วิ้ว เอาตอนต่อไปมาให้อ่านต่อค่ะ อยากเป็นหนูพินท์ อยู่ๆ ก็ได้สามีหล่อลากเลือดขนาดนี้
ยอมๆ ไปเถ้อะ ยายคนเขียนลำเอียงไม่มากเลยเนอะ แทนที่จะสงสารนางเอก ดันยุนางเอกซะนั่น
ก็แหม พระเอกหล่อ น่ากินอย่างนี้ ไม่ลำเอียงได้ไง 5555
มาลุ้นกันค่ะว่ายายพินท์จะโดนเขมือบตอนไหน ไปอ่านต่อกันได้เลยค่ะ เอาดอกไม้มาฝากคนอ่านด้วยนะคะ

“ดูสิพูดซะหนูนันท์เขินจนพูดไม่ออกเลย ถ้าขืนมีลูกโหลหนึ่งอย่างที่ตาอิฐบอกล่ะก็ หนูนันท์คงเหนื่อยอุ้มท้องน่าดูเลยล่ะ มีสักสามคนก็น่าจะพอละแม่ชอบเด็กๆ น่ารักดี” บุษราลดจำนวนลงให้ ผู้เป็นพ่อก็บอกออกมาต่อหลังจากนั้น

“รีบมีหลานมาให้พ่อกับแม่เลี้ยงเร็วๆ ละกันตาอิฐ แม่แกน่ะรอจะอุ้มลูกแกนานแล้ว”

“ได้เลยครับคุณพ่อ ผมจะรีบมีหลานมาให้คุณพ่อกับคุณแม่เร็วๆ อย่างนั้นเราคงต้องขยันกันหน่อยนะที่รัก”

ช่างไม่รู้สึกอายเลยรึไงที่พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าบุพการีน่ะ ถ้าเธอเป็นเมียเขาจริงๆ ก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอกแต่นี่เป็นแค่เมียปลอมๆ แล้วเธอก็ไม่มีวันที่จะมีลูกกับเขาอย่างเด็ดขาด เพราะกำหนดที่ตนเองต้องอยู่กับอีกฝ่ายก็คือหนึ่งปีเท่านั้น ไม่อยากผูกพันให้เกิดพยานแห่งรักระหว่างเธอกับเขาขึ้นมาอย่างเด็ดขาด

“พยานแห่งรักอย่างนั้นเหรอ บ้าแล้ว เพ้อเจ้อมาก”

“ดูสิพูดจนหนูนันท์เขินจนหน้าแดงแล้วน่ะ” อิศเรศยิ้มอย่างชอบใจที่เห็นท่าทีของอีกฝ่ายซึ่งยืนเงียบงันไปเลย

                “อย่างนั้นผมกับนันท์ขอตัวขึ้นไปจัดเสื้อผ้าก่อนนะครับคุณแม่พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยว” ชายหนุ่มยังคงโอบกอดเธอไว้ไม่ปล่อย อีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบรับ

                “จ้ะ รีบจัดเสื้อผ้าซะพรุ่งนี้จะได้ไม่ยุ่ง” บุษรายิ้มหวานให้กับลูกชาย เธอรู้แล้วว่าลูกชายหน้าตาดีเหมือนใคร มารดาน่ะเองเพราะคุณอาบุษราก็มีใบหน้าที่สวยคมไม่ต่างกัน เชื่อว่าตอนสาวๆ ก็คงสวยมากทีเดียว เพราะแม้ขณะว่าอายุมากแล้วก็ยังดูดีไม่เปลี่ยน

อิศเรศกวาดตามองหาบางสิ่งในบ้านของตน เมื่อไม่พบจึงหันไปถามผู้เป็นแม่อย่างคาดเดา

“เจ้าตั้มไปไหนล่ะครับคุณแม่ หรือว่านายอัคพาขึ้นไปเล่นข้างบนครับ”

“รื่นเอาเสื้อผ้าของคุณนันท์ขึ้นไปเก็บให้แล้วนะคะ” แม่บ้านเดินมาบอกให้เขาได้ทราบ

“ขอบคุณจ้ะรื่น” ปภาพินท์ตอบรับกลับไปเบาๆ โดยใบหน้าก้มมองพื้นจะให้เธอยอมรับและยอมทำตามวาจาหยอกเย้าของทุกคนอย่างนั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ครั้นได้ยินที่ลูกชายถามบุษราจึงพยักหน้าตอบ

“ใช่จ้ะ นายอัคเอาเจ้าตั้มขึ้นไปเล่นข้างบน” ครั้นรับรู้เขาจึงหันไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่เคียงข้างกัน

“อย่างนั้นเราขึ้นไปข้างบนกันดีกว่าที่รัก”

เขาโอบร่างนวลให้เดินไปยังบันไดด้วยกัน ได้ยินคำว่าที่รักของเขาแล้วรู้สึกแขยงหูจริงๆ แม้มันจะเป็นคำที่ผู้หญิงอยากให้ผู้ชายเรียก แต่ต้องเป็นเพราะรักจริงๆ ไม่ใช่ตอแหล หลอกลวง แกล้งทำเช่นเขา อย่าบอกนะว่าเธอหวังที่จะได้คำพูดที่จริงใจจากเขาน่ะ รู้สึกว่าวันนี้ความคิดของปภาพินท์จะสับสนวุ่นวายไปหมด รู้สึกตัวอีกทีก็รับรู้ว่าขึ้นมาข้างบนแล้ว ปภาพินท์เกิดอาการขยาดยิ่งนัก เธอไม่ชอบอยู่ในห้องตามลำพังกับอีกฝ่ายเลย เพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับตนเองบ้าง

ทั้งที่คิดว่าจะนอนที่ห้องนั้นคืนเดียวเพื่อเป็นการแก้ไขปัญหาทุกอย่างในค่ำคืนวันแต่งงานของพี่สาวให้ผ่านพ้นไปเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอกลับต้องมาเป็นเมียปลอมๆ ให้เขาหนึ่งปี ซึ่งมันไม่ต่างกับนางบำเรอเลยนั่นเพราะว่ามีเรื่องอย่างว่าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เมื่อเท้าเรียวทั้งสองใกล้ไปยังบานประตูมากขึ้นใจของปภาพินท์ก็เต้นถี่ระรัวและเกิดอาการเกร็งร่างขึ้นมาราวกับว่าประตูเบื้องหน้าคือห้องที่น่าหวาดหวั่นอย่างมาก เกิดอาการตัวสั่นสะท้านขึ้นมาในพลัน

มือใหญ่ของอิศเรศหมุนลูกบิดและเปิดมันเข้าไปปภาพินท์รู้สึกแปลกๆ กับร่างกายโดยเฉพาะบริเวณหน้าท้องและแผ่ซ่านไปถึงกลางใจเรือนกาย ขนาดว่าเขายังไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศเลย แต่มือของเธอกลับรู้สึกเย็นเฉียบ ราวกับไปตากฝนเพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ อิศเรศโอบร่างนวลเข้าไปในห้องแต่เธอกลับเหมือนต่อต้านไม่อยากที่จะเข้าไปเลย ซึ่งชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงอาการดังกล่าวจึงย้อนถามกลับไป

“กลัวเหรอ ตัวแข็งเชียว แต่กลัวยังไงก็ต้องเข้าล่ะนะ”

ตอบอย่างเอาแต่ใจยิ่งนัก เขาดันร่างนวลเข้าไปยังด้านในจนได้และเมื่อบานประตูถูกปิดลง หญิงสาวก็หัวใจเต้นแรงโลดมากขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนเขาจะสนุกที่ได้เห็นเธอตัวสั่น เท้าเรียวก้าวเข้าไปในห้องลักษณะเหมือนกำลังเหยียบไปบนเหล็กร้อนกว่าจะก้าวแต่ละทีต้องใช้เวลานานเป็นครู่ อิศเรศกุมไปยังมือเรียวโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว นั่นจึงทำให้ปภาพินท์เกิดอาการสะดุ้งโหยง เล่นเอาคนเจ้าเล่ห์เกิดอาการขำขันกับท่าทีของอีกฝ่ายไม่ได้ก่อนจะบอกอย่างจับสังเกตได้เมื่อรับรู้จากมือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือเขา

“มือเย็นเชียว แสดงว่ากลัวมากขนาดหนัก”

ใช่เพียงแต่ตัวจะสั่นเท่านั้น ปากเธอเองก็ไม่ต่างกันเมื่อปภาพินท์เม้มเรียวปากนุ่มเพื่อระงับความตื่นเต้นที่ต้องอยู่กับเขาเพียงสองคนเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นคงรู้สึกยินดีที่ได้อยู่ตามลำพังกับผู้ชายที่หล่อลากและเพอร์เฟค สมบูรณ์ไปหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นหน้าตา เรือนกาย และฐานะ คงมีเธอคนเดียวล่ะที่หวาดกลัวเขา

“ฉันมีวิธีทำให้เธอหายกลัวก่อนที่จะเจอกับของจริง” ยิ่งเขาพูดเธอยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นกว่าเดิม แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจจัดการสั่งเธอหลังจากนั้นราวกับว่าหญิงสาวเป็นทาสในเรือนเบี้ยของอีกฝ่ายอย่างไรอย่างนั้น

“ถอดเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยสิ” ดวงตาของเธอเบิกกว้างมากขึ้นพร้อมกับอาการกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก แต่ดูเหมือนว่าจะติดขัดราวกับมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นไว้

“ไหนเมื่อกี้คุณบอกคุณแม่ว่าจะขึ้นมาจัดเสื้อผ้าไงล่ะคะคุณอิฐ” เธอรีบแย้งขึ้นมาในพลัน

“แต่ตอนนี้อยากอาบน้ำก่อนแล้วค่อยจัดเสื้อผ้า” หากทว่าหญิงสาวก็ยังคงมีปัญหาไม่เลิกรา

“ฉะ ฉันว่าจัดเสื้อผ้าก่อน ละ แล้วค่อยอาบน้ำดีกว่าไหมคะ”

น้ำเสียงนุ่มสั่นไปหมดจนพูดไม่ประติดประต่อคำกัน แต่คนตัวใหญ่ก็ดูจะสนุกในการแกล้งอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน จะว่าเขาแกล้งเด็กก็ว่าได้นั่นเพราะอีกฝ่ายอายุ 24 ส่วนเขาอายุ 35  ปี เกือบรอบเลยทีเดียว เพราะอายุเยอะแล้วแต่ยังไม่คิดมีครอบครัวดังนั้นบิดากับมารดาจึงจัดการเรื่องนี้ให้ แล้วเขาก็ได้พบผู้หญิงที่ถูกใจ ชื่นชอบผู้หญิงที่ทั้งสองเลือกให้อย่างมาก แต่พอได้เข้าหอจริงๆ ดันกลับเป็นอีกคนแทน ซึ่งลักษณะนิสัยต่างกันอย่างมาก อีกคนดูอ่อนหวาน แต่น้องสาวดูเป็นคนพยศอย่างมาก

 “ไม่ได้ฉันอยากอาบน้ำก่อนแล้วเธอก็ต้องอาบกับฉันด้วย” ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็เกิดอาการสะดุ้งขึ้นมาอีกคราพลางย้อนถามกลับไปเสียงดังด้วยความตกใจ

“อะไรนะคะ ฉันต้องอาบน้ำกับคุณด้วยอย่างนั้นเหรอคะ”

“ใช่เธอได้ยินไม่ผิดหรอกเธอจะได้ชินกับฉันเวลาไปฮันนีมูนด้วยกันจริงๆ จะได้ไม่ตื่นเต้นมากไงล่ะ” ช่างหวังดีเสียเหลือเกินนะตาทุเรศ เธอนึกอย่างเข่นเขี้ยวพร้อมกับเปลี่ยนชื่อของอีกฝ่ายให้เสียด้วย แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมาให้เขาได้ยินหรอกกลัวเขาจะเอาคืนตนเอง

“ไว้ฉันเริ่มตอนไปฮันนีมูนเลยไม่ได้เหรอคะ” อย่างน้อยเวลาไปฮันนีมูนก็อาจจะเหนื่อยจนทำอะไรไม่ได้เพราะต้องเดินเที่ยวตลอดทั้งวัน พลางนึกอย่างคาดการณ์ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจเลยยังคงดึงดันที่จะให้เธอทำตามความคิดของตนเองให้ได้

“แต่ฉันอยากให้เธอคุ้นเคยกับฉันก่อนน่ะ คนเป็นเมียไม่ทำความคุ้นเคยกับร่างกายของผัวแล้วจะเรียกว่าสนิทสนมกันได้ยังไงล่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะไม่จำเป็น” รีบปฏิเสธด้วยอาการเขินหน้าแดง คุ้นเคยโดยการอาบน้ำด้วยกันเนี่ยนะบ้าที่สุดเลย

“แต่ฉันว่ามันจำเป็นมากเลยไม่แน่ถ้าเธอได้เห็นตัวฉันทั้งหมดอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

ไม่เคยเจอใครที่หลงตัวเองได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย ขนาดหน้าเธอยังไม่กล้าจะมองด้วยเลย แล้วนี่จะให้มองทั้งร่างไม่มีทางเด็ดขาด แค่วันนั้นเขาทำผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ปภาพินท์ก็ตกใจมากพออยู่แล้ว นี่จะให้เห็นทั้งหมดเธอคงรู้สึกแย่มากกว่า

“ฉันยังไม่อยากทำความคุ้นเคยกับตัวคุณค่ะ” เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็งดังเดิม เขาก็รั้งกายละมุนเข้ามาปะทะกับแผงอกกว้างพลางใช้มือลูบไล้ไปตามแขนนวลเนียนด้วย

“แต่ฉันอยากทำความคุ้นเคยกับร่างกายของเธอก่อนที่จะเริ่มต้นจริงตอนไปฮันนีมูน” ปภาพินท์อยากจะบ้าตายวันละหลายรอบเสียจริง

“ฉันว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะเพราะคุณคงคุ้นเคยกับร่างกายผู้หญิงคนอื่นมามาก ร่างกายของฉันก็ไม่ต่างกับผู้หญิงคนอื่นหรอกค่ะ” พยายามหาทางเลี่ยงภาษีตลอด พร้อมกับวงหน้าที่แดงซ่านมากขึ้นกว่าเดิม

“อย่างนั้นเธอก็ทำความคุ้นเคยกับตัวฉันก่อนละกัน แล้วฉันค่อยทำความคุ้นเคยกับร่างกายของเธอตอนไปที่นั่น”

“ฉันไม่ชินกับการอยู่กับคนแปลกหน้าค่ะ” หญิงสาวบอกให้ทราบถึงความรู้สึกของตนเอง แล้วยิ่งต้องมาเปล่าเปลือยต่อหน้ายิ่งไม่คุ้นเข้าไปใหญ่ ตอนนี้กายรู้สึกวาบหวิวไปหมดเมื่อต้องทำตามที่เขาบอก

“ฉันทำให้ตัวเองกลายเป็นคนไม่แปลกหน้าสำหรับเธอได้นะปภาพินท์ อยากให้ทำไหมล่ะ”

“ไม่ค่ะ” ดูจะเป็นคำพูดติดปากของเธอเสียเหลือเกินคำว่าไม่ค่ะเนี่ย

++++++++++++
แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ บ้ายบาย จุ๊บๆ มีความสุขกับนิยายของต้นข้าวนะคะ

Create Date : 17 มีนาคม 2557
Last Update : 17 มีนาคม 2557 10:43:49 น.		0 comments
Counter : 1158 Pageviews.
Share Tweet