ลองเป็นควาญช้าง @ ปางช้างแม่สา ++ วันที่หนึ่ง ++

เกริ่นยาวมาสองตอน เข้าโปรแกรมซะทีเถอะเนอะ 

ค่ะ ก็อย่างที่ทราบ เราอยากได้ทริปหน้าฝน ภูเขาสีเขียวในไทย หาไปมาก็เลยไปเจอโปรแกรมน่าสนใจ คือ โปรแกรมบ้านควาญช้าง 3D2N (3 วัน 2 คืน) ของปางช้างแม่สา

ตอนที่แล้วเข้าปางไปแล้ว ผิดคาดมาก ๆ หลาย ๆ อย่าง คือ มันช่างดีเกินคาดมาก ๆ

อ้อ... ออกตัวรอบที่ห้าร้อย ทุกบล็อกของเรา เรารู้แหละว่ามีท่านที่เคยได้สัมผัสมาเหมือน ๆ กันและบางท่านอาจจะมีข้อมูลมากกว่าที่เรามีซะอีก แต่เราถ่ายทอดในมุมมองของเรานะคะ มีข้อมูลอื่น ๆ สามารถแชร์กันได้ค่ะ และต้องขอบคุณมาก ๆ ไว้ ณ ที่นี่ด้วยค่ะ

หลังจากที่น้องที่นำโปรแกรม... น้องแม็กซ์ (นามสมมติ) เราจะใช้แต่นามสมมติกันค่ะสำหรับชื่อคนในบล็อกนี้ อย่าได้ไปตามหาชื่อนี้นะคะ ไม่เจอหรอก แหะๆๆ 

น้องพาไปที่ที่พัก เก็บของ แล้วก็บอกให้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อม่อฮ่อมสีน้ำเงิน อันนี้รู้สึกดี เพราะเป็นข้อมูลที่มีแจ้งไว้ล่วงหน้าในเว็บ คือเริ่มรู้สึกไม่แบลงค์ละ ผ้าออกจะหนาหน่อย เราชอบนะ เราว่าใส่สบายดี น้องบอกว่าผ้าจะหนาเพราะหลังช้างจะมีขนที่แข็งหน่อย จะได้ไม่เจ็บเวลานั่งหลังช้าง เราก็อือ ๆ ออ ๆ เอาสิ จะทำอะไรก็ได้อ่ะ 

เปลี่ยนเสร็จ โปรแกรมก็เริ่มค่ะ น้องพาไปรู้จักปางช้าง รอบ ๆ nursery ก่อน

ฝนตกจากตอนเช้าเริ่มเบาลง น้องมีเสื้อกันฝนให้ ที่นี่ดูแลดีมาก ๆ ค่ะ ถ้าจะมีการให้รางวัล treat ลูกค้าได้ดีเราขอส่งทีม nursery ของปางช้างแม่สาทั้งทีมนี่แหละเข้าประกวด  หลาย ๆ อย่างเราบอกไม่ต้องดูแลเรามากขนาดนั้นก็ได้ เราโอเค เราง่าย ๆ ไม่มีใครยอมฟัง เค้าก็ยังทำหน้าที่ของพวกเค้าต่อไป

หน้าบ้านที่พักเป็นคอกของช้างแม่ลูกคู่หนึ่ง พังวันเพ็ญกับ น้องขุนศึก อายุ 4 เดือน ขุนศึกนี่ดูจะเป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวเหลือเกิน

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ มาถึงตรงนี้เราสงสัย ประเทศไทยเรามีช้างกี่เชือกกันนะ

ช้างเป็นสัตว์คุ้มครอง ห้ามล่า ห้ามขาย ห้ามมีไว้ในครอบครอง ถ้าจะครอบครองต้องได้รับอนุญาตตามกฎหมาย ช้างมี 2 สายพันธุ์ ช้างเอเชีย กับ ช้างแอฟริกา ในประเทศไทยเป็นช้างเอเชีย และข้อมูลจากศูนย์อนุรักษ์ช้างไทย สถาบันคชบาลแห่งชาติ ในพระอุปถัมภ์ฯ ได้ให้ไว้ว่า...

ช้างเลี้ยงในไทยมีประมาณ 2,700 เชือก 95% เป็นของเอกชน ที่เหลือเป็นของรัฐบาล และส่วนหนึ่งอยู่ในโรงช้างต้นของพระมหากษัตริย์

มีช้างป่าอยู่ประมาณ 2,000– 3,000 เชือกในป่า ซึ่งจะยากในการนับจำนวนที่แท้จริง

อืมม... น่าตกใจนะ จำนวนช้างในประเทศไทยเหลือไม่ถึงหมื่นเหรอ 

เราว่าช่วงหลังมานี่ดีขึ้นนะ หลังจากมีกฎหมายที่ค่อนข้างแรงสำหรับควาญช้างที่พาช้างเข้ามาหางานทำในเมืองที่ติด CD ที่ก้น เดินถนนให้นักท่องเที่ยวเข้ามาสัมผัส เรารับไม่ได้ รู้สึกแย่ หดหู่ทุกครั้งที่เห็น 

แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นค่ะ ไม่เห็นแล้วในกรุงเทพฯ

ต่อ ๆ ค่ะ มาที่ปางช้าง 

ปางช้างนี้เป็นของเอกชน ตั้งมา 41 ปีแล้ว และมีช้างในครอบครองอยู่ 80 เชือกมีทั้งช้างเด็ก (มีลูกช้างเกิดใหม่ปีนี้ 4 เชือก น้ำเพชร รุ่งฟ้า เอื้องคำ แล้วก็ ขุนศึก – แต่เราเห็นแค่สามแฮะ ไม่เห็นเอื้องคำ) ช้างโตและช้างชรา ช้างที่นี่ส่วนหนึ่งจะเป็นช้างที่ซื้อมาจากชาวกระเหรี่ยงที่เลี้ยงช้าง บางคนเลี้ยงไม่ไหวแล้วก็ขาย จะไม่ใช่ไปคล้องช้างป่า (การจับช้างในป่า) และส่วนหนึ่งเป็นช้างที่เกิดในปาง น้อง ๆ ให้ความรู้ว่าเคยจะมีทำกิฟท์ให้ช้างเพื่อขยายพันธุ์เหมือนกันนะคะ แต่ไม่สำเร็จ เราเลยสงสัยต่อว่าเคยแบบ คนเราเนาะเดี๋ยวนี้มีม้าแคระ หมูแคระ บลาๆ แล้วมีใครคิดจะทำช้างแคระมั้ย ไม่มีใครทราบแฮะ

และด้วยเนื้อที่ของปางช้างแม่สา ตามกฎแล้วรองรับช้างได้ประมาณ 100 เชือกค่ะเพราะงั้นที่มี 80 เชือกก็เลยดูสบาย ๆ ช้างที่นี่แฮปปี้มาก มากจนรู้สึกอยากเปลี่ยนเป็นช้างแทน จะร่าเริงอะไรเบอร์นั้น 

ถึงจะเดินออกมาเจอ ขุนศึก ก่อน แต่น้องถูกรุมล้อมด้วยนักท่องเที่ยว น้องแม็กซ์เลยพาเราไปหา รุ่งฟ้า เกิดมาไม่เคยสัมผัสช้าง ก็ได้สัมผัส รุ่งฟ้านี่แหละเชือกแรก ตอนแรกไม่กล้าจับด้วยนะ กลัว แหะๆๆ

แต่พอได้จับ... ไม่ปล่อยเลยคราวนี้ เจอช้างเชือกไหนจับได้ก็จับไปเรื่อย เหอะๆๆ 

ทุกคอกจะมีควาญช้างประจำอยู่ 1 ต่อ 1 กันเลยทีเดียว เพราะงั้นถ้าคอกไหนมีลูกช้าง ก็จะมีควาญช้างเพิ่มอีกหนึ่งเพื่อมาคอยดูแล รุ่งฟ้า เป็นช้างที่เกิดวันช้างไทย 13 มีนาคม ควาญช้างให้ความรู้ว่าปกติควาญจะดูแลช้างได้หมด แต่จะดูเชือกไหนเป็นประจำนั้น ช้างจะเป็นคนเลือกควาญเอง

ควาญช้างที่ดูแม่ของรุ่งฟ้า ชื่อน้องต้น (นามสมมติ... อีกแล้ว ) เราถือว่าน้องต้นเป็นอาจารย์เราเลยนะ เพราะน้องให้ความรู้เราเยอะมาก ๆ น้องต้นน่ารักมาก เจอที่ไหนก็จะทักทายตลอด เออ ทีมงานของ nursery นี่ อยากให้อีกหนึ่งรางวัล นางงามมิตรภาพ  อะไรจะเฟรนด์ลี่มากมาย ให้ความรู้ อธิบายทุกอย่าง และที่สำคัญ ทุกคนสุภาพมากระดับสิบ ไม่มีน้ำเสียงเบื่อหรือรำคาญเวลาเราถามเยอะ ๆ

ขำน้องต้น ต้นชอบแซวรุ่งฟ้าว่ากินเยอะมากซักวันจะอ้วนเป็นหมู เราก็แบบ... เอิ่มม เค้าเป็นช้างนะ อย่าไปลดระดับให้เค้าเป็นหมูสิ 

นี่ รุ่งฟ้า ค่ะ ดูความซน นั่งคุยกับน้อง ๆ ไป รุ่งฟ้าก็พยายามจะมาม้วนเสื้อเราเอางวงเข้าไปในแขนเสื้อ พยายามจะเอาผ้าขาวม้าเข้าปาก มิน่าเล่า ต้นถึงแซว 

คุยกันอยู่ มีช้างชราอายุ 90 กว่าปีเดินผ่านมา เริ่มจับรุ่งฟ้าได้แล้วไง ก็จะวิ่งเข้าไปถ่ายรูปใกล้ ๆ น้อง ๆ ต้องห้าม อย่าเพิ่งไปใกล้มาก อยู่ตรงนั้นก็พอ แหะๆๆ  ช้างชรานี่จะไม่ให้เค้าทำอะไรแล้วนะคะ แต่ยังต้องพาเค้าออกไปเดินเล่นเพื่อเป็นการให้เค้าออกกำลังกายด้วยค่ะ

สิ่งที่เรากลัวและกังวลอีกอย่างหนึ่งในการเข้าใกล้ช้าง คือ ช้างตกมัน

น้อง ๆ อธิบายว่าเวลาช้างตกมันมักเกิดกับช้างตัวผู้มากกว่า และจะเกิดเวลาเค้ารู้สึกร้อน เหมือนจะมี 2 สถานการณ์หรือไงนี่แหละ แต่ๆๆๆ... ทั้งนี้ทั้งนั้น เวลาช้างตกมัน เค้าจะมีน้ำมันออกมาจากรู้ที่อยู่ใกล้ตาน่ะค่ะซึ่งน้ำมันนี้จะมีกลิ่นที่ไม่โอเค ควาญช้างจะทราบก่อน เพราะงั้นถ้าเป็นควาญที่ดูแลเอาใจใส่ช้างก็จะไม่มีอันตรายอะไร เพราะการรู้ก่อนล่วงหน้านี่ล่ะ และถ้ามีการตกมันเกิดขึ้นทุกคนก็จะไม่ไปยุ่งกับเค้า คือ ปล่อยเค้าไว้ลำพัง รอให้เค้า cool down ลงเอง

นี่ค่ะ รูที่อยู่ใกล้ตาช้าง

ทักทายประมาณนึง ก็ได้เวลาไปหาช้างประจำตัว ซึ่งหลังจากนั้นจะต้องขี่ช้างเดินบอกตรง ๆ ว่าระหว่างทางเดินไปนี่อยากให้เวลาเดินช้า ๆ มาก เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้วใช่มั้ย 

แอบโอ้เอ้ระหว่างทางไปเรื่อย ๆ น้องแม็กซ์คงรำคาญอ่ะ แต่น้องก็แสนจะดี ไม่บ่นไม่ว่าไม่อะไร ให้เวลาทำใจ น้องแนะนำให้ดูจุดที่อบรมควาญ ที่นี่มีการประชุมควาญช้างอยู่บ่อย ๆ นะคะ เราว่าคุณภาพเค้าที่นี่ในการดูแล และให้ความรู้กับบุคลากรเยี่ยมมากน่ะ 

อ้อ... รูปในหลวง ร. 9 นั่นก็เป็นผลงานของช้างนะคะ

และแล้วเราก็เจอกัน พลายปางขวัญ ควาญที่ดูแลปางขวัญชื่อ น้องต่อ (นามสมมติอีกนั่นล่ะ) 

พยายามจะโอ้เอ้ทำความรู้จัก แต่เหมือนน้องแม็กซ์จะรู้ทัน โปรแกรมต้อง run ต่อเพราะนี่ก็สายมากแล้ว น้องเลยรีบรวบรัดตัดความ "ขึ้นช้างเลยครับ"... 

ฮะ?? ขึ้นเลย อ่าา... เค้าตัวใหญ่อยู่นะ 

น้องต่อบอก จับหูแน่น ๆ ข้างนี้จับตรงนี้ขานี้เหยียบนี่ ขานี้เหยียบนี่ อ่ะ เชิญครับ... 

เหยยย... อารมณ์เดียวกํบคุณแม่สอนเราขับรถ นี่เบรค นี่คลัช นี่เกียร์ 1 2 3 4 ถอยหลัง อ่ะ... ไป!! 

อารมณ์เดียวกัน แล้วนี่ก็ทำตามด้วยนะ กลัวปางขวัญรำคาญละจะซวยเอา ตะเกียกตะกายขึ้นมา เพราะน้ำหนักอิฉันก็น้อง ๆ ช้างนี่ล่ะค่ะ 

น้อง ๆ พาเดิน ฝนก็เริ่มจะตกลงมาอีก จริง ๆ วิวสวยนะ แต่ไม่ได้ดูเลย มัวแต่ตั้งสมาธิกับการ balance ตัวบนคอช้าง น้องบอกทริคว่าให้เอามือ 2 ข้างจับหัวช้างไว้แล้วแยก ๆ กันหน่อย ขาเหน็บไว้บนหูช้าง... อ๊า... ยาก

กำลังพยายามทำตัวให้ชิน กรี๊ดกร๊าดกันไป 

ในขณะกำลังต่อรองกับน้อง ๆ ว่าขอลงเดินเถอะ มันแลดุน่ากลัว ก็มีช้างที่แบกนักท่องเที่ยวนั่งแหย่งเดินสวยๆ ผ่านไป (แหย่ง คือ ที่นั่งบนหลังช้าง ที่มีเป็นเก้าอี้ และมีที่จับน่ะค่ะ) นี่ก็กรี๊ดอีกละ แต่คราวนี้กรี๊ดว่าทำไมเค้าได้นั่งเก้าอี้ ทำไมพี่ไม่ได้นั่ง เค้าจ่ายแพงกว่าใช่มั้ยอ่า นั่งสบายเลย 

น้อง ๆ ตอบประสานเสียงมาก ไม่ใช่เลย ถูกกว่า และถูกกว่าเยอะด้วย

อ้าวว... หันหน้าไปมองงง ๆ ปางขวัญซึ่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรก็มุ่งมั่นเดินไปเรื่อย ๆ อื้อ หายกลัวไปได้นิดนึง 

เราถามน้อง ๆ เค้าว่ามันเจ็บมั้ย น้อง ๆ เค้าบอกว่ามันมีที่รองซึ่งจะนุ่มสำหรับช้าง เพราะงั้นไม่เจ็บค่ะ

ซักพักฝนตกหนักขึ้น ทางลื่น เพราะมันเป็นทางดินแล้วมันแฉะ บางช่วงเป็นโคลน อยากร้องไห้ ขอน้องลงเดินไปด้วยกัน น้องก็พยายามปลอบประโลมใจ เรียนคอร์สเดียวกันมากับผู้จัดการป้ะเนี่ย  น้องแม็กซ์ถาม เอาเสื้อกันฝนมั้ยครับพี่?? น้องต่อตอบแทน ไม่ทันแล้ว เปียกแล้ว แต่วินาทีนั้นไม่สนแล้วเปียกไม่เปียก คือตั้งสมาธิกับการขี่ช้างอย่างเดียว

แต่วิวสวยจริงค่ะ น้อง ๆ ก็ชี้ชวนดูวิว พอเราเห็นหมอกเท่านั้น อ้าปากค้าง ปางขวัญก็เดินต่อไปไม่รู้ไม่ชี้

ขี่อยู่นานแค่ไหนไม่รู้ ผ่านลานแสดงโชว์ผ่านบ้านที่พักของควาญช้าง ผ่านอะไรบ้างก็ไม่รู้ รู้อีกทีคือ “พี่ครับ อาหารเที่ยงเราจะทานกันที่โรงอาหารนะครับ”

ทานที่ไหนพี่โอเคหมดแหละ แต่ ณ วินาทีนี้ช่วยปล่อยพี่ลงเถอะ กรี๊ดมาตลอดทาง เหนื่อยแล้วเนี่ย 

อาหารเที่ยง... สาบานได้ว่านี่ให้คนเดียว แต่ด้วยความสะบักสะบอมเปียกปอนจากฝน ตัวเรามีกลิ่นช้างเต็ม รู้สึกไม่คุ้นนะ แต่คือมันจะเป็นธรรมดาของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่มีกลิ่นเฉพาะตัวน่ะ เราเกร็งแขนเพื่อ balance ตัวบนหลังช้าง ยกมือขึ้นมาไม่ได้ มือสั่น และเรารู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือละ หมดแรงทานข้าวฮะ 

แต่อาหารที่นี่จัดเต็มแบบ 4 คนทานไม่หมด ส่งรูปให้เพื่อนดู เพื่อนตกใจ นี่คือของคนเดียว?? 

ต้มยำกุ้งนั่นใช้กุ้งหมดตลาดเลยมั้ยน่ะ ตักไปตรงไหนติดกุ้งมา 3-4 ตัวทุกครั้ง

และตอนที่ทานข้าวนี่แหละ น้องแม็กซ์เอาน้ำมาให้ นั่งคุยเป็นเพื่อนช่วงรออาหาร คงกลัวเหงา แต่จริง ๆ ไม่เหงาเลย เพราะโดยปกติเราก็เที่ยวคนเดียว solo traveler แบบนี้ตลอดกาลอยู่แล้ว เราชอบซะอีกด้วย ไม่ต้องเจอใครที่รู้จัก และได้เป็นตัวของตัวเอง 

แต่น้องสุภาพนะ จากการคุยทำให้เรารู้ว่าน้องเป็นเด็กเรียนดี และมี “สมอง” 

น้องเป็นคนเชียงใหม่แต่ไม่ได้เป็นคนแถวนี้ เราก็นั่งฟังนั่งคุยธรรมดา เป็นไงมาไงถึงมาทำงานที่นี่ได้ ก่อนหน้านี้ทำอะไรมา ชีวิตที่เชียงใหม่เป็นไง แตกต่างจากที่กรุงเทพฯ ยังไง บลาๆๆ

แต่สิ่งที่ทำให้น้องดึงความสนใจเราไปได้ทั้งหมดคือ...

น้องเอ่ยว่า... “พี่รู้จัก value of life มั้ย? value of life ของผมคือ เราจะคืนกลับให้กับสังคมได้ยังไง”

กำลังเขี่ยต้มยำกุ้งอย่างหมดแรง เงยหน้าเลย นั่งฟังน้องพูด อือ ตอนนี้รู้แล้วว่านอกจาก “สมอง” ที่น้องมี น้องยังมี “mind” ด้วย น่าเสียดายที่อาหารมาก่อน

ทานอาหารเสร็จ ฝนหยุดตกละ ธรรมชาติจริงที่นี่ หนอนน้อยไต่ตัวกันเลยทีเดียว รีบจับ ๆ ดูเสื้อ ไม่ใช่อะไร น้ำเหลืองไม่ดีขั้นสุด แพ้แมลง แพ้ยุง แพ้มด และแพ้หนอน แพ้บุ้ง แหะๆๆ

เราก็กรีีดอีก น้องจะปัดออกให้ เราเอาแขนหนี หยิบกล้อง น้องขำ อ่อ กรี๊ดตื่นเต้น จะถ่ายรูป น้องเริ่มยืนดูปลง ๆ

น้องพาไปดูศูนย์เรียนรู้ ก็จะมีพวกอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้กับช้าง มีขอ มีมีด ซึ่งควาญช้างที่ปางนี่ก็มีนะคะ เราถามว่าเอาไว้ทำร้ายช้างหรือเปล่า น้องต่อ ควาญช้างผู้น่ารักของเราบอกว่าไม่นะ...

คำพูด ใคร ๆ ก็พูดได้ใช่มั้ยคะ แต่เราก็ได้เห็นตอนที่ไปขี่ช้างในป่านี่แหละ มีด ไม่ได้เอาใว้ทำร้ายช้าง เพราะช้างไม่ได้จะทำร้ายควาญเลย ช้างที่นี่แฮปปี้มาก และดูสุขภาพจิตดีกว่าเรา ๆ คนเมืองซะอีก ควาญก็จะมีไว้เพื่อตัดกิ่งไม้ที่เกะกะหรือขวางทางเวลาเข้าไปในป่าน่ะค่ะ

ก็ไปขี่ช้างต่อ ขี่ช้างเข้าป่าเล็ก ๆ เริ่มคุ้นเคยมากขึ้นแต่ก็ยังเกร็งมาก ดีนะที่วันนี้เราไม่ปวดหัว เพราะปกติถ้าอากาศแบบนี้นี่ มีมึน

มีแมลงน่ะค่ะ เรียกว่าอะไรก็ไม่ทราบ จะคอยมาดูดเลือดช้าง ตัวใหญ่เหมือนแมลงวันได้ เวลาดูดเลือดไปก็จะเป่งกันเลยทีเดียว แต่จะไม่ดูดเลือดคนนะคะ แล้วก็ไม่ได้เป็นพาหะนำโรคอะไร โชคดีที่น้องเค้าบอกเราไว้ก่อน เราเผลอไปเอามือวางโดนเค้า เลือดเลยเต็ม บางคนไม่ทราบจะนึกว่าช้างเป็นแผล แต่จริง ๆ ไม่ใช่ค่ะ

สังเกตว่า ปางขวัญ จะทานไปตลอดทาง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ช้างทานทั้งวัน แต่ทานหญ้า พวกกล้วยอ้อยนี่จะเป็นแค่ snacks น้องบอก

อาหารของช้างที่นี่ ทางปางช้างต้องซื้อเข้ามาจากข้างนอกนะคะ เราก็นึกภาพไม่ออกเลยว่ากับการเลี้ยงดูช้าง 80 เชือก ที่ทานได้ตลอดทั้งวันนี่ จะต้องหมดค่าใช้จ่ายไปมากแค่ไหน

เริ่มคุ้นกับการนั่งหลังช้าง มองทิวทัศน์ไปเรื่อย ผ่านตรงนี้ คือเราไม่เคยอยู่ใกล้ช้างหลายเชือกขนาดนี้มาก่อน เราตื่นเต้น หยิบกล้องถ่ายรูป น้องต่อที่นั่งอยู่ด้านหลังเราพูดยิ้ม ๆ ถ่ายรูปได้แล้ว ต่อไปก็ปล่อยมือได้ กรี๊ดอีก โอะ... พี่ลืมตัว 

กลับมาพัก เล่นกับขุนศึกพักนึง จะซนอะไรขนาดนั้น เราชอบลูกช้างที่นี่นะ บางครั้งเราก็งง ๆ คือเค้ารู้ตัวใช่มั้ยอ่ะว่าเค้าเป็นช้าง เหมือนเล่นกับพูเดิ้ลที่บ้านเลยง่ะ

แต่สิ่งที่สะท้อนออกมาจากความสุขของช้างที่นี่ ทำให้สัมผัสได้ว่าที่นี่เค้า treat ช้างของเค้าดีมากจริง ๆ เรารุ้สึกดีใจที่เราเลือกมาที่นี่นะ แล้วเราก็รู้สึกดีใจที่ได้พบได้คุยกับทุก ๆ คนที่นี่ด้วย

เล่น ๆ อยู่ น้องต้นพา รุ่งฟ้า เดินมาอีีกกก งื้อออ อยากแยกร่างได้ หลงรักลูกช้างกันเต็ม ๆ

แล้วก็เอาช้างมาอาบน้ำ วันนี้อาบด้วยสายยางเพราะฝนตกตอนเช้า น้องเค้ากลัวว่าน้ำจะไหลแรง

อาบน้ำช้างเสร็จก็อาบน้ำคน สภาพอย่างมอม แต่พอเริ่มปรับตัวได้ก็เริ่มสนุกระดับสิบ 

น้องแม็กซ์บอกว่าเย็นนี้ที่ บ้านโต้งหลวง คือหมู่บ้านชาวเขา จะมีงานบุญอยากไปมั้ย เหนื่อยไหม หรืออยากพักผ่อน

หึๆๆ... มีเหรอเราจะพลาด ไปสิคะ แต่เริ่มรู้สึกสงสารน้อง เพราะนี่มันนอกโปรแกรม แต่น้องบอกไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ต้องไปทานข้าวเย็นที่ รินลดา รีสอร์ต อยู่ดี

แว้นมอไซค์ไปกันด้วยนะ เอ้อ สนุกดี ชอบ ๆ ไม่เคยเข้าโปรแกรมไหนที่ชิว ๆ ง่าย ๆ ขนาดนี้มาก่อน ฮ่าๆๆ 

ถึงบ้านโต้งหลวง น้องบอกว่าตามโปรแกรมเราจะมาที่นี่กันอีกวันพรุ่งนี้เพราะงั้นเราจะไม่พูดถึงที่นี่วันนี้เนาะ นั่งรองานบุญเริ่ม ก็ไปนั่งคุยกับ ชาวเผ่าใด้ความรู้เยอะดี นั่ง ๆ คุยอยู่ก็มีคุณผู้หญิงจากเผ่าที่คอยาว ๆ เดินสวย ๆ มา

คือเดินได้แบบ สวย ๆ มั่น ๆ ผ่านหน้าพวกเราไปอย่างสงบ หันไปมองหน้าน้องแม็กซ์ เอ้อ... ชอบ ๆ ได้ฟิลมาก 

เห็นวัดเค้าตอนแรกนึกว่าบ้านใคร อ้อ นี่คือวัด วันนี้มีงานบุญของชาวปะหล่องค่ะ แต่ถามว่างานบุญอะไร น้องหันมาหัวเราะ น้องนับถือศาสนาคริสต์อี๊กก เราก็เดา ๆ เอาจากกระถางที่เค้าถือมามันจะเหมือนงานทอดกฐินไรงี้ป้ะ

วันนี้มีงาน เค้าก็แต่งชุดสวยกันมา mix กันหลายเผ่า อ้อ นิดนึงค่ะ เข็มขัดเงินใหญ่ ๆ ของชาวปะหล่องเป็นสมบัติจากรุ่นสู่รุ่นนะคะ น้องบอกว่าตรงนี้เป็นวัด แต่ข้างบนมีโบสถ์ของคริสต์นะ อื้อ สามัคคีกันดีนะ เดี๋ยวพอถึงโปรแกรมวันพรุ่งนี้เราจะขอพูดเรื่องนี้หน่อย

ยืนดูอยู่พักใหญ่ ก็ไปทานข้าวที่ รินลดารีสอร์ต ซึ่งเป็นเจ้าของเดียวกัน ข้าวผัดหมูมาแบบ 4 คนทานอีกละ

ทานข้าวไป คุยกับน้องแม็กซ์ไป ได้รับรู้ว่าน้องมี purity และ good attitude มากเราว่าตรงนี้เราได้หันกลับมองย้อนดูตัวเอง เริ่มรับรู้ว่าน้องมี gift ที่จะ inspire และ encourage คนอื่น ๆ พูดมากก็จะหาว่าอวย แต่บอกได้เลยว่าใครได้น้องคนนี้นำโปรแกรม นอกจากธรรมชาติสวยงามที่คุณจะได้สัมผัสและเรียนรู้แล้ว คุณจะเหมือนได้รับคอร์สการขัดเกลาจิตใจแถมมาด้วย 

กลับมาพักผ่อน ก่อนแยกกัน น้องบอกว่าพรุ่งนี้มีขึ้นโชว์นะครับพี่...ฮะ?? เดี๋ยว ๆ น้องพูดไรนะ เออ... ช่างเหอะ คงหูฝาด

เรารู้สึกว่ามันคุ้มมาก แค่วันเดียวที่ผ่านไป เรารู้สึกว่าเรากำไรแล้ว เราได้อะไรกลับไปมากกว่าจำนวนเงินที่เราจ่ายมาหลายเท่า แค่วันเดียว เรารู้สึกว่าเราตกหลุมรักที่นี่อย่างจัง 

เข้าห้องนอนหลับสบาย ไม่มีแอร์แต่อากาศเย็นสบายมาก แต่แบบว่าพลิกตัวด้วยความยากลำบาก ที่นอนอ่ะนุ่มสบายนะ แต่ร่างนี่ระบม แหะๆๆ

วันนี้ได้เรียนรู้ว่า...

• ที่ช้างน้ำตาไหลไม่ใช่เพราะช้างร้องไห้นะคะ แต่เพราะเวลามีแมลง มันเยอะใช่มั้ยคะ เข้ามาตอม ๆ ช้างเค้าปัดไม่ได้ น้ำตาเค้าก็ไหล อันนี้เจอกับตัว อยู่บนหลังช้าง ไม่กล้าปล่อยมือ แล้วหน้าฝนแมลงเยอะใช่มั้ยคะ มาตอมซะน้ำตาเราไหลพรากเลยทีเดียว 

• ขอ มีด โซ่ ที่ควาญช้างมีไม่ได้เอาไว้ทำร้ายช้าง แต่เอาไว้ป้องกันตัวเมื่อมีเหตุฉุกเฉิน (ซึ่งก็ไม่มี เพราะช้างที่นี่จะได้รับการดูแลดีมาก) / มีดเอาไว้ตัดกิ่งไม้ที่ขวางทาง / โซ่เอาไว้มัดช้างเวลาเอาช้างไปในป่าเพื่อไม่ให้ช้างเดินหายไปไหน หรือกันการถูกขโมยด้วยค่ะ แล้วช้างเค้าไม่กลัวของพวกนี้นะ เรานั่งอยู่กลับกลุ่มควาญช้าง มีขอควาญคนนึงตกพื้น ช้างยังใช้งวงเก็บคืนให้ควาญอีกต่างหาก เราก็นั่งขำก๊ากอยู่บนหลังช้างอ่ะ เอ้ออ น่ารักกันดี คนกับช้าง ช่วยกันทำมาหากินมาก 

• ช้างจะทานทั้งวัน วันไหนไม่ทานคือวันนั้นไม่สบาย และเวลาช้างหลับก็จะนอนลงไปเลย ช้างหลับวันละ 4 ชั่วโมงค่ะ แต่ถ้าเป็นช้างเด็กก็อาจมีนอนกลางวัน

• ผิวหนังของช้างหนาและแข็งแรงมาก ถ้าจะทำให้ช้างเจ็บนี่ลำบากหน่อย และผิวหนังของช้างบางเชือกจะมีสีเป็นสีเนื้อหรือสีน้ำตาลอ่อนใช่มั้ยคะ ไม่ได้ถูกทำร้ายเอาน้ำร้อนลวกอะไรนะคะ แต่เป็นสีผิว เหมือนเป็นยีนส์ของช้างน่ะค่ะ

• ช้างทุกเชือกจะมีไมโครชิพเล็กๆ แสดงข้อมูลส่วนตัวของช้างฝังอยู่ ฝังกันแต่เด็กเลยค่ะ

ความเห็นส่วนตัว

ก่อนเข้ามาที่นี่เรามีคำถามว่า... บรรดาเหล่าปางช้างนี่ใช้ช้างหากินกับนักท่องเที่ยวหรือเปล่า เราว่าเราได้รับคำตอบในวันนี้เลยนะว่าไม่ใช่ จากที่เห็นช้างปางนี้เค้าแฮปปี้แล้วก็สุขภาพจิตดี 

การฝึกช้าง คือฝึกให้พวกเค้าอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบ ฝึกให้อยู่กับคน (ควาญ ทีมงาน นักท่องเที่ยว) ได้อย่างไม่มีปัญหาระหว่างกัน ไม่ได้ฝึกเพื่อให้ไปหาเงินแสดงโชว์ เพราะถ้าช้างเชือกไหนไม่แฮปปี้ที่จะทำ เค้าก็ไม่บังคับช้าง

ช้างมีดื้อนะ มีขี้เกียจ มีงอแง แต่ไม่ถูกทำโทษรุนแรงนะคะ จะมีถูกดุ แล้วเดี๋ยวเราจะบอกต่อไปว่าเค้ามีอุปกรณ์อะไรอีกในการดุช้าง เราเข้าใจเลยว่าความรักที่คนมีให้กับช้างที่นี่คืออะไร บางคนอาจมีคำถามเหมือนที่เรามีในตอนแรกว่าเป็นการเอาช้างมาหาเงิน เราจะไม่บอกว่าใครถูกผิดนะคะ คนทุกคนมีอิสระในการคิด แต่สำหรับเรา คำตอบที่ได้ในวันนี้ คือ ถ้าจะมีปางช้างเอกชนที่ทำได้ดี และมีมาตรฐานเหมือนที่นี่ เราเห็นด้วยและคิดว่าเป็นข้อดีนะคะ เรามองว่าเป็นการร่วมมือกันระหว่างรัฐบาลกับหน่วยงานเอกชนเพื่อจะอนุรักษ์ช้างในประเทศไทยไม่ให้ลดลงไปอย่างน่าใจหายเหมือนที่เคยเป็นมา และทำให้ประชากรช้างมีเพิ่มมากขึ้น มีมาตรฐานชีวิตที่ดีค่ะ

หมายเหตุ

- อัตราค่านั่งช้างชมธรรมชาติ 1 เชือกนั่งได้ 2 คน ราคา 800.-/30 นาที และ 1,200.-/ชั่วโมงค่ะ

Create Date : 28 กรกฎาคม 2560 Last Update : 28 กรกฎาคม 2560 17:43:51 น. Counter : 3112 Pageviews.		1 comments
Share Tweet