BlogGang.com : : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ : เกริ่นก่อน

เกริ่นก่อน

สวัสดีค่ะ

นี่เป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องแรกที่พุทราเขียนจบค่ะ ขนาดว่ายาวแล้ว พุทราก็พยายามเขียนสุดๆได้แค่ 94 หน้า ^ ^”
นอกจากนั้น ยังหัดแบ่งบทเป็นครั้งแรกด้วยค่ะ

อยากรบกวนพี่ๆ ที่มีประสบการณ์ ช่วยชี้แนะข้อบกพร่องที่พุทราควรนำไปปรับปรุงต่อไปค่ะ ชอบไม่ชอบอย่างไรรบกวนช่วยบอกพุทราบ้างนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

ปล. ขอขอบคุณ เฮียพีท พี่ส้ม พี่วา และเพื่อนๆอีกหลายๆคนที่ช่วยเหลือให้เขียนจบสำเร็จลุล่วงด้วยนะคะ ^ ^

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เนื่องจากเป็น Blog ที่เปรียบเสมือนบ้านของตัวเอง ก็ขอบ่นปนบอกเล่าอะไรๆ อีกนิดหน่อยนะคะ ตามประสาคนชอบบ่น

เขียนนิยายนี่ยากเป็นบ้าเลยค่ะ เพราะ
- บทไหนที่เรามีอารมณ์ร่วมมาก มันก็เขียนได้เร็ว ได้รื่น ได้เรื่อยๆ แต่ช่วงที่มันไม่มีไอเดีย ในก็เข็นออกมายากเย็น กว่าจะได้ซักบรรทัด ซักประโยชน์ ติดอยู่นั่นน่ะ โอยยยยย...อยากจะข้ามไป ข้ามก็ไม่ได้อีก จะปล่อยให้เนื้อเรื่องมันแหว่งก็ไม่ได้

- เขียนก็ยากเย็น คิดยังไงเขียนอย่างงั้นก็ไม่ได้ เพราะต้องระวังเรื่องภาษา ระวังเรื่องความสมจริง ระวังเรื่องจังหวะการดำเนินเรื่อง ระวังว่ามันจะผิดคาแร็กเตอร์ตัวละครรึเปล่า ยังมีข้อปลีกย่อยอีกร้อยแปดพันประการ O_O"

- การเขียนไม่มีสูตรตายตัว ไม่มีสูตรสำเร็จ ไม่มีสมการ Optimum ไม่สามารถทำ Optimization ได้ ที่จะบอกว่า ทำยังไงถึงจะดึงอารมณ์ร่วมคนอ่านได้ คนอ่านถึงอยากจะติดตาม คนเขียนเท่านั้นเป็นผู้เลือก เป็นผู้ตัดสินใจ ... เวรกรรม แล้วให้พุทราตัดสินใจเนี่ยนะ อยากจะร้องไห้ T_T แค่คิดก็รู้สึกได้ถึงความล้มเหลวในการเลือกแล้วอ้ะ

แต่จากการได้อ่านนิยายบางเล่ม บางเรื่อง พุทราพบว่า...การเลือกมุมมองของการเล่าเรื่อง หรือ เทคนิคต่างๆ มันทำให้คนอ่านเข้าใจได้ง่ายขึ้น เป็นส่วนหนึ่งที่จะชักจูงให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วม หรือ ติดตาม แต่สิ่งสำคัญเหนือสิ่งใด ถ้าคนอ่านมีอารมณ์ร่วมกับแนวของเรื่อง หรือเป็นประเด็นที่โดนใจคนอ่านแล้ว ต่อให้มุมมองในการเล่าเรื่อง งงๆ ตัดฉากแปลกๆ คนอ่าน(อย่างพุทรา) ก็พร้อมจะเสียน้ำตาได้ง่ายๆ

- สำหรับพุทรา การเขียนต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ความอดทน กว่าจะดำเนินเรื่องราวให้เป็นอย่างที่คิด การวางเรื่อง(ไม่อยากจะใช้คำว่า พล็อต หรือ โครงเรื่อง เพราะจริงๆแล้วพุทราไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่) กับตอนเขียนจริง มันคนละเรื่อง รายละเอียดปลีกย่อยอีกเยอะที่ต้องคิดต้องเขียน

- การจะอธิบายว่านางเอกเจ็บปวด เจ็บที่หัวใจ ร้าวราน เจ็บช้ำ .... โอ มันช่างยาก เพราะ ไอ้เจ็บมันก็มีหลายแบบ จะทำยังไงให้คนอ่านรู้ว่านางเอกมันเจ็บระดับไหน เจ็บ 20% กับ เจ็บ 40% จะเล่ายังไงให้ต่าง หรือ เศร้า 15% กับ เศร้า 20% จะเล่ายังไงให้แตกต่างกัน แถมบางทีก็รู้สึกอีกว่า คำนี้ใช้ไม่ไหว อ่านแล้วรู้สึกเชยๆ ยังไงก็ไม่รู้ ก็ต้องหาคำใหม่อีก ใช้คำซ้ำๆ ก็ไม่ควร เดี๋ยวมันจะดูไม่สลวย -_-" จนบ่อยครั้งอยากจะเลิกเขียน แล้วบอกว่า "อ่ะ ใครอยากรู้เรื่องตอนต่อไปบอกนะ เดี๋ยวพุทราเล่าให้ฟัง พุทราขี้เกียจเขียนแล้ว" ^ ^"

จริงๆ มีให้บ่นอีกเยอะ .. แต่พุทราว่าพอดีกว่า บ่นมากเดี๋ยวโดนหาว่าสูงวัย ^ ^"

แต่ว่าใครมีอะไรมาเล่าให้พุทราฟัง หรือ แนะนำ บอกพุทราบ้างนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^ ^

หลังจากที่พุทรา...บ่นถึงความยากลำบากมาแล้ว พุทราก็อยากจะชักชวน เชิญชวน เพื่อนๆว่า หลังจากเห็นถึงความยากลำบากแล้ว ก็อย่าลอกนิยาย หรือ เลียนแบบ เลยนะคะ

นิยายทุกเรื่อง ทุกเล่ม ของคนเขียนทุกคน(นักเขียนใหญ่หรือเล็ก นักเขียนอาชีพหรือสมัครเล่น ทั้งที่เขียนสนุกมากๆ และไม่สนุกเลย) มันมาจากสิ่งที่อยู่ข้างในของเขาจริงๆ ทั้งประสบการณ์ที่ไปเจอมา ประสบการณ์การเขียน การอ่าน การคิด จินตนาการ การเลือก การตัดสินใจ

พุทราพูดเผื่อว่าจะมีใครที่กำลังคิดจะลอกหรือเลียนแบบแวะ(หลง)ผ่านมาแถวๆนี้(ที่แสนจะเงียบเหงา) พุทราเชื่อว่า เพราะอ่านมากจึงอยากจะเขียน ลองเปลี่ยนจากลอกหรือเลียนแบบมา เลือก คิด และ ตัดสินใจ ด้วยประสบการณ์ที่มีอยู่ดีกว่าค่ะ ถือว่าอย่างน้อยก็ได้ถ่ายทอดประสบการณ์ที่มีเล่าสู่กันฟัง

ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกหมันไส้ ว่าไอ้เจ้าพุทรานี่เป็นใคร บังอาจมาสั่งสอน เรื่องที่เขียนก็ไม่ได้ความยังจะพูดมาก พุทราก็ต้องขอโทษมากๆด้วยนะคะ ถ้าเคืองกัน ก็แนะนำกันได้ค่ะ ^ ^

Create Date : 17 มิถุนายน 2551

Last Update : 17 มิถุนายน 2551 23:41:01 น.

3 comments

Counter : 341 Pageviews.

ในที่สุดก็มีเวลาเอาขึ้นบล็อกซะทีนะ แวะมาทักทายก่อนออกจากบ้าน แล้วจะกลับมาคุยด้วยละเอียดๆ จ้า

โดย: เฮียพีทคุง ณ (ลายปากกา

) วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:11:32:45 น.

แวะมาเที่ยวเล่นยามดึก เห็นด้วยกับคำบ่นทุกข้อเลยนะ มันยากจริงๆ เล่นเอาท้อไปก็หลายตลบ

- ตั้งแต่เราเขียนมา ยังไม่มีบทไหนที่เรา "มีอารมณ์ร่วมมาก" เลยว่ะ ฮ่าๆๆ เอ... หรือมีแล้วแต่ไม่รู้ตัวก็ไม่รู้เหมือนกัน มันพยายามร่วมๆ ไปซะทุกบทแหละ เพราะถ้าตอนไหนไม่มีอารมณ์นะ มันก็เขียนไม่ออกเลย ก็จะนั่งหงิกอยู่อย่างนั้น จนกว่าอารมณ์จะมา แล้วมันค่อยไหลง่ะ (เพราะงั้น มันก็เลยร่วมๆ ถัวๆ กันไปเหมือนกันทุกบทไง)

- เขียนยากเขียนเย็น มีเรื่องต้องคิดต้องระวังเยอะไปหมดจริงๆ ด้วย ห่วงที่สุดก็ตัวละครหลุดคาแรกเตอร์นี่แหละ ต้องทวนแล้วทวนอีก ให้แน่ใจว่าที่เขียนไปเนี่ย ใช่แน่นะ

- การเลือกมันเครียดจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ มันก็ดีตรงที่ว่า ไม่มีสูตรตายตัว ไม่มีสมการ ไม่งั้นเขียนนิยายจะสนุกเหรอ สร้างโลกตามสูตรที่เขาให้มา ตอนเราทำกับข้าวนะ ยังเปลี่ยนสูตรเขาซะเละเลย ที่เราอยากเขียนนิยาย เพราะอยากสร้างเรื่องราวอย่างที่เราต้องการ ในแบบที่เราต้องการนี่นะ เพราะงั้น การมีสิทธิ์ได้เลือก จึงเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่ (และหนักอึ้ง ฮ่าๆๆ)

- ตอนวางโครงเรื่องเอาไว้ กับตอนเขียนจริง มันมีช่องว่างตรงกลาง ที่เราต้องเติมรายละเอียดอีกเยอะจริงๆ ด้วย บางทีเราก็นั่งจ้องน้องจาริกอยู่เป็นนาน กว่าจะเห็นภาพว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจรดปลายนิ้วลงไปได้

- ความรู้สึกของตัวละคร... โอ้... นึกแล้วอยากจะบ้า ยังต้องฝึกหัดอีกเยอะ คุณพีทเอ๋ย

จบแระ เห็นชวนให้เล่า เลยมาช่วยบ่นอีกคน กร๊าก

โดย: เฮียพีทคุง ณ (ลายปากกา

) วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:20:34:01 น.

+++ หวัดดีกั๊บเฮีย

ก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าหน้านี้จะมีใครมาเม้นท์มั้ยน้า....

ในที่สุดก็มี ... เฮียสุดที่รักนั่นเองที่อุตส่าห์มาเม้นท์ซะยาว ทั้งๆที่โม่งานจนหัวฟู ^ ^

"คุณพีทเอ๋ย" <<< อ่านถึงคำนี้ แล้วนึกถึงเรื่อง "นิกกับพิม" เลย ทำไมก็ไม่รู้ ^ ^a

โดย: แค่ก้อนหินที่อยากบินได้

วันที่: 3 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:57:13 น.