|
กระหวัดกวี...ฉาบกำแพงปูน --->สองฟากฟ้า
...............................
1
หลายเชื้อชาติปรารถนาพาชีวิต สามสิบสามยังติดใต้พสุธา เหมืองนรกกักขังไว้หลายเพลา จะนำพาลมหายใจให้ยังยืน
กำลังใจมากมายให้ช่วยเหลือ ส่งไปเยื้อยังเหมืองผีชิลีผืน อยากให้เขาหลากหลายได้กลับคืน ย้อนสู่อ้อมอกพื้นของแผ่นดิน
นาทีนี้ที่เห็นเป็นปิติ อุปสรรคมากมีที่แสนหิน ครบชีวิตกลับคืนขึ้นโบยบิน ทั้งหมดสิ้นหวนพาหาครอบครัว
2
แต่ชีวิตอีกฝากฝั่งยังอาเขต ขอบประเทศแดนไกลรูปใบขวาน กลับเหยียบย่ำทำลายให้ร้าวราญ อุดมการณ์ฝักใฝ่ของใครมัน
เพราะอำนาจบาตรใหญ่ใช่ไหมเล่า เข้าครอบกินใจเจ้าเฝ้าเพ้อฝัน ขอเป็นใหญ่ยิ่งใหญ่ในบัดพลัน พรากชีวันใครไปไม่ใช่กู
อีกฝั่งฟ้าแสนไกลใครก็ช่วย อยากเห็นด้วยชีวิตใหม่ได้สวยหรู อีกฝั่งฟ้าแสนใกล้ไม่อยากดู ช่างหดหู่ย่นยับจับฤทัย
...............................
สวัสดีตอนเที่ยงครับ วันนี้ได้เห็นการช่วยชีวิตของคนงานเหมืองที่ประเทศชิลี แล้วรู้สึกปลื้มปิติ ขนแขนลุกชัน ตอนเห็นรอยยิ้มและน้ำตาของคนงานเหมองและคนที่รอคอย
ย้อนกลับมาบ้านเรามีแต่เรื่องราวใส่ร้ายป้ายสี ฆ่าฟัน แสนหดหู่ในหัวใจตัวเองเสียจริง...เฮ้อ เมื่อไหร่หนอ บ้านเมืองเราจะสงบร่มเย็น ดังเพลงชาติที่เปิดกรอกหูอยู่ทุกเมื่อเช้าเย็น ก็ไม่รู้
ขอให้ทุกๆคนมีความสุขครับ
Create Date : 14 ตุลาคม 2553 |
|
36 comments |
Last Update : 26 ตุลาคม 2553 15:37:44 น. |
Counter : 1698 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ภายใต้ 14 ตุลาคม 2553 13:11:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: kapeak 14 ตุลาคม 2553 14:08:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 14 ตุลาคม 2553 14:21:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์ ) 14 ตุลาคม 2553 15:45:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: กลิ่นดอย 14 ตุลาคม 2553 22:28:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 14 ตุลาคม 2553 23:44:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ฝนโปรย 15 ตุลาคม 2553 17:56:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภายใต้ 16 ตุลาคม 2553 9:57:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: คล้ายดาว 16 ตุลาคม 2553 19:43:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
วันนี้แวะมาทักทายและมาเจิมงานเขียนพี่ชายอีกครั้ง สบายดีนะคะ
เอาเรื่องราวน่ารักๆมาฝากค่ะ
มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยว ยิ่งสร้างอะไรไว้เยอะก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป
พลัดพรากจากสิ่งที่รักคือ ทุกข์อันดับหนึ่งของชีวิต มันคือเรื่องปกติไม่มีใครไม่โดน
ทุกคนต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง
รู้ว่ามันคือธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา
มันก็ทำใจยากเหลือเกิน
ในคืนหนึ่ง ช่วงเวลา 2 ชม. เต็ม ชีวิตจริงของหลายๆ คน
ถูกถ่ายทอดสดผ่านสายโทรศัพท์
จากคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
จนยอมรับความสูญเสียได้มากขึ้นเรื่อยๆ
บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น คือเช้าวันเสาร์
ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย!! ว่าที่เจ้าบ่าว
เสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อวันศุกร์
เธอเสียงสั่นเครือ และงงๆ
ยังทำใจยากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเล่าให้ฟังว่า
ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล จับมือมองตากัน
เจ้าบ่าวถามเธอว่า รักเขาบ้างรึเปล่า
ตลอดเวลาที่รักกัน จนจะแต่งงาน ผู้หญิงไม่เคยบอก ได้แต่พูดว่า
เห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ
ในที่สุด บอกรักคำแรก ก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย
ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว
สารภาพตามตรง ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง
‘ใจเย็นๆ อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้’
ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที
ในวันที่ความสูญเสียยิ่งใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า
คำถามสุดท้าย ‘พรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไร เพราะตอนแรกจะเป็นวันแต่งงาน’
‘พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์’ เธอตอบได้แค่นั้น
วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน
แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ตั้งใจ
วันนี้มีคนบอกรักหรือยังคะ ^_^
เจนค่ะ