Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 18 หน้า 5 เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีกับการค้นหาที่ไปของข้าวหอม ต้นโทรหาก๊อฟ “ฮัลโลว่าไงอีต้น” เสียงก๊อฟรับสาย “ก๊อฟ ข้าวหอมเขาทิ้งฉันไป ฮือๆๆๆๆๆๆ” ต้นข้าวร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “อ้าว มันเกิดอะไรขึ้นวะ แกใจเย็น” “ฮือๆๆๆๆ กูไม่รู้จะทำไงแล้วก๊อฟ กูอยู่ไม่ได้ ไม่มีข้าวแล้วกูอยู่ไม่ได้..ฮือๆๆๆๆๆ” “เออ ใจเย็น มึง เดี๋ยวกูไปหา” ก๊อฟเห็นท่าไม่ดี โทรหาแกงค์กะเทยเพื่อบอกเรื่องของต้น แล้วทุกคนก็มารวมตัวกันที่คอนโดต้นข้าว ต้นข้าวเอาแต่ร้องไห้ กอดเพื่อนๆ “เมื่อ....วาน พจน์เขาแอบมาเจอข้าวหอม ฮือ... เขามาคุยกับข้าวหอม..เขา...ขอให้ข้าวหอมเลิกกับกู ...ข้าวหอมเลยหนีกูไปแล้ว เขาไม่ถามกูเลย..ฮือ... ไม่ถามกูเลยสักคำ ว่ากูอยากจะเลิกกับเขาไหม ฮืออๆๆๆ” ต้นข้าวร้องไห้โฮใหญ่ “เฮ้อ..แล้วยังไงกันละ” นัตลูบหลังปลอบต้นข้าว “อีพจน์นี่ก็แปลก” ก๊อฟเริ่มเดือดอีกคน “ไอ้ข้าวมันก็แปลกเหมือนกันแร่ะ เรื่องอื่นเหมือนมันไม่ค่อยจะเรื่องมาก พอเขาพูดให้เลิกง่ายๆ แบบนี้มันทำไมเข้าใจง่ายจัง” ก๊อฟยังไม่วายต่อว่าข้าวหอม “เขามีสิทธิ์อะไรมาบอกให้เราเลิกกัน ฮือๆๆ เลิกกับกูไปก็นาน ตอนนั้นกูไม่มีใคร ธุระกิจก็เจ้ง มันยังกล้าทิ้งกูไป มาวันนี้อยากจะกลับมา กูรักข้าวหอมนะ มันมีสิทธิ์มาบอกให้เขาทิ้งกูไปเหรอ ฮือๆๆ” “ตอนนั้นมันก็หวังปลอกลอกมึงแหล่ะ พอมันสูบเงินจนมึงเจ้งมันเลยชิ้ง” แม๊คบอก “ใจเย็นๆ มึง ถ้าข้าวเขารักมึงเขาต้องกลับมา” ไพส์ปลอบ “เขาไม่กลับมาหรอก กูรู้จักเขาดี” “อ้าว แสดงว่ามันไม่รักมึงจริงสิ” ก๊อฟพาล “ฮืออออ เออ กูรู้แล้ว ข้าวไม่ได้รักกูแน่เลย” ต้นข้าวยิ่งปล่อยโหใหญ่ “อีกห่านก๊อฟ มึงจะไปพูดให้มันร้องไห้อีกทำไม” แม๊คต่อว่า “เอาน่า แกอย่าเอาแต่ร้องไห้สิ ตั้งสติหน่อย” แม๊คพยายามปลอบ “กูไม่รู้หรอกว่าทำไมข้าวมันถึงยอมทิ้งแกไป มันอาจจะมีเหตุผลอะไรก็ได้ ข้าวมันเป็นคนดี จนเกือบจะซื่อบื้อ ที่มันไป มันอาจจะคิดว่าพจน์ยังรักแกอยู่” “กูไม่เคยบอกว่ายังรักพจน์เลย ฮือๆๆ” “กูไม่เข้าใจสถานะผัวกะเทยเมียผู้หญิงหรอกนะ ว่ามันจะจบลงแบบไหน แต่ว่าถ้ามึงรักมันมากก็ไปตามมันกลับสิ” อันเสนอ “ใช่ มึงจะมานั่งร้องไห้ทำไม ขนาดเมียผู้ชาย ผัวผู้หญิง เอ้ย ผัวผู้ชายเมียผู้หญิงมันยังทะเลาะกันได้กันดีเลย ถ้ามึงขาดมันไม่ได้ก็ตามไปเคลียร์มันสิ” นัตเสริมอีกคน “ไปถามมันให้รู้เรื่อง ว่ามันทิ้งแกจริงๆ เหรอ” ไพส์ยังไม่เชื่อว่าข้าวหอมจะไปจริงๆ “ใช่ๆ มันอาจจะกลับมาก็ได้นะ” แม๊กสนับสนุน “ไม่รู้ แต่เขาเอาของใช้ไปด้วยนะ ข้าวไม่เคยไปไหนไม่บอก” “อืม..นั่นสิ เราก็ไม่รู้นิสัยเขาเท่าแก พวกแกเป็นผัวเมียกัน ไปไหนก็ต้องบอกกันรู้สินะ” ก๊อฟพูด “ใช่ กูโทรหาพจน์แล้วด้วย เขาก็พูดเองว่าเขาขอร้องให้ข้าวหอมเลิกกับกู” “แบบนี้มันตั้งใจทำลายครอบครัวแกจริงๆ สิ ห่านเอ้ย มันเป็นคนหรือเปล่าวะ” แม๊คเหลืออด ต้นข้าวนั่งสะอื้นมองหน้าเพื่อนแต่ละคน “งั้น ถึงเวลามึงต้องเข้มแข็งนะต้นข้าว ถ้ามึงคิดว่าจะอยู่กับข้าวหอมต่อ มึงก็ต้องเข้มแข็ง มึงต้องก้าวข้ามปัญหาไปให้ได้ ถ้ามึงยังเอาแต่ร้องไห้อยู่แบบนี้ ครอบครัวมึงจะรักษาไว้ยังไง” ไพส์พูดเตือนสติ เหมือนแสงนำทางส่องมา ต้นตั้งสติ มันก็จริงอย่างเพื่อนพูด จะว่าไป เขามาไกลขนาดนี้ จะยังอ่อนแอเป็นหญิงอยู่ แล้วเขาจะปกป้องข้าวหอมไว้ได้อย่างไร ถึงเขาไม่ได้แมนเกิน 100 แต่ก็สามารถเป็นสามีแบบที่เขาเป็นได้บ้างสินะ ต้นหยุดร้องไห้ เช็ดน้ำตา “กูไม่รู้จะเริ่มต้นหาเขายังไง” “กูไม่อยากเอิกเกริกให้โอห์มรู้ เดี๋ยวเรื่องจะบานปลาย ยังไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ เดี๋ยวเรื่องที่แต่งงานหลอกจะไปเข้าหูพวกท่านเข้า มันจะใหญ่โต” “ฮืม” ทุกคนนั่งลงอย่าใช้ความคิด “งั้นเริ่มจากเพื่อนเขาสิ” ก๊อฟเสนอ “กูไม่รู้จักเพื่อนเขาสักคนเลย” “พวกมึงไม่ได้สมาคมกับเพื่อนเมียเลยเหรอ” “ไม่เลย ข้าวมาอยู่ที่นี่ ก็ไปทำงาน กลับบ้าน เขาไม่ได้บอกเพื่อนๆ ว่าแต่งงาน ฉันเลยไม่เคยไปหาเพื่อนๆเขา” “หรือไม่ก็ถามที่บ้านเขา ข้าวอาจจะกลับไปที่บ้าน” แม๊คเสนอ “ถ้าโทรไปหาแม่ แม่อาจจะสงสัยก็ได้นะ ว่าทำไมฉันโทรไปหา แล้วถ้าเกิดข้าวกลับบ้านจริงๆ แม่จะถามว่ามีปัญหากันหรือเปล่า” “มึงก็แกล้งบอกว่าโทรหาข้าวไม่ติดสิ” นัตบอก “ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นล่ะ” “โทรก่อน” นัตย้ำ ต้นข้าวกดเบอร์แม่ยายเพื่อโทรออก “สวัสดีครับแม่ ทานข้าวหรือยังครับ” “ทานแล้วลูก นี่มันดึกแล้วนะ แม่จะนอนแล้ว ทำไมโทรมาซะดึกล่ะ ไอ้ข้าวนอนยัง” “นอนแล้วครับ งั้นผมไม่กวนล่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมให้ข้าวโทรหาครับ” เมื่อวางสายแม่ยายแล้ว ต้นข้าวส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ได้อยู่ที่นั่น “ไม่ได้กลับบ้าน” นัตสรุป “งั้นเราลองหาเพื่อนๆจากเฟสไหม หรือที่ทำงานเก่า” อันเริ่มความคิด “ใช่ๆๆ ที่ทำงานเก่าเขา เขายังติดต่อกับผู้จัดการอยู่นะ” ต้นเหมือนจะคิดได้ “แต่ว่านะ อยู่ๆ ถ้าเข้าไปคุยด้วย มันจบกันพอดี” “เดี๋ยวฉันจะไปดูที่ทำงานเก่าเขาเอง” “ที่ไหน” แม๊คถาม “ชลบุรี” “อืม ก็ดี” แม๊คเห็นด้วยอย่างมีความหวัง “แล้วพจน์เราจะจัดการกับมันยังไงไม่ให้มายุ่งกับพวกเราได้อีก” นัตถามความคิดเห็น “เออ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ก๊อฟบอกทุกคน “แกคนเดียวเอาไม่อยู่หรอกอีกก๊อฟ” “ผัวกูทำไมจะเอาไม่อยู่” ก๊อฟสะบัดหน้าตอบ “ต๊าย อีดอก ไปฟิชเชอร์รี่งกันตอนไหนยะ” นัตกับไพส์ดีดดิ้น “ไม่บอกหรอก เรื่องนี้เดี๋ยวแม่จัดให้เอง” ก๊อฟวางท่าอย่างมั่นใจ
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
แหมมีฮาหักมุมตอนจะจบตอนด้วยค่ะ