สิ่งที่ตนมี และตนเป็น

นานมาแล้ว เทพเจ้าเรียกบรรดาสัตว์มาชุมนุมกัน
เพื่อถามถึงความพอใจในรูปร่างหน้าตาของพวกเขา


" เจ้าลิง เจ้าเป็นสัตว์ที่มีความรู้สึกไว
ลองมองดูเพื่อน ๆ ของเจ้าสิ เจ้าอยากมีอะไรเหมือนเขาบ้าง ?" เทพเจ้าถาม


" ข้ารึ .. ทำไมข้าถึงจะต้องการอะไรที่แตกต่างไปจากนี้ล่ะ?
ข้ามิได้มี 4 เท้าเหมือนสัตว์อื่นรึ - หน้าตาข้าไม่ดีเท่าสัตว์อื่นรึ?
ดูพี่หมีซิ เมื่อเทียบกับข้าแล้วเขาดูเหมือนภาพเขียนสีน้ำมันหยาบ ๆ
ใครนะช่าเขียนเขาขึ้นมาได้ ? " เจ้าลิงตอบ

เจ้าหมียืนขึ้น 2 เท้า บรรดาสัตว์ต่างคิดว่า
เขาคงบ่นถึงความอัปลักษณ์ของตัวเอง แต่มันกลับพูดขึ้นว่า

" ข้าคิดว่า หันไปดูเจ้าช้างดีกว่า ดูสิ หางก็น่าเกลียด
หูก็ใหญ่ มันเป็นสัตว์ตัวใหญ่เทอะทะเกินไป "


" ข้าคิดว่าเจ้าปลาวาฬต่างหากที่ทั้งใหญ่ทั้งอ้วน น่าเกลียด"
เจ้าช้างตอบ

ส่วนมดก็กล่าวหาว่า ตัวหมัดมีรูปร่างผอมมากจนดูไม่ได้
ในขณะที่มันมีรูปร่างดีที่สุดในบรรดาแมลง

ในที่สุดเทพเจ้าก็รำคาญส่งสัตว์ทั้งหลายกลับเข้าป่าไป
เพื่อชื่นชมโอ้อวดตัวเอง และตำหนิผู้อื่น..


มนุษย์เราก็เช่นกันมิใช่หรือ
คนส่วนมากฉลาดที่จะมองข้อเสียของผู้อื่น
และมักมองไม่เห็นข้อเสียของตัวเอง
และหากเขามองเห็นข้อเสียของตัวเอง ก็มักทำเป็นลืมไปเสียโดยเร็ว

เปรียบเสมือนกับคนที่มีกระเป๋า 2 ใบอยู่ ด้านหน้า และด้านหลัง
กระเป๋าหลังใส่ความผิดของตัวเองทำให้มองไม่เห็นอย่างถนัด
ส่วนกระเป๋าหน้าใส่ความผิดของผู้อื่น ซึ่งสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน


นิทานเรื่องนี้สอนว่า
ถ้าคนเราไม่สามารถที่จะพอใจในสิ่งที่ตนมี และตนเป็น
เขาก็คงไม่พอใจอยู่ดี
แม้ว่าโลกนี้ทั้งโลกเป็นของเขา...




ขอบคุณบทความจากทำดีดอทเน็ต(จั่นเจา)

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2551		0 comments
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2551 21:29:19 น.
Counter : 565 Pageviews.
Share Tweet