มานิตย์ ภู่อารีย์ อาจารย์ผู้อารี ผศ.มานิตย์ศิลปินแห่งชาติปี 42 นายปรีชา กันธิยะ เลขาธิการคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ(กวช.)สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่ง ชาติ (สวช.) เปิดเผยว่า ขณะนี้ ผศ. มานิตย์ ภู่อารีย์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ (ภาพพิมพ์) ปี2542 ได้ถึงแก่กรรมลงแล้ว เมื่อวันที่ 30 พ.ย. ที่ผ่านมา เวลา 11.00 น. (โดยประมาณ) ณ โรงพยาบาลธนบุรี ด้วยโรคหลอดเลือดหัวใจตีบเฉียบพลัน สิริอายุ 73 ปี โดยมีพิธีรดน้ำศพในวันที่ 1 ธ.ค. เวลา 16.00 น. ณ ศาลา 1 วัดรัชฎาธิษฐานราชวรวิหาร (วัดเงิน) ซอยจรัญสนิทวงศ์ 35 เขตบางกอกน้อย กทม. และมีพิธีจัดสวดพระอภิธรรมระหว่างวันที่ 1 – 7 ธ.ค. (เว้นวันที่ 5 ธ.ค.) เวลา 19.00 น. จากนั้นจะเก็บศพไว้บำเพ็ญกุศลเป็นเวลา 100 วัน โดยสวช.ได้จัดสวัสดิการช่วยเหลือศิลปินแห่งชาติที่เสียชีวิตเป็นจำนวนเงิน 135,000 บาท และดำเนินการขอพระราชทานเพลิงศพ พร้อมทั้งกราบบังคมทูลเชิญสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เสด็จพระราชดำเนินในการพระราชทานเพลิงศพ ซึ่งจะมีการแจ้งวันและเวลาให้ทราบในลำดับต่อไป สำหรับประวัติ ผศ. มานิตย์ ภู่อารีย์ เป็นศิลปินอาวุโสที่ได้สร้างสรรค์ผลงานศิลปะมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน เกิดเมื่อวันที่ 3 ธันวาคม 2478 ที่กรุงเทพฯ จบการศึกษาศิลปะจากแผนกจิตรกรรม โรงเรียนเพาะช่างศิลปะบัณฑิตจิตรกรรม (เกียรตินิยม) คณะจิตรกรรมและประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ดีโพลม่าจิตรกรรม สถาบันวิจิตรศิลป์ กรุงโรม ประเทศอิตาลี ได้สร้างสรรค์งานศิลปะอันมีคุณค่าทั้งงานภาพพิมพ์ จิตรกรรม และเครื่องเคลือบดินเผา มีผลงานแสดงในนิทรรศการศิลปะสำคัญต่าง ๆ ทั้งในและต่างประเทศเป็นที่ประจักษ์ โดยเฉพาะการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ จนได้รับรางวัลเกียรตินิยมอันดับ 1 (เหรียญทอง 3 ครั้ง) จนได้รับเกียรติเป็นศิลปินชั้นเยี่ยม ประเภทภาพพิมพ์ เมื่อปี 2505 จนกระทั่งได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติจาก สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม(วธ.) ให้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ (ภาพพิมพ์) ประจำปี2542 มานิตย์ ภู่อารีย์ อาจารย์ผู้อารี เสียงเพลงSanta lucia ดังก้องอยู่ในหัวผมตั้งแต่วางสายโทรศัพท์ลงไป เพื่อนสนิทซึ่งไม่ค่อยได้ติดต่อกันตั้งแต่เรียนกันจบมา โทรมาบอกข่าวการจากไปของอาจารย์ผู้เป็นที่รักของพวกเรา ผมเปิดเพลง Santa lucia ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบเพื่อไว้อาลัยแด่อาจารย์ผู้ล่วงลับและเพื่อรำลึกถึงความทรงจำดีๆในครั้งนั้น ปีหนึ่งเทอมหนึ่งกับสถาบันแห่งใหม่ พวกเราถูกประเพณีรับน้องเล่นเอาซะอ่วม แม้นจะไม่ชอบการรับน้องเท่าไหร่นักแต่ผมก็เข้าร่วมเกือบทุกครั้ง ด้วยความอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง อีกอย่างคือไม่รู้จะไปไหน การรับน้องมีข้อดีที่เด่นชัด คือ ทำให้จำชื่อเพื่อนได้ทุกคน พวกเราถูกรุ่นพี่ซ่อมทั้งที่ไม่ได้เสียอยู่เป็นเดือน ผลงานและผลการเรียนส่วนใหญ่จะออกมากันไม่ค่อยดีนัก ด้วยเหนื่อยล้าจากการรับน้องวันละสองมื้อหลังอาหาร ครั้นพอเข้าเรียนก็เหนื่อยอ่อน หมดแรงพอเจอแอร์เย็นๆเข้าก็เผลอหลับ เป็นอย่างนี้อยู่หลายวันจนโดนอาจารย์หลายท่านตำหนิเอา วันนั้นเป็นวิชาเรียนรวมกัน มีอาจารย์หลายท่านร่วมสอน พวกเราถูกตำหนิถึงเรื่องความรับผิดชอบอย่างแรง ความเครียดปกคลุมไปทั่วห้องอยู่นาน พวกเรานั่งก้มหน้าไม่มีใครกล้าสบตากับอาจารย์ท่านนั้น จู่ๆก็มีเสียงเม้าท์ออร์แกนดังขึ้นมาเป็นเพลง Santa lucia ใครกันที่อาจหาญเป่าเม้าท์ออร์แกนในยามนี้ นั่นคือครั้งแรกที่ทำให้ชื่อของอาจารย์ มานิตย์ ภู่อารีย์ สลักอยู่ในใจพวกเรา อาจารย์มานิตย์เป่าเม้าท์ออร์แกนอย่างเพลิดเพลินอยู่สองสามเพลง ความตึงเครียดหายไปในบัดดล จบเพลงสุดท้ายทุกคนลุกขึ้นปรบมืออยู่นาน อาจารย์ทิ้งท้ายด้วยคำพูดให้กำลังใจและให้โอกาศพวกเราปรับปรุงตัว ปีที่สองในฤดูหนาวบนยอดเขาค้อ กองทัพนักศึกษากระจายกำลังกันยึดฐานที่มั่นบนสันภูตามใจชอบ ตลอดแนวเขาสีเขียวจึงถูกแซมไปด้วยสีสันหลากหลายจากเสื้อกันหนาวของพวกเรา นักศึกษากำลังขะมักเขม้นถ่ายทอดความงามเบื้องหน้าลงสู่แผ่นเฟรมแผ่นกระดาษ ครั้นคล้อยบ่ายอาจารย์ มานิตย์ก็เดินมาตรวจเยี่ยมลูกศิษย์พร้อมให้คำแนะนำ เพื่อนคนหนึ่งจบมาจากสายสามัญวิชาดรออิ้งจึงไม่แข็งแรง ประกอบด้วยกลัวภาพจะออกมาไม่สวยจึงกล้าๆกลัวในการลงน้ำหนัก เมื่ออาจารย์ มานิตย์มาถึงก็แสดงให้ดูว่าควรจะแก้ปัญหานั้นอย่างไร อาจารย์ใช้มือถูๆไปบนภาพเพื่อให้เกิดน้ำหนัก แล้วใช้ยางลบ ลบออกบางส่วนเพื่อให้เกิดระยะและทาให้ภาพดูสนุกขึ้น อาจารย์บอกให้เรียนรู้จากธรรมชาติ เช่นภูเขาที่ดำทะมึนอยู่ด้านหลัง แม้นมันจะอยู่ไกลแต่สีมันเข้ม เราก็เข้มตามสิ อย่าไปกลัวว่าจะดูแล้วไม่ไกล แล้วอาจารย์ก็ออกเดินไปตามจุดต่างๆที่นักศึกษาซุ่มอยู่ ก่อนที่จะมารวมพลกันฟังคำวิจารย์กันอีกทีหลังอาหารเย็น วันต่อมา แดดบ่ายบนเขาค้อไม่ร้อนจนเกินไป เพื่อนคนหนึ่งซึ่งลักลอบลงไปจากแค้มป์ที่พักกลับสู่กรุงเทพฯตั้งแต่เมื่อเย็นวาน รูปเงาของเขาปรากฎขึ้นที่ขอบฟ้าตั้งแต่ตัวเท่าเม็ดถั่วเขียว ลัดเลาะมาตามถนนเล็กๆตามเนินเขา จนกระทั่งมาถึงที่อาจารย์มานิตย์พวกเรานั่งกันอยู่ อาจารย์ถามว่าไปไหนมา เขายกมือไหว้ขอโทษอาจารย์ที่ไม่ได้ขออนุญาติก่อนไป “ผมไปกรุงเทพฯมาครับ”พวกเรานิ่งเงียบดูเพื่อนที่เดินมาเหมือนหมาหอบแดดอธิบาย อาจารย์ถามว่าไปทำไม “ผมไปไถ่นาฬิกามาครับ คือมันจะหลุดจำนำวันนี้” “อืม แล้วได้มารึเปล่าล่ะ” “ได้มาครับ”อาการหมาหอบแดดยังคงที่ “เข้าเป้า เอาล่ะนายไปทำงานต่อซะ”อาจารย์ ยิ้มยินดีกับหมาหอบแดดตัวเก่า เรือตังเกเชิดหัวเรือฝ่าเกลียวคลื่นมุ่งหน้าสู่เกาะช้าง อาจารย์มานิตย์นั่งอยู่ด้านหัวเรือดุจกัปตันผู้เฝ้ามองหาดินแดนใหม่ ในที่นี้เสมือนเป็นขวัญกำลังใจให้เหล่ากะลาสีทโมนอย่างพวกเรา แรกๆเรือออกจากฝั่งก็ไม่เท่าใหร่ แดดยังร่มลมยังเบา พอเรือออกไปได้สักครึ่งชั่วโมงทำให้ผมต้องคิดถึงคำว่า ศอกก็ทะเล คืบก็ทะเล อย่าได้ไว้ใจ หลายคนในเก๋งเรือพากันหลับไหล แต่ภายนอกนั้นเมฆที่เคยแน่นฟ้าพากันหลีกทางให้แสงแดดแผดร้อน พวกเราที่ยังไม่หลับพยามเชิญให้อาจารย์มานิตเข้ามานั่งด้านใน อาจารย์บอกว่าไม่เป็นไร ตรงนี้ถูกลมดีขออยู่ตรงนี้ต่อ แต่นั่นก็หาได้คลายความเป็นห่วงของพวกเราลงไปไม่ เพราะมีเพียงหมวกใบน้อยเท่านั้นที่บังแดดไว้ จวบจนเรือถึงฝั่งอาจารย์ลงเหยียบเกาะเป็นคนแรก ความกังวลของพวกเราจึงได้คลายลงไป อาจารย์เคยเล่าให้ฟังถึงวีระกรรมสมัยที่อาจารย์ยังเป็นนักศึกษา ด้วยความซน บวกกับความปราดเปรียว คล่องแคล่วในการทำงาน อาจารย์บางท่านจึงตั้งฉายานายมานิตย์ในขณะนั้นว่า“ลิง” เมื่ออาจารย์ศิลป์ พีระศรีได้ยินเข้าจึงบอกว่า “นายไม่ใช่ลิง นายคือหนุมาน” ครับ ตอนนี้ผมก็เชื่ออย่างนั้น ดั่งคำของอาจารย์ศิลป์ท่านกล่าวไว้ ตอนปีสี่ช่วงเวลาที่เราต้องส่งงานศิลปะนิพนธ์ เพื่อนหอบแดดคนเดิมทำงานไม่ทันด้วยเขาไปรับงานจ๊อบใหญ่ แต่ยังไงเขาก็พยามปั่นงานศิลปะนิพนธ์จนมีมาส่งพร้อมเพื่อนๆ อาจารย์หลายท่านมีความเห็นแตกต่างกันไป ควรจะทำอย่างไรกับเขาดี ในยามที่ดูเหมือนจะไม่มีใครช่วยเขาได้ อาจารย์มานิตย์ผู้เฝ้าดูพัฒนาการและวิสัยทัศน์ของลูกศิษย์มาอย่างใกล้ชิด กล่าวท่ามกลางการประชุมเครียด ในที่สุดก็เพื่อนหมาหอบแดดก็สามารถฝ่าทางตันวันนั้นมาได้ ภายนอกประตูห้องประชุมลับ พวกเรากว่าสิบหูแนบสนิทกับประตูด้วยใจระทึก เมื่อเพื่อนออกมาจากห้องประชุมจึงซักถามกันเป็นการใหญ่ว่าอาจารย์พูดว่าอย่างไร “หากเราจะส่งศิษย์ขึ้นสู่ฝั่ง เราต้องให้เขาขึ้นอย่างสวยงาม เพียงแค่วันนี้หาใช่วันตัดสินชีวิตเขาไม่ อย่าให้คะแนนเพียงเท่านี้เป็นตราบาปติดตัวเขาไปเลย หากเขาต้องการจะจบ”เขาบอกว่าอาจารย์พูดประมาณนี้ และนั่นคืออีกครั้งหนึ่งของความเป็นครูที่ยังตราตรึงในใจพวกเสมอมา ผ่านไปสิบปีคำพูดของอาจารย์ได้พิสูจน์อะไรหลายๆอย่างในชีวิต เพื่อนหมาหอบแดดคนนั้นจบปริญญาโทจากอังกฤษ เพื่อนอีกหลายคนแม้นไม่ได้หาเลี้ยงชีวิตด้วยการทำงานศิลปะ แต่สิ่งหนึ่งที่อาจารย์ได้สอดแทรกในการสอนตลอดมาคือ การใช้ชีวิต ผมได้เจออาจารย์ครั้งสุดท้ายเมื่อสองปีก่อน ความจำอาจารย์ยังดีมาก ท่านเรียกชื่อผมทันทีเมื่อเจอหน้ากัน ถามสาระทุกข์ สุกดิบกันตามประสา ณ วันนั้นอาจารย์เกษียณอายุราชการแล้วแต่ยังมาสอนพิเศษอยู่บ้างประปราย อาจารย์แยกกับผมตรงหน้าหอศิลป์ของมหาลัยไปขึ้นรถเมล์ อาจารย์ยังสมถะอยู่เช่นเดิม และนั่นคือการพบกันครั้งสุดท้ายระหว่างผมและอาจารย์ผู้อารี จำภาพนี้ได้ไหม ยังเท่ห์เสมอ สุขสันต์วันเกิดครับอาจารย์   Create Date : 02 ธันวาคม 2551 43 comments Last Update : 4 ธันวาคม 2551 1:09:46 น. Counter : 6739 Pageviews. Share Tweet

อรุณสวัสดีจ๊ะตาพรานฯ ---------------------------------------------- ขอไว้อาลัยแด่ครูค่ะ "ความทรงจำดีดี" ระหว่างครูกับลูกศิษย์ บางครั้งเป็นความรู้สึกเกินกว่าคำบรรยาย นายถ่ายทอดให้เห็นภาพ "ความประทับใจที่มีต่อครู" แม้ว่าเหตุการณ์แต่ละช่วงเวลา มันเนิ่นนานจนเกินจะจำ แต่...ยังคงระลึกได้ในวันนี้ นั่นคือ "ความซาบซึ้งตรึงใจ" มิอาจลืม ปล. ถ้ามีบทกวีไว้อาลัยแด่ครู จะประทับใจผู้อ่านมากทีเดียวนะ   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 3 ธันวาคม 2551 10:16:30 น.

จำอาจารย์ได้แม่นเหมือนกัน อาจารย์เป็นบุคคลที่พิเศษมากในใจของเรา ทุกครั้งที่ได้รับคำวิจารณ์ บางครั้งท้อ บางครั้ง รู้สึกอิ่ม ดีใจมากในคำติชม ยังจำคำพูดหลายคำของอาจารย์ได้แม่น จำเสียงหัวเราะ จำความเอ็นดูที่อาจารย์มอบให้ รู้สึกปิติมากที่ได้เป็นรู้ศิษย์ อ.มานิตย์   โดย: Dec39 IP: 203.146.116.9 3 ธันวาคม 2551 10:56:48 น.

...ขอบคุณครับ... ...ขอร่วมไว้อาลัยการจากไปของท่าน ...ศิลปินแห่งชาติ ผู้มากด้วยประสบการณ์ ...ผลงานที่ท่านฝากไว้ จะเป็นแนวทางให้คนรุ่นใหม่ต่อๆไปครับ...   โดย: นายนุ1991 (nai-nu-19 ) 3 ธันวาคม 2551 10:57:43 น.

สวัสดีค่ะพี่พราน ที่บ้านน้ำไม่ท่วมค่ะ แต่วันก่อนก็มีท่วมแถวหาดใหญ่ไปบ้างเหมือนกัน นาห์ขอร่วมไว้อาลัยด้วยคนนะคะ   โดย: มัยดีนาห์ 3 ธันวาคม 2551 14:21:15 น.

โดย: ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 3 ธันวาคม 2551 15:41:39 น.

ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับสยามเมืองยิ้มเรา ยิ้มออกไม่ออกคับ ทำไงดีพี่บาววว   โดย: ..ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 3 ธันวาคม 2551 15:43:12 น.

ชอบเพลง Santa lucia เหมือนกันค่ะ ศิลปินจากไป แต่ศิลปะ อยู่ยั้ง ยืนยง... ฝากดอกไม้ให้อาจารย์ .........   โดย: ทากชมพู 3 ธันวาคม 2551 17:26:22 น.

สวัสดีคะพี่ตาพรานบุญ ไม่ได้หายไปไหน ฮิห้าก็ไม่ค่อยได้เล่นหรอกค่ะ ที่หายไปเพราะกำลังฝึกงาน ตอนนี้ฝึกอยู่ที่แผนกอายุรกรรมหญิงโรงพยาบาลพะเยา เทอมสองทั้งเทอมออกฝึกงานค่ะ ต่อจากนี้ก็จะต้องลงไปอยู่ในชุมชน ได้กลับมาเรียนภาคทฤษฏีอีกทีก็เทอมสามหลังปิดปีใหม่ค่ะ ไม่ได้ลืมบล็อคค่ะ แต่ตอนนี้หาเวลาหายใจแทบไม่ได้เลยค่ะ นี้ก็กำลังค้นงานกลไกลการเกิดไตวายเรื้อรัง แล้วแอบแวบมาค่ะ สบายดีน่ะค่ะ ไม่ได้อ่าน แต่จะบอกว่าคิดถึงบล็อกค่ะ ว่างๆจะมาทักทายค่ะ พี่พรานเล่นฮิห้าด้วยหรือค่ะ ไปล่ะค่ะ สวัสดียามดึกค่ะ   โดย: เบญจวรรญ IP: 61.7.231.132 3 ธันวาคม 2551 21:21:50 น.

ขอบคุณอาจารย์ ที่เคยสั่งสอนผมครับ   โดย: สมชาย สันติฤทธิ์ IP: 58.8.158.180 3 ธันวาคม 2551 23:30:45 น.

แวะมาทัก ส่งคืนเครื่องบิน ให้การบินไทยเรียยร้อยแย๊ว ^^ ..... 25 ธันวา เจอกัน   โดย: ~(-_-)~ IP: 58.8.117.251 4 ธันวาคม 2551 0:43:12 น.

ขอบคุณครับ ที่แวะไปเยี่ยมเยียนครับ   โดย: คนสุพรรณจ้า (mot_suphan ) 4 ธันวาคม 2551 9:10:21 น.

มาฟังเพลงครับ   โดย: manachanok 4 ธันวาคม 2551 9:14:23 น.

มาร่วมไว้อาลัยเช่นกันครับ ผลงานดีๆของอาจารย์จะยังคงอยู่คู่คนไทยตลอดไป   โดย: ถ่านหินจำศีล 4 ธันวาคม 2551 12:25:59 น.

เคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้วค่ะ วันนี้เพิ่งได้ทราบประวัติ....ขอบคุณนะคะ....   โดย: นางฟ้าอรชร 4 ธันวาคม 2551 13:03:04 น.

ปิดสามวัน ตาพรานทำอะไรบ้างเหรอ คงไม่ออกไปดักจับนางโนราห์ที่ไหนนะ   โดย: ทากชมพู 4 ธันวาคม 2551 20:13:18 น.

อ่านแล้วน้ำตาคลอ.... ร่วมไว้อาลัยด้วยคนค่ะ   โดย: Neilnuch_T 4 ธันวาคม 2551 20:37:18 น.

เคยเจอ อ.มานิตย์ ครั้งนึงครับ แต่เห็นงานแกบ่อย ร่วมไว้อาลัยด้วยครับ   โดย: คุณม้าม 5 ธันวาคม 2551 1:15:01 น.

ดีจ้า.... ยังไม่ได้ขึ้นหลังคา....อ้ายตั๊มจองตัวไว้ขึงผ้าใบกั้นหลังคาน่ะ กำลังรอ....สะตางต์ค่าน้ำมันอยู่เด้ออ้าย ถ้าเสร็จชุดนี้ก็ล่องใต้ได้ล่ะบ่าวเอ้ย... แมนสุดๆ....เท่ห์สุดๆเนอะท่านอาจารย์   โดย: ปลายแปรง 5 ธันวาคม 2551 8:57:58 น.

มารำลึกด้วยคนครับ...   โดย: pu_chiangdao IP: 118.175.184.138 5 ธันวาคม 2551 9:15:14 น.

เราชอบเพลงนี้มากเหมือนกันค่ะ ทั้งที่ไม่ได้เป็นเด็กศิลปากร แต่รักศิลปะ และชื่นชมครูที่"ให้"อย่างนี้ กราบครูผู้ล่วงลับด้วยค่ะ เรื่องที่เล่าดีจัง   โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน 5 ธันวาคม 2551 18:54:48 น.

โดย: ปลายแปรง 6 ธันวาคม 2551 8:20:15 น.

พระคุณครู ... ใครคือครูครูคือใครในวันนี้ ใช่อยู่ที่ปริญญามหาศาล ใช่อยู่อยู่ที่เรียกว่าครูอาจารย์ ใช่อยู่นานสอนนานในโรงเรียน ครูคือผู้ชี้นำทางความคิด ให้รู้ถูกรู้ผิดคิดอ่านเขียน ให้รู้ทุกข์รู้ยากรู้พากเพียร ให้รู้เปลี่ยนแปลงสู้รู้สร้างงาน ครูคือผู้ยกระดับวิญญาณมนุษย์ ให้สูงสุดกว่าสัตว์เดรัจฉาน ครูคือผู้สั่งสมอุดมการณ์ ปณิธานเพื่อมวลชนใช่ตนเอง ครูจึงเป็นนักสร้างผู้ใหญ่ยิ่ง สร้างคนจริง สร้างคนกล้า สร้างคนเก่ง สร้างคนให้เป็นตัวของตัวเอง ขอมอบเพลงนี้มาบูชาครู อาลัยแด่ ผศ.มานิตย์ ภู่อารีย์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ (ภาพพิมพ์)ผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ   โดย: ob IP: 58.137.81.147 6 ธันวาคม 2551 10:49:52 น.

ขอบคุณสำหรับ เพลง และเนื้อเรื่อง ที่นำเสนอมาให้ได้อ่านและรับฟังค่ะ ขอร่วมรำลึกถึงอาจารย์ด้วยค่ะ   โดย: malarn cha 6 ธันวาคม 2551 19:02:35 น.

สวัสดีค่ะพรานบุญ ชอบภาพจิตรกรรม ของอาจารย์มากเลย ขอไว้อาลัยด้วยคน เราสูญเสียศิลปินแห่งชาติ ไปอีกคนแล้วนะค่ะ   โดย: มัททะนะ (mastana ) 7 ธันวาคม 2551 1:06:15 น.

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=blueteardrop มาส่งความสุขค่ะ รบกวนไปรับพรปีใหม่แต่เนิ่นๆนะคะ ขอร่วมไว้อาลัยกับท่านด้วยค่ะ   โดย: teansri 8 ธันวาคม 2551 6:27:05 น.

ขอขอบพระคุณอาจารย์มานิตย์มากค่ะ ที่ทำให้พวกหนูได้มีวิชาความรู้ ได้รับบทเรียนและข้อคิด หลายอย่างในการทำงาน และการดำรงชีวิต ขอไว้อาลัยแด่อาจารย์มานิตย์ ภู่อารีย์ค่ะ   โดย: ลูกศิษย์อาจารย์ IP: 58.10.36.116 8 ธันวาคม 2551 9:51:55 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ   โดย: ค่ำคืนหน้าหนาว 8 ธันวาคม 2551 10:13:54 น.

อยากไปดูผลงานอาจารย์ มานิตย์ ภู่อารีย์ ไปดูได้ที่ไหนอะครับ พี่บาวพรานบุญ   โดย: ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 8 ธันวาคม 2551 12:03:22 น.

อ่านในเนชั่นแล้วค่ะ วันนี้แวะมาทักกันในบลอกแกงค์ เนชั่นนับวันจะแปลกขึ้นๆ บอกตรงๆ เริ่มเบื่อ   โดย: Kala_mydog 8 ธันวาคม 2551 23:21:22 น.

เห็นบอกกำลังทำงานใหญ่เหมือนกัน ก็เลยอยากถามตาพรานบุญเกี่ยวกับเรื่องแสงไฟตอนทำงานครับ เช่น ใช้ไฟแบบไหน จัดวางยังไง คือผมไม่เคยทำงานชิ้นใหญ่ขนาดนี้น่ะครับ จัดแสงลำบากจัง   โดย: คุณม้าม 9 ธันวาคม 2551 0:45:51 น.

ขอบคุณที่แนะนำครับ รู้สึกว่าไฟมันน้อยไปเหมือนกัน (ปวดตา) โดยเฉพาะตรงกลาง ๆ เฟรมยังไม่ค่อยสว่าง ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะติดไฟยังไงให้ส่องถึงกลางเฟรม   โดย: คุณม้าม 9 ธันวาคม 2551 2:16:54 น.

มาชวนตาพรานฯ ถ้าว่าง ไปเที่ยวตลาดกันนะคะ ไปดูแต่ตา ไม่ต้องเสียตังค์ ...หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว..   โดย: ทากชมพู 9 ธันวาคม 2551 10:00:19 น.

เบื่อเนชั่นให้กลับมาบล็อกแก็งค์ แล้วถ้าเบื่อทั้งบล็อกแก็งค์ทั้งเนชั่นล่ะจะไปไหนดีตาพราน ไปล่ะ...ขี้เกียจอยู่นานๆ เดี๋ยวพาลเบื่อหน้ากากพราน   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 10 ธันวาคม 2551 12:04:56 น.

อ่านแล้วซึ้งมาก ๆ เลย ขอแสดงความเสียใจและไว้อาลัยให้กับอาจารย์ด้วยค่ะ ขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล็อกค่ะ.....ไม่ได้อัพมา 3 เดือน..ล็อกไว้ก่อนนะคะ..   โดย: The Air 10 ธันวาคม 2551 16:06:37 น.

ผู้ชายอย่าหลายบ้าน!!!!!!! แล้วเป็นไงล่ะ...หัวไม่วาง หางไม่เว้น ซ่กๆ นะ หล่อน จะบอกให้   โดย: ปลายแปรง 11 ธันวาคม 2551 8:03:15 น.

ดอกอะไรนี้ครับ   โดย: ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 11 ธันวาคม 2551 16:25:30 น.

ขอร่วมไว้อาลัยแด่ครูครับ   โดย: thai-secret 11 ธันวาคม 2551 20:55:56 น.

มาส่งเทียบเชิญ ให้ไปเด็ดดอกไม้กลางสายน้ำค่า เดินไปดีๆ ระวังลื่นล้มนะ   โดย: ทากชมพู 11 ธันวาคม 2551 22:00:31 น.

แค่รับความรู้สึกผ่านตัวอักษร ก็สัมผัสได้ถึงความเป็นครูที่แท้จริงเลยค่ะ ครูผู้มีแต่ให้ ให้ความรู้ ให้ชีวิต   โดย: ปางหวัน 12 ธันวาคม 2551 23:38:00 น.

หัวใจไม่เคยว่างเว้นเลยนะ คนใจร้าย............... คุณหลอกดาวววววววว โอ้วโน้ว..................   โดย: ชิบุ IP: 203.172.234.149 15 ธันวาคม 2551 12:20:17 น.

มาเยี่ยมเฉยๆ .......ไม่เชิง........... อัพบล็อกแล้วค่ะ...อิอิ...   โดย: ทากชมพู 15 ธันวาคม 2551 17:44:22 น.

คิดถึงพลังจักรวาล   โดย: dec43 IP: 125.25.111.191 17 ธันวาคม 2551 14:55:22 น.

อยากทราบครับอยากทราบครับว่าผลงานชิ้นนี้ชื่ออะไรครับ   โดย: 5555 IP: 223.24.171.25 16 กันยายน 2563 15:05:17 น.