อัดอั้นตันใจว้อยยย...
ตื่นหกโมงเย็น อืม นอนไปครบแปดชั่วโมงพอดี เด็กอนามัย
ตื่นมาแล้วก็ซักผ้า แช่ไว้แต่เมื่อวาน ทั้งกะละมังมีแต่ชุดนอน มันเป็นชุดทรง ครบเครื่อง ชุดเดียวครอบจักรวาล กิน นอน ถูห้อง ล้างจาน ขัดห้องน้ำ ทำงานก็ชุดนี้ ชุดเดียวอยู่มันทั้งวันทั้งคืน
มีอยู่ตัวหนึ่งชุดนอนกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาว เวลาใส่แล้วออกแนวผีสาว เวลาซักเหมือนซักผ้าห่อศพ หรือไม่ก็ผ้าปูเตียงโรงพยาบาล ซื้อเพราะหลงผิดไปชั่ววูบ คิดว่าใส่แล้วน่ารักเหมือนเบเบี้ดอล
อือ ค้นพบสัจธรรมอีกอย่าง แม้ว่าเราจะน่ารัก แต่ของบางอย่างก็อาจจะไม่เหมาะกับเราก็ได้ (ฮิ้ววว...พูดได้ไม่อายปาก)
วันนี้เป็นอีกวันที่รู้ว่า ความทุกข์ติดตามเราไปทุกที หากมีโอกาสเมื่อไร มันจะต้องแทรกเข้ามาแสดงตัว คล้ายๆ ปฏิกริยาของแบคทีเรียในหน้าร้อน ที่เผลอเมื่อไรก็ทำให้อารมณ์บูดเมื่อนั้น
เคยคิดว่าหากเราไปสันโดษอยู่เกาะ ยิ่งห่างมนุษย์ไปอยู่กะลิงมากเท่าไร ความทุกข์มันอาจจะขี้เกียจตามมา แต่ก็รู้อีกแล้วว่าคิดผิด
งือ อยากสาปพวกมันให้เป็นกบ แล้วก็ให้ไปกินข้าวแฉะ จะได้ปวดท้อง
กำลังตัดใจเรื่องนิยายเรื่องแรกในชีวิต ถูกซื้อขาดไป โดยที่เราไม่สามารถโต้แย้งอะไรเขาได้ เพราะอ่อนประสบการณ์ เพราะไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมทางธุรกิจ เพราะเชื่อใจในลมปากของคนมากเกินไป
เมื่อไรกันนะที่กระดาษแผ่นหนึ่ง มีค่ามากกว่าคำพูดที่เปล่งออกมา ไม่น่าลืมไปเลยว่า บางคนมันพลิกลิ้นกันได้ จะแก้จะไขอะไรไม่ได้ เลยได้แต่เจ็บใจ ถ้าเขาเอาเรื่องนี้ออกมาพิมพ์รวมเล่ม ก็ภาวนาไว้ว่าอย่าให้มีคนอุดหนุนเลย เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์นั้นเราไม่ได้แม้สักน้อย
เขาเอางานที่เกิดจากหยาดเหงื่อและกำลังสมองของเรา ไปหาประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเอง เป็นการจับเสือมือเปล่า กับเด็กใหม่ที่ไม่รู้เรื่อง ไม่มีกำลังต่อรอง
เขางอกจรดเพดานเลย เลเวลอัพอีกแล้ว ถือว่าเป็นน้องใหม่ถูกรับเข้าฝูง เส้นทางสายนี้ต้องลองผิดลองถูกกันไป กว่าที่เราจะสามารถลืมตาอ้าปากได้อย่างเต็มภาคภูมิ แต่ละคนก็คงเคยเจ็บกันมาบ้าง ไม่มากก็น้อย
ไม่ได้เสียดมดายดายอะไรมาก เพียงแค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย ของบางอย่างตีราคาไม่ได้ แต่มันมีค่าในความรู้สึกของคนบางคน เกินกว่าจะทำอย่างนั้น
บ่นมานานเชียว ทนๆ เอาหน่อยนะ (ไม่รู้จะมีใครอ่านไหม บอกไปงั้นแหละ) หอพญายม จริงๆ แล้วมันคือห้องพยาบาล+ห้องดับจิต เอาไว้เยียวยาหัวใจเจ้าของบล็อก เอาไว้วีน แว้ด บ่น พ่นไฟๆ และเอาไว้หมดอาลัยตายอยาก
เมื่อวานแม่โทรมา ชวนไปงานขึ้นบ้านใหม่ป้า ป้าคนนี้เราจำได้ว่าทำขนมจีนน้ำยาอร่อย เราอยากกินกุ้งเผาตัวใหญ่ๆ สักกิโล ใช่แล้ว แม่จะลงไปใต้
ยังดีที่พอระลึกได้ว่า... กุ้งเผาไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่ได้กินอาจแค่ลงแดง แต่ถ้าส่งงานไม่ทัน นั่น...อาจได้ตายจริงๆ ว่าแล้วก็ไปทำงานดีกว่า อารมณ์มาคุๆ จะได้นิยายแบบไหนออกมานะ
งือ อยากเขียนเรื่องฆาตกรรม คำสาปอะไรแบบนั้น ปลอบใจตัวเอง โกงเขาครั้งนึง ต้องไปชดใช้เขาห้าร้อยชาติ งั้นก็นึกเสียว่า อีกห้าร้อยชาติของเรา มีคนเตรียมเป็นขี้ข้าไว้แล้วละกัน
สวัสดี
Create Date : 14 พฤษภาคม 2548 |
|
8 comments |
Last Update : 23 กันยายน 2552 3:59:54 น. |
Counter : 522 Pageviews. |
|
|
|
เราน่ะโชคดีมากที่สนพ ที่เราอยู่ด้วยไม่เคยมีปัญหาเลย
แถมทำงานเหมือนครอบครัวเลยไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้
ยังไงลองคุยกะเขาอีกทีดีมะคะ แต่ถ้ามีสัญญาแล้วก็นะ ยากอะเนาะ
เฮ้อๆ...กุ้มแทนเลย