เดินกะลากับม้าไม้ไผ่

เดินกะลากับม้าไม้ไผ่



ฉันเริ่มจับกล้องถ่ายรูปเอาเมื่อตอนทำงาน เนื่องจากไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องมีภาพเก็บไว้เป็นหลักฐาน จนตอนนี้ฉันชักจะเบื่อๆ ไอ้การเก็บหลักฐานเสียเหลือทน จนบางทีถึงเป็นงานของตัวเองก็ไม่อยากจะเก็บภาพเอาไว้เลย


แต่ถึงกระนั้นฉันก็ต้องขอบคุณเจ้าค่านิยมการเก็บหลักฐานด้วยรูปภาพของทางราชการ ที่ทำให้ฉันค่อยๆ มีพัฒนาการในการถ่ายรูปมากขึ้น และสังเกตสังกาความงดงามรอบตัวมากขึ้น แม้ว่าจะเบื่อการเก็บภาพที่จำเป็นต้องเก็บ แต่ฉันกลับมีความสุขกับการบันทึกภาพที่อยากเก็บ นอกจากนั้นก็มีบ้างที่รู้สึกแย่กับสายตาประหลาดๆ ที่มองมาพร้อมกับคำถามที่ว่า เก็บภาพแบบนั้นเอาไว้ทำไม


ซึ่งฉันก็ได้แต่ย้ำเตือนตัวเองบ่อยๆ ว่า ตาใจของคนเราต่างกัน


ถ้าฉันมีความสุขกับภาพเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เมื่อใครได้มาชมภาพนั้นมีความสุขไปด้วย ไม่ได้หมายความว่าฉันจะสามารถบังคับให้ใครต่อใครมาชื่นชมและเห็นดีเห็นงามอย่างเดียวกับฉันได้ทั้งหมด




วันหนึ่งกับโรงเรียนแห่งใหม่ ฉันเห็นเพื่อนพานักเรียนไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่บนลานซีเมนต์หน้าเสาธง สิ่งที่สะดุดตาคือวัตถุในมือของนักเรียนเหล่านั้น


แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนโหวกเหวกให้นักเรียนเตรียมพร้อม


“ใครที่เอาหมากโถกเถกมา ให้มาตั้งแถวเร็วเข้า ใครไปถึงเส้นชัยได้ก่อนคนนั้นชนะ ส่วนใครที่เอาหมากกุ๊บกั๊บมา ให้มาต่อแถวรอ พอพวกแรกแข่งเสร็จ ครูจะให้พวกเธอแข่งต่อ”


ฉันนึกชอบภาษาพื้นบ้านที่ใช้เรียกอุปกรณ์การเดินกะลาและม้าไม้ไผ่ ช่างสร้างคำได้น่ารักเหลือเกิน หวังว่าคงจะเดาจากเสียงเดินได้ว่า อย่างไหนควรจะเป็นหมากกุ๊บกั๊บ และอย่างไหนควรจะเป็นหมากโถกเถก


คงไม่ต้องบอกหรอกนะ ว่าฉันตัดสินใจเปลี่ยนจากสถานะคนเดินผ่านทางกลายเป็นอะไรไปในทันที


โธ่! เด็กในเมืองหาเล่นเจ้าพวกนี้ได้ง่ายนักเหรอ




แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจว่าครูภาษาไทยอย่างเพื่อนของฉัน ไปเกี่ยวอะไรกับการทำของเล่นพื้นบ้านอย่างนี้ แต่ฉันก็เชื่อว่าภาพที่ควรเก็บไว้ อย่างไรเสียก็ควรจะเก็บเอาไว้แบ่งกันชม


๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑
เพรางาย มณีโชติ

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2551 Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2551 15:40:52 น. Counter : 1814 Pageviews.		2 comments
Share Tweet