อ่านแล้ว พี่ก็เข้าใจมากเลย
เพราะเคยต้องจากบ้านข้ามน้ำข้ามทะเลไปหลายปี
แต่บอกได้เลยนะคะว่า น้องเนียร์ยังดีกว่าพี่
ในสมัยหกสิบกว่าปีที่แล้ว ตอนนี้มีมือถือ น้องเนียร์ก็กลับบ้านได้
ในวันหยุดยาวๆ แต่พี่ไม่ได้เลย เหงาเศร้าคิดถึงบ้าน
จนอยู่ๆไปก็ปรับตัวได้ค่ะ ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆนะคะ

แวะมาคุยแก้เหงาแถวนี้บ้างก็แล้วกันค่ะ
สู้สู้นะคะ

เห็นหัวชื่อเรื่องที่คุณเนียร์เขียนไว้ ตั้งใจจะมาแซว แหะ ๆ

ในฐานะคนอยู่ กท.มานานมาก ๆ

คุณเนียร์ไม่น่าเหงานะ หันซ้ายขวาหน้าหลัง คนอยู่แนบตัวเรา
รถเขยื่อนไปหนึ่งเมตรแล้วก็หยุด... นั่นไปได้อีก 5 เมตรดีจัง
วุ้ย.. 555

ผมงี้เบื่อ ต้องยืนบนรถเมล์ ยืน บีทีเอส หรือขับรถท่ามกลาง
ความจอแจ
แต่มาตัดใจ กท.ของกินเพียบ งานหาง่ายกว่า ตจว. ไฟฟ้า
ทีวีสดวก

ไปละครับ

สู้ๆ นะครับ กทม. ค่าครองชีพสูงอย่าหลงไหลแสงสีในเมืองมากเกินไปล่ะ

เรื่องขึ้นรถผิดถ้าผิดบ่อยๆ ค่าใช้จ่ายจะสูงมากนะครับ ต้องระวังในจุดนี้หน่อย ผมมีเคล็ดไม่ลับนอกจากที่คุณเนียร์เขียนไว้มาแนะนำอีกอันหนึ่ง คือ เมื่อขึ้นรถแล้ว ถามกระเป๋ารถเมล์เลยครับ วิธีนี้ก็พอใช้ได้เหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับน้องเนียร์

อ่านบล็อกของบเราทำให้พี่ก๋านึกถึงตอนที่ตัวเอง
ไปเรียนกรุงเทพเลย ต้องปรับตัวขนานใหญ่
แต่อาจเป็นเพราะพี่ก๋ามุ่งแต่เรื่องเรียนเป็นหลัก
เลยไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเลยครับ 5555

เก่งมากค่ะ

สวัสดี ตอนดึก จ้ะ น้องเนี่ยร์

ดีใจที่กลับมาเขียนบล็อก ซึ่งเป็นสิ่งดีนะ มีปัญหาอะไร
ตอนที่มาเรียนอยู่กรุงเทพฯ ก็ปรึกษาเพื่อน ๆ ชาวบล็อกที่อยู่
กรุงเทพฯได้ จ้ะ

ครูเข้าใจความรู้สึกของเธอดี การจากบ้าน ก็ทำให้เกิด
ความรู้สึกว้าเหว่ เงียบเหงา ตอนครูจากกรุงเทพฯไปเรียนต่อที่
ต่างจังหวัด ก็มีความรู้สึกเช่นนี้แหละ จ้ะ ค่อย ๆ ปรับตัวไป
พักใหญ่ ๆ ก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น ปรับตัวได้ จ้ะ

โหวดหมวด งานเขียนฯ

ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปครับ น้องเนียร์
พี่ก็เรียนที่กทม. 2 ปี
เรื่องหลงกับขึ้นรถผิด รถเลยป้าย เป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กตจว.

มาส่งกำลังใจค่ะ
ที่จริงมาหนี่งเดือน ปรับตัวได้พอสมควรแล้ว
จริงอย่างคุณต่อว่า คือขี้นรถเมล์ผิดบ่อยๆ ต้องเสียค่ารถหลายครั้ง
ตอนนี้ขนาดเป็นสว. เวลาขี้นรถ ไปไม่ถูกทางจะถามคนขับว่าผ่าน
ถนนที่จะไปไหม ถ้าคนขับบอกไม่ผ่าน แถมบางคนใจดีก็บอก
ให้ขี้นรถเบอร์อะไรอีกด้วย ที่นิวยอร์ก สว.มีบัตรครี่งราคาด้วยค่ะ

ค่าใชัจ่ายในกท.สูง ต้องประหยัด หวังว่าไม่ตามเพื่อนกินกาแฟ
แพงๆ ตอนกลับมาเมืองไทย คนไทยวัยรุ่นซื้อกาแฟแพงๆกัน
เห็นแล้วสงสารพ่อแม่จริงๆ เพราะราคากาแฟสามารถซื้อกับข้าว
ในตลาดได้ และมากอาจจะทานได้สองมื้อเลย ซื้อกับข้าวตลาดมา
เช่นผัดกระเพา กลับบ้านหุงข้าวเอง ตัมไข่ หรือทำไข่ดาว ก็อิ่มไปหนี่ง
หรือสองมื้อ ผลัดเปลี่ยนไป พะโล แกง และมีผักสดมาลวกด้วย
ก็ประหยัดค่ากับข้าวไปเยอะเลย

ตั้งใจเรียน อดทนมากๆ ไม่เที่ยวมาก ไม่คบเพื่อนผิด ไม่ติดยา
รับรองประสบความสำเร็จแน่ค่ะ

อรุณสวัสดิ์ครับ

โหวตครับน้องเนียร์

นึกถึงตัวเองสมัยก่อน เข้ามาอยู่ กทม ใหม่ๆ ก็ความรู้สึกเดียวกัน

ถ้าเป็นสมัยนี้ ต้องย้อนถามตัวเองว่า ทำไมต้องเป็น กทม

นึกถึงตัวเองตอนเข้ากรุงเทพฯ มาใหม่ๆ เลยเนียร์

สู้ๆ นะ ขอให้หาเพื่อนดีๆ ได้ไวๆ

ตอนนี้ทำงานพิเศษอะไรอยู่บ้าง เรียนแถวไหน เผื่อพี่ให้คำปรึกษาได้

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ



บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
เริงฤดีนะ Movie Blog ดู Blog
เนินน้ำ Food Blog ดู Blog
Nior Heavens Five Literature Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

สู้ๆนะน้อง เป็นกำลังใจให้จ้า

สวัสดีมีสุขค่ะ

ขอบใจกำลังใจที่ให้ตะพาบด้วยนะคะ

ชีวิตไกลบ้านในยามเรียน คงเหงาแบบนี้แหละค่ะช่วงแรก
อีกหน่อยเมื่อคุ้นชินและปรับตัวได้แล้ว
รู้จักเพื่อนร่วมสถาบันมากขึ้น
จะดีขึ้นเองค่ะ คิดไว้แบบนี้ดีค่ะ ว่าเพื่อตัวเองและพ่อแม่
แป๊บๆเดี๋ยวก็จบแล้วนะคะ..สู้ๆค่ะ

เนียร์ลองหางานพิเศษอย่างอื่นด้วยนะ อย่างมีว่างเสาร์อาทิตย์ไหม ลองหาพวกงานอย่างอื่นที่ทำเสาร์อาทิตย์ด้วยสิ

สมัยพี่ พี่เองก็ไปทำงานเป็นผู้ช่วยไกด์หละ สนุก ได้ประสบการณ์ ได้เงินด้วย

มาเยี่ยมหนุ่มน่าจะเหงานะคะ
ค่อยๆปรับตัวไปค่ะ อีกไม่นานก็จะคุ้ยเคย
แล้วอย่าเพลินแสงสีก็แล้วกัน
พี่เห็นด้วยกับเพื่อนๆที่บอกว่า
ให้หางานพิเศษทำนะคะ จะได้ไม่ว่างมาก
แล้วก็ได้ประสบการณ์ชีวิตด้วย

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมกันจ้า

Nior Heavens Five Literature Blog ดู Blog
ต้องการคำแนะนำอะไรให้บอกนะ ยินดีให้คำปรึกษาฟรีจ้า