Bloggang.com : honeynut : สองสาวเดี่ยวเที่ยว JaPan: ฮาราจูกุ (อีกที) คอสเพลย์ แถมแผ่นดินไหวอีกตะหาก

สองสาวเดี่ยวเที่ยว JaPan: ฮาราจูกุ (อีกที) คอสเพลย์ แถมแผ่นดินไหวอีกตะหาก

ความเดิมตอนที่แล้ว สองสาวเดี่ยวเที่ยว JaPan: Kichijōji เที่ยว Inokashira Park น้องเหมียว Mellow Cafe กินท้องแตก Nakano กดอ่านจ้ะ

มาต่อกันนะ และแล้วก็มาถึงวันอาทิตย์ค่ะ พลาดไม่ได้วันอาทิตย์ก็คือฮาราจูกุนี่แหละ อย่ารอช้า เดินทางโดยพลัน นั่นคือ

"เที่ยง" อีกแล้วท่านผู้ชม

แม่คุณเล่นตามเสตปเดิม ไปออกนอกกติกา คือตื่น 9 โมง อาบน้ำ สระผม แต่งหน้า
ที่สำคัญวันนี้คุณเพื่อนนัดหนุ่มไว้ ที่ฮาราจูกุ บ่ายโมง เลยต้องสวยเป็นพิเศษ (แล้วกรูล่ะ

)

ตอนนั่งรอคุณเธอนั้นก็เลยได้นั่งคุยกับลีเดีย (สาวเยอรมันที่เจอกันเมื่อตอนที่แล้ว) ลีเดียบอกว่าจะไปงานอาหารที่สวนโยโยหงิ ที่ไม่ไกลนัก

เมื่อสาวงามของเราแต่งกายเสร็จ ณ เวลาเที่ยงอีกเช่นเคย ก็ไปกันเลยค่ะ เฮ้อออ

นักเรียนคะ เรามาทบทวนการเดินทางไปฮาราจูกุอีกรอบนะคะ

minova ----- > ueno โดย Hibiya line (จ่ายเงิน)

ueno ----- > Harajuku โดย Yamanote line (JR PASS)

แล้วเราก็มาถึงย่านช้อปปิ้งฮาราจูกุ นั่นคือ ถนน takeshita (takeshita dori) รอบสอง

ทันใดนั้นเองมีขบวนแต่งงานผ่านมา ตรงเข้า takeshita street ไปเลย เดาเอาเองว่าอาจเป็นสถานที่ที่เจอกัน หรือสถานที่โปรดของทั้งคู่ คนปรบมือกันทั้งถนน สุดยอดไปเลย

คนเยอะขนาดนั้น ฝ่าวงล้อมเข้าไปเลย เสียงปรบมือดังไม่ขาดสาย ซึ้งใจแทนเจ้าสาว (ชาตินี้จะถึงคราวกรูมั่งแมะเนี่ย)

ดูคนวันอาทิตย์ซะก่อน

เพื่อน : เฮ้ย เอวิ เขาทำไรกันอ่ะ
เรา : แต่งงาน
เพื่อน : โหลลลลล
เรา : อือมมม์

5 นาทีผ่านไป

เพื่อน : ไหน ๆ อ่ะแต่งงาน

เรา : ไปนานแล้วว้อย

รู้สึกตัวช้าจริง ๆ เมิงเต็มป่าววะเนี่ย (คู่เที่ยวฟ้าประทานกรู๊)

แล้วคุณเพื่อนก็ชะเง้อคอยหาหนุ่มคู่นัด
เรา : ไหน ๆ หน้าตาเป็นไง
เพื่อน : ไม่รู้ดิ
เรา : ฮ๊ะ!!!
เพื่อน : ก็ใน facebook เขาใส่หมวกใส่แว่นอ่ะ

อีเวงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เมิงรั่วหรือกรูไม่เข้าใจเนี๊ยยยยย

บ่ายโมงตรง

รถไฟมาหลายสิบขบวนไม่มีวี่แวว

บ่ายโมง 5 นาที ลีเดีย เดินออกมาจากสถานีรถไฟ

ลีเดีย : หวัดดี เอวิ หวัดดี cveta ทำไรกันอ่ะ
เรา : cveta รอหนุ่มอยู่ นัดไว้
ลีเดีย : หน้าตาเป็นไงอ่ะ
เพื่อน : ไม่รู้ดิ ขาว ๆ แบบคนญี่ปุ่นอ่ะ แต่งตัวแฟชั่นหน่อยอ่ะ
เรา & ลีเดีย : ...................
ขณะเดียวกันหนุ่มฝรั่งคนข้าง ๆ สะกิด
หนุ่ม : เธอๆ ลองกินถั่วไหม
เพื่อน : มะอาว (หันมากระซิบ) เราไม่ชอบฝรั่งอ่ะ
เรา : (กระซิบ) เมิงเป็นฝรั่งมะใช่เหรอ
ลีเดีย : ถั่วอะไรอ่ะคะ
หนุ่ม : ถั่วรสชาติแปลก ๆ ลองดูดิ (ว่าแล้วยื่นถั่วให้)
ลีเดีย : ไม่ดีกว่าค่ะ
เรา : ไหนลองหน่อยดิ (กรูไม่มีอะไรจะเสีย) เออ แปลกดี (ถั่วรสถั่วดำไรงี้)

แล้วการสนทนาก็จบลงเมื่อหนุ่มถั่วเดินจากไป เราได้กินถั่วฟรี 1 เม็ด

บ่ายโมงครึ่ง
ลีเดีย : ไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ได้กิน
เรา : จ้ะ ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนคุย

หนุ่มยังไม่มาซะที ตอนนี้คุณเพื่อนเริ่มเดินจับสัญญาณเน็ตฟรี ได้ฝั่งตรงข้ามหน้าร้านอาหาร มุมเดียวเท่านั้น ห้ามขยับ เธอว่าจะส่งเมล์ไปบอกเขาจะรอจนสี่โมงเย็น

เรา : อะไรนะ สี่โมงเย็น นี่แกมีเบอร์เขาไม๊เนี่ย
เพื่อน :ต้องมีด้วยเหรอ
เรา : อ้าวจะได้โทรหาไง แกจะส่งแต่เมล์เนี่ยนะ
เพื่อน :เออ ๆ เดี๋ยวเราเมล์ไปขอเบอร์

หลังจัดการเรื่องหนุ่มเสร็จ เราเลยชวนเพื่อนเดินดูคอสเพลย์ ซึ่งตอนนั้นบ่ายสองแล้ว (กรูเสียเวลาสองชั่วโมงกะเมิงงงง)

กลุ่มแรก จัดไป

แล้วก็ชายคนนี้ค่ะ

เขาคุยเก่งมาก พูดภาษาไทยได้นิดหน่อยด้วย ชวนเพื่อนมาคุยด้วยกัน ก็ไม่เอา เธอบอก "ไม่หล่ออ่ะ" แหม criteria เยอะจริงๆ

เราคุยกับเขาแป๊บนึง ก็คิดได้ว่า เขาควรตามลีเดียไปสวนโยโยหงิดีกว่า เพราะมันเลยเที่ยงมานานมากแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย ระหว่างเดินไปมีชายหนุ่มคนนึงเดินมาหาเรา

หนุ่ม :,osjuhhfn#*%#$@$&*
เรา : ภาษาอังกฤษได้ไหมคะ
หนุ่ม : สวนโยโยหงิไปทางไหนครับ
เรา : ทางนั่นค่ะ
หนุ่ม : อ้าวมาจากไหนกันครับเนี่ย
สัมภาษณ์กันแป๊บนึงเขาก็อาสาถ่ายรูปให้ แล้วก็ไป

เพื่อน : เนี่ย ๆ เขามาคุยกับเราเพราะเราสวยแหละ ฮิฮิ
เรา : .......

ว่าแล้วเธอก็อารมณ์ดีไปทั้งวัน

ระหว่างเดินไปสวนโยโยหงิ ก็มีการแสดงเล็กๆ น้อย ๆ ตามทาง

คุณเพื่อนเฝ้าอยู่นาน

และแล้วเราก็มาถึงงานเทศกาลอาหารที่สวน โยโยหงิ

คนเพียบ

ใช้เวลาเดินแบบไม่แวะอะไรเยอะแยะ ก็ราว ๆ 20 นาที สุดทาง มีร้านยากิโซบะ 500 เยน หิวแล้วเอาซะหน่อย

กินไปสามคำ ไม่อร่อยอ่ะ เราทำท่าจะทิ้ง คุณเพื่อนปรี่มา take over แทน กินหมดใน 5 นาที (ทำเป็นบอกว่าไม่หิว ชั้นรู้หรอกน่าว่าแกงก...มันยอมรับหลังจากนั้นจริง ๆ ว่างก)

มันจ้า มันนนน

ไส้กรอกปลา 400 เยน อร่อยมาก กรอบนอก นุ่มใน (เพื่อนแย่งกินไม่ได้ แพ้อาหารทะเล) Smiley

ระหว่างที่เทียวกินอะไรกันอยู่นั้น เรากับเพื่อนได้ข้อสรุปกันว่า เราจะแยกกันกลับ ตอนแรกเพื่อนจะไม่ยอม เพราะกลัวหลง แต่เราให้เหตุผลว่า มาไม่ยาก ถามซ้ำถึงการเดินทางก็บอกได้ แถมเธอก็อยากเดินไปเดินมาแถวนี้ แล้วเราก็บอกว่า วันท้าย ๆ ตกลงกันว่าจะแยกกันเที่ยวสองวัน กลับมานอนที่เดิม ดังนั้น วันนี้หัดซะ เอาเบอร์โทรไป มีอะไรโทรมา (ตอนแรกเพื่อนแอบงอนนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจแล้วว่า จริง ๆ การไปเที่ยวต้องลองเอาเองบ้าง มันเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่ง) จนเพื่อนโอเค แถมเขายังว่านัดหนุ่มไว้ เราเลยไม่ห่วง

เราเดินย้อนมาทางศาลเจ้าเมจิ แต่เดินไม่ไหวแล้ว เลยไม่ได้เข้าไป

กลับมาถึงหน้าสถานีราวสี่โมงเย็น ยังมีคอสเพลย์อยู่ค่ะ

คนมาดูเพียบ

มาถึงหน้าสถานีฮาราจูกุแล้วค่ะ

เราเดินไม่ไหวแล้วค่ะ เลยตัดสินใจไปบ้านพี่ดีกว่า (ตอนแรกแอบคิดจะไปชิบุย่า แต่ไม่ไหวแล้ว)

ขึ้นรถจากฮาราจูกุ ไปโอคุโบะ ยามาโนเตะ ไลน์ มีผ่านสายเดียวค่ะ ใช้ เจอาร์ ได้

ในรถไฟ

มีทีวีแสดงการถึงสถานีถัดไป และโฆษณา

ก่อนเข้าบ้าน หนาวนิดหนอยแฮะ แวะกินของโปรดดีกว่า

หนาวตรงไหน กินโกโก้เย็นดีกว่า (คนมันชอบกินของเย็นอ่ะเนอะ) คนขายยังมองหน้า ถามซ้ำว่า เอาเย็นนะคะ (คนไทยกินอะไรขอใส่น้ำแข็งไว้ก่อน)

ตามคำร่ำลือ Fresness Burger เขามีชื่อเสียงเรื่องซอสเยอะอยู่แล้ว

อิ่มเล็ก ๆ แล้ว ก็ไปหาพี่ที่บ้าน พี่สะใภ้ชวนไปห้องสมุดค่ะ

jap1234

ระหว่างทางมีแผนผังการรมพลขณะเกิดแผ่นดินไหว หรือภัยธรรมชาติต่าง ๆ แม้แต่เมืองเล็ก ๆ อย่างโอคุโบะก็ยังมี (บ้านไม่ได้อยู่ตรงโซนเกาหลีจ๋านะคะ) รอบคอบมากๆ

กลับมากินข้าวกับหลานดีกว่าเนอะ

ของกินตรึม ซื้อมาจากห้างแถวบ้าน นี่แหละความสุขเล็ก ๆ
บางทีมัวแต่เที่ยวมากไป ลองหยุดสักพัก ใช้ชีวิตแบบชาวเมือง แล้วสังเกตสิ่งรอบตัวดูบ้าง

พี่สะใภ้กำลังต้มแกงให้หลาน เรากำลังนั่งเปิดดูนิตยสาร อยู่ดี ๆ พี่สะใภ้หันมาบอกว่า

"earthquake"

เรายังนั่งเฉย งง อ่ะ

"3 ริกเตอร์มั๊งคะ" พี่สะใภ้บอกเสร็จ

5 วินาทีผ่านไป บ้านเริ่มสั่นไปทางซ้ายขวา ซ้ายขวา โคมไฟไหวไปมา หลานนอนอ่านนิทาน พี่สาวเดินมาเปิดทีวี

ประมาณ 1 นาที ทุกอย่างสงบ

รายงานข่าวพบแผ่นดินไหวในทะเล 5 ริกเตอร์ ในส่วนของโตเกียว 3 ริกเตอร์ มีผลทำให้รถไฟในโตเกียวบางสายต้องหยุดให้บริการ

ที่เราเคยได้ยินมา จะบอกว่าสัตว์ต่าง ๆ จะรู้สึกต่อการเกิดภัยธรรมชาติได้ดี...

นอนท่าเก็บทรัพย์ซะงั้น ไม่ได้แยแสต่อสิ่งใด

ว่ากันถึงคุณเพื่อนต่อ หลังแยกจากกันช่วงบ่ายสองบ่ายสาม เธอก็เงียบไป คำว่าเงียบไป แปลเป็นภาษาเอวิได้ว่า

"สบายดี"

ใช่สิ ลองเมิงเดือดร้อนต้องแจ้นติดต่อมาแน่แท้

เรากลับจากบ้านพี่ราว 5 ทุ่ม คนเต็มรถไฟฟ้า เพราะรถหมดเที่ยงคืน ดังนั้น 5 ทุ่มคนจึงเยอะเป็นพิเศษ บางคนกลับจากปาร์ตี้ บางคนกลับจากทำงานพิเศษ

ถึงหอเพื่อนก็ยังไม่มา เช็คเมล์ซิ

"คืนนี้ไม่กลับ อยู่กับเขา"

นั่นไง ทฤษฎีไม่เคยพลาด

ตอนต่อไป อาตามิที่รัก เกียวโตเมืองเก่า มาแล้ว กดเลย

Create Date : 07 มิถุนายน 2553

Last Update : 19 มีนาคม 2561 10:14:32 น.

6 comments

Counter : 2423 Pageviews.