Group Blog All Blog
|
ม่ายอยากเรียนหง่า งือ งือ
วันนี้ไปพบกับเจ้าหน้าที่แนะนำฝ่ายการศึกษามา ไปถึงก่อนเวลาก็ยังไม่สามารถเข้าพบเจ้าหน้าที่ได้หรอกนะต้องนั่งรอค่ะ เรารอไปตั้ง 30 นาที รอจนจะหลับอยู่รอมร่อ เสียงโทรฯดังขึ้นปรากฏว่าเป็นสามี.......ก็โทรมาถามเรื่องการเดินทางเป็นอย่างไร? เค้าอดเป็นหว่งไม่ได้ ชิส์ ๆ เห็นเราเป็นบ้านนอกเข้าเมือง? แค่เนี้ย บ่ ยั่น ไอ้ที่ข้าตรูยั่นอะมันคือเรื่องการสื่อสารฯ....ย่ะ พอบ่ายโมงตรงเราก็เดินเข้าไปพบเจ้าหน้าที่เลย ไม่รอให้ออกมาเรียกตัวแล้ว เข้าไปก็พอดีเค้ากำลังเตรียมเอกสารเรื่องเราอยู่ยังไม่เสร็จดี จากนั้นเค้าก็อ่านประวัติการศึกษาทั้งที่เมืองไทย และก็ที่นี่ เจ้าหน้าที่พออ่านเสร็จก็ออกปากถามเราว่า เธอได้แพลนแผนการเรียนมาบ้างปะ? เราตอบว่าไม่ได้แพลนเพราะไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร แล้วมีอะไรให้ฉันเลือกเรียนได้บ้าง? ฉันถามกลับไปพร้อมกับพูดเสริมสำทับไปอีกนิดว่า "ถึงจะเลือกเรียนอะไรก็มีโอกาสหางานทำได้ยากเหมือนเดิม" สำหรับคนต่างชาติอย่างพวกชั้น....... เจ้าฯหัวเราะ ....พร้อมกับบอกว่างานในโรงเรียนอนุบาลนี้ มันค่อนข้างที่จะได้รับการบรรจุยาก.......สำหรับเธอ ............ใช่ชั้นรู้ดีเพราะฉันอ่อนเรื่องสำเนียงภาษา และก็รู้มานานแล้วด้วยว่างานแบบนี้หายากมากสำหรับชาวต่างชาติ ที่ได้ทำอยู่เวลานี้ก็เป็นแค่งาน(ฝีก)6เดือน โดยได้รับเงินเดือนจากทางอำเภอ+เงินประกันคนตกงานด้วย ถ้าอยากมีลุ้นมีสิทธิ์ได้รับการบรรจุงาน....ต้องหันไปเรียนด้านดูแลคนแก่แทน อันนี้เราออกความเห็นเองนะคะ ก็แหมฝรั่งเองแท้ๆยังไม่ได้งานดูแลคนแก่กันก็มีเยอะ ว่าแล้ว.....เค้าก็สอบถามเรื่องการทำงานในโรงเรียนอนุบาลต่อ ว่าทำเป็นยังไง?? ก็เล่าไป บลาๆๆๆ วกกลับมาที่การเรียนอีกรอบ เจ้าหน้าที่ถามว่า"เธอชอบทำอาหารหรือไม่?" เราก็ตอบอย่างเร็วเลยว่า"ชอบ".... "ชอบอ่านตำราทำอาหารด้วย" แต่ไม่ค่อยได้ทำเองเพราะสามีแย่งทำหมดอาหารต่างชาตินี่อะ งั้นก็เหมาะเลย เอาแพลนนี้ละกันไปเรียนรู้อบรมเพิ่มเติม เธอก็จะได้มีโอกาสหางานทำได้กว้างขึ้น หลังจากจบการฝึกอบรมมา ก็คุยกันไปถึงแพลนการเรียน และการเตรีมความพร้อมกันต่ออีก
สรุป.....เราก็ต้องไปฝึกอบรมการเรียนรู้เรื่องการทำงานในครัวต่างๆทั้งเรื่องเรียนรู้การทำอาหาร ขนมปัง โดยรวมไปถึงเรื่องการกำหนดอาหารสำหรับ เด็ก และคนชรา และอื่นๆอีกหลายอย่าง ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแหม....ถ้าเป็นสมัยเมื่อ20กว่าปีก่อนคงภูมิใจตัวเองมากเลยนะเนี่ยในเรื่องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยนี่ แต่....ปัจจุบันนี้สิ?? ม่ายอยากเรียนอ่าาาาาาาาาาาา งือ งือ
|
ประนม
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() เริ่มต้นชีวิตคู่ครั้งนี้ ด้วยวัย40กะรัต ไม่รู้เหมือนกันว่าสงสาร...หรือว่ากามเทพตั้งใจ .....ที่ท่าน....ทำให้เราได้พบรักครั้งใหม่กับฝรั่งตาน้ำข้าว (แม่ชอบเรียก) ถามว่าแม่ปลื้มมั้ย? ไม่ปลื้มค่ะ....แม่ไม่ชอบลูกเขยฝรั่ง เพราะว่าลูกสาวแม่ต้องย้ายไปอยู่กับลูกเขย ไปเป็นแม่บ้านต่างแดน ชื่อเหมือนบล๊อคยังไงยังงั้นเลยเนอะ ... แม่เหงา... แม่มีลูกสาวเพียงคนเดียว แทนที่จะได้อยู่ด้วยกันจนตายจากกัน ก็...ต้องอยู่ห่างไกลกันเสียเหลือเกิน แต่...แม่ก็ไม่ขวางความรักครั้งใหม่ของเรา 2 คน อยากจะบันทึกเรื่องราวชีวิตในต่างแดน เพื่อเก็บเอาไว้อ่านย้อนหลัง เมื่อเราแก่ตัวไป จะได้รู้ว่า ช่วงชีวิตหนึ่งที่ห่างหายจากครอบครัวอันเป็นที่รัก มีเรื่องราวอะไรน่าจดจำบ้าง แม่เป็นยังไง ลูกๆเป็นยังไง ใครเศร้า สุข ทุกข์ใจ เรื่องราวที่เข้ามาดี ร้าย อย่างไร? บันทึกไว้เพื่อจดจำกับเรื่องราว พื้นที่ห้องน้อยๆแห่งนี้... เป็นเสมือนสมุดบันทึก เพื่อเก็บบันทึกถึงอาหารของแม่ที่พร่ำ(บ่น)สอนให้เราทำซึ่งพอจะทำเป็นอยู่บ้าง อาหารไทยได้จากแม่ อาหารจีนได้มาจากแม่สามีเก่า แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยเอาใจใส่รักการทำอาหารเหมือนแม่ ทำให้ต้องมาหัดเรียนรู้เอาใหม่จากเพื่อนบ้านชาวบล๊อคแก๊งค์ด้วยกันก็หลายท่าน ขอบคุณทุกท่านที่พากันทำฮาวทู ทีละขั้นตอน สอนอย่างจริงใจ และให้อย่างจริงใจ ขอบคุณชาวบล๊อคแก๊งค์ ที่แบ่งปันสูตรอาหารต่างๆ ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ และสุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกๆท่านที่คอมเม้นท์ไว้ให้ค่ะ และขออภัยด้วยหากไม่ได้ไปเม้นกลับ เนื่องด้วยไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยๆเหมือนเก่า ![]() Friends Blog
Link |