ความเงียบที่ไม่เคยเงียบ
คิดถึงครั้งที่ยังเยาว์วัยกว่านี้ เสียงเพลงเคยเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ ทุกเวลาต้องมีเสียงเพลงขับกล่อมเพื่อคอยประคับประคองอารมณ์อยู่เสมอ แต่ในวันนี้เรากลับต้องการความเงียบมากขึ้น ใช้ความเงียบเพื่อกล่อมให้ความคิดที่พลุกพล่านในหัว เข้าสู่อารมณ์สงบนิ่ง กลายเป็นว่าเสียงเพลงที่ไม่ถูกจริตกลับจะยิ่งกวนตะกอนแห่งความคิดในห้วงคำนึงให้ขุ่นข้นขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม
เมื่ออารมณ์ไม่ดี แต่ก่อนเราสามารถใช้เพลงบำบัดตัวเองได้ วันวานที่เราย้ำกับตัวเองอย่างแน่นหนักว่าเรา (ไม่น่า) จะไม่เปลี่ยนไป แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น ในหลายๆ เรื่อง เราเปลี่ยนไปในแบบที่เราไม่เคยคิดว่าเราอยากจะเป็น ที่แน่ๆ มันคือสมรรถภาพทางร่างกาย ที่ต้องยอมรับว่ามันถดถอยไปตามกาลเวลา
ดิฉันอายุเท่าไหร่นะรึ ... ใกล้จะถึงหลัก 4 แล้ว อีกไม่กี่เดือน
เริ่มเขียนใน Bloggang มาก็สิบกว่าปี มีความตั้งใจจะปรับปรุงและพัฒนาศักยภาพตัวเองในหลายด้าน ก็ยังย่ำอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ท้อที่จะตั้งใจใหม่ๆ ทุกๆ ไตรมาศ
การระลึกรู้เท่าทันการเปลี่ยนไป และพยายามจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเป็นคนที่ไม่พึงประสงค์ โดยหวังว่าเราจะเติบโตอย่างมีคุณภาพ รู้แหละว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ผ่านทั้งเรื่องดีและไม่ดีมามากเหลือเกิน แต่ก็ยังต้องเดินหน้าใช้ชีวิตต่อไป ตราบเท่าที่ยังตื่นลืมตาทุกเช้า และยังมีกิเลสอยากได้นู่นนี่ทำนั่นนี่นู่น
ก่อนที่จะเขียน Blog ทุกครั้ง ก็ได้อ่านงานเขียนตัวเอง แล้วก็อุทานทุกครั้งไป ว่าครั้งสุดท้ายที่เขียนมันปีกว่าอีกแล้วเหรอ 13 พค 62 นู่นแน่ะ ^____^ มาดูกันซิว่า พรุ่งนี้จะลืมกลับเข้ามาเขียนไหม แล้วเราจะเจอกันอีกเมื่อไร มาดูกัน
| Create Date : 06 ตุลาคม 2563 |
| Last Update : 6 ตุลาคม 2563 0:18:19 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 482 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: เริงฤดีนะ   วันที่: 6 ตุลาคม 2563 เวลา:5:10:59 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [
ขอให้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ