กุมภาพันธ์ 2560

วิมลินยืนกรานปฏิเสธเหมือนไม่ยอมรับข้อหาดังกล่าว

“วิมทำอะไรให้คุณแม่เสียหน้าล่ะคะวิมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยค่ะ ไปกินเหล้ากับเพื่อนมันผิดด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเถียงกลับเมื่อรับรู้ว่าเขาดูจะเผด็จการเกินไปแล้ว

“ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำตัวแบบนี้หรอก”

“ใครจะมองยังไงก็ช่างสิคะพี่ภีม ไม่ได้ไปกินบนหัวใครสักหน่อย เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้านวิมก็ไปกับเพื่อนแบบนี้เป็นประจำ ไม่เห็นจะมีอะไรนี่คะ”

เธอพูดโดยทำอาการยักไหล่เงยหน้าตอบ ด้วยความไม่ใส่ใจในสิ่งที่เขาบอก ภีมภัทรจึงบอกถึงเรื่องที่อยากให้เธอทำ

“ฉันขอเตือนเธอไว้ ว่าอย่าทำอะไรที่ทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวฉันเสียหายเด็ดขาด” เอ่ยจบชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปชั้นบน ทิ้งไว้แต่เพียงวิมลินที่ยืนอยู่ตามลำพัง พลางทำท่าเกาคอ

“อะไรกัน แค่ไปกินเหล้ากับเพื่อนเนี่ยนะ มันดูเลวร้ายมากเลยเหรอ”

หญิงสาวนึกพร้อมกับก้าวขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องของเธอที่คุณพิมลวรรณได้จัดไว้ให้ วิมลินซึ่งถูกพี่ชายคนใหม่ดุทำสีหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าใดนัก เมื่อสิ่งที่เขาเอ่ยมันคล้ายบังคับกะเกณฑ์เกินไปเหมือนแบ่งชนชั้นกับตนเอง วงหน้านวลทำหน้ามุ่ยก่อนจะทรุดกายนั่งยังเตียงนอนใหญ่ เป็นสิ่งที่เธอเองก็เคยคิดไว้ก่อนหน้านั้นเช่นกันหลังจากได้รับรู้ว่าบิดาจะแต่งงานกับป้าพิมลวรรณ

คุณหญิงไฮโซที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่ารวยและเก่ง ใช่เพียงเท่านั้นยังมีลูกชายที่เป็นดร.หนุ่มที่มีความสามารถมากอีกด้วย

“กะแล้วเชียวว่าจะต้องมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นน่ะ คนฐานะต่ำกับฐานะสูงกว่าแต่งงานกัน มันจะต้องมีเรื่องแบบนี้ นี่ยังไม่ทันไรก็ห้ามไม่ให้ไปกินเหล้ากับเพื่อนเสียแล้ว” หญิงสาวเปรยและนึกออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เลย

“เฮ้อ บอกพ่อแล้วว่าอย่าแต่งเลยกับคนรวย ก็ไม่เชื่อ เพราะการใช้ชีวิตมันไม่เหมือนกัน”

แต่เธอยังจดจำถึงเหตุการณ์ที่ได้รับความอ่อนโยนและความห่วงใยจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี นั่นคือวันที่ไปงานเลี้ยงกับกับมารดาเลี้ยงและพี่ชายคนใหม่ โดยระหว่างที่วิมลินออกมายืนทางด้านนอก ก็พอดีกับที่มีเด็กผู้ชายสองคนที่วิ่งไล่จับมาชนหญิงสาว

ทำให้เธอทรุดร่างลงไปนั่งที่พื้น ปวดสะโพกไปหมดทีเดียว 

“เป็นอะไรมากรึเปล่า”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาให้ได้ยินวิมลินเงยหน้ามองขึ้นไป พลันพบกับร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดสูทสีเข้มกำลังทอดสายตามองมาอย่างอ่อนโยน เป็นแววตาของพี่ชายคนใหม่ที่เธอสนิทสนมเป็นอย่างดี หญิงสาวตอบเขากลับไป

“ปวดตัวนิดหน่อยน่ะค่ะ พี่ภีม” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

“แล้วลุกไหวไหม”

“น่าจะไหวค่ะ”

วิมลินพยักหน้าตอบรับกลับไปชายหนุ่มกุมมือของเธอไว้และฉุดให้ยืน พาเธอไปนั่งยังโซฟาทางด้านนอกที่อยู่ไม่ไกล

“ขอบคุณค่ะ พี่ภีม” วิมลินตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกประทับใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มช่วยเหลือตนเอง เป็นพี่ชายที่น่ารักมากจริง ๆ

“เดี๋ยววิมขอนั่งตรงนี้สักครู่ละกันค่ะ" ซึ่งเขาก็นั่งเป็นเพื่อนเธอก่อนจะพาเดินเข้าไปในงานอีกครา 

นั่นคือวันที่เธอรู้สึกดีที่ได้มีพี่ชายเหมือนกับคนอื่นอย่างที่เคยฝันไว้ เนื่องจากว่าเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวไม่มีพี่น้อง

ภายในห้องนอนวิมลินตื่นขึ้นมาในช่วงเกือบเที่ยงแล้วด้วยเพราะติดนิสัยยามที่อยู่บ้านเก่า ถ้าเป็นวันหยุดมักจะนอนตื่นสาย หลังจากอาบน้ำก้าวลงมายังชั้นล่างก็พบว่าทุกคนไปทำงานกันหมดแล้ว แป้นที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันในห้องรับแขก เห็นเธอก้าวลงมาจึงซักถามด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว เมื่อคืนคุณวิมนอนที่นี่เหรอคะ”

“อืมใช่ พอดีรับปากกับคุณแม่ไว้น่ะว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ บอกไว้หลายหนละว่าจะกลับมานอน ขืนไม่มาเดี๋ยวคุณแม่จะดุเอาได้ เช้านี้มีอะไรกินบ้างน่ะแป้น” เพราะความที่เธอมาที่บ้านของแม่เลี้ยงคนใหม่บ่อยจึงทำให้พลอยรู้จักและสนิทสนมกับทุกคนในบ้านไปด้วย

“คุณวิมอยากกินอะไรล่ะคะ เดี๋ยวจะให้แม่ทำให้กินค่ะ เพราะว่าตอนเช้าคุณผู้ชาย คุณผู้หญิง คุณภีม จะรับแต่กาแฟกันค่ะ”

“ฉันมันพวกกองทัพต้องเดินด้วยท้องซะด้วยสิ ขอเป็นข้าวผัดรวมมิตรละกันจ้ะ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะคุณวิม” จากนั้นแป้นก็เดินหายเข้าไปในครัว เพียงครู่ก็ยกจานข้าวผัดมาให้กับเธอท่าทางหน้าตาดูน่ากินยิ่งนัก

เมื่อกินอิ่มจนเป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอก็นอนกลิ้งเล่นอยู่บนโซฟายังห้องรับแขก ซึ่งหญิงสาวได้หยุดงานพักผ่อนสองวัน หลังจากที่ทำงานติดต่อกันมาหลายอาทิตย์ โดยระหว่างที่กำลังนอนอยู่นั้น เธอก็พลันได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของตนเองดังขึ้น จึงรีบกดรับสายขึ้นมาในทันที เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ หญิงสาวจึงเอ่ยทักทายกลับไป

“ว่าไงจิม” เจนจบบอกให้ทราบถึงธุระที่โทรมาหา

“เมื่อกี้ไอ้เจทน้องฉันโทรมาว่ะ บอกให้ไปรับมันที่สนามบินด้วย มันบอกให้ชวนแกไปรับมันด้วย” เอ่ยอย่างชักชวน

“ไปก็ดีนะ อยู่ที่บ้านนั่ง ๆ นอนๆ ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน อยากเจอเจทด้วย นั่นเพราะอีกฝ่ายก็เป็นดังน้องชายแท้ๆ ของเธอ เพราะว่าวิมลินเห็นอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็ก”

ซึ่งปกติหญิงสาวมักจะเปิดหนังดู หรือเปิดเพลงเสียงดังไปทั่วบ้านตามความชอบของตนเองเวลาอยู่บ้านของตนเอง แต่พอมาอยู่ที่บ้านของคุณพิมลวรรณ แม้ว่าแม่เลี้ยงคนใหม่จะบอกว่าทำตัวตามสบาย แต่หญิงสาวก็ยังไม่กล้าทำตามที่ว่านัก

“โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันไปรับแกเลยละกันนะ” เพื่อนหนุ่มเอ่ยให้รู้กลับมา

“ได้” เธอตอบรับก่อนที่จะวางสาย เพื่อขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวออกไปข้างนอกกับเพื่อนหนุ่ม

ช่วงบ่ายเจนจบก็ขับรถมารับเธอที่บ้านของคุณพิมลวรรณ วิมลินหันไปบอกกับเด็กสาวในบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะแป้น อาจจะกลับค่ำ ๆ”

“ค่ะคุณวิม” เด็กในบ้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นวิมลินก็เดินไปขึ้นรถของเพื่อนหนุ่ม 

โดยระหว่างที่นั่งรถไปนั้นเธอก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้อีกฝ่ายได้ฟัง เกี่ยวกับพี่ชายคนใหม่ที่แสนดุ๊ ดุ

“ไอ้จิม เมื่อคืนนี้ฉันเจอพี่ภีมด้วยเว้ย ไม่คิดเลยว่าตีสองกว่าอย่างนั้นแล้วอ่ะ พี่ภีมยังไม่นอนอีกน่ะ”

“เหรอ แล้วแกโดนดุอะไรรึเปล่าล่ะที่เมื่อคืนกลับดึกน่ะ” ทำราวกับเพื่อนของตนเป็นเด็กที่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยอย่างนั้นล่ะ ทั้งที่วิมลินก็เรียนจบและทำงานมาได้สองปีแล้ว

“จะเหลือเหรอแก ไม่รู้ว่าไปกินรังแตนที่ไหนมา ทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดเชียวตอนที่เจอฉันน่ะ แล้วพอรู้ว่าฉันกินเหล้ามาด้วยนะ พี่ภีมก็บอกว่าไม่ชอบผู้หญิงกินเหล้า มันดูไม่ดี” เธอทำเสียงเลียนแบบพี่ชายคนใหม่อย่างสนุกสนาน

“อะไรกันสมัยนี้มันสิทธิเท่าเทียมกันแล้วนะเว้ย ผู้ชายกินได้ ผู้หญิงก็กินได้เหมือนกัน”

“นั่นล่ะฉันก็บอกแบบที่แกพูดเลย แต่พี่ภีมก็ไม่ยอมฟัง บอกว่าเป็นผู้หญิงกลับดึกกลับดื่น กินเหล้า ไม่เหมาะ”

“มันจะปฏิวัติเกินไปแล้วนะ แค่ไปกินเหล้าสังสรรค์กับเพื่อนมันผิดตรงไหนกัน” เพื่อนหนุ่มได้ยินดังนั้นพลันแสดงสีหน้าและคำพูดไม่สบอารมณ์เช่นกัน

“ยังถามฉันอีกด้วยนะว่า สูบบุหรี่รึเปล่า”

“อะไรจะเฮี้ยบขนาดนี้เนี่ย พี่ชายแกเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองรึไงกันวะ” เพื่อนหนุ่มบ่นพึมพำแบบคาดเดาขณะที่ขับรถ วิมลินจึงบอกให้ได้ทราบว่าพี่ชายทำงานอะไร

“ก็พี่ภีมเป็นอาจารย์นี่แก สอนอยู่มหาวิทยาลัย”

“เออ จริง ฉันก็ลืมไปว่าแกเคยบอกให้รู้ตอนนั้น แต่ว่าฉันดันลืม”

“ฉันกะแล้วว่าถ้าพ่อแต่งงานกับป้าพิมล จะต้องมีปัญหาแบบนี้ล่ะ ทำอะไรเหมือนเดิมไม่ได้ บอกว่าจะทำอะไรก็ต้องให้เกียรติ แล้วก็ต้องรักษาหน้าของครอบครัวด้วย ฉันไม่ได้ทำอะไรที่แย่มากขนาดนั้นซะหน่อย”เธอบอกเพื่อนหนุ่มกลับไป

“นี่ถ้าเขาเห็นแกกอดกับพวกเพื่อนๆ พี่ๆ จะคิดว่ายังไงวะ” เจนจบพูดอย่างคาดการณ์

“ฮึ ก็คงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงมั่วผู้ชายอีกล่ะมั้ง” หญิงสาวทำท่าเชิดจมูกขึ้นตอบ

“สงสัยน่าจะเป็นอย่างนั้น”

+++++++++++++++

ที่สนามบินวิมลินกับเจนจบยืนคอยน้องชายคนเล็กที่บินกลับมาบ้าน อีกฝ่ายไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ  ไม่นานทั้งสองก็มองเห็นชายหนุ่ม ผิวขาว ซึ่งสวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีเทาคลุมทับเสื้อคอเต่าสีขาว ไว้ผมทรงรากไทรลงมายังบ่าทั้งสองด้าน ก้าวออกมาจากด้านในพร้อมเข็นรถซึ่งใส่กระเป๋าออกมาด้วย เจนจบกับวิมลินที่มองเห็นเขาก็พลางยกมือโบกและส่งเสียงเรียกชายหนุ่มให้ได้ยิน

“เจท ทางนี้” เมื่ออีกฝ่ายเห็นพี่ชายกับพี่สาวที่สนิท ก็เดินเข้ามาหา

“ดีใจจังเลยได้กลับเมืองไทยซะที” นั่นเพราะอีกฝ่ายรอให้ปิดเทอมน่ะเอง ชายหนุ่มพาเพื่อนต่างชาติมาด้วย พอเห็นวิมลินก็ทำนัยน์ตาเป็นประกายใส่ด้วย

“ว้าว คิดถึงที่รักด้วย” พลางเดินเข้ามากอดร่างนวลอย่างแนบแน่น

“พี่ก็คิดถึงที่รักเหมือนกัน” หลังจากกอดเธอเสร็จก็หันไปหาเพื่อนที่มาด้วยกัน

“เดฟ นี่แฟนไอเองสวยไหม”

“มั่วละเจท พี่ไปเป็นแฟนเราตั้งแต่เมื่อไร อย่าไปเชื่อเจทนะ พี่เป็นพี่สาวเจทเท่านั้นล่ะ” หญิงสาวรีบแก้ความเข้าใจผิดให้เพื่อนของเขาได้ทราบ

“ไม่รู้อ่ะ เจทจะให้พี่วิมเป็นแฟนเจท ยูห้ามจีบนะ ไอหวง” พิเชษฐ์หันไปบอกเพื่อน เธอก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร เพราะมองอีกฝ่ายเป็นแค่น้องชายเท่านั้น

“พี่สาวนายสวย ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เอ่ยเป็นภาษาไทยแบบแปร่งๆ และกอดร่างของวิมลินอย่างแนบแน่น โดยเอาแก้มมาชนกับแก้มของเธอด้วย ซึ่งหญิงสาวก็ยอมให้อีกฝ่ายกอด แต่ดูเหมือนพ่อหนุ่มเดฟจะไม่ยอมปล่อยร่างของวิมลินซะที น้องชายของเจนจบจึงดึงเพื่อนออกมา

“เฮ้ๆ กอดนานไปแล้ว แฟนไอๆ อย่าลืมสิ”

“พี่วิมตัวหอม แล้วก็นุ่มด้วย”

“มาถึงก็เจ้าชู้เลยนะเดฟ” หญิงสาวว่าอย่างสัพยอก

“หิวไหมเจท เดฟ เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม” เจนจบถามน้องชายอย่างห่วงใย ทั้งสองก็พยักหน้าตอบรับกลับมา

“ดีครับ พี่จิม”

“งั้นเดี๋ยวไปกินร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ละกัน” พี่ชายเดินนำไปที่รถ โดยวิมลินกับชายหนุ่มอีกสองคนก็เดินตามไป ซึ่งวิมลินอยู่ตรงกลางและล้อมรอบด้วยผู้ชายสองคน โดยเจทก็โอบเอวของเธอไม่ปล่อยแบบประกาศสิทธิ์เดินเข้าไปในร้านอาหารในครู่ต่อมา เป็นอย่างนี้ทุกคราวที่อีกฝ่ายกลับมาเมืองไทย

“เมื่อไรพี่วิมจะรับปากเป็นแฟนเจทซะทีล่ะครับ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“หึ หึ เรียนจบก่อนสิ แล้วจะยอมเป็นแฟน” พลางยิ้มหวานตอบกลับไป

“โห อีกตั้งหลายปีน่ะ เป็นเลยไม่ได้เหรอครับพี่วิม นะ เป็นแฟนเจทนะ เจทจีบพี่วิมมาตั้งแต่สองปีก่อนแล้วน่ะ” อีกฝ่ายทำน้ำเสียงโอดครวญไม่หยุด

“เรียนให้จบก่อน แล้วจะยอมเป็นแฟน” เธอก็ยังยืนยันคำเดิมเช่นเก่า

“พี่วิมพูดแล้วนะครับ ห้ามคืนคำนะครับ” พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาด้วย หญิงสาวก็ยืนกรานกลับไป

“ไม่คืนหรอก”

“เย้ พี่วิมน่ารักที่สุดเลย” แล้วเขาก็หอมแก้มนวลของวิมลินทันทีด้วยความดีใจ

“เจท ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ นี่มันเมืองไทยไม่ใช่ต่างประเทศ” เธอทำเสียงดุใส่อีกฝ่าย พิเชษฐ์ก็หน้าจ๋อยทันที

“ก็เจทดีใจนี่นา ที่พี่วิมยอมเป็นแฟนเจทแล้วน่ะ” พร้อมกับซบกับบ่านวลด้วยอย่างน่ารัก

ซึ่งภาพที่น้องชายของเจนจบหอมแก้มและซบเธอนั้นอยู่ในสายตาของดร. สุดเฮี๊ยบเข้าอย่างบังเอิญ ซึ่งแม้ว่าพิเชษฐ์จะยังเรียนไม่จบ แต่เพราะความสูง 180 เซนติเมตร จึงทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่มาก ภีมภัทรมองเห็นเธอเดินเข้ามาก็มองอย่างจับจ้อง ซึ่งอลงกตเพื่อนของภีมภัทรเห็นเขามองอะไรอยู่จึงถามด้วยความอยากรู้

“มีอะไรเหรอภีม”

“น้องสาวคนละแม่กับฉันน่ะ มากินข้าวกับผู้ชายสามคน”เขาบอกอีกฝ่ายกลับไป ซึ่งสายตาก็มองตามวิมลินอยู่ตลอดเวลา

โดยพวกของวิมลินเลือกที่นั่งซึ่งอยู่ติดกับริมแม่น้ำ บรรยากาศดี ลมโชยมาอย่างเอื่อย ๆ ทำให้เย็นสบายยิ่งนัก

“เชิญค่ะ เหลือโต๊ะว่างหนึ่งโต๊ะพอดีเลยค่ะ” พนักงานสาวบอกให้ทั้งหมดทราบ ก่อนจะเดินนำทั้งสามตรงเข้าไปยังมุมด้านนอก

“เป็นไง เดฟ ชอบบรรยากาศร้านนี้ไหม” เจนจบหันไปถามเพื่อนของน้องชาย

“ชอบมากครับพี่จิม”

เมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟ วิมลินก็ทำหน้าที่บริการให้กับหนุ่มๆ โดยเฉพาะเดฟ หญิงสาวเอ่ยชักชวนให้กินอาหารไทย

“เดฟ ลองกินนี่สิ ต้มยำกุ้ง อร่อยนะ ส่วนนี่อาหารเหนือ ขนมจีนน้ำเงี้ยว หรือจะกินกับแกงเขียวหวานก็ได้นะ”

“ผมอยากกินต้มยำกุ้งครับพี่วิม พี่วิมคนสวยตักให้ผมหน่อยสิครับ” ชายหนุ่มต่างชาติบอกอย่างออดอ้อน

“ได้เลย” หญิงสาวก็ตอบรับด้วยความยินดี

“อย่าอ้อนแฟนไอมากสิ” พิเชษฐ์บอกด้วยน้ำเสียงหวงแหน

“ผมจะจีบพี่วิมแข่งกับเจทด้วย”

“นี่นายอยากมีเรื่องกับฉันเหรอเดฟ” เพื่อนสนิทถามอย่างเอาเรื่อง

“ไอ้เจท แกนั่งลงเลย” พี่ชายทำเสียงดุใส่ โดยใช้นิ้วชี้กำราบไปด้วย

“เดี๋ยวพี่ตักให้ทั้งสองคนเลย ไม่ต้องเถียงกันหรอก” แล้วเธอก็ตักต้มยำกุ้งให้กับหนุ่มๆ ทั้งสามคน

ระหว่างนั้นพวกหนุ่มๆ ที่กินอาหารหมดแล้วก็เตรียมที่จะสั่งเพิ่ม วิมลินจึงเตรียมจะหันไปเรียกเด็กเสิร์ฟ ก็บังเอิญมองเห็นพี่ชายคนใหม่นั่งอยู่ไม่ไกล จึงนึกอย่างตกใจ

“พี่ภีมมากินข้าวที่นี่ด้วยเหรอ”

เพียงเห็นแววตาที่จับจ้องมองมาก็รู้สึกแปลกๆ ก่อนจะคาดเดาออกมาได้ว่าอีกฝ่ายต้องมองตนเองไม่ดีแน่ ที่เห็นเธอมานั่งกินข้าวกับผู้ชายสามคน คราแรกเธอเกิดอาการหวาดหวั่นกับคำเตือนของอีกฝ่าย ที่ได้บอกไว้เมื่อคืนนี้ และไม่ชอบใจที่เธอบอกว่าไปกินเหล้ากับเพื่อนผู้ชาย แต่นึกอีกทีทำไมเธอจะต้องไปแคร์ด้วย ในเมื่อตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย

มือเรียวหยิบไปยังลูกชุบซึ่งปั้นเป็นรูปผลไม้ที่วางอยู่เบื้องหน้า ขึ้นมาส่งให้กับเดฟ ให้มันรู้ไปสิ ว่าแค่มากินข้าวกับเพื่อนกับน้องชายมันจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก

“เดฟ ลูกชุบเนี่ยอร่อยมากเลยนะ ลองกินดูสิ”

วิมลินบอกพร้อมกับหยิบขนมถั่วเขียวที่ปั้นเป็นรูปผลไม้ต่างๆ จากจานยื่นไปยังใบหน้าของชายหนุ่มชาวต่างชาติ โดยอีตาเดฟดูเหมือนจะทำให้เธอถูกเข้าใจผิดมากขึ้น ด้วยการยื่นใบหน้ามางับไปยังลูกชุบที่ปลายนิ้วของเธอ ทั้งที่ความจริงเธอให้หยิบต่างหากล่ะ

++++++++

มาดูกันค่ะว่าดร. จอมเฮี้ยบ กับน้องสาวคนใหม่จะดีกันได้ยังไง ในเมื่อน้องสาวไม่เคยทำอะไรที่เข้าตาพี่ชายจอมดุเลยน่ะ 5555 ฝากเป็นกำลังใจให้ข้าวด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ บ้ายบาย เจอกันตอนหน้านะคะ