Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 2 หน้า 3 ผู้จัดการรู้จักเธอมา 5 ปี รู้จักนิสัยเธอดี แค่โดนผู้ชายจับมือก็สบัดอย่างกับถูกไฟช็อต แล้วหนุ่มหน้าสวยคนนี้จะทำเอาข้าวหอมของเขาเสียบริสุทธิ์ได้เชียวเหรอ มันไม่ใช่สเปคของเธอแน่ๆ “ให้ผมจัดการเรื่องนี้ดีกว่าครับ เพื่อรักษาชื่อเสียงของทุกฝ่าย” ผู้จัดการเสนอ “ไม่เป็นไรครับ ผมจะรับผิดชอบเอง” เสียงนิ่มๆ ยังตอบ “คุณจะไปกับผมดีๆ หรือจะให้ผมแจ้งผู้จัดการคุณเรื่องที่เรา...” เขารู้ดีว่าเธอไม่ได้บอกใครที่นี่ว่าแต่งงาน เขาถือไพ่เหนือกว่าเธอที่จะจัดการให้เธอออกจากที่นี่ “เอ่อ...เอ่อ ก็ได้ค่ะ ผู้จัดการคะ ฉันขอลาออกค่ะ” ข้าวหอมรีบเปลี่ยนเรื่อง ผู้จัดการถึงกับงงกับการเปลี่ยนอย่างรวดเร็วของสาวเจ้า มองหน้าเธออย่างสงสัย มีความลับอันใดกันแน่ ข้าวหอมดึงผู้จัดการออกมาจากต้นข้าวไปที่ห้องทำงานของเขา “นี่คุณรู้จักเขาเหรอ เขาพูดเหมือนรู้จักคุณ” “ค่ะ เอ้อ ฉันจะบอกคุณยังไงดีคะ ฉันมีความจะเป็นต้องลาออก...คือ.. พอดีฉันติดหนี้เขา เขาเลยต่อลองให้ฉันไปทำงานด้วยเพื่อแลกกับการไม่แจ้งความ” เธอพยายามหาทางออกให้ตัวเอง “คุณนี่นะไปติดหนี้เขา” ผู้จัดการถามอย่างไม่อยากเชื่อ ข้าวหอมที่เขารู้จักมา 5 ปี ไม่เคยมีปัญหาการเงิน “เมื่อไหร่กัน?” เขาถามเพื่อจี้หาความจริง “นานแล้วค่ะ” “เท่าไหร่?” เขายังไม่ลดละคำถาม “ผมช่วยคุณได้ไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ” ดูสีหน้าอ้ำอึ้งแล้วยิ่งมีพิรุจ สิทธิไม่ต้องการเสียข้าวหอมไป พนักงานดีเด่น แถมไม่เคยขาดตกบกพร่องในเรื่องงาน และยังเป็นคนที่เขาสนใจอีก ถึงอีกฝ่ายจะไม่เคยรู้ก็ตามที “ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาจริงๆนะ” “ผมเชื่อเรื่องนั้น คุณคงไม่คว้าผู้ชายแบบนั้นมาเป็นแฟนหรอก แฟนคุณต้องดูแมนเข้มแข็ง ท่าทางเขายังกะเกย์แอปแมน” “ช่างเขาเถอะ แต่ฉันต้องขอโทษที่ทำเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ฉันโดนเขากักตัวไว้ในห้อง” “ผมพอจะเข้าใจเหตุการณ์แล้ว เขาคงอยากได้ตัวคุณมาก” “ค่ะ ถ้ายังไง ให้ฉันลาออกเถอะค่ะ ถ้ามีโอกาสฉันจะกลับ” “ครับผมรอคุณอยู่นะครับ” สิทธิดึงมือหญิงสาวไปลูบปลอบใจ ข้าวหอมตกใจ ค่อยๆ ชักมือออกอย่างสุภาพ “เอ่อ เดี๋ยวฉันไปเขียนใบลาออกแล้วก็คืนชุดพนักงานก่อนนะคะ” เธอตอบเลี่ยง สิทธิได้แต่มองตามอย่างเสียดาย ข้าวหอมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาหาต้นข้าวด้วยใบหน้าบึงตึง เขานั่งสบายอารมร์อยู่ที่โซฟาตัวเดิม พอเธอเดินมาหาเขายืนขึ้น สะพายกระเป๋าเป้ “เรียบร้อยแล้วเหรอ” หญิงสาวพยักหน้า ไม่สนใจเขา “อืม” เขาก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก ว่าตอนนี้อีกฝ่ายคงกำลังโกรธกับสิ่งที่เขาทำลงไป ถ้าเขาจะใจดียอมปล่อยข้าวหอมไป เขาเองก็ต้องเจอกับหายนะที่บ้าน อีกอย่างเขาเสียเงินมากมายไปกับการจ้างเธอแต่งงานด้วย อีกทั้งสินสอดที่พ่อจัดเพื่อสะไภ้คนเดียวอีก ยอมเป็นคนใจร้ายในสายตาเธอไปก่อน ยัยข้าวหอมโกรธเขาได้ไม่ถึงชั่วโมงหรอก เขาเดินนำเธอไป แต่อีกฝ่ายไม่ยอมเดินตาม เขาเดินกลับมาดึงข้อมือเล็กให้เดินไปด้วย ต้นข้าวพาเธอมาที่หอ “ให้ขึ้นไปช่วยเก็บของไหม?” “ไม่” “แล้วถ้าหล่อนคิดจะหนีฉันไปล่ะ” “ทำไมเจ้ต้องกลัวขนาดนั้นด้วย” “เพราะหล่อนมันร้ายนิ” เขาเดินตามเธอลงมาจากรถ แจ้งแก่ผู้คุมหอว่าข้าวหอมจะย้ายของออก เขาจะขอขึ้นไปด้วย ผู้คุมหอก็อนุญาตด้วยดี ข้าวหอมเดินอย่างคนไร้วิญญาณ เธอเก็บของอย่างเชื่องช้าไม่มีกระใจ ต้นข้าวไม่ได้เร่งเธอ เพราะตอนนี้เขาชนะแล้ว ไม่มีเหตุต้องทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ เขารอจนข้าวหอมเก็บของลงกระเป๋า ของใช้บางอย่างเธอยกให้กับเพื่อนร่วมห้องไป หน้าตาไร้ชีวิตงอนบึงตึงใส่อีกฝ่าย ต้นข้าวเข้ามาถือเอากระเป๋าใบใหญ่เดินนำเธอออกจากห้องไป เมื่อขึ้นรถเรียบร้อย เธอก็ไม่ยอมพูดคุยกับเขา ผ่านไปชั่วโมงเดียวก็หลับ ต้นข้าวขับรถไปเรื่อยๆ ไม่ได้เร่งรีบ เขาคิดถึงสิ่งที่เขาทำ เขายอมเห็นแก่ตัวกับยัยข้าวหอม เพื่อตัวเองขนาดนั้นเชียว คิดแล้วก็อดสงสารอีกฝ่ายไม่ได้ แต่พอคิดถึงเงินที่เขาเสียไปมากมายกับงานแต่ง อีกทั้งต้องมาจ่ายเงินเดือนอีก “หล่อนต้องทำให้คุ้มค่าจ้าง” เขาพึมพำคนเดียว พอมาถึงคอนโด ต้นข้าวปลุก ข้าวหอม เขาลงจากรถ สะพานกระเป๋าตัวเองและกระเป๋าใบใหญ่ของข้าวหอม อีกฝ่ายงัวเงียลงรถ สะพายเป้อีกใบของตัวเอง เดินอย่างกับคนไม่มีกระใจตามต้นข้าวไปช้าๆ เหมือนเด็กน้อยที่โดนผู้ปกครองบังคับไปโรงเรียน เดินเนื่องๆ เข้าลิฟท์ เดินเข้าห้อง ต้นข้าวได้แต่แอบมองบ้าง ทั้งสงสารแต่ก็ทำใจแข็งไว้ “หล่อนนอนห้องโน้นตามเดิมก็แล้วกัน เจ้ซื้อของกินไว้แล้ว ออกมากินแล้วไปนอนพักผ่อน พรุ่งนี้ 8 โมงไปทำงานกับเจ้” เขาบอกเธอ ข้าวหอมพยักหน้าเนืองๆ แต่พอถึงเวลาข้าวเย็น หญิงสาวก็ไม่ได้ออกมากินข้าว ต้นข้าวเลยปล่อยไม่อยากรบกวน เพราะรู้ว่าอารมณ์ตอนนี้คงขุ่นมัวเต็มที รุ้งเช้าต้นข้าวมาเคาะประตูเรียกข้าวหอม เธอเปิดประตูหน้าตายังไร้ชีวิตอยู่ “ไปกินข้าวสิ เมื่อคืนทำไมไม่ออกมากินข้าว” “ไม่หิว” เธอตอบห้วนๆ “ตอนเช้ากินก่อนแล้วกัน” “ไม่อยากกิน” “ข้าวต้มกุ้งอร่อยนะ” เขายั่วเธอ กลิ่นข้าวต้มลอยมาทำเอาข้าวหอมอดไม่ไหว ท้องร้องออกมา “ฮึๆๆ” อีกฝ่ายขำในลำคอ ดึงมือเธอไปนั่งโต๊ะ “ถ้าเจ้ทำร้ายจิตใจข้าวมากไป ก็ยกโทษให้เจ้ด้วยนะ เจ้จำเป็นต้องให้ข้าวหอมช่วยเจ้จนกว่า พ่อกับแม่และอากง ท่านจะเลิกเป็นกังวลเรื่องแต่งงาน” ข้าวหอมไม่อยากจะต่อความ เธอตักข้าวกินเงียบๆ “แต่เจ้ก็ขอบใจที่ข้าวหอมมากับเจ้” ต้นข้าวมองกิริยาเฉยชาอีกฝ่ายเงียบๆ เอาเถอะ เดี๋ยวก็ดีกัน ยัยข้าวหอมจะทนโกรธใครเป็นเรื่องเป็นราวได้นาน มันก็ผิดธรรมชาติของเธอแล้ว
แหมมีชายแท้เป็นมือที่สามด้วย
 โดย: หอมกร
  วันที่: 26 ธันวาคม 2562 เวลา:12:10:19 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
