหนึ่งถ้าชีวิตหวนคืนมาสู่ทางสายเก่า.. ที่เคยทำให้คุณมีความสุขระหว่างเดินทางในแต่ละก้าว.. จงสำรวจจิตใจให้ถ่องแท้ ถ้ามองเห็นสิ่งดีๆ มากกว่าสิ่งร้ายๆ ที่เคยพานพบ ก็จงอย่าเดินเลี่ยงมันไปอีก... เพราะน้อยนักที่ถนนสายเดิมยังคงสภาพเดิมเพื่อรอให้คุณเดินย้อนกลับมา.. ลองเดินต่อไปสิ..บางทีคุณอาจจะเจอจุดหมายที่คุณค้นหามาตลอดชีวิต ในเส้นทางที่คุณเคยเดินเลี่ยงมันไปก็ได้... หากแต่เส้นทางสายเดิมมีแต่ความทรงจำที่โหดร้าย จนจิตใจไม่อาจลบรอยบาดแผลที่ฝังรากทิ้งรอยไว้ ก็จงเดินเลี่ยงไปให้พ้น อย่ายึดติดเพียงกับความรู้สึกดีๆ ที่เคยมี แม้จะเคยดีเพียงใดก็ตาม เหมือนอวัยวะในร่างกาย แม้จะสำคัญ แต่เมื่อมีเนื้อร้าย...ก็ต้องทำใจ ตัดมันทิ้งไป มิเช่นนั้น...เนื้อร้าย จะทำลายตัวเราเอง นำ FWM มาฝากค่ะ เก่าๆทั้งน้านนน   Create Date : 11 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:21:05 น. Counter : 665 Pageviews.   0 comment Share Tweet

กล้าไหมที่จะ...รัก...อีกครั้ง? ฉันว่าบนโลกใบนี้ มีคนอกหักมากกว่าคนสมหวังเสียอีก หนึ่งช่วงเวลา...มีทั้งคนสมหวังและผิดหวัง คนที่ผิดหวังวันนี้อาจจสมหวังในวันหน้า คนที่สมหวังวันนี้ก็อาจอกหักหรือช้ำใจในวันหน้าเช่นกัน แต่ฉันเชื่อว่าคนอกหักมีมากกว่า... นั่นไม่ใช่ประเด็นที่สนใจในวันนี้... ฉันก็เพิ่งผ่านช่วงเวลาของใจช้ำๆ มาไม่นานนี้เอง ช่วงอกหัก...มันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา เจ็บมากเจ็บน้อยแล้วแต่ความรู้สึกและนิสัยส่วนบุุคคล อันนี้เป็นเรื่องส่วนบุคคล ปัญหาก็คือ... ไม่ว่าเราจะเจ็บอีกสักกี่ครั้ง หรือ ผ่านความเจ็บปวดมาหนักหน่วงแค่ไหน ความจริงๆก็คือ...ก้นบึงของหัวใจ เราต่างก็ปรารถนาจะมีรักใหม่อีกครั้งเสมอ ไม่ว่าเราจะปฏิเสธตัวเองอย่างไร ท้ายที่สุดเราก็มักห้ามใจตัวเองไม่ได้ เพียงแต่จะแสดงออกมาแค่ไหนเท่านั้นเอง ดังนั้น...จึงความขัดแย้งในตัวเองโดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัว ใจหนึ่งอยากมีรัก ใจหนึ่งก็กลัวความเจ็บปวดเมื่อรักไม่สมหวัง ตรงนี้แหละ...ที่เป็นกุญแจสำคัญ เพราะเราเองนี่แหละ...ที่มักทำให้ความรักพังอย่างไม่เป็นท่า เพราะความงี่เง่าของตัวเอง ฉันเองก็อยากมีรักครั้งใหม่ ตาก็สอดส่ายมองหา เปิดหัวใจ...ทำตัวเสมือนเสาสัญญาณเรด้า พอมีใครผ่านเข้ามา...ก็ส่งซิกเนลด้วยความแรงสูงสุด แต่พอเขาเดินเข้ามา ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำตัวเป็นเจ้าหน้าที่กรมสอบสวนพิเศษ นั่งติ...นั่งวิจารณ์ ขุดๆๆๆ ในแง่ไม่ดีที่จะทำให้เขาไม่เป็นที่หมายปองต้องใจตัวอีกต่อไป หรือไม่ก็สร้างกำแพงแบบเร่งด่วนขึ้นซะเฉยๆ เฮ้อ...ตรูหนอตรู เป็นอะไรไปหนอ อยากรักก็อยาก แต่ปอดเนี่ยแหกไปแล้วไม่รู้กี่เมตร ตาดำพลิกกลับไปข้างหลังตั้งไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ อยากจะควักหัวใจดวงน้อยๆ ในอกข้างซ้ายออกมา แล้วยันด้วยฝ่าเท้าเบาซักป๊าบ โทษฐานที่เอาใจยากจริงจริ๊งงงง เออ...หรือว่าเป็นที่อายุ คุณ...คิดเหมือนฉันไหมคะ ไม่นะ...ฉันยังไม่แก่ซะหน่อย พุทธโธ พุทธโธ ยุบหนอ พองหนอง พองไม่ยุบแล้วหนอ อ้าว...อ้วนอีกด้วยหรือนี่ โอย...จบกัน -_-' เด๋วขอตัว...ไปฉีด Botox ลบรอยตีนกาก่อนนะ เอ่อ...ฉีด Carboxy ด้วยอีกซักหน่อย ไหนๆ ก็ต้องเจ็บแล้ว ชิ...ไม่ต้องมีใคร ฉันก็สวยได้ย่ะ ไม่ง้อเฟ้ย ว่าแต่ว่า...ฉันจะขึ้นคานไหมเนี่ย (เอาไงดีฟะตรู รู้สึกเริ่มสับสนในอารมณ์ขึ้นทุกทีแล้ว 555+)   Create Date : 05 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:20:19 น. Counter : 622 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ในเงาของความรัก มักจะมีความเหงาซ่อนอยู่เสมอ... ทุกๆ เรื่องราวรอบตัว ไม่ว่าจะบอกเล่าผ่านตัวอักษร ภาพ หรือ เสียง ล้วนแล้วแต่หนีไม่พ้นเรื่องราวของ 2 สิ่ง ที่มีมากมายพอๆ กัน นั่นคือ ความรัก และ ความเหงา จะว่าไปแล้วสองสิ่งนี้เสมือนฝาแฝดที่อยู่ด้วยกันเสมอ ไปด้วยกันในทุกที่ ทุกเวลา เพียงแต่ว่า ณ เวลานี้ หากด้านใดที่เป็นแสง อีกด้านก็จะเป็นเงาของกันและกันเสมอ มีเพียงเวลาเดียวเท่านั้นที่เหงากับรักจะมากอดคออยู่ด้วยกันได้ ก็เมื่อรักไม่สมหวังนั่นเอง แต่คงไม่มีใครปฎิเสธว่าอยากรู้สึกเหงามากกว่า หมื่นแสนล้านเรื่องราวบนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ ถือกำเนิดจากความรู้สึกต่อความต้องการเพียงอย่างเดียว นั่นคือ รัก เมื่อใดไร้รัก ความเหงา ซึ่งเปรียบเสมือนความมืดมิดที่คืบคลานเข้ามาเกาะกุมหัวจิตหัวใจ ก่อเกิดความรู้สึกอ้างว้าง เดียวดาย เฝ้าเพียรแต่จะหาสิ่งมาเติมเต็ม เพียงเพื่อจะทำให้ความเหงาจางหายไปบ้าง แม้เพียงสักน้อยนิด... น่าแปลกที่ความเหงาเกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลา ไม่เว้นแม้กระทั้งขณะที่ยืนอยู่ทางกลางผู้คนมากมาย หรือแม้แต่กระทั้งอยู่เคียงข้างเพื่อนสนิทหรือคนรัก อาจเพียงเสี้ยววินาที...เพลงหนึ่งเพลง หนึ่งบรรยากาศ ก็สามารถฉุดดึงอารมณ์ให้จมจ่อมลงสู่ก้นบึงของความมืดดำ ตกลงสู่ภายใต้ตะกอนของความหวั่นไหวและเปราะบางภายใจจิตใจ อย่างไม่สามารถควบคุมและต้านทานได้ หลายครั้งที่ร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล หลายครั้งที่ทอดอาลัย ไร้เรี่ยวแรง ทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย หลายครั้งที่อยากหลบหน้าผู้คน ทั้งๆ ที่รอบตัวก็เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายให้สะสาง หลายครั้งที่ตื่นมาด้วยความหม่นหมอง ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านคืนแห่งความสนุกสนานแบบสุดเหวี่ยง หลายครั้งที่ต้องยิ้ม ทั้งๆ ที่ร้องไห้อยู่ในใจ เราต่างรู้อยู่แก่ใจ.... ทั้งๆ ที่เราไม่ได้มีปัญหาใดๆ ทำไม... บางครั้งความเหงาเข้ามาจู่โจมเราได้อย่างรุนแรงเจ็บปวดมากกว่าความรักเสียอีก ...มนุษย์อย่างฉันและคุณ รวมทั้งใครๆ บนโลก ต่างก็ยึดติดกับ คำ...อารมณ์ ความรู้สึกที่ไม่มีอยู่จริง เราปั้นแต่งขึ้นมาด้วยใจเราเอง รู้ทั้งรู้...แต่ก็วิ่งตาม "ใจ" ดวงน้อยๆ ด้วงนี้ไม่เคยทัน แต่บน...ความเหงา...เหล่านี้ คุณรู้ตัวหรือไม่... เรามีความสุขปนอยู่ด้วยเสมอ เพียงแค่เปิดใจยอมรับอีกความรู้สึกหนึ่งเข้ามา ยอมรับว่ายังมีเขา...ความสุข...อยู่ด้วย แม้จะเป็นความสุขบนความทรมานก็ตาม บ่อยครั้งที่เรามักจะเห็นข้อความเหล่านี้ " เมื่อเหงา...น้ำตาก็พาลจะไหล ร้องไห้เถอะนะ เจ้าน้ำตา ไหลออกมาจนกว่าเจ้าจะพอใจ แล้วเมื่อนั้น...เราก็มาเป็นเพื่อนกัน เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่มีใครกอด...ก็จงกอดตัวเอง ไม่มีใครรัก...ก็จงรักตัวเอง อย่างน้อยที่สุด...ฉันจะยังมีเพื่อนที่อยู่กับฉันตลอดไป นั่นก็คือเธอ...ความเหงา...นั่นเอง" วันนี้...ฉันก็รู้สึกเหงาเหมือนเคย จะว่าไปฉันก็เหงาทุกวัน แต่จะมากหรือน้อยเท่านั้นเอง มันเกิดขึ้นได้ง่ายมากๆ วันวารยิ่งผ่านไป...กลายเป็นสะสมความเหงาทบเท่าทวีคูณ การเป็นผู้ใหญ่มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ฉันปฏิเสธเธอไม่ได้...เธอมาอย่างไม่ได้เชื้อเชิญและไม่เคยได้รับคำอนุญาตให้อยู่ถาวร แต่เธอก็ทำ... วันนี้...ฉันจึงขอทำอะไรซ้ำๆ กับคนอื่นๆ บนโลกใบนี้อีกซักครั้ง "วันนี้ฉันเหงา เหงามาก...น้ำตาก็พาลจะไหลซะให้ได้ อยากร้องไห้ อยากให้น้ำตาไหลออกมาจนกว่าใจจะหยุดคร่ำครวญ แล้วเมื่อนั้น...เราก็มาเป็นเพื่อนกัน ฉันจะให้เธอมาเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เราจะเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เมื่อไม่มีใครกอดเรา...ก็จงกอดตัวเอง เมื่อไม่มีใครรักเรา...ก็จงรักตัวเอง อย่างน้อยที่สุด...ฉันจะยังมีเพื่อนที่อยู่กับฉันตลอดไป นั่นก็คือเธอ...ความเหงา...นั่นเอง" คุณล่ะ...วันนี้คุณเหงาแล้วหรือยัง ปล.เริ่มเขียนจากอารมณ์จริงๆ แต่เขียนไปเขียนมาริ่มปนกับอารมณ์ขีดเขียน มันเลยดูยืดไปหน่อยนะคะ อยากให้ทุกๆ คนหัดที่จะบันทึกอารมณ์ของตัวเองไม่ว่าจะในรูปแบบไหน เพราะเมื่อคุณกลับมาอ่านอีกครั้ง คุณจะรู้สึกถึง...อะไรสักอย่าง เกี่ยวกับตัวคุณ อาจจะแบบว่า...ทำไปได้ไงวะ, โอ้โห...ฉันเซ้นส์ขนาดนี้เลยหรือ, ไม่น่าเชื่อเราจะโรแมนซ์ได้ขนาดนี้ หรือว่าอาจจะเหวอไปเลย อิชั้นก็เป็นบ่อยๆ ค่ะ แต่ไม่ขอบอกนะว่าเป็นเบบไหน   Create Date : 05 กันยายน 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:20:04 น. Counter : 760 Pageviews.   2 comment Share Tweet

วิธีแก้อาการงอน FWM เก่าๆ ที่กลับมาอ่านทีไรก็ยังอมยิ้มทุกครั้ง ถ้าไม่รักกัน เขาก็ไม่งอนกันหรอก... ยิ่งรักมาก ยิ่งงอนมาก... ว่าไหมคะ... โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณสุภาพสตรีทั้งหลาย เป็นโรคระบาดที่ร้ายแรง ติดต่ออย่างรวดเร็วขยายตัวเป็นวงกว้างในแนวราบ ยังไม่พบวัคซีน หรือยารักษา ผู้ป่วยมีอาการหน้างอ และบาง รายที่อาหารหนักจะมีอาการหน้าดำ แทรกซ้อนด้วย หูแข็ง ฟังอะไร ขัดหูขัดใจไปหมด ตาขวาง น้ำลายไหลเล็กน้อยพองาม ยังไม่พบหลักฐานที่แน่นอน ว่าผู้ใดนำเชื้อมาปล่อย โรคนี้ส่งผลให้อุณหภูมิร่างกายสูง มือไม้สั่น ผู้ป่วยที่อาการหนักอาจถึงขั้นชักดิ้นชักงอ การปฐมพยาบาลเบื้องต้น ควรสังเกตอาการผู้ป่วย ว่างอนอยู่ในระดับไหน ถ้างอนน้อยๆ ให้รีบง้อ ผู้พบเห็นทั่วไปควรเอาใจใส่ต่อผู้ที่ติดเชื้อในระยะเริ่มแรก จะทำให้อาการไม่ลุกลาม และสามารถรักษาหายได้ สำหรับผู้ป่วยที่อาการหนัก ผู้ง้อ ควรได้รับการฝึกสอนและเป็นผู้ชำนาญการง้อเป็นพิเศษ เพราะผู้ป่วยจิตใจอ่อนแอ เปราะบางแตกหักง่าย ต้องการความเอาใจใส่ หลังได้รับการรักษาผู้ป่วยที่หายแล้ว ยังสามารถอาการกำเริบได้ทุกเวลา ผู้ใกล้ชิดต้องให้ความรักและความเข้าใจ หากความรักและความเข้าใจลดน้อยลงเมื่อไหร่ อาการงอนจะกำเริบ หมายเหตุ พบมากในกลุ่มคนที่มีความสวย และความน่ารัก สำหรับผู้ไม่สวยและไม่น่ารัก จะเรียกอาการเดียวกันนี้ว่า น่าเบื่อ น่ารำคาญ จะปล่อยไปตามยถากรรม ไม่มีการปฐมพยาบาลใดๆ ทั้งสิ้น จนกว่าอาการจะหายหรือตายไปเอง...   Create Date : 23 สิงหาคม 2552     Last Update : 10 กันยายน 2554 15:42:12 น. Counter : 648 Pageviews.   3 comment Share Tweet

• Women biker's diary
• เพลงไทย...ไม่ล้าสมัย
• Traveling around the WORLD
• หลากเพลง...หลายเมโลดี้
• เสื้อกาวน์สีขาว...ว่าด้วยเรื่องสุขภาพและเรื่องราวหลังโรงพยาบาล
• ร่องรอย...ของชีวิตและความรัก
• การเมือง...เรื่องของเราทุกคน
• My diary
• บลาๆๆ...อยากบอกอยากเล่า
• เที่ยวละไม...ไทยแลนด์
• อ่านนิยาย ดูหนัง ดูละคร...สะท้อนตัวตน
• สองมือ ลากกระเป๋า สองเท้า ก้าวสู่ ... Great Britain
• ร้อยเรียง เรื่องราว ... เกี่ยวกับ พ่อ ของประเทศไทย
• สเหน่ห์ปลายจวัก...
• การแพทย์...กับความสวยความงาม
• เทคนิคการขับขี่และการดูแลมอเตอร์ไซด์
• เหตุการณ์น้ำท่วม...ประเทศไทย และว่าด้วยเรื่อง...ภัยพิบัติ
• ออกสื่อ ^^
• ป่วนชวนปั่น
• วิทยาศาสตร์การแพทย์
• หนังสือที่ฉันอ่าน
• ชนใดไม่มีดนตรีกาล ... ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดแต่อย่างใด

• kangchenjunga
• venroute
• f18hornet
• dnt_mocyc
• Draco
• Mr.Submarine
• Mr. Poomkrai
• มีนมอส
• yozzy
• PaNok@WanDeRer
• koonae
• Dr.Manta
• รำเพย
• กึ่งยิงกึ่งผ่าน
• เช้านี้ยังมีเธอ
• กาแฟสอง
• นายอึเหม็น
• สดายุ...
• Molly_Nanny
• Paradijs
• สุธน หิญ
• maistyle
• digital_ok
• jetsada.999
• จ้อย..ยย
• Jeban
• itoursab
• จอมเยอะเล่า
• ongchai_maewmong
• ข้ามขอบฟ้า
• tucarryon
• Webmaster - BlogGang

• บล็อคฝาแฝด..เรื่องราวเดียวกันนี้ คือ women biker's diary ในอีกรูปแบบค่ะ
• BlogGang.com