แนะนำหนังสือ กัลปาวสาน

ชื่อเรื่อง         กัลปาวสาน
ประเภท        นวนิยาย
ผู้แต่ง            พงศกร
สำนักพิมพ์     สำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง
พิมพ์ครั้งที่     ๒     เดือน กรกฎาคม  พ.ศ. ๒๕๖๒
ราคา            ๓๒๐ บาท
 

          เมื่อปีก่อนฉันยังเศร้าใจไม่หายที่ร้านซีเอ็ดในห้างเทสโก้โลตัสจังหวัดอุบลราชธานีต้องปิดตัวลง  หลายปีมานี้กิจการหนังสือดูจะเงียบเหงาซบเซา  คนชอบอ่านหนังสืออย่างเราๆ หาหนังสืออ่านได้ยากขึ้น  เมื่อมาอยู่ชุมพร  ฉันดีใจมากที่ได้เห็นร้านซีเอ็ด  แม้จะไม่ได้อยู่ในห้าง  แต่ก็อยู่ในโซนของห้างโอเชี่ยนที่ตั้งอยู่กลางใจเมือง  คนชุมพรบอกว่าที่นี่มีร้านหนังสืออยู่สามร้าน  ฉันมีโอกาสได้ไปแค่สองร้านคือร้านซีเอ็ด  และร้านศรีสุนทร  อีกร้านนั้นชื่อเป็นภาษาจีน อยู่บนถนนเส้นที่ผ่านหน้าศาลหลักเมืองชุมพร  ฉันยังจำชื่อไม่ได้และยังไม่เคยได้เข้าไปในร้าน  ได้แต่เล็งแลและหมายใจไว้ว่าจะต้องเข้าไปดู  แล้วฉันก็ได้เลือกซื้อหนังสือชื่อ กัลปาวสาน  มาจากร้านซีเอ็ด


          กัลปาวสาน เป็นนวนิยายแนววิทยาศาสตร์ ซึ่งคุณพงศกรบอกไว้ในคำนำว่าเป็นผลงานแนวนี้เรื่องแรกของเขา  คุณพงศกรปัจจุบันทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลกรุงเทพ  แม้ว่าเรียนจบทางการแพทย์  แต่ก็รักการเขียนมาตั้งแต่เยาว์วัย มีผลงานเขียนทั้งเรื่องสั้น เรื่องยาว สารคดี ตลอดจนบทความต่างๆ มากมาย  ส่วนใหญ่แล้วภาษาในการเล่าเรื่องของคุณพงศกรก็มักจะใช้ภาษาไม่ยากหรือซับซ้อน  อ่านเข้าใจง่าย  แนวการเขียนก็แล้วแต่ว่าช่วงไหนนึกสนใจงานเขียนแนวใด   เท่าที่ฉันเคยอ่านมานั้นมีทั้งแนวเรื่องย้อนอดีต  แนวลึกลับสยองขวัญ  แนวหรรษาสารคดี  และแนวสืบสวนสอบสวน  ส่วนแนววิทยาศาสตร์ก็เพิ่งจะได้อ่านเอาจากเล่มนี้นี่แหละ


          ตัวละครหลักของเรื่องคือ โรสิตา  เป็นมนุษย์โลกเพศหญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ทำงานในร้านสะดวกซื้อ  แล้วอยู่ดีๆ ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าตัวเองอยู่ในโลกใบเดิมในอนาคตไกลแสนไกล  ที่สภาพการใช้ชีวิตและสถานะของมนุษย์บนโลกแตกต่างจากเดิมไปมากมายจนแทบจะปรับตัวไม่ทัน  และเธอเป็นมนุษย์โฮโมเซเปี้ยนเพียงรายเดียวที่หลุดรอดมาได้  โดยมิได้มีวิวัฒนาการที่ปรับเปลี่ยนไป อย่างมนุษย์ที่เหลืออยู่บนโลกในขณะนั้น


          จากเดิมที่มนุษย์เคยปกครองโลก  กลายเป็นต้องมาเป็นทาสของหุ่นยนต์  อาศัยอยู่ในอาณานิคมที่ถูกจำกัดในด้านต่างๆ เพื่อไม่ให้สามารถต่อต้านหุ่นยนต์ซึ่งเกิดขึ้นจากการประดิษฐ์คิดค้นของมนุษย์ในอดีตได้


          ไม่ใช่ว่ามนุษย์ทุกคนจะยินยอมตกเป็นทาสหุ่นยนต์  โรสิตาจึงพยายามเต็มที่ที่จะทำตัวให้เป็นประโยชน์เพื่อจะช่วยเหลือมนุษย์เช่นเดียวกับเธอที่ปัจจุบันนั้นได้มีรูปลักษณ์แตกต่างจากมนุษย์ในยุคของเธอไปมาก  แต่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้มีความรู้ความสามารถพิเศษ  และคล้ายจะอ่อนแอต่อโรคภัยเหลือเกินอย่างเธอจะช่วยเหลือมนุษย์เหล่านี้ได้มากน้อยแค่ไหน


          ท่ามกลางคนแปลกหน้า  โรสิตามีเจ้าแมวอ้วนทามะเพียงตัวเดียวที่ติดร่างแหมาอยู่ร่วมโลกใบใหม่ด้วยกัน  เมื่อรอยได้ขอความช่วยเหลือจากมนุษย์แมลงให้โรสิตาสามารถปลอมตัวอยู่ในอาณานิคมร่วมกับมนุษย์อื่น  โรสิตาได้เจอไทตรอนหุ่นยนต์ระดับชั้นปกครองของกองทัพหุ่นยนต์ซึ่งมีพฤติกรรมแผกเพี้ยนไปจากแอนดรอยด์ชั้นสูงทั่วไป  การผจญภัยของโรสิตาเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันที่เธอลืมตาขึ้นบนโลกใบเดิมที่แปลกใหม่  และเธอพยายามที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปให้จงได้
 
 



          มีถนนสายหนึ่งตัดตรงดิ่งไปยังเนินเขาสูงข้างหน้า  เป็นถนนที่แปลกประหลาดที่สุดในความรู้สึกของโรสิตา  ด้วยตรงราวไม้บรรทัด  ปราศจากคดโค้งใดๆ สองข้างทางนั้นโล่งเตียนปราศจากหมู่ไม้  มีเพียงตู้กระจกใสลักษณะเหมือนกับตู้โทรศัพท์ตั้งอยู่ห่างกันเป็นระยะ  เด็กชายก้อนดินเพิ่งกระซิบบอกหล่อนเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาว่า  อาณานิคมมนุษย์อยู่บนเนินเขาลูกนั้น
            “เดี๋ยวนี้ยังมีรถเมล์อยู่ไหมเนี่ย”  โรสิตากระซิบถามเด็กชาย  “ให้เดินไปจนถึงเนินเขานั่น  ไม่ไหวแน่ๆ”
          “รถเมล์”  เด็กชายทำหน้างง  “คือตัวอะไรเหรอน้าโรส”
 
 

          “ตอนนี้เตตรอนกำลังผุดโปรเจกต์ใหม่ขึ้นมา” รอยเล่าด้วยน้ำเสียงขมขื่น  “เขากำลังจะแปลงร่างมนุษย์ที่ได้รับเลือก  ไปเป็นแอนดรอยด์...ทำคนจริงๆ ให้กลายไปเป็นหุ่นยนต์...”
          “แล้วมีคนอยากกลายร่างไปเป็นหุ่นยนต์ด้วยหรือคะ” โรสิตาสงสัย  หล่อนไอออกมาชุดใหญ่  รู้สึกเหมือนอาการไข้หวัดกำเริบขึ้นมาอีกจนได้
          “มีสิ” รอยตอบ  เขาขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสัน  “มนุษย์ที่ไม่มีศักดิ์ศรีไงล่ะ”
 
 


          ดอกละอองฝันหนึ่งดอก  มีเรณูกว่าสองพันอับ  แต่ละอับมีละอองเกสรจำนวนนับพัน  ละอองเกสรแต่ละอันมีปริมาณพิษที่ทำให้มนุษย์นอนหลับและติดอยู่ในความฝัน  ไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันไมครอน  การที่กุหลาบเดินผ่านดงดอกไม้มาเป็นระยะทางไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยเมตร  และใช้เวลาเดินอยู่ในนั้นห้านาที  หมายความว่ากุหลาบรับพิษไปไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันล้านล้านไมครอน  อันเกินกว่าขีดจำกัดของมนุษย์คนใดในโลกปัจจุบันจะสามารถทนทานได้
          แต่หญิงสาวคนนี้กลับทนทานได้...


 
            “ว้าย”
          โรสิตาร้องด้วยความตกใจ  บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตกใจเรื่องราวที่บานปลายใหญ่โตขึ้นทุกขณะ  หรือตกใจที่เห็นไทตรอนหักข้อมือตัวเองให้ท่อนแขนกลายเป็นปลายกระบอกปืน  เหมือนอย่างที่เคยเห็นในหนังแนวไซไฟ
          ภาพชายหนุ่มร่างสูงสง่า  ใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนตระหง่านตรงหน้า  กำลังใช้แขนของตนเองซึ่งเปลี่ยนเป็นปืนเลเซอร์  ยิงถล่มใส่ยามหุ่นกระป๋อง  ปลุกให้โรสิตาตื่นขึ้นมาจากความฝันว่า  ต่อให้หน้าตาดี  รูปร่างสูง  น้ำเสียงทุ้มนุ่ม  ผิวหนังยืดหยุ่นไม่ต่างอันใดกับมนุษย์  หากไทตรอนก็คือแอนดรอยด์อยู่ดี
 
 

          เรื่องราวของโรสิตาในโลกอนาคต  เธอจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่มีความขัดแย้งระหว่างหุ่นยนต์และเหล่ามนุษย์อย่างไรต่อไป  ทำไมเธอจึงเป็นมนุษย์คนเดียวที่ได้ไปถึงช่วงเวลานั้น


          ลองอ่าน “กัลปาวสาน” ดูนะคะ


 
เพรางาย  มณีโชติ
๑๐ มีนาคม ๒๕๖๓ อังคาร
 

Create Date : 10 มีนาคม 2563 Last Update : 10 มีนาคม 2563 12:46:55 น. Counter : 564 Pageviews.		26 comments
(โหวต blog นี้)  Share Tweet