จนเวลาผ่านไปนานสองนานก็ยังไม่ได้สักที วงหน้านวลเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนช่วยตอกย้ำเรื่องราวแย่ๆ ให้กับเธอซ้ำ อิศเรศที่เห็นเธอเข้าไปเป็นนานแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเสียทีจึงใช้มือเคาะไปยังบานประตูเบื้องหน้าโดยแรง

“ปภาพินท์เธอจะเข้าไปนอนในนั้นรึไงกัน” เธอจึงเปิดประตูออกมาบอกให้เขาได้ทราบ แต่รับรู้ว่าคิดผิดเป็นที่สุดที่ตัดสินใจเช่นนั้น

“ก็ฉันรูดซิปไม่ได้นี่ แล้วฉันจะอาบน้ำได้ยังไงกันคะ”

“ไม่บอกล่ะฉันจะได้ช่วย บอกตั้งแต่แรกป่านนี้ก็ได้อาบน้ำไปแล้ว” เขาพูดอย่างมีน้ำใจแต่เธอไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายพลางส่ายหน้าปฏิเสธไปมา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” และเธอก็เตรียมที่จะเดินเข้าไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมปิดประตูแต่ยังไม่ทันทำได้อย่างที่คิดมือใหญ่ก็ดันประตูเมื่อครู่ไม่ให้ปิดเธอจึงมองหน้าเขาอย่างไม่ชื่นชอบ

“เอ๊ะ คุณอิฐ”

“ฉันอยากช่วยเธอรูดซิป” ซึ่งเธอก็ยืนยันคำพูดเดิมดังเก่า

“ฉันบอกว่าไม่ต้องไงล่ะคะ” พร้อมกับพยายามที่จะปิดบานประตูที่ว่าให้ได้แต่ก็ไม่อาจทำได้เมื่อเขาไม่ยอมให้ปิด ร่างกำยำยืนพิงกับบานประตูนั้นโดยถามเธอซ้ำ

“วาไงตกลงจะให้ฉันช่วยรูดซิปให้ไหม”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันทำเองได้” แต่เมื่อเธอพูดจบอิศเรศก็คว้าไปยังบ่านวลแล้วจัดการจับเธอหันหลัง และใช้มือช่วยรูดซิปให้ปภาพินท์ แต่มันก็เป็นแบบเดียวกับเธอ ครั้นชายหนุ่มดึงไม่ลงจึงจับไปยังไหล่เนียนที่เปิดเปลือยให้ได้เห็นผิวผุดผาดและพยายามจะดึงลงมาให้ได้ก่อนจะบอกให้เธอได้รับรู้

“ซิปมันกินเนื้อผ้าซับในเข้าไป มิน่ามันถึงดึงไม่ออกน่ะ”

“อย่างนั้นเหรอคะ ถึงว่าฉันดึงเท่าไรก็ไม่ได้สักที”

                “ต้องค่อยๆ แกะ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ออกหรอก”

ใบหน้าคมก้มลงไปยังแผ่นหลังเล็กซึ่งได้สำรวจถึงความนวลเนียนของแผ่นหลังทางด้านบน ยามที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวของตนเองก็ทำให้ปภาพินท์ยืนนิ่งจนตัวเกร็งเลยทีเดียว รู้สึกร้อนผ่าวไปหมดแค่เพียงปลายนิ้วแตะต้องโดน เกิดอาการหวิวหวามไปทั่วแผ่นท้องและแผ่กำจายไปถึงใจกลางเรือนกาย

“ว่าแล้วทำไมถึงดึงยากดึงเย็นจัง ที่แท้มันกินเนื้อผ้าเข้าไปเยอะมาก”

“อย่างนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเองดีกว่าค่ะ” เธอรีบบอกเขาอย่างตัดบทไม่อยากที่จะให้เขาช่วยเรื่องนี้แล้ว

“ขนาดฉันยังดึงไม่ออก เธอจะดึงออกรึไงกัน” อิศเรศยังไม่ยอมปล่อยมือจากชุดแต่งงานของเธอ

“น่าจะออกค่ะ” ตอบอย่างดื้อดึงเหมือนเดิม แต่เขากลับไม่ปล่อยให้เธอได้ทำอย่างที่คิด

“อยากจะอาบน้ำไปบ้านพ่อแม่เธอรึเปล่า หรือว่าวันนี้จะอยู่กับฉันในห้องนี้กันก็ดีนะฉันจะได้ให้เธอทำตามข้อตกลง” เขายกข้อเสนอของตนเองขึ้นมาปภาพินท์รีบตอบกลับไปทันที

“ไม่ค่ะฉันอยากจะกลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่”

“อย่างนั้นก็หันหลังสิ ฉันจะได้รูดซิปให้ ไม่อย่างนั้นวันนี้เธอก็คงไม่ได้ออกไปจากห้องนี้หรอก” เรื่องอะไรเธอจะอยู่กัน เชื่อสิว่าถ้าคุณแม่กับคุณแม่ได้รู้ถึงข้อเสนอเขาแล้วจะต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน และเพราะไม่อยากที่จะอยู่กับอีกฝ่ายจึงหันหลังให้เขาแต่โดยดี อิศเรศจึงทำการรูดซิปชุดแต่งงานให้เธอ แต่ดึงยังไงก็ไม่ออกดังเดิมจนสุดท้ายเขาโมโหก็เลยดึงมันอย่างรุนแรง แล้วเสียงหนึ่งก็พลันดังขึ้นมา แควก!

“ชิปเป๋งแล้ว”

ดูจะเป็นคำอุทานที่ติดปากของเขาเสียจริงทุกครั้งที่ตกใจ เธอได้ยินเป็นหนที่สองแล้วนัยน์ตาของอิศเรศมองไปยังแผ่นหลังนวลเนียนที่ขาวผ่องพรรณ เห็นแล้วเขาก็เผลอที่จะใช้มือลูบอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ ดวงตาของปภาพินท์ก็เบิกกว้างเช่นกันก่อนจะหันกายกลับไปหาเขาโดยลืมไปว่าซิปที่ล็อกไว้เมื่อครู่มันรูดลงไปยังบั้นเอวของตนเองแล้ว และทำให้คอเสื้อที่พอดีกับทรวงอกอิ่มเมื่อครู่นี้หย่อนลงจนเผยให้เห็นบราลูกไม้แบบไร้สายอย่างชัดเจนตา ซึ่งสิ่งที่เข้าตาของชายหนุ่มก็คือเนินอกอิ่ม โดยปภาพินท์หันไปต่อว่าเขา

“คุณอิฐ คุณทำชุดขาดอย่างนั้นเหรอคะ”

“ก็ถ้าไม่ดึงแรงๆ แล้วจะหลุดได้ยังไงกันล่ะ” เขาตอบให้เธอได้รับรู้ แต่นัยน์ตาก็จ้องมองผิวละมุนอย่างไม่วางตา ซึ่งหญิงสาวก็เผลอก้มตัวลงไปพลันเห็นว่า ชุดของตนหมิ่นเหม่อย่างมากจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำโดยเร็วด้วยความเขินอาย ชายหนุ่มนึกอย่างมุ่งมั่น

“ฉันจะต้องสำรวจตัวเธอให้ทั่วแน่นอน” ทั้งที่ปากบอกไม่สนใจแต่ตอนนี้คงลืมคำพูดที่เอ่ยไว้ไปแล้วเป็นแน่

เมื่ออาบน้ำจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เตรียมที่จะก้าวลงไปยังชั้นล่างของคฤหาสน์หรูหลังใหญ่ ซึ่งปภาพินท์ก็สวมเสื้อผ้าของพี่สาวที่ได้ขนบางส่วนมาไว้ยังเรือนหอแสนหวาน แต่สุดท้ายเจ้าของกลับไม่ได้ใช้ หญิงสาวต้องเป็นคนใช้แทน เมื่อปภาพินท์จะเดินลงไปยังบันไดตามลำพัง อิศเรศก็รีบก้าวไปยืนประชิดเธอกุมมือเรียวของหญิงสาว เธอก็เงยหน้าขึ้นและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ต้องจับหรอกค่ะ คุณอิฐฉันเดินเองได้” ฟังเสียงที่เธอเรียกเขาแล้วอิศเรศพลันคิดว่าจะเป็นยังไงนะถ้าอีกฝ่ายอยู่ใต้ร่างของตนเสียงเรียกชื่อเขาจะเร่าร้อนแค่ไหนกัน

“เราต้องเล่นละครให้คุณพ่อกับคุณแม่ฉันคิดว่าเรารักกันมาก อย่าลืมสิว่าเราเพิ่งแต่งงานด้วยกัน แล้วฉันก็รักเจ้าสาวของฉันมาก”

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพูดปภาพินท์คงรู้สึกดีแต่คำว่ารักของอีกฝ่ายมันเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำ ซึ่งเธอก็จำต้องให้เขากุมมือของตนเองอย่างไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ อิศเรศก็ก้าวลงไปโดยกุมมือเรียวไว้ด้วยอย่างแนบแน่น ซึ่งเมื่อก้าวลงมายืนที่พื้นแล้วเขาก็ปล่อยมือของปภาพินท์ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบเอวของเธอแทน วงหน้านวลจึงหันไปยังเขาทันทีโดยเร็ว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แทนและพูดโอบกายระหงไปยังห้องอาหาร พลางเรียกชื่อหญิงสาวเสียงหวาน

“ไปกินข้าวกันดีกว่านันท์จ๋า ผมหิวมากเลยเมื่อคืนคุณสูบแรงผมไปเยอะเลย” นัยน์ตากลมโตของปภาพินท์จ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พลางถามเขาให้ได้ยินกันเพียงสองคน

“คุณพูดบ้าอะไรน่ะคุณอิฐ”

“ก็ผมพูดเรื่องจริงนี่ไม่ต้องอายหรอกนันท์จ๋า ทุกคนเขาเข้าใจว่าคู่แต่งงานน่ะส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นล่ะ อยากชื่นชมเจ้าสาวเวลาเข้าหอ” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุเธอจึงได้แต่เม้มเรียวปากแน่นเพียงอย่างเดียว ไม่อยากจะถูกอีกฝ่ายพูดจาสัปดนใส่อีก รื่นซึ่งเป็นแม่บ้านได้ยินคำพูดของเจ้านายหนุ่มกับภรรยาแล้วก็อดพูดอย่างแสดงความคิดเห็นอย่างชื่นชอบไม่ได้

“หยอกกันแต่เช้าเลยนะคะคุณอิฐกับคุณนันท์”

“ไม่ได้หรอกก็เมียของฉันน่ารักนี่รื่น ไม่หยอกเมียแล้วจะหยอกใครล่ะ” วงหน้าคมขยับไปใกล้ใบหน้านวลขณะที่เอ่ยประโยคดังกล่าวโดยเอาจมูกถูกไถกับแก้มนวลเบาๆ  เห็นใบหน้ายียวนกวนอารมณ์ของอีกฝ่ายก็ทำให้ปภาพินท์อยากจะหาอะไรกระแทกหน้านัก แต่ถ้าขืนเธอทำมีหวังได้โดนเขาซัดกลับไม่เลี้ยงแน่นอน ก็ดูเมื่อเช้าสิที่เธอไปด่าเขายังเกือบถูกจูบน่ะ บ้าที่สุดเลย

เขาโอบร่างนุ่มเข้าไปยังห้องอาหารซึ่งวันอาทิตย์ครอบครัวของเขาก็ตื่นกันหมดแล้วและกำลังเตรียมที่จะกินข้าว เมื่อมารดาเห็นลูกชายลงมากับภรรยาก็เอ่ยทักทายทั้งสองคนด้วยวงหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม จะมีอะไรที่ทำให้บุพการีมีความสุขได้กันเมื่อเห็นลูกชายที่เลี้ยงมาได้มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นเหมือนกับตนเอง

“ตื่นเช้าเชียวตาอิฐ หนูนันท์ น่าจะนอนตื่นสายๆ หน่อยก็ได้ วันนี้ไม่ได้ไปทำงานจะได้พักให้หายเหนื่อย ”  โดยชายหนุ่มทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษให้กับเธออย่างดีเหมือนเอาใจเจ้าสาวคนสวยยิ่งนัก ช่างเล่นละครได้สมบทบาทเสียจริง

“นั่งสินันท์”

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงเบาก่อนจะทรุดกายลงไปยังเก้าอี้ อิศเรศก็นั่งลงไม่ไกลจากเธอก่อนจะบอกให้บิดากับมารดาได้ทราบ

“พอดีว่านันท์จะไปหาคุณแม่ที่บ้านน่ะครับ ทีเมื่อคืนเรียกหาแต่ผมพอตอนเช้ากลับเรียกหาแม่ซะนั่น”

ไม่เคยรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากเท่านี้มาก่อนเลย สิ่งที่เขาพูดน่ะมันใช่เรื่องจริงที่ไหนกัน ความจริงอิศเรศไม่ใช่ผู้ชายปากเปราะพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าใครหรอก แต่เขาต้องการแกล้งอีกฝ่ายน่ะเอง ซึ่งบนโต๊ะมีกับข้าวหน้าตาน่ากินหลายอย่างเลยทีเดียวไม่ว่าจะเป็น กุ้งกระเทียม ไก่ห่อใบเตย แกงจืดลูกรอก และตับหมูผัดพริกไทยดำ ที่กำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ระหว่างนั้นอัคคีก็ก้าวเข้ามายังห้องอาหารด้วยชุดลำลองแบบไปรเวท

ยอมรับล่ะว่าลูกชายบ้านนี้หน้าตาหล่อและดูดีมากทีเดียว  ดวงตาของปภาพินท์มองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณา อดเอาทั้งสองมาเปรียบเทียบไม่ได้เจ้าบ่าวของเธอหล่อมากเลยล่ะ แต่เธอไม่ชื่นชอบนิสัยของอีกฝ่ายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“อื้มหืม วันนี้กับข้าวหน้าตาน่ากินมากเลยครับ” ว่าพลางก็ทรุดกายนั่งลงตรงกันข้ามกับพี่ชาย เมื่อรื่นเห็นเจ้านายมากันพร้อมหน้าแล้วจึงจัดการตักข้าวใส่จานหลังจากนั้น อิศเรศก็เล่นบทสามีที่แสนดีด้วยการตักอาหารที่อยู่บนโต๊ะมาใส่จานให้เธออย่างเอาใจ

“เดี๋ยวผมตักกับข้าวให้นะนันท์”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวฉันตักเองก็ได้ค่ะ” เธอปฏิเสธในความหวังดีของอีกฝ่าย แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะทำตามเดิม

“ไม่เป็นไรหรอก ผมชอบบริการคุณ”

โดยเขาก็ตักอาหารมาใส่จานให้อย่างดี จนเธออดนึกอย่างหลงเคลิบเคลิ้มว่าถ้าคนรักของตนเองเอาใจและดูแลอย่างนี้เธอคงรู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ อัคคีเห็นพี่ชายเอาใจผู้หญิงเบื้องหน้าทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริงก็ให้สงสัยยิ่งนักว่าพี่ชายของเขาติดใจเจ้าสาวตัวปลอมเข้าให้หรือไงกันนะ จนอดสัพยอกอีกฝ่ายไม่ได้

“พี่อิฐนี่เอาใจคุณนันท์จังเลยนะครับ”

“แน่นอนสิ เดี๋ยวเมียไม่รัก” พูดคำว่าเมียได้อย่างหน้าตาเฉยทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอไม่ใช่เมียเขาสักหน่อย

“แล้วนี่ลูกจะไปฮันนีมูนกันเมื่อไร อาทิตย์นี้เลยรึเปล่า”

“ก็ต้องอาทิตย์นี้สิครับคุณแม่ ไปฮันนีมูนแล้วจะได้กลับมาทำงานต่อ” เขาบอกพร้อมกับตักอาหารขึ้นมาใส่ปาก โดยปภาพินท์ก็ตักกินอย่างฝืดคอ มีใครจะกินอะไรลงได้กันในเมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นยังหาทางออกไม่เจอ

ซึ่งหลังจากที่กินข้าวอิ่มแล้วเขาก็โอบไปยังบ่านุ่มโดยหันไปบอกให้บุพการีได้ทราบ

“ผมพานันท์ไปหาคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะครับ เผื่อว่าจะได้เก็บของมาที่นี่ด้วยเลย” เขาพูดเหมือนรับรู้ว่าเธอไม่มีวันที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเขาได้อย่างแน่นอน

เมื่อไปถึงรถคันใหญ่ของเขาแล้วปภาพินท์ก็ปลดมือที่โอบบ่าของตนเองลงก่อนจะหันไปบอกเขาให้ได้รับรู้อย่างชัดเจนอีกคราหนึ่ง

“ไม่มีคนอยู่แล้วค่ะไม่ต้องเล่นละครแล้ว” นัยน์ตาของชายหนุ่มมองไปยังวงหน้านวลและนึกอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้ฉันทำเป็นหวานกับเธอแต่ต่อไปเธอจะต้องทำเป็นหวานกับฉันแทนปภาพินท์ เขาก้าวขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับโดยเธอก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเคียงข้างเขา

โดยยามนี้พ่อแม่ของปภาพินท์ก็อยู่ในห้องทำงาน นั่นเพราะไม่อยากจะคุยเรื่องนี้ทางด้านนอกกลัวว่าคนใช้ที่บ้านได้ยินแล้วจะเอาไปพูดต่อจะสร้างความอับอายให้กับครอบครัวของตนเอง มีใครจะดีใจถ้าอยู่ๆ ข่าวว่าลูกสาวหนีจากงานแต่งงานเพื่อไปหาคนรักเก่า โดยทั้งคู่นั่งปรึกษากันเกี่ยวกับเรื่องที่ลูกสาวคนโตหายออกไปจากงานแต่งงาน สร้างปัญหาให้กับทั้งคู่อย่างมาก สีหน้าของปองภพเปลี่ยนเป็นโมโหอย่างมาก พลางต่อว่าภรรยาด้วยความหงุดหงิดใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ถ้าพงศ์พันธ์รู้เรื่องเจ้าสาวของลูกชายหายล่ะก็มีหวังได้เลิกคบกันแน่เลย ” ปองภพเครียดอย่างมาก

“นั่นสิคะ แล้วก็คงต้องทวงเงินที่เรายืมไปแน่เลยค่ะคุณ”

“ยายนันท์นะยายนันท์เกิดบ้าอะไรขึ้นมาจะกลับไปหาผู้ชายห่วยแตกนั่นอีก เป็นเพราะคุณทีเดียวที่ไม่ยอมเฝ้ามันไว้ ไม่อย่างนั้นมันก็คงหนีไปจากงานแต่งไม่ได้” พลางหันมาพาลเอากับภรรยาแทน

“ฉันไม่รู้นี่คะว่ายายนันท์จะทำบ้าๆอย่างนั้น นี่ดีนะคะที่เมื่อคืนนี้ยายพินท์แก้หน้าแทนไปก่อน ทุกคนก็เลยไม่รู้ว่าเจ้าสาวหายไป เพราะคิดว่ายายพินท์เป็นยายนันท์” ดวงทิวาเพิ่งนึกถึงข้อดีของการมีลูกสาวเป็นฝาแฝดก็เมื่อคืนนี้เอง

“ใช่เลย ถ้ายายพินท์ไม่ใช่ฝาแฝดยายนันท์ป่านนี้พงศ์พันธ์คงเอาเรื่องผมไปแล้วล่ะ”

“เราเปลี่ยนจากยายนันท์เป็นยายพินท์แทนได้ไหมคะคุณ” ดูเหมือนว่าภรรยาจะคิดถึงทางออกของปัญหาเรื่องนี้ขึ้นมาได้

“ถ้าเราพูดเรื่องนี้กับพงศ์พันธ์ ก็ต้องรู้น่ะสิว่ายายนันท์หนีไปจากงานแต่งงานเมื่อคืนนี้ ไม่ได้หรอกจะบอกเรื่องนี้ให้พงศ์พันธ์กับบุษรารู้ไม่ได้เด็ดขาด” เขารีบสั่นหน้าไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของภรรยา ดวงทิวาจึงทำอาการทอดถอนลมหายใจโดยแรง

“แล้วคุณจะทำยังไงกัน ถ้าไม่บอกให้เพื่อนคุณรู้จะเปลี่ยนตัวยายนันท์เป็นยายพินท์ได้ยังไงล่ะคะ” รู้สึกหนักอกหนักใจอย่างมากยิ่งนัก

โดยระหว่างนั้นรถคันใหญ่ก็ขับมาจอดยังหน้าบ้านของครอบครัวปภาพินท์เธอปลดเข็มขัดที่คาดอยู่บนตัวออกไปก่อนจะก้าวลงมาจากรถ แตงซึ่งเป็นคนใช้ที่บ้านของเธอพอเห็นเจ้านายสาวก็รีบเดินมาเปิดประตูให้ในทันที

“คุณนันท์มาแต่เช้าเชียวค่ะ” เธอกำลังจะบอกว่าตนเองไม่ใช่พี่นันท์แต่แล้วก็เงียบลงดังเดิมพร้อมกับคิดว่าเมื่อคืนนี้แตงคงไม่รู้ว่าพี่นันท์หายตัวไปจากงานแต่งงานแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่ทักตนเองเป็นพี่นันท์ เธอให้อีกฝ่ายก่อนจะบอกให้ได้รับรู้

“พอดีจะมาเก็บของน่ะแตง” หลังจากนั้นเธอก็เดินนำชายหนุ่มอีกคนเข้าไปในบ้าน แตงอดที่จะมองตามสามีของเจ้านายไม่ได้

“หล่อจริงๆ ในชีวิตเราจะได้สามีหล่อๆ แบบนี้บ้างไหมนะ”

เมื่อเดินเข้ามายังด้านในปภาพินท์ก็กวาดตามองหาบิดากับมารดาไม่เห็นนั่งอยู่ยังด้านนอกเลย เธอมองเห็นไฟที่ลอดออกมาจากห้องทำงานจึงคาดเดาว่าทั้งสองจะต้องอยู่ในห้องทำงานอย่างแน่นอนเลย จึงตรงไปยังบานประตูเบื้องหน้าโดยใช้มือเคาะบานประตูทางด้านนอกสามครั้งเพื่อบอกให้คนด้านในได้รับรู้ ก๊อก...

“ว่าไงแตง” ดวงทิวาได้ยินเสียงเคาะประตูก็ตะโกนถามออกมา ปภาพินท์จึงบอกให้มารดาได้ทราบด้วยการขานรับ

“หนูเองค่ะคุณแม่มากับคุณอิฐค่ะ” ครั้นรับรู้ว่าใครมาก็รีบเดินมาเปิดประตูให้โดยไว เธอจึงหันไปบอกกับที่เดินตามหลังของตนเอง

“เชิญค่ะคุณอิฐ” ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยังด้านใน เพียงปองภพกับดวงทิวาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้เป็นว่าที่ลูกเขยก็รู้สึกทำหน้าไม่ถูกเลย นักธุรกิจหนุ่มทรุดกายนั่งลงยังโซฟาตัวใหญ่ด้วยสีหน้าที่ดูบึ้งตึงอย่างมาก ผู้เป็นพ่อเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่ประติดประต่อกันนัก

“เอ่อ อิฐจะบอกเรื่องเมื่อคืนนี้ให้พ่อรู้รึเปล่า”

“คุณอาปองภพอยากให้ผมบอกไหมล่ะครับ” เขาย้อนถามกลับไปพร้อมกับมองจ้องหน้าของอีกฝ่ายด้วย

“คืออามีข้อเสนอให้อิฐน่ะ เพื่อแก้ปัญหาเรื่องที่ยายนันท์หายตัวไป” ปองภพเพิ่งคิดถึงแผนนี้ได้เมื่อครู่

“คุณพ่อมีข้อเสนออะไรเหรอคะ” ปภาพินท์ทำแววตาอยากรู้เช่นกัน พร้อมกับนึกว่าหรือว่าคุณพ่อจะมีทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิเธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นเมียปลอมๆ ของอีกฝ่ายให้ต้องรู้สึกลำบากใจ

“ขอเปลี่ยนตัวเป็นยายพินท์แทนได้ไหมคะ” ดวงทิวาเป็นคนเอ่ยออกมา เพียงได้ยินลูกสาวคนเล็กก็มีสีหน้าตกใจอย่างมาก

“คุณพ่อคุณแม่คะ พินท์ไม่เอานะคะ” รีบส่ายหน้าปฏิเสธหวือทันที
+++++++++++++++++
เอาตอนต่อไปมาแปะให้อ่านต่อละค่ะ แล้วก็เริ่มปั่นปล้นใจจอมมารแล้วด้วยค่ะ เน็ตดีบ้างไม่ดีบ้างเหมือนเดิมค่ะ ถ้าต้องการสั่งนิยายเรื่องนี้ สั่งได้เลยนะคะ อาทิตย์หน้าข้าวจะรีบจัดส่งให้ก่อนกลับบ้านค่ะ ส่วนนิยายเรื่องนี้มีขายในงานหนังสือนะคะ วางจำหน่ายที่บูทนายอินทร์วันแรกค่ะ เล่มละ 287 บาทค่ะ แต่สั่งกะข้าวเหลือ 255 บาทค่ะ พร้อมของที่ระลึกค่ะ 

Create Date : 13 มีนาคม 2557
Last Update : 13 มีนาคม 2557 13:48:43 น.		0 comments
Counter : 1521 Pageviews.
Share Tweet