Bloggang.com : น้องผิง : เด็กพาณิชย์

เด็กพาณิชย์

ถ้ามีใครถามว่าช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของหนูคือตอนไหน ก็คงเป็นช่วงมอสามนะคะ ช่วงนั้นหนูมีปัญหากับที่โรงเรียนทั้งครู ทั้งเพื่อน ตอนนั้นพอหนูขึ้นจากมอสองมามอสาม รร ก็จัดห้องใหม่ (หมายถึงคละนักเรียนใหม่) คงเป็นโชคร้ายของหนูมั้ง เพื่อนกลุ่มใหม่ไม่ชอบหน้าหนู ด้วยสาเหตุสั้นๆว่าหมั่นไส้

ครูประจำชั้นก็ไม่ชอบหน้าหนูอีก ไม่รู้ทำไม แล้วโรงเรียนก็ยังมาออก กฎ ระเบียบ บ้าๆ อะไรไม่รู้ตั้งมากมาย (ขอโทษที่ต้องใช้คำนี้แต่หนูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ) ไม่รู้สิ สำหรับหนูเข้าใจก็ไม่ได้แปลว่ายอมรับได้สักหน่อย หนูไม่ได้โทษใครนะ หนูอาจจะเป็นเด็กเอาแต่ใจจริงๆก็ได้ เพราะหนูเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังส่วนใหญ่ก็บอกธรรมดามาก ถ้า รร รัฐ ยิ่งหนักกว่านี้อีก( รร นี้เอกชนนะคะ)

ตอนนั้นก็อารมณ์เด็กๆแบบ ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ทน ฉันไม่อยู่ ก็บอกพ่อกับแม่ว่าหนูจบมอสามที่นี่หนูจะไปเรียนต่อที่ รร A (รร สายพาณิชย์) ตอนแรกพ่อแม่ก็ตกใจแล้วก็ไม่เห็นด้วย

แต่ในที่สุดไม่รู้เพราะความดื้อของหนู + กับน้ำตาเอาชนะพ่อแม่ได้เสมอ ในที่สุดหนูก็ได้ย้าย รร สมใจ ได้เข้าเรียนที่ รร A รร ที่ครูที่ รร เก่าบอกว่า “ใฝ่ต่ำ”

และแล้วหนูก็ได้ย้ายจากสายสามัญมาสายพาณิชย์ มาเป็นเด็กพาณิชย์แบบที่คนชอบเรียก แบบที่มีคนไม่น้อยมองว่า “rad” “ง่าย” “เดี๋ยวก็คงได้สามีก่อนเรียนจบ”

สามปีที่นี่เป็นสามปีที่มีความสุขที่สุด ครูที่นี่ใจดีมาก ครูประจำชั้นมอสี่(จริงๆต้องเรียกว่าปีหนึ่งแต่ขอเรียกมอสี่แล้วกันจะได้ไม่สับสนกับมหาลัยนะคะ) เป็นครูฟิลิปปินทร์ใจดีสุดๆ เรียกนักเรียนว่า ลูกตลอด เป็นกันเองกับเด็กมาก เพื่อนหนูบางคนยังเข้าไปกอดเอว ไปดึงแขนได้เลย

มีครั้งนึงหนูโมโหที่ยกมือตอบคำถามแล้วครูไม่เรียกสักที หนูเลยโยนหนังสือลงกระแทกโต๊ะเสียงดังสนั่น พอรู้ตัวก็คิดว่าตายแน่ๆเพราะครูคนนี้เป็นกรรมการโรงเรียนด้วย หนูคิดว่าคงโดน หักคะแนน – เชิญผู้ปกครอง – พักการเรียน แน่ๆ

แต่พอจบชั่วโมงครูคนนั้นก็เรียกหนูมาหา พูดแค่ว่า “(ชื่อจริงหนู)เธอต้องใจเย็นกว่านี้นะ” แถมลูบหัวอีกทีนึง แล้วก็ไม่ได้ทำโทษอะไรเลย แต่นั่นกลับทำให้หนูรู้สึกผิดมากๆๆ จนตอนเลิกเรียนหนูต้องไปหาครูที่ห้องคุกเข่าแล้วก็กราบลงที่ตัก (เป็นคนเดียวที่หนูเคยกราบไม่นับพ่อแม่ พระ หรือพิธีการอะไร อ้อ หนูทำเองนะไม่ได้โดนใครบังคับ) ครูก็บอกว่าไม่เป็นไร เข้าใจ แล้วก็บอกว่าอย่าไปทำแบบนี้อีกเพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะใจดีเหมือนครู

ปกติหนูจะนับถอยหลังก่อน รร เปิดเทอมว่าวันหยุดของหนูเหลืออีกเท่าไหร่พอยิ่งใกล้ก็ยิ่งเศร้าแต่ที่นี่หนูกลับอยากให้เปิดเทอมเร็วๆ ปกติตอนอยู่ รร เก่าไม่สบายนิดหน่อยหนูก็จะไม่ยอมไป รร แล้ว แต่ที่นี่เดินแทบไม่ไหวหนูยังจะไปจนแม่ต้องบังคับให้หยุดอยู่บ้าน

เพื่อนที่ รร นี้น่ารักทุกคน สังคมก็ดี ครูก็ใจดี เข้าใจเด็ก มาสายก็แค่รับใบมาสาย สะสมครบสามใบก็เท่ากับขาดเรียน ไม่มีการตี ไม่มีการด่า ไม่มีการทำโทษแบบไม่คิดถึงจิตใจเด็ก ส่วนใหญ่โดนทำโทษก็แต่ยืนเรียน ไล่ออกนอกห้อง หนักสุดๆก็แค่คุกเข่าหน้าห้อง

ตอนนี้เวลาหนูเห็นเด็กโดดเรียน คนส่วนใหญคงคิดว่าเด็กพวกนี้เป็นเด็กไม่ดี หนูกลับคิดว่า ถ้า รร สร้างบรรยากาศดีๆ เข้าใจเด็ก ไม่เข้มงวดจนเกินไป เด็กที่ไหนจะอยากโดดเรียน

พูดตรงๆถ้าหนูเจอบรรยากาศแบบ รร ตอนมอต้น ให้ตายหนูก็ไม่เรียนหรอก ใครจะว่าไงก็ช่าง รร หรือคุกก็ไม่รู้ ส่วน รร ตอนมอปลาย หนูจำได้ว่าเคยโดดแค่ครั้งเดียวเพราะเพื่อนชวนแล้วที่แย่กว่านั้นคือครูประจำชั้นจับได้
ครูก็ทำโทษโดยการให้เขียนบรรยายว่าไปทำอะไรมาบ้างตอนที่โดดเรียนเป็นภาษาอังกฤษหนึ่งหน้ากระดาษฟุตสแก็ป แล้วก็โดนเทศน์นิดหน่อยพร้อมกับบอกว่าถ้าจับได้อีกเที่ยวหน้าจะเอาที่หนูเขียนให้ผู้ปกครองอ่าน หนูว่าถ้าเป็นบาง รร คงโดนตีหน้าเสาธงไปแล้วอะ

แต่คนบางจำพวกก็ยังดูถูกคนอื่นได้ทุกครั้งที่มีโอกาส

“เรียนก็เก่งเนอะ ทำไมมาเรียนพาณิชย์ละ” “อ้าวเรียนพาณิชย์หรอกเหรอ งี้ก็ต้องมีแฟนเป็นเด็กช่างสิ” “เด็กดี เด็กเก่งที่ไหนจะไปเรียนพาณิย์ไม่มีหรอก” ใครเป็นคนพูดเหรอ ช่างเหอะ หนูไม่อยากจำอะ นี่ขนาด รร ของหนูเป็นพาณิชย์แบบ inter นะเนี่ยยังโดนขนาดนี้เลย

หนูเคยถามพ่อว่าพ่อเสียใจไหมที่หนูไม่ได้เรียนสายสามัญ พ่อบอกว่า “ไม่เลยลูก พ่อจะเสียใจมากถ้าลูกต้องเรียนตามใจพ่อแล้วไม่มีความสุข ”

หนูถามพ่อว่าพ่อรู้สึกยังไงเวลาได้ยินคนพูดแบบย่อหน้าข้างบน พ่อบอกว่า “สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ เราจะดีเลวยังไงมันอยู่ที่เราไม่ได้อยู่ที่คำพูดของคนอื่น”

จริงๆแล้วสิ่งที่อยู่ใต้บรรทัดนี้หนูไม่อยากเขียนเลย แต่เอาเถอะหนูจะเขียน

ปีก่อนหนูเจอน้องคนนึงทีเรียนอยู่ที่นั่นจากที่คุยกันก็ทราบว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว ช่วงที่หนูอยู่คงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้วละ ครูที่หนูรักที่เล่ามาส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สอนที่นี่แล้ว

ถึงแม้หลายสิ่งหลายอย่างจะเปลี่ยนไป เวลาจะผ่านไป แต่ความทรงจำที่ดีของหนูจะไม่มีวันเปลี่ยน

รัก รร A

รักเพื่อนๆและครูทุกคน

Create Date : 05 มิถุนายน 2551

Last Update : 10 มิถุนายน 2551 14:13:43 น.

41 comments

Counter : 1297 Pageviews.

มาเยี่ยมชม มาทักทาย

มาอ่านประสบการณ์ในวัยเรียนของคุณน้องผิงครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:15:46:13 น.

วันเวลาที่ผ่านมา

จะทำให้น้องผิงได้ย้อนกลับไปมองอดีตในอีกมุมมองที่ต่างกันค่ะ

ทุกอย่างดีชั่วพี่หมียืนยันว่าอยู่ที่ตัวเราเอง

น้องผิงเป็นลูกสาวคนเดียว

เพราะฉะนั้นการที่ไม่มีพี่น้อง

การที่คุณพ่อและคุณแม่ดูแลเลี้ยงดูน้องผิงและตามฐานะทางบ้าน

ทำให้น้องผิงมีมุมมองที่ต่างจากคนอื่น

พี่หมีไม่ได้ว่าอย่างไหนถูกหรือผิดนะคะ

แต่เวลาและการที่น้องผิงเติบโตขึ้น น้องจะได้เห็นมุมมองของชีวิตในอีกแบบหนึ่ง

สำหรับในกระทู้พี่หมีอยากบอกว่าความโง่และความใจดี

มีแค่เส้นบางๆคั่นอยู่เท่านั้น

แต่สำหรับการอยู่สองต่อสองกับผู้ชายไม่ว่าจะไว้ใจมากแค่ไหน

พี่หมีก็ไม่อยากให้น้องผิงเอาตัวไปเสี่ยงโดยไม่จำเป็นอีก

หลายครั้งที่บางอย่างก็เกิดขึ้นทั้งที่เราไม่เจตนาแล้วทำให้ต้องเสียใจทีหลัง

อย่าโกรธพี่หมีเลยนะคะที่บอกแบบนี้

เพราะพี่หมีรักและเห็นน้องผิงเหมือนลูกหลานพี่หมีคนนึง

โดย: หมีสีชมพู

วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:16:39:46 น.

โดย: joblovenuk

วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:16:55:21 น.

มาฟังน้องผิงเล่าค่ะ

โดย: whitelady

วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:18:59:29 น.

แวะมาอ่านประสบการณ์

โดย: boatboat

วันที่: 6 มิถุนายน 2551 เวลา:9:48:11 น.

พี่อาคุงกล่อง

พี่หมี ขอบคุณคะ ตามไปบอกที่บล็อกแล้วนา

พี่joblovenuk ขอบคุณคะ ^^

พี่ไวท์

โบ๊ท ได้เลยจ้า ^^

โดย: น้องผิง

วันที่: 6 มิถุนายน 2551 เวลา:11:21:23 น.

ตามมาอ่านความหลังตอนเรียน ^ ^

และอยากจะย้ำคพูดของพี่หมีอีกสักรอบว่า ......

"สำหรับในกระทู้พี่หมีอยากบอกว่าความโง่และความใจดี

มีแค่เส้นบางๆคั่นอยู่เท่านั้น

แต่สำหรับการอยู่สองต่อสองกับผู้ชายไม่ว่าจะไว้ใจมากแค่ไหน

พี่หมีก็ไม่อยากให้น้องผิงเอาตัวไปเสี่ยงโดยไม่จำเป็นอีก

หลายครั้งที่บางอย่างก็เกิดขึ้นทั้งที่เราไม่เจตนาแล้วทำให้ต้องเสียใจทีหลัง"

.... โลกเรามีสิ่งเลวร้ายหลากหลาย ไม่มีใครสามารถปกป้องน้องผิงได้ตลอดเวลานะครับ การเชื่อใจและไว้ใจเป็นสิ่งที่ดี แต่ก็ควรเจือปนด้วยความมีสติและความไม่ประมาทจะดีที่สุดครับ

โดย: Skyman (Analayo

) วันที่: 6 มิถุนายน 2551 เวลา:11:40:14 น.

อ่านแล้วพี่นึกถึงรร.โฮลี่ล่ะ ^^
พี่เห็นด้วกะที่คุณพ่อผิงพูดนะ มันขึ้นอยู่กับคนจริงๆ

ตอนม.ต้นอ่ะพี่ก็มีปัญหากับอ.และเพื่อนเหมือนกัน
แบบว่าเจอเพื่อนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ (ชวนกันโดดเรียน ไปเที่ยวห้าง ฯลฯ) อ.ก็โรคจิตมาก ประมาณว่าเด็กทำการบ้านผิดแล้วโดนฟาดมือ (ย้ำ ฟาดมือ) ด้วยไม้ท่อนเบ้อเร่อจนมือสั่นไปหมด พี่งงมากเลย เพราะเด็กคนนั้นเรียนเก่งเป็นที่ 1 ของห้อง เค้าทำการบ้านมาทุกครั้ง แล้วทำไมต้องโดนตี ถ้าเด็กเก่งขนาดทำอะไรก็ถูกหมดไม่เคยผิด เค้าก็ไม่ต้องมาเรียนแล้วสิ

มีพฤติกรรมแบบนี้เยอะมากอ่ะจ้ะ พี่เลยไม่อยากเรียนแล้ว กะลาออกจากรร.รัฐไปเข้าเซนต์จอห์นแทน ทุกคนก็โอเคนะ แต่พี่ชายพี่ไม่ยอม สุดท้ายพี่ก็กลับไปเรียนเหมือนเดิม โชคดีว่าสุดท้ายก็เจอเพื่อนดี อ.ดี อะไรๆก็เปลี่ยนไปในทางดี รู้สึกว่าใจเย็นขึ้น อดทนขึ้นเยอะเลย ถ้าชิงลาออกพี่อาจไม่ได้ฝึกตัวเองแบบนี้ก็ได้

นึกถึงรร.เก่าเนาะ

โดย: Hobbit

วันที่: 6 มิถุนายน 2551 เวลา:15:38:39 น.

พี่โย ขอบคุณจ้า ตอนนี้หนูก็เริ่มระวังมากขึ้นแล้วอะ

พี่ปุ๊ก ของหนูนี่เอาช้างเอราวัณร้อยเชือกมาฉุดก็คงไม่อยู่อะพี่ รร ของหนูไม่ใช่โฮลี่จ้าตามไปบอกแล้วนา

โดย: น้องผิง

วันที่: 6 มิถุนายน 2551 เวลา:16:18:02 น.

พี่เองก็เด็กพาณิชย์เหมือนกัน ถึงแม้สิ่งที่พี่เคยเห็นจะเป็นอย่างที่คุณครูตอนสมัยมอสามของน้องผิงก็เถอะ แต่พี่ว่า คุณครูก็ไม่น่าพูดกับเด็กอย่างนี้เลย

โดย: postmaker

วันที่: 8 มิถุนายน 2551 เวลา:3:06:10 น.

อ่านหลังไมค์แล้วจ้า

พี่ชายพี่มันบอกว่า เพื่อฝึกความอดทน

ไม่รู้พูดต่ออีกว่ายังไง พ่อกะแม่ถึงเห็นดีด้วย
แต่ก็ฝึกความอดทนจริงๆด้วยแฮะ

โดย: Hobbit

วันที่: 8 มิถุนายน 2551 เวลา:5:02:34 น.

พี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องรร.พาณิชย์หรอกนะ ^^"
เลยเดาว่าที่มีภาพลักษณ์ออกมาแบบนี้เพราะว่าด้วยความที่มีอิสระมากกว่ารร.สามัญเลยดึงดูดนักเรียนที่รักเล่นมากกว่ารักเรียนจนไปสร้างชื่อด้านลบอย่างนี้ขึ้นมา มันเลยเกิดสิ่งที่เรียกว่า steriotype อ่ะ

ช่วงเรียนนี่เป็นช่วงเวลาแห่งความทรงจำต่างๆของคนเราเลยเนอะ

น้องผิงเป็นไงบ้าง ย้ายชั้นไปถึงไหนแล้ว ได้แบกลังบ้างรึยังเอ่ยยย

โดย: อะไรคือสิ่งหายาก แต่ไม่มีค่า

วันที่: 9 มิถุนายน 2551 เวลา:14:54:57 น.

ความทรงจำดีๆเก็บใว้ประโลมใจหละครับ เอาใว้อมยิ้มเวลานึกถึงมันน่ะ

อย่างน้อยผิงก็มีช่วงเวลาดีๆในชีวิตมากมาย
เดี๋ยวนี้จิตวิญาณครูดีๆหายากครับ

โดย: หัวหยิกหน้ากร้อคอสั้นฟันเหยิน

วันที่: 10 มิถุนายน 2551 เวลา:15:46:37 น.

พี่โพส เอ แต่ตอนที่หนูเรียนแทบไม่เคยเจอเลยนะ

พี่ปุ๊ก ถ้าเป็นหนูสงสัยความอดทนหมดตั้งแต่อาทิตย์แรกแน่เลยอะ

พี่ตี๋ วันนี้ย้ายไปได้พอสมควรแล้วพี่ แต่พรุ่งนี้ท่าทางจะยุ่งกว่าวันนี้เยอะเลยอะ

พี่หัวหยิก เวลามีเรื่องเศร้าๆหนูก็ชอบนึกถึงช่วงเวลาดีๆอะพี่

โดย: น้องผิง

วันที่: 10 มิถุนายน 2551 เวลา:16:13:31 น.

ได้ทำได้เลือกในสิ่งที่ตัวเองชอบ
เราจะมีความตั้งใจทำให้สำเร็จ
สถานที่เรียนไม่สำคัญเท่า
เวลาเรียนเราเก็บเกี่ยวอะไรจากการศึกษาได้บ้าง

^ ^

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท

วันที่: 10 มิถุนายน 2551 เวลา:22:02:23 น.

โดย: katoy

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:1:23:20 น.

พี่ไม่ชอบการแบ่งแยกอะไรแบบนี้เหมือนกันค่ะน้องผิง
ไม่ชอบพวกที่เหมาว่า อันนี้ต้องเป็นอย่างงั้น อันนั้นต้องเป็นอย่างงี้
ได้อ่านเรื่องโรงเรียนน้องผิงแล้วรู้สึกดีค่ะ
เบื่อพวกใจแคบเนอะ

โดย: มันจะดีเหรอคะ

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:13:38:05 น.

อ่านแล้วเป็นสุข
เชื่อว่าตอนหนูเขียนก็มีความสุข

เมื่อคืนพี่ฝันถึงเพื่อนสมัยมัธยมด้วย
เป็นสุขมากมาย...

โดย: ชรันจ์

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:19:45:02 น.

มันเป้นมุมมองของแต่ละคนเนาะ
แต่ก่อนพีก้ไม่ชอบโรงเรียนตอนที่พี่อยู่มอสามพี่ก็ย้ายออกเหมือนกัน
และไม่เคยเสียใจเลยที่ย้าย อิอิ

โดย: ซซ

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:22:57:28 น.

ถ้าจำไม่ผิดน้องผิงเป็นเด็ก"สาวยาคูร์"

ใช่ป่าว

อิอิ

โรงเรียนนี้สาวอย่างน่ารักเลยอนู่ใกล้บ้านพี่

โดย: นายแมมมอส

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:9:51:35 น.

พี่หมีมาชวนน้องผิงไปดูหมูอ้วนที่บล็อคค่ะ

โดย: หมีสีชมพู

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:9:58:14 น.

มาฟังสาวน้อยบอกรักโรงเรียน

เอ พี่ดุแบบนี้ จะมีเด็กที่ไหนมารักแบบนี้มั้ยน้า
เจอแต่แบบ ... "ขอตังค์ 5 บาท" ม, "จารย์เลี้ยงหนมนู๋มั่ง"

พี่ก็ตอบไปด้วยใจรักลูกศิษย์ว่า
"ถ้านู๋ไม่มี คูขอเสนอคำว่า "อด" นะคะ"
ใจดีแบบนี้ ใครจะรักบ้างเนี่ย

โดย: verdancy

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:12:45:08 น.

พี่หมูปิ้ง ใช่เลยจ้า

พี่katoy ขอบคุณคะ ^^

พี่มันจะดีเหรอคะ หนูก็ไม่ชอบพวกเหมารวมเหมือนกันอะ

พี่ชรันจ์ ใช่จ้า ชีวิตช่วงนั้นคิดถึงทีไรก็ยิ้มทุกทีอะ

พี่ซซ เหมือนหนูเลยอะ

พี่นายแมมมอส แม่นแล้ว ^^

พี่หมี ตามไปแล้วคะ

พี่อ้อม ตอนอยู่อนุบาลหนูเคยขอให้ครูใหญ่เลี้ยงข้าวมันไก่ด้วยอะ ^^

โดย: น้องผิง

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:13:24:48 น.

วันนี้หลายโรงเรียนไหว้ครูเน๊าะ
วันนี้ได้ยินเพลงคุณครูกระดาษทรายหลายรอบ
อิอิอิ ว่าแล้วก็เอาของไปให้ครู
เรียกว่าติดสินบนครูหรือเปล่าหนอเรา

โดย: อุ้มสี

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:13:28:28 น.

ย้ายของเสร็จหรือยังเนี๊ย

โดย: Skyman (Analayo

) วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:14:11:38 น.

นั่นแน่ ดองแทคเหรอ
มารอดูรูป

^ ^

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:14:26:47 น.

พี่อุ้มสี อะ วันนี้วันไหว้ครูหรือเนี่ย

พี่โย ยังเลยอะพี่

พี่หมูปิ้ง อะ ยังไม่ได้เริ่มทำเลยอะ

โดย: น้องผิง

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:16:15:55 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

จำได้ว่าเรื่องนี้อ่านแล้วนะ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:16:29:07 น.

ยิ่งโต ยิ่งเจอผู้คนมากมายเราเองก็รู้สึกว่าความคิดเปลี่ยนสลับซับซ้อนขึ้น

จนบางทีก็มานั่งนึกถึงเวลาเด็กๆ เหมือนช่วงที่ดีที่สุดขอเราคือ "ทุกช่วงที่หายใจ"

โดย: นางน่อยน้อย

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:20:23:05 น.

แต่เราโชคดีหน่อยช่วงการเรียนที่ผ่านมาไม่มีอะไร

แต่เราไปทำอะไรคนอื่นไว้มั้งไม่รู้อ่ะ 5 5 5

โดย: นางน่อยน้อย

วันที่: 12 มิถุนายน 2551 เวลา:20:25:25 น.

ส่งข่าว

วันที่ 21-22 นี้ มีการแสดงดนตรีและเสวนานะ
รายละเอียดดูได้ที่บล็อกจ้ะ

โดย: p_tham

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:7:30:51 น.

น้องผิงเขียนได้ดีมากค่ะ พี่เข้าใจหนูเลยนะว่าหนูรุ้สึกยังไง

คุณพ่อน้องผิงน่ารักมากค่ะ นี่แหละ พี่อยากจะยึดเป็นต้นแบบไว้ใช้กับวินนี่ย์เลย

คุณครูน้องผิงท่านใจดีมากจริงๆ ตรงกับจิตวิทยาเลยค่ะ ทำให้หนูรุ้สึกผิด ดีกว่าทำโทษรุนแรงโดยทันที เพราะถ้าเป็นรร.อื่นที่พี่เคยเรียน ทำอย่างน้องผิงนี่ ผู้ปกครองโดนเรียกพบแน่ๆ

โดย: วินนี่ย์หมีพูห์

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:10:33:18 น.

พี่อาคุงกล่อง ใช่จ้า

หนูนีล จะว่าไปผิงก็สร้างวีรกรรมไว้เยอะเหมือนกันอะ

พี่เปิ้น ตามไปแล้วจ้า

พี่หมวย ใช่เลยพี่ ถ้าทำแบบนี้ที่ รร ตอนมอต้น สงสัยตายแน่เลยอะ

โดย: น้องผิง

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:11:30:39 น.

"ผู้จัดการรายสัปดาห์"สัมภาษณ์ผมครับ

ไม่ใช่ "มิติชน"

จำผิดขอรับ

โดย: กู่ฉิน

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:13:58:41 น.

พี่ชัช แล้วหนูจะตามไปดูนา ^^

โดย: น้องผิง

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:16:22:56 น.

อืม...เมื่อก่อนพี่โดดเรียนและไปสายบ่อยๆนะ เพราะมันไม่มีเรื่องน่าสนใจน่ะเวลาไปเรียนตั้งแต่ ม.ปลายล่ะ

โดดเรียนก็นั่งเล่นอยู่บ้านน่ะล่ะไม่ได้ไปไหนหรอก ที่บ้านก็เข้าใจด้วยนะ ปกติมักจะใช้วิธีเจรจาขอเข้าสอบอย่างเดียว (ตอนมหาลัย) ส่วนใหญ่อาจารย์ก็อนุญาตนะ

แหมคิดแล้วอยากกับไปเรียนกะสาวๆอีกรอบ

โดย: Jump.Jr

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:21:21:50 น.

พี่จัมพ์ หนูเด็กดีอะพี่ตอนมอปลายโดดเรียนแค่ครั้งเดียว ไปสายนี่นับครั้งได้เลยอะ ^^

โดย: น้องผิง

วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:22:27:46 น.

พูดตามตรงว่าประเทศไทยมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะ ไม่ใช่แค่ประเทศไทย ประเทศในแถบเอเชียก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน อ่านแล้วก็ได้แต่ทำใจ

เปรียบเทียบง่ายๆ มหาลัยเอกชน กับมหาลัยรัฐ ไม่ต้องดูว่าใครทำงานเก่งกว่ากัน มหาลัยรัฐกินขาดเรื่องเงินเดือนมากกว่าเห็นๆ ทั้งที่ตำแหน่งเท่ากัน ไม่ดูที่วามสามารถดูที่สถาบัน เจริญ....

โดย: นายต่อ Ver. ต่างแดน (toor36

) วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:11:16:50 น.

พี่ต่อ เรื่องยึดติดยี่ห้อ สถาบัน นี่หนูก็ไม่ชอบเหมือนกันอะ แล้วก็เรื่องเปลี่ยนชื่ออีกอย่างหนูว่าไร้สาระสุดๆเลยอะ

โดย: น้องผิง

วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:11:22:30 น.

หนูผิงเป็นเด็กพาณิชย์เหมือนพี่เลย.. ^ ^

พี่จบเซนต์จอห์นมาค่ะ...^ ^

ทุกวันนี้นั่งเล่นเน็ต..ก็ยังรำลึกถึงพระคุณครูเสมอ..

ที่เราพิมพ์ไทย พิมพ์อังกฤษได้คล่อง

ก็เพราะเราได้วิชาความรู้จากโรงเรียนพาณิชย์นี่แหละเนอะ

คิกคิก อ่านแล้วทำให้ระลึกชาติ

คิดถึงความหลังเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียน..

โดย: ริวคิ-mawin-maji-minic

วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:41:11 น.

พี่ริวคิ ทุกวันนี้หนูก็ยังคิดถึงครูและเพื่อนที่ รร เก่าเสมอเหมือนกันคะ ^^

โดย: น้องผิง

วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:53:24 น.