Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 11 หน้า 1 เย็นนั้นข้าวหอมช่วยแม่และน้องสะไภ้ทำอาหารเย็น บรรยากาศทานข้าวโต๊ะใหญ่ที่ต้นข้าวนานๆ ได้มาเจอ ทำเอาเขาอบอุ่นใจ พ่อนั่งรถเข็นข้างๆ แม่ “พ่อกับแม่สบายดีไหมพ่อต้น นี่มาเครื่องบินน่ะ ไม่งั้นแม่ให้เอาข้าวกลับไปกินด้วย” “สบายดีครับ เอาไปคราวที่แล้วยังทานไม่หมดเลยครับแม่” “ไม่เป็นไร เรามีเยอะ ข้าวหอมมันกินข้าวจุ เป็นภาระพ่อต้น” “แม่ แม่ หนูกินบ่เยอะ” ลูกสาวรีบแทรก “บ่ต้องมาเว่า กินเทียละ 2 จานปานนี้” “แม่หนูกินตะกับเด้อ” “เดี๋ยวกะเป็นเป้าดอก” “เป้าคืออะไรครับแม่” ต้นข้าวสงสัย “ผีชนิดหนึ่งครับ” ไข่ช่วยตอบ ต้นข้าวขำ มันก็เป็นจริง ข้าวหอมกินข้าวน้อยมาก ปกติชอบกินแต่ผัก จนเขาเองก็สงสัยว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่ พอทานข้าวเสร็จ แม่ก็พาพ่อไปนอน ส่วนสากับไข่ก็หนีเข้าห้องไปแล้ว เวลาแค่ 2 ทุ่มต่างจังหวัด ความมืดมาเร็วและเงียบ แต่ละบ้านก็ปิดประตูทานข้าวแล้วก็นอนกัน ไม่มีกิจกรรมดึกดื่นเหมือนคนกรุงเทพ ต้นข้าวนอนรอข้าวหอมอาบน้ำเสร็จอยู่บนเตียง พลางคิดไปต่างๆมากมาย ตอนนี้เขาสงสัยว่าตัวเองจะชอบอะไรกันแน่ ระหว่างผู้ชายและผู้หญิง แม้สิ่งที่ชอบมาตั้งแต่เด็กเขาเองก็มิอาจจะสลัดออกไปจากตัวได้ เขายังชอบความอ้อนช้อนนุ่มนิ่ม เขายังชอบความสวยความงาม เขายังคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เหตุใดเขาถึงได้หลงไหลการสัมผัสของข้าวหอม เขาคิดถึงรสจูบที่อ่อนหวาน กลิ่นหอมละมุนของอีกฝ่าย จนเขามิอาจจะห้ามใจได้ ข้าวหอมเปิดประตูเข้าห้องมามองต้นข้าวที่นอนคิดอะไรเพลินๆ เขาตะแคงตัวมองข้าวหอมที่เดินไปที่ตู้เสื้อผ่า เพื่อหยิบชุดนอนมาใส่ ผิดปกติกับตอนอยู่คอนโดที่ชอบเดินแก้ผ้าไปมา เธอนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งทาครีมที่หน้า นวดเบาๆ 5 นาที กิจกรรมของเธอแต่ละวันไม่ได้เยอะมากมายเท่าเขา ครีมทาหน้าก็มีเพียงอโรเวร่า ที่เธอมักใช้นวดทั้งเช้าและเย็น ผิดกับต้นข้าวที่มีครีมสาระพัด ครีมกลางวันกลางคืน กันแดดกันฝ้า รองพื้น แป้งพับ เยอะแยะแบบผู้หญิงใช้กัน ข้าวหอมขึ้นเตียงนอนลงข้างๆ เขา ต้นข้าวดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ “เจ้ชอบดูดาวไหม?” “ชอบสิ” เขานอนเท้าคางมองหน้านวล “แต่หน้านี้ท้องฟ้ามีเมฆเล็กน้อย ไม่เหมือนช่วงเดือนตุลา-ธันวา ช่วงนั้น ท้องฟ้าเปิด ดาวเต็มฟ้าสวยมาก” “เจ้ เค้าอยากไปเที่ยวกาญ ไปปีนเขาดีไหม?” “อาทิตย์หน้าก็จะพาไปเขาคิชกูฎแล้วนะ” เขาเตือนเธอ “อ้อ มันไม่เหมือนกันนะเจ้ ที่ว่าไปปีนเขาที่กาญ เราไปนอนบนเขานะ เห็นน้องเขาส่งมาให้ดู ดาวเต็มฟ้า เหมือนในนิยายเลย” ปากหยักช่างเจรจาสารธยายต่ออย่างอยากไป “แต่เขาว่าช่วงที่สวยและอากาศดี ไม่มีฝนตก คือ ตุลา-ธันวาค่ะ” “อืม เดี๋ยวปลายปีเราค่อยไปก็ได้” เขาบอก “เจ้ เราจะอยู่ด้วยกันถึงปลายปีเหรอ” คำถามแทงใจจี๊ด ต้นข้าวมองตาแป๋วแล้วใจเจ็บ “ทำไมถึงถามแบบนั้น?” “ก็ ไม่แน่ใจนิ เราจำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ถึงปลายปีไหม?” “ทำไมถึงไม่แน่ใจ” อารมณ์บางอย่างมาจุกที่อกเขา ข้าวหอมไม่ได้คิดจริงจังอยู่ด้วยกันไปตลอดเลยหรือ ทั้งๆที่ความสัมพันธ์มีมากมายขนาดนี้แล้ว “ข้าวหอมอยากจะเลิกกับพี่เหรอ” เสียงน้อยใจเอ่ยถาม ข้าวหอมมองหน้าอีกฝ่ายดูสลดอย่างเห็นได้ชัด เธอเอื้อมมือประคองหน้าเขาไว้ “เค้าก็ไม่รู้อนาคตของเรานิ เราจะเป็นยังไงกันต่อ เราแต่งงานเพราะความจำเป็น เค้าก็อยากช่วยเจ้ เจ้ก็จ้างเค้า” “แล้วตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรบ้างเลยเหรอ” เขาถามใจหวิว ไม่อยากฟังคำตอบเพราะกลัวว่าเธอจะตอบปฏิเสธ หน้าร้อนผ่าวหาคำตอบไม่ได้ ต้นข้าวมองหน้าเธอระคนน้อยใจ เขาดึงมือเธอมาจูบ จะให้ทำยังไงได้ตอนนี้ ใจของเขามันถูกครอบครองด้วยความรู้สึกหนึ่ง ที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานาน จนแทบจะลืมไปแล้วว่าหัวใจจะมีความรู้สึกแบบนี้ได้ เห็นทีต้องเตือนสติข้าวหอมแล้วว่า มันไม่มีทางที่เราสองคนจะต้องเลิกจากกันไป ต้นข้าวก้มลงจูบที่ปากช่างพูดไม่ยอมมีคำตอบให้เขา คำตอบที่เขากลัว คำตอบที่เขาไม่ต้องการมัน ถ้าหากการตัดสินใจของเขา เหมือนคนเห็นแก่ตัว เขาขอเป็นคนเห็นแก่ตัว ข้าวหอมไม่อาจจะเบือนหน้าหนี เมื่ออุ้มมือใหญ่กุมมือน้อยทั้งสองกางออกแนบที่นอน ใบหน้าหล่อนิ่มก้มลงจูบเธอทุกซอกมุมของใบหน้าเรื่อยต่ำลงไปที่คอ ราวจะบอกว่า สิ่งที่เขาถามนั้น ไม่จำเป็นว่าเธอจะตอบว่ายังไง
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
แหมดูเหมือนนางเอกยังไม่ได้รักพระเอกเท่าไหร่นะคะเนี่ย