“โห.. สิบโมงกว่าแล้ว” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะที่ยังนอนมองนาฬิกาตรงข้างฝาห้อง
ถ้าอยู่บ้านตัวเองผมคงหลับตาแล้วนอนต่อ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านผม ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านตายายของเดย์
ใช่ครับผมอยู่อยุธยาเพราะหนีตามไอ้เดย์มา ถึงแม่ผมจะยินยอมแต่ป่านนี้พ่อคงโกรธจนไฟลุกหัวแค่นึกก็สยอง

“อ้าวตื่นแล้วนี่ พี่! แม่ให้มาเรียก ออกไปกินข้าวได้แล้ว”
ผมสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงไอ้นาวพูดอยู่ไม่ไกลหู ไอ้บ้านี่มันเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“อื้อ.. ระรู้แล้ว”
ลูกพี่ลูกน้องที่อ่อนกว่าของเดย์แถมหน้าคล้ายมันทำผมไม่สบอารมณ์แต่เช้า
ตื่นลืมตามาดันต้องเจอหน้าไอ้หมอนี่คนแรกแทนที่จะเป็นไอ้บ้าเดย์
แต่ก่อนที่ขาไอ้นาวจะก้าวพ้นธรณีประตูห้องผมก็เรียกไว้ “นาว พี่เดย์ล่ะ”
คนโดนถามก็หยุดเดินนะครับ มันชะงักแล้วหันมาทำท่ายักไหล่ให้ผม ทำหน้ากวนประสาทเป็นบ้า
“ไม่รู้ดิพี่ นอนด้วยกันทั้งคืน พี่ยังไม่รู้เลยผมจะรู้ได้ไงอ่ะ” แล้วมันก็เดินไป

ผมสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบขี้หน้ามาตั้งแต่คราวเจอกันครั้งแรกแล้วครับ วันนี้มันก็ยังดูไม่พอใจผมไม่เปลี่ยน
ผมถอนใจแล้วค่อยๆพับผ้าห่ม เก็บฟูกที่กางบนพื้นให้ไปกองรวมกันตรงมุมห้อง แล้วผมก็นึกได้ หรือบางที
ไอ้นาวอาจไม่พอใจที่จู่ๆผมกับไอ้เดย์ก็โผล่มายึดห้องนอนมัน มันเลยต้องระเห็จไปนอนห้องแม่
แถมพวกผมยังเอาเสื้อผ้ามันมาใส่อีก มันชอบทำหน้างอมองมาทางผมเรื่อย ไอ้เด็กขี้หวงเอ๊ย เฮ้อ..ทำไงได้ล่ะ
ผมมาตัวเปล่านี่นา ส่วนไอ้เดย์ก็เอาเสื้อผ้ามาไม่กี่ชุด มันบอกว่าขี้เกียจแบก เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อที่ตลาดเอาทีหลัง
ว่าแต่ตอนนี้ไม่รู้มันไปแรดอยู่ที่ไหนถึงปล่อยให้ผมนอนอยู่คนเดียวในห้องแบบนี้

ผมเดินไปหลังบ้าน บ้านทรงไทยยกสูงมีชานบ้านแบบนี้ทำให้นึกถึงละครพีเรียดหลังข่าวที่แม่จ๋าชอบดู
ป่านนี้แม่จ๋าจะกำลังทะเลาะกับพ่อจ๋าหรือเปล่านะ ผมถอนใจแล้วเปิดฝาตุ่มใช้ขันเงินตักน้ำทั้งใสทั้งเย็นในนั้น
ใช้ล้างหน้าแปรงฟัน เสร็จแล้วค่อยเข้าครัวไปหาข้าวกิน เดินมาเจอน้าพิมในครัวครับ น้าถามผมว่าเมื่อคืน
หลับสบายดีไหม ผมตอบว่าสบายมากครับ น้าเขายิ้มใจดีทอดปลาทูให้ผมกินสองตัว ผมขอบคุณน้าพิม
บอกแค่กับข้าวในสำรับพวกน้ำพริกกะปิ ผักต้ม แคปหมู ผมกินได้ไม่น่าต้องลำบากทอดปลาให้อีก
น้าพิมหัวเราะพลิกตะหลิวกลับปลาในกระทะที่กำลังสุกหอม
“ตาเดย์ก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกัน ทอดเผื่อมันด้วย น้ำพริกรายนั้นคงไม่ค่อยกิน
ไม่ต้องเกรงใจนะลูกกินเข้าไปเลย เขากินข้าวกันหมดแล้วเหลือแค่เราสองคนนั่นแหละ”

“เดย์ยังไม่ได้กินข้าวแล้วมันไปไหนเหรอครับ ตื่นมาผมยังไม่เห็นมันเลยน้า”
ผมสงสัยครับตื่นมาชะเง้อมองนอกหน้าต่าง รอบๆบ้านก็ไม่เห็น เสียงมันผมก็ไม่ได้ยิน
“ไปเก็บผักบุ้งกับตา”
“ห๊ะ เก็บผักบุ้ง”
“เห็นรบเร้าให้ตาพาไปเก็บ เดี๋ยวคงมาอ้อนให้น้าผัดให้กิน555”
ผมนั่งอมยิ้มเลยครับ แม่งเขิน เมื่อวานคนที่บ่นอยากกินตอนมาถึงอยุธยาคือผมเอง

น้าพิมตักปลาทูที่ทอดเสร็จใส่จานวางตรงหน้าผม ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วกินข้าวไปเขินไปน้าแกนั่งมอง
“มาอยู่หลายๆวันเลยนะลูก ตากับยายเขาดีใจแทบลุกขึ้นเต้นที่เห็นหลานมา555”

ผมกำลังขำก็สะดุ้งเล็กๆรู้สึกถึงสัมผัสที่หัว หันไปมองข้างหลังก็เจอคุณยายยืนตัวค่อมๆลูบหัวผมอยู่
ยายเดินเบามากไม่รู้ตัวเลยครับว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยายมานั่งข้างๆบอกให้ผมกินเยอะๆ
มาอยู่บ้านยายจะขุนให้อ้วนเอง ผมได้แต่ตอบรับครับๆเขินๆ แล้วยายก็บ่นว่าลูกสาวเรื่องที่โดนล้อเมื่อครู่
“เต้นได้แม่เต้นไปแล้วโว้ย555มันมาหาเองแบบเป็นผู้เป็นคนทั้งทีจะไม่ให้ดีใจยังไงวะ555555555”

ผมหัวเราะ น้าพิมกับยายก็หัวเราะ เมื่อก่อนไอ้เดย์เกเรจนใครๆก็ระอา มาอยุธยาทีไรก็ออกไปเที่ยวก่อเรื่อง
ตั้งแต่เด็กมันทำผิดมาก็มาอ้อนตายายกันไม่ให้พ่อตี หนนี้มาถึงตื่นเช้ามาช่วยตากวาดลานบ้าน ให้ข้าวหมา
แถมร้องไปเก็บผักบุ้งซะงั้นน้ากับยายขำมันแต่ก็ชอบใจกันใหญ่
ถ้าเขารู้ว่ามันพาผมหนีพ่อมาจะขำออกไหมหนอ “แหะ แหะ” ผมคิดได้เริ่มหัวเราะแห้ง

ทุกคนที่นี่ไม่รู้เรื่องของผมกับพ่อนะครับ พ่อกับแม่เดย์ไม่ให้บอกเพราะไม่อยากให้ทางนี้เป็นกังวลไปด้วย
ผมกับเดย์แค่บอกทุกคนว่ามาเที่ยวบ้านตายายฉลองที่จบม.6กันเท่านั้น เราอยากเที่ยวต่างจังหวัดก็เลยมาหา
ตากับยายรวมทั้งน้าพิมต้อนรับพวกผมอย่างดีอกดีใจ ยกเว้นเจ้านาวที่มันชอบแอบทำหน้าบึ้งใส่ผมตลอด

“แม่ๆนาวไปข้างนอกนะ”
ไอ้นาวเดินมาชะโงกบอกแม่มันแล้วรีบออกไปควบมอเตอร์ไซค์คันเก่ง
ไม่รอฟังคำบ่นของแม่ที่ไล่ตามหลัง น้าพิมบ่นว่าเจ้านาวอยู่ไม่ติดบ้านจะไหว้วานใช้อะไรไม่เคยได้
ยายก็เสริมว่าสงสัยเจ้าหลานวัยแตกเนื้อหนุ่มท่าทางจะไปติดสาวบ้านไหนเข้าแล้ว หมู่นี้เสริมหล่อผิดปกติ
“เมื่อเช้าเห็นมันยืนส่องกระจกนานสองนาน แต่ก่อนเคยเป็นซะที่ไหนเจ้านาว55555”
“โอ๊ยแม่ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันยิ่งเครียดนะเนี่ย หนังสือหนังหาไม่อ่านเอาแต่จีบผู้หญิงเรอะ เรียนยิ่งร่อแร่ไอ้ลูกบ้า”

ผมนั่งฟังน้าพิมกับยายบ่นเรื่องเจ้านาวได้สักพักก็ได้ยินเสียงหมาเห่า มะขามกับมะยมมันเห่าเหมือนดีใจ
ไม่ได้เห่าเหมือนขู่จะกัดใครแถมยังมีเสียงมอเตอร์ไซค์มาอีก ยายจำเสียงได้ไม่ต้องโผล่หน้าออกไปดูก็รู้ว่าตามา

“เฮ้ยลูกคิด ดูนี่!55” ไอ้บ้าเดย์เข้าครัวมายืนยิ้มแฉ่งชูกอผักบุ้งที่หอบมาเต็มสองมืออวดผม
ผมยิ้มๆเคี้ยวปลาทูทอดมองมันทำท่าเหมือนเด็กเท่าเจ้าน้องแฝดผมเลย แฟนใครวะน่ารักว่ะ คึคึ////
ยายกวักมือเรียกเดย์ไปหา ใช้มือที่อ่อนโยนค่อยๆเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากให้ เห็นแล้วรู้สึกได้เลยว่าเขาโคตรรักมัน
“เอ้อเก่งลูกเก่งๆ เก็บมาได้เยอะเลยเหนื่อยมั้ย ไปล้างมือล้างไม้แล้วมากินข้าวกับเมียเราไป”

พรวด!!! ผมสำลักข้าวพุ่งเลยครับ “แค่กๆๆๆๆ” น้าพิมรีบรินน้ำเติมใส่แก้วยื่นให้ผมแล้วลูบหลังให้
น้าพิมเหมือนจะรู้ว่าผมสำลักเพราะอะไรก็พูดกับยายขำๆ “โธ่แม่!55555เรียกแบบนี้ลูกคิดก็เขินแย่สิแม่”

เดย์มันเกาหัวเกรียนพูดเขินๆ ก่อนยื่นผักบุ้งให้ยาย “ยัง ยาย ยัง ใจเย็นๆเดี๋ยวเดย์ได้ก่อนค่อยเรียก เคี้ยกๆๆๆ”
ยายรีบถามทำท่าตกใจ “อ้าว นี่ยังไม่ได้กันอีกเรอะ” น้าพิมหัวเราะใหญ่ ผมนี่อายก้มหน้าแทบจะมุดเข้าพุงปลาทู
ไอ้เดย์หัวเราะร่าทำท่าบิดไปบิดมาเสแสร้งน่าถีบ “โหยยายอ่ะ เขินนนนนน อย่าแซวดิ5555555”

ยายถามหาตาตอนที่เอาผักบุ้งจากเดย์ไปตัดรากแล้วล้างน้ำให้ พอรู้ว่าตาแค่มาส่งเดย์แล้วออกไปตีไก่ยายก็บ่นยาว
“ยายๆเดี๋ยวเดย์ผัดเองครับ”

ยายกับน้าพิมมองหน้าไอ้เดย์ที่เข้ามาแย่งตะหลิวจากมือน้าพิมแล้วรับผักบุ้งในมือยายไปอย่างเหลือเชื่อ
“ต๊ายผัดเป็นเหรอตาเดย์ ปกติมาบ้านนี้อ้อนแต่น้าแต่ยายให้ทำให้กิน เที่ยวนี้มาขยันทำนู่นนี่ผิดหูผิดตาเลย”
น้าพิมพูดแล้วหันมายิ้ม มองผมแยกก้างแกะเนื้อปลาทูทอดใส่จานข้าวที่ตักไว้ให้เดย์

“ผัดให้เมียกินเรอะ” ยายถามเล่นเอาไอ้เดย์หัวเราะจนตาปิด น้าพิมแซวว่าอยู่ไม่ได้แล้วแถวนี้
เบาหวานจะขึ้นก่อนหัวเราะชอบใจเดินออกไป ยายเหมือนแกล้งเรียกผมว่าเมียไอ้เดย์ตลอดเลย ฮือ เขินโว้ย////////

กินข้าวเสร็จผมก็ใช้มือถือของเดย์โทรไปหาแม่ จ๋าบอกผมว่าไม่ต้องห่วงจะไม่ยอมให้พ่อบังคับผมอีก

[ก็หลงคิดว่ามันจะดูแลลูกดี โดนขังทำไมไม่บอกแม่ พ่อเราน่ะมันบ้าไปแล้วทำแบบนี้เดี๋ยวได้เห็นดีกัน]

ผมบอกแม่ว่าไม่อยากไปอยู่กับพ่อแล้ว ในเมื่อพ่อไม่ยอมรับเดย์แถมยังผิดคำพูดตั้งหลายอย่าง

[อยู่บ้านเขาอย่าดื้อล่ะ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ตอนนี้อย่าเพิ่งกลับมา ทางนี้ให้ผู้ใหญ่คุยเอง]

“จ๋าจะให้พ่อจ๋าคุยกับผู้ใหญ่บ้านเหรอ”

[ผู้ใหญ่บ้านบ้าอะไรเล่า แม่หมายถึงแม่นี่แหละ พ่อกับแม่เดย์ก็ด้วย]

ผมวางสายจากแม่จ๋าแล้วนั่งถอนใจ ไม่แน่ใจนักว่าพ่อผมจะพูดรู้เรื่อง ตอนนี้ไม่ได้หวังให้พ่อยอมรับแล้วครับ
ผมแค่อยากให้พ่อปล่อยผมไป ไม่ต้องชอบทางที่ผมเลือกขอแค่อย่าขัดขวางความรักของผมเลย

ผมออกมานั่งคนเดียวที่แคร่ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้าน กำลังคิดอะไรเพลินๆจู่ๆก็โดนสวมกอดจากด้านหลัง
ทำผมสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มออก ตีมือคนที่แอบมากอดเอวผมเบาๆแก้เขิน “ไม่อายหมาเลยนะมึง”
ไอ้มะขามกับมะยมนอนหมอบอยู่ใกล้ๆพากันเงยหน้ามองส่ายหางไหวๆ “เดี๋ยวจูบโชว์หมาเลยนิ”
“555555555ไม่ต้องเลยไอ้บ้า”
ผมหันไปมองหน้าจะเป็นใครได้อีกนอกจากไอ้เดย์ มันก็ขโมยหอมแก้มผมสองฟอดใหญ่ๆ
“หอมจังลูกคิด ขนาดมึงเน่านะเนี่ย555”
“หึ่ย ปล่อยเลยกูไปอาบน้ำก็ได้”
“เดี๋ยว ก่อนไปบอกเดย์ก่อนเป็นอะไรเหงาเหรอมานั่งเหม่อคนเดียว”
“...........เปล่า คิดอะไรไปเรื่อยอ่ะ”
“คิดอะไรล่ะ”
“ผัดผักบุ้งมึงอร่อยดี”
“ก็ใครทำล่ะดูด้วยครับ เชฟเดย์ลงมือเองทั้งที555”
“แล้วกูก็กลัวพ่อตามมาจับกูแยกกับมึงอีก”
“............”

เดย์ดึงผมให้กอดมันไว้ มันก็นั่งกอดลูบหัวผม แล้วชวนผมคุยนู่นนี่นั่นไปเรื่อย มันไม่อยากให้ผมคิดกังวล
“มาเล่นทายปัญหากับเดย์ดีกว่า”
“จะทำให้กูเครียดกว่าเดิมไหม”
“ถ้าสมมุติว่ามีเงินล้านนึงอยู่ในมือ มึงทายสิว่ากูจะทำอะไรกับเงิน”
“ยกให้กู”
“กูไม่ให้”
“ไม่ให้กูแล้วมึงจะเอาไปให้ใคร มึงซุกกิ๊กเหรอเชี่ยเดย์”
“ใจเย็นดิเมีย”
ผมหยิกนมมันให้สะดุ้งไปที ชอบมาล้อผม “แล้วทำไมไม่ให้กูอ่ะ” งอแงถามไอ้บ้านี่ขำมาดึงแก้มผม
“กูจะเผาทิ้งแม่งให้หมดล้านนึงเลยสะใจ55555”
“ควาย! เสียดายตังค์ มึงเป็นบ้าเหรอเอาไปเผาทำไมเอามาให้กูนี่~~~!”
“เสียดายทำไมวะ”
“แล้วทำไมมึงไม่เสียดาย”
“ก็มันเป็นเรื่องสมมุติไงไอ้ลูก เป็นเรื่องจริงกูจะเผาทำไม โง่นะมึงเนี่ย! เคี้ยกกกก55555555”
“กวนส้น.. -*- ”
“อะไรนะ”
“กวนมะม่วงที”
“อย่ามา55555”
มันรู้ว่าผมด่ามันก็บีบปากผมเหมือนเป็ดเลย แล้วก็ทำเป็นมามองตาหวานนะ..

“แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงจะยกให้เมีย ใครเป็นเมียก็ยกให้คนนั้นแหละ คิกๆๆ”
ไอ้บ้ามันแกล้งล้อผมอีกแล้ว เลยไล่หยิกนมแม่งแก้เขิน
“มึงก็หยิกแต่นมกูอยู่นี่แหละ ข้างล่างกูจะขึ้นแล้วเนี่ย”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูหาไม้ตีให้ลงเอง”
“กูหมายถึงขึ้นบ้าน! อยู่ข้างล่างนานขึ้นบ้านกันดีกว่า555ใจเย๊น” รีบแก้ตัวเชียวนะไอ้ทะลึ่ง
แล้วมันก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำเดี๋ยวจะพาไปตลาด ผมตื่นเต้นรีบไปอาบน้ำเลยครับ

.......................................

.....................

ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้เดย์ไปถึงตลาด เดย์พาผมเดินหาร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย
ไอ้เดย์ซื้อเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์เป็นโหลบ็อกเซอร์กับกางเกงยีนส์ก็ด้วย ผมบอกว่าอยากได้ขาสั้น
เดย์เลยบอกคนขายว่าเอากางเกงขาสั้นแบบที่ผมถือสองโหล ผมตาโตถามมันว่าซื้อทำไมเยอะขนาดนี้
เดย์มันบอกว่าซื้อไปเผื่อไอ้นาวด้วย

“นาวมันจะชอบใส่กางเกงแบบนี้เหรอวะ เอากางเกงขายาวให้น้องไปดีกว่า”
ผมเดาว่ามันคงชอบใส่ขายาวขนาดกลางคืนมันยังใส่กางเกงวอร์มนอน แต่ไอ้เดย์ก็ยังยืนยันจะซื้อขาสั้นให้นาว

“ถ้ามันไม่เอาเดี๋ยวยกให้มะขามกับมะยมแทนก็ได้วะ” ดูมันพูดสิครับไอ้ดื้อเอ๊ย

อยู่ในตลาดเดินไปทางไหนคนก็มองครับ ผมว่าความหล่อของผมน่าจะเด่นไป แต่เก็กหล่ออยู่ได้ไม่นาน
เสียงแม่ค้าสาวๆในตลาดที่เรียกไอ้เดย์ให้แวะก่อนไม่ขาดปาก คนหล่ออย่างนู้นคนหล่ออย่างนี้ทำผมเซ็งมาก
เดินกับมันผมเป็นอากาศธาตุในสายตาผู้หญิงอีกตามเคย ไอ้หอกเดย์ก็ยิ้มไม่หุบนะเดี๋ยวกูเอาเสื้อรัดคอแม่ง

เดินๆดูของกันอยู่ๆไอ้เดย์ก็ชะงัก ผมเห็นมันยิ้มดีใจหยุดชะเง้อมองไปทางร้านขายหวานเย็น
“ลูกคิด ไปกินน้ำแข็งใสกัน” เดย์ทำตาโตรีบชวนแล้วจูงมือผมเดินไปไม่อายสายตาใคร

ไปถึงร้านเดย์มันก็สั่งอย่างไม่ลังเลเลยว่าเอาหวานเย็นรวมมิตรใส่ขนมปังน้ำแดง ผมกินเหมือนมัน
บอกตรงๆนะครับ หวานเย็นร้านนี้ยังหวานไม่เท่าตาไอ้เดย์ที่จ้องผมตักขนมเข้าปากเลยครับให้ตาย

“อยากกินนักก็กินๆเข้าไปดิ////// มองคนอื่นกินทำไมนักหนาวะไอ้บ้า”
แค่มันแกล้งอมยิ้มไม่พูดอะไรเอาแต่มอง ผมก็เขินอยากเอานิ้วจิ้มตามันจะแย่ ไอ้คนบ้า
เขินๆอยู่ไอ้ห่านี่ก็มาแย่งตักขนุนในถ้วยผมกิน ต้องไล่ตีหนีมือมันเป็นพัลวัน อย่ามาเนียนไอ้หอก

กินหวานเย็นเสร็จจ่ายเงินแล้วเดย์ก็เดินกอดคอผมออกจากร้าน เดินห่างมาจากร้านได้ไม่ไกลนัก
ผมเห็นไอ้นาวเดินไปทางร้านหวานเย็นที่เราเพิ่งเดินออกมาก็ชี้ให้ไอ้เดย์ดู เดย์รีบชวนผมหนี
เดี๋ยวลูกพี่ลูกน้องมันจะมาเป็นกขค.เราสองคน แต่ผมดึงแขนมันให้ยืนแอบดูไอ้นาวก่อน

“เอาเหมือนเดิมไหมนาว”
“ครับป้า”
แม่ค้าทักนาวอย่างคุ้นเคยแสดงว่ามันมาบ่อยจนรู้ใจ ผมเห็นนาวหันซ้ายแลขวาเหมือนหาใคร
ไอ้เดย์ร้อนตัวถาม “มันคงไม่ได้ตามหาเราใช่ป่าววะ”
ผมอมยิ้มชี้ให้เดย์ดูปฏิกิริยาน้องมันก่อนจะพูดอะไร ไอ้นาวสะดุ้งรีบนั่งก้มหน้าเล่นมือถือ เลิกหันมองรอบตัว
ทันทีที่เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถือถุงข้าวของเดินเข้าร้าน น่าจะรุ่นเดียวกับมัน

“หึหึหึ น้องมึงอ่ะโตจนไปวิ่งตามสาวมากกว่าจะสนใจมาตามมึงแล้วไอ้เดย์เอ๋ย คิกๆๆ”
“เออเว้ย555ตลกมันว่ะเอาแต่แอบมองเขาอยู่ได้ ท่าจะไม่กล้าคุย ป๊อดเอ๊ย5555”
“แหม ครับ คุณดิลวิลคนกล้า ได้ข่าวว่าไม่กล้าคุยกับผม แอบมองอยู่ตั้งสองปีไม่ใช่เหรอครับ555555”
“อึก//////*//นี่มึงกล้าล้อกูเหรอไอ้ลูก”

ไอ้บ้าเดย์ไล่จั๊กจี๋ผม ผมวิ่งหนีมันไปหัวเราะไป “อย่าหนีนะไอ้ลูกมาให้กูเตะซะดีๆ”
อ้าวได้ยินอย่างนี้ผมยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิมเลยครับ วิ่งไล่กันไปจนถึงหน้าตลาดที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้
ไอ้เดย์กำลังง้างขาจะเตะผมตอนจนมุมแต่แล้วมันก็เปลี่ยนใจ “ไม่เตะมึง เก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่าคึคึคึ”
ผมสะดุ้งตาโตผลักมันเซ “จะทำอะไรกู” เดย์ยื่นหน้ามาถามยิ้มๆ “อยากรู้จริงอ่ะ”
แค่นี้ผมก็รู้แล้วมันต้องคิดไม่ดีไอ้บ้านี่ “ไม่อยากรู้!” แต่ขนาดบอกมันไปแบบนี้มันก็ยังจะมากระซิบข้างหู
“เดี๋ยวคืนนี้บอกหมดเลย เดี๋ยวรู้ว่ากูกล้าทำอะไรมึงบ้าง คึคึคึคึคึ”
ผมผลักหน้ามันไปไกลๆไอ้หื่นเอ๊ยคิดว่ารู้ไม่ทันรึไง ไอ้คนทะลึ่ง >////<

……………………....

………….มืดแล้ว แม้จะเป็นหน้าร้อนแต่รอบบ้านล้อมด้วยต้นไม้อากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อย

ผมอาบน้ำแล้วเตรียมนอนส่วนไอ้เดย์กำลังอาบน้ำอยู่ ผมกางที่นอนเสร็จเดินไปท้าวแขนกับขอบหน้าต่าง
กะว่าจะมองพระจันทร์เล่น ต่างจังหวัดแบบนี้พระจันทร์สวยเป็นพิเศษ แต่หางตาดันเหลือบไปเห็นไอ้นาว
มันนั่งเหม่ออยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะม่วงที่เดียวกับที่ผมไปนั่งเหม่อเมื่อกลางวันนั่นเลย..

“นาว พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ผมตัดสินใจลงไปหาไอ้นาวข้างล่างครับ ไอ้เด็กนี่หันมามองผมเหมือนระแวงๆแต่ก็ไม่พูดอะไรผมเลยพูดต่อ

“ถามจริงๆนะ นาวไม่ชอบพี่เพราะพี่เป็นแฟนพี่เดย์ แต่เป็นผู้ชายใช่ไหม”
เข้าประเด็นเลยครับผมคาใจมานาน นาวนิ่งไปสักพัก ผมก็ลุ้นคำตอบยืนรอฟังต่อหน้ามันกว่ามันจะขยับปาก
“ตอนแรกอ่ะใช่แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”

“หมายความว่าไง ถ้าไม่ใช่ทำไมตอนนี้ก็ยังดูไม่ชอบพี่วะ”
“ก็พี่มาผมต้องไปนอนกับแม่นี่! แม่ขี้บ่นจะตาย แม่ไม่ยอมให้นอนกับพวกพี่อ่ะ บอกให้พี่เดย์นอนกับแฟน”
ผมเหลือกตาขึ้นมองกิ่งก้านสาขาต้นมะม่วงเหนือหัวในความมืดแล้วคิดในใจว่าไม่ผิดจากที่กูคิดเล้ย
“เรื่องแค่นี้อ่ะนะ”
“พี่เดย์ไม่ยอมไปเที่ยวกับผมด้วย อยู่แต่กับพี่อ่ะ”
“55555555”
“ขำอะไร”
“ขำนาวไง โตขนาดนี้แล้วยังมาหวงพี่หวงของเป็นเด็กอีก เดี๋ยวสาวก็ไม่ชอบหรอก”
“อึก/////*//ไม่คุยด้วยแล้ว”

ผมอมยิ้มมองไอ้เด็กโตแต่ตัว มันสูงกว่าผมนิดหน่อยแล้วตอนนี้ โตเร็วเป็นบ้า อีกหน่อยคงตัวเท่าพี่มันแน่
ถ้าจำไม่ผิดเห็นน้าพิมพูดว่ากำลังจะขึ้นม.4 นี่ไอ้นาวรุ่นเดียวกับไอ้นุ๊กสินะ นึกถึงไอ้สนุกเกอร์น้องปิงปองขึ้นมา
นั่นยังตัวเท่าลูกหมาอยู่เลย แต่ในหัวไอ้นาวน่าจะเด็กกว่าสนุกเกอร์เยอะ มาดยียวนอวดดีกวนโมโห
เพราะความเป็นเด็กเอาแต่ใจของมันตอนนี้ไม่ได้ทำให้ผมโกรธ แต่มันทำให้ผมขำนึกเอ็นดูมันมากกว่า
ผมคิดวิธีผูกมิตรกับเจ้าเด็กนี่ดีๆได้ก็รีบพูดตอนที่มันลุกขึ้นทำท่าจะหันหลังเดินหนี

“นี่ๆความจริงมึงก็หล่อนะนาว!”
“อึก/////” ได้ผลครับมันหยุดเลย
“รู้ตัวไหมว่ามึงหล่อ” ผมถามไอ้นาวยิ้มๆ
“รู้ตัวดิ”
“อุ๊บ555555555”
“หัวเราะหาอะไรวะพี่!////*//”
“เปล่าๆ555 แล้วทำไมไม่มั่นใจ ทำไมไม่ทักเขาไป แอบมองอยู่ได้”
“พี่พูดอะไร ทักใคร”
“ก็ไม่รู้สิ เห็นไปแอบมองสาวที่ร้านขายหวานเย็นไม่ใช่เหรอ ท่าทางจะไปบ่อยด้วยนะเนี่ย”
“เฮ้ยพี่!/////*//ไม่มี๊ พูดอะไรของพี่”
“เห็นเว้ย ไม่ต้องมาปิดหรอก สรุปไม่กล้าจีบเขาใช่ป่ะ”
“พี่ไม่ต้องมายุ่งน่า/////*//”
“อ้าวก็ว่าจะช่วย รู้ไว้ด้วยพี่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนนะ ถ้าไม่กล้าจีบพี่ช่วยได้นา~”
“ไม่กล้าอะไรเล่า......ว่าแต่พี่เคยจีบผู้หญิงด้วยเหรอ” ไอ้นาวทำหน้าไม่เชื่อผม ผมเลยทำหน้าเหนือกว่าใส่มัน
“แฟนเก่าผู้หญิงของพี่มีเป็นสิบโว้ย~~”
“หา.............จริงดิ” มันก็ทำหน้าอึ้งๆนะครับ รู้สึกเหมือนจมูกตัวเองจะยาวออกไปได้เลยครับ

ขอขี้โม้หน่อยแล้วกัน ถ้าไม่เอาจำนวนเข้าข่มเดี๋ยวมันจะไม่เชื่อมือ ถึงความจริงก่อนหน้าไอ้เดย์
ผมจะเคยมีแฟนมาแค่สองคนแถมสองคนนั้นก็เข้ามาจีบผมเองก็เถอะ ส่วนเรื่องที่โดนสวมเขาแล้วโดนทิ้ง
ไม่ต้องไปบอกมันเนอะ|||||||||

“ดูไอ้เดย์สิ มันเจ้าชู้ขนาดไหนมันยังติดพี่ขนาดนี้เล้ย จะไม่เชื่อก็ตามใจนะ นี่จะแนะนำให้ไม่คิดค่าอะไรเลยนะ”
“พี่เล่นของรึป่าว”
“หึ เคยแต่เล่นตัว555 ขนาดไม่เล่นของอะไรพี่เดย์มึงยังหลงพี่หัวปักหัวปำไม่เห็นเรอะ จีบติดล้านเปอร์เซ็นต์นา”
“ขนาดนั้นจริงดิ” ไอ้นาวมันจะทำหน้าเคลือบแคลงสงสัยผมทำไมนักหนาวะ -*-
“ถ้าไม่สำเร็จให้ถีบหน้าไอ้เดย์เลยเอ้า!”
“.........บ้าเหรอพี่||||||||ใครจะไปกล้าถีบพี่เดย์”

ไอ้นาวกลับมานั่งคิดที่แคร่ เหลือบตามองผมหลายครั้ง สักพักมันก็ค่อยๆเปิดปาก
“เรื่องที่จะช่วยผมจีบมายด์พี่ห้ามไปบอกใครด้วย ไม่งั้นผมจะไม่คุยกับพี่อีกเลย”
“รับรองไม่บอกใคร เหยียบไว้เลยๆ”
หวานใจมันชื่อน้องมายด์สินะ ดูไอ้เด็กบ้านี่สิครับมันจะน่ารักไปไหนเนี่ย

“คนเนี้ยใครไปจีบก็โดนด่าหมดเลย ไม่เห็นเขาชอบใครเลยไม่รู้จะชวนคุยยังไงนอกจากเรียกเก็บตังค์อ่ะ”
ผมกลั้นขำไอ้นาวที่เล่าไปจ๋อยไป มันไปชอบลูกสาวแม่ค้าร้านขายหวานเย็นในตลาดครับ ผู้หญิงคนนี้ห้าวๆ
ผมบอกนาวพรุ่งนี้ให้พาผมไปที่ร้านนั้นเดี๋ยวจะเป็นพ่อสื่อให้เอง มันย้ำว่าเขาจะไม่ไล่มันเหมือนคนอื่นใช่ไหม
มึงนี่มันไม่ได้เศษเสี้ยวความหน้าด้านของไอ้เดย์เล้ย5555

ผมผูกมิตรนั่งคุยกับไอ้นาวที่เริ่มออกลายโม้น้ำไหลไฟดับ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ผมก็เออออไปกับมัน
ทั้งเรื่องรถ เรื่องเรียน เรื่องผู้หญิง เรื่องของกิน ค้นพบว่ามันเป็นคนคุยเก่งถึงขั้นพูดมาก
แต่ที่ผ่านมามีกำแพงมากั้นระหว่างผมกับมันไว้ ตอนนี้ผมพังกำแพงชั้นแรกได้แล้วถ้าผมช่วยให้มันได้แฟน
ไอ้นาวมีแววว่าจะบูชาผมเร็ววันนี้ เดย์ที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินมายืนมองพวกผมคุยกันท่าทางแปลกใจ

“ขึ้นบ้านเหอะลูกคิด ไอ้นาวไปนอนได้แล้ว” เดย์เรียก ผมกับนาวก็เดินตามมันขึ้นบ้านไป
พอถึงห้องไอ้นาวก็เดินเลยไปทางห้องแม่มัน เดย์เข้ามาในห้องกับผมปิดประตูลงกลอน

“คุยอะไรกันวะ อยู่ดีๆสนิทกันเฉย”
“ทำไม คุยกันไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้อ่ะ หวง” ไม่พูดเปล่าเดย์เข้ามากอดอ้อนเหมือนเด็กๆ แต่เป็นเด็กสัปดน
“อย่า///////เอามือออกไปเลยไม่ต้องมาล้วงไอ้หื่น555” มันล้วงมือเข้าไปในเสื้อข้างหลังผมแล้วลูบไปทั่ว
“งั้นผลัดกันล้วงเอาป่ะ”
“ไม่เอาไอ้บ้า555 ไม่ได้นะ”
“ทำไมไม่ได้ บอกแล้วไงเดี๋ยวคืนนี้รู้ คึคึคึ”
“คิดอะไรลามกอยู่ล่ะสิ หน้าโคตรหื่นเลยมึงนี่”
“คิดแต่เรื่องมึงนั่นแหละลูกคิด คิดโคตรลึกรู้ไว้ด้วย”
“ไอ้บ้า/////อื้อออ”

ไอ้เดย์ดึงผมที่พยายามผละหนีไปจากอกมันมากอดไว้อีก มือมันก็เลื้อยไปเรื่อยพรมจูบจนขาผมอ่อน
โดนดันให้ค่อยๆล้มลงไปนอนบนฟูก มันก็นอนทับทั้งกอดทั้งจูบมือก็ล้วงไปทั่ว

“เดย์//////อื้อไม่.. อย่าเดย์ ไม่เอา อ๊ะอื้มม”
“ทำไมไม่เอาครับ เอาเหอะ นะ นะลูกคิด/////”
ดูมันอ้อนขอผมสิ ใจผมอ่อนยวบไปหมดแล้วตอนนี้ไม่มีแรงเลยครับ มันบอกว่ารัก
“เดย์รักลูกคิดนะ เดย์ขอนะ ได้ไหมครับ นะ นะ”
ผมพยายามเรียกสติตัวเองไม่ให้เคลิ้มไปกับมัน ทำยากจริงๆ “อื้ออ อึก//////// เดย์ อื้ออไม่”
ผมพูดไม่ค่อยเป็นคำเท่าไหร่โดนจูบแทบตลอดเวลา เดย์นัวเนียผมไม่ยอมปล่อย
ฝ่ามือร้อนๆของมันเลิกเสื้อยืดที่ผมใส่นอนให้ขึ้นไปกองเหนือหน้าอก ข้างล่างก็โดนดึงกางเกงนอนจนหมิ่นเหม่
เมื่อส่วนสำคัญโดนสัมผัสแม้จะมีเนื้อผ้ามากั้นแต่ก็ทำผมแทบละลาย ทั้งข้างบนข้างล่างถูกรุกเร้าพร้อมกัน
ผมครางเรียกมันบอกให้พอก็ไม่ฟังยิ่งเหมือนกระตุ้นให้ยิ่งถูกทำ แล้วมือไอ้เดย์ก็เลื้อยล้วงเข้าไปกุมส่วนนั้นเต็มๆ