ชีวิตยังมีอะไรอีกตั้งมากมายนอกจากความรัก
สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับความรักนะครับ สำหรับชีวิตคนเรานั้น ความรักเป็นสิ่งที่ดี มีความหมาย มีอิทธิพลต่อการดำรงอยู่ในชีวิตประจำวันได้อย่างมีความสุขและเข้มแข็ง ผมมีความเชื่อว่า ความรักและความผูกพันธ์
เป็นสิ่งที่มาพร้อมๆกัน ถ้าหากไม่มีความรักก็ไม่มีความผูกพันธ์ก็ไม่เกิดขึ้น
เมื่อคนเราได้มีความรักที่ดี พบคนที่ดี เราก็จะมีความสุข และก็หลงระเริงในความรักความผูกพันธ์ที่มีนี้ชนิดแบบถอนตัวไม่ขึ้น พอวันเวลาผ่านไป
เมื่อความรักถึงจุดจบ ความสัมพันธ์ก็แตกดับลง
ก็จะทำให้คนเราเกิดความผิดหวังและเสียใจขึ้นจนตั้งตัวไม่ทัน บางคนถึงกับปิดชีวิตตัวเอง บางคนถึงกับเป็นโรคซึมเศร้า บางคนถึงขั้นวิกลจริต
ซึ่งเรื่องแบบนี้มีเกิดขึ้นมาไม่น้อยเลยในสังคม
สมมุติว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ ณิชา ซึ่งณิชาเป็นคนอัธยาศัยดี น่ารัก ร่าเริง เป็นกันเองกับทุกคน ทำให้ณิชาเป็นที่รักของทุกคน มีอยู่วันหนึ่ง ณิชาได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอายุน้อยกว่าณิชา 3 ปี ซึ่งได้ถูกใจคุยกันเข้าใจ
จนในที่สุดก็ตกลงคบหาเป็นแฟนกัน ความรักของณิชาดำเนินไปได้ด้วยดี แม้ว่าอาจจะมีทะเลาะกัน อาจจะมีงอน มีโกรธกันบ้าง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดา
และณิชาก็มีความสุขมากๆกับคนรักของเธอ
จนกระทั่งเวลาผ่านไป 2 ปีความรักของณิชาได้ถึงจุดจบลงเมื่อณิชากับคนรักของเธอไม่สามารถเดินร่วมทางกันได้อีกต่อไป จนเลิกรากันไปในที่สุด
เหตุการณ์นี้ทำให้ณิชาเกิดความผิดหวังและเสียใจอย่างมากจนตั้งตัวไม่ทันณิชาเสียใจมาก จิตใจของณิชาก็ย่ำแย่ลงไปทุกวัน ทำให้ณิชาเกิดอาการโรคซึมเศร้าในที่สุด ถึงระดับของโรคซึมเศร้าจะไม่ได้สูง แต่ก็น่าเป็นห่วง
เวลาผ่านไป 1 ปี สภาพจิตใจของณิชาแม้จะดีขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังทำใจกับเหตุการณ์ความรักในครั้งก่อนได้ไม่ดีเท่าไรเลย ทำให้ณิชาดูไม่ค่อยจะมีความสุขกับการใช้ชีวิตสักเท่าไหร่เลย
จนมีอยู่วันหนึ่งอารมณ์ของณิชาดิ่งลงอย่างรุนแรง เพราะณิชาเธอได้เจอคนรักเก่าคนนั้นของเธอ ทำให้ณิชานึกถึงภาพเหตุการณ์ความเจ็บปวดในครั้งขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ณิชาเกิดความรู้สึกแย่ๆจนอารมณ์ดิ่งลงในที่สุด
การที่ณิชาอารมณ์ดิ่งลงทำให้ณิชาเกิดคิดสั้นฆ่าตัวตายขึ้นมา โดยณิชาปีนขึ้นไประเบียงชั้น 2 เพื่อจะกระโดดฆ่าตัวตาย แต่โชคดีที่ ธนา เพื่อนสนิทของณิชาซึ่งจะมาหาณิชาอยู่แล้วจึงช่วยชีวิตเธอไว้ได้ ณิชาร้องไห้เสียใจจนสลบไป
ณิชาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในบ้านของเธอเองโดยมีธนาดูแลอยู่ข้างๆซึ่งธนากับณิชาก็ได้พูดคุยว่า
ธนา: ณิชาทำไมแกทำแบบนี้?
ณิชา: (ร้องไห้แล้วก็พูด) ธนา เราไม่เหลือใครแล้ว ชีวิตเราไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ไม่มีใครรักเราอีกแล้ว จะอยู่ไปทำไมกันอีก
ธนา: ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ล่ะ?
ณิชา: หรือไม่จริงล่ะ เราทั้งรักทั้งจริงใจต่อมัน ยอมให้ทุกอย่าง แต่เวลามันทิ้งเรา มันกลับทิ้งเราอย่างง่ายดาย เหมือนกับเราเป็นของเล่นไม่มีผิด
ธนา: นี่...ณิชา แกฟังเรานะ ที่แกพูดมามันไม่จริงเลย ชีวิตแกยังมีค่า ยังมีคนที่รักแก เป็นห่วงเป็นใยแกอยู่ แกอย่าเอาความผิดหวังในความรัก มาทำลายชีวิตแกลงไปเลย ชีวิตคนเราน่ะ ยังมีอะไรอีกตั้งมากมายให้เจอ ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้นนะ ถ้าแกมาฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้ มันคุ้มกันแล้วหรือ
(ณิชาคิดอยู่พักหนึ่งและก็ตอบธนา)
ณิชา: มันก็จริงนะ ยังไงก็ขอบใจแกนะ ที่เตือนสติเรา
แม้ว่าณิชาจะคิดได้ก็จริงอยู่แต่ณิชาก็คงใช้เวลาทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ระยะหนึ่ง แต่ในที่สุด ณิชา ก็สามารถทำใจได้และกลับมาใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างเข้มแข็งอยู่กับคนที่ยังรักและเป็นห่วงเธออยู่และโรคซึมเศร้าของณิชาก็ค่อยๆดีขึ้นจนหายเป็นปกติในที่สุด
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงานเขียนของผมครับ
| Create Date : 01 พฤษภาคม 2563 |
| Last Update : 1 พฤษภาคม 2563 7:53:33 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 988 Pageviews. |
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณสองแผ่นดิน, คุณอุ้มสี, คุณกะว่าก๋า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณหอมกร, คุณtuk-tuk@korat, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณtoor36, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณSai Eeuu |
โดย: อุ้มสี   วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:8:52:43 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:9:02:57 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร  วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:11:40:43 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:18:35:45 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 2 พฤษภาคม 2563 เวลา:6:26:28 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 2 พฤษภาคม 2563 เวลา:19:55:49 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu  วันที่: 2 พฤษภาคม 2563 เวลา:23:02:21 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 3 พฤษภาคม 2563 เวลา:6:48:24 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
น้องณิชา ไม่พูดถึง พ่อแม่พี่น้องเลย
เธอคิดแต่ตัวเองเป็นศูนย์กลาง
ครอบครัวตั่งหากเป็นคน/กลุ่มคนที่รักเราที่สุด
แต่อย่างว่า..พอย่างเข้าวัยรุ่น
เพื่อนเป็นผู้ที่มีอิทธิพลมากที่สุดต่อเด็ก
ดังนั้น..บางทีไม่อยากบอกว่า..มันเป็นเวรเป็นกรรม
ชีวิตเรา..เราเลือกได้ที่จะดำเนินชีวิตต่อไป