อยากหยุดมั่งง่ะ
เมื่อวานวันวิสาขบูชา คนบาปไม่ได้ไปวัด แต่มีความสุขมากกับการนอน หลังจากเปลี่ยนผ้าปูใหม่ สะอาด ลื่น หอม นุ่ม อุณหภูมิห้องกำลังพอดี พัดลมเย็นสบาย เปิดเพลงเมโลดี้เพราะๆ นอนฟังไปเรื่อยๆ
เป็นอีกวันที่มีความสุข
แต่วันนี้สิ กร๊ากกก... หลังจากที่นั่งทำงานมาหลายวัน เป็นสัปดาห์ๆ งานกลับไม่เดินไปถึงไหน ย่ำอยู่กับที่ตลอด
ต้นฉบับแก้แล้วแก้อีก เขียนวนไปวนมาจนต้องรื้อใหม่ แถมเขียนตามใจตัวละคร มันก็พาลจะกัดกันร่ำไป เลยต้องดึงๆ ไว้ ขืนกัดกันอีก เรื่องไม่จบแน่
ละพอดึงๆ มันก็ยังไม่ใช่ รู้สึกว่าไม่ได้แล้ว วิกฤต แน่ชั้น ดังนั้นเมื่อคืนจึงเกิดอาการรื้อใหม่หมด หมดจริงๆ ทิ้งไปเลย
เขียนใหม่ คนอ่านคงรอน่าดู ได้ยินเสียงบ่นโอดโอยมา นึกเห็นใจคนรอ และเห็นใจตัวเองด้วยที่เร่งทำไม่ได้
หมดน้ำแอปเปิ้ลไปกล่องก็แล้ว... น้ำส้มก็แล้ว... ชาเย็นก็แล้ว... (วิ่งไปใช้ความคิดในห้องน้ำเป็นระยะๆ)
ยังไปไม่ถึงไหน ดีว่าตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่อย่างนั้นคงกินแหลกแก้กลุ้ม
เหลือเวลาอีกไม่เท่าไรแล้ว จะเสร็จทันไหมหนอ เครียดจังเลยอ่ะ พาลไม่ออนเอ็ม เพราะถึงออนไปก็ไม่มีเวลาคุย หยุดการติดต่อสื่อสารกับชาวบ้านชั่วคราว โทรศัพท์ก็ไม่ได้ชาร์ทแบต ปล่อยทิ้งไว้งั้น
พูดถึง วันก่อนมีเพื่อนสมัยม.ปลายโทรมาหา มันเปลี่ยนเบอร์โทรไปแล้วไม่ได้บอกเรา พอถึงคราวเราเปลี่ยนเบอร์มั่งก็เลยไม่รู้จะบอกมันยังไง ปรากฏว่ามันไปอ่านหนังสือที่เราเขียน แล้วก็สงสัยคันหัวใจว่าใช่ เรา คนเดียวกันหรือเปล่า
มันก็สู้อุตส่าห์ไปขอเบอร์โทรมาจากเพื่อนอีกคน เป็นทอดๆ เพื่อโทรมาหา แล้วมันก็บ่น
"โทรติดยากมากเลยแก เมื่อไรๆ ก็ติดต่อไม่ได้"
เออดิ...ยุ่งหัวฟู อย่าว่าแต่แกเลย ต่อให้เป็นแม่ก็เหมือนกันแหละ
แทบอยากแปลงร่างคับทุกท่าน มีเพื่อนบางคนบอก อิจฉาเนอะ ทำงานน่าสบาย อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ นั่งๆ นอนๆ มีความสุข
เอ่อ...มันก็สบายอ่ะนะ เพียงแต่ต้องทำทั้ง 365 วัน ใช้สมองตลอดไม่มีวันหยุด
คนอื่นเขาทำงานกันวันละ 8 ชั่วโมง เราอาจจะเขียนนิยายสักวันละ3-4ชั่วโมง (ที่เขียนออก ไม่นับเขียนไม่ออกแล้วจ้องหน้าคอมเลื่อนลอย) แต่ว่านอกเหนือจากนั้นล่ะ มันคือการเก็บข้อมูล
บางครั้งก็ต้องอ่านหนังสือที่ไม่อยากอ่าน ไม่ชอบ ไม่สนุก ดูหนังเรื่องที่ไม่อยากดู เซิร์ทหาเรื่องที่เราไม่ได้สนใจเล๊ย แต่ตัวละครมันเสือกสนใจ
มีคนบอกว่าง่าย แต่ให้นึกภาพเอาว่า ถ้าหากต้องเขียนเรียงความติดต่อกันทุกวันๆ ล่ะ จะทนได้ไหม แน่นอนว่าไม่มีใครทนได้หรอก ดังนั้น มันก็เลยต้องมีตัวช่วยที่เรียกว่า มู้ด
ไอ้ตัวมู้ดเนี่ย หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็น แต่เหมือนว่ามันจะลอยมาในอากาศ ให้เราสามารถจับได้เป็นพักๆ ถ้าจับได้ปุ๊บทุกคนจะกระวีกระวาดทำงานเป็นการใหญ่ เพราะเจ้าตัวมู้ดมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน มาแว่บๆ แล้วก็ไป พอไปแล้วคนมีไฟก็เหี่ยวลงทันใด และอาจปั่นอะไรไม่ออกไปอีกนาน
แต่ครั้นจะรอให้มู้ดมาทุกครั้งมันก็ไม่ได้ เนื่องด้วยบางทีเวลามันก็เร่งรัดกระชั้นชิด บ.ก.ไล่บี้มา คนอ่านประณามโห่ร้องในบอร์ด เราก็เลยต้องเขียนๆ ไปเท่าที่จะทำได้
ดังนั้นบางทีมันเลยออกมาในสภาพต้องรื้อทิ้งแบบนี้แหละ
ละเมื่อไรมันจะเสร็จเนี่ย เฮ้อ....
Create Date : 23 พฤษภาคม 2548 |
|
12 comments |
Last Update : 23 กันยายน 2552 3:55:47 น. |
Counter : 612 Pageviews. |
|
|
|
ถ้าเจอมันเมื่อไรบอกให้มันมาหาด้วยนะ ไม่ได้เจอหน้ามันนานมากแล้ว - -"
เครียดเหมือนกันวุ้ย นิยายคาอยูที่บทที่สามเป็นเดือน แก้แล้วแก้อีก โละแล้วโละอีกมาเจ็ดรอบก็ยังไม่ใช่ ไม่มีอะไรคืบหน้ามาเป็นเวลานานมาก เหมืิอนถูกสาป...
ถ้าช่วงไหนที่เห็นเริงร่าหันหากิจการบันเทิงแหลกราญ แปะเพลงกระหน่ำ นั่นละช่วงเครียดจัดสุดชีวิต เหอๆๆ
ไปแปลนิยายแก้เครียดดีไหมเนี่ย อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องใช้มู้ด
มู้ด มู้ด มู้ด..