|
|
Location :
สุรินทร์ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]
|
อาจารย์ของพระอรหันต์ ยังไม่จำเป็นต้องเป็นพระอรหันต์เลย ดังนั้น อย่ากังวลเลย หากเราคิดว่าเราเก่งไม่พอที่สร้างลูกศิษย์เก่งๆ ขอเพียงแต่เรามีกระบวนการพัฒนา ส่งเสริม และให้โอกาสเขาอย่างเหมาะสม และถูกวิธี ให้เขาเติบโตเต็มศักยภาพที่ดี---รศ. ดร.คุณหญิงสุมณฑา พรหมบุญ อดีตอธิการบดีมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ จากหนังสือแด่เมล็ดพันธุ์แห่งอนาคต
****************************
No one can make you feel inferior without your consent. by Eleanor Roosevelt.
ไม่มีใครสามารถทำให้คุณรู้สึกต้อยต่ำได้...
ถ้าคุณไม่ยินยอม (เอลานอร์ รูสเวลต์)
**************************
ครูอั๋น สอนคณิตศาสตร์ จังหวัดสุรินทร์
--------------------------------
"ชีวิตนี้ลูกยกให้พวกเขา...แต่ชีวิตหน้าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาและพวกมันทำไว้กับลูก ลูกขอเอาคืน!"
---วรดา/ด้วยแรงอธิษฐาน/กิ่งฉัตร
รู้นะว่าถ้าเอาความแค้นนำทางมันไม่ดี...
แต่บางทีถ้าตั้งใจว่าจะต้องดีกว่า ดีกว่า...
มันก็เหมือนเป็นแรงขับให้เราก้าวหน้าได้เช่นกัน
แค่ตั้งใจทำดีก็แล้วกัน
+++++++++++++++++++++++++++++
มีคนเคยถามว่า "ทำไมมาเป็นครู"
คำตอบที่ผมภูมิใจและตอบได้อย่างเต็มปากที่สุด คือ
"ผมอยากเป็นครู เลยเลือกมาเป็นครู"
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"เจ้าเป็นคนพูดเองนะว่า อำนาจมันมาแล้วมันก็ไป แล้วเจ้ายังจะแสวงหามันทำไมเล่า"
---เศกขรเทวี เพลิงพระนาง
๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗
สัจธรรมง่ายๆ ที่ใครๆ ก็พากันทำไม่ได้
ถ้าอยากมีชีวิตที่เลวลงอย่างคิดไม่ถึง
คุณแค่หมั่นทำเลวที่ไม่เคยแม้จะอยู่ใรความคิด
หากปรารถนาชีวิตที่ดีขึ้นอย่างคิดไม่ถึง
คุณต้องทำดีมากกว่าที่คิดว่าตัวเองจะทำได้
มีชีวิตที่คิดไม่ถึง/ดังตฤณ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
อรุณรุ่งของหัวใจ
แสงจากดวงอาทิตย์ลับหายจากขอบฟ้าไปนานแล้ว ความมืดแห่งรัตติกาลยังคงคลอบคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ ดูราวกับว่า มันจะไม่มีวันกลับมาสว่างอีกครั้ง กลางคืน
ดูช่างเป็นเวลาที่ดูจะอ้างว้าง เงียบเหงาเสียเหลือเกิน อย่างนี้เองกระมัง ที่ทำให้มีคนทั้งชอบ และไม่ชอบเวลากลางคืน แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใดก็ตาม ผมยังคงต้องใช้เวลาผ่านคืนอันเงียบเหงานี้ไปให้ได้ แม้ว่ามันจะยากเต็มที
ตี ๒ กว่าแล้ว ผมยังนั่งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือตัวเก่า กาแฟที่ดูจะเย็นหมดแล้ววางอยู่ข้าง ๆ ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง มองไกลออกไป ผ่านขึ้นไปยังท้องฟ้า เห็นดวงดาวมากมายกระพริบระยิบระยับเต็มท้องฟ้า และทุกครั้งที่ผมมีปัญหา ผิดหวัง หรือคิดอะไรไม่ออก ผมมักจะทำอย่างนี้เสมอ ๆ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่ดวงดาวก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรือช่วยให้ผมสมหวังได้เลยสักครั้งเดียว
ผมละสายตาจากท้องฟ้า จดปากกาหมึกแห้งลงบนสมุดบันทึกอีกครั้ง ขีด ๆ เขียน ๆ อะไรไปเรื่อยเปื่อย ตามแต่อารมณ์จะพาไป แล้วความคิดหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในสมอง
ทำไมเราต้องทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ด้วย กับแค่ความผิดหวังครั้งเดียว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเลยที่ผิดหวัง แต่ทุกครั้ง เราก็สามารถผ่านมันมาได้ ลองมองดูคนที่อยู่รอบข้างเราซิ ยังมีคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าเราอีกเยอะ ที่สำคัญ เรายังดีกว่าที่มีโอกาสหวังและยังมีโอกาสสมหวังอีกด้วย กับคนอื่นอีกหลายร้อยหลายพันคน เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิดว่า วันพรุ่งนี้ชีวิตจะดีขึ้นหรือเปล่า ถึงเราจะผิดหวัง เราก็ยังมีโอกาสหวังอีกไม่มีสิ้นสุด
คิดได้อย่างนี้แล้ว ผมก็จดปากกาลงบนสมุดบันทึกอีกครั้ง ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นเรื่องเป็นราวจนจบเสียที ไม่ปล่อยให้อารมณ์พาไปอีกแล้ว
ตั้งใจว่าจะจิบกาแฟสักหน่อย แต่มันคงเย็นเกินไปแล้ว ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ
ผมเดินออกไปที่ระเบียงห้อง มองออกไปยังท้องฟ้า ทันใดนั้นก็พลันปรากฏแสงสว่างลากเป็นทางยาวจากฟากฟ้าก่อนจะดับลง เสียงใครคนหนึ่งดังก้องมาจาที่อันแสนไกล เข้ามาในโสตประสาท ย้ำเตือนความทรงจำ มันเป็นคำพูดที่ใครคนหนึ่งเคยบอกผมเอาไว้ แต่มันก็นานมาก นานจนเกือบจะลืมไปแล้ว
ดูซิ! ดาวตกลงมาอีกแล้ว แต่แปลก ดาวตกลงมาทุกคืน คืนละหลายดวง แต่ดาวก็ไม่เคยหมดไปจากฟ้า
ก็เหมือนกับความหวังของคนเราไง ที่ถึงแม้จะผิดหวังสักกี่ครั้ง เราก็ไม่เคยหยุดที่จะหวัง ไม่เคยหมดหวัง ยังมีความหวังอยู่มากมาย เหมือนดาวบนฟ้าไง
ผมล้มตัวลงนอนก็เมื่อเวลาที่นาฬิกาบอกเวลาใกล้จะตี 4 แล้ว ตั้งใจว่า พรุ่งนี้จะออกไปหาอะไรให้ชีวิต บางทีอาจจะมีความหวังอะไรสักอย่างที่หวังไว้จะสำเร็จบ้างก็ได้ หรืออาจจะมีความหวังใหม่ ๆ เกิดขึ้นอีก ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ และดาวยังคงมีอยู่เต็มท้องฟ้า ผมจะไม่หยุดหวัง
8.00 น. แล้ว แสดงแห่งอรุณรุ่ง ทอดผ่านของฟ้ามาแทนที่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล แต่แสงสว่างแห่งอรุณรุ่งนี้ ก็ไม่สว่างเท่า แสงแห่งอรุณรุ่งที่ปรากฏขึ้น แทนที่รัตติการอันยาวนานในจิตใจของผมเอง
****************************
เป็นงานในวิชาภาษาไทย ตอนเรียนปีหนึ่ง ที่ประสานมิตร จำได้ว่าตอนเขียนนึกถึงตัวเองเวลาเครียดๆ และคิดมาก แต่ต้องทำงานไปด้วย เลยเขียนออกมาได้ประมาณเนี้ยะครับ
ข้อความที่ว่า "ดาวตกจากฟ้าทุกค้น..." ผมจำได้เลาๆ ว่าได้อ่านมาจากรวมเรื่องสั้นของ "รมย์ ระติวัน" ในเรื่อง "ปุยนุ่นกับดวงตา"
ได้อ่านตั้งแต่เรียนที่มวกเหล็กวิทยา
กะว่าจะหามาอ่านอีก...จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้อ่าน
| Create Date : 20 มิถุนายน 2552 |
| Last Update : 20 มิถุนายน 2552 23:48:19 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 2732 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: พัชรพร ม.4/3 (มิ้นท์) IP: 125.26.114.96 วันที่: 30 สิงหาคม 2552 เวลา:11:04:22 น. |
|
|
|
| โดย: usa IP: 117.47.93.144 วันที่: 16 ตุลาคม 2552 เวลา:22:43:22 น. |
|
|
|
|
|
|
เป็นการให้ความหวังจริงๆ.
...มิ้นท์