อันนี้ผมก็เป็นครับ

ผมเกลียดการผิดหวัง ไม่ชอบการเปรียบเทียบกับไคร

บทความนี้ตรงใจจัง

ดีใจด้วย น้องผิง

เราเป็นโรคเดียวกันจ้า

อิ อิ

พี่ก็ไม่ชอบการแข่งขันเหมือนกัน แต่ทำไงได้มันต้องแข่งขัน ถึงจะได้มาไม่ว่าเรื่องอะไร บางทีมันก็เบื่อเหมือนกัน พี่เห็นเขียนถึงทนาย คือทนายเนี่ยเค้าจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ต้น เหมือนได้เตรียมใจแล้วอะจ้าโดยดูจากพยานหลักฐานที่ได้มาว่าจะสู้ได้แค่ไหน เว้นเสียแต่คดีที่ไม่คาดฝันแบบนั้น อะเครียดจ้า
มีความสุขน่ะจ๊ะ

ปล.เรื่องรูปที่ดูไม่ได้ ลองไปดูอีกทีน่ะเผื่อดูได้ พี่ทำให้อีกแบบแล้ว แต่ตอนนี้บล๊อกเป็นอะไรไม่รู้ อืดมากเข้ายากชิบ^^

พี่ชอบแข่งเป็นบางเรื่องนะ โดยเฉพาะเรื่องที่พี่ถนัด และมีแววว่าจะชนะ
ถ้ามีแววว่าแพ้ ก็คงรู้สึกเหมือนหนูผิงอ่ะแหละ


อืมม แล้วพี่ก็ชอบดูคนแข่งกันนะ โดยเฉพาะกีฬา

พี่หัวหยิก โอว เหลือเชื่อพี่เห็นด้วยกับหนู ดีใจๆ ^^

พี่กิล ใช่จ้า บางเรื่องเลี่ยงไม่ได้ก็จำเป็นต้องแข่งเนอะ

พี่กระต่าย อะ ถ้าแข่งแล้วชนะแน่ค่อยน่าแข่งหน่อย คิดเหมือนหนูเลย แต่เวลาเห็นคนแพ้หนูก็สงสารอยู่ดีอะ

สมัยที่พี่ยังเรียนอยู่ ยังต้องขอตังค์พ่อใช้อยู่ ยังไม่เคยใช้ชีวิตด้วยตัวเอง พี่คิดเหมือนน้องผิงเปี๊ยบเลย ทุกประโยคที่น้องผิงเขียนนี่แหละ เกลียดการแข่งขัน แก่งแย่งชิงดี และก็ไม่ชอบเลยเรื่องการเปรียบเทียบ (แต่ก็ชอบมีคนเข้ามาเปรียบเทียบอยู่เรื่อย)เบื่อ....(นี่พี่มาบ่นหรือเปล่าเนี่ย) ถ้าเป็นเรื่องในชีวิตประจำวันส่วนตัว จะไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย แต่ถ้าดูเค้าแข่งกันหน่ะสนุก แต่ถ้าวันหน้าวันไหนน้องผิงทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้แล้ว น้องผิงก็เลี่ยงเรื่องแบบนี้ยากนะ (หรือเป็นเพราะพี่เจอแต่คนแบบนี้ก็ไม่รู้) ยิ่งถ้าเห็นน้องผิงดีกว่าคนอื่น ๆ ไม่ว่าเรื่องไหนก็แล้วแต่ ตัวน้องผิงไม่คิด แต่คนอื่นคิดหรือเปล่าหล่ะ ???
แต่ยกเว้น..สมัยก่อนพี่ชอบเล่นวีดีโอเกมส์ชอบแข่งกับเพื่อนอยู่เรื่อย



ปล.ถ้าน้องผิงไม่ชอบเพลงนี้ ลบได้นะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว

พี่โพส นั่นสิพี่ต่อให้เราไม่อยากแข่งก็ใช่ว่าคนอื่นเขาจะคิดแบบเรา เรื่องต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวยังไม่เคยคิดถึงขนาดนั้นเลยอะ สงสัยเป็นลูกจ้างพ่อดีกว่าท่าทางจะสบายสุด ^^

เพลงนี้หนูก็ชอบพี่ แหมนึกว่าเอาเพลงแมงมุมลายมาลงซะอีกถ้างั้นนะลบแน่จ้า

พี่ก็ไม่ชอบการแข่งขันค่ะ ไม่ใช่ว่ากลัวผิดหวัง แต่ที่ไม่ชอบเพราะ ไม่อยากถูกเปรียบเทียบว่าใครด้อยกว่ารึใครเหนือกว่า

ถ้าแข่ง พี่ขอเลือกแข่งกะตัวเองค่ะ แข่งเพื่อให้มีอะไรที่ดีขึ้นนะ ต้องดีกว่าเก่า ต้องดีกว่าเดิม แต่ไม่กดดันเวลาทำค่ะ และที่สำคัญไม่เดือดร้อนใครด้วย

พี่เจ็ท พี่เจ็ทชอบเหมือนหนูเลยหนูว่าแข่งกับตัวเองนี่ดีสุดแล้วอะ

...เออหนอน้องน้อยผิงจ๋า คิดได้เนาะ >>>ไม่แข่งไม่แพ้ <<< เข้าท่าแฮะ


...พี่แบมก้ขี้เกียจเหมือนกัน ไม่ชอบการแข่งขัน แต่ชอบดุการแข่งขัย โดยเฉพาะ reality นี่ ถึงตอนคนออกน้ำตาร่วงป่อยๆๆ

สวัสดีน้องผิง อ่านดูแล้วในความคิดส่วนตัวพี่ว่ามีหลายประเด็นนะ พี่เองก็คิดว่าตัวเองมีเนื้อในของนิสัยไม่ชอบการเอาชนะ การแก่งแย่ง การแข่งขันนะ อย่างตอนเด็กหรือแม้ถึงวันี้แล้ว เวลาเล่นตีปิงปอง หรือตีแบด ก็ชอบแลพสนุกกับการตีโต้ไปมานะ ไม่ชอบตบ ไม่ชอบการได้แต้ม ชอบการตีโต้นานๆมากกว่า

ส่วนการแข่งขันอื่นๆ ก็แล้วแต่การมอง เช่นการแข่งกีฬา ทีมที่แพ้อาจจะเสียใจ แต่จะเกิดการกลับมาปรับปรุงทั้งทีมในชุดปัจจุบันและทีมเยาวชนในอนาคต ทำให้เกิดการพัฒนาอุปกรณ์กีฬาทันสมัย การการคิดค้นแผนการเล่นใหม่ๆ ถ้าทีมไหนทำได้แล้วซักวันถึงวันที่พวกเค้าชนะ เค้าจะนึกย้อนกลับมาดีใจกับการพ่ายแพ้ในครั้งวันวาน ที่ทำให้ฮึดสู้จนมามีวันนี้แบบนี้ไง

ถ้าสำหรับการแข่งขันกีฬาจริงๆแล้วแต่ละทีมมีเป้าหมายต่างกัน ทีมเล็กๆได้เข้ารอบ หรือได้ชนะซักนัดก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว อย่างพี่ดูกีฬามา บางครั้งคนดูยังปรบมือให้คนที่แพ้ เอาใจช่วยคนที่แพ้มากกว่าคนที่ชนะเลย เพราะเค้าใจสู้น่าเชียร์ แบบนี้เค้าแพ้เกมแต่ก็ชนะใจคนดูน๊า ถ้าเค้ามีทัศนะคติที่ดีเค้าคงไม่เสียใจที่แพ้ และภูมิใจที่ได้ทำเต็มความสามารถ


ส่วนการแข่งขันด้านอื่นๆก็คล้ายๆกัน อยู่ที่มุมมอง การแพ้ทำให้เกิดการมองตัวเอง และปรับปรุงตัว การแข่งขันทำให้เกิดการคิดค้นใหม่ๆ เพื่อที่จะมาใช้เพื่อเอาชนะ เราเลยได้ใช้อะไรๆทันสมัยจากการแข่งขันนั่นเอง

ส่วนใครที่เป็นผู้แพ้ก็อยู่ที่ทัศนะคติของเค้าว่าจะสามารถสอนใจตัวเองได้ดีแค่ไหน มีคำคมบอกว่า "ความล้มเหลวคือความสำเร็จ ถ้าเราใช้ความล้มเหลวนั้นเป็นบทเรียน" ถ้ามีทัศนะคติดี ถึงแพ้ก็ไม่เสียใจมากนะพี่ว่า (อาจจะไม่เสียใจเลยถ้าการแข่งขันยุติธรรม และเราแพ้จริงๆ คนอื่นสมควรเป็นผู้ชนะจริงๆ )


สุดท้ายเรื่องบลอคพี่ 555+ เขียนไปก็ไม่ได้นึกอะไร มาอ่านที่น้องผิงเม้นท์ถึงได้นึกได้ว่ายกตัวอย่างถึงแมงมุมยักษ์โดยไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยววันหลังอัพบลอคน้องแมงมุมที่น่ารักที่สุดแห่งปีชดเชยให้เอามั้ย

พี่ก็เคยเป็นแบบน้องผิงมาก่อนจ้ะ ชีวิตกลัวการที่จะแข่งขันกับคนมากหน้าหลายตา กลัวแพ้ กลัวเสียใจ

แต่เมื่อพี่ได้มาลองลงแข่งดู พี่พบว่าในการแข่งขันนั้นมันได้อะไรมากกว่าคำว่า แพ้ กับ ชนะ สิ่ง ๆ นั้นคือประสบการณ์ มิตรภาพ และการควบคุมยับยั้งอารมณ์ ที่จะทำให้เรานั้นสามารถรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ได้

"แต่ก่ารแพ้ เพราะไม่เคยได้ลงแข่ง น่าเสียดาย น่าเสียดาย" นะจ๊ะ

แต่เหนือสิ่งอื่นใด น้องผิงก็มีความสุขกับชีวิตและความคิดในรูปแบบของตัวหนูเองอยู่แล้ว ไม่ได้เดือดร้อนใครเนาะ ก็ทำตามความสุขใจและความสบายใจของตัวเองจ้า พี่เอาใจช่วย

ไม่แข่งก็ไม่แพ้ ถูกต้องครับ แต่ก็ไม่ชนะ

ในโลกเรานี้เราหลีกหนีการแข่งขันไม่ได้ ทุกอย่างเริ่มต้นจากการแข่งขัน ตั้งแต่อสุจิวิ่งแข่งกันนับร้อยล้านพันล้าน ถ้าเรามัวแต่คิดว่า ไม่เอาอะ ไม่อยากให้คนอื่นแพ้ เราคงไม่ได้เกิดแน่ๆ เอ...ตอนนั้นเราคงทำไปโดยไม่รู้ตัวมั้ง


พี่ก็ไม่ชอบการแข่งขันเหมือนกัน แบบน้องผิงแหละ เพราะจะโดนเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา มานึกถึงกรณีที่เราชนะ หมายถึงเราอยู่ในจุดสูงสุดของที่แห่งนั้น เราจะต้องรักษาชัยชนะนั้นไม่ใช้หลุดลอยไป เครียดนะการรักษาชัยชนะที่ว่า กรณีของกีฬา พี่ขอยกตัวอย่างกีฬามวย การชกเพื่อให้ได้โอกาสชิงแชมป์ต้องใช้เวลา ต้องชกให้ชนะไม่รู้กี่ยก กว่าจะมีโอกาสขอท้าชิงกับแชมป์ พอได้โอกาสมาแล้ว ไปชกกับแชมป์ก็ว่ายากแล้วนะที่จะได้เข็มขัดมา แต่การรักษาเข็มขัด ยิ่งยากกว่า เพราะมีแต่คนจ้องจะแย่งเข็มขัด

พอมานึกถึงตอนเรียน เอาแค่ประถมอาจารย์ชมนักหนาเลยว่า เก่งๆ คนนี้เก่ง สอบได้ที่ 1 พอสอบปลายภาค คนที่ได้ที่ 1 ตกมาที่ 3 โดนเปรียบเทียบทันที และอาจารย์ดันไปชมคนใหม่ว่าเก่งกว่า (ซะงั้นอะ) จะเห็นได้ว่าการรักษาตำแหน่งนั้นยากจริงๆ

"แพ้เพื่อชนะ" ไม่รู้น้องผิงเคยได้ยินมั้ย การที่เราแพ้ไม่ได้หมายความว่าเราไม่เก่ง เพียงแต่มีคนที่เก่งกว่าเราเท่านั้นเอง เราแพ้วันนี้ เราต้องมองว่าจุดอ่อนเราคืออะไร และแก้ไข เพื่อวันข้างหน้าเราจะได้ไม่แพ้

บางคนแพ้ แต่เค้ากลับดีใจ ทำไมเป็นงั้นล่ะ เพราะเค้าคาดไม่ถึงว่าเค้าจะไปได้ไกลขนาดนั้น เมื่อผ่านถึงรอบลึกๆ ได้ก็ไม่แปลกที่เค้าจะดีใจ และนั้นอาจเป็นแรงผลักดันให้พวกเค้าในอนาคต

ชีวิตเรายังไงก็หลีกหนีไม่ได้ที่จะต้องแข่งขัน สำคัญที่ว่าเมื่อต้องแข่งขันกัน ก็ต้องใส่มันให้สุดๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่า "เราน่าจะทำอย่างนี้นะ เรายังไม่ใส่ไม่สุดๆ ไม่น่าเลย"

ป.ล.น้องผิงพลาดเสียแล้วเขียน Blog แบบนี้ เจอนายต่อเมนต์ซะยาวเลย หึหึหึ

พี่แบม หนูไม่กล้าดูตอนคัดคนออกเพราะกลัวน้ำตาร่วงเหมือนกันอะ

พี่ตี๋ เวลาแพ้จริงๆแล้วหนูก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอกแต่แบบมันเหมือนกับว่าไม่ว่าจะชนะหรือแพ้มันก็ไม่มีความสุขอยู่ดีอะ อัพเรื่องแมงมุมแล้ว rear mic มาบอกด้วยหนูจะได้ไม่หลงเข้าไปนะ เดี๋ยวไปกรี๊ดลั่นห้องคอมอายเขาตายเลย ^^

พี่จากวัน ขอบคุณจ้า ^^

พี่ต่อ หนูก็ว่าการรักษาอะไรสักอย่างไว้นี่ยากกว่าการได้มาอีกอะ เมนท์ยาวๆก็ดีคะพี่ หนูชอบอ่านอะ ^^

เรื่องแข่ง ถ้าเป็นกีฬาหละก้อชอบนะ

ได้เล่นเองยิ่งสนุก แพ้ก้ช่างมัน ได้สนุกก็พอ

มานึกๆดูเรื่องบอลโลกนะน้องผิง พวกนั้นเค้ามืออาชีพ แพ้ชนะ ผลต่างอยู่ที่เงินรางวัล

อย่างคราวก่อนผมไปประกวดอาหาร ก้แพ้โรงแรมดุสิต กับวิทยาลัยอาชีวะ
สองราย ได้ที่สาม

คือถึงแม้ว่าเราจะไม่ชอบการแข่งขัน แต่ถ้าแข่งไม่เอาเป็นเอาตาย และเป็นการวัดระดับตัวเอง

และเป็นการฝึกจิตใจให้รู้แพ้รู้ชนะ ก็น่าจะลองแข่งดูซักนิดนะน้องผิง

ส่วนเรื่องเรียลลิตี้นั่นเค้ารู้กติกาแต่แรกแล้วครับ
ว่าจะต้องมีคนชนะคนเดียว แต่เค้าได้มากกว่าคำว่าแพ้เยอะแยะ

ดังซะแล้ว ทำอะไรก็ง่าย


ตอนหลังผมก็ต้องผลักดันตัวเอง ให้ไปอยู่แถวหน้า โดยการอาสาเป็นคณะกรรมการต่างๆ

โอกาสมันมาจริงๆนะ ผมทำร้านอาหาร ก็ได้ลูกค้ากลุ่มที่เค้ามารู้จักกับเราผ่านกิจกรรมของจังหวัดที่เราเข้าไปเอี่ยวด้วย

เหมือนคนแย่งกันเป็นสส.อย่างไงอย่างงั้นเลยครับ พอได้เป็นแล้วโอกาสมันมี


ถึงแม้จะไม่ชอบ แต่เราก็ต้องหัด และต้องทำได้

สังคมมันเปลี่ยน ถ้าเราไม่เก่ง ไม่เป็นที่รู้จัก เราก้จะเงียบหายไปกับสายลม แค่นั้นเองครับ

เเวะมาทักตอนเช้าครับ...ขอให้เป็นวันสดใสนะครับ.......สู้ใหม่ไอ้น้อง

ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเรา

น้องผิงสามารถเป็นผู้ชนะที่มีผู้อื่นรัก ก็ได้นะครับ

พี่หัวหยิก ก็จริงนะพี่บางทีคนแพ้ดังกว่าคนชนะอีก

พี่อู๋ ขอบคุณจ้า ^^

พี่เด หนูก็หวังอย่างงั้นอะพี่

มีความสุขกับการนะคะ

...เข้าบล็อคน้องผิงทีไรอมยิ้มทู๊กที เหมือนเดินเข้าสู่โลกของความเป็นเด็กอ๊ะ


...หัวใจชมพู๊ชมพู คิ๊ก

สวัสดีจ๊ะน้องผิง

เข้ามาบล๊อกน้องผิงก็ค้านตั้งแต่เห็นหัวข้อแล้วจ๊ะ

เพราะพี่ว่าไม่แข่งยิ่งแพ้มากกว่า

แพ้ใจตัวเอง

จะแข่งแต่เฉพาะกับตัวเองน่ะ ทำได้ แต่ไม่ทั้งหมด ยังไงก็ต้องมีเรื่องให้แข่งกับคนอื่นบ้าง จะไม่ยอมแข่งสักครั้งเลยเหรอจ๊ะ แล้วน้องผิงจะรู้ได้ไงว่าชัยชนะในชีวิตคืออะไร

อืม..ก็ยังรู้สึกว่าน้องผิงเป็นเด็กเอ๋ยเด็กน้อยอยู่จ๊ะ

แต่ไม่เป็นไรเพราะว่ายังต้องเติบโตต่อไป

มีความสุขมากจ๊ะ

พี่เพียง น้องหมีน่ารักจังเลยคะ ^^

พี่แบม อะ มีแต่คนว่าหนูเป็นเด็กเรื่อยเลย ^^

พี่ใบไม้ หนูกำลังรีบๆโตอยู่อะพี่ แต่ความคิดหนูคิดทีไรมันก็ออกมาแนวนี้ทุกทีอะ

แข่งกับตัวเองบางครั้งก็เหนื่อยยิ่งกว่าแข่งกับคนอื่นก็มีนะ

เช่นแข่งกับหัวใจตัวเอง ความรู้สึกนึกคิด แล้ววนเวียนหาคำตอบไม่ได้ ถามก็ถามไม่ได้ เดาคำตอบไปก็ไม่รู้ถูกหรือผิด

สรุปแข่งกับตัวเองก็เหนื่อย หากไปแข่งกับคนอื่นเราคิดว่าไม่น่ายาก....ทำให้เขา งง ไว้แล้วอาศัยช่วงชลมุ่นตอนนั้นแระ....ผลักเลย เหว่ยยย เรื่องเดียวกันป่าวนี่

*** การอกหักทางความคิดและจินตนาการ คือการคิดไปเอง อย่างหาจุดจบไม่ได้ ประมาณนี้จ้า

สั้น ๆ คือ อาการเพ้อเจ้อกำเริบ

ปลลล. อ่านเพิ่มได้อีก 1 บล๊อคอ๊ะ

อิ อิ

ดีจ้า น้องผิง ^^
พี่ก้อไม่ชอบการแข่งขันเหมือนกันอ่ะ
พี่ก้อเคยคิดเหมือนกัน ว่าทำไมเราต้องแก่งแย่งกันด้วย
โดยเฉพาะเรื่องเรียนนี่ตัวดีเรยยย
แบบว่าไม่ชอบมาก ๆ ที่แข่งกันเรียน
ทำไมไม่ช่วยกันเรียน

แต่บางอย่าง บางทีมันก็ต้องมีการแข่งขันบ้างมั๊ง
เพื่อให้มีโอกาสแสดงสิ่งที่ต้องการ กับให้มีการพัฒนาเกิดขึ้น

ตอนนี้พี่เลยคิดอยู่แค่ว่า ถ้าเค้าต้องลงแข่งเพราะเค้าอยากทำสิ่งนั้น
เหมือนกับแข่งร้องเพลง เพราะเค้าอยากร้องเพลง ไม่ใช่อยากแข่ง เพราะอยากชนะ

งง ป่าว เอ่ยยยย

พี่ก็พอใจแล้วล่ะ
อย่างน้อยเราก็คงชนะใจตัวเองได้ ที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ
และถ้าเราไม่มองที่เราแพ้ แต่หันมามองที่ความตั้งใจ
ถ้าคิดว่าเราตั้งใจทำมันอย่างดีที่สุดแล้ว
พี่ก็เรียกว่า ชนะได้แล้วนะ ชนะใจไง ^^


ปล. ส่วนเรื่องกิจกรรมจากบลอกพี่คราวก่อน
อันไหนดี อันไหนมีประโยชน์ก็เลือกทำเอานะจ๊ะ
ถ้าเจอรุ่นพี่ดี ก็ทำ ก็เข้าร่วมได้
แต่ถ้าเจอรุ่นพี่ไม่ดี เลี่ยงได้ก็เลี่ยงค่ะ
ดูแลตัวเอง เลือกที่เหมาะที่มีประโยชน์กับเราเอานะคะ

หนูนีล มาอ่านให้ครบด้วยอะ ^^

พี่หัวหยิก ^^

พี่กุ้ง ใช่จ้า หนูก็ไม่ชอบเวลาโดนเอาไปเปรียบเทียบเหมือนกัน ได้ทำอะไรอย่างที่อยากโดยไม่ต้องห่วงผลแพ้ชนะนี่หนูว่าดีที่สุดแล้วอะ

เช้านี้มีคำตอบ....หุหุหุหุ...เเวะมาให้กำลังใจครับ

พี่ก็ไม่ชอบการแข่งขันค่ะน้องผิง

แต่ในโลกแห่งความจริงเราต้องแข่งขันแม้กระทั่งกับตัวเราเอง

ขอโทษน้องผิงด้วยนะ ที่ทำให้ตกใจแต่เช้า

บลอควันนี้ไม่มีอะไรจะถกจ้ะ
เพราะพี่ก็เป็นคนึงที่เปลี่ยนช่องเวลาเค้าจะคัดคนออกเหมือนกัน
เวลาเค้าโคลสอัพที่หน้าคนแพ้ก็เปลี่ยน ไม่ก็เบือนหน้าหนี

ถ้าเลือกได้พี่คงไม่วิ่งเข้าหาการแข่งขันแบบเอาเป็นเอาตาย
แต่อย่างน้อย ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ไม่วิ่งหนีจ้ะ
ความพ่ายแพ้มันน่าเศร้าก็จริง
แต่ถ้าเราเอาจุดด้อยที่ทำให้แพ้มาปรับปรุง
มันก็มีประโยชน์มาก เพราะจะทำให้เราเข้มแข็ง ไม่หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ จ้ะ

พี่อู๋ ^^

พี่เพียง เหมือนกันเลยคะพี่

พี่โพส ไม่เป็นไรหรอกพี่ดีนะที่ไม่ดูตอนเมื่อคืน

พี่ปุ๊ก ดีใจๆนานๆจะมีคนเห็นด้วยสักที่ หนูก็ไม่ถึงขนาดวิ่งหนีไม่ยอมแข่งหรอกคะ แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง

บางทีมันก็ต้องมีบ้างนะ เราเลี่ยงการแข่งขันไม่ได้เพราะในชีวิตจริงเราก็แข่งขันอยู่ตลอดเวลา แข่งกับเวลา แข่งกันเพื่อไปสู่สิ่งที่ดีกว่า แข่งเพื่อให้ได้ บางอย่างมันไม่มีพอสำหรับทุกคนไงเลยต้องมีการแข่ง ขนาดจะไปกินเอ็มเคยังต้องแย่งกันเลยอิอิอิ

แต่เราเลือกได้ที่จะแข่งแล้วไม่เอามาคิดแค้นใจ ไม่เอามาเป็นปัญหากัดกินหัวใจในภายหลัง แล้วมีข้อดีคือเรารู้แพ้รู้ชนะรู้อภัยไงจ้ะ คิดถึงตอนไปเซนทรัลวันอาทิตย์ คนเยอะมากแล้วผิงกำลังจะเข้าไปจอดรถแล้วมีคนจอดตัดหน้าสิอิอิ