โรคกลัวน้ำ...ของฉัน ถ้าพิจารณาสาเหตุของการเสี่ยงตายโดยไม่คิดถึงปัจจัยอื่นใดนอกจากพื้นที่บนโลกกลม ๆ ใบหนึ่ง ฉันชอบคิดเสมอว่าคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นก็เหมือนกับเสี่ยงตายบนโลกนี้ไปแล้ว 75% เนื่องจาก โลกของเราประกอบด้วยพื้นดิน 1 ส่วน พื้นน้ำ 3 ส่วน (เหมือนเงินเลย ออม 1 ส่วน ใช้ 3 ส่วน เหอ เหอ) ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ เหตุผลของการว่ายน้ำไม่เป็นก็เพราะไม่ได้ไปหัดว่าย ( ตอบได้เจ๋งมาก) ที่บ้านไม่มีใครพาไปว่าย ตัวฉันเองไม่ได้ขวนขวายไปหัด โรงเรียนประถมก็ไม่มีคอร์สเป็นจริงเป็นจังกับการสอนว่ายน้ำ มีแต่คุณครูที่สนิทกันถามว่าใครจะไปว่ายน้ำกับครูบ้าง แล้วก็พากันเฮโลไปเป็นกลุ่ม ๆ ซึ่งคุณครูใจดีก็จะสอนให้แบบฟรี ไม่มีคิดตัง เหมือนพาเด็กไปเที่ยวยังไงยังงั้น แต่ฉันก็ไม่เคยไปด้วยสักครั้ง พอขึ้นมัธยม ก็มีพวกคุณครูที่รับจ๊อบสอนเด็กว่ายน้ำเหมือนกัน แต่คนที่จะไปสมัครเรียนก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดีนั่นแหล่ะ พ่อเพื่อนสนิทคนหนึ่งบอกว่าจะหัดให้ชนิดวันเดียวเป็น ง่า... ฉันก็ยังไม่ได้ไปหัดด้วย ตราบ ณ วันนี้ เวลาล่วงเลยมานานโข ฉันก็ยังว่ายน้ำไม่เป็นอยู่ดี พอว่ายน้ำไม่เป็นแล้ว กิจกรรมอะไรที่เกี่ยวกับน้ำก็ไม่ค่อยได้สัมผัสกับเขา ในชีวิตนี้จากการไปทะเลแบบนับครั้งได้ประมาณไม่เกินสิบห้าครั้ง เคยลงเล่นน้ำทะเลแบบไม่สมัครใจ 1 ครั้ง และสมัครใจอยู่ 2 ครั้ง ไปทะเลครั้งแรกในชีวิตกับค่ายวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนที่หว้ากอ คุณครูพาไปอ่าวมะนาวค่ะ ฉันรับอาสาเพื่อน ๆ สุดที่รักในการเฝ้ากระเป๋าให้ที่ริมหาด จะมารู้ตัวอีกที่ว่าพวกนั้นไม่ได้น่ารักอย่างที่คิดก็ตอนที่เพื่อน ๆ ร่วมสิบ พากันวิ่งขึ้นมาจากทะเลแล้วพากันหามดิฉันแบบขาข้างหนึ่งลากบนพื้นทรายเป็นรอยยาว ไปโยนลงทะเล นั่นแหล่ะค่ะสัมผัสแบบเต็ม ๆ จากน้ำทะเลเป็นครั้งแรก เพื่อน ๆ ฉันยืนหัวเราะกันอย่างเปี่ยมสุข ฉันไม่โกรธเพื่อนนะคะ เป็นเรื่องขำ ๆ มากกว่า แต่ฉันไม่ได้รู้สึกสนุกกับการอยู่ในน้ำและรู้สึกกลัวว่าเราจะจมลงไป มันรู้สึกหวิว ๆ ตอนถูกน้ำทำเลซัด เลยรีบขึ้นมาอย่างรักษาฟอร์มนิดหน่อยว่าจะมาเฝ้าของให้เหมือนเดิม เพื่อน ๆ ก็ปล่อยฉันกลับขึ้นบกแต่โดยดี (สมใจพวกแกแล้วนิ่ เล่นฉันเปียกทั้งตัวเลย) อีกสองครั้งที่ได้เล่นน้ำทะเลอย่างเต็มใจก็ตอนไปรับน้องแล้วก็ตอนไปลอยกระทงกับเพื่อนที่ระยอง (อันนี้เล่าในบล็อกเมื่อปีที่แล้ว) ตอนไปรับน้องนี้ลงไปน้ำท่วมอก แล้วก็รีบขึ้นมา ประมาณว่า ฉันได้เล่นน้ำแล้วนะ ยังไม่รู้เลยว่าเพื่อน ๆ ที่ไปรับน้องด้วยกันจะจำได้ป่าวว่า ฉันก็ลงเล่นน้ำทะเลกับพวกแกนะ เพียงแต่ฉันขึ้นมาก่อนก็เท่านั้น (เอ๊ะ คุ้น ๆ เหมือนไปเดินขบวนด้วยกันแล้วกลับก่อนเลย คริ คริ) ฉันว่าว่ายน้ำไม่เป็นนี่มันไม่ดีเลยนะ ไปไหนมาไหนลำบาก จะออกเที่ยวกับเขาบ้างก็ไม่สะดวกยิ่ง ฉันยอมรับเลยค่ะว่ากลัวน้ำ (แต่ยัง..ฉันยังไม่บ้า) แม้ว่าหลาย ๆ คนจะรับประกันให้ว่า "อย่างแกมีห่วงอย่างส่วนตัวไม่จมหรอก" หรือบอกว่า "มีชูชีพให้" ฉันว่ามันก็ไม่ปลอดภัยต่อตัวฉันเองอยู่ดี จะรับประกันได้ไงว่าชูชีพจะไม่หลุด แล้วถ้ามันหลุด ใครจะลากฉันขึ้นฝั่งได้ (พิจารณาจากการลากฉันลงทะเลต้องใช้บุคคลร่วมสิบชีวิตในการแบกหาม) แล้วไอ้ห่วงยานั่น เอาเข้าจริง ๆ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร(นะโว้ย... เลิกบอกฉันสักทีได้ไหม) มันน่าเสียดายนัก เวลาเพื่อน ๆ ชวนกันไปเที่ยวแล้วบอกว่าไปทะเล ไปน้ำตก ไปล่องแก่ง ไอ้อิฉันก็ยังเป็นโรคปอดไม่ประสานกันอยู่ดี แค่ชีวิตประจำวันอย่างการเดินทางด้วยเรือฉันยังหลีกเลี่ยงโดยเด็ดขาด ขนาดเรือข้ามฟากแม้น้ำเจ้าพระยาที่มันออกจะหย๊าย...ใหญ่ ก็ยังต้องมีคนผลักคนลากดิฉันลงเรืออยู่เลยนะ ดูซิ ชีวิตน่ารันทดขนาดไหน ทุกครั้งที่มองลงไปในแม่น้ำ หรือทะเล หรือข้ามสะพานทางน้ำตก ฉันก็อยากจะเข่าอ่อนลงไปกองซะตรงนั้นให้ได้ มันน่ากลัวจริง ๆ นะ ถ้ายิ่งจินตนการบรรเจิดว่า ณ ขณะนี้ ฉันไปอยู่ตรงนั้น... กำลังตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ... เพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น เหอ เหอ คิดไปได้ พักนี้ก็มีแต่คนชวนออกเที่ยวทางน้ำ เพื่อนที่ทำงานคนนึงชวนไปนั่งเรือไปเกาะทางใต้ เขาบอกว่ามันไม่น่ากลัวเพราะจะพาไปขึ้นเรือลำใหญ่ ๆ สบาย ๆ ฉันก็ "อ๋อเหรอ??" แล้วบอกไปว่าขอคิดดูอีกที (คิดเรื่องเงินในกระเป๋าด้วย ท่าจะหลายตังนะนั่น) ส่วนเพื่อน ๆ สททค. (เขาเรียกกันอย่างนั้น) ก็จะพากันไปเที่ยว ดูแล้วจะยังตัดสินไม่ได้ว่าจะไปที่ไหน แต่ฉันว่าไม่พ้นน้ำอีกนั่นแหล่ะ ระหว่างนี้กำลังดำเนินการรวมรวมข้อมูล เฮ้อ...ครั้งที่แล้วก็พลาดไปร่วมชะตากรรมดำน้ำดูปะการังกับพวกเขา (ถึงฉันไปก็คงไม่ได้ร่วมชะตากรรมอยู่ดี) งานนี้ก็ไม่อยากพลาดนะ แต่ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะ นอกจากเฝ้าของให้เพื่อน ๆ แม้อยากมีส่วนร่วมก็ตาม อยากเปลี่ยนบรรยากาศให้ชีวิตของตนเองเสียหน่อย จากอุดอู้อยู่หน้าคอม และห้อยโหนอยู่บนรถเมล์ ก็อยากหาสถานที่คลายเครียดบ้าง แม้จะต้องเฝ้าของให้เพื่อน งานนี้ตั้งใจว่าถ้าได้ไป จะหาหนังสือดี ๆ สักเล่มไปนอนอ่าน (แล้วทำไมฉันไม่นอนนอ่านอยู่บ้านนะ) แล้วก็หาของกินอร่อย ๆ มาบำรุงลิ้นสักหน่อย (อันนี้คาดหวังสูง) ทำหน้าที่เป็นช่างกล้องมือมั่ว ๆ ให้เพื่อนบ้าง (ว่าจะคิดค่าตัวเป็นวันเหมือนช่างกล้องวันรับปริญญา ก๊าก...) เฮ้อ...ว่าแล้วก็อยากว่ายน้ำเป็นจัง ไปหัดตอนนี้ก็คงไม่ไหวแล้ว แบบว่า... เขิลลลล... ใส่ชุดว่ายน้ำไม่ได้ แล้วก็... ฉันกลัวน้ำ T_T หมายเหตุ : แต่อาบน้ำทุกวันนะ เหอ เหอ   Create Date : 19 มกราคม 2549 21 comments Last Update : 19 มกราคม 2549 13:49:25 น. Counter : 1020 Pageviews. Share Tweet

ว่ายไม่เป็นเหมือนกันค่ะ เวลาไปเที่ยวแล้วเห็นเพื่อนๆ ว่ายเอาๆ ก็อิจฉาอยู่... แต่หัดยังไง๊...ยังไงก็ว่ายไม่เป็นซักที....   โดย: กวางตุ้งหวาน 19 มกราคม 2549 14:42:47 น.

หัดไว้ก็ดีอะนะ ว่ายน้ำเพื่อสุขภาพอะจะ แต่พี่ก็ไม่ค่อยได้ว่ายเรย   โดย: อินทรีทองคำ 19 มกราคม 2549 14:54:06 น.

อย่าคิดมากเลยครับ ... Nobody's perfect ... ผมก็ว่ายไม่เป็นเหมือนกัน คิดซะว่า ว่ายน้ำเป็นเรื่องของปลามันนะ เราเป็นคน ไม่ควรไปแข่งกับมัน ...   โดย: Cymry 19 มกราคม 2549 16:08:34 น.

อิอิ..มาส่งไปฝันก่อนพรุ่งนี้มาอ่านนะ .. แปะเพลงให้ขอบคุณมากค้า   โดย: ป่ามืด 19 มกราคม 2549 23:43:43 น.

อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง สมัยเด็กๆไปฝึกว่ายน้ำกับครู ความที่กลัวน้ำมากๆเหมือนกัน คนอื่นตั้งท่าเตรียมกระโดดจากสระ เขาก็กระโดดไปได้ทุกคน พอถึงฉัน ไม่ยอมโดด ครูมาจากไหนไม่รู้ตอนนั้นผลักลงไปเลย จำได้ตะเกียกตะกายแทบตาย หลังจากนั้น ก็พอว่ายได้อ่ะค่ะ น่าจะขอบคุณคุณครูจริงๆเชียว... แต่ถึงแค่พอว่ายได้ ก็ยังกล้าๆกลัวจนทุกวันนี้ แต่ก็ยังใจกล้าพาเจ้าติโต ไปดำน้ำดูประการังนะคะ เอาใจช่วยลุ้นๆ เชียร์ๆนะคะ ขอให้ได้ไปดำน้ำดูประการังสักครั้ง รับรองหายกลัวน้ำไปเลยค่ะ โลกใต้น้ำสวยมากนะคะ จริงๆอยากเล่าเรื่อง ตอนไปติดโขดหินกับเพื่อนรักคนนึง ติดไว้ก่อนนะคะ   โดย: prncess 20 มกราคม 2549 10:14:47 น.

หนู ZAZa คิดสัดส่วนความเสี่ยงออกมา เป็นเลขบัญญัติไตรยางค์เลยนะคะ ฟังดูแล้วน่ากลัวมาก เพราะป้าติ๋วก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน แต่ถ้ามีโอกาสไปเรียนว่ายน้ำ ก็ดีเหมือนกันนะคะ จะได้มีโอกาสทำกิจกรรมต่างๆ ที่อยากจะทำ ได้หลากหลายยิ่งขึ้น โดยไม่ต้องกลัวความเสี่ยงอีกต่อไป   โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) 20 มกราคม 2549 12:30:29 น.

ว่ายน้ำได้ค่ะ แต่กลัวการโดดน้ำ เคยโดดแล้วโดดผิดท่า หน้าอกกระแทกน้ำ จุกมาก ตอนหลังนี่ใช้วิธีไต่บันไดลงสระตลอด....กลัวจุก   โดย: Batgirl 2001 20 มกราคม 2549 13:07:40 น.

เดี๋ยวให้เกาะครับ อิอิ   โดย: infonoom 20 มกราคม 2549 16:10:56 น.

น๊อตเคยกลัว.. ไม่กล้าว่ายน้ำ.. (ไม่กล้าเอาหน้าลงน้ำ) เพราะตอนอนุบาล.. ที่โรงเรียนเค้าสอนว่ายน้ำ.. เค้ากดเราลงไป.. ทำให้กลัวมานับแต่นั้น.. แต่พอประถมปลาย.. คุณแม่พาไปเรียนว่ายน้ำพร้อมกับน้องสาว น๊อตไม่กล้าเอาหน้าลงน้ำตามเคย เลยลอยตัวไม่ได้สักที (ในขณะที่น้องสาวว่ายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว) ต่อมา.. ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดค่ะ (ก็ประถมปลายนั่นแหละ) ไปว่ายน้ำในสระ.. น๊อตก็คิดว่าทำไมถึงลอยตัวไม่ได้นะ ก็เลยนึกถึงที่อาจารย์สอน น๊อตก็ลองทำดูเองคนเดียว (เกาะขอบสระ) ไปๆ มาๆ ก็รู้สึกว่าตัวเบาๆ แฮะ เลยไปที่สระเด็กค่ะ.. แล้วลองทำดูแบบไม่เกาะขอบสระ.. ประมาณว่า.. ลอยตัวได้เอง.. ซะงั้น   โดย: nods 20 มกราคม 2549 16:27:59 น.

อิอิ..กิ๊บเก๋ ยูเรก้า วันหยุดก็พักกายใจบ้างนะค้า แว๊บมาใหม่ค่ะ งานบ้านให้เสร็จก่อนค่ะ   โดย: ป่ามืด 21 มกราคม 2549 12:34:27 น.

หึๆ ตอนเปสเด็ฏอ่ะ เปสกัวทะเลค่ะ กัวสุดริดเลยล่ะ อิๆ ทานข้าวเย็นให้หย่อย นะก๊ะ อินู๋เปส แวะมาซน..   โดย: ~oกิ๊กกะโป๋ โลเปสo~ 21 มกราคม 2549 17:08:01 น.

อืมม..ไม่มีอะไรยากนะถ้าตั้งใจ การว่ายน้ำมีประโยชน์ในเรื่องการออกกำลังกายที่ดีที่สุดและ ประโยชน์ที่จะช่วยเหลือตัวเองยามประสบภัยด้วย เราตอบไม่ได้หรอกว่าเราจะหลีกเลี่ยงน้ำไปได้ตลอดชีวิตหรือไม่..พี่ป่ามืดก็ว่ายน้ำพอช่วยชีวิตตัวเองได้สักหลายนาทีอยู่หรอกค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยชอบว่ายน้ำเท่าไรไม่ได้ว่ายนานแล้วด้วยเพราะขี้หนาวน่ะ ..แต่ที่น่าเป็นห่วงมากสำหรับน้อง ZAZa ก็คือความกลัวต่างหากถ้าลงน้ำแล้วจะดิ้นรนอย่างตกใจ ที่จริงแล้วเราแค่นอนหงายไปในน้ำตัวเราก็จะลอยขึ้นไม่ต้องใช้แรงอะไรแต่ต้องผ่อนคลายตัวเข้ากับน้ำเป็นท่าที่จะอยู่ในน้ำได้นานที่สุดเพราะไม่เหน็ดเหนื่อยในการใช้แรงว่าย แต่ถ้าตกใจจะทำไม่ได้เลย การเกร็งตัวจะเป็นการเพิ่มน้ำหนักกดตัวเราให้จมไปอย่างรวดเร็ว..ถ้าความรู้สึกยังเป็นอย่างนี้ที่เล่าอยู่ก็หนีน้ำให้ไกลที่สุดค่ะ มันเสี่ยงมาก.. ความกลัวที่พูดถึงพี่ป่ามืดเข้าใจดี ขนาดว่าว่ายน้ำเป็นก็กลัวค่ะ มีครั้งนึงนั่งเรือไปเที่ยวเกาะพอออกทะเลไปได้สักพักห่างฝั่งไปเรื่อยๆ มีแต่น้ำกับฟ้าทะเลมันกว้างสุดลูกหูลูกตา ตอนนั้นก็คิดว่าถ้าเรือล่มเราจะว่ายกลับไปถึงฝั่งได้ไหม..ความรู้สึกตอนนั้นมันช่างไร้สมรรถภาพไม่มีอำนาจเลย คนบนเรือที่โดยสารมาด้วยกันจะร่ำรวยยากจนก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ถ้าภัยมาถึงตัวมีแต่กำลังกายและใจเท่านั้นที่จะพาตัวรอดออกไปจากเหตุการณ์ได้..พี่ป่ามืดก็หนาวจับใจค่ะแม้เรือที่นั่งไปจะปลอดภัยคลื่นลมก็ไม่มี..เข้าใจค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ ค่อยๆคุ้นเคยกับน้ำไปเรื่อยๆนะคะ..อืมม..อาบน้ำทุกวันก็หมายความว่ายังมีความหวังค่ะ ไปทำงานต่อละ....   โดย: ป่ามืด 22 มกราคม 2549 13:10:34 น.

แวะมาทักทายวันอาทิตย์นะคะ   โดย: Batgirl 2001 22 มกราคม 2549 20:57:48 น.

ไปหัดเถอะค่ะ เป็นแล้วอาจจะชอบก็ได้นะคะ ไม่ต้องอาย เผลอๆจะเป็นการออกกำลังกายไปในตัวด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวค่ะ ดีกว่าไปฟิตเนสอีก   โดย: mungkood 22 มกราคม 2549 21:59:21 น.

ชอบว่ายน้ำอ่ะคะ อยากให้ไปว่ายด้วยกันจังเลย สนุกมาก และไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ว่ายเสร็จแล้วก้อไปหาไรกินกันต่อ อิอิ...ไม่ต้องหวังผอม   โดย: (^0^) (ไขมันจงเจริญ ) 23 มกราคม 2549 0:32:23 น.

เข้ามาอำลาบล๊อกแก๊งค์ครับ เนื่องจากเหตุผลส่วนตัวบางประการ ทำให้ผมนายไอดินมีความจำเป็นบางประการ จำเป็นต้องยกเลิกชื่อในการล๊อกอิน และยกเลิกบล๊อกแก๊งค์ แต่ผมก็ยังไม่ได้หาย ไปไหนนะครับ เพียงแต่ผมย้าย ผมย้ายมาเขียนที่ //storythai.com/user/hipic/ รักกันจริงก็ตามมานะครับ   โดย: ไอดินและกลิ่นฝน IP: 61.91.116.132 23 มกราคม 2549 2:51:55 น.

บ้านผมจับไปหัดแต่เด้กครับ แถมอ้วนเลยลอยด้วยไขมัน 555   โดย: นายเบียร์ 23 มกราคม 2549 5:53:09 น.

สุขสุนต์วันจันทร์ครับผม   โดย: infonoom 23 มกราคม 2549 12:43:04 น.

หรือว่าซาซ่ากลัว ... กลัวคนเห็นหุ่น ... ล้อเล่นน้อ ...   โดย: Cymry 23 มกราคม 2549 18:09:33 น.

ฝันดีจ้า..   โดย: ป่ามืด 23 มกราคม 2549 20:58:33 น.

โดย: 555 IP: 203.118.121.108 4 กรกฎาคม 2549 20:07:38 น.