กุ๊กกุ๊กกู๋....
บรู๋ววววววววววววว

ห้องดูน่ากลัวนะคะ สถานที่จริงหรือเปล่า ตาพรานเขียนกลอนบรรยายจนเห็นภาพเลยค่ะ

อุ้ย..ตกใจเย้ย..นึกว่าตาฝาด...มีคนนั่งอยู่ที่เตียงโต้ยย..

หลอนกันไปตามระเบียบ..ฮับ..

กลอนน่ากลัว อ่านไปพาลขนลุกอ่ะพี่พราน

แรงฤทธิ์วันอาทิตย์ จิตแจ่มใส
แวะมาถามไถ่
ไปเลือกตั้ง สว กันหรือยังเอ่ย?

กลอนกับภาพประกอบเล่นเอาเดหลีสยองเลยเด้อพี่พราน


สุขสันต์วันอาทิตย์จ้า

...ฮึๆๆๆ...มันร้องนะเราว่า
ผีนะ.....

ชิวๆน่ะ
ดีที่ไม่มาแบบแหวะๆครับ


Hello Graphic Comments

บทกวีสีหมอง
แต่ภาพสีสวย...น้องชอบบบบบบ


ว่าแต่ว่า...ภาพที่สองนั้นท่านพี่ถ่ายติดวิญญาณหรือไร

แว๊กกกกก!!! มาอ่านตอนค่ำซะด้วยราววว

แระทำไมเรากัวรุปที่สามจังง่ะ

แล้วรูปที่สองนั่นผีตาพรานหรือไรง่ะ.

น่ากลัว ผีสองตัวในห้องนั้น บรื้อๆๆๆ

ตาพรานจ๋า...กำหนดจิตให้มั่นแล้วแผ่เมตตาให้เขาสิจ๊ะเขาเป็นสุขเราก็เป็นสุขน่ะจ๊ะ

คุณพราน น่ากลัวจัง แง ยังไม่เช้าเลยนะ

กวีมองเรื่องราวที่พบเห็นและสัมผัสเป็นกวี
นักเขียนเรื่องสั้นก็คงมองเป็นเรื่องสั้น
ผู้กำกับหนังก็มองด้วยสายตาผู้กำกับ
ศิลปินอย่างตาพรานบุญเลือกที่จะมองเห็นและรู้สึกออกมาเป็นแบบศิลปิน


ผมอ่านบทกลอนนี้คล้ายเรื่องสั้นเลยครับ


ส่วนเรื่องทำไมผมจึงกลับมาจากตะกั่วป่านั้น

ผมเก็บไปเขียนในคอลัมน์ประจำผมแล้วครับ

ผมไม่อยากให้ปรากฏในบล็อกก่อนในหนังสือ

ซึ่งอยากสรุปสั้นๆว่ามีเหตุผลหลายประการในการกลับบ้านนนทบุรี แต่โดยรายละเอียดนั้นรอให้ตีพิมพ์ก่อนแล้วจะเอามาบอกอีกที

ก็เหตุผลธรรมดาๆ ไม่มีอะไรลึกลับหรอกครับ

กลัวจ๊ะ...
น่ากลัว...

ใจหาย...ใจคว่ำ...
หวาดเสียว

พอละ...เดี๋ยวว่าเวอร์

พรานฯ

น่ากลัวจัง......อื๋ยยยยยย
ข้าน้อยก็ไปรอนแรม มาหลายที่ นอนคนเดียวบ้าง นอนปนๆ กะคนอื่นบ้าง แต่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย สยองอ่ะ....ส่วนมากถ้ากลัว ก็จะกลัวคนนะ ไม่กลัวผี อยู่ต่างประเทศก็ดี ฟังภาษาเขาไม่รู้เรื่อง คุณผีคงไม่เสียเวลา มาสื่อสารกะข้าน้อยหรอก.....อิอิ

ปล ๑. หัวใจโอเค....ลุ่มๆ ดอนๆ เป็นปกติ กำลังคิดจะหักดิบ...ไม่รู้จะได้ซักกี่น้ำ...แต่หัวสมองจะระเบิดแล้วจ้า...งานท่วมมมมมม....

ปล. ๒ ขอบคุณพรานที่แวะไปเยี่ยมนะ

ผีสองตัวในห้องนี้น่ารักจังอ่ะ หลอนสะกดวิญญาณ หุห..
ชอบกลอนอ่ะ หลอนๆๆดี ภาพประกอบก็ดีเข้ากับบบรยากาศเลย
ขอบคุณที่แวะไปทักทายนะจ้ะ

๐ เหตุเกิดในห้องหัวใจหนึ่ง
ร้อยคำซึ้งฤาครึ่งของความหมาย
เพียงคิดถึงชั่วซึ่งชีวาวาย
แม้นรูปหายกายลับยังจับใจ ฯ


สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ

พี่พรานเอ๋ย...ปกติแล้วเกาะพงันนี่เค้าไปปาร์ตี้กันในคืนพระจันทร์เต็มดวงใช่ป่ะ
แต่เราเป็นพวกแปลกแยกไม่เหมือนใครไงเราไม่ไปหรอก
ฟลูมง...ฟลูมูน...ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน
แถมตื่นมายังต้องมาเจอซากขวดและพลาสติกเสียชีวิตเต็มไปหมด
ให้เอน็จอนาจแลเศร้าใจเป็นยิ่งนัก

สู้ไปนอนริมเลนับคลื่นในคืนเดือนมืดดีกว่า
อ้ะ...จะบอกเราสิ...ทำไมไม่ไปนับดาว
คืนเดือนมืดริมเลแสงดาวออกจะสุกสกาวสดใสใช่มั้ย
นับดาวน่ะมันงานของพวกโรแมนติกเค้าอย่าไปแย่งเลยพี่ท่าน
นอกจากนับคลื่นแล้วเราว่าไปนอนดูหนังหลากเรื่องราว
ทว่าเน้นไปในทางเดียวคือ "ธรรมชาติ และจิตวิญญาณ"
ในเทศกาลภาพยนตร์ของคนทำหนังอิสระนานาชาติ
Phangan Film Festival 1st 5-6 April 2008

มาเล่าให้ฟังเฉยๆ มายั่วให้พี่ท่านเกิดกิเลสทิ้งงานทิ้งการไปเป็นคนแปลกแยกเป็นเพื่อนกันน่ะ (ฮา)



ไปล่ะ...ไปล่ะ...รีบทำงานของเราให้เสร็จดีกว่า จะดีมีตังค์ไปลั้นลาพะงัน

โอย...คิดถึงไข่ย้อยจัง จะหาไข่ย้อยที่ไหนควงไปด้วยกันน้อ

สวัสดีจ๊ะ.....ตาพรานบุญ
จ๊ะก่อนที่ครูจี๊ดจะสอนที่เกาะปันหยีเคยสอนที่ร.รบ้านปริงฯมาก่อน

ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม
ไม่ได้ลืมที่จะแวะมาถามไถ่และส่งดอกไม้เหมือนเก่า
เพียงแต่วันนี้สุดเศร้า
เดหลีนั่งแก้รายงานส่งอาจารย์จนตาลาย
แต่ไม่วายคิดถึง จึงแนบดอกไม้พร้อมความคะนึง
สุขสันต์วันจันทร์ตอนเลิกงานค่ะ ^^

สวัสดีค่ะ พ่อพราน เห็นด้วยกับพี่โดมเลยจ้ะ
ศิลปินก็มองอะไรเป็นศิลปะไปได้หมด
ชอบงานศิลป์ในห้องน้ำนั่นมั่กๆ ค่ะ
ที่แขวนผ้า หรือที่แขวนฝักบัวหว่า
เคยมองเป็นยังงี้เหมือนกัน
แต่ไม่ได้ถ่ายภาพไว้

บทกวีไม้ทิ้งลายท่านพ่อเลย ฝีมือชั้นเชิง อืมม์..
หลอนใจไปกับหลินด้วยเลย
ถ้าเราไปเจอห้องแบบนี้ อย่างแรกต้องก้มดูใต้เตียงก่อน แหะๆ
อย่างที่สอง เปิดทีวีไว้ทั้งคืน
อย่างที่สาม หาคนมานอนด้วย..ฮ่าๆ เข้าล็อค

สวัสดีค่ะ....
เคยไปพักที่โรงแรมต่างจังหวัดหลายที่...แรกๆนึกกลัวทุกที่ที่ไปแต่หลังๆ.ไม่แล้ว...เพราะส่วนใหญ่จะเหนื่อยและสลบไปเลยค่ะ....ความกลัวก็เลยหายไป..หรืออีกทีคงชินกับมันแล้ว...
เคยเจอครั้งหนึ่งที่แถวพิษณุโลก..ประมาณตี่สามได้กลิ่นบุหรีแรงมากๆ..เราลุกขึ้นมาสวดมนต์เกือบชั่วโมงสุดท้ายกลิ่นก็หายไป..เช้ามารีบเช็คออกเลย...ถามว่ากลัวไหม...ตอบกลัวซิคะ

งึมๆๆๆ แวะมาดูว่าฅนที่ซื้องานผม...ชอบผีๆ นี่เอง...

ตาพรานจ๋า เหตุเกิดในห้องนั้น รูปแรกคิดในแง่อกุศลนิดๆ อ่ะ..

ภาพต่อมากัวๆๆๆ จัง อ่ะ

อ่านบทกวีจบ
เลื่อนมาภาพที่ 2 ตกใจมากเห็นคนนั่งอยู่ในภาพ.. กำลังอิน

น่ากลัวจัง เพลงนี้จำได้ เคยฟังบ่อยๆ ตอนตี 2 สมัยก่อน..

เดี๋ยวนี้ไม่ฟังอะไรแล้ว...ค่ะ

จะมาบอกตาพรานว่า เด็ก ๆ ยังเพลินเล่นน้ำตกกันอยู่ค่ะ

วันนี้ตาพรานมาแปลก ภาพผีสองตัวในห้องน้ำน่ารักกจัง
(จ้างก็ไม่กลัว)

โอย....
แล้วจะได้เจอมันไหมเนี่ย

ศิลปินมาแล้ว...ดีไม่ดีไปแย้วอีกตะหาก
ฉานจะบ้าตายแล้วพรานเอ๋ย

9 เล่ม...
9 เล่ม พร้อมเขียนเรื่องด้วย
9 เล่ม จริงๆ ไม่ได้กระดิกหาง หัวหัว ตัวส่าย ไปทางไหนเลยท่าน

ช่วยสัก 2-3 เล่มได้ไหม กลัวไม่ทันกลางเดือน...

นะ...ได้โปรด

พี่พราน

ไปเที่ยวทะเลคงจะอีกนาน
ก็ยังเก็บตางค์หยอดกระปุ๊กไม่พอเลย
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หยอดเท่าไหร่ๆมันก็ไม่เต็มสักที
เฮ้อ!แล้วจะได้ไปมัยเนี้ย
ตอนนี้ก็เที่ยวทะเลน้ำจืดไปก่อนนะค่ะ
อยากเห็นไหมค่ะ ทะเลน้ำจืด
ถ้าอยากเห็นก็ตามมาเลยค่ะพี่

จริงด้วยจ้างให้ก็ไม่กลัวหรอกค่ะ
ผีสองตัวนั้นหน้าตาน่ารักออก

เอ้อนึกได้เทอมนี้มีเรียนวิชาศิลปะด้วยแหละค่ะ
อาจารย์ข้างนอกมาสอน มาตั้ง 3 คนแนะค่ะ
รู้ไหมค่ะว่าตั้งแต่เรียนศิลปะมา พึ่งจะมารู้สึกชอบครั้งนี้เอง
ก็อาจารย์บอกว่า
"ที่มาสอนผมไม่ได้หวังให้คุณวาดภาพเก่ง เล่นดนตรีเก่งหรือมาเป็นศิลปินแบบผม หรือแบบใครๆ คุณไม่ต้องเครียดว่าวาดภาพไม่เป็น จุดประสงค์ของผมเพียงให้คุณเข้าใจและรู้จักศิลปะเท่านั้น"
มันเลยเป็นวิชาที่พวกเราชอบมาก เพราะเรียนแล้วรู้สึกไม่เครียดว่าเราต้องเป็นและทำให้ได้
รองมาจากวิชาภาษาไทย ที่แม้จะเป็นอาจารย์ข้างนอกแต่ดูท่านเข้าใจพวกเรามากกว่าอาจารย์นิเทศน์ของเราอีก
ที่ท่านดูหน้าเราแล้วรู้ว่าเราเหนื่อย ท่านก็ให้เราพัก ท่านให้เหตุผลว่าถึงสอนไปพวกคุณก็รับมันไม่ได้ สู้รอให้พวกคุณพร้อมที่จะรับมันแบบเต็มร้อยจะดีกว่า
เราเลยไม่เครียด ต่างจากวิชาหลักที่เราเรียน บางครั้งเรายังไม่พร้อมที่จะรับมัน แต่สถานการณ์บังคับให้เราต้องรับมัน เราเลยรับมาได้ไม่มาก
เวลาสอบเราเลยสอบตกกันระนาว
แล้วก็เป็นที่มาของสโลแกน นักศึกษาอย่างพวกเราทำได้ทุกอย่างยกเว้นข้อสอบ

โอ๊ย มืดตึ๊ดตื๋อทำไมมันมืดตึ๊ดตื๋อ
อะไรก็มืดตึ๊ดตื๋อทำไมมันมืดตึ๊ดตื๋อ
โอ๊ย มืดตึ๊ดตื๋อทำไมมันมืดตึ๊ดตื๋อ
อะไรก็มืดตึ๊ดตื๋อทำไมมันมืดตึ๊ดตื๋อ

กุ๊ก กุ๊ก กู๋ บรื่อออออออ

นกยิ่งกลัวๆๆ นะ ผะผะผะผีเนี่ย

บรื๋อ..

ปกติแจมกลัวสุดๆ มีนะ ไปพักที่โรงแรมอะไรหว่า..
ที่ภูเก็ต.. ที่มีพิพิธภัณฑ์ข้างล่างน่ะ

หยองมั่กๆ ตอนหลังเลยย้ายไปพักที่รัตนาฯ แทน

โอ๊ย..เรื่องโรงแรมๆ เนี่ย คนชอบเที่ยว
อย่างข้าพเจ้า ถึงแม้ว่ามันเป็นของคู่กันก็จริง
แต่ก็กลัวทุกที..

หลอนนนนนนนนนนนนน

หวัดดีพี่ชาย..ยังหล่อเหมียนเดิมนะ
แสงสลัวขับให้ดูเท่ ยังกะทาเคชิ(:ซุบเปอร์ซตาร์แห่งเกาะญี่ปุ่น)..เตียงออกกว้างทำไมนอนคนเดียว..
ช่วงนี้เหี่ยวเฉาเหลือเกิน..หมดกำลัง หมดไฟ..พี่เอย
จะเติมไฟฝันอย่างไร..ในเมื่อไม้ขีดก้านสุดท้ายเปียกปอนพายุฝนไปแล้ว..
..พี่พรานคงสบายดีนะ..ชักอิจฉาเจ้านกไพร..

นะสื่อ..เด็กวังหลัง

แวะมาดูห้องน่ากลัวเหมือนเดิมตค่ะ

แจ่มทั้งภาพและบทกวีครับ

ตอนอ่านชื่อเรื่องตอนแรกนึกว่าจะเป็นแนว อีโรติก หยิวๆ แต่อ่านไปอ่านมากลับ หลอนๆ หยองๆ
กวีบทนี้เหมือนอ่านเรื่องสั้นแนวสยองขวัญ 555

ตาพราน ผมพยามจ้องที่ภาพอ่ะ เผื่อมี ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ เหอๆๆๆ

หุหุ เหมือนกันเลยค่ะ อู๊ดดี้

~โครมมมมมมมมมมมม
เอาน้ำมนต์มา 3 ถัง รับรองผีไม่อยู่
...
อะไรอยู่ที่หน้าต่าง
เค้ากวักมือเรียกอ่ะ
หันไปมองหน่อยจิ บรู๊ววววววววววววว

..เห็นแค่รูปก็หวาดๆๆแล้วค่ะ
.. อ่านบทกลอน..ขนแขนสะแตนอัพเลยค่ะ
.. ยังไม่พอ ไหงน้องม๋าแถวบ้านร้องเพลงประกอบอีก
..สาธุ หลวงพ่อ หลวงพี่อย่าเพิ่งจำวัดนะคะ มาอยู่เป็นเพื่อนก่อนค่ะ

ตาพรานจ๋า.... หุหุหุ

สวัสดีค่ะ
มาดูห้องอีกแล้ว...น่ากลัวจัง...
ก่อนเข้าห้องต้องถอยหลังเข้าเขาบอกมา....

Not promising I'll manage to do this but am heading to Ranong tomorrow morning... wil try and make it down to Phuket on Sat / Sun... Will be cool to meet up if you're around....

บ๊อกผีตาพรานนี่ อยู่นานจริงๆ...

ว้ายยย!!!
นั่งเขียนริมหน้าต่าง ให้ขนลุกซู่ ไม่อาววววว พรุ่งนี้มาใหม่ละกัน เค้ากลัวผีไม่รู้รึไง ไปนอนคลุมโปงก่อนละตาพราน

บ้านตาพรานยังวังเวงไม่จบ ปรือ... ไปก่อนล่ะ

ห้องดูวังเวงน่ากลัว
ยิ่งอ่านกลอนประกอบยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก
ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เพื่อนเล่าให้ฟังเกี่ยวกับโรงแรงก็ยิ่งกลัวเพิ่มขึ้น
มองซ้ายมองขวาไม่มีใตร ไปก่อนดีกว่าอยู่นานไม่ได้
โรคขี้ขลาดขึ้นสมอง

ไม่ได้มาเยี่ยมซะนาน หวังว่าคงสบายดีนะคะ

เป็นภาพแบบ วะบิ-ซาบิ สวยดี เพิ่งอ่านหนังสือเรื่องนี้จบไปหมาด ๆ

อืม...จะบินเดี่ยว ไปเที่ยว สตูล พังงา และตรัง

ใช้เวลา 1 เดือนเต็ม ( 5 เมษายน -5 พฤษภาคม)เพื่อต้อน

รับงานเขียน สารคดีท่องเที่ยว ชิ้นใหม่ต้องส่งงานเป็นรายสัปดาห์ด้วย ไม่เคยล่องใต้เพราะบ้านอยู่เหนือสุด เลยอยากหาเพื่อนแชร์ ทุกข์ -สุข ยามตกรถ ตกเรือ แชร์เงินค่าอาหาร แชร์สารพัดแชร์ ( ยกเว้น แฟน) เราถือศีล แปด

ในฐานะที่คุณเข้ามาเยี่ยมงานเขียนเราเป็นคนแรก เลย

ชวน....แค่นี้แหละ ......

เหตุเกิดในห้องนั้น ในวันนี้ด้วยละ

ลืมบอกไป ว่าพี่ก็อยู่พังงา
ยังไงก็แวะมาเยี่ยมเยียนกันได้
คนบ้านใกล้ แค่ข้ามสะพาน

Plan to go to the beach this week screwed up ... Am now in Naan... But... promise, promise, promise that I will come down to Phuket before I go back to the UK.. Maybe at the end of April ????

ช่วงนี้ ตาพรานไม่มีงานใหม่หรอจ้ะ มารอในความวังเวงจ้ะ

พี่พราน..

...........ธุจ้า.....................

มาเที่ยวห้องเดิมเก็บความรักมาฝาหกค่ะ