อ๊ะ เราหลงลืมอะไรบางอย่างไปจริงๆ
จำได้เปล่า ติ๊ก ต่อกๆๆๆ

(แหะๆ เฉลย เกือบลืมบล็อกนี้ไปแล้ว ไม่ได้มาซะนาน ฮ่าๆ)))))

นึกถึงอ่าวมาหยาคะ

โห้...สวยจัง
เหมือนนิทานเลย...

........

บางเรื่องต้องเจ็บแล้วถึงจำ....
ต้องหลงแล้วถึง...รู้...

โอ....ช่างอัศจรรย์แท้ๆ

ที่ภาพทั้งคำที่แปลกเปลี่ยน

ตาพรานบรรลุธรรมแบบฉับพลันด้วยการวาดรูปนี่เอง

ภาพนี้แฝงด้วยความรู้สึกแห่งความลึกลับ
แต่ดูสดชื่น เบาบาง ไมบีบรัดจนเกินไปครับ

รูปสวยจัง
อารมณ์เหมือนภาพเขียนพู่กันจีน


ข้าพเจ้า
แมลงเม่าตัวใหม่
ปรารถนาหลุดพ้นจากสังสารวัฎในชาตินี้ด้วยเทอญ

แวะมาชม..

ฝีมือวาดอันละเอียดอ่อน และงดงาม ของตาพรานครับ

สวัสดีครับ

ภาพประกอบสวยมาก........

ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้แวะเข้ามาทักทายและห่างหายไป
จาก blog นานพอสมควร เนื่องด้วยติดภาระ "อิด" (ภาษาเหนือ คำว่า "อิด"
แปลว่า เหน็ดเหนื่อย) งานการช่วงนี้กำลังเข้ามาเลยครับ

ทั้งงานที่ปางช้างที่ต้องเตรียมออกแบบสิ่งพิมพ์ต่างๆ ทั้งบัตรเชิญ โปสเตอร์
แผ่นพับ ของวันช้างไทย ที่จะมาถึงในวันที่ 13 มีนาคมนี้ รวมไปถึงการ
พัฒนาการทำงานศิลปะของช้างอีก Step หนึ่งด้วย

อีกทั้งงานที่โรงเรียนที่ตอนนี้ต้องเร่งปรับปรุงหลักสูตร เพื่อพัฒนาการเรียน
การสอนศิลปะให้กับเด็กๆ รวมไปถึงโปรเจ็คต่างๆ ที่เกี่ยวกับศิลปะเด็ก
อีกนิดหน่อยน่ะครับ ช่วงนี้เลยต้องมุ่งมั่นนิดหน่อยครับ....เอิ๊กๆๆๆๆ

แต่ช่วงนี้ก็พอจะมีเวลาที่จะเข้ามาแวะเวียนบ้างนิดหน่อยน่ะครับ ก็เลยนำ
ภาพเก่าๆ สมัยที่ไปทำกิจกรรมในวันเด็กที่เวียงแหงมาให้ชมกันด้วย

คิดถึงนะครับ หวังว่าคงไม่โกรธกันน๊า...ที่หายไปนาน คิดถึงตลอดนะครับ

ขอให้มีความสุขมากๆ นะครับ

ยิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....ดีจั๊ดนักครับ

ชอบภาพดินแดนแห่งความลับนี้จังเลยค่ะ
เห็นแล้วนึกถึง"เจ้าปลาน้อยนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่"
มองแล้วรู้สึกอยากเดินทางเพื่อค้นอะไรบางอย่างในดินแดนนั้นจัง
แล้วจะมีเจ้าหญิงหรือเจ้าชายให้นักเดินทางได้พบเจอแบบในนิทานมั้ยคะพี่พรานบุญ