Blog ผมกำลังจะตาย ตอนนี้ใกล้จะตายแล้ว   ตายด้วยโรคร่าย   โรคร้ายที่ติดต่อทางลมหายใจ   ติดต่อทางการสัมผัส   และติดต่อทางสังคม   ซึ่งพาหะที่นำโรคร้ายมาแพร่ให้กับ Blog นั้น   ก็คือ ผมเอง   ผมป่วยด้วยโรคร้าย   โรคที่รักษาไม่มีทางหาย   ทำได้เเค่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ   ใช้ชีวิตให้หมดไปกับงาน งาน และ งาน   ใช่ ผมป่วยด้วยโรคจากการทำงาน   ทำงานไปวัน ๆ   ทำเพื่อให้ลืมเป้าหมายในชีวิต   และสุดท้ายก็เเพร่ให้กับ blog   blog ของผมเลยติดโรคร้าย   แถมยังแสดงอาการเร็วและรุนแรง   blog ก็เลยจะคายก่อนผม   Create Date : 27 กรกฎาคม 2555     Last Update : 27 กรกฎาคม 2555 8:58:21 น. Counter : 2276 Pageviews.   5 comment Share Tweet

สิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่ 0 " พ่อ ๆ มาดูนี่เร็ว ! " " อะไรเหรอ ? " " มาเร็ว ๆ สิ เดี๋ยวมันหนีไปก่อน " " แล้วมันอะไรเล่า ? " " ไม่รู้ ! รีบ ๆ มาดูซี่ ! " ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะวางสายยางที่กำลังใช้ฉีดรดน้ำต้นไม้ไว้ที่พื้นหญ้า เดินไปที่ก็อกน้ำ ปิดน้ำ เสร็จแล้วก็เดินไปหาเจ้าลูกชายที่กำลังนั่งยอง ๆ พร้อมกับ ก้มหน้าก้มตามองบางสิ่งอยู่ " ดูนี่สิพ่อ ๆ เนี่ยตัวอะไร ? " พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่พื้น ผมมองตามนิ้วhป้อม ๆ สั้น ๆ ที่ตรงพื้นมีก้อนกลม ๆ ดำ ๆ แต่มีประกายเลื่อมเเวววาวล้อแสงอาทิตย์ ซึ่งดูเหมือน ว่าจะเป็นแร่ชนิดหนึ่ง ไม่น่าจะมีอะไรแปลกประหลาดมากมายนัก ก็แค่เจ้าก้อนนี้ กำลังคืบคลานไปบนพื้นแค่นั้นเอง คลานบนพื้น ? ??? !!! " ตัวอะไรพ่อ ? " เจ้าลูกชายถามซ้ำอีกครั้ง ผมนั่งยอง ๆ ข้างลูกชาย สองตาเพ่งพิเคราะห์เจ้าก้อนดำ ๆ เลื่อม ๆ อย่างตั้งใจ เจ้าก้อนนี้กำลังคืบคลานไปบนพื้นก่อนจะหยุดตรงหยดสีเหลืองใสกองโตที่พื้นดิน จากนั้นมันก็เอาตัวของมันไปแช่ในหยดสีเหลืองนั้น แล้วก็หยุดนิ่งอยู่นาน ผมนั่งเพ่ง ดูก็สังเกตเห็นหยดสีเหลืองนี้ค่อย ๆ ลดขนาดลงเรื่อย ๆ ดูคล้ายกับว่าเจ้าก้อนดำ ๆ นี้ กำลังดูดหยดสีเหลืองเข้าไป " ไอ้เหลือง ๆ นี่อะไร ? " " น้ำผึ้งน่ะพ่อ " " มันมาจากไหน " " ชินเอามาน้ำผึ้งมาทาหนมปังกินน่ะ " " หื๋อ ? " " นี่ไง " ลูกชายยื่นมืออีกข้างที่ถือขนมปังที่ละเลงหน้าด้วยน้ำผึ้งจนเยิ้มไปหมดให้ดู " แล้วปิดฝาแน่นไหมเนี่ย เดี๋ยวมดมันจะขึ้น " " แน่น ! " พยักหน้าอย่างแรงเหมือนจะย้ำให้กับคำพูดของตัวเอง แล้วก็จ้องหน้าเหมือนจะยืน ยันซ้ำว่า ปิดแน่นแล้วจริง ๆ นะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี " อ๊ะ ! หนีไปแล้ว ! " ลูกชายอุทานออกมา ผมหันหน้ากลับไปมองสิ่งลึกลับอีกครั้ง คราวนี้มันหนีจู๊ดหาย ไปจากเราเสียแล้ว " หนีเร็วจังเลย ! มันตัวอะไรพ่อ ?! " " เหล็กไหลน่ะลูก " " เหล็กไหล ? " " อื้อ เหล็กไหล เขามากินน้ำผึ้งน่ะ ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรหรอก " " เหรอ ? " " อื้อ " ผมหยัดตัวเองลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ แต่พอจะออกเดินตาก็ไป สังเกตเห็นสิ่งปกติเข้าจึงเดินเข้าไปหาสิ่งนั้นแทน " รอยอะไรน่ะพ่อ ? " เจ้าลูกชายที่เดินตามก้นโพล่งถามขึ้นมา ผมหยุดตรงหน้าหนูมินท์ ยืนเพ่งรอยคราบดินที่อยู่ตรงกระโปรงหน้าของเธอ มัน เป็นรอยดินคดไปคดมายังกับมีงูมาเลื้อยผ่านไป เเต่คงคงจะเป็นงูตัวใหญ่เอามาก ๆ เพราะรอยเลื้อยมีขนาดใหญ่เกินกว่าขนาดของงูเหลือมตัวโต ๆ เสียอีก ผมยังไม่ตอบคำถามเจ้าชินแต่หันมองดูรอบ ๆ ตัวแทน เมื่อคืนผมไม่ได้จอดหนูมินท์ ในโรงรถเพราะว่าพี่ชายขับรถมาเยี่ยมแล้วก็อยู่คุยกันจนดึกดื่น พอแกกลับไป ผมก็ เลยลืมเอาหนูมินท์กลับเข้ามาในโรงรถ จอดไว้ตรงลานหญ้าข้างบ้านแทน " สงสัยจะเป็นรอยพญานาคน่ะ " " เหรอ ? " บนหน้าของเจ้าชินยังมีความสงสัยอยู่ ผมมองหน้าลูก ยิ้ม แล้วก็อธิบายต่อ " เมื่อคืนลุงตุ่นมาเยี่ยมใช่ไหม ? " " อื้อ พี่เอ็มก็มาด้วย " " แล้วทีนี้พ่อก็ไม่ได้เอาหนูมินท์ เข้าโรงรถ เพราะลุงตุ่นจอดรถของลุงตุ่นในโรงรถ ของเรา พ่อเลยจอดหนูมินท์ไว้ตรงนี้ " ผมหยุดนิดหนึ่ง ลูกชายยังจ้องตาแป๋วอยู่ ก็เลยต้องพูดต่อ " แล้วทีนี้ ที่ ๆ หนูมินท์อยู่อาจจะเป็นทางผ่านของท่านพญานาค ท่านก็เลยเลื้อย ข้ามผ่านหนูมินท์ไปน่ะ " " เหรอ ? " " อื้อ แต่ก่อนพ่อก็เคยจอดรถไว้ตรงนี้แล้วก็มีรอยพญานาคแบบนี้เหมือนกัน ที่ตรง นี้คงจะเป็นทางผ่านของท่านประจำน่ะ " " งั้นเราก็จอดหนูมินท์ตรงนี้ไม่ได้น่ะซิ " " ใช่แล้ว " พอผมพูดจบ ลูกชายก็ไม่ได้ต่อความเพิ่มอีก ออกวิ่งเล่นของมันต่อ ไม่ได้สนใจ อะไรอีก ส่วนผมก็เดินไปลากสายยางมาฉีดอาบน้ำให้หนูมินท์ พออาบเสร็จก็เดิน เข้าไปในบ้าน หยิบพวงกุญแจออกมา สตาร์ทหนูมินท์แล้วก็พาไปพักผ่อนที่โรงรถ แล้วจึงกลับมารดน้ำต้นไม้ต่อ " พ่อ ! พ่อ ! บ้านลุงแดงมีคนเต็มเลย ! " เจ้าชินตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา " แขกลุงแดงเหรอ ? " " ป่าว เขามาไหว้ลูกแก้วสวรรค์กัน " " ลูกแก้วสวรรค์ ? " " อื้อ ลูกแก้วสวรรค์ พี่นัทบอกว่า เมื่อสองวันก่อนตอนดึกแล้ว ลุงแดงกำลังจะกลับ เข้าบ้าน อยู่ ๆ ลูกแก้วสวรรค์ก็ตกลงมาโดนตัวลุงแดง ลุงแดงก็เก็บเอามาดูแล้วก็ เอาเข้ามาไว้ข้างเตียงนอน แล้วทีนี้ลุงแดงก็ฝันแล้วก็เลยซื้อหวยตามฝัน แล้วก็ถูก หวยด้วยน่ะพ่อ " เจ้าชินเห็นผมทำหน้างงก็เลยอธิบายยาวยืด " เหรอ ? " " อื้อ พี่นัทก็บอกว่า วันนี้พี่นัทเพิ่งได้โควต้าด้วยแน่ะ แถมป้ารุ่งก็เปียแชร์ได้เงิน ด้วย พ่อ เปียแชร์ คืออะไรเหรอ ? " คราวนี้เจ้าชินทำหน้างงพร้อมกับถามผมกลับ ผมยิ้มอย่างนึกสนุก " แล้วแชร์แปลว่าอะไร " " โต๊ะ " " ไม่ใช่ " " .... เก้าอี้ ? " " อือ เปียแชร์ ก็แปลว่าแกได้เก้าอี้ไง " " ป้ารุ่งจะได้เก้าอี้เหรอ ? " " อื้อ " โดนหลอกเรียบร้อยแล้ว " ดีจัง รู้งี้ชินขอพรลูกแก้วสวรรค์ก็มาซะก็ดี " " หื๋อ ? " " ก็ชินมุดเข้าไปดูลูกแก้วสรรค์ในบ้านลุงแดง คนมาขอพรเยอะแยะเลย ชินดูลูกแก้ว เสร็จก็รีบมาหาพ่อ ยังไม่ได้ขอพรเลย " " เหรอ ? " " อื้อ " เจ้าชินพยักหน้ายืนยันอย่างแรง ผมยิ้มพร้อมกับมองลูกแล้วก็ถามต่อ " แล้วลูกแก้วสวรรค์รูปร่างเป็นยังไงบ้าง " " เหมือนกับเม็ดน้ำหอมของแม่เลย " " งั้นเหรอ ? " " อื้อ " ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วก็ถามต่ออีก " แล้วชินจะขอพรอะไรล่ะ ? " เจ้าชินมองหน้าผม ดวงตาเป็นประกาย " ไม่บอก " " อ้าว " ลูกไม่ยอมบอก ผมก็เลยเหวอ เจ้าชินยังคงมองผมอยู่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วก็เอ่ยปากถาม " พ่อคิดว่า ลูกแก้วสวรรค์ศักดิสิทธิ์ แล้วก็ให้พรชินเหมือนที่ให้ลุงแดง ป้ารุ่งกับ พี่นัทรึป่าว ? " " ศักดิสิทธิ์สิ ถ้าชินเชื่อแล้วก็ตั้งใจขอพรมาก ๆ " ผมตอบลูก " งั้นชินรีบไปขอพรดีกว่า " พูดจบเจ้าชินก็วิ่งตื๋อไปบ้านลุงแดงทันที พอลูกวิ่งจากไป ผมก็ยืนมองตามหลัง น้อย ๆ ของลูก ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงเกินไป พ่อก็จะช่วยให้สมหวังอีกแรงนะ   Create Date : 09 ธันวาคม 2553     Last Update : 9 ธันวาคม 2553 20:23:27 น. Counter : 596 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ขอยืนหยัดเชิดชูนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังละสังขาร ได้เวลาทำอาหารเย็นแล้ว ผมออกเดินไปที่ตลาด มันก็ห่างจากหอของผมพอสมควร แต่ผมขี้เกียจพาหนูมินท์ ไปด้วย ปล่อยให้เธอนอนเล่นสบาย ๆ ของเธอที่ลานจอดต่อไป เดินออกมาพ้นหน้าหอ ผมก็เห็นบุคคลากรช่วยลดโลกร้อน (คนเก็บขยะ) เจ้าประจำ ที่เห็นบ่อย ๆ กำลังยืนอยู่ข้างถังขยะ ตอนแรกผมมองผ่านแกไปเฉย ๆ แต่ตอนแก กำลังจะพ้นจากลานสายตา จู่ ๆ ก็เกิดเรื่องขึ้น หน้าแกสะบัดอย่างแรง ตัวเซถลาจนเกือบล้ม ผมหันขวับกลับไปมองแกอีกครั้ง แกตั้งลำตัวกลับมาให้ตรงพร้อมกับกำหมัดสอง ข้างเเน่น แล้วก็ชกสวนออกไป แต่ดูท่าจะวืด เพราะผมไม่ได้ยินเสียงของหมัด กระทบกับเป้า ถึงหมัดจะพลาดเป้าแต่ก็แกไม่รอช้า ยิงหมัดสองสามใส่ต่อทันที วูบ วูบ " อุ่ก ! " หมัดของแกสอยได้แต่ลมไม่โดนเป้าหมาย พริบตาที่หมัดสุดท้ายพลาดเป้า ร่างของ แกก็สะดุ้ง ตัวงอเป็นกุ้ง แกโดนกระทุ้งลำตัวจนร้องอุทานออกมาไม่เป็นเสียง แกงอตัว เซถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะหยุดพักหอบหายใจสักครู่หนึ่ง ก่อนจะสูด หายใจเข้าปอด กำหมัด ยืดตัวขึ้นอีกครั้ง สู้ ๆ เขานะ น้า ผมละความสนใจพร้อมกับเดินผ่านแก มุ่งหน้าไปที่ตลาดต่อ พอไปได้สักหน่อย ก็เห็นนักเรียนคนหนึ่งหอบหนังสือกองโตกำลังเดินเข้าไปในบ้านของเขา โครม ! " บัดซบเอ๊ย ! " มีเสียงของหล่นพร้อมกับเสียงสบถ ผมหันหน้าไปมองตามต้นเสียง ก็เห็นนักเรียน คนเมื่อกี๊นั่งก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น หนังสือที่เขาหอบมาตกกระจัดกระจายตามพื้น เขา หยัดตัวลุกขึ้น คว้าหนังสือเล่มนึง จับมันอย่างมั่งคง ก่อนจะใช้สันของหนังสือฟาด ไปข้างหน้าอย่างเต็มแรง วู่บ ! วู่บ ! วู่บ !วู่บ ! วู่บ ! เสียงแหวกลม พอเขาหวดไม่โดนเป้าหมาย เขาก็เริ่มเหวี่ยงมือหวดไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่โดนอะไรเลย ก็เพราะเขาไม่ได้ดูเป็นมวย เหวี่ยงหนังสือมั่วซั่วไปมา จนดู เหมือนว่ากำลังวัดวาว่ายน้ำมากกว่า จะใช้หนังสือเป็นอาวุธต่อสู้ " แอ่ก ! " แล้วเขาก็ส่งเสียงร้องแปลก ๆ พร้อมกับเซถลาล้มไปด้านข้างอย่างแรง คงจะโดน พลักไม่ก็โดนถีบ เขากระแทกพร้อมกับไถลไปบนพื้นถนนหน้าหอ หนังสือที่ใช้ ต่างอาวุธกระเด็นหลุดออกจากมือ " ทำไมได้น้อยนักวะ ! " เขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง หอบหายใจเพราะออกแรงมากเกินไป เขาก้มลงหยิบ หนังสือที่หลุดมือไปมาถืออีกครั้ง จับมันแน่นมาก คงจะใช้หนังสือเป็นอาวุธอีก พอผมเห็นอย่างนั้น ผมละสายตาจากเขา ออกก้าวเดินต่อ สู้เข้าไป ไอ้น้อง เดินไปจนถึงตลาด ซื้อกับข้าวกับปลา พอได้ของครบก็เดินกลับหอ ออกเดินห่าง ตลาดมาได้สักหน่อยก็เห็นตำรวจนายหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์สายตรวจผ่านหน้าไป โครม ! แคร่ดดด ! จู่ ๆ รถสายตรวจก็ล้มพร้อมกับไถลไปบนพื้นอย่างแรง สายตรวจนายนั้นกลิ้งหลุน ๆ ไปกับพื้นถนน เขานอนนิ่งสักครู่หนึ่งหลังหยุดกลิ้งแล้วก็รีบพลุนพลันลุกขึ้นมา มือขวาตะบบไปที่ซองปืนพกของเขา ปัง ! ปัง ! ปัง ! เสียงปืนดังสนั่น ตำรวจนายนั้นชักปืนออกมาประทับสองมือ เล็ง แล้วก็เหนี่ยวไก ปืนยิงกระหน่ำ เสียงปืนดังกึกก้องไปทั้งสอง ฟุ่บ ! " อุ๊บ ! " ทันใดนั้น ไหล่ขวาของเขาก็สะบัดราวกับมีอะไรสักอย่างพุ่งกระแทกด้วยความเร็ว สูงจนมองไม่เห็นสิ่งที่กระแทกจนทำให้ปืนหลุดออกจากมือ เขาล้มจ้ำเบ้า ก้น กระแทกพื้นอย่างแรง " ระยำเอ๊ย ! " เขาสบถออกมาอย่างแรงก่อยจะรวบรวมเรี่ยวแรง คลานไปหาปืนที่หลุดมือไป หยิบ มันมาประทับอีกครั้ง เขาเล็งไปข้างหน้าด้วยมือไม้ที่สั่นเทา " ทำไมต้องบังคับกูนักว่ะ ! " สู้มัน ลูกพี่ ผมได้ยินเสียงเขาข่มคำรามรอดไรฟัน แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาทำสีหน้ายังไง ก็เพราะ ผมหันหลังเดินออกมาห่างจากมาแล้ว ปากก็พึมพำเชียร์ให้กำลังใจตำรวจนายนั้น โดยไม่ได้ไปช่วยอะไรเขา ผมช่วยเขาไม่ได้หรอก ก็เพราะผมไม่เห็นศัตรูของเขา ผมไม่รู้หรอกว่าเขากำลังสู้กับอะไร ก็ผมไม่เห็นตัวตนของคู่ต่อสู้เขานี่นา เขาอาจจะ กำลังต่อสู้กับบางสิ่งที่ทั้งล่องหน ยิ่งใหญ่ มีอำนาจและน่าหวาดหวั่น อย่างเช่น การโดนบังคับให้หาส่วย เด็กนักศึกษาคนนั้นก็เหมือนกัน เขาก็ต่อสู้กับอะไรที่ผมมองไม่เห็นอยู่เหมือนกัน และคงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก เขาจึงได้ดูเคร่งเครียด เขาอาจสู้กับการสอบเข้าเรียนต่อเข้าคณะที่ดี ๆ ส่วนน้าคนเก็บขยะ ผมคิดว่าตอนนี้ แกก็คงกำลังต่อสู้กับคู่ต่อสู้ล่องหนของแก ศัตรู ที่แกต้องต่อสู้กับมันมาตั้งแต่แกจำความได้ ความยากจน ผมเห็นการต่อสู้ของพวกเขาทั้งหมด แต่ผมก็ยื่นมือเข้าไปช่วยต่อสู้อะไรร่วมกับ พวกเขาไม่ได้ ก็เพราะลำพังตัวผมเองก็ต้องต่อสู้กับศัตรูตัวฉกาจของผม ศัตรูที่ผม มองไม่เห็นอยู่เช่นกัน ผมจึงทำได้พูดพึมพำให้กับพวกเขา สู้เขานะ   Create Date : 06 ธันวาคม 2553     Last Update : 6 ธันวาคม 2553 11:38:47 น. Counter : 540 Pageviews.   2 comment Share Tweet

หลุมศพของใบไม้ ประมาณเกือบตีสาม ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อเข้าห้องน้ำ คงเป็นเนื้อย่างที่ไปกินกับพี่สาวตอนหัวค่ำทำพิษแน่ ๆ ผมเลยต้องสะลึมสะลือมาเข้าห้องน้ำ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเข้านอนไปตอนตีหนึ่งครึ่งเอง ง่วงแสนง่วง อยากจะนั่งไปหลับไปเสียเหลือเกิน พอเสร็จกิจ ผมก็กลับมานอนต่อ แต่แย่ชะมัด ผมนอนไม่หลับ คงเป็นเพราะได้นอนไปงีบหนึ่ง ร่างกายเลยยังไม่พร้อมที่จะหลับอีกครั้ง ผมก็ได้แต่พยายามข่มตานอนให้หลับเพราะว่าพรุ่งนี้ ผม ต้องพาพี่สาวออกไปทำธุระที่ต่างอำเภอ ความมืดมิดรายรอบ ดึกสงัดจนจิ้งหรีดเรไรหยุดกรีดร้องไปแล้ว แต่เสียงนาฬิกาในห้องนอนกลับเดินดังอย่าวสม่ำเสมอ ผมเลยนอนไม่หลับ ผ่านไปนานมาก ผมจึงเริ่มเคลิ้มใกล้จะหลับ แต่ก่อนที่จะหลับ จู่ ๆ มือถือที่วางไว้บนหัวเตียงก็ดัง ขึ้นมา ผมจึงรีบตื่นพร้อมกับกดรับสาย " เปา ช่วยมาดูนังใบหญ้าให้หน่อยสิ มันใกล้จะตาย " " อ้าว มันเป็นอะไรครับ " " ไม่รู้ มันชักไม่ยอมหยุดเลย " " ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปดู " กดปิดโทรศัพท์ ผมลุกขึ้นจากเตียง ล็อกประตูหน้าบ้าน พร้อมกับเดินไปที่บ้านพี่ชาย หยิบมือถือ ที่ยังคงส่งแสงค้างมาตั้งแต่กดปิดสายขึ้นมาดู ตอนนี้เวลาตีสี่ ยังไม่ใช่เวลาเช้ายังคงเป็นกลางคืนอยู่ แต่รอบกายของผมกลับไม่มืดมิด สามารถมองเห็นก้อนกรวดที่อยู่ตามทางเดินได้ ผมหยุดเดิน แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พระจันทร์ส่งแสงเจิดจ้าอยู่บนนั้น ส่องสว่าง สว่างมาก ๆ ทั้งที่ ๆ เป็นแรมหนึ่งค่ำ แต่ก็ไม่ได้แรมไปตามชื่อ พระจันทร์ทอแสงสีเงิน สุกสกาวอาบทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายใต้อาญัติ ผมเลยสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวได้ชัดเจน มันสว่างเสียยิ่งกว่าโคมฟลูออเรสเซนต์ที่อยู่ตามเสาไฟฟ้าเสียอีก คืนที่พระจันทร์สว่างแบบนี้ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเปิดโคมไฟที่ถนนก็ได้ ผมคิดในใจขณะออกเดินอาบแสงจันทร์ไปยังบ้านพี่ชาย พอถึง เปิดประตูเข้าไปในบ้าน ผมก็เจอพี่สาวกำลังเฝ้านังใบหญ้าอยู่ สีหน้าดูกระวนกระวายใจมาก " มันชักตลอดเลยเปา สงสัยว่าจะโดนยาเบื่อ พี่ว่าจะตอกไข่ใส่ปากมัน แต่น้ำลายมันก็ไม่ฟูมปาก พี่เลยไม่แน่ใจ จะตอกไข่ใส่ปากมันดีไหม ? หือ ? " " ผมว่าอย่าเลยดีกว่าครับ มันชักแบบนี้เดี๋ยวมันจะสำลัก " " อื้อ พี่ก็ว่าอย่างนั้น เดี๋ยวมันจะสำลักเนอะ " ผมหันไปมองนังใบหญ้า มันถูกพี่สาวเอาผ้าห่อมันทั้งตัวโผล่แค่หัวออกมา มันกำลังชักอยู่ ปากกัด อากาศ ฟันกระทบกันดังกึกกักตลอด เสียงครางหงิงหงังไม่ขาด " แล้วมันเป็นยังไงถึงได้เป็นแบบนี้ ? " " พี่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ เดินไปเจอมันนอนอยู่ตรงทางเดิน มันขี้แตกเต็มไปหมดแถมตัวเย็นเฉียบ พี่ เลยเอาผ้ามาห่อมันไว้ " ผมเอื้อมมือไปจับตัวมัน ตัวของมันเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว " ตัวก็เริ่มอุ่นขึ้นมาแล้วนี่ " " อือ " พี่สาวรับคำพร้อมกับเงียบลง เราทั้งสองจับจ้องไปที่ใบหญ้า มันยังชักไม่ยอมหยุด ปากกัดอากาศถี่ยิบ สักพักมันเริ่มหายใจติดขัด จมูกมันเสียงดังฟืดฟาด ๆ " จมูกมันเริ่มแห้งเเล้วเปา " พี่สาวบอก ผมหันไปดูนาฬิกาข้างฝาบ้าน ตีสี่ครึ่ง เอาไงดี เราทั้งสองคนยังทำอะไรไม่ได้ ไม่สิ เรายังคิดที่จะทำอะไรไม่ออก คิดไม่ออก ทำได้แค่จ้องมอง อาการของใบหญ้าเท่านั้น ทำได้แค่นั้น แล้วจู่ ๆ ความเข้าใจบางอย่างเข้ามาในหัว ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกฝรั่งที่ฆ่าสัตว์อาการแย่ ๆ ทิ้ง เพราะไม่อยากให้มันทรมาน ใช่แล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากให้มันทรมาน ทุบคอมันให้หักดีไหม ? .... ... ... ผมไม่กล้าพอที่จะทำอย่างนั้น แต่ต่อให้มีปืนหรือเข็มฉีดยาสำหรับน็อคมันอยู่ในมือ ผมก็ยังไม่กล้า ทำอยู่ดี ผมขี้ขลาดเกินไป แล้วจะนั่งดูเฉย ๆ เหรอ ? ผมถามตัวเอง ไปเปิดคอม เสริชดูอาการมัน หาวิธีรักษาในเนตไม่ดีกว่าเรอะ ! แล้วไง รู้วิธีรักษา แล้วผมมียารักษามันเหรอ ตอนนี้ผมสามารถรักษามันได้เหรอ ผมจึงได้แต่นั่งเฝ้าดูมันต่อไป ตีห้า นังใบหญ้าชักหนักกว่าเดิม มันกัดลิ้นตัวเอง พี่กับผมพยายามหาอะไรขัดปากมันแต่ก็ไม่อยู่ มันกัด แล้วทำหลุดหมด ผมตัดสินใจเอามือรวบปากมันไว้ แต่รวบได้สักพัก มันหายใจขัดมากกว่าเดิม ผมจึงต้องปล่อยมือออก พอปล่อยมือ มันก็กัดลิ้นตัวเอง สุดท้ายผมตัดสินใจเอาม้วนถุงเท้ายัดปาก มัน เอ๋งงงงงงงงงง !!!!!!! แต่พอจะยัด มันก็ร้องสุดเสียง เอ๋งงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!! มันร้องอีกครั้ง แล้วมันก็นิ่งเงียบไป อาการทุรนทุรายมันหายไป พี่สาวลูบหัวมัน มันกระพริบตาปริบ ๆ ผมจับขามัน พยายามควานหาชีพจร ก็พบว่ามันยังเต้นอยู่ พอเห็นเช่นนั้น เราก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นอาการขึ้นมาบ้าง ยังพอมีหวัง ตีห้าสี่สิบ เราตัดสินใจพามันไปหาสัตวแพทย์ พี่สาวอุ้มนังใบหญ้าทั้งห่อผ้า นังใบหญ้ายังกระพริบตาปริบ ๆ อยู่ มันไม่ชักไม่ร้องแล้ว ส่วนผมก็ ขับรถมุ่งหน้าไปยังตัวเมือง ตอนเช้า พระจันทร์เลิกส่องแสงสีเงินไปแล้ว ส่วนพระอาทิตย์ก็ยังไม่ ทันขึ้นให้เห็นแต่ก็สว่างมองเห็นทางได้ ผมขับรถฝ่าหมอกยามเช้า พอหมอกปะทะกับกระจกรถ มันก็กลายเป็นฝ้าขาวจับที่หน้ากระจก ผมต้องเปิดที่ปัดน้ำฝนเพื่อปัดมันออกเป็นระยะ ๆ ขับออกจากบ้านสิบกว่าโล เข้าสู่ตัวเมือง จู่พี่สาวก็พูดขึ้นมา " เปา สงสัยนังใบหญ้ามันจะตายแล้ว " ผมหันขวับ รีบเอามือไปจับตัวมัน ยังอุ่น ๆ อยู่เลย แต่ตัวมันเเข็งค้างไปซะเเล้ว ผมจอดรถเข้าข้างทาง " เอาไงดีเปา กลับบ้านกันเถอะมันตายแล้ว " พี่สาวหันมามองหน้าผม ผมคิด " ไหน ๆ ก็มาแล้ว เอามันไปให้หมอดูหน่อยเถอะ " แล้วผมก็หันรถกลับคืนสู่ถนนพร้อมกับใช้มืออีกข้างตบตูดนังใบหญ้า มุ่งหน้าไปหาคลินิกสัตว์ " อาการมันเป็นยังไงเหรอ " " มันถ่ายค่ะ ถ่ายเป็นมูกเลือด แล้วก็ชัก " " มันเป็นลำไส้อักเสบ พอเห็นมันเริ่มถ่ายมีมูกก็ต้องรีบพามันมารักษาไม่งั้นจะไม่ทันหรือไม่ก็ต้อง ฉีดวัคซีนกันไว้ก่อนนะ ตอนนี้ก็เอามันกลับบ้านเถอะ " " ค่า ขอบคุณมากค่า คุณหมอ " แล้วเราก็มุ่งหน้ากลับบ้าน ระหว่างทางกลับ เราเงียบไม่พูดไม่จา ผมก็ไม่คิดอยากจะชวนพี่สาวคุยด้วยและพี่สาวเองก็คงไม่ได้ อยากจะคุยเหมือนกัน เราเลยปล่อยให้เสียงเครื่องยนต์รถปกคลุมเราต่อไป ผมหันหน้าไปมองข้างทาง ก็เห็นหมอกสามสายกำลังไหลจากทิวเขาดูแล้วก็สวยงามแปลกตาดี ผมเลยชี้ให้พี่สาวดู " ดูนั่นสิ หมอกสามสายกำลังไหลลงจากเขา " พี่สาวหันไปมองตาม แล้วเราก็เงียบอีก พอเรากลับมาถึงบ้านพี่ชาย ก็เห็นพี่ชายตื่นมาพอดี เราก็เลยคุยกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตัดสินใจฝังมัน พี่สาวไปหาจอบมาให้ ผมรับจอบมาก็จะเดินไปที่ข้างบ้าน หาทำเลเหมาะ ๆ ที่จะฝังมัน พอได้ทำเล จรดจอบเตรียมจะขุด พี่สะใภ้ที่เพิ่งมาสมทบก็บอกว่าอย่าขุดตรงนั้น มันเป็นทางน้ำไหลตอนฝนตก ผมก็เลยต้องย้ายที่ พี่ชายเลยชี้ให้ไปขุดใต้ต้นไม้แทน ผมก็เลยเเบกจอบไปที่ใต้ต้นไม้ ถากดินเอา หญ้าออก กะบริเวณให้กว้างพอที่จะฝังนังใบหญ้าได้ทั้งตัวก่อนจะเงื้อจอบขึ้นสูงแล้วก็สับลงมา ฉับ ฉับ ฉับ ฉับ ฉับ เสียงขุดดินดังเป็นระยะ ดินถูกจอบโกยขึ้นมา ลึกลงไปเรื่อย ๆ ผมสลับไปขุดทางซ้ายที ขวาที ขุด ไปเรื่อย หลุมก็ค่อย ๆ ก่อรูปทรงสีเหลี่ยมผืนผ้า ดินที่หลับใหลอยู่ข้างใต้ ถูกโกยขึ้นมาอาบแสงแดด อ่อน ๆ ยามเช้า แล้วหลุมศพก็เสร็จ พี่สาวอุ้มนังใบหญ้าที่ยังคงถูกห่อด้วยผ้า หย่อนลงในหลุม ผมเงื้อจอบขูดดินที่เพิ่งถูกขุดขึ้นมากลับใส่หลุมคืน แต่ก่อนที่จะขูดดินลง ใบไม้สีน้ำตาลแก่ ใบหนึ่งก็ร่วงหลุดจากลำต้นของมัน ปลิวหมุนวนลอยอ้อยอิ่งมาใส่หลุมศพนังใบหญ้า แล้วก็นอน หยุดนิ่งตรงอกของมัน ผมหยุดมือ มองใบไม้นั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วผมก็ขูดดินกลบนังใบหญ้าและใบไม้ใบนั้น ดินทั้งหมดที่ขุดขึ้นมากลับลงคืนสู่หลุม ผมใช้ จอบตบดินให้แน่น ตบจนคิดว่าแน่นที่สุดแล้วจึงได้หยุดมือ พี่ชายและพี่สาวที่นั่งเฝ้ามาตลอดก็ลุกขึ้น เราเดินกลับเข้าบ้าน หันหลังให้กับหลุมศพของนังใบหญ้าและใบไม้   Create Date : 29 ตุลาคม 2553     Last Update : 29 ตุลาคม 2553 0:15:58 น. Counter : 518 Pageviews.   0 comment Share Tweet

สำเร็จความใคร่ สังคมเดี๋ยวนี้กลายเป็นสังคมเเห่งความลุ่มหลงมัวเมาแล้วหรือ ผมเคยได้ยินคนเขาเล่าข่าวเขาลือกันมามีเรื่องแบบนี้จริง ๆ แต่ผมก็ยังไม่ปักใจ เชื่อนักหรอกว่าจะเป็นเรื่องจริง มันจะเป็นไปได้ยังไง คิดค้านอยู่ในใจว่า ใคร มันจะกล้าทำอย่างนั้น แต่ในที่สุด ผมก็ได้พบเห็นมันจะ ๆ กับตาของผมเอง คนสำเร็จความใคร่กลางโรงหนัง ! ระหว่างที่หนังกำลังฉายอยู่ ผมทนดูไปได้สักพักใหญ่ อยู่ ๆ คนที่นั่งแถวเดียว กันกับผมแต่ห่างออกไปประมาณสามเก้าอี้ ซึ่งตอนแรกก็เห็นเงียบ ๆ นิ่ง ๆ จู่ ๆ ก็หยิบอะไรสักอย่างออกมาเปิด หน้าจอส่งแสง มีเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นมือถือ แต่พอเห็นรูปทรงมันชัด ๆ ก็เลยรู้ว่าเป็น BB และ ต่อมาเขาก็ใช้ BB นั้นสำเร็จความใคร่เลย โอ ... แม่เจ้า แต่นี่ก็แค่หนึ่งเรื่องที่ทำให้ผมต้องตะลึง มันยังอีก ยังมีคนที่ทำอะไรที่ผมเห็น เข้าถึงกับต้องร้อง เฮ้ย ! ออกมา คนสำเร็จความใคร่กลางสามแยก ! กลางสามแยกเลย เช้าวันจันทร์ตอนชั่วโมงเร่งด่วน ผมกับหนูมินท์กำลังออก เดินทางไปสอบกัน พอถึงสามแยกจะเข้ามหาตะลัย อยู่ ๆ รถคันข้างหน้าก็จอด ดื้อ ๆ จอดกลางสามแยก ทำให้ผมต้องหยุดกึกเพราะงง ทำไมเขาถึงหยุดรถว่ะ ข้างหน้าก็รถว่างนี่หว่า ทำไมไม่ไปต่อ และพอผมหยุด รถคันข้างหลังก็ต้อง พลอยหยุดตามเป็นสายยาวไปด้วย ระหว่างที่กำลังคิดไปว่ารถคันข้างหน้า เขาเสียรึไง เจ้าของรถคันนั้นก็ลงออกมาจากรถ แล้วก็สำเร็จความใคร่กันให้เห็น โต้ง ๆ ผมอ้าปากค้างเลย และนี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง ระหว่างที่กำลังนั่งเรียนอยู่ตอนคาบบ่าย ผมนั่งฟังอาจารย์ บ่นอะไรชวนหาวของแกไปเรื่อยอยู่ จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก นักศึกษาสาวสองคน ก็เดินเข้ามาในห้อง ผมเลยเงยหน้ามองนาฬิกาตรงผนังกระดานดำ โอ้ เลยมา 20 นาทีแล้วนะหนู ทำไมสวยกันนักล่ะ มองตามเจ้าหล่อนทั้งสอง ที่หย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ข้างหน้าผม (ผมเป็นเด็กหลังห้อง) พอวางข้าวของที่หอบ หิ้วมาพะรุงพะรังไว้บนเก้าอี้เล็คเชอร์เสร็จ ทั้งสองก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง สำเร็จความใคร่กันกลางห้องเรียน ! มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเดี๋ยวนี้ คนเราถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ ไม่สามารถควบคุม กิเลสตัณหาของตัวเองได้เลยหรือ ทำไมผู้คนถึงได้กล้าสำเร็จความใคร่ต่อหน้า ผู้คนกันอย่างหน้าตาเฉย สำเร็จความใคร่อยากแชทกลางโรงหนัง สำเร็จความใคร่อยากซื้อของที่ 7-11 สำเร็จความใคร่อยากกินขนมและเครื่องดื่มระหว่างเรียน อนิจจา สังคมนี้กลายเป็นสังคมเเห่งความลุ่มหลงมัวเมาโดยแท้จริงไปซะแล้ว   Create Date : 19 ตุลาคม 2553     Last Update : 19 ตุลาคม 2553 20:47:32 น. Counter : 627 Pageviews.   3 comment Share Tweet

• เมื่อผม XXX
• ผู้เฝ้ามองความตาย
• Mission Impossible
• วรรณกรรมรก Hard disk
• Todesengel
• ห้องโถงของคนบาป
• เดินทางกับหนูมินท์
• The suicider
• เทพปกรณัม
• In your head, Zombie

• rainfull
• lomocat
• ภูติ
• หมูอมโรค
• i am_giddy
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com