ขอโทษ ยกโทษ เมื่อต้นสัปดาห์ อยู่ๆเพื่อนคนหนึ่งที่ตัดหางปล่อยวัดเราก็เข้ามาคุยด้วย พร้อมขอโทษกับการที่ทำให้เราต้องหางกุดเมื่อหลายปีที่ผ่านมา อย่างหาสาเหตุไม่ได้ วันนั้นเขาบอกว่าเขาพร้อมแล้วที่จะบอกว่าขอโทษ วันนั้นเราก็บอกเขาเหมือนกันว่าเขาให้อภัยเขาตั้งนานแล้ว ไม่ติดใจอะไรเลย คนเราคงไม่มีใครที่ไม่เคยทำอะไรนอนเซนส์มาก่อนในชีวิตนี้ เราเองก็ปล่อยความนอนเซนส์เพ่นพ่านมาก็หลายต่อหลายครั้ง (จนวันนี้ก็ยังเผลอปล่อยอยู่) ตราบใดที่เราทำพลาดแล้วเราหวังให้คนอื่นยังดีกับเรา เราก็อยากจะหวังว่าตัวเองยังดีกับคนที่ทำพลาดกับเราโดยไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน คิดได้ดังนั้น เราก็ยกโทษให้คนทั้งหลายที่เราจำได้ว่าใครทำอะไรกับเรามา ก่อนที่เราจะหวังว่าชีวิตนี้จะมีสักวันที่เขาจะเข้ามาขอโทษเราซะอีก ฉะนั้น พอมาเจอเซอร์ไพรซ์ขอโทษอย่างนี้ ก็แทบจะไม่ต้องกลับไปทบทวนความทรงจำ หรือกลับไปทำใจตั้งจิตยกโทษให้กันเลย เพราะเรายกที่แบกเอาไว้ออกไปตั้งนานแล้ว (จริงๆอย่าเรียกว่ายกโทษเลย มาถึงตรงนี้มองกลับไปไม่เห็นว่าตรงนั้นจะร้ายแรงถึงกับต้องยกโทษให้ด้วยซ้ำ) คนเราทำอะไรนอนเซนส์กันได้ แต่เราเลือกได้ว่าเราจะแบกไว้หรือเปล่า ไม่ว่าจะทั้งของตัวเอง หรือของคนอื่น ถ้าจะเลือกไม่แบกไว้ ก็เบา...ขึ้น... Create Date : 04 มีนาคม 2551 Last Update : 4 มีนาคม 2551 0:05:52 น. 0 comments Counter : 342 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet