ตอน สถานะเมียตัวปลอม

พอดีต้นข้าวเผลอลบตอนนี้ไปค่ะ


“ถึงเราจะคบกับจากการที่ครอบครัวของแต่ละฝ่ายแนะนำให้รู้จักกันและไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เราสองคนก็เข้ากันได้ดีค่ะ”
“ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนเลือกคู่ด้วยตนเองก็ตาม แต่เราสองคนก็สนิทสนมกันมากครับ จนตัดสินใจแต่งงานด้วยกันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการครับ” อิศเรศช่วยเธอตอบคำถามนี้ด้วยทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้เธอเป็นคนพูดบอกความรู้สึกฝ่ายเดียว ปภาพินท์ยิ้มให้กับเขาที่ช่วยตนเองพูดด้วย
“ช่วยกันพูดเพื่อยืนยันขนาดนี้ เชื่อแล้วล่ะค่ะว่าถูกใจกันมากจริงๆ”
“อย่างนั้นก็ต้องพิสูจน์ให้แขกในงานเห็นกันหน่อยสิครับว่าทั้งสองคนสนิทสนมกันมากแค่ไหน เจ้าบ่าวเจ้าสาวช่วยหอมแก้มกันให้แขกในงานได้ชมหน่อยค่ะ”
“ใช่ครับจะได้ยืนยันว่าเข้ากันได้ดีจริงๆ” พิธีกรทำหน้าที่ของตนเองอย่างดี
“ถ้าอยากให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวหอมแก้มโชว์ ช่วยปรบมือดังๆ ให้กับเจ้าสาวเจ้าบ่าวกันหน่อยค่ะ” เพียงสิ้นคำกล่าวเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน อิศเรศขยับใบหน้าคมเข้าไปใกล้กับใบหน้าเรียวที่แสนอ่อนหวานก่อนจะจุมพิตไปยังแก้มนวลสีระเรื่ออย่างแผ่วเบาด้านซ้าย
“อีกข้างหนึ่งด้วย” แขกในงานเชียร์อย่างชื่นชอบ ชายหนุ่มก็ทำตามเสียงเชียร์ด้วยการหอมไปยังแก้มของปภาพินท์อีกด้านหนึ่งตามเสียงเรียกร้อง
“ต่อไปตาเจ้าสาวหอมแก้มเจ้าบ่าวบ้างครับ” พิธีกรหนุ่มสั่งออกมา หญิงสาวจึงขยับเข้าไปหากายแกร่งและบรรจงใช้เรียวปากนุ่มหอมไปยังแก้มของเขาทั้งซ้ายและขวาโดยเร็วก่อนจะผละออกมา เสียงปรบมือดังอย่างเกรียวกราวอีกคราวหนึ่ง
หลังจากนั้นก็เป็นการเชิญครอบครัวของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวขึ้นมาบอกกล่าวความรู้สึกและให้โอวาทลูกชายกับลูกสะใภ้ทั้งสองคน
“ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจก็รีบปรับความเข้าใจกันนะลูกทั้งสองคน” บิดาของอิศเรศบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“แม่อยากเลี้ยงหลานเร็วๆ ด้วยนะตาอิฐ หนูนันท์” ชายสูงวัยจับไปยังบ่ากว้างของเขาด้วยความรักและเอ็นดู
“ถ้าเจ้าอิฐดื้อเนี่ยจัดการได้เลยนะหนูนันท์พ่ออนุญาต” เธอยืนคิดอยู่ในใจ
‘คุณอาคะหนูไม่ใช่พี่นันท์นี่คะจะไปจัดการกับลูกชายคุณอาได้ยังไงกันคะ’
หลังจากที่งานแต่งงานผ่านพ้นไปก็ได้เวลาที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวเตรียมเข้าห้องหอ ซึ่งเป็นห้องนอนของอิศเรศภายในบ้านหลังใหญ่ซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างเรียบ ขรึม ช่างไม่ต่างจากบุคลิกเจ้าของห้องเลย ดวงทิวากับสามีก็เข้ามาอวยพรเพื่อให้สมจริงและแนบเนียนเพื่อไม่ให้รู้ว่าเจ้าสาวตัวจริงไม่อยู่ที่นี่แล้ว
“พ่อกับแม่ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆ นะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อคุณแม่” ปภาพินท์เป็นคนตอบรับเพียงคนเดียว
“ดูแลกันให้ดีๆ นะทั้งสองคน”
“ครับคุณแม่/ ค่ะ คุณแม่” ทั้งคู่ตอบรับกลับไป น้องชายก็เดินมาอวยพรพี่ชายเช่นกัน
“ผมขอให้พี่อิฐกับคุณนันท์มีความสุขมากๆ นะครับ” อัคคีจำต้องเล่นตามบทที่พี่ชายบอกไว้
“เราออกไปกันดีกว่าอย่าไปรบกวนเวลาของหนุ่มสาวกันเลย”
“ก็ดีค่ะ” ดวงทิวาตอบอย่างเออออเห็นด้วย แต่ใบหน้ายิ้มเจื่อนๆ แทน

กระทั่งทุกคนอวยพรและพากันออกไปจนหมดแล้ว เธอลุกขึ้นไปเปิดประตูมองดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครยืนอยู่หน้าห้องแล้ว ร่างในชุดเจ้าสาวจึงหันมาทางเขาและบอกความรู้สึกของตนเองให้เขาได้รับรู้อย่างจริงใจ แม้ว่าเธอจะไม่ชื่นชอบเขานักกับภาพลวงตาที่ได้พบในรูปถ่าย แต่ก็รู้สึกแย่ไปกับอีกฝ่ายเช่นกันเมื่อโครงการที่สวยหรูมันไม่ได้เป็นอย่างที่คาดคิดไว้เลย
“แล้วคุณจะบอกกับครอบครัวยังไงล่ะคะเรื่องพี่นันท์น่ะค่ะ ฉันเสียใจด้วยนะคะที่แผนซึ่งคุณวางไว้ไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้” อิศเรศมองหน้าของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบให้เธอได้ทราบอีกคราว
“เธอไม่ต้องเสียใจหรอก เพราะสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม”
“คุณหมายความว่ายังไงเหรอคะคุณอิฐ” แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เขาก็ตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยเป็นลักษณะประจำตัวของเขา แต่แววตาที่สื่อออกมามันกลับไม่ใช่เลย
“ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมน่ะล่ะและเจ้าสาวของฉันก็ต้องไปฮันนีมูนที่ต่างประเทศกับฉันตามความตั้งใจเดิมด้วย” ได้ยินดังนั้นปภาพินท์ก็ย้อนถามเขากลับไปด้วยความงุนงง
“หมายความว่ายังไงคะที่บอกว่าเจ้าสาวของคุณต้องไปฮันนีมูนกับคุณตามความตั้งใจเดิม”
“ก็เจ้าสาวของฉันก็คือเธอไงล่ะ ต้องอยู่ที่นี่กับฉันในฐานะเมียของฉันแทนพี่สาวเธอ” ริมฝีปากที่ปิดสนิทเมื่อครู่เบิกกว้างด้วยความตะลึงงัน จนแมลงวันบินเข้าปากได้อย่างสบาย
“นะ นี่คุณจะให้ฉันเป็นเมียปลอมๆ ของคุณอย่างนั้นเหรอคะคุณอิฐ” ดูเหมือนเธอจะเริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาอยากให้ทำอะไร อิศเรศจึงผงกศีรษะตอบรับซ้ำอีกครั้ง
“ใช่ เธอต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้”
“บ้าไปแล้วฉันรับปากแค่ว่าจะช่วยคุณแก้ไขเรื่องงานแต่งงานอย่างเดียวเท่านั้นนะ ฉันไม่ได้รับปากว่าจะมาอยู่ที่บ้านนี้กับคุณเสียหน่อย” พลางทำสีหน้าขุ่นเคืองแบบไม่ชอบใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้นี้
“ยังไงเธอก็ต้องมาอยู่ที่บ้านนี้กับฉัน” อิศเรศเอ่ยยืนยันให้เธอได้ฟังอีกคราว เธอรีบปฏิเสธเสียงลั่นแบบหัวชนหัว อะไรกันก็ตอนแรกตกลงกันไว้แค่เป็นเจ้าสาวตัวปลอมเฉยๆ แต่นี่กลับจะให้ตนเองไปเป็นเมียตัวปลอมอีก ใครจะทำกัน ไม่มีวันเด็ดขาด พร้อมกับยืนยันเสียงแข็งดังเดิม
“ฉันไม่เป็นเด็ดขาด” นั่นจึงทำให้นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนป็นแข็งกร้าวมากขึ้นด้วยความโกรธ
“เอาสิถ้าเธออยากให้คนรู้ว่าพี่สาวเธอหนีตามผู้ชายไปในวันแต่งงาน ทั้งที่รับปากไว้อย่างดิบดีว่าจะแต่งงานกับฉัน คิดดูละกันว่าชื่อเสียงของพี่สาวเธอจะเน่าขนาดไหน”
อิศเรศบอกอย่างข่มขู่เธอ มันจึงทำให้ปภาพินท์ได้แต่มองหน้า เมื่อได้ฟังถึงสิ่งที่อีกฝ่ายจะทำ มีหวังครอบครัวเธอคงต้องเอาปี๊บคลุมหัวเป็นแน่เลย ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ล่ะก็ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อก็เม้มเข้าหากันแน่น เหมือนกำลังคิดตัดสินใจว่าควรจะทำเช่นไรดี
“คุณขู่ฉันเหรอคะ”
“ฉันไม่ได้ขู่แต่ฉันพูดจริง เลือกเอาละกันว่าจะช่วยรักษาชื่อเสียงให้พี่สาวของตัวเอง หรือว่าจะทำให้พี่สาวขายขี้หน้า” เขาเป็นคนที่ร้ายกาจมากคนหนึ่งทีเดียว หญิงสาวพลางทำท่าถอนหายใจออกมาอย่างหอบเหนื่อยราวกำลังระงับอารมณ์โมโหไว้ข้างในใจ ก่อนจะเอ่ยกับเขาหลังจากนั้น
“ฉันขอปรึกษาคุณพ่อคุณแม่ก่อนได้ไหมคะ เพราะว่าฉันตัดสินใจเรื่องนี้เองไม่ได้หรอกค่ะ” บางทีท่านทั้งสองอาจจะมีวิธีอื่นที่ไม่ต้องให้เธอต้องมาอยู่กับเขาที่บ้าน อิศเรศก็ยินดียอมทำตามอย่างว่าง่าย
“ได้ ตามสบายเลย”
“อย่างนั้นฉันขอกลับบ้านของฉันเลยก็แล้วกันนะคะในเมื่องานคืนนี้ก็ผ่านพ้นไปแล้ว” ซึ่งเมื่อบอกเสร็จปภาพินท์ก็เตรียมเดินไปยังประตูเพื่อเตรียมเปิดออกไปยังด้านนอก แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดมือเรียวของเธอก็ถูกรั้งไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่และบอกอย่างห้ามปราม
“เธอห้ามไปไหนนะปภาพินท์” เขาจับไปยังแขนเล็กและบีบโดยแรง เธอจึงหันมาอธิบายให้เขาได้ฟัง
“ก็เมื่อกี้ฉันบอกคุณแล้วไงล่ะคะ ว่าฉันตัดสินใจเรื่องนี้เองไม่ได้ คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันจะต้องตัดสินใจเรื่องนี้ด้วย” มือเรียวเตรียมทำตามดังเดิมแต่เขาก็ดึงร่างนวลเข้ามาโดยแรง
“อุ๊ย”
เธออุทานออกมาอย่างตกใจ และเพราะไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้ร่างนวลเซไปยังกายสูงที่ฉุดมือเรียวเมื่อครู่นี้ทำให้เธอยกมือทั้งสองเผลอกอดคอเขาไว้อย่างแนบแน่นเพราะกลัวล้มลงไปกองที่พื้น ซึ่งในยามนี้กายระหงตกอยู่ในวงแขนแกร่งอย่างใกล้ชิด เมื่อเขาดึงตนเองเมื่อครู่อย่างแรง ใช่เพียงเท่านั้นใบหน้านวลกับวงหน้าหล่อก็ใกล้กันอย่างไม่ตั้งใจด้วย นัยน์ตากลมที่ประดับด้วยขนตางอนงามมองเขาด้วยความประหลาดใจ ประสานกับดวงตาคมที่แสดงความไม่พอใจเมื่อเธอดึงดันที่จะทำดังเดิม
“บอกแล้วไงล่ะ ว่าไปไม่ได้ฟังไม่เข้าใจรึไงกัน”
เพราะความใกล้ชิดอย่างที่ไม่ได้คาดหวังทำให้ปภาพินท์รู้สึกหวาดหวั่น เมื่อทรวงนุ่มเบียดชิดกับแผงอกกว้างพร้อมกับหน้าท้องแบนราบก็แนบสนิทกับหน้าท้องแกร่งที่อยู่ในชุดสูทด้วยเช่นกัน ซึ่งสะโพกเต็มตึงที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวก็แนบกับกายเบื้องล่างของอิศเรศที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีเดียวกันจนไม่สามารถมีสิ่งใดแทรกเข้ามาอยู่ระหว่างร่างของทั้งคู่ได้ มือใหญ่กระชับเอวเล็กไว้ด้วยเมื่อเธอทรงกายไม่อยู่เมื่อครู่นี้
ปกติเธอเองก็เคยกอดเพื่อนผู้ชายออกบ่อย แต่เป็นไปในลักษณะโอบบ่า แต่ไม่เคยเลยที่จะกอดใครแบบชิดใกล้เช่นนี้ ถ้าเป็นคนรักก็ว่าไปอย่างมันคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่นี่คนรักก็ไม่ใช่คนใกล้ชิดก็ไม่เชิง เธอกับเขาเพิ่งมาพูดกันมากขึ้นก็วันนี้เอง หัวใจของปภาพินท์เต้นระรัวอย่างไม่เป็นจังหวะราวกับมีบางอย่างวิ่งวนภายในช่องเท้า พลันนึกถึงคำพูดในหนังสือนิยายรักที่ตนเองเคยอ่านเจอว่า
เวลานางเอกใกล้ชิดพระเอก หัวใจก็จะเต้นโครมครามไม่หยุด ใช่เพียงเท่านั้นก็รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้องเป็นสิบตัว ตอนที่เธออ่านเจอก็ได้แต่นึกสงสัยว่าอาการมันจะเป็นยังไงนะอยากรู้จริงเชียว เพราะว่าตั้งแต่ที่เติบโตเป็นสาวมาก็ยังไม่เคยเข้าใจความหมายในนิยายหลายเล่มที่นักเขียนชอบพิมพ์เสียที แต่ตอนนี้เหมือนเธอจะเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อมันรู้สึกซ่านหวิวไปทั่วร่างกับการใกล้ชิดระหว่างตนเองกับนักธุรกิจหนุ่มสุดหล่อเบื้องหน้า
วงหน้านวลเงยขึ้นมามองเขาอย่างเขินอาย แก้มเนียนเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มในพลันเมื่อสบกับดวงตาคู่คมที่มองจ้องตนเองอยู่อย่างไม่ละไปทางใดก็ทำให้ปภาพินท์ลืมไปเลยว่าจะพูดอะไร ทางด้านของอิศเรศก็รู้สึกตกใจเช่นกันที่ตนเองดึงอีกฝ่ายเข้ามาหาร่างแกร่งเช่นนี้ เพียงได้กอดร่างนุ่มก็ทำให้เอาใจเขารู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะเมื่อมือใหญ่ได้กอดไปยังเอวระหงอย่างแนบชิดแบบไม่ตั้งตัว มันทำให้เขารับรู้ว่าร่างในอ้อมแขนนุ่มมากเพียงใด
จนแทบไม่อยากที่จะละมือออกมาจากเอวเล็กซึ่งจับไว้เลย ใช่เพียงเท่านั้นเขายังรับรู้ได้ถึงทรวงนุ่มที่อยู่ในชุดเจ้าสาวซึงเบียดชิดกับแผงอกกว้างของตนเอง รวมไปถึงกายเบื้องล่างด้วยที่ช่างพอดีกับสะโพกได้รูปในชุดกระโปรงสวย เล่นเอาเขารู้สึกตื่นตัวขึ้นมาในพลัน จนอดตกใจกับตัวเองข้างในไม่ได้ ว่ายายเด็กแก่แดดนี่ทำให้เขาเกิดอารมณ์เร่าร้อนได้เร็วถึงเพียงนี้เลยเหรอ
กับพี่สาวของเธอที่ตนเองเคยสนิทสนมด้วยก็ยังไม่เป็นเช่นนี้เลย แต่ผู้หญิงเบื้องหน้ากลับทำให้เกิดขึ้นได้ บ้าไปแล้ว เป็นไปได้ยังไงกันที่ร่างกายของเขาเกิดความต้องการอยากครอบครองร่างของอีกฝ่าย นัยน์ตาคู่คมสบประสานกับนัยน์ตาที่ทอประกายความสดใด อิศเรศกวาดมองไปยังวงหน้างามที่ได้รับการแต่งแต้มอย่างน่ามองสำหรับค่ำคืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นแก้มนวลที่เป็นสีชมพูเข้มราวผลเชอรี่สุกที่น่าหยิบขึ้นมาลิ้มรส
จมูกที่เชิดรั้นบ่งบอกให้นิสัยเจ้าของอย่างดีว่าดื้อดึงมากเพียงใด ก่อนจะโลมไล้ไปยังเรียวปากนุ่มที่ปิดไม่สนิทและคิดอย่างเพริดไปว่าถ้าได้จูบมันจะหวานมากเพียงใดกัน
“คุณทำอะไรเนี่ยคุณอิฐ” เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ผิดคิวเช่นนี้ขึ้นระหว่างเธอกับเขา นั่นจึงทำให้อิศเรศบอกให้เธอได้ทราบ
“ก็ห้ามไม่ให้เธอออกไปจากห้องไงล่ะ”
“ห้ามทำไมกันคุณฟังฉันไม่เข้าใจรึไงกันคะว่า...” ยังพูดไม่ทันจบดีเขาก็บอกอย่างรับรู้
“ฉันรู้ว่าเธอจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่ของเธอ แต่เธอลืมอะไรไปรึเปล่าว่าวันแต่งงานน่ะเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวจะต้องไม่ออกมาจากห้องหอเป็นอันขาด ถ้าเธอออกไปแล้วครอบครัวฉันถามจะให้ตอบว่ายังไงกัน” ได้ยินที่เขาบอกจึงทำให้ปภาพินท์คิดได้อย่างเข้าใจ นั่นสิ ไม่มีเจ้าสาวคนไหนออกมาจากห้องหอตอนกลางคืนหรอก
“ฉันไปพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ แล้วว่าแต่คืนนี้จะทำยังไงล่ะคะ”
“ก็นอนในห้องนี้ไงล่ะ” อิศเรศเสนอความคิดเห็นออกไป อย่างไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรสำหรับตนเอง
เพียงรับรู้ว่าคืนนี้ตนเองต้องนอนพักในห้องเดียวกับเขาปภาพินท์ก็มองหน้าอีกฝ่ายด้วยความตกใจ ก็มันเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้นึกไว้นี่นา
“หมายความว่าฉันต้องนอนห้องเดียวกับคุณอย่างนั้นเหรอคะ”
“ใช่ คืนนี้เธอต้องนอนห้องเดียวกับฉัน”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่นอนเด็ดขาด” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่อยู่กับเขาเพียงสองต่อสองหรอก
“เธอกลัวอะไร กลัวฉันปล้ำเธออย่างนั้นเหรอ” พลางทำสีหน้าเหมือนคาดเดาออก
“ก็ฉันหน้าตาเหมือนพี่นันท์น่ะ เกิดคุณหน้ามืดขึ้นมาฉันจะทำยังไงล่ะ” เธอรีบยกเหตุผลขึ้นมาอ้างในพลัน
“มันก็เป็นสิ่งที่ฉันควรได้นี่ เพราะสิ่งที่ฉันได้เจอในคืนนี้มันเป็นเรื่องบัดซบที่สุด” อิศเรศรั้งเอวเล็กเข้ามาปะทะแผงอกกว้าง มือเรียวทั้งสองวางไปยังบ่าแกร่งและผลักไสเขา
“คุณจะทำอะไรฉันกัน”
“ทำอะไรดีล่ะ ชดใช้กับความอับอายของครอบครัวฉันน่ะ” ขณะที่เอ่ยนัยน์ตาก็มองไปยังกายระหงที่อยู่ในชุดสวยตลอดเรือนร่างอย่างจาบจ้วง เพียงเห็นนัยน์ตาที่ทอดมองมาทำให้ปภาพินท์เหมือนทำตัวไม่ถูก มือทั้งสองดูระเกะระกะจนไม่รู้จะวางที่ใด ใช่เพียงเท่านั้นทรวงนุ่มที่อยู่ด้านในก็รู้สึกหวิวหวามไปหมดไม่เคยเจอใครที่ใช้สายตามองตนเองด้วยความเร่าร้อนเช่นนี้เลย
“คะ คุณคงไม่คิดอะไรไม่ดีกับฉันใช่ไหมคะ” ได้ยินที่เขาบอกทำให้ปภาพินท์ย้อนถามเขาเสียงเบา
“แล้วถ้าฉันคิดล่ะ” เพียงเขาบอกเสร็จก็เหวี่ยงร่างนวลลงไปยังเตียงกว้างพร้อมกับทิ้งกายกำยำตามลงไปและกักร่างนุ่มไว้ในวงแขนแกร่ง ขณะที่ปภาพินท์ก็กรีดร้องบอกเขา
“ปล่อยฉันนะคุณอิฐ ปล่อยฉัน!” โดยมือเรียวผลักไสร่างแกร่งเป็นพัลวัน
“จะร้องทำไมนักเนี่ย จะให้คนเขาแห่มาดูรึไง ว่าเธอไม่ใช่เจ้าสาวฉันน่ะ” อิศเรศทำน้ำเสียงข่มขู่ใส่
“ก็คุณคิดไม่ดีกับฉันนี่ คุณไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่พี่นันท์” เธอรีบชี้แจงให้เขาได้ทราบในทันที
“นึกว่าอยากแตะนักรึไงกัน มีผู้หญิงที่สวยมากกว่าเธออีกที่อยากให้ฉันนอนด้วย ผู้หญิงจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าอย่างเธอน่ะฉันไม่อยากแตะนักหรอก” เขาบอกด้วยความเข่นเขี้ยวเมื่อเห็นเธอหวงเนื้อหวงตัวเหลือเกินจนน่าหมั่นไส้ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรให้น่าจับต้องนักเลย
“ถ้าคุณทำได้อย่างที่พูดก็ดี ฉันจะขอบคุณคุณมากเลยค่ะคุณอิฐ” มือเรียวทั้งสองยกขึ้นกอดอกของตนเองด้วยอาการตัวสั่นอย่างรู้สึกหวาดหวั่น”
นัยน์ตาของอิศเรศมองไปยังขาเรียวซึ่งกระโปรงเลิกขึ้นมาสูงซึ่งเป็นผลจากที่เธอดิ้นอย่างไม่ยอมเขา และเมื่อปภาพินท์เห็นเขามองมาที่ตนเองก็ไล่ตามสายตาก่อนจะรับรู้ว่าเขาจ้องสิ่งใด มือเรียวรีบดึงกระโปรงลงมาปิดโดยเร็ว อิศเรศพลางทำปากเบะใส่อย่างหมิ่นแคลน
“ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าบทหวงตัวของเธอน่ะฉันมองแล้วไม่ได้รู้สึกอินเลยสักนิด พี่สาวใจง่ายยังไงน้องสาวก็คงไม่ต่างกันหรอก ทำเป็นปิดกระโปรงเหมือนไร้เดียงสา เขินอายแต่ความจริงก็คงพอกันน่ะล่ะ”
“ฉันไม่นึกเลยนะว่าคุณจะเป็นผู้ชายที่ดูถูกผู้หญิงได้ถึงขนาดนี้” เธอรู้สึกแย่กับคำพูดของเขายิ่งนัก
“ก็ตั้งแต่ฉันเจอผู้หญิงที่หน้าไร้ยางอายแบบพี่สาวของเธอไงล่ะ มันเลยทำให้ฉันมองลูกสาวบ้านนี้อย่างดูถูกเหมือนกันหมด”
“ก็ได้ฉันจะยอมนอนกับคุณ” เพียงได้ยินอิศเรศย้อนถามกลับไปอย่างไม่ออมคำ
“เธออยากนอนกับฉันเหรอปภาพินท์” เมื่อรับรู้ว่าตนเองพูดจากำกวมในลักษณะสองแง่สองง่ามจนทำให้อีกฝ่ายตีความหมายผิดไป จึงรีบแก้คำพูดของตนเองโดยเร็ว
“เอ่อ ไม่ใช่ ฉันจะยอมนอนห้องเดียวกับคุณก็ได้คืนนี้”
“ก็แค่นี้ทำมากเรื่องไปได้”
+++++++++++++
เอาตอนต่อไปมาแปะให้อ่านต่อค่ะ เรื่องนี้กำลังเร่งจัดหน้าอยู่ค่ะ

เริ่มเรื่อองก็สนุกแล้ว