เรื่องที่ 18 : "น้องเข็ม" น้องเข็ม เดินทางกลับบ้านทุกวัน เดินไม่เคยถึงตรงนี้เลย แล้วอยู่วันหนึ่ง มีเหตุต้องเดินผ่าน เดินไปเรื่อย ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะ เท่าที่จำได้ แถวนี้ไม่มีหมาจร มานอนริมถนนเลย และแล้วกำลังเดินอย่างตั้งใจเดิน เห็นเงาตะคุ่ม ตะคุ่ม ทางซ้ายมือเลยหันไปมอง เจอน้องหมาตัวหนึ่ง สีดำ เท้าใส่ถุงเท้าสีขาว ยืนเล็มน้ำอ่างบัวอยู่ สภาพเนื้อตัวมอมแมมเอาการ ที่แน่ ๆ ผอม ตัดใจเดินผ่าน...ในใจคิด "ไม่น๊า...อย่ามองน๊าาาา" เดินผ่านไปได้ 2 ห้องแถว ยอมแพ้ใจตัวเองหันกลับไปมองอีกครั้ง...พร้อมกับบ่นกับตัวเองในใจว่า "ผอมจริง ๆ เลย โถ๋...." วันนี้เจอน้องหมามาก็ตั้งเยอะ... เพราะเห็นว่าใกล้ถึงบ้านแล้ว เลยแจกขนมสุนัขที่ติดตัวมาไปหมด ไม่เหลือแล้วด้วย "แย่จริง ๆ เรานี่... ไม่มีหมูปิ้งตับปิ้งขายเลย" และแล้วก็ตัดใจ หันกลับมา เพื่อเดินไปทำธุระข้างหน้าแถวนั้นให้เสร็จ พร้อมความหดหู่ใจเสียเหลือเกิน....(แถมน้ำตาก็ซึมอีกต่างหาก เวร...) พอเสร็จธุระ เดินมารอรถกลับบ้าน ทนความเรียกร้องของใจตัวเองไม่ไหว ตัดสินใจกลับไปที่เจอน้องหมาอีกครั้ง เดินไปมองหา ไม่เจอบนฟุตบาทเลย (ขนาดกว้างแค่ 1 เมตร) แต่ไปเห็นเธอนอนตรงพื้นถนน นอนแผ่หลาเลย....หวาดเสียวมาก ก็ไม่รู้อะไรดลใจ จนเราลืมตัว ร้องเรียกเสียงดัง..."ไปนอนทำไมตรงนั้น นี่ นี่ นี่ มานี่" ได้ผลน้องลุกเดินมาหา แถมกระดิกหางอีกต่างหาก ยืนมองหน้ากันแป๊บนึง เราได้สติ หันมองไปตามทางถนนฟุตบาทข้างหน้าเจอรถเข็นลูกชิ้นปิ้งอยู่... หันไปบอกน้องว่าให้รอตรงนี้ เดี๋ยวมา...แล้วก็เดินไปซื้อลูกชิ้น ไส้กรอกมา 40 บาท บอกแม่ค้าว่า ไม่ต้องน้ำจิ้ม ไม่ต้องใส่ถุงพลาสติกเล็ก ให้รูดไม้ใส่ถุงก๊อบแก๊บเลย...แม่ค้าเข้าใจแถมถามอีกว่า "จะไปให้ลูกน้องเหรอคะ" ฉันพยักหน้า งึก ๆ แล้วเอามือชี้ไปยัง "น้องเข็ม" ที่ยืนมองมาอยู่แม่ค้าบอกว่า "ให้เขาแล้วเดี๋ยวเขาจำได้นะ" แจนบอกว่า "ยินดีค่ะพี่ สงสาร เพราะไม่รู้ว่ามื้อหน้าน้องจะได้กินเมื่อไหร่" เขายิ้ม (เราคิดว่าเขาคงคิดว่าเราบ้า ก็บ้าจริง ๆ หล่ะว๊า ยอมมมม) เราขอบคุณและเดินออกมา... พอเอาไปวางให้ "น้องเข็ม" ไม่ดมอะไรทั้งสิ้น กินลูกชิ้น ไส้กรอกไปอย่างรวดเร็ว...เราถอนใจ พร้อมกับบ่นในใจ "โถ๋ คงหิวเลยสินั่น..." - วันแรกที่เจอเป็นภาพจากมือถือ "ดูสิผอมเชียว" - เจอ "น้องเข็ม" ทำให้คิดถึง "คุณลุง" อาการประมาณอย่างนั้นเลย....เฮ้อ.... * ดูเรื่องของ"คุณลุง"ได้ที่นี่ค่ะ * เรื่องราวรายวันประจำสัปดาห์ MON : @@@ ซ๊อแซ่เบ๊ สั่งลุย(อาหาร) @@@ TUE : เด็กน้อยริมถนน เรื่องที่ 16 : ยายปังปลา WED : โมโนจัง THU : - FRI : -   Create Date : 23 มีนาคม 2549     19 comment Last Update : 23 มีนาคม 2549 9:47:59 น.     Counter : 581 Pageviews.   Share Tweet

เรื่องที่ 17 : "โมโนจัง" เช้าวันหนึ่งเดินทางตามปกติ ระหว่างทางก็เห็นน้องหมาหน้าตาคุ้น ๆ ทั้งนั้น ไม่มีอะไรสะเทือนใจไปกว่านี้ กำลังจะเดินทางไปต่อแล้วเชียว ตาดันไปเห็น สิ่งไม่คุ้นตาเพิ่มขึ้นอีก เนี่ยยยย -เห็นเธอยืนหางจุกเข้าไปในก้น หน้าตาแตกตื่นประมาณนี้- ดูท่าทางจะเป็นแม่หมานะเนี่ย... เลยเดินตามหาลูกเขาเสียหน่อยเผื่อว่าจะคลอดอยู่แถวนี้... สรุปก็หาอยู่ตั้งหลายวันก็ไม่เจอ... แรก ๆ เห็นก็กังวลกลัวว่าเจ้าถิ่นเดิมจะลุย ได้แต่อธิษฐานว่า "อย่าเลยนะ ขอให้เอาตัวรอดได้เถิด" ตอนนี้ก็สนิทดีแล้วหล่ะ แบ่งข้าวแบ่งน้ำกันกินแล้ว -แต่หางเธอยังตกอยู่นะ- ตอนนี้ข้ามมานอนรวมกลุ่มรอข้าวด้วยแล้ว ได้ชื่อใหม่ว่า "โมโน" เพราะไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ เดิน ง่วง สดใส ก็หน้าอย่างเงี้ยยย "น้ำใจต้องไม่หาย ไปจากพื้นดิน" .:::: เรื่องสนุกของเมื่อวานค่ะ::::.   Create Date : 22 มีนาคม 2549     16 comment Last Update : 22 มีนาคม 2549 8:40:38 น.     Counter : 575 Pageviews.   Share Tweet

เรื่องที่ 16 : ยายปังปลา วันหนึ่งพลาดเรือเที่ยวสุดท้ายที่จะกลับบ้าน คือเรือด่วนเจ้าพระยาที่ลงเนี่ยจะจอดท่ากรุงธน เป็นท่าที่ใกล้บ้านสุด ก็เลยตัดสินใจมาอีกลำที่จอดท่าปิ่นเกล้า แต่เวรกรรมบวกกับความเป๋อ ค่ะ ทำให้นั่งเลย ไป ดีที่รู้สึกตัวเร็วไม่งั้นคงไปโน่น ท่าน้ำนนท์อะไรโน่นแน่ ๆ แล้ววันนั้นหลังจากพลาดมา 2 พลาด ก็ต้องมาค้างเต่ออยู่ที่ ท่าเทเวศน์.. .. ก็ตัดสินใจเดินออกไปเรียกมอไซค์ซิ่งกลับบ้านเสียหน่อย ป่านนี้พวกเจ้านายที่เคารพที่อยู่ที่บ้านชะเง้อรอทานข้าวคอยาวไปแร๊ว ขึ้นท่านี้มายังก้าวเดินออกมายังไม่ทัน ถึง 10 ก้าวเลย เห็นโครงกระดูกเดินได้ค่ะ เป็นสุนัขเพศเมียนะคะ เรียกมาก็ไม่มา ไม่สนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่ก็ลูบหัวได้ เหมือนเธอเอ๋อ ๆ ยังไงไม่รู้ แต่พอมาหาบ่อย ๆ เข้า ก็ชักจะพอรู้จักกับเขาแล้วค่ะ เธอชื่อ "ปังปลา" ก็อยู่ระแวกนั้นแหละค่ะ ขนมปังปลาเยอะ เลยอาศัยยืมชื่อหน่อย.. อิ อิ "ปังปลา" เป็นสุนัขเพศเมีย อายุไม่ทราบได้ ทราบแต่ว่า ฟันหน้าทั้งหมด ไม่มีแล้ว แถมเรียก ฟิด ฟิ๊ด แบบที่เราเรียกสุนัขกัน ก็ไม่ได้ยิน แจนเดินไปตะโกนเรียกใกล้ ๆ ยังไม่หันมามองเลย ต้องสะกิด สรุปว่าหูตึง อีกอย่าง เอาขนมให้กิน ก่อนกินเธอดมชนิดที่ว่า แท่งขนมจะปักเข้าไปในรูจมูก เหมือนคนดมยาดมเลย นึกออกใช่ไหม สรุป จมูกไม่ดีอีก มิน่า ถึงได้ดมอะไรไม่ได้ หอม ๆ จะได้ อยากกินกับเขาบ้าง เฮ้อ แต่มารู้แน่ ๆ ตอนหลังว่า เธอชอบกินน้ำแข็งมากกกก ตลกดี น้องร้านอาหารแถวนั้นเอาน้ำแข็งมาให้ปังปลาทานโชว์ เธอก็โชว์เสียด้วยน่ารักจริง และก็ที่สำคัญ ถ้าไม่สนิทเธอไม่รับของจากคนแปลกหน้า โถ๋ ลูก จริง ๆ ช่วยรับไปก่อนก็ดีนะ รออ้วนกว่านี้หน่อยแล้วค่อยหยิ่งก็ได้ อิ อิ เดี๋ยวนี้ ไปสะกิด เธอจะหันมายิ้มหวานให้ แล้วก็หม่ำ ๆๆๆ ขนมที่แจนแบ่งให้อะค่ะ ภาพพวกนี้เป็นช่วงแรก ๆ ที่เจอนะคะ แล้วก็เคี้ยว ๆ ไปอ่ะค่ะ ปังปลาเขาจะมี 2 สามีภรรยาคู่หนึ่ง แกคงรับราชการแถวนั้น แวะผ่านมาให้ข้าวทุกวัน บางวันเจ๊อะชนกับแจนก็คุยกันตามประสา คนรัก "ปังปลา" มาดูท่าสง่างามหุ่นนางแบบของ "ปังปลา"กันค่ะ "แช๊ะ" .:::: เรื่องสนุกของเมื่อวานค่ะ::::.   Create Date : 21 มีนาคม 2549     35 comment Last Update : 21 มีนาคม 2549 8:15:28 น.     Counter : 462 Pageviews.   Share Tweet

เรื่องที่ 15 : งานบวช (หรือเปล่า) ??? คือประมาณว่า ไปงานบวช แล้วมันร้อนมากเลยค่ะ และส่วนมาก เป็นคนเข้าวัดเพื่องานบุญเนี่ย.. กายมันจะร้อนนนนน อิ อิ เลยประกอบพิธีไปพร้อม ๆ กับบุคคลอื่น โดยอาศัยอยู่ห่าง ๆ เขาเดิน 3 รอบกัน ก็เดินแบบแยกขบวนมาเดินคนเดียว แถมเดินแบบคู่กับขบวนเขาอีกต่างหาก เนี่ย เลยมีโอกาสเฉไฉ ไปทักทายเด็ก ๆ ในวัดได้เลย ตัวแรกเลยที่เข้าไปปุ๊บสบตากันปั๊บเลย หมาพันธุ์โปรดเสียด้วย เป็นบางแก้วตัวใหญ่มากกกกกกกก ดูหน้าดิ กวนไหม๊อ่ะ เอาขนมแจก เลยนั่งให้โพสท่าเสียหน่อย.. นี่คงหักมาเยอะแล้วนะแขนขาเหมือนประกอบกันผิดรูปขนาดนั้นหน่ะ พี่คนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งที่ทักทายกัน พี่แกงง ๆ ว่าให้อะไรแกกิน แรก ๆ แกก็กินไม่เป็นหรอกนะ แกลองเอาเข้าปาก ขบ ๆ ดู แล้วก็กลืนเลย แถมตอนหลังเดินมาขอเพิ่มอีก ในศาลางานบวชอีกต่าง ๆ คนแตกตื่นกันใหญ่ ดูหน้าพี่แกซะก่อน อยู่กับแกนานที่สุดนะคะ ฟันแกไม่มีเลย คงเหลือกรามไว้เล็กน้อย แต่ฟันที่เรียงด้านหน้าทั้งบนและล่างไม่มีแน่นอน แต่ก็ยังมีท่าเท่ห์ ๆ มาให้เห็น อิ อิ พี่หางด้วนนี่ แรก ๆ ทักแก แกมองหน้าแล้วมาดม ๆ ให้ขนมกินไม่กิน แต่ก็เดินตาม เดินตามทางไปเรื่อย ๆ ก็เห็นเด็ก ๆ นอนตามทาง นี่เทอเรีย (ไม่ใช่ฉันเรีย) เดินเลยมายังบ้านหลังหนึ่งที่อาศัยบริเวณวัด ตัวกว้างเชียว ส่วนบ้านข้าง ของเจ้าตัวกว้างข้างบน เจอเหมียวน่ารักเชียว ชวนเล่นก็เก็บเล็บด้วยนะ นี่อีกตัวสง่างามมาก เท่ห์มะปาวเลย สรุปคุยไปคุยมา แบ่งขนมกันกินอยู่ดี ๆ เจ้าของแกสงสารตัวที่เพิ่งมาขออาศัยคลอดลูก เลยไปยกออกมากินขนมด้วย มี 3 ตัวเอง 1 สีดำใส่ถุงเท้า 2ขาวมาก 3ส้มมาก ใครสนใจไหมอ่ะ บอกแจนได้นะ เอาไปเลี้ยงนะ ไม่ใช่ให้เอาไปเกนนนนน ตายแล้ว หมดวันไปด้วยการอิ่มบุญ . มางานบวช ไม่ได้ช่วยอะไรเร๊ยยยย สนิทกับพระเสียด้วย เป็นพี่ที่นับถือกันมาเกือบ 10 ปีแย๊วอ่ะ คริ คริ . แต่แกเข้าใจ เข้าใจ . มานั่งดูรูปคิดถึงเด็ก ๆ จริง จริ๊ง น่ารัก น่าชัง แหม๋ถ้าไม่ติดว่าแต่งตัวสวยไปหล่ะก็ เจ้าบางแก้วตัวแรกเนี่ยอยากจะกอดให้หนำ เพราะตัวใหญ่ดี ชอบ ส่วนตอนที่คุยอยู่กับพี่ตัวที่สองหน่ะ แจนก็นั่งยอง ๆ อยู่ชะม๊ะ ข้างหน้าก็เป็นพี่ม๋า พี่คนหนึ่งเขาคงเห็นอยู่นานแล้ว เขาเดินมาทักด้วย ว่า..แจนเป็นคนไทยหรือเปล่า พอบอกว่าใช่ เขาก็เลยคุย “ว่าหน้าเหมือนญี่ปุ่น แถมมานั่งตากแดด(คุยกับหมา) ปกติเห็นแต่ฝรั่งตากแดดไง ไม่เคยเห็นคนไทยยืนท้าแดดแบบเรา เลยเข้าใจว่าเราเป็นญี่ปุ่น พอคุยเรื่องหมาจรไปเรื่อย ๆ ก็ชมอีก ว่า ใจดีอย่างนี้มิน่า สวย เชียว แหม๋ . ชมตั้งแต่แรกก็ไม่ว่าหรอก...แหม๋.. ต้องทำมาเป็นคุยเรื่องหมาจรก่อนด้วยยย ล้อเล่นนะคร๊า * ดูเรื่องที่นำเสนอเมื่อวานค่ะ ที่นี่ค่ะ*   Create Date : 17 มีนาคม 2549     26 comment Last Update : 17 มีนาคม 2549 8:38:18 น.     Counter : 692 Pageviews.   Share Tweet

เรื่องที่ 14 : "เด็กชายทวี" เช้าวันเสาร์วันหนึ่งกำลังออกจากบ้านเดินทางไปทำธุระ พอก้าวออกมานอกบ้านปุ๊บ หันไปทางท้ายซอย ก็เห็นน้องหมา วิ่ง ดุ่ย ๆ มุ่งตรงออกไปยังปากซอย... จากที่มองเห็นเป็นสุนัขไทยผสมสีน้ำตาล รูปร่างสูงใหญ่ ไม่ผอม ขนแน่นสวยเชียว ท่าทางเหมือนวิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดหมายอะไร ที่สำคัญคือ ฉันสายตาสั้น วันนั้นไม่ได้ใส่แว่น ไม่ได้ใส่เลนส์ ครั้งแรกพยายามมองว่าใช่น้องหมาของที่บ้านฉันหรือเปล่า เพราะเผื่อว่าคุณแม่ออกไปใส่บาตรตอนเช้าแล้วพลั้งเผลอไม่ทันเหลี่ยมเจ้าหมาที่บ้าน หลุดออกไปก็เป็นได้ . แต่พยายามมองแล้ว ก็ไม่ใช่แน่ ๆ เพราะวูบแรกก็คิดเหมือนเช่นตัวก่อน ๆ ที่เจอคือ “อยากเลี้ยง” แต่ ..และข่มจิตใจเพราะชักจะเหนื่อยแล้วกับ 12 ตัวที่บ้าน แล้วไหนจะอีกตั้งหลายตัวที่เจอก่อนหน้านี้หล่ะ คิดได้แล้วชักฟุ้งซ่านก็พยายาม หยุด! แล้วเจ้าหมาวิ่งผ่านฉันไป พร้อมกับสายตาของที่จ้องแล้วจ้องอีก พยายามรื้อฟื้นความทรงจำว่า “เคยเห็นน้องหมาตัวนี้หรือไม่” หรือ “น้องหมาตัวนี้อยู่บ้านไหน” ขณะที่ยืนมึน กิริยาของมือที่กำลังไขกุญแจเพื่อล็อกประตูบ้าน ก็ยังค้างอยู่อย่างนั้น สมองก็ยังทำงานไม่หยุด พยายามคิด ๆๆๆ แล้วก็มีเสียงคนที่เดินผ่านมาพูดกับฉันว่า พี่ “หมาบ้านน้องแจนหรือเปล่า” ฉัน “พยายามมองแล้วค่ะ ไม่ใช่หน่ะค่ะ” พี่ “เห็นวิ่งหลงอยู่ตั้งแต่เย็นแล้วหล่ะ โดนพวกปากซอยไล่ เฮ้อออ” ฉันก็ได้แต่อมยิ้ม แต่อึดอัดใจชะมัด ไม่รู้ทำไม ดังนั้นสรุปเช้านี้ ฉันเดินตามน้องหมาตัวนี้ เดินไปมาในซอยสักครู่เดียว น้องหมาตัวนี้ก็วิ่งออกไปยังฟุตบาทที่ถนนใหญ่ ฉันยืนมองอยู่ไกล ๆ ก็เห็นน้องวิ่งไปเรื่อย ๆ จนลับตาไป ฉันคิดในใจว่า “อ้อ คงหลงมาจากทางนั้น” คือฉันคิดเข้าข้างตัวเองแหละ เพราะฉันแทบจะจำได้หมดเลยว่าบ้านไหนมีน้องหมาหน้าตายังไงบ้าง . แต่ก็คิดดีไว้อวยพรให้น้อง จนตอนเย็นวันนั้นฉันก็เดินวนเวียนมองหาเพื่อจะเอื้อเฟื้อข้าวและน้ำ ระหว่างทางที่หาก็พยายามจะคิดว่า “ขออย่าให้เจอเลย” ไม่ใช่ว่าหวงหรือเสียดายข้าว แต่เพียงว่าหวังว่าจะมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับน้อง นั่นเอง คือ “เจอบ้าน” หรือ “มีคนเอาไปเลี้ยงแล้ว” นั่นเอง แต่ฉันก็เจอน้องอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง . สังเกตุดูสักครู่ เห็นน้องเอามือสะกิดประตูบ้านนั้น ฉันตัดสินใจเดินไปกดกริ่งเรียกคนในบ้านหลังนั้นออกมา แต่ก็ไม่ลืมถามน้องก่อนว่า “หนูอยุ่บ้านนี้เหรอลูก” แล้วมือก็กดกริ่ง สักพักเดียวก็มีคนเดินออกมา พร้อมกับเสียงสุนัขเห่า เป็นแม่บ้านของบ้านนั้น ฉันถามว่า “ขอโทษทีคะ ไม่ทราบว่าสุนัขตัวนี้เป็นของบ้านนี้หรือเปล่า เห็นเขาเอามือสะกิดที่ประตู” แม่บ้าน ชะโงกลงต่ำและใกล้ประตูมาก จนหน้าแทบจะชิดสุนัขเลยแล้วก็ตอบว่า “ไม่ใช่หน่ะค่ะ หมาที่บ้านก็ครบไม่เคยให้ออกเลย” ฉัน “ขอบคุณมากค่ะ เห็นเขาดูดี และหลงทางมาตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ขอบคุณนะคะ” ฉันหันไปมองน้องด้วยใจที่หดหู่ และก็พูดกับน้องว่า “เสียใจด้วยนะ แต่อยู่ตรงนี้นะลูกแล้วจะได้กิน” ฉันพาเขาเดินเลี่ยงจากหน้าบ้านนั้นออกมาหน่อย และแบ่งข้าวให้ .ฉันให้ชื่อเขาว่า “ทวี” จะได้ได้ดีเช่น “นารี” สุนัขตัวเก่าที่เคยผ่านมาอยู่แถวนี้บ้าง คลิกที่นี่เพื่อดูเรื่องของ"นารี"ค่ะ   Create Date : 16 มีนาคม 2549     22 comment Last Update : 16 มีนาคม 2549 8:41:33 น.     Counter : 345 Pageviews.   Share Tweet