เล่าเรื่องระหว่างทาง ...เปรี้ยวนอกนุ่มใน

            เขาแนะนำให้กินผักผลไม้ตามฤดูกาล  นอกจากจะดีต่อสุขภาพแล้วยังมีราคาถูกกว่าผักผลไม้นอกฤดูมาก  ฉันก็พยายามจะทำตามคำแนะนำนั้น  ผลไม้ที่ซื้อเข้าบ้าน ค่อยๆ หมุนเวียนเปลี่ยนไป  จากลูกตาล มะม่วงเบา ลิ้นจี่ เงาะ มังคุด ทุเรียน  ตอนนี้กระท้อนเริ่มมีวางขาย  เมื่อแรกเห็นยังไม่ได้ซื้อทันที  เพราะตอนนั้นยังมีมังคุดและกล้วยเต็มบ้าน  หลังจากที่จัดการกับมังคุดและกล้วยเรียบร้อย  จึงออกปากบอกคนที่บ้านว่า “ถ้าเห็นกระท้อนให้ซื้อมาด้วย”
 
            และเป็นไปตามคาด  เขากลับบ้านมาพร้อมบอกว่า  ไม่เห็นเลยไม่ได้ซื้อ
 
 
            วันนี้ตั้งใจว่าจะไปซื้อหนังสือสักเล่ม  และซื้อส้มกลับบ้านสักกิโล  กะจะซื้อที่แผงส้มซึ่งขึ้นป้ายว่าเป็นส้มจากสวนธวัชชัย  เห็นมาหลายครั้งแล้วยังไม่เคยได้อุดหนุนสักที  เวลาซื้อส้มตามแผงผลไม้ต้องลุ้นมากว่าจะได้ส้มผลสดสมราคาไหม  ครั้งนี้ตั้งใจว่าจะลองซื้อส้มจากสวนดูว่าจะสดและอร่อยรึเปล่า  แต่เมื่อขับรถผ่านไปก็ต้องผิดหวังเพราะเขาปิดร้านไม่ขาย  เห็นแต่กล่องส้มติดป้ายชื่อให้ช้ำใจเล่น
            เอาเถอะ  พลาดไปอีกหนจะเป็นไร  จำได้ว่าถนนสายเลียบทางรถไฟกลับบ้าน  มีแผงขายส้มอยู่แผงหนึ่ง เรียงส้มสวยและติดป้ายไว้หลายราคา  ค่อยไปซื้อที่ร้านนั้นก็ได้  แอบกังวลนิดๆ ว่าจะเลือกส้มได้ไหม  ถ้าซื้อผลไม้แล้วจับเลือกไม่ได้  ฉันมักจะไม่ซื้อ  เพราะผลไม้หลายอย่างดูแต่ตาจะแยกแยะความสดเก่าไม่ออก  ซื้อมาแล้วกินไม่ได้หรือกินแล้วไม่อร่อยพานเสียดายเงิน
 
 
            จอดรถหน้าร้านซุ่นทอง  เดินไปหยิบหนังสือ  “น้ำพริก” ของ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช  ที่หมายตาไว้นาน  ไม่กล้ามองหนังสือเล่มอื่น   กลัวอดใจไม่ไหวจะได้เพิ่มอีกหลายเล่ม  แต่สุดท้ายก็ห้ามใจไม่อยู่ต้องไปหยิบๆ จับๆ ตำราทำอาหารแถวนั้น  หลังจากเจอเล่มที่ถูกใจก็หมายตาไว้  และตัดใจรอโอกาสหน้าค่อยมาซื้อ 
            ไปจ่ายเงินค่าหนังสือแล้วออกจากร้าน 
            จริงๆ แล้วเวลาทำกับข้าว  ถ้านึกอยากทำรายการอาหารไหนที่ไม่คุ้นเคย  แค่เปิดคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์ค้นหาจากกูเกิ้ล  ไม่นานก็จะได้วิธีทำให้เลือกทำยาวเหยียด  แต่ฉันก็ยังชอบตำราทำอาหาร  เสน่ห์ของภาพและการจัดวางถ้อยคำยังคงดึงดูดใจได้เสมอ  เห็นทีไรก็อยากได้มาครอบครอง
 
 
            ขี่รถผ่านสี่แยกไฟแดงหน้าสถานีรถไฟ  ไปตามถนนเลียบรางรถไฟ  แผงขายส้มที่หมายจะมาซื้อมีแต่แผงโล่งๆ  วันนี้คนขายไปธุระที่ไหนหนอ  แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นป้าย “กระท้อนห่อ” อยู่ข้างผลไม้ที่วางเคียงกัน
            ฉันส่งยิ้มหลังหน้ากากอนามัย  ถามพ่อค้าว่าราคากิโลกรัมละเท่าไหร่  พ่อค้าตอบว่ากิโลละ ๗๐ บาท  ฉันเลือกกระท้อนได้สองลูกกะว่าเท่านี้ก็เอามาดองกินกับน้ำปลาหวานสองคนน่าจะพอดี  แต่คนขายเสนอให้ซื้อหนึ่งกิโลครึ่ง  เขาจะขายให้ในราคาหนึ่งร้อยบาท  ฉันแกล้งโวยวายความอยากขายของพ่อค้าซึ่งเขาก็ยิ้มรับ  แล้วก็ได้สนทนาพาทีถึงการปลูกและการห่อผลกระท้อน  กว่าจะได้กระท้อนผลสวยน่ากิน  ต้นและผลกระท้อนต้องการการดูแลเอาใจใส่อย่างมาก  จนชาวสวนเลือกที่จะหันไปปลูกผลไม้อื่นแทน  ฉันจึงค่อนข้างจะเห็นใจคนขายและยอมซื้อกระท้อนมาตามที่เขาเสนอ
 
            จากกระท้อนสองลูกเพิ่มมาเป็นห้าลูก  ฉันเริ่มคิดว่าจะเอากระท้อนไปทำกินอย่างไรได้บ้าง  รายการอาหารลอยไปมาในหัว  กลับถึงบ้านจะต้องไปค้นรายละเอียดว่าทำอย่างไร
 
            ฉันรู้แล้วว่าวันนี้ทำไมถึงหาซื้อส้มไม่ได้ ....เพราะฉันอยากกินกระท้อนแล้วยังไม่ได้กินนี่เอง
 
 
เพรางาย  มณีโชติ
๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๓ พฤหัสบดี

Create Date : 28 พฤษภาคม 2563 Last Update : 28 พฤษภาคม 2563 14:17:11 น. Counter : 3667 Pageviews.		32 comments
Share Tweet